Ik trek het even niet meer. - Liefde, Vriendschap & Familie

De laatste tijd is er me net even wat teveel gebeurd. School ging niet fijn, mijn baan is weg en mijn ouders doen vreselijk onmogelijk. Vooral het laatste punt vind ik erg. Mijn ouders bepalen de laatste tijd veel te erg mijn leven. Het gaat gewoon veel te ver. Ze verplichten mijn vriend mee te gaan naar de kerk, anders is hij niet welkom. Vandaag moest hij ook verplicht mee naar het feestje van mijn oma, terwijl mijn zus en haar vriend niet mee hoefden. Oké, dat snap ik dan nog wel, want zij hadden iets gepland dat eerder bekend was dan het feestje.
Maar ik vind gewoon dat mijn ouders mijn vriend niet moeten verplichten mee te gaan naar de kerk, ik heb het er ook al over gehad met ze, maar ze willen het niet horen. Ze zeggen telkens hetzelfde. Dat ze al heel veel moesten inleveren door hem maar 1x naar de kerk te laten gaan per zondag dat hij hier is.
Mijn vriend voelt zich niet op zijn gemak bij mij thuis en ik voel me ook niet op mijn gemak thuis. Bij hem wordt ik tenminste gewaardeerd en wordt er me niets zomaar verplicht. Er wordt altijd netjes overlegd en bovendien is er structuur. Dat mist bij mij thuis. Het is niet gezellig en er wordt gewoon bijna niet overlegd over dingen.
Nu is het zelfs zover gekomen dat mijn vriend het bijna wilde uitmaken vanwege de sfeer en mijn ouders. Dit heeft hij niet gedaan omdat hij wel heel erg veel van mij houdt. Dit vind ik heel lief van hem, ook al kwetste het me wel.
Ik vind het gewoon te erg voor woorden dat mijn ouders onze relatie gewoon bijna verpest hebben met hun bepalingen. Vooral mijn moeder speelt hier een grote rol in.
Toen ik laatst in de winkel een heel leuk shirt zag, mocht ik hem niet kopen omdat zij hem niet mooi vond.

Nu zit ik hier te huilen omdat ik niet meer weet wat ik moet.
Heeft iemand advies?

26 - 02 - '16

Primero schreef:
Er zijn ergere dingen.
Maar jouw ouders zijn wel een beetje heel erg streng. Ooit gevraagd hoe hun ouders vroeger waren? Ik zou in jouw situatie waarschijnlijk boos worden en dreigen dat ik bij je vriend ging wonen ghehe. Als je ouders je het huis niet uit willen, moet ze dat wel aan het denken zetten toch.

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Naarmate een kind ouder word wil het meer vrijheid om zichzelf te ontplooien. het kind wil een kans om zijn of haar vleugels uit te slaan, om een eigen leven op te bouwen. Ouders zijn bang voor dat moment, en het is een moeilijk weg daarheen. Als ouder moet je namelijk accepteren dat je kind zijn eigen weg wil vinden, dat je kind zijn eigen fouten wil en zal maken en dat er eigenlijk niet zo heel veel is wat je kunt doen. andersom is het voor het kind moeilijk te accepteren dat het niet onmiddelijk de vrijheid (kan) krijgen op het moment dat het kind het wil, maar dat het een geleidelijk proces is. Niet iedereen gaat hier even goed mee om: Soms is het kind dwars en probeert het grenzen te verleggen, soms zijn de ouders te bang om los te laten waardoor ze het kind verstikken.

Er is geen makkelijke manier om dit op te lossen. Wat dit nodig heeft is tijd: Je ouders zullen je ooit los moeten laten, en jij zult ooit de kans hebben om je vleugels uit te slaan en je eigen leven op te bouwen. Tot dat moment moet je sterk zijn.

quidquid excusatio prandium pro

RainbowDash schreef:
Naarmate een kind ouder word wil het meer vrijheid om zichzelf te ontplooien. het kind wil een kans om zijn of haar vleugels uit te slaan, om een eigen leven op te bouwen. Ouders zijn bang voor dat moment, en het is een moeilijk weg daarheen. Als ouder moet je namelijk accepteren dat je kind zijn eigen weg wil vinden, dat je kind zijn eigen fouten wil en zal maken en dat er eigenlijk niet zo heel veel is wat je kunt doen. andersom is het voor het kind moeilijk te accepteren dat het niet onmiddelijk de vrijheid (kan) krijgen op het moment dat het kind het wil, maar dat het een geleidelijk proces is. Niet iedereen gaat hier even goed mee om: Soms is het kind dwars en probeert het grenzen te verleggen, soms zijn de ouders te bang om los te laten waardoor ze het kind verstikken.

Er is geen makkelijke manier om dit op te lossen. Wat dit nodig heeft is tijd: Je ouders zullen je ooit los moeten laten, en jij zult ooit de kans hebben om je vleugels uit te slaan en je eigen leven op te bouwen. Tot dat moment moet je sterk zijn.

It takes 17 muscles to smile, 43 muscles to frown ~~

RainbowDash schreef:
Naarmate een kind ouder word wil het meer vrijheid om zichzelf te ontplooien. het kind wil een kans om zijn of haar vleugels uit te slaan, om een eigen leven op te bouwen. Ouders zijn bang voor dat moment, en het is een moeilijk weg daarheen. Als ouder moet je namelijk accepteren dat je kind zijn eigen weg wil vinden, dat je kind zijn eigen fouten wil en zal maken en dat er eigenlijk niet zo heel veel is wat je kunt doen. andersom is het voor het kind moeilijk te accepteren dat het niet onmiddelijk de vrijheid (kan) krijgen op het moment dat het kind het wil, maar dat het een geleidelijk proces is. Niet iedereen gaat hier even goed mee om: Soms is het kind dwars en probeert het grenzen te verleggen, soms zijn de ouders te bang om los te laten waardoor ze het kind verstikken.

Er is geen makkelijke manier om dit op te lossen. Wat dit nodig heeft is tijd: Je ouders zullen je ooit los moeten laten, en jij zult ooit de kans hebben om je vleugels uit te slaan en je eigen leven op te bouwen. Tot dat moment moet je sterk zijn.

Shoganai i ne~

Bedankt voor de adviezen iedereen, ik waardeer het heel erg

26 - 02 - '16

Ik snap heel hoe je, je voelt.
Ik dit ook heel erg met mijn ouders en dankzij mijn moeder heeft mn vriend het ook bijna 2 keer uitgemaakt omdat zij tussen ons kwam. Gelukkig hebben wij dit telkens binnen 24 uur met elkaar recht gezet. Mijn ouders hebben eigenlijk zowat mn hele leven onder controle en in hun handen gehad, ik had geen vrijheid, maar dan ook echt geen vrijheid. Bij mij werd het gedoe echter alleen maar erger toen ik besloot om op mijn 18e bij mn vriend te gaan wonen. Toen waren hij en zijn familie opeens ''niet te vertrouwen'' en mij aan het ''manipuleren''. Mijn vader heeft mijn vriend en zijn familie ook bedreigd en mocht ik in dat weekend ook niet bezoeken omdat ze dachten dat ik zou weglopen, want blijkbaar ben ik een rebel nadat ik mijn hele leven altijd volgens de regeltjes heb geleefd?
Het is ook niet de beste optie, maar het is wel mijn keuze en mijn manier naar de vrijheid waar ik naar opzoek ben.

''There is no hell, no heaven either. This world is what we make of it.''

Ik wil niet vervelend overkomen, maar ik vind dat je ouders zich heel erg vreemd opstellen. Dat ze jouw vriend iets verplichten, vind ik echt belachelijk. Laat duidelijk merken dat je het hier niet mee eens bent. Je vriend mag ook best zijn zegje doen. Een keer goed boos worden en je tegen je ouders verzetten, is niet zo slecht als het soms lijkt.

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 22:22 ]

If you wanna fly, you got to give up the shit that weighs you down.

Volgens mij zijn je ouders wel erg autoritair, waarschijnlijk zijn zij zelf ook opgevoed. Kun je niet vragen of de ouders van je vriend met jouw ouders willen praten? Ik bedoel, zij zijn volwassen en misschien luisteren je ouders wel naar hen.

Physics is awesome

Je ouders mogen je vriend niks verlichten om hem naar de kerk te gaan en laat probeer niet te luisteren naar hun, soms dan. En praat met je vriend erover en verder blijf die zondag altijd bij je vriend. Verdere adviezen zijn je al gegeven.

Aaargh, wat ontzéttend kut! :C
Kan daar niet eens professionele hulp komen? Jouw ouders moeten volgens mij echt eens een goede wake-up call hebben. Dat klinkt heel erg hard, maar ik meen het wel. Ik zie al sinds ik op het forum zit problemen met jou en je ouders over dat geloof. Dit kan toch niet zo doorgaan? Je kunt iemand niet dwingen om een geloof te slikken!
Een keer per week is toch meer dan genoeg? Alsof er iemand daarboven in een stoel zit en zegt: "Goed... Tijd voor mijn dagelijkse peptalk!"

"Well, well. Look who we've got here!"

Hetalia schreef:
(...)
Dit is echt heel mooi gezegd o.o.

quidquid excusatio prandium pro