{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 1 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Ortelius
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 14 jan 2013 - 18:07 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Wanneer ik haar mouw opstroop, verschijnt er een delicaat uitgewerkt anker met prikkeldraad er omheen. Wat me echter nog eerder opvalt zijn de dikke, witte littekens die haar hele magere onderarm missieren. Dat kunnen geen Walkerwonden zijn, daar zijn de littekens te oud voor. Voordat ik er verder naar kan kijken trekt Rowan haar mouw vluchtig omlaag na een korte bevestiging te hebben gegeven. Ik snap dat ze ergens misschien bang is voor me, maar het lijkt of ze niet wil dat ik haar ook maar aanraak of zelfs maar naar haar kijk. Ik kijk haar onderzoekend aan. Ik snap er niks van. Ze heeft een mooi gezicht en heeft lokken waar veel meisjes een moord voor zouden doen. Veel te mager is ze, dat wel, maar zeker iemand om nog eens naar achterom te kijken. "Dat is toch heel normaal tegenwoordig? Heb jij ze niet dan?" kaatst ze de bal terug. Allright. Dit is een mooi moment om letterlijk en figuurlijk wat meer over mezelf te laten zien. Vragen over haar littekens zou ik later wel stellen. Zonder te aarzelen trek ik mijn motorjack uit. Uiteraard ga ik hierbij weer lomp over mijn verband heen, maar goed, dat zal ook eens niet zo zijn. Zonder het jack zit ik in mijn verslonsde hemd en heeft ze zicht op mijn flinke armen. Ik draai mijn rechterzijde naar haar toe, en laat haar de tatoeage van een klein duiveltje zien. "Ter ere van mijn broer," mompel ik. "Ik ben hem.. ehm.. uit het oog verloren enkele tijd geleden.." Ik kon nog steeds niet bevatten hoe Merle op het dak van een flatgebouw was vastgeketend en vervolgens was ontsnapt door zijn hand af te snijden. Ik kon het niet.. Ik kuch om mezelf bij de les te houden. "Verder heb ik nog twee grote duivels op mijn rug, zonder echte betekenis." Ik wijs naar mijn hals, waar een klein X-je getatoeëerd staat. "Die staat symbool voor mijn eigen vrijheid." Daarna houdt ik haar mijn rechterhand voor, waar twee van mijn meest belangrijke tatoeages op gebrand staan. Een minuscuul sterretje op mijn pols en een hartje op mijn hand. Afwachtend kijk ik haar aan. "Deze.. deze staat voor de vrouw die me acht jaar geleden van haar leven heeft beroofd," leg ik met onvaste stem uit terwijl ik naar het hartje wijs. "En deze.." Nu ik haar deze twee tattoeages laat zien, besef ik me plots hoe kwetsbaar ik me opstel. Gegeneerd haal ik een hand door mijn haren en kijk ik weg.

[Ik heb Daryl's leeftijd trouwens aangepast naar 28]

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 19:29 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Als ik de vraag gelijk terugkaats, lijkt hij niet eens te aarzelen en trekt hij het zware motorjack uit wat hij aanhad, wat me er even aan herinnerd dat hij inderdaad met een voertuig gekomen was. Zou die nu nog leven na die zombies? Ik slik eens als ik hem zie in het vieze hemd dat wel eens gewassen mag worden, eigenlijk stinkt hij ook nog wel. Maar het gene waar ik eigenlijk van moest slikken zijn de gespierde armen van hem, volgens mij kraakt hij mij gemakkelijk doormidden. Het is toch best eng, vooral omdat ik niet weet wat hij nou eigenlijk van plan is en omdat hij maar weinig van zichzelf prijs geeft, al lijkt dat te veranderen met de tattoo-show op het moment. Hij draait zijn rechterkant naar me toe en laat een tatoeage van een duiveltje zijn. "Ter ere van mijn broer," mompelt hij. "Ik ben hem.. ehm.. uit het oog verloren enkele tijd geleden.." Ik knik enkel wat ongemakkelijk, uit het oog verloren of is hij weg gewandeld als een walker? Het is alleen geen vragenrondje, dat weet ik wel. "Verder heb ik nog twee grote duivels op mijn rug, zonder echte betekenis." Hij wijst naar zijn hals, waar een klein X-je getatoeëerd staat. "Die staat symbool voor mijn eigen vrijheid." Daarna houdt hij mij zijn rechterhand voor, waar een minuscuul sterretje op zijn pols staat en een hartje op zijn hand. Het lijkt me niet echt iets voor zo'n stoere vent eigenlijk. "Deze.. deze staat voor de vrouw die me acht jaar geleden van haar leven heeft beroofd," legt hij met onvaste stem uit, die niet echt bij hem lijkt te passen terwijl hij naar het hartje wijst. "En deze.."
Ik kijk op naar zijn gezicht als hij ineens ophoud met uitleggen en zijn hand door zijn haar haalt om vervolgens zijn blik ergens anders op te richten. Tsja, dat was dan ook al best persoonlijk, iets wat ik toch niet zou doen. Hierdoor word het toch wat ongemakkelijk hier. "Nou, dat zijn er veel." zeg ik om het wat minder ongemakkelijk te maken, maar volgens mij heb ik er zelf meer dan hem. "Ik heb er ook nog wel een paar, maar ik heb weinig zin om een stripshow te geven in een boom." vervolg ik mezelf droog. Niet dat ik er ooit zin in zal hebben, ik vind het al vervelend om mezelf uit te kleden omdat het voor mezelf is. Als ik naar de grond kijk, lopen er nog wel enkele walkers, maar volgens mij weet de rest al niet meer wat ze aan het doen waren en zijn die allang verdwenen. Heel lang zal het dus niet meer duren, wat maar goed is ook. Ik krijg een houten kont van die tak waar we op zitten. "Hoelang ben je eigenlijk al onderweg?" vraag ik dan met iets samen geknepen ogen. "Je stinkt." deel ik hem mede.

[Ik las het al haha.]

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 19:59 ]

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Gadver, liet ik me daar even gaan. Ik had me nog wel voorgenomen haar voorlopig weinig tot niet over mijn leven en geschiedenis te vertellen. Achterlijk stom van me om niet eerder te beseffen dat de tatoeages op mijn lichaam zo'n beetje mijn levensverhaal vertelden in de vorm van plaatjes. Ik had mijn eigen ramen ingegooid door te stoppen met de uitleg van de sterrentatoeage. Maar het werd ook zo persoonlijk.. Verdrietig staar ik naar het sterretje en slikte even. Ik zou het haar nog wel vertellen. Ze wist nu ook al wat over Rosy. Rosy McLee.. Als in een droom kwam mijn partner van acht jaar geleden voor mijn ogen weer voorbij, met haar lange blonde haren en diepgrijze ogen. De tatoeage van het hart was na haar dood gezet, op hetzelfde moment als de tatoeage van de ster..
"Nou, dat zijn er veel," verbreekt Rowan de stilte en daarmee ook mijn gedachtes. Ik kijk op. "Ik heb er ook nog wel een paar, maar ik heb weinig zin om een stripshow te geven in een boom," vervolgt ze droog. Ik begin te lachen. Op haar mondje gevallen is ze dus toch niet. Dit meisje blijft me verassen.
"Is ook niet relaxt met al dat extra publiek daarbeneden," antwoord ik rauw met een blik op het handjevol Walkers dat nog over is. Ik sla mijn jack over mijn schouder en zie dat ze me strak aankijkt. "Hoelang ben je eigenlijk al onderweg? Je stinkt." Ik trek een wenkbrauw op en pak de hals van mijn shirt beet om er aan te ruiken. Hiermee trek ik direct het shirt tot boven mijn buikspieren. Het ruikt inderdaad naar bloed, dood en ik-wil-nieteens-weten-wat en het is sowieso nog weinig waard aangezien het vol scheuren en gaten zit. "Sorry vrouw, t'is nu niet bepaald het moment om kritisch te worden op de hygiëne met allemaal rottende lijken die je constant bespringen." Plagend trek ik beide wenkbrauwen op. Dit was mijn kans. "..Of je moet hier ergens een plek weten waar ik me fatsoenlijk kan wassen..?"

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 20:40 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Als Daryl opkijkt als ik iets zeg, is de trieste blik in zijn ogen niet te missen gewoon, maar ik hou mijn mond erover. Ik heb er namelijk ook een hekel aan als iemand dingen aan mij gaat vragen. Het scheelt dan ook weer als hij begint te lachen na mijn droge opmerking, gelukkig heeft hij wel een gevoel voor humor. In een boom opgescheept zitten met iemand die alleen maar triest voor zich uit kan kijken is ook niet het leukste wat ik kan bedenken en ik begin nu juist op gang te komen met mijn rake opmerkingen. Over het algemeen vinden mensen het dan ook niet zo prettig om een langere tijd met mij alleen in een ruimte te zitten, omdat ik vaak nogal bot kan zijn, of droog, zoals daarnet. Niet iedereen kan dat even goed hebben.
"Is ook niet relaxt met al dat extra publiek daarbeneden." antwoord hij en zijn stem klinkt rauw. Zou hij ook roken? Ik moet toegeven dat ik het leuk vind om iemand te leren kennen die ik niet al ken en ook niet kwijlt. Op onze boot hebben we toch alleen maar die twee. "Het probleem is dat ze zo lonken naar mijn vlees, vieze seksisten. " maak ik een hele dubbele opmerking. Veel vlees heb ik toch niet, dus waarom zitten ze eigenlijk achter mij aan? Ik zou in ieder geval niet voor mij kiezen als ik een walker was, maar voor Daryl, ik pas daar zeker wel twee of drie keer in, als het niet meer is.
Als ik zeg dat hij stinkt, trekt hij zijn shirt direct op, waardoor de onderkant ook mee omhoog gaat en er een gespierd lichaam zichtbaar word. Wauw, volgens mij eet hij zeker wel genoeg en overleeft hij prima in z'n eentje. Je hebt nogal even nodig om zoiets te kweken, hoor. Het is net een bodybuilder, alleen minder overdreven. Ik vond ze altijd vreselijk, met die dikke nekken en zo. Volgens mij kan hij dat ding, het is geeneens een shirt meer, beter weggooien dan wassen. Veel is er toch niet meer van over. "Sorry vrouw, t'is nu eenmaal niet bepaald het moment om kritisch te worden op de hygiëne met allemaal rottende lijken die je constant bespringen." Ik kijk emotieloos toe hoe hij een plagende wenkbrauw optrekt. "Of je moet hier ergens een plek weten waar ik me fatsoenlijk kan wassen..?" Hierdoor schiet ik in een zachte lach. "Nou, ik zie er niet echt vies uit, toch?" vraag ik aan hem, met een klein giecheltje. Ik heb hem wel door, mooi niet dat ik hem meteen naar de boot breng. We hebben daar trouwens vast wel iets nieuws voor hem... Dus misschien... Ik zucht eventjes, misschien kan ik hem wel meenemen zonder dat iemand in de weg loopt. "Je kan beter iets nieuws aandoen dan dat wassen. Maar water is sowieso schaars, spring maar in de oceaan." Ik geef hem een knipoog en besluit de boot nog even achterwege te laten. Als hij zich zo blijft gedragen neem ik hem waarschijnlijk wel mee.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze lacht zachtjes met een duizendwoorden blik in haar ogen. "Nou, ik zie er niet echt vies uit, toch?" vraagt ze met een uitlokkend giecheltje. Ze lijkt zich langzaam maar zeker meer bij me op haar gemak te voelen en na die opmerking over seksistische, op vlees geilende Walkers, wist ik dat we sowieso al hetzelfde gevoel voor humor deelden. "Je kan beter iets nieuws aandoen dan dat wassen. Maar water is sowieso schaars, spring maar in de oceaan." Ik knik. Het was inderdaad noodzakelijk zorgvuldig met water om te gaan.. mocht je vers water hebben. Rowan heeft me zojuist, waarschijnlijk ongemerkt, laten weten dat zij dus weet heeft van de locatie van ander water dan de zoute vloeistof van de oceaan. Ik dacht terug aan de put van Hershell met al dat heerlijke bronwater en lik langs mijn zoute lippen. Ik ben uren onderweg geweest op die motor en heb verder geen rantsoen mee kunnen nemen. Nu was voedsel nooit zo'n probleem voor mij. Verre van. Ik schoot zo één of twee eekhoorns neer, en ik was weer voorzien voor een tijdje. Maar zuiver water vinden was lastiger. Ik wist hoe ik ondrinkbaar water kon destilleren, maar had er gewoon de middelen niet voor. Rowan knipoogt. "Misschien is een duik in de oceaan inderdaad een goed idee. Dan kun je me in elk geval met je neus in het donker van een Walker onderscheiden," grijns ik. "Maar een ander shirt heb ik niet bij me, dus ach, ik loop hier nog wel even in rond." Pas dan zie ik dat het meisje rilt nu ze geen trui meer heeft. Damn, die heeft echt een familie gebraden konijntjes nodig wil ze enigszins haar heupen spekken. Ik sla mijn motorjack om haar heen. Voordat ze iets kan zeggen, sus ik haar stil en steek ik mijn hand naar haar uit. "Ik heb jou trui om mijn arm, jij mijn jack om je lichaam," knipoog ik. Vervolgens steek ik mijn hand naar haar uit.
"Escorteer je me mee naar de oceaan? Ik kan je wel een wapen lenen, als je wilt."

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Hij knikt als ik zeg dat hij maar in de oceaan moet springen en eigenlijk zie ik hem er nog wel voor aan om dat echt te doen ook. Ik zou het niet doen, zonde van mijn kleding eigenlijk. Dat soort dingen deed ik niet, ik hees wel eens water met emmers uit de oceaan om me dan om het dek te wassen, als de kust veilig was tenminste. Ik had weinig zin om al die emmers mee te slepen naar mijn hut en me daar in de niet-werkende douche te wassen. Ze hebben het eigenlijk nog best lang volgehouden, de voorzieningen op het schip, maar ook die scheiden er mee uit als er geen onderhoud aan is. Ik word even afgeleid als hij langs zijn lippen likt en kijk weer de andere kant uit. Het word rustiger onder ons, gelukkig.
"Misschien is een duik in de oceaan inderdaad een goed idee. Dan kun je me in elk geval met je neus in het donker van een Walker onderscheiden," grijnst hij en ik krul de mondhoeken van mijn smalle lippen iets omhoog. Ja, dat zou inderdaad wel handig zijn, niet dat ik me in het donker erger zal begeven waar die dingen uithangen hoor. "Maar een ander shirt heb ik niet bij me, dus ach, ik loop hier nog wel even in rond." Ik steek mijn handen weg in de zakken van mijn trui, omdat mijn vingers koud worden. Hier boven is het een stuk kouder, zeker als je stil zit. Voor ik het weet merk ik dat er iets om mijn schouders geslagen word, het motorjack van Daryl. Verbaasd kijk ik op en open ik mijn mond al om iets te zeggen. Mijn mond vertrekt iets als hij me stil sust en zijn hand naar me uit steekt.
"Ik heb jou trui om mijn arm, jij mijn jack om je lichaam," knipoogt hij. Ik kijk aarzelend naar zijn hand en haal dan mijn schouders op. "Vooruit." mompel ik, omdat ik me best naakt en koud voel zonder de arm van mijn trui. "Escorteer je me mee naar de oceaan? Ik kan je wel een wapen lenen, als je wilt." Ik werp een blik naar beneden, we kunnen wel weer weg, waarna ik zijn hand toch niet aanneem. "Yeah, sure. Maar ik heb zelf wel een wapen, ik gebruik hem alleen liever niet en volgens mij kan ik er niet zo goed mee omgaan." grijns ik wat schaapachtig. Dat heb ik wel gemerkt toen ik daarnet het slot van de kleine handpistool af wilde krijgen, zodat ik ermee kon schieten, maar zelfs dat kreeg ik niet voor elkaar. Hierna steek ik mijn handen door de mouwen van zijn motorjack zodat ik die niet kwijt raak en begin ik gelijk naar beneden te klauteren, wat toch wel iets enger is als omhoog. Als ik eindelijk op mijn voeten sta, wat me toch wat moeite heeft gekost omdat ik bijna naar beneden geflikkerd ben, rek ik me eens goed uit omdat ik van die stijve houding die ik net had afwil.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze kijkt naar beneden waarbij haar sluike haren voor haar gezicht vallen. Ze neemt mijn hand niet aan, wat ik opvat als teken dat ze toch nog op haar hoede is. Fair enough, maar ik heb gedaan wat ik kon. We waren van vreemdelingen naar vage kennissen gegaan, en dat is voor dit moment voldoende. "Yeah, sure. Maar ik heb zelf wel een wapen, ik gebruik hem alleen liever niet en volgens mij kan ik er niet zo goed mee omgaan," grijnst ze schaapachtig. Ik frons even bij het horen van deze informatie. Waarom zou je met een wapen op zak lopen waar je niet mee om kon gaan? Dat was als zwemmen in een zee waarvan je niet weet of er haaien zitten; stom en gevaarlijk voor jezelf. Voor ik iets kan doen is ze al naar beneden geklauterd. Ze is echt snel. Behoedzaam scan ik de omgeving af vanuit de tak en zie ik dat de meeste Walkers zich tegoed doen aan een onfortuinlijk wasbeertje aan de rand van het bos. Zonde, dat had mijn middagsnack kunnen zijn. Of die van Rowan, die heeft het misschien nog wel harder nodig dan ik. Ik kijk weer recht omlaag en zie hoe de jonge vrouw zich uitstrekt. De zon speelt met haar witblonde haren en ik moet mijn blik er van losscheuren. Vervolgens spring en en grijp ik mezelf mijn weg naar beneden. Ik plof naast Rowan neer en trek meteen mijn pijl en boog. "In een gebied vol Walkers is het belangrijk dat je weet hoe je jezelf moet beschermen. De middelen die je hebt moet je kunnen gebruiken," vertel ik haar. In de verte zie ik hoe twee vrouwelijke Walkers onze kant op slenterden. Ik leg de kruisboog op mijn schouder, tuur door de loop en schiet de eerste pijl vol door het hoofd van één van de twee Walkers. Vervolgens kijk ik Rowan verwachtingsvol aan.
"Probeer jij het eens met jou wapen. Je moet je kunnen verdedigen in deze shithel, Rowan." Ik doe een stap opzij en sla de kruisboog weer om mijn rug. Stiekem ben ik best benieuwd naar haar wapen. Mocht het nu fout gaan, kon ik altijd nog ingrijpen. De Walker struikelt bijna over haar vriendinnetje heen en komt gorgelend onze kant op. Een flinke walm van stank slaat in mijn gezicht. Ik denk dat dat stukje nooit went.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Daryl ploft niet veel later naast mij neer op de grond en ik kijk voor een moment naar hem. Ondanks dat hij best groot en breed is, is hij niet echt traag, wat je wel al snel zou verwachten. Als hij zijn pijl en boog tevoorschijn haalt, besef ik me dat ik die nog niet op had gemerkt. Verdomme, ik moet toch echt beter op mijn hoede zijn bij vreemdelingen. De zon op de zwarte jas zorgt dat ik het warm krijg, lekker warm. In de schaduw van de bladeren was het niet echt lekker. "In een gebied vol Walkers is het belangrijk dat je weet hoe je jezelf moet beschermen. De middelen die je hebt moet je kunnen gebruiken," vertelt hij me waardoor ik even een zuur gezicht trek, maar als ik zijn blik volg zie ik de twee vrouwelijke, stinkende walkers al staan waardoor ik maar geen commentaar ga geven. Hij legt zijn pijl op de kruisboog en schiet zijn pijl zo door het hoofd van één van de twee heen. Ik frons even wat verbaasd en ontmoet dan de blik van de verwachtingsvolle Daryl. "Dat was best knap." complimenteer ik hem dan maar.
"Probeer jij het eens met jou wapen. Je moet je kunnen verdedigen in deze shithel, Rowan." Ik wrijf even langs mijn slaap als hij een stap opzij doet en de kruisboog op zijn rug terug stopt. Ik trek een vies gezicht als dat... ding half struikelt en een gore walm mee brengt. "Ik leef nog steeds, ik vind het eigenlijk wel prima zo." murmel ik opstandig, terwijl ik toch de kleine Winchester uit mijn broekband vis en het dingetje bekijk. Het slot heb ik er wel eens af gekregen, maar hoe? Ik probeer het me te herinneren van degene die het me uit had gelegd. O ja, veiligheidspal. Mijn vinger schuift naar de zijkant en hij floept eraf, waardoor ik enigszins optimistisch mijn wenkbrauwen omhoog trek en wat grijns. Hierna til ik het ding op, om het recht voor mij te houden, met twee handen voor de zekerheid, en te richten. "Nou, op goed geluk dan maar." mompel ik vooral tegen mezelf en vuur. Er is enige terugslag, maar gelukkig niet veel. Volgens mij heb ik echt grandioos gemist. "Oeps, mis. Hier, hou maar." Ik werp het ding naar Daryl toe. "Ik blijf wel even bij jou in de buurt."

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Vermoeid wrijft ze langs haar slapen. "Ik leef nog steeds, ik vind het eigenlijk wel prima zo," hoor ik haar nukkig zeggen. Ik besluit niet in te gaan op die kinderlijke opmerking en ben daar blij om wanneer ik zie dat ze uit zichzelf al naar haar wapen zoekt. Ze haalt een kleine Winchester uit haar broekband. Niet verkeerd, daar was zeker mee te werken. Handig in gebruik. Een beetje onhandig kijkt ze naar het ding alsof ze niet helemaal weet wat ze nu moet doen. Desondanks klikt ze in één keer de beveiligingspal van het wapen af. Aan de brede grijns op haar gezicht te zien was haar dat vaker niet gelukt dan wel. Ze richt het pistool op de Walker. Haar lange, dunne vingers zetten zich schrap. "Nou, op goed geluk dan maar," mompelt ze vlak voordat ze schiet. Ik zie hoe de kogel terecht komt in een boom vijftien meter naar rechts. "Oeps, mis. Hier, hou maar," zegt het meisje resoluut. Ze gooit me haar Winchester en ik kijk haar vragend aan. "Ik blijf wel even bij jou in de buurt," verklaart ze. Ik grijns en stop het wapen weg waarna ik mijn pijl en boog weer pak om de Walker, die nu toch gevaarlijk dichtbij komt, neer te schieten. Het is altijd beter om zo min mogelijk geluid te maken bij het omleggen van een Walker. Zoals ik al had verwacht hebben de Walkers in dit gebied het gunshot gehoord. Langzaam maar zeker komen ze stuk voor stuk onze kant op geschuifeld.
"Misschien is gun niet je wapen. Probeer hier eens wat mee," grom ik terwijl ik haar mijn mes in haar hand druk. "Ik zag hoe snel jij je voortbeweegt. Dat is een groot voordeel. Walkers zijn gevaarlijk, maar ook traag en achterlijk. Probeer er anders eens eentje te omzeilen en vervolgens dit mes in zijn hoofd te steken." Als je wilt overleven, moet je bepaalde dingen gewoon onder de knie zien te krijgen. Het was makkelijk en handig om zoveel mogelijk wapens te kunnen beheersen, al heeft iedereen een wapen waar hij beter mee om kan gaan. Het punt is dat ik makkelijk praten heb. Ik heb mijn hele leven lang niets anders gedaan dan met vuur spelen, mesjes slijpen en leren hoe ik voor mezelf kan zorgen. Maar voor de wereld naar de hel ging, was dit meisje slechts een tiener geweest met waarschijnlijk vriendinnen, een beschut thuis, misschien een leuke vriend die voor haar op kwam.. Ik wed dat dit de eerste keer is dat ze een mes als moordwapen in haar handen gedrukt krijgt. Zodra ik me dit beseft heb, leg ik mijn hand beschermend op haar schouder en kijk ik haar aan.
"Probeer het, ik ben vlak achter je. Je kunt het."

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Hij stopt het wapen grijnzend weg en pakt dan zijn pijl en boog om de walker die ik had gemist neer te schieten. Ik wapper even voor mijn gezicht om de stank te verdrijven, maar het heeft maar weinig zin natuurlijk. Door het geluid van mijn wapen komen er nog wat op ons af, getver. Daardoor word de stank alleen maar erger en ik haat die geur, zo doordringend. Ik word er soms in mijn slaap wakker van, als ik erover droom. Gelukkig is het uiteindelijk toch wel veilig, maar alsnog. Ik open mijn mond om daar doorheen te ademen en het grootste gedeelte van de viezigheid te missen. Het helpt ook niet dat Daryl bijna even erg stinkt als zo'n ding, al ruik ik toch liever hem dan die zombies, want bij hem ruik nog menselijkheid, dat hebben zij niet meer.
"Misschien is gun niet je wapen. Probeer hier eens wat mee," gromt hij terwijl hij me mes in mijn hand drukt en ik er wat vies naar kijk. Het lijkt me nou niet zo goed om nu te zeggen dat ik niet van wapens hou en walkers liever omzeil dan ze kapot te hakken. Het liefst was ik er nu al lang en breed vandoor gegaan in stilte. "Ik zag hoe snel jij je voortbeweegt. Dat is een groot voordeel. Walkers zijn gevaarlijk, maar ook traag en achterlijk. Probeer er anders eens eentje te omzeilen en vervolgens dit mes in zijn hoofd te steken." Ik kijk er even wat chagrijnig naar. "Meneer is opmerkzaam." brom ik. Omzeilen zal me best lukken, maar om dit in iemand hoofd te steken? Het was wel ooit een mens en dan nog het ergste, wat voor troep zal er uit zijn gore kop komen? Ik kijk op uit mijn overpeinzingen als ik plots een hand op mijn schouder voel en zie hoe hij me aankijkt.
"Probeer het, ik ben vlak achter je. Je kunt het." Ik schud gauw zijn hand van mijn schouder af, waarom moeten mensen mij toch altijd aanraken? Ik kan er niet goed tegen, maar om het niet te laten merken volg ik maar snel zijn instructies op, iets wat beter lukt dan richten met een stom pistooltje. Ik ben stil en snel als ik begin te rennen, achterlangs kom en toch na een korte aarzeling het mes in het hoofd van de mannelijke walker duw. Hij valt op de grond en ik kijk naar Daryl, met grote ogen van ontzetting. "Het mes zit vast." murmel ik, als ik mijn handen erom heen zet en hem uit zijn hoofd probeer te trekken. Jezus, dat kan ook alleen mij overkomen, een walker met een stevig stel hersenen die dat mes niet terug wil kijken! Mijn blik veranderd in chagrijnig als ik mijn handen in mijn zij zet en ernaar kijk, alsof hij er dan als vanzelf uit komt.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Direct schud ze mijn hand van haar schouder af. Jesus, en ik probeerde nog wel vriendelijk en geduldig met haar te zijn. Ik krijg de indruk dat ze mijn aanwezigheid niet op prijs stelt. Iets wat ik heel vreemd vind sinds ik haar leven zo even nog heb gered en ze zelf nog niet veel met een wapen lijkt te kunnen. Ik voel hoe mijn geduld op de proef wordt gesteld. Ze grijpt het mes goed beet en rent tot achter één van de Walkers. Vervolgens blijft ze even weifelend staan. Doormiddel van oogcontact maak ik duidelijk dat ze op moet schieten. Dan zet ze het mes in de schedel van de Walker, die neervalt. Tot mijn afschuw zie ik dat ze het mes niet heeft teruggetrokken. Lichtelijk in paniek kijkt Rowan me aan. "Het mes zit vast," weet ze me te melden terwijl ze tevergeefste pogingen doet mijn mes uit zijn schedel te trekken. Ze geeft al snel op en kijkt chagrijnig met haar handen in haar zij naar het wapen. Ik vloek binnensmonds, schiet eerst twee Walkers neer met mijn pijl en boog die wel heel dichtbij komen en stap dan met grote passen op haar af.
"Gewoon eruit trekken en niet zo bang zijn. Zo dus," grom ik ongeduldig terwijl ik mijn mes uit zijn schedel trek. De zin om Rowan verder op te leiden is totaal omgeslagen aangezien ze zich zo nukkig en puberaal opstelt. Als ik merk dat de Walker nog zachtjes gorgelt, trap ik nog eens flink in zijn gezicht zodat zijn kaak totaal verbrijzelt.
"Kom, door," brom ik terwijl ik het mes in haar handen duw. Ik wil me wassen en het liefst nog wat drinken voor ik weer verder trek, want het was me wel duidelijk dat Rowan me niets ging vertellen over eventuele zuiver waterbronnen of belangrijker nog: eventuele groepsleden.

[ bericht aangepast op 6 jan 2013 - 15:37 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Daryl lijkt niet echt blij te zijn dat ik het mes heb laten zitten, maar ik heb gewoon niet genoeg kracht om dat ding eruit te krijgen. Ik probeer het nog maar, voor de zekerheid, maar ik ben ongeduldig en al snel word ik er chagrijnig van. Stom mes, je moet mij ook niet zo'n ding geven. Voor je het weet verwond ik mezelf nog eens, eerder expres dan per ongeluk. Hij schiet zelfs nog twee walkers neem voor hij naar mij toe loopt, met enge, grote passen. Nou, die word er dus duidelijk ook niet vrolijker op. Volgens mij maak ik mensen vaker chagrijnig dan vrolijk, ik ben zelf ook niet altijd het zonnetje in huis. Eigenlijk bijna nooit, de grootste reden waarom ik de mensen op de boot ook zoveel mogelijk ontwijk, behalve als het belangrijk is dan.
"Gewoon eruit trekken en niet zo bang zijn. Zo dus." Hij gromt ongeduldig terwijl hij het vieze mes uit zijn schedel trekt. Ik rol kort met mijn ogen, ik ben er heus niet bang voor, om mij bang te krijgen is ondertussen wel meer nodig. Ik heb alleen geen zin om het nu op mijn kippenkracht en gebrek aan spieren af te schuiven. De walker gorgelt nog ,waardoor ik opnieuw een vies gezicht trek, wat veranderd in een zacht geluid waarmee ik laat merken dat ik het echt goor vind als Daryl nog eens in zijn gezicht trapt en daarmee zijn kaak verbrijzeld. Er komt een gore lucht vanaf en het ziet er al helemaal niet smakelijk uit. Als ik al een eetlust zou hebben, was die nu evengoed wel weg.
"Kom, door." bromt hij terwijl hij het mes in mij handen duwt. Ik kijk er vies naar en houd hem tussen mijn duim en wijsvinger vast. Ik had heel erg gehoopt dat hij hem zou houden nu, zeker nu hij onder het... spul zat, wat vies ruikt en er vies uit ziet. Ik heb alleen weinig zin om deze man nog chagrijniger te krijgen en stop hem dan toch even tussen de lagen van mijn vele kleding. Zo raakt het mijn huid tenminste niet, daar gruwel ik echt van. Ik ben niet echt één van de schoonste, maar die wezens staan toch wel in fel contrast tot wat ik schoon vind. Ik ril eens en ga dan weer goed recht staan.
"Ja, geweldig idee." mompel ik sarcastisch en begin weg te benen. "Ik weet nog wel een strandje waar je je goed kan wassen. Weet je zeker dat je geen nieuw shirt wilt? Ik heb ergens nog wel iets liggen..." Mijn stem sterft weg aan het einde van de zin omdat het er al uit is voor ik het weet. Ik heb hem nu eigenlijk wel uitgenodigd, iets waar ik eigenlijk nog wel even mee wilde wachten. Ik veeg de blonde lokken uit mijn gezicht en stap dan stug door met mijn lange, dunne benen, waardoor ik al snel buiten adem raak. Toch geef ik niet snel op en blijf ik op dit tempo door lopen. Ik heb weinig zin in nog meer stinkende zombies die kwijlen. Ze hebben ons al vaak genoeg in de gaten gehad volgens mij.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
De zon schijnt fel in mijn ogen als ik flink doorstap richting oceaan. Ik zou mijn motor zometeen ophalen en voor zonsondergang weer vertrokken zijn. Misschien dat ik nog ergens een hoge, dichte boom tegen zou komen waarin ik kon slapen. Of nog beter, een flinke grot. Ik veeg met mijn hand over mijn voorhoofd en voel dat ik echt wel weer eens wat verfrissing kan gebruiken; het zweet plakt direct aan de bovenkant van mijn hand. Rowan had gelijk. Ik stink. Nu moet ik zeggen dat ik me bezig hield met belangrijkere dingen dan met het ruiken naar bloemetjes, maar als ik ooit nog ergens aansluiting wilde vinden bij mede-overlevenden, was een enigszins menselijke geur toch een vereiste.
"Ja, geweldig idee," mompelt ze sarcastisch als we samen richting kust lopen. "Ik weet nog wel een strandje waar je je goed kunt wassen. Weet je zeker dat je geen nieuw shirt wil? Ik heb ergens nog wel iets liggen.." Bingo. Ze heeft ergens nog wel iets liggen. Dat moest bijna wel betekenen dat ze iets van een voorraad van levensmiddelen en kleding had waar ze op terug kon vallen. Dat betekent dan weer dat ze haar zaakjes goed op orde heeft, en al die spullen bij elkaar moet hebben kunnen verzamelen.. en dat betekent dat ze niet alleen heeft kunnen werken. Ik laat me niet kennen en reageer alsof ze niet zojuist iets groots heeft onthuld. Niet te gretig zijn is een must als je wilt overleven. "Oh, als je wat aan me kwijt kunt, graag," antwoord ik daarom luchtig. We naderen de kustlijn. Misschien is er hier ergens zo'n klein baaitje waar het water net wat warmer is dan het water in de oceaan.. Dat zou alles toch net wat aangenamer maken, al duik ik ook zo de oceaan in als het echt niet anders kon.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Oh. als je wat aan me kwijt kunt, graag. " Ik trek mijn wenkbrauwen op, niet om het antwoord, maar om hoe hij het zegt. Het klinkt te luchtig, te gemaakt. Toch zeg ik er niets op, niet op dat toontje tenminste. "Natuurlijk," antwoord ik daarom. "Anders zou ik het toch niet aanbieden." We lopen al langs de kustlijn en in de verte zie ik het strandje al. Het is klein, misschien was het wel ooit een privéstrand. Ik heb er eens gezwommen, nadat we hier aankwamen. Ik weet dat ik op dat punt nog niet zo was zoals ik nu geworden ben, een hevige terugval, nog erger dan voor mijn opname eigenlijk. Toch ga ik het niet aan iemand toegeven en zeg ik dat ik altijd dun geweest ben. Het dikke kind van vroeger is sowieso al verdwenen, door de pot gespoeld en uitgesport. Het zal wel typisch zijn, denk ik. Vanuit mijn ooghoeken werp ik een blik op Daryl en ik vraag me af wat zijn echte haarkleur is, die ik nu niet zo geweldig kan onderscheiden. Volgens mij is het donkerblond, misschien lichtbruin. Ik hou van blond, waarschijnlijk omdat ik zelf ook blond ben, maar ik vind het wel wat hebben. Vooral omdat de meeste mensen donker haar hebben of het uit een potje halen, terwijl dat van mij natuurlijk is.
"Kijk, daar is het al." Ik wijs naar voren, het is enkele meters voor ons uit en het lijkt rustig te zijn. Ik ben allang blij dat walkers niet op één of andere vreemde manier kunnen zwemmen, dat zou er nog maar eens bij komen. In de verte zie ik het schip ook eenzaam aan de kade dobberen, het ziet er verlaten en kapot uit, niet echt verwelkomend. Des te beter, dan komt er waarschijnlijk niemand zomaar binnen.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Kijk, daar is het al," wijst Rowan. Ik volg haar vinger met mijn blik en zie een klein privéstrandje. Perfect. De zilte zeelucht dringt tot diep in mijn neus en ik slaak er een zucht van. Hoe hard deze klotewereld ook naar de hel was gegaan, de natuur was precies hetzelfde gebleven. Ik kan niet wachten om een duik te nemen in dat heerlijke, verfrissende water. Voordat ik mijn bewapening wegleg, kijk ik nog een keer heel goed rond om te zien of er Walkers of kwaadwillende personen in de buurt zijn. Als de kust veilig is, leg ik mijn geliefde wapenboog met pijlen en mijn geweer beschut neer tegen een kleine rots. De Winchester van Rowan houd ik in mijn broekzak; altijd het zeker voor het onzekere. Vervolgens trek ik het shirt over mijn hoofd uit en smijt ik het ergens neer. Mijn bovenlichaam zit vol schrammen, wonden en littekens maar het laagje vuil is nog wel het smerigste. Ik trap mijn schoenen uit en zet ze bij de rest van mijn spullen. Vervolgens draai ik me om naar Rowan. Ik wist niet in hoeverre zij gegeneerd zou zijn als ik hier in mijn boxer het water in zou gaan, maar ik denk dat ze zelf ook wel begrijpt dat ik mijn broek, die er naar omstandigheden nog helemaal niet zo slecht uit ziet, aanhoud bij mijn duik. Ach, ze zal vast wel eens eerder een halfnaakte man hebben gezien, is het laatste wat ik denk voordat ik mijn blik weer afwend en zonder verdere aarzeling mijn benen van mijn broek ontdoe. Vervolgens draai ik me om en ren ik het water in. Als ik duik en het koele water in mijn gezicht en haren voel, kan ik ook alleen maar van het moment genieten. Met een volledig verfrist gevoel kom ik weer boven water en schud ik de druppeltjes, die glinsteren als pareltjes, uit mijn haren. Een hele kleine gelukzalige glimlach weet ik niet te verbergen. Het zijn die kleine momentjes waar je nog voor leeft.

---

ars moriendi