http://www.quizlet.nl/quiz/230847/op-eigen-benen-een/
Het is een koude decemberavond, 1992. Geen mens is op straat, iedereen zit binnen in hun warme huizen. Langzaam beginnen kleine sneeuwvlokjes de wereld onder een witte laag te bedekken. Het is een heldere nacht, en de maan schittert samen met duizende sterren aan de hemel. De spanning is voelbaar, er staat iets op het punt om te gebeuren.
Haastige voetstappen klinken op uit één van de steegjes. Een jonge vrouw verschijnt, een meisje nog maar. In kleding gehuld die eigenlijk veel te koud is voor dit weer, en met in haar armen een bundeltje witte doeken. Snel loopt ze de straat door. Bij het laatste huis van de Eikenlaan stopt ze, en klimt ze het trapje voor het huis op. Vlak voor de deur aarzelt ze even, maar dan legt ze het bundeltje neer. Twee glinsterende, lichtblauwe oogjes kijken haar slaperig aan. "Het spijt me, het spijt me zo.." zegt ze met tranen in haar ogen. Ze haalt een envelop uit haar binnen zak en stopt die goed tussen de dekentjes. Dan drukt ze een kus op de zwarte donshaartjes van de baby. "Het ga je goed." Met die woorden drukt ze de deurbel in en loopt ze weg van het huis, het kindje achterlatend.
Het is gewoon zo een mooi verhaal <3 Ik vind dat jullie 'm moeten maken.
Say, je schrijft echt geweldig, je moet verder!! 
Life is hard and then we die
net of niemand nog nooit eerder heeft gesegt dat je geweldig sgrijft ,, MAAR SAY! ALS JE DIT LEEST SNEL VERDR DOEN! en egt kei lief dat je reclame voor der maakt <3 maarik maak hm al ,duss 
