• In een heel ver verleden, een tijd die iedereen alweer vergeten is, bestond deze planeet naast de mensheid nog vol met magie en diens magische wezens, wat we nu allemaal afdoen als mythes en legendes.

    Maar de mensheid is een jaloerse soort.
    Ze werden jaloers op de magische wezens die wel allemaal een magische gaven hadden waar de mensen alleen maar over konden dromen.
    Blind van jaloezie zochten de mensen uiteindelijk naar sprankeltjes overige magie, duistere magie.
    In combinatie met vooruitstrevende technologie creëerden de mensen mechanische monsters, die bezeten door duistere krachten de jacht opende op alle magie.

    Maar de magische wezens versloegen de duistere mechanismen uiteindelijk en een korte tijd van vrede en rust keerde terug op deze planeet, jammer genoeg niet voor lang.
    Nog kwader dan voorheen bonden de mensen hun verworven duistere magie bij elkaar en ontwikkelden zo een vloekgolf die alle andere magie weg zou vagen.
    Van Engelen tot Demonen, van Kabouters tot Draken, ieder voelde de dreiging van deze vloek en vielen ze één voor één ten prooi.
    De vloek was zo sterk dat het niet alleen de wezens wegvaagde, maar ook alle energiebronnen van magie die zich tot diep in de wortelen van de aarde had gegraven.

    De mythische wezens probeerden te vluchten, maar uiteindelijk redde maar een aantal soorten het tot een uithoek waar ze voorlopig veilig dachten te zijn.
    Hier hielden ze een besluit, een besluit om hun eigen zielen en de essentie van hun wezen te verplaatsen in een aantal edelstenen en mineralen,de zogenaamde zielstenen om zo verborgen te blijven voor de duistere mensen met hun vloek en bezeten mechanismen.
    En zo verdwenen ze, samen met hen het laatste beetje magie meenemend.
    En tot de dag van vandaag liggen de zielstenen nog steeds op diens plek, geen enkel dier of verdwaald mens heeft hen ooit van diens plek weten te krijgen, vanuit een oude, vervallen kapelruïne.

    Deze tijd in Noorwegen :
    Een groepje natuuractivisten en ontdekkers hadden via globale satellieten iets vreemd opgepikt.
    Iets wat er nog niet eerder was maakte opeens diens opmars aan het aardoppervlakte.
    Zo kwamen ze uit op de plek die allang vergeten was, onkruid had de ruïne overwoekerd en nog erger te doen laten vervallen.
    Maar de edelstenen waren nog steeds daar.
    Na een aantal testen ter plekke kwamen ze erachter dat ze nog nooit zoiets mee hadden gemaakt als dit, het was een totaal andere stof dan voor ons mensen bekend was.
    Maar naarmate ze dichterbij kwamen voor meer onderzoek gebeurde er iets.
    Één voor één begonnen de stenen te gloeien en voor de wetenschappers iets konden doen schoten de stenen los met een krachtige pulserende explosie, waarna ze, ieder diens eigen weg ging de wereld rond.
    Wetenschappers schreven het naar de buitenwereld om als een buitensporige verschijning van de Aurora Borealis, maar onder hen was een Aloude en die wist wel beter.
    Die wist dat de stenen op zoek gingen.
    Ieder op zoek naar de juiste persoon.
    De persoon die diens magie zou ontketenen en weer terug zou brengen op aarde.

    En die werden gevonden, mensen verspreid over de gehele wereld werden begaafd met de eigenschappen van een mythisch dier, het dier dat zij moeten bevrijden.
    Om zo weer over de aarde rond te kunnen dwalen.
    Maar ze moeten oppassen, want de mensen van aloud komen in opmars en hun onsterfelijke en sterfelijke volgelingen zouden alles op alles doen om de mensen met de zielstenen te stoppen, voor de magie weer in diens geheel terug zou keren naar aarde.
    Lukt het de uitverkorenen voor de zielstenen om de magie op tijd te ontketenen ?


    Verdere informatie

    Waar begint de RPG ?
    Deze RPG begint eigenlijk overal ter wereld, maar wanneer de persoon in aanraking komt met de steen worden ze allemaal naar de kapelruïne geteleporteerd waar de stenen voor lange tijd verborgen waren gebleven.

    Is er een vaststaande verhaallijn voor deze RPG ?
    Ja, ik ben naast mijn eigen Soulstone ook de leider van de alouden die mee doen, die krijgen af en toe via een privé bericht hun orders door.
    Daarnaast moeten de steenbezitters een manier gaan zoeken om de essentie van hun stenen waarin de ziel van de magische wezens gevangen zitten te bevrijden.

    Hoe zien de stenen eruit ?
    De stenen zien eruit zoals kenmerkend is voor hun soort en ze passen mooi in het midden van je handpalm zonder de vingers mee te rekenen.
    De stenen kunnen tevens niet kapot geslagen worden of gebroken worden, ze zijn geheel onschadelijk zolang de drager leeft en zich aan de regels houd.
    Tevens zijn ze 100% helder.
    En niemand heeft dezelfde steen, dit is ook niet mogelijk aangezien er van elke maar één bestaat en elke persoon kan ook maar één steen gebruiken.

    Hoe veranderd de steen me ?
    Dit kan in meerdere opzichten, de veranderingen hoeven nog niet direct op te treden, dit kan ook later gebeuren en de manier waarop dit gebeurd is ook totaal verschillend van elkaar; gaat het bijv. snel en pijnloos of lang en kwellend ?
    Daarbij krijg je altijd sowieso één verandering van de essentie van het wezen dat zich in je steen schuil houdt.


    Hoe moet je de steen bij je dragen ?
    Zodra je geteleporteerd bent naar de oude ruïne liggen daar speciale handschoenen, waar jij je steen aan vast maakt bovenop, waar die ook niet uit kan vallen.
    De handschoenen zijn van leer, maar het mechanisme waarmee de steen vastzit is van zilver of van goud gemaakt.
    De handschoen eenmaal aan kan die niet meer af tot de opgesloten ziel van de steen eruit is.
    Verder mag je zelf weten hoe ze er verder uit zien, lange handschoenen, korte handschoentjes, extra riempjes, de kleur, etc.

    Verdere vragen kunnen altijd gesteld worden.



    HEEL ERG BELANGRIJK > HIER HET OVERZICHT VAN DE SOULSTONES EN DE INFORMATIE EROVER !

    Soulstones

    * Feniks ~ Hedwig Ivy Sol ~ Caleo
    * Draak ~ Graciela María Castillo ~ Shadowhunter
    * Fee ~ Allyssee Aphrodite Grimm ~ DreamerN
    * Elf ~ Hera Noëmi Langley ~ Graymark
    * Pegasus ~ Arianna Amarante Lira Jones ~ Kwijt
    * Vampier ~ Niara Alayne Black ~ Morfling
    * Zeemeermin ~ Hailey Alice Morgan ~ Merrow
    * Engel ~ Alan Christopher Rhodes Shadowhunter
    * Duivel ~ Damian Chamberlain~ Lexlover
    * Eenhoorn ~ Galon Gyfer Hud ~ Vegangirl
    * Centaur ~ Stan Medley Crown ~ Wafelijzer
    * Weerwolf ~ Aaron Pierce Cleveland ~ Bonacieux
    * Geest ~ Pippa Destry Livingstone ~ LexLover
    * Minotaurus ~ Ayla Dorice Marbles ~ Sicam


    Alouden

    * Helio Frederick Moreau ~ Graymark
    * Adelynn “Addie” Rae Hastings ~Gamgee
    * Antonio "Tony" Hunter Daniels ~ Bonacieux
    * Belial Lucius Constantine ~ DreamerN
    * Septimus Gary Cowell ~ Sicam




    Regels

    • Geen oneliners, minimaal 6 zinnen.
    • 16+ is toegestaan, evenals vloeken (Maar hou het zelfs dan nog wel netjes ;])
    • OCC aangeven met [] {} Of met een andere kleur.
    • Max. 2 personages per speler
    • Ernstig verwond/ vermoord niet andermans personage zonder met die te overleggen in een PB
    • Graag de naam van de Personage waarop het stukje slaat erboven, zodat het makkelijk te zien is vanuit welk personage het geschreven word.
    • Ben je even afwezig voor een bepaalde tijd (langer dan 2 dagen) ? Meld het dan !
    • Alleen ik maak nieuwe topics aan, tenzij ik iemand het recht geef om er eentje voor me aan te maken.


    Rollentopic

    [ bericht aangepast op 16 maart 2013 - 11:56 ]


    Credendo Vides

    Adelynn “Addie” Rae Hastings – Aloude – Frankrijk, Parijs, Vliegveld.
    'Adelynn?' begint Frederick plotseling. Zijn stem klinkt schor en afwezig. Ik kijk hem voor een enkele seconde aan, nog steeds met die emotieloze blik in mijn smaragdgroene ogen, als teken dat ik luister, waarna ik weer voor me uit kijk.
    'Het... Het spijt me.' Ja, vast. Ik weet wel zeker dat hij dat niet meent. Hij zegt het alleen zodat ik niet alsnog ga weglopen, wat steeds verleidelijker wordt om te doen. Alsof het mij iets kan schelen als hij daardoor in de problemen komt. Ik zal er zelf ook door in de problemen komen, maar dat kan me ook niet veel schelen. Ik praat me er wel uit, dat lukt me bijna altijd.
    Ik schrik op uit mijn gedachten als hij de batterijen van mijn mobiel in mijn handen stopt. 'Bel je vrienden.' Ik stop de batterijen gelijk in mijn mobiel, zet mijn mobiel aan, maar bel Christian, Didier of Anaïs nog niet. Ze zullen het gelijk horen dat er iets mis is als ze mijn stem horen, juist omdat die emotieloos zal klinken. Bovendien moet ik eerst nog iets verzinnen waarom ik voor een langere tijd niet op college zal komen. 'Godverdomme,' vloek ik dan vanuit het niks, wat apart is aangezien ik haast nooit vloek. Ik zal misschien wel de colleges voor de rest van het jaar missen, wat betekent dat ik dit jaar over moet doen en dus niet meer bij mijn vrienden zal zitten. Geïrriteerd trap ik tegen een leeg blikje aan. Hopelijk kan ik een manier vinden dat ik de tentamens alsnog kan maken. Het enige probleem is dat, als het lukt, ik geen leerboeken heb, die moet ik dan ook nog ergens vandaan zien te toveren. Ik slaak een diepe zucht en kijk nu pas echt op mijn mobiel. Ik heb meerdere berichten en gemiste oproepen. De oproepen klik ik weg, de berichten lees ik nog niet, zullen kunnen het zien dat ik online ben geweest. Mijn mobiel stop ik in mijn handtas.
    Ondertussen zijn Frederick en ik bij de aankomsthal aangekomen. 'Waar moeten we inchecken?' vraag ik hem, zonder heb daarbij aan te kijken. 'Trouwens, heb je mijn paspoort wel gepakt? Anders kan ik alsnog niet mee en is je harde werken voor niks geweest.'


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Vegangirl schreef:
    'Ik ben Galon, en voor deze vreemde gebeurtenis was ik blond, had ik geen gloed, kon ik geen barsten wegtoveren


    Wat bedoel je hier precies mee ? Want als dat dus met steen is klopt het niet want het helende effect van de eenhoorn geld alleen op huid en levende wezens (;


    Credendo Vides

    Niara Alayne Black || Vampier || Rome
    Ik stond plots tussen allemaal ruïnes en ik zag de zwarte steen liggen van daarnet. Een Obsidiaan als ik het goed had. Ik pakte de steen op en zag dat er handschoenen bij zaten. Nou ja, de steen zat in de handschoenen.
    De handschoenen waren kort, net tot mijn pols en zwart. Gemaakt van leer en er zaten geen vingers aan. Ook zaten er een aantal riempjes op wat wel goed bij mij paste. Ik trok de handschoenen aan en probeerde ze daarna weer uit te doen, wat niet lukte.
    Mijn paarse haren veranderden naar mijn normale kleur, goudbruin en ik schrok toen ik mezelf zag. Mijn ogen waren bloedrood en ik had scherpe hoektanden. Ik wist wat dit betekende. Ik was een Vampier. Mijn huid werd bleker en ik rook het bloed overal.

    [nu ff gaan eten]


    It finally happened - I'm slightly mad! ~ Queen

    Tolkien schreef:
    (Welkom terug! Er is niet echt veel gebeurt in het algemeen, voor heel de verhaallijn. xd)


    {Dankjewel ^^}


    Tijd voor koffie.

    {Zo, even een tijdsprong met Arianna}

    Arianna Amarante Lira Jones - Brazilië, Rio de Janeiro - Aankomend Pegasus
    Ik haal mijn petje van mijn bezwete hoofd en sta op van de autobank. Ik toren boven het open dak van de gehuurde Jeep uit, en geniet van de frisse lucht die hard in mijn gezicht slaat. Met volle teugen geniet ik van de vrijheid die ik meen te voelen in deze weg naar de Jungle. Volgens wat onderzoeken, is de kans op het vinden van een Soulstone hier in de wildernis ergens het grootst. Wat een geluk dat ik al in Brazilië voor het onderzoek was. De gids die achter het stuur zit, lacht openlijk bij het zien van mijn opgewektheid, alleen moet hij natuurlijk de Jeep blijven besturen, en kan hij niet net als ik genieten van de frisse lucht van de Amazone.

    Ik heb mijn hoofd teruggetrokken, en kijk nu vol belangstelling naar de plantengroei om mij heen. Mijn gezicht is rood van verbranding en opgewondenheid, terwijl ik naar de Flora en Fauna buiten het raampje kijk. De Jeep, is nu al mijn vriend. Het is een van die Ik-Weiger-Kapot-Te-Gaan-Ook-Al-Ga-Je-Met-Een-Hamer-Op-Je-Slaan-Auto's, en daar hou ik van, net als van mijn Nokia. Trouw, zonder frutsels en Onverwoestbaar. Zelfs na de val van mijn Nokia, is er niks met 'm gebeurt, behalve een extra deukje op de achterkant. De Gids, Ricardo, tikt me aan. "No Further, walk from here." Zegt hij, met een enorm accent. Ik begrijp het wel, we zitten nu al bijna helemaal midden in het oerwoud en de rest van de weg -nou ja, weg- is onbegaanbaar voor een auto, zelfs voor een Jeep. Ik knik, en stap uit.
    Het eerste wat ik doe is me helemaal uitrekken, van top tot teen. Ik raak even kort met mijn armen mijn tenen aan en doe nog wat strekoefeningen. Ik probeer iedere knak uit mijn lichaam te halen en de Gids kijkt geamuseerd toe. Als ik klaar ben, slinger ik mijn rugtas op mijn rug en pak mijn kompas. Het Kompas is het eerste wat ik zelf gekocht heb, van mijn eigen schrale inkomsten in het weeshuis en ik ben er erg gehecht aan. Ik bekijk het rondtollende pijltje even en loop dan terug naar Ricardo. "That way, right?" zeg ik, in feilloos Engels. Ik heb meerdere studies over talen gevolgd, en beheers er nu vijf. Engels, Spaans, Japanees, Duits en Frans. Wiskunde, moet ik echter meer aandacht aan besteden. Ik heb het nooit leuk gevonden, zoals ik talen leuk vond. Ricardo knikt. "Yes, that way, that way for pretty lady." Ik glimlach en hij pakt een gekromt zwaard. Even twijfel ik, maar dan begrijp ik het al. Ricardo begint het ook al uit te leggen: "For plant, in our way, I cut plants, not Humans." We vervolgen onze weg. De lucht is vochtig en beklemmend, maar ik voel me goed. Voor het eerst in mijn leven is het constante geruis van auto's nergens te horen, maar het is echter niet stil. Het geluid van vogels, insecten en andere dieren gonst om ons heen. Ricardo stopt, en laat me een zeldzame plant zien.

    Na twee uur gelopen, heb ik nog niks gevonden. "We have break here. You can sit and drink." Zegt Ricardo, wild gebarend, "I go check our lunch, it's over here somewhere." Zegt hij, wild gebarend. Ik tover met moeite een glimlach op mijn gezicht, en Ricardo loopt weg. Wanneer hij weg is, sla ik allebei mijn handen in mijn gezicht en laat me achterover vallen, dwars over de boomstam waar ik op ging zitten. Ik sta op, en pak het soort zwaard dat Ricardo ook heeft. Ik had er een meegenomen, voor het geval dat. Ik zucht. Eigenlijk zou ik niet in mijn eentje weg moeten lopen, maar het is te aanlokkelijk om even een kijkje rondom te nemen.

    Al snel ben ik op een plek die totaal niet op de plek lijkt waar we zitten, en het is zo begroeid dat je de lucht niet kan zien. Niet dat ik die verder wel kon zien trouwens, overal staan bomen en planten. Ik hoor geluiden om me heen, en ik sluit mijn ogen en draai mijn gezicht omhoog. Waar is resultaat? Hoe kan ik slagen in deze missie? De missie om te vinden waar ik naar zoek. Naar wie ik ben en wat ik wil. Dan merk ik dat het ineens stil is om me heen. Het lijkt wel alsof de dieren gestopt zijn en allemaal tegelijk in slaap zijn gevallen. Ik open mijn ogen en kijk om me heen. Misschien is het beter als ik terug ga naar Ricardo. De lunch zal hij nu wel gevonden hebben. Dan hoor ik wel een geluid. Een grom, katachtig gebrul.
    "Oh, shit." fluister ik voor me, terwijl ik zenuwachtig rondjes loop. Dan komt hij tevoorschijn. Een grote Cheetah komt uit de bosjes. Ik voel het zweet over mijn lichaam gutsen, en pak het gekromde zwaard met twee handen vast. Wat moet ik doen? Rennen? Hij is sneller. Vechten? Hij is sterker. Blijven staan? Hij kan aanvallen. Mijn overlevingsinstict neemt de drang om praktisch na te denken over, en ik keer me om en ren weg. Nog een brul achter me, en ik weet dat de Cheetah achter me aan komt. Over een paar seconden zal hij me te pakken krijgen.
    Hij zal zijn klauwen in mijn vlees zetten, en mijn keel doorbijten.
    Ik hoop dat hij het snel doet.
    Zou het veel pijn doen?
    Nu zal ik de ware ik nooit vinden.
    Wat maakt het eigenlijk uit?
    De klauwen van de Cheetah zullen me toch doorboren.
    Mijn bloed zal-
    Half expres, half per ongeluk struikel ik over een boomwortel. Vijf seconden, en dan ontwaak ik uit mijn roes. Hoezo, dood? Ik wil helemaal niet dood! Ik draai me snel op mijn rug, en kijk recht in de ogen van de toesnellende Cheetah. Ik kruip zo snel als ik kan op mijn rug achteruit, en zet nog wat stappen achteruit. Net op het punt dat de Cheetah aan kan vallen, hou ik mijn handen voor mijn gezicht. Dit was het dan. Iets scherps strijkt over mijn been.

    Maar de aanval blijft uit. Ik open mijn ogen verbaasd, en zie de Cheetah, vlak voor me, zo mak en bang als een pasgeboren lammetje. Hij weigert dichterbij te komen, en ik kijk hem verbaasd aan. Ik zwaai met mijn armen, maar hij heeft nauwelijks oog voor mij. Hij kijkt naar iets achter me. Dan rent hij weg. Met grote ogen draai ik me om, om te kijken of er iets achter me staat, maar nee. Dan zie ik ergens vandaan een glans komen. Alsof het onzichtbare armen heeft, trekt het me naar een boom toe, en ik ben me maar halfbewust, dat als ik zou willen stoppen met lopen, ik dat niet eens zou kunnen. De aantrekkingskracht is te groot. Alweer valt de Jungle om mij heen stil. Ik kniel bij een hoge boom, en zie, tussen de wortels iets glinsteren. Ik zit op mijn knieën, en strek mijn armen ernaar uit. Hij ligt in een dalletje tussen de wortels, maar hij is niet bedekt met aarde. Met een opgewonden gevoel, strek ik mijn armen uit, en zie iets lichtblauws. Ik raak nog opgewondener. Is dit-
    Dan raak ik hem aan.

    Een verzwelgende pijn. Alsof mijn huid wordt afgerukt en verbrand, alsof ik in kokende olie word gegooid, alsof een mes mijn ribben doorboort. Alsof ik in brand sta.
    Vooral mijn rug doet pijn, op twee plekken, onder mijn schouderblanden. Maar alles doet pijn, en ik kan me niet weerhouden van een langgerekte gil die de lege lucht vult. Het oerwoud is weg, ik zit in niets. Geen plek, geen locatie, niets. Er is een verschrikkelijke pijn, dat wel. Ik gil nogmaals, terwijl ik ineens een groot, wit paard voor me zie, steigerend. Vol ontzetting kijk ik in zijn gele ogen. Gaat hij me aanvallen? Nog meer pijn? Nee, hij stopt met steigeren, en dan zie ik ineens de twee grote, gevederde vleugels op zijn rug. Hij kijkt me doordringend aan. Dan verdwijnt hij. De pijn blijft doorgaan, tot ik ineens merk dat ik op een koude, harde vloer lig. Ik stop met gillen, en knijp mijn vuist samen, alsof ik wacht op een volgende pijnaanval. Ik heb nog steeds een brandende pijn in mijn rug, maar nu minder. Dan merk ik ineens de aanwezigheid van meerdere mensen, maar ik kan me er niet toe zetten mezelf overeind te hijsen.

    [ bericht aangepast op 14 feb 2013 - 18:50 ]


    Tijd voor koffie.

    { @Kwijt : Alleen de alouden weten dat er uberhaupt iets als soulstones bestaan, dat is het geheim dat ze voor de sereld houden, niemand anders buiten de orde weet er dus van.}


    Credendo Vides


    [I AM TYPING AS FAST AS I CAN. Ben nu pas wakker. "--

    Anyway, ben waarschijnlijk sowieso te laat. :/]

    Helio Frederick Moreau || Aloude || Frankrijk, Parijs, Vliegveld.
    Adelynn stopte de batterijen gelijk in haar gsm en zette het ding aan. Ze leek even te twijfelen of ze iemand zou bellen, totdat ze plotseling vloekt.
    Frederick keek even op en bemerkte dat hij zijn adem inhield. Een beetje trillerig ademde hij weer uit. Hij had dit vaak wanneer hij in gedachten verzonken was.
    Adelynn trapte geïrriteerd tegen een leeg blikje aan. Frederick reageerde er niet op.
    "Waar moeten we inchecken?" vroeg Adelynn plotseling. "Trouwens, heb je mijn paspoort wel gepakt? Anders kan ik alsnog niet mee en is je harde werk voor niks geweest." Ze klonk bijna hoopvol, maar Frederick haalde even zijn rugzak van zijn schouder en toverde twee paspoorten tevoorschijn.
    "Alsjeblieft," zei hij kort terwijl hij Addie haar paspoort aanreikte. Stilzwijgend liep hij voor haar uit naar de check-in, waarna ze toen alles in orde was, hun bagage probleemloos konden afgeven voordat ze langst de douane moesten.

    Nadat ze nog wat te eten hadden gekocht, liepen ze de trappen op het vliegtuig in en ploften neer op hun genummerde plaatsen. Die niet bij het raam waren.
    Toen ze waren opgestegen, haalde Frederick zijn MacBook en zijn eigen gewone boek uit. Die eerste zette hij op Adelynns schoot, met het scherm van de 'bibliotheek' waar zijn boeken instonden. De laatste die gelezen waren waren The Chronicles of Narnia en The Hobbit. Een beetje verder stond ook de verzameling van The Mortal Instruments, maar Frederick was nooit verder geraakt dan het vierde hoofdstuk van het eerste boek. Hij vond het een beetje te saai...
    "Lord of the Rings staat er ook tussen," mompelde hij zachtjes. "De meeste boeken zijn wel Engels."
    De tijd verstreek en zo af en toe beefde het vliegtuig even. Frederick was zichzelf niet. Zijn ogen gleden over de letters van zijn boek, maar de woorden drongen niet tot hem door.
    Het duurde lang eer hij een bladzijde omsloeg. Hij schrok half op wanneer Adelynn in slaap viel. Op zijn schouder. Hij twijfelde even of hij haar zou wegduwen, maar het enige wat hij deed was een deken over haar leggen.
    Hij wist niet waarom hij het deed. Het drong niet eens door tot hem dat hij het deed. Momenteel waren al zijn handelingen onbewust. Hij borg de laptop die nu toch nutteloos was op.
    Zelf was hij doodmoe, maar hij wilde niet slapen. Hij wilde nooit slapen in bijzijn van anderen. Niet dat dat al veel gebeurd was, maar als het zo was forceerde hij zichzelf om wakker te blijven.
    De waarheid was dat Frederick bang was om te gaan slapen. Hij was bang om de taferelen weer voor zijn ogen te zien afspelen. Veel te levendig en veel te lang.
    Uiteindelijk vielen Fredericks ogen toe. Hij leunde achteruit in zijn zetel en viel dan toch in slaap. Zijn boek viel op de grond.


    [Meh. :/ It's so crappy. D:

    Nja, anyway. Kan het toch nog heel de dag aanpassen. xd]

    [ bericht aangepast op 14 feb 2013 - 12:41 ]


    help

    DreamerN schreef:
    { @Kwijt : Alleen de alouden weten dat er uberhaupt iets als soulstones bestaan, dat is het geheim dat ze voor de sereld houden, niemand anders buiten de orde weet er dus van.}


    {Oh jemig, sorry, dat heb ik helemaal fout gedaan. Excuses, ik verander hem meteen.}


    Tijd voor koffie.

    [ff een kort vraagje tussendoor, kan ik doen, met Pippa, dat Luna (de hond) meegeteleporteerd is, per ongeluk, of is dat niet mogelijk?]


    "Let's say I meet an alien, who, lucky enough, could speak English" - Vsauce, Youtube

    Tolkien went Graymark.


    help

    [Ik ga morgenochtend op vakantie en ben pas de 24e terug. Maar maybe kan ik vor die tjd nog op de computer als er wifi is. Dit spijt me.]


    Reality's overrated.

    Hera Noëmi Langley || Elf || Buckinghamshire, Groot-Brittannië.
    Nogal geschrokken had Hera uiteindelijk de brandweer gebeld. Met zwaaiende lichten en oorverdovende sirenes kwamen ze het erf op gereden, achtervolgd door een paar politiewagens.
    Uit de eerste auto stapte een vrouw, volledig uitgerust in het Britse politie-uniform. Ze liep op Hera en haar moeder af en begon al meteen vragen te stellen. Hera moest keer op keer antwoorden dat ze de brand enkel had opgemerkt doordat haar moeder en zij aan het wandelen waren in het bos, dat het erfgoed omringde. Het bleek dat de bewoners van het huis niet thuis waren en dat het weinig had gescheeld of het bos rond het huis was in brand gestoken.
    De politievrouw stond erop dat Dianthe en Hera naar het ziekenhuis gingen, maar Hera's moeder stond dit niet toe. Een beetje ongemakkelijk speelde Hera met een lok van haar donkere haren.
    Uiteindelijk moest Hera's moeder toch toegeven en leidde de politievrouw die zichzelf voor had gesteld als Gemma hen naar de auto. Wanneer Hera instapte, bemerkte ze een nogal vreemde steen op de grond. Hij was oranje-geel en stak nogal fel af tegen het grind dat de oprijlaan naar het huis bedekte. Hij schitterde en Hera moest opletten dat ze het steentje niet te lang bekeek.
    Bevreemd door het mooie blinkende ding tussen al die andere stoffige, grijze stenen, bukte Hera zich en stak haar hand uit naar de steen. Het volgende moment voelde ze niets meer onder zich en struikelde ze naar voren.
    Gedesoriënteerd keek Hera om zich heen. Ze lag languit op de grond en ze had haar elleboog geschaafd. Ze proefde bloed in haar mond doordat ze per ongeluk op de binnenkant van haar wang had gebeten.
    Kreunend probeerde Hera recht te staan, maar ze was duizelig en viel bijna weer op de grond.

    [This sucks. But anyway.

    Somebody for Hera? :3]


    help

    | Ollivander werd Bonacieux. (; |


    kindness is never a burden.


    help

    |Hha, that is mine. xd |


    kindness is never a burden.