{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 3 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Morrowind
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Morrowind

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 27 jan 2013 - 10:17 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
"Ik snap het niet meer, is het nou Rosy of Rowan?" vraagt ze verward. Ik kijk haar verschrikt aan, alweer bijna vergeten wat ik nou eigenlijk heb gezegd. Hoe weet ze van Rosy?! "Rowan," verduidelijk ik haar dus meteen. "Ik heb 't over.. Rowan.." herhaal ik om het ook voor mezelf duidelijk te krijgen. Ze legt mijn hoofd op de grond en staat op. Even denk ik dat ze me gewoon achter gaat laten. "Wacht hier, ik ga water halen," mompelt ze en ze rent weg. Ik sluit mijn ogen. Door de deuren hoor ik als ik heel goed luister heel zachtjes twee vrouwenstemmen praten. Rebecca. Zij heeft waarschijnlijk die deur ook op slot gedaan. Ik grom geirriteerd. Dat ze zich eens niet met onze zaken bemoeide. Als er nu een Walker aan zou komen, was ik verloren. Maar door de alcohol en alle gevoelens en gebeurtenissen, is mijn vechterslust volledig verdwenen. Ik geniet van de koele grond waar ik op lig en wacht op Jess' terugkomst. Er dansen sterretjes voor mijn ogen hoewel ik ze dicht heb. Na wat een eeuwigheid lijkt maar in werkelijkheid maar een paar minuten moet zijn, komt ze terug. Ze gaat achter me zitten en tilt voorzichtig mijn hoofd op om hem op haar schoot te leggen. Haar blik staat vol medelijden. Ik begrijp niet waarom ze zo zorgzaam voor me is, maar ik waardeer het enorm. Ze zet het flesje aan mijn lippen en laat me een paar slokjes nemen. Ik lik langs mijn lippen en probeer dan overeind te komen. Mijn hoofd is het er niet mee eens en dwingt me weer op haar schoot te gaan liggen. Jezus, komt die kater nu al? Wat is dit voor bullshit. Ik wil haar bedanken, maar de woorden komen gewoon niet over mijn lippen. Haar gezicht wordt waziger. Haar ijsblauwe ogen worden een waas. Mijn oogleden worden zwaar en zonder dat ik me er tegen kan en wil verzetten, vallen ze dicht.

[ bericht aangepast op 28 jan 2013 - 22:02 ]

---

ars moriendi

Rebecca Morgan
"Het spijt me trouwens, van hoe rot ik me elke keer gedroeg tegenover jou en de rest. Vooral van... die ene keer," zei ze zacht.
Ik haalde mijn schouders op. "Let go. Ik kan wel wat hebben."
Een schraal glimlachje was op mijn gezicht verschenen, maar haar woorden deden we weer aan Jaimes denken. Ik moest er over heen zien te raken, voordat ik ook stomme dingen begon te doen. Ik wist alleen nog niet hoe. Tijd zou de wonde moeten helen, zo werd me altijd verteld. Maar tijd deed er te fucking traag over naar mijn goesting. "Weet je waar ik zin in heb?" vroeg ik.
Ik leunde met mijn voeten tegen de stoeltjes voor me en keek haar met mijn ondeugende grijns aan. "Om eens iets geks te doen. Iets... Iets roekeloos wat ik normaal nooit zou doen. Ik wil gewoon nog een keer plezier hebben en alles om me heen vergeten."
Ik had alleen geen idee wat precies ik wilde gaan doen, maar ik wilde me gewoon eens laten gaan, alsof het de laatste dag van mijn leven was.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Daryl kijkt me geschrokken aan. Ik kijk haar verschrikt aan. Hoe weet ze van Rosy?! "Rowan," antwoord hij gelijk. "Ik heb 't over... Rowan..." herhaalt hij zichzelf. Ik moet toegeven dat ik er bar weinig van snap ondertussen, maar dat maakt niet zoveel uit. Hij is degene die het moet snappen. Ik sta op en ga weg, waarna ik binnen enkele minuten terug ben. Hij neemt een paar slokjes en ik stop het flesje weer weg, voor later. Hij kan het wel gebruiken. Hij likt even langs zijn lippen, wat er nu niet meer zo verleidelijk uitziet, en probeert zijn hoofd op te tillen. Blijkbaar is het goed mis, want zijn hoofd komt gelijk weer terug op mijn schoot. Zijn ogen vallen al snel dicht en nu ben ik er wel bijna zeker van dat hij slaapt. Ik leg mijn hoofd tegen de muur achter me en sluit mijn ogen. Mijn hoofd voelt te licht en de dingen golven af en toe om mij heen. Ik word er misselijk van, waardoor ik mijn ogen maar beter gesloten kan houden. Ik mag alleen niet in slaap vallen, dat is te gevaarlijk. Het liefst verplaats ik Daryl naar een andere plaats, maar dat gaat me niet meer lukken, dat weet ik wel zeker. Wat afwezig strijk ik enkele donkere lokken uit zijn gezicht en gaat mijn hand langs zijn flinke armspieren. Ik ben me toch wat misgelopen eigenlijk.

---

Your make-up is terrible

Rowan Ava Carter

"Let go. Ik kan wel wat hebben." zegt ze erop. Gelukkig maar, dat scheelt weer. Toch ontgaat me dat droevige glimlachje op haar gezicht niet en grimas ik iets. Ik wil niets oprakelen wat pijnlijk is. "Weet je waar ik zin in heb?" Met die vraag haalt ze me uit mijn gedachten en kijk ik haar verbaasd aan. Ze leunt met haar voeten tegen de stoeltjes voor zich en haar ondeugende grijns werkt bijna aanstekelijk. "Om eens iets geks te doen. Iets... Iets roekeloos wat ik normaal nooit zou doen. Ik wil gewoon nog een keer plezier hebben en alles om me heen vergeten." Ik glimlach eventjes, dat gevoel herken ik wel een beetje.
"Dat deed ik, gisteren." antwoord ik met een kort gegrinnik. "Ik stapte bij Daryl achter op de motor. Ik vond het altijd doodeng en had het nog nooit gedaan, maar het is eigenlijk best een geweldig gevoel, vol vrijheid." vertel ik haar en ik zucht eens. Het leek zo goed te gaan. "We kunnen zijn motor jatten, als jij tenminste weet hoe je erop moet rijden, want ik kan het niet." zeg ik vervolgens om mijn gedachten te overschaduwen. Hij zal zo kwaad zijn als hij erachter komt, maar dat is zijn verdiende loon op het moment. Ik zal hem niet snel vergeven voor wat hij gedaan heeft, welke reden hij ook heeft. Behalve als het mijn schuld is dan, maar daar wil ik niet eens bij stil staan.

---

Your make-up is terrible

[Oh god, I saw this coming :'D hahaha, Daryl heeft zijn motor in de bosjes verstopt dus ze zullen wel even moeten zoeken ;')]

[ bericht aangepast op 28 jan 2013 - 22:25 ]

---

ars moriendi

Rebecca Morgan

'You, my friend, are my new hero!' Haar plan klonk me als muziek in de oren. Whatever als hij erachter zou komen, het was niet alsof ik nog veel te verliezen had, behalve Nathan. Maar als hij aan Nathan kwam, reed ik zijn lieve motortje in de prak, om daarna waarschijnlijk zelf uit het leven te stappen. 'Dat ding is behoorlijk groot in vergelijking met die van mijn vader, maar het moet wel lukken.'
Uitgelaten sprong ik op, terwijl ik haar vrolijk achter me mee trok. O ja, dit noemde ik pas een geweldig plan.
Ik huppelde bijna de trapjes af. 'Ok, eens zien hoe we ongemerkt buiten komen.'
Het was niet bepaald moeilijk, aangezien een pijltje met exit bijna voor mijn neus hing.
'Kom Ro,' zei ik, terwijl ik al naar de deur liep. 'Let's fucking live.'

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"You, my friend, are my new hero!" Mijn ogen worden op slag een stuk groter als ze dat zegt. Wilt ze het nou ook nog echt doen ook? Ik dacht dat het gewoon leuke plannetjes zouden zijn, meer niet eigenlijk. Ik word er eerlijk gezegd wat nerveus van. "Dat ding is behoorlijk groot in vergelijking met die van mijn vader, maar het moet wel lukken." zegt ze en ik laat een nerveuze lach over mijn lippen rollen. Nee, dit maakt me echt bang. Daryl reed er al op, dat is iets anders. Zij heeft het nog nooit gedaan. Ze springt al op en trekt mij achter haar aan, terwijl ik bijna over mijn lange benen heen struikel.
"Ok, eens zien hoe we ongemerkt buiten komen." gaat ze gewoon vrolijk verder en mijn gezicht vertrekt wat. "Kom Ro. Let's fucking live." Jezus, laat me alsjeblieft niet sterven! "Eh, het is stil, volgens mij is Daryl al weg." mompel ik als we onszelf naar de deur verplaatsen, zijn naam spreek ik moeilijk uit. "Anders negeer ik hem toch." probeer ik zelfverzekerd te zeggen, maar ik faal er nogal in. "Rebecca, weet je zeker dat het een goed plan is? Ik wil wel graag blijven leven hoor..." mompel ik zacht als we bij de deur zijn, mijn vingers tasten naar het slot van wat Rebecca erop gegooid had en krijgen die uiteindelijk open. Mijn vingertoppen doen een beetje pijn van het constante gebijt.
Als de deur opengaat knipper ik even tegen het felle licht. Het is hier toch donkerder dan ik had gedacht. Als mijn ogen zich weer scherp stellen lijkt hij inderdaad weg te zijn, maar als ik naar buiten stap zie ik hem dan toch. Zijn hoofd ligt op de schoot van het meisje waarmee hij daarnet nog seks had en het doet pijn om zoiets te zien. De ogen van het meisje ontmoeten mij even en het valt me op hoe mooi ze is. Daryl lijkt wel uitgeteld te zijn maar ik negeer het met een gepijnigde blik. Ik pak Rebecca bij haar hand vast en sleur haar de donkere bioscoop uit om weg te trippelen naar de trap toe. Ik hou de hele tijd mijn adem in, maar vind het knap van mezelf dat ik dit gedaan heb.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ik voel hoe Jess mijn haren streelt, maar ben me er amper bewust van. Het is de tussenfase tussen snoezen en slapen waar ik me nu in bevind, en het werkt ontzettend kalmerend om Jess bij me te hebben. Ik weet dat het onverstandig is om hier te blijven.. maar mijn hoofd en ik zijn het eens over de gedachte hier lekker te blijven liggen. Dan hoor ik in de verte voetstappen. Net als ik me concentreer op de voetstappen omdat ik het gevoel heb dat ik droom, word er dichtbij mijn hoofd een deur opengemaakt. Ik kom half uit mijn trance maar houd mijn ogen gesloten. De voetstappen verdwijnen weer. Als de deur die net openging dichtklapt, open ik toch mijn ogen. Jess streelt mijn armen en lijkt er zelf ook doorheen te zitten. "Hé.." fluister ik schor. Ik probeer weer overeind te komen, en hoewel mijn hoofd hevig protesteert, zet ik toch door. Ik aarzel even maar pak Jess dan bij haar hand om haar mee overeind te trekken. "We kunnen hier.. niet.. niet blijven," zeg ik terwijl mijn hoofd open lijkt te splijten. "Walkers.." Wankelend begin ik naar de trap te lopen. Als ik de eerste trede oploop, moet ik me meteen vastgrijpen aan de reling omdat ik anders keihard op mijn bek was gegaan. Ik voel me zelf een wandelend lijk. Waarschijnlijk zouden Walkers me niet eens opmerken en me als een van hen zien.

---

ars moriendi

Rebecca Morgan

Ik keek een beetje teleurgesteld toen bleek dat ze er niet zo veel zin meer in had. 'Rebecca, weet je zeker dat dit een goed plan is, ik wil wel blijven leven hoor...'
'Goed, allesbehalve,' zei ik. 'Maar wel leuk.' Ik zuchtte. 'Laat ook maar. Ik wil ook dat Nathan blijft leven, dus misschien moeten we iets anders doen.'
Als ik haar was, zou ik mezelf ook niet vertrouwen op een motor, om eerlijk te zijn.
Ik vond het knap hoe ze zo moedig de deur opende. Ik hield mijn ene hand voor mijn ogen door het felle licht van buiten. Damn, het was leuker daarbinnen.
Toen mijn ogen aangepas waren, viel mijn blik op Daryl en zijn... Vriendin. Hij zag er nogal van de kaart gebracht uit, maar ik bleef gewoon neutraal.
Mijn dunne hand met mini vingers werd vastgegrepen door Rowans hand met ellenlange vingers. Ik kneep zachtjes in haar hand, bij wijze van steun, en werd ruw meegetrokken. Pas toen we buiten gehoorsafstand waren keek ik haar aan. Dat ging beter dan verwacht.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Hé.." hoor ik Daryl plotseling schor fluisteren waardoor ik naar hem kijk. "Ben je weer uit je schoonheidsslaapje?" vraag ik met een klein glimlachje. God, hij ziet er echt niet meer uit op het moment. Hij probeert overeind te komen en het lijkt elk moment mis te kunnen gaan. Het verbaasd me dan ook dat hij mijn hand pakt en me overeind trekt, hoewel ik hem zo min mogelijk probeer te belasten ermee. Mijn hoofd duizelt even maar al snel is alles weer normaal. "We kunnen hier... niet... niet blijven," komt er traag uit zijn mond en ik knik, verstandig is hij dus nog wel. "Walkers..."Hij wankelt naar de trap toe en ik volg hem terwijl ik hem in het oog houd, bang dat hij om zal vallen. Dat gebeurd ook bijna, maar hij houd zich nog net vast aan de trap. "Laat me je helpen." zucht ik en ik ga naast hem lopen zodat hij op mij kan steunen. "Volgende keer maar rustiger aan doen en eten van te voren. Ik breng je wel naar je kamer, volgens mij kan je wel wat slaap gebruiken." Het zal me niets verbazen als hij straks ook nog over moet geven en hij zal ook wel met een flinke kater wakker worden, maar medicijnen hebben ze waarschijnlijk niet. Dat zijn pijnlijk worden, maar voor mij ook, ik heb het even goed best te pakken. Ik merk het wel, ik sta wat onvast op mijn benen maar het lukt me toch om Daryl te ondersteunen en heb de trap op de helpen. "Trouwens, die twee meisjes zijn er al vandoor. Ze hadden het volgens mij over een motor en slechte ideeën, voor wat ik door de deur kon horen."

Rowan Ava Carter

"Goed, allesbehalve," antwoord ze eerlijk. "Maar wel leuk. Laat ook maar. Ik wil ook dat Nathan blijft leven, dus misschien moeten we iets anders doen." zegt ze dan en ik voel me iets lullig omdat ik haar kans op wat pret verstoor. Ik doe de deur snel open zodat we naar buiten kunnen en lopen we richting de trap. Ik krijg een blik van haar, die iets positiefs uitstraalt. Ik grijns een beetje, al is het niet zo oprecht. "Kom, laten we die motor zoeken," zeg ik als ik verder de trap op begin te klimmen en daar aankom. "Schuif de schuld maar op mij, eigen schuld van Daryl, kan hij toch niets aan doen." Ik grijns grootmoedig en begin richting de uitgang te lopen terwijl ik Rebecca nog altijd met me meetrek, ik wil namelijk geen 'nee' horen op het moment. Het lijkt me afleidend, doodsangsten uitstaan bij Rebecca achterop. Ik weet wel hoe hij werkt, dus misschien kan ik haar wel helpen om het iets minder gevaarlijk te maken.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan

'Kom, laten we die motor gaan zoeken,' zei Rowan, waardoor mijn grijns weer breder werd. 'Schuif de schuld maar op mij. Eigen schuld van Daryl, kan hij toch niets naar doen.'
Ik probeerde haar snelle passen zo goed mogelijk bij te houden. 'Ha, you wish. Ik wil alle pret beleven van begin tot einde. Ik hou hem wel extra in de gaten na dit.'
Al snel stonden we voor het strand, terug bij de boom waar ik heb gisteren of eergisteren nog had staan vierkantig uitkafferen. Ik wist niet wat haar zo snel van gedachten had doen veranderen, maar het deed me goed om te weten dat ze erop vertrouwde dat ik haar niet zou vermoorden achterop.
'Dus ehm, waar licht dat ding precies?' vroeg ik. Ik ritste mijn vest dicht, omdat het waaide en al het zand in mijn bloes geblazen werd. Ik voelde er niet veel voor om mijn beha in een kriebelige zandbak te laten veranderen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Rebecca zegt ook geen nee en grijnst alleen maar, waardoor ik lichtjes glimlach. "Ha, you wish. Ik wil alle pret beleven van begin tot einde. Ik hou hem wel extra in de gaten na dit." Ik lach zachtjes, al lijkt het me geen goed idee van haar. Ik weet hoe slecht die twee met elkaar over weg kunnen, dus uiteindelijk zal ik het wel op me nemen, gewoon voor de zekerheid. We lopen het strand op en ik trek mijn trui dichter om me heen, aangezien het toch behoorlijk koud lijkt te zijn met die wind die waait. Rebecca doet haar vest ook dicht. "Dus ehm, waar licht dat ding precies?" vraagt ze. Ik kijk eventjes om me heen en begin dan te lopen. "De vorige keer had hij hem hier ergens neergezet, volgens mij..." mompel ik als we op de plek aankomen waar we gestopt waren de vorige keer. Ik weet het zeker dat het hier was. Het is dichtbij het stuk waar de weg eindigt. "Maar, hij is er niet meer. Ik denk dat we moeten zoeken." Ik haal mijn schouders iets op en begin gelijk door te lopen. Er zit geen slot op, dat weet ik want ik heb het gezien. Een slot is toch alleen maar onhandig, als je snel weg moet kan dat niet en wie wilt het tegenwoordig nou slopen? Zoveel mensen zijn er niet meer hoor. Ik loop tussen de bosjes door en kijk goed om me heen. "Gevonden!" roep ik als ik hem achter een paar bosjes verstopt. Volgens mij heeft hij het zien aankomen aangezien hij hem expres verplaatst en verstopt heeft.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Laat me je helpen," zucht Jess als ze naast me komt lopen. Ik ben te ver van de wereld om me af te vragen wat ze wel niet van me moet denken. "Volgende keer maar rustiger aan doen en eten van te voren. Ik breng je wel naar je kamer, volgens mij kan je wel wat slaap gebruiken." "Volgende keer?" vraag ik schaapachtig. Ik laat me door haar de trap op leiden. Hoewel ik een stuk breder ben dan zij en ook zij heel wat drank op heeft, laat Jess wederom zien dat ze erg sterk is. We hebben de trap overleefd en lopen nu door de gang, op weg naar de volgende. Ik denk aan mijn bed, die nog een verdieping hoger op me staat te wachten. Ik kan de satijnen kussens al bijna voelen. Mmm.. Mijn luchtkasteel wordt ruw lekgeprikt door een terloopse opmerking van Jess. "Trouwens, die twee meisjes zijn er al vandoor." Ik kijk naar links en zie haar neutraal kijken terwijl ze doorpraat. "Ze hadden het volgens mij over een motor en slechte ideeën, voor wat ik door de deur kon horen." Ik blijf abrupt staan. Geen alcohol in de wereld zou die woorden kunnen verdraaien of tegenhouden. "M.. motor..?" herhaal ik. "Hadden ze het over.. over Merle's motor?" Ik kijk haar verschrikt aan en voel hoe mijn armspieren zich bijna automatisch opbollen. "Daar moeten ze met hun poten van af blijven!" stamel ik met een flinke stemverheffing. Ik draai me om en ren richting nooduitgang. Na drie stappen tolt de kamer weg en val ik met een klap op de grond. "FUCK, FUCK, FUCK!" schreeuw ik dan. Ze mochten mijn kamer overhoop halen. Ze mochten mijn haren afknippen, mijn konijnen stelen of mijn mes bot maken, maar van de motor moeten ze afblijven. Het is niet alleen een essentieel vervoersmiddel voor me waardoor ik een zekere mate van vrijheid heb.. het is ook het enige wat ik nog van Merle heb.. Ik moet ze tegenhouden. Het moet. Ik krabbel weer overeind en probeer verder te rennen maar ik moet me weer aan de muur vasthouden om niet om te donderen. Ik zie alles troebel.

[ bericht aangepast op 28 jan 2013 - 23:22 ]

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

"Volgende keer?" vraagt hij en ik moet zacht lachen, wat elke keer zo snel gaat door die alcohol. Normaal lach ik niet eens zoveel. "Ik reken er wel op dat je dit nog eens doet." mompel ik vaag. We komen al op de volgende verdieping aan, maar we moeten er nog één, waar ik hem vertel over de twee meiden. Plotseling houd hij halt en ik vraag me af wat er scheelt. "M.. motor..?" herhaalt hij waar ik op knik. "Hadden ze het over.. over Merle's motor?" Zijn blik laat zien dat het ergens mis zit en zijn spieren spannen zich aan. Ik haal mijn schouders op, hoe de fuck moet ik weten wie Merle is? "Daar moeten ze met hun poten van af blijven!" brengt hij hard uit, waarna hij zich al losmaakt uit mijn ondersteuning om zich om te draaien en weg te rennen. Hij komt toch niet ver, na drie stappen gaat hij al op zijn bek. "FUCK, FUCK, FUCK!" schreeuwt hij dan. Ik loop snel op hem af als hij weer overeind krabbelt en zich vast moet houden aan de muur. Ik grijp hem met mijn beide handen vast in een poging hem te kalmeren en rechtop te houden. "Volgens mij zei ik dat ze het hadden over sléchte ideeën, Daryl. Een 'laat maar omdat het te gevaarlijk is' of iets in die richting. Ze besloten in ieder geval wat anders te doen. Luister volgende keer eens." probeer ik met een harde stem tot hem door te dringen. "Jezus, je moet meer aan jezelf denken." Ik sjor hem terug overeind en probeer hem de andere kant weer op te trekken. Het vergt nogal wat van mijn krachten, hij is dan ook een flinke kerel.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan

Ik begon al vast op de straat te wandelen, opzoek naar mogelijke verstopplaatsen. Er leken er zo veel te zijn. Ik probeerde te denken aan Daryl. Een goede verstopplaats, niet voor de hand liggen en efficiënt.
Veel moest ik niet meer nadenken, want Rowans stem verbrak mijn gedachten. 'Gevonden.'
Ok, blijbaar moest ik niet zo hard nadenken want hij lag gewoon in de struiken.
Op een drafje rende ik naar haar toe. 'Ok, let's see.'
Dit schatje zou ik wel aan de praat krijgen. Ik kon ons nu al zien rijden. Het enige wat nog aan het plaatje ontbrak was een leuk muziekje. Zoiets als Highway to Hell, dat zou volgens mij wel een zalig lied zijn om te luisteren terwijl we reden. Maar ja, motors hadden nu eenmaal geen radio.
Met een nieuwsgierige blik klapte ik het zadel open, om te zien of er wat in de koffer zat.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov