• In een heel ver verleden, een tijd die iedereen alweer vergeten is, bestond deze planeet naast de mensheid nog vol met magie en diens magische wezens, wat we nu allemaal afdoen als mythes en legendes.

    Maar de mensheid is een jaloerse soort.
    Ze werden jaloers op de magische wezens die wel allemaal een magische gaven hadden waar de mensen alleen maar over konden dromen.
    Blind van jaloezie zochten de mensen uiteindelijk naar sprankeltjes overige magie, duistere magie.
    In combinatie met vooruitstrevende technologie creëerden de mensen mechanische monsters, die bezeten door duistere krachten de jacht opende op alle magie.

    Maar de magische wezens versloegen de duistere mechanismen uiteindelijk en een korte tijd van vrede en rust keerde terug op deze planeet, jammer genoeg niet voor lang.
    Nog kwader dan voorheen bonden de mensen hun verworven duistere magie bij elkaar en ontwikkelden zo een vloekgolf die alle andere magie weg zou vagen.
    Van Engelen tot Demonen, van Kabouters tot Draken, ieder voelde de dreiging van deze vloek en vielen ze één voor één ten prooi.
    De vloek was zo sterk dat het niet alleen de wezens wegvaagde, maar ook alle energiebronnen van magie die zich tot diep in de wortelen van de aarde had gegraven.

    De mythische wezens probeerden te vluchten, maar uiteindelijk redde maar een aantal soorten het tot een uithoek waar ze voorlopig veilig dachten te zijn.
    Hier hielden ze een besluit, een besluit om hun eigen zielen en de essentie van hun wezen te verplaatsen in een aantal edelstenen en mineralen,de zogenaamde zielstenen om zo verborgen te blijven voor de duistere mensen met hun vloek en bezeten mechanismen.
    En zo verdwenen ze, samen met hen het laatste beetje magie meenemend.
    En tot de dag van vandaag liggen de zielstenen nog steeds op diens plek, geen enkel dier of verdwaald mens heeft hen ooit van diens plek weten te krijgen, vanuit een oude, vervallen kapelruïne.

    Deze tijd in Noorwegen :
    Een groepje natuuractivisten en ontdekkers hadden via globale satellieten iets vreemd opgepikt.
    Iets wat er nog niet eerder was maakte opeens diens opmars aan het aardoppervlakte.
    Zo kwamen ze uit op de plek die allang vergeten was, onkruid had de ruïne overwoekerd en nog erger te doen laten vervallen.
    Maar de edelstenen waren nog steeds daar.
    Na een aantal testen ter plekke kwamen ze erachter dat ze nog nooit zoiets mee hadden gemaakt als dit, het was een totaal andere stof dan voor ons mensen bekend was.
    Maar naarmate ze dichterbij kwamen voor meer onderzoek gebeurde er iets.
    Één voor één begonnen de stenen te gloeien en voor de wetenschappers iets konden doen schoten de stenen los met een krachtige pulserende explosie, waarna ze, ieder diens eigen weg ging de wereld rond.
    Wetenschappers schreven het naar de buitenwereld om als een buitensporige verschijning van de Aurora Borealis, maar onder hen was een Aloude en die wist wel beter.
    Die wist dat de stenen op zoek gingen.
    Ieder op zoek naar de juiste persoon.
    De persoon die diens magie zou ontketenen en weer terug zou brengen op aarde.

    En die werden gevonden, mensen verspreid over de gehele wereld werden begaafd met de eigenschappen van een mythisch dier, het dier dat zij moeten bevrijden.
    Om zo weer over de aarde rond te kunnen dwalen.
    Maar ze moeten oppassen, want de mensen van aloud komen in opmars en hun onsterfelijke en sterfelijke volgelingen zouden alles op alles doen om de mensen met de zielstenen te stoppen, voor de magie weer in diens geheel terug zou keren naar aarde.
    Lukt het de uitverkorenen voor de zielstenen om de magie op tijd te ontketenen ?


    Verdere informatie

    Waar begint de RPG ?
    Deze RPG begint eigenlijk overal ter wereld, maar wanneer de persoon in aanraking komt met de steen worden ze allemaal naar de kapelruïne geteleporteerd waar de stenen voor lange tijd verborgen waren gebleven.

    Is er een vaststaande verhaallijn voor deze RPG ?
    Ja, ik ben naast mijn eigen Soulstone ook de leider van de alouden die mee doen, die krijgen af en toe via een privé bericht hun orders door.
    Daarnaast moeten de steenbezitters een manier gaan zoeken om de essentie van hun stenen waarin de ziel van de magische wezens gevangen zitten te bevrijden.

    Hoe zien de stenen eruit ?
    De stenen zien eruit zoals kenmerkend is voor hun soort en ze passen mooi in het midden van je handpalm zonder de vingers mee te rekenen.
    De stenen kunnen tevens niet kapot geslagen worden of gebroken worden, ze zijn geheel onschadelijk zolang de drager leeft en zich aan de regels houd.
    Tevens zijn ze 100% helder.
    En niemand heeft dezelfde steen, dit is ook niet mogelijk aangezien er van elke maar één bestaat en elke persoon kan ook maar één steen gebruiken.

    Hoe veranderd de steen me ?
    Dit kan in meerdere opzichten, de veranderingen hoeven nog niet direct op te treden, dit kan ook later gebeuren en de manier waarop dit gebeurd is ook totaal verschillend van elkaar; gaat het bijv. snel en pijnloos of lang en kwellend ?
    Daarbij krijg je altijd sowieso één verandering van de essentie van het wezen dat zich in je steen schuil houdt.


    Hoe moet je de steen bij je dragen ?
    Zodra je geteleporteerd bent naar de oude ruïne liggen daar speciale handschoenen, waar jij je steen aan vast maakt bovenop, waar die ook niet uit kan vallen.
    De handschoenen zijn van leer, maar het mechanisme waarmee de steen vastzit is van zilver of van goud gemaakt.
    De handschoen eenmaal aan kan die niet meer af tot de opgesloten ziel van de steen eruit is.
    Verder mag je zelf weten hoe ze er verder uit zien, lange handschoenen, korte handschoentjes, extra riempjes, de kleur, etc.

    Verdere vragen kunnen altijd gesteld worden.



    HEEL ERG BELANGRIJK > HIER HET OVERZICHT VAN DE SOULSTONES EN DE INFORMATIE EROVER !

    Soulstones

    * Feniks ~ Hedwig Ivy Sol ~ Caleo
    * Draak ~ Graciela María Castillo ~ Shadowhunter
    * Fee ~ Allyssee Aphrodite Grimm ~ DreamerN
    * Elf ~ Hera Noëmi Langley ~ Graymark
    * Pegasus ~ Arianna Amarante Lira Jones ~ Kwijt
    * Vampier ~ Niara Alayne Black ~ Morfling
    * Zeemeermin ~ Hailey Alice Morgan ~ Merrow
    * Engel ~ Alan Christopher Rhodes Shadowhunter
    * Duivel ~ Damian Chamberlain~ Lexlover
    * Eenhoorn ~ Galon Gyfer Hud ~ Vegangirl
    * Centaur ~ Stan Medley Crown ~ Wafelijzer
    * Weerwolf ~ Aaron Pierce Cleveland ~ Bonacieux
    * Geest ~ Pippa Destry Livingstone ~ LexLover
    * Minotaurus ~ Ayla Dorice Marbles ~ Sicam


    Alouden

    * Helio Frederick Moreau ~ Graymark
    * Adelynn “Addie” Rae Hastings ~Gamgee
    * Antonio "Tony" Hunter Daniels ~ Bonacieux
    * Belial Lucius Constantine ~ DreamerN
    * Septimus Gary Cowell ~ Sicam




    Regels

    • Geen oneliners, minimaal 6 zinnen.
    • 16+ is toegestaan, evenals vloeken (Maar hou het zelfs dan nog wel netjes ;])
    • OCC aangeven met [] {} Of met een andere kleur.
    • Max. 2 personages per speler
    • Ernstig verwond/ vermoord niet andermans personage zonder met die te overleggen in een PB
    • Graag de naam van de Personage waarop het stukje slaat erboven, zodat het makkelijk te zien is vanuit welk personage het geschreven word.
    • Ben je even afwezig voor een bepaalde tijd (langer dan 2 dagen) ? Meld het dan !
    • Alleen ik maak nieuwe topics aan, tenzij ik iemand het recht geef om er eentje voor me aan te maken.


    Rollentopic

    [ bericht aangepast op 16 maart 2013 - 11:56 ]


    Credendo Vides

    Aaron Pierce Cleveland - 21- Weerwolf - Las Vegas, Nevada, Verenigde Staten.
    "Wat is het?" vroeg Hailey voorzichtig, toen Aaron naar de steen gelopen was. Hij hoorde haar voetstappen achter zich aan op het moment dat er een tweede licht verscheen. Aaron keek met een opgetrokken wenkbrauw naar het ding dat in de richting van Hailey leek te 'zweven' of zo. Aaron grinnikte en wierp de steen één keer de lucht in, waarna hij hem weer behendig uit de lucht plukte met zijn andere hand. "Een steen. Niks gevaarlijks aan, Hailey."
    "What the hell…." Hailey zette geschrokken een aantal stappen achteruit. Aaron vond het erg amuserend.
    "Kom op, Hailey. Het is gewoon een steen. Vast één of andere kever die hem naar je toedraagt. Zie het als een geschenk." Aaron keek haar in de ogen en probeerde zijn lach te verbergen.
    "Aaron?"
    Hij vond het nogal overdreven van Hailey. Het was een gewone steen. Aaron zette twee grote passen in haar richting en plaatste zijn schoenzool op de steen. "Zo, weg ermee."
    Als versteend staarde Hailey naar haar voeten, waar de steen niet lang geleden gelegen had. Toen Aaron opkeek merkte hij dat hij redelijk dicht bij Hailey stond en grijnsde. Hij hoorde haar hart bonzen in haar borstkas, wat hij enkel grappiger vond. Maar zijn glimlach verdween als sneeuw onder de zon toen hij onder zijn voet iets voelde bewegen. Meteen haalde Aaron zijn voet van de steen, maar die bleef bewegingloos.
    "Jakkes. Dit is eng." sprak hij verward. "Dat ding bewoog." Hij kon niet plaatsen wat de steen kon doen bewegen. De kever zou dood moeten zijn. Hailey herhaalde alweer zijn naam. Hailey liep met een wijde boog om de steen heen en ook Aaron deed nu een aantal stappen naar achteren.
    "Wat was dat?" vroeg ze, maar Aaron haalde enkel onwetend zijn schouders op. Net toen hij dat gebaar deed kwam de steen opnieuw los van de grond en maakte zijn weg opnieuw naar Hailey. Aarons ogen verwijden zich, maar hij bleef staan, in tegenstelling tot Hailey die het meteen op rennen zette.
    "Hou het uit m’n buurt," riep ze, en liep kriskras over het kleine grasveld. Aaron hield het niet meer in en bulderde van het lachen. Het zicht was te grappig en de steen zag er voor hem uit als een clown die Hailey achternazat met een toetertje. Hailey bleef maar roepen 'haar 't weg, haal 't weg'. Even later was Hailey buitenadem en stopte ze met lopen. Ook de steen stopte met bewegen en viel voor Hailey's voeten op de grond.
    Aaron zag Hailey's blik van Aaron naar de steen glijden en terug. Vervolgens liep ze een boogje rond de steen. Aaron trok een wenkbrauw op.
    "Pak 'm gewoon op. Ik voel niks." zei Aaron en keek toen naar de steen in zijn hand, waar niks verkeerd mee was.
    "Waarschijnlijk zijn we terechtgekomen in een reality show en komen we straks op de nationale televisie." De man grinnikte. De steen begon te vibreren en schoot de lucht in.
    "Werkelijk?!" zuchtte de vrouw ongelovig.. Ze rolde met haar ogen en nam die twijfelend de steen. "Geen idee wat dit moet voorstellen, maar het is zeker niet grappig." bracht ze toen uit. Hailey liep terug naar Aaron toe en zijn blik kruiste de hare. Haar ogen stonden vol vragen waar Aaron niet veel antwoord op had.
    Wanneer hij zijn mond opende om te antwoordden voelde hij plots iets aan zijn hand. Zijn hand begon te trillen. Het ging over naar zijn armen en benen.
    "Wat is..?" Tot in zijn kleinste teentje voelde hij zijn lichaam trillen. Aaron keek vragend op naar Hailey terwijl hij probeerde een niet zo angstig gezicht te trekken. De wereld rondom hem begon te draaien en in een flits was alles weg. Aaron schreeuwde naar Hailey, maar kreeg geen antwoord. Met een doffe klap viel hij neer op een harde ondergrond.


    kindness is never a burden.

    xMockingjayz schreef:
    [Sorry DreamerN, ik kon niet op Q zoals de meesten en ik ben ook druk bezig geweest. Moest heel wat regelen voor Engeland, een project voor kunst en nu komt daar een presentatie NL bij. Ik weet ook niet waar ik Niara in kan laten springen. Ze heeft haar Soulstone wel al]


    [Je kunt haar wel naar Hedwig laten komen, dan heeft zij ook weer wat te doen ;)]

    [ bericht aangepast op 6 maart 2013 - 21:57 ]


    Reality's overrated.

    Hedwig Ivy Sol || 16 jaar || Kapelruimte

    Na wat ik heb gezegd ga ik zitten op een steen en pak een kleiner exemplaar op, waarmee ik wat heen en weer tussen de een en de andere hand gooi. Heel nutteloos, maar ik heb niets beters te doen. Ik zoek naar iets wat me een beetje zicht kan geven op hoe ik er uit zie. Niet dat ik het kan vinden, uiteindelijk vind ik iets waarin ik een slecht beeld van mezelf krijg. Voorzichtig kijk ik, ik zal er toch niet zo raar uit zien als dat vage meisje. Dat meisje met die hoorn en die staart. Of die jongen, met zijn gloed en wat lange gezicht. Ik bedoel, rood haar zal wel meevallen. Er zijn genoeg mensen die hun haar rood verfen. En die vleugels, nou ja. Dat is een ander verhaal. Maar als ik kijk valt het toch tegen. Mijn ogen zijn ook verandert, en zien er op een een of andere manier een beetje 'vogelachtig' uit. Mijn haar is echt vuurrood, en mijn huid is egaler, ook lijkt het bleker. Maar dat kan ook kunnen komen door mijn haarkleur. De vleugels zijn denk ik toch wel het ergst en het raarst. Gewoon onmogenlijk dat iemand dat op zijn rug zou krijgen. Mijn ogen zijn al onnatuurlijk maar die vleugels. Brrr. Ik gooi alles wat ik in mijn handen heb op de grond en pak dan de steen toch maar weer op, om hem weer van de een naar de andere hand te gooien en me verder te vervelen.


    Reality's overrated.

    [Mag Pippa dan ook langskomen?]


    "Let's say I meet an alien, who, lucky enough, could speak English" - Vsauce, Youtube

    LexLover schreef:
    [Mag Pippa dan ook langskomen?]


    [Wat mij betrefd wel? Maar ik weet niet helemaal tegen wie je het hebt :$]


    Reality's overrated.

    [jullie allebei :) Ik laat haar zo snel mogelijk komen, wat waarschijnlijk zaterdag wordt]


    "Let's say I meet an alien, who, lucky enough, could speak English" - Vsauce, Youtube

    Antonio "Tony" Hunter Daniels - 27 - Aloude - Huis van Frederick, dicht bij de ruïne, Noorwegen.
    "Niet als je het ongeluk hebt om in elke grote oorlog mee te moeten vechten die ooit heeft plaatsgevonden," hoorde Tony Frederick prevelen, maar daar reageerde de man niet op.
    Meteen daarna begon het gekibbel tussen de twee weer en Tony plaatste zuchtend zijn hand op zijn voorhoofd. Eerst had hij het nog grappig gevonden, maar nu was het eerder vervelend. Ze gedroegen zich beide als kleine kinderen en zeker niet als Alouden.
    "Je kamer is trouwens boven tweede deur rechts. Er zijn maar twee kamers, ik slaap wel in de zetel." sprak Frederick en Tony had geen idee tegen wie hij het had, waardoor hij alweer geen antwoord gaf.
    "Laten we gaan winkelen," zei Tony vervolgens. Hij besefte zich dat dat vast nogal homo zou overkomen, maar negeerde die gedachte en keek naar de andere twee alouden in de kamer.

    | #NoInspiration |


    kindness is never a burden.

    Hailey Alice Morgan II 21 II Zeemeermin II Aan de rand van de ruïne - Noorwegen
    Het was duidelijk dat Aaron de hele situatie meer dan amusant vond, in tegenstelling tot Hailey.
    ‘Pak ‘m gewoon op. Ik voel niks,’ zei hij uiteindelijk, nadat ze als een idioot kriskras over het veldje had gerend, met de steen haar op de hielen. ‘Waarschijnlijk zijn we terecht gekomen in een reality show en komen we straks op de nationale televisie.’ Hij grinnikte, waarop Hailey ongelovig een wenkbrauw optrok.
    ‘Werkelijk,’ bracht ze uit. Ze rolde een keer met haar ogen, waarna ze alsnog deed wat Aaron gezegd had. Vertwijfeld pakte ze de steen. Ze wist niet wat dit moest voorstellen en vond het dus ook alles behalve grappig, wat ze hem dus ook meldde. Ze liep vervolgens op hem af, waarbij hun blikken elkaar kruisten en het kon hem gewoonweg niet ontgaan dat ze hem vragend aankeek. Ze wist echter goed genoeg dat hij, net zo min als zij, antwoorden had.
    Hij wilde echter wat zeggen, toen zijn hand opeens begon te trillen. ‘Wat is…?’ bracht hij uit en ondanks dat hij zijn angst verborg voor Hailey, zag ze weldegelijk aan hem dat hij geschrokken was en zich niet bepaald gerust voelde. Ze had zijn hand willen vastgrijpen, maar voor ze dat had kunnen doen, begon haar eigen hand te trillen. De rest van haar lichaam volgde algauw en voor ze het wist draaide de wereld rondom haar, waardoor ze haar evenwicht niet langer kon bewaren en viel.

    Met een klap belandde ze op de grond en moeizaam knipperde Hailey met haar oogleden door het licht dat in haar ogen scheen. Ze hees zich overeind, zich oriënterend en automatisch zoekend naar Aaron. Het besef drong maar langzaam tot haar door het niet langer nacht was, maar dat de zon scheen. Ze klopte haar kleren af doordat deze vol zand hingen, iets wat ze nog minder kon plaatsen, aangezien ze zo even geleden op een grasveld had gestaan.
    ‘Wat is er gebeurd?’ bracht ze in een ademzucht uit, toen ze recht stond en haar omgeving gade sloeg. Ze haalde een hand door haar blonde haren en trok zo de lokken iets naar achteren. Het park en het grasveldje hadden plaats gemaakt voor de rand van een vervallen ruïne.
    ‘Aaron?!’ bracht ze uit, hopend dat ze niet in haar eentje hier was. Ze kreeg in eerste instantie geen antwoord en ongelovig kneep ze in haar arm. Het deed verrekte pijn, maar ze was nog steeds waar ze was. Haar ogen schoten van links naar rechts, en hoeveel ze ook inzag dat ze niet langer in het park was, toch bleef haar verstand achter in verbijstering.

    ‘Wat nu?’ prevelde ze. ‘Wat moet ik nu?’ Ze had haar blik over de grond laten schieten, in de hoop haar rugzak te vinden, maar ook deze was nergens in de buurt te bekennen. Ze blikte op naar hemel, in de hoop één of ander vaag teken te krijgen, maar er gebeurde gewoonweg niets.
    ‘Typisch,’ mokte ze, waarna ze een stevige trap gaf tegen een verdwaalde steen, die dus enkele meters verder de helling af zoefde. Natuurlijk moest haar dit weer overkomen. Ze beet op de binnenkant van haar wang, terwijl ze nadacht over wat ze nu moest doen. Ze had geeneens een idee van waar ze was, welke kant ze op moest en wat ze kon doen. Met een verbeten trek rond haar lippen vestigde ze haar blik dan ook op de steen die ze nog altijd in haar hand vasthield. In eerste instantie had ze deze zo ver mogelijk weg willen smijten, maar ze onderdrukte deze neiging door de angst voor hetzelfde tafereel als in het park.
    ‘Bedankt,’ mompelde ze sarcastisch tegen de steen, voor het feit dat ze deze verdacht van deze hele bekrompen situatie. Had ze eindelijk eens leuk gezelschap en was ze eindelijk eens een echt toffe gozer tegen gekomen, was ze in één of andere ziekelijke grap terecht gekomen.


    “If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

    Caleo schreef:
    (...)

    [Wat mij betrefd wel? Maar ik weet niet helemaal tegen wie je het hebt :$]


    [Ik reageer morgen met Niara]


    It finally happened - I'm slightly mad! ~ Queen

    Aaron Pierce Cleveland - 21- Weerwolf - Ruïne, Noorwegen.
    Aaron kreunde toen hij met een harde en pijnlijke klap op de grond viel. Of tenminste dat dacht hij. Want toen hij de scherpe steken in zijn ruggengraat voelde, besefte Aaron dat hij op iemand gevallen was. Geschrokken rolde Aaron opzij, maar raakte hierdoor een harde steen in zijn rug, waardoor hij alweer kreunde en pijnlijk zijn arm om zijn middel sloeg. Aaron hield zijn ogen gesloten en liet voor enkele ogenblikken de scherpe steken door zijn ruggengraat glijden. Vervolgens opende Aaron zijn ogen en vloekte meerdere keren binnensmonds. Hij knipperde tegen het felle licht die in zijn ogen scheen en keek toen naast hem naar de persoon waarop hij gevallen was.
    "Sorry," mompelde hij. Aaron rolde een stukje terug en verschillende zachte grassprieten prikten in zijn gezicht en hand. Hij nam de persoon in zich op. Het bleek een vrouw te zijn, wat het enkel beter maakte. Even laaide er een hoop in hem op dat het de blonde Hailey was, maar deze vrouw dat donkerbruin haar. Aaron krabbelde overeind, met zijn hand nog steeds tegen zijn zij gedrukt en liet naar de vrouw toe. Hij stak zijn hand naar haar uit en trok haar overeind.
    "Nogmaals sorry," sprak hij en wilde dat hij het kon uitleggen wat er net gebeurd was. Maar dat kon hij niet. Aaron keek om zich heen en nam de omgeving in zich op. Hij wist niet waar hij was maar één ding was zeker; dit was niet het park in Las Vegas.Hij zag even verder in al het groen van de begroeiing, een rood voorwerp liggen. Aaron liep naar het voorwerp en voor hij het wist had hij de robijn terug in zijn handen. Vreemd genoeg leek de pijn weg te ebben toen Aaron zijn vingers om de steen heen sloot. Hij veegde met zijn vlakke hand het vuil van zijn kleren en trok zijn jasje recht. De steen liet hij in zijn broekzak glijden.
    Aaron liep terug naar de vrouw en keek haar ongemakkelijk aan. "Ik heb geen idee wat er net gebeurde. Nog geen vijf minuten geleden was ik in Las Vegas met mijn vriendin en nu..." Aaron brak zijn zin af toen hij besefte dat hij nog steeds Hailey niet gevonden had. "Heb je toevallig een blond meisje gezien?"

    [ bericht aangepast op 9 maart 2013 - 10:47 ]


    kindness is never a burden.

    Adelynn “Addie” Rae Hastings -Aloude – Noorwegen, Frederick's huis
    'Niet als je het ongeluk hebt om in elke grote oorlog mee te moeten vechten die ooit heeft plaatsgevonden,' hoor ik Frederick prevelen. Ik bijt kort op mijn lip en heb voor een enkele seconde medelijden met Frederick, aangezien ik het zelf echt verschrikkelijk zou vinden als ik in een oorlog zou moeten vechten. Die medelijden gaat snel weg als ik me bedenk wat voor een eikel Frederick ook alweer is.
    'Oh, als ik je dood zou willen hebben dan zou ik niet je eten vergiftigen. Dat is lang niet spectaculair genoeg,' meld ik hem.
    'Wat dan wel? Ga je het huis in brand steken door een blikseminslag als ik toevallig alleen binnen ben? Of me elektrocuteren. Dat moet lachen zijn. Het kan me echt niet schelen wat voor manieren jij in gedachten hebt om me te vermoorden, lief.' Ik snuif minachtend en sla mijn armen over elkaar. 'Alsof ik ooit aan jou zou vertellen hoe ik je zou vermoorden, dan is de verrassing er af,' mompel ik.
    Frederick komt overeind. 'Je kamer is trouwens boven tweede deur rechts. Er zijn maar twee kamers, ik slaap wel in de zetel.' Ik trek mijn wenkbrauwen op. 'Dit huis is reusachtig en er zijn maar twee slaapkamers, wat handig,' mompel ik sarcastisch. 'Maar wel logisch al je je bedenkt dat de eigenaar vriendloos is,' voeg ik er binnensmonds aan toe. 'Ik slaap wel op de bank,' zucht ik dan. 'Het is onzin dat je in je eigen huis op de bank gaat slapen.'
    'Laten we gaan winkelen,' zegt Tony ineens. Ik kijk hem aan, even vergeten dat hij er ook nog is. 'Goed plan, maar dan wel winkelen voor eten. Ik heb koekjes nodig,' stem ik er mee in. 'Maar, hoe gaan we bij een supermarkt komen? Het is hier in de middle of nowhere en ik heb nog nergens een auto gezien.'

    [ bericht aangepast op 7 maart 2013 - 21:22 ]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    {Het mechanisme van Belial is met de moderne tijd meegegaan en kan zeg maar een soort van faxen ;) }


    Credendo Vides

    [En wat als ze geen faxmachine hebben :') ?]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    -

    [ bericht aangepast op 9 maart 2013 - 11:18 ]


    help

    LexLover schreef:
    [jullie allebei :) Ik laat haar zo snel mogelijk komen, wat waarschijnlijk zaterdag wordt]


    {Dan zou ik me ook graag bij die groep willen voegen. Ik zal snel weer reageren, maar zit nou eenmaal midden in de toetsweek ;p}


    Tijd voor koffie.