{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 5 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sasquatch
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Sasquatch
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 10 feb 2013 - 15:19 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Ik moet toegeven dat hij erg schattig overkomt met die verlegen look. Het is iets wat ik nog niet eerder bij hem gezien heb, dat is ook wat het zo leuk maakt op het moment. "Had je dat gewild ja?" vraagt hij iets onnozel. Ik grijns iets en knik langzaam. Ik wil dat hij blijft verlangen en me niet zomaar vergeet als hij de wildernis intrekt, al is dat misschien niet zo gepast van mij. Nou, nu is het ook wel weer genoeg geweest met dat geplaag voordat die arme jongen straks gek wordt. Mijn handen steek ik in mijn broekzakken en ik haal mijn schouders op. "Jammer dat je dat zelf niet bedacht had." zeg ik voor ik me omdraai en even de keuken doorkijk, waarna ik mezelf tegen het aanrecht aan laat leunen en mijn blik weer op hem richt. Ik vraag me af waarom hij in de keuken blijft bij mij in plaats van wat hij dan ook nog moet doen te gaan doen. Als je op het punt staat om te vertrekken kan je volgens mij toch wel iets beters doen? Ach nou ja, het is niet zo dat ik zelf wel iets beters te doen heb. In dat boek kijken verveelde me ondertussen ook wel een beetje.

Rowan Ava Carter

"In de keuken." had Rebecca nog geantwoord, al was het zo zacht dat ik het bijna niet hoorde. Op het moment maakt het me ook bijna niet uit waar hij is, dat zie ik zo meteen wel. Ik heb nog genoeg tijd met hem en te weinig met haar. Ze grinnikt even zacht om mijn opmerking, al was hij echt heel serieus bedoeld, ik meen het. "Als je een grote tas hebt pas ik er misschien wel in..." Ik glimlach als ze dat zegt. "Waarom ga je mee?" vraagt ze dan en ik slik eens daarbij. Waarom ga ik mee? Die vraag moet ik mezelf ook nog eens goed stellen volgens mij. Mijn hand gaat door mijn lichte haar heen en ik draai me even van haar weg. "Hij vroeg of ik meewilde en ik... ik kon hem niet nog eens tussen mijn vingers door laten glippen," antwoord ik eerlijk. Mijn blik gaat terug naar Rebecca. "Ik gaf al toe voor ik het door had, al wilde ik eerst niet. Er iets gewoon iets aan hem dat... ik heb nog nooit zo aangetrokken gevoelt tot iemand." Wat verward schud ik met mijn hoofd. "Laten we maar naar binnen gaan."

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Ik gaf al toe voor ik het door had, al wilde ik eerst niet. Er iets gewoon iets aan hem dat... ik heb nog nooit zo aangetrokken gevoelt tot iemand," zei ze. Ik wist niet of hij hetzelfde voor haar voelde, maar ik hoopte dat hij haar niet nog eens ging kwetsen.
Ik reageerde er enkel niet op. Als je er niets aardigs op te zeggen had, kon je maar beter zwijgen zeker? Ik had mijn eigen mening er wel over, maar die wilde ze volgens mij liever niet horen.
"Laten we maar naar binnen gaan," zei ze uiteindelijk nadat ze even met haar hoofd had geschud. Ik knikte er ook op en liep al verder naar binnen richting de keuken.
Ik voelde me belabberd. Volgens mij had ik een gezicht dat op elk moment in huilen uit kon barsten. Het voelde alsof ik iedereen aan het verliezen was. Als ik Nathan nu ook nog zou verliezen, dan zou het helemaal om zeep zijn.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ze grijnst een beetje en knikt langzaam. Haar ogen blijven die van mij doorboren. Ik heb geen gevoelens voor haar.. Nouja.. daar beneden is iets het daar niet helemaal mee eens. Laat ik het zo stellen, ik heb geen emotionele gevoelens voor haar in elk geval. Ze is gewoon een ontzettend lekker wijf met een enorme sexappeal, en dat weet ze. Ze steekt haar handen in haar broekzak en haalt haar schouders op. "Jammer dat je dat zelf niet bedacht had," zegt ze. Afscheidsseks.. dat klinkt nog niet eens zo gek. Ai. Fout Daryl. Heel fout. Ik bijt op mijn onderlip. Dan draait ze zich om en kijkt de keuken door waarna ze zich tegen het aanrecht laat vallen. Haar blik kruist de mijne weer en ik kuch ongemakkelijk. "Ik wilde eigenlijk alleen gaan," beantwoord ik haar vraag met een omweg. Ik leg mijn hand op de vensterbank en voel meteen een centimeter stof onder mijn vingers. Ik verpulver het een beetje met mijn vingers en kijk dan door het raam. De zon staat alweer wat lager.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Ze zegt er niets op maar ik kan zien wat ze denkt. Het is in ieder geval niets goed, ze zou het afkeuren als ik haar om haar mening vroeg. Ik zou het ook moeten afkeuren, het is nog nooit goed gegaan. Wie zegt dat het nu wel goed gaat? Ze knikt en gaat me voor de boot weer in. Ik pak mijn tas vast en loop achter haar aan. Er heerst een pijnlijke stilte en ik voel me opnieuw schuldig. Het zal voor haar ook rot zijn dat ik haar opgeef voor zoiets impulsiefs dat waarschijnlijk ook nog helemaal fout kan gaan lopen. Ik ga snel weer naast haar lopen. "Het spijt me..." mompel ik opnieuw. Ook al zei ze dat het niet gaf, ik weet zeker dat het heel veel geeft en dat vind ik absoluut niet fijn. Het steekt, maar bij haar zal het nog wel veel erger steken dat ik haar in de steek laat. Maar ik ben niet helemaal weg en kan altijd nog terug komen.

Jessalyn Hope

Hij bijt zo schuldig op zijn onderlip dat ik wel zeker weet dat hij er nu aan denkt. "Ik wilde eigenlijk alleen gaan." zegt hij plotseling en ik kijk hierdoor nieuwsgierig naar hem, maar hij kijkt door het raam heen. Er verschijnt een grijnsje op mijn lippen en ik stap naar hem toe. Het is wel duidelijk wat hij hiermee probeert te zeggen. "Ik weet wel zeker dat je dan nog even was langs gekomen," zeg ik tegen hem. Mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn plagerige gedrag, hoewel ik expres dichtbij hem ga staan. "Vanwaar deze omslag, Daryl?" vraag ik zacht aan hem, aangezien we nu redelijk dichtbij staan. Niet zo dichtbij dat ik hem aanraak, maar ik hoef maar iets te bewegen... Ik vraag me af hoelang hij deze lichamelijke spanning kan of in ieder geval wil volhouden. De zon schijnt door het raam heen en verlicht de ene kant van zijn lichaam, waardoor op de andere kant een schaduw valt.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Het spijt me..." hoorde ik nog een keer achter me.
Ik zuchtte, draaide me om en leunde met mijn hand tegen de muur aan. "Rowan... Blijven herhalen dat het je spijt gaat het er niet beter op maken. Ik zal er uiteindelijk toch wel mee moeten leven dat jij weg bent en ik hier blijf. Je moet je niet schuldig voelen. Als ik jou was geweest en Daryl James, had ik hetzelfde gedaan." Zo dat was eruit en het deed nog steeds pijn. Zonder op haar antwoord te wachten duwde ik de deur weer open en wandelde ik naar binnen.
Mijn blik bleef op de grond gericht en ik liet me weer neerploffen op de stoel. Het ging lang duren eer ik het geaccepteerd had, maar ik had geen andere keus.
Mijn blik schoot kort van Daryl naar Jess en weer naar de tafel.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Terwijl ik naar de zon staar, hoor ik haar voetstappen dichterbij komen. "Ik weet wel zeker dat je dan nog even was langs gekomen," zegt ze dan zwoel. Ik schrik op als ik merk hoe dichtbij ze wel niet staat en draai me naar haar toe. Mijn lichaam bevriest. Ik kijk van haar mooie blauwe ogen waarna mijn blik naar haar lippen glijd. Ik kan niet anders. Haar gezicht is zo volmaakt. Zelfs zonder make-up, shampoo en ander spul dat vrouwen in hun haren smeren zag ze er oogverblindend goed uit. Ze had zo model kunnen zijn. "Vanwaar deze omslag, Daryl?" vraagt ze zacht. Waarschijnlijk doelt ze op mijn plotselinge onzekerheid in haar bijzijn. Nou gewoon.. omdat ze zo intimiderend is.. omdat ik gevoelens heb voor Rowan die ik nog niet helemaal kan plaatsen, maar tegelijkertijd alleen maar aangetrokken word tot háár lichaam in plaats van dat van Rowan. Omdat ik nu wel seks met haar zou willen, maar dat gewoon niet kan om die reden..
"Rowan," mompel ik daarom als allesomvattend antwoord. Ze is zo dichtbij. Ik voel de energie tussen ons als een soort spanningsveld branden en krijg het een temperatuurtje warmer.

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

De tweestrijd lijkt zich bijna uit te vechten in zijn ogen, zijn hele houding is erdoor veranderd. Ik weet eigenlijk wel waarom, maar ik wil het horen. "Rowan." antwoord hij kort, maar zacht. Het is sterker aanwezig dan ik dacht, zij is sterker aanwezig bij hem dan voorheen. Het is duidelijk merkbaar, hoewel ik nog altijd naar hem toegetrokken wordt en zijn ogen mij ook niet echt los kunnen laten. Toch kan ik het niet laten om hem even aan te raken en de energie die tussen ons in hangt over te brengen op hem. Mijn hand breng ik omhoog en ik streel met mijn duim over zijn onderlip heen. "Zonde hoor." zeg ik zacht terwijl ik hem aankijk. Als de deur plotseling open klapt zet ik snel een stap achteruit om andere problemen te voorkomen. Dit tussen hem en Rowan opnieuw breken is echt wel het laatste wat ik wil, al gedraag ik me er af en toe niet naar. Maar hé, hij is vast niet de enige vent die ik makkelijk om mijn vinger kan winden, al vind je er moeilijk één die zo simpel is als Daryl en hetzelfde wilt. Daarbij zie je maar weinig knappe koppies tegenwoordig. Mijn ogen ontmoeten kort die van Rebecca als de deur opnieuw opengaat en Rowan nu naar binnen stapt. Ze ziet er heel anders uit dan eerder toen ik haar zag. Terughoudend, niet zo eng grijnzend. haar ogen schieten door de keuken maar ontwijken mij duidelijk en misschien Daryl ook wel.

Rowan Ava Carter

Rebecca draait zich met een zucht naar me om en zet haar hand tegen de muur aan. "Rowan... Blijven herhalen dat het je spijt gaat het er niet beter op maken. Ik zal er uiteindelijk toch wel mee moeten leven dat jij weg bent en ik hier blijf. Je moet je niet schuldig voelen. Als ik jou was geweest en Daryl James, had ik hetzelfde gedaan." zegt ze, waarna ze zich omdraait en de keuken inloopt. Als de deur opengaat zie ik wat zich erachter afspeelt. Jess staat veel te dichtbij Daryl in mijn ogen en raakt hem zelfs aan. Even verlies ik de moed om naar binnen te gaan en om met Daryl mee te gaan, maar dit wilt eigenlijk niets zeggen. Zolang hij niets deed vind ik het best, daarbij, wie ben ik om te zeggen wat hij wel of niet moet doen? Tenslotte is er eigenlijk niets opgehelderd tussen hem en mij. Daarbij ziet hij eruit alsof hij klaar is om te vertrekken, met zijn poncho omgeslagen. Ik haal eens diep adem en duw de deuren dan opnieuw open om ook binnen te stappen. Ik ontwijk ze onbewust en Rebecca ook, voor ze zo'n 'ik-zei-het-toch' blik in haar ogen heeft. Ik wil hem eigenlijk ook niet opjagen waardoor ik zucht en tegen de tafel aanleun. Ik weet mezelf geen houding te geven in deze situatie. Ik hoop echt dat ze dood is als we terug komen, ooit.

[ bericht aangepast op 12 feb 2013 - 21:24 ]

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Ik schudde afkeurend mijn hoofd heen en weer toen Jess' blik de mijne kruiste. Ik had wel gezien hoe ze snel achteruit sprong toen ik de deur openduwde. Ze mocht van geluk spreken dat ik opkop liep en niet Rowan.
Mijn blik bleef ook kort op Rowan hangen, die voor me tegen de tafel leunde.
Ik had zo'n gevoel dat ze weer gekwest ging worden, maar het was haar eigen keuze.
Ik wou dat ik ook iemand had om van te houden, niet zoals vrienden, maar zoals ik bij James had. Ik had niemand meer om mijn liefde aan te geven aangezien Nathan zich te betutteld voelde door me en bij hem was het anders. Ik kon hem niet gaan kussen, gaan strelen of erger... Met hem naar bed gaan. Dat zou gewoon fout zijn.
Mijn ogen werden weer naar de grond gezogen.

(Ik zou eigenlijk weer wat leven in Ryan moeten blazen, maar ik weet niet hoe.)

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ze is zo dichtbij. Te dichtbij. Ik schrik kort als ik haar hand voel maar word er alleen maar warmer van als ze met haar vinger langs mijn borst naar boven gaat en hem op mijn lippen laat liggen. "Zonde hoor.." mompelt ze zachtjes. Waarom doet ze dit nou? Dit kan niet.. dit heeft Rowan kapot gemaakt. Maar ze geilt me zo op altijd.. Alsof ik niet meer helder kan denken. Mijn mond zakt een klein stukje open en ik verdrink in haar ogen. Dan is het moment abrupt voorbij als de deur opengetrokken wordt. Jess springt verschrikt achteruit, zich bewust van wat ze aan het doen is. Ze weet net zo goed als ik dat als Rowan me nu zoenend met Jess had betrapt, ze weer zou doorslaan. Het zou me niets verbazen als ze ons allebei een kogel door het hoofd zou jagen in haar breakdown. Ik vertrouw haar geestelijke gesteldheid nog steeds niet.. Jess kijkt direct om maar is net te laat om haar vinger van mijn lippen te halen. Rebecca kijkt het aan en schudt afkeurend haar hoofd als ze ons samen ziet. Rowan volgt haar en stapt ook de keuken in. De ongemakkelijke stilte die vervolgens in de keuken hangt, is bijna niet te harden. Als ze iets later binnen waren gekomen, hadden ze ons zoenend zien staan. Die spanning werd me echt teveel. Hoewel ik het zelf niet had gedaan, weet ik zeker dat Jess me had gezoend. En ja, dan had ik teruggezoend. Ik ga casually weer tegen het vensterbank staan en trek mijn poncho wat dichter om me heen.

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

Ik heb het warm gekregen van de spanning die tussen ons heerst, door zijn reactie die ervoor zorgde dat ik het liefst nog veel verder ging. Bijna had ik iets anders gedaan met mijn vrije hand en ik denk dat het maar goed is ook dat Rebecca net op dat moment binnen kwam. Ze geeft me een behoorlijk beschuldigende en afkeurende blik waardoor ik iets schuldig van Daryl naar Rebecca kijk, tot Rowan binnenkomt. De spanning stijgt opnieuw, maar een ander soort spanning dit keer. Dit is een slechte spanning, heel slecht. Aangezien niemand hem verbreekt kucht ik eens kort. "Ik heb nog andere dingen te doen," mompel ik iets minder nonchalant dan ik had gehoopt. Mijn blik richt ik op Rebecca. "Neem jij het boek straks mee?" vraag ik aan haar, doelend op de plattegronden die op de tafel liggen. Ik wil niet dat het hier blijft liggen, eigenlijk. Rustig loop ik langs de twee meisjes de deur uit, om mezelf naar boven te begeven. Iets beters heb ik niet eens te doen, maar ik moest daar gewoon weg. Wat ik daarnet flikte stijgt boven mijn eigen normen en waarden uit, het is onbeschoft en sletterig. Iets wat ik niet zou moeten doen. Dit keer is het toch echt mijn eigen schuld geweest en als ze nu zo eng komt doen om de één of andere reden ben ik pas echt bang.

Rowan Ava Carter

Zo schuldig, wat kunnen die twee schuldig kijken. Oh, hun geluk dat het zoiets onschuldigs was... Ik probeer me op mijn eigen ademhaling te concentreren zodat ik rustig blijf en me niet vreemd ga gedragen. Daarom ben ik ook blij als Jess het hazenpad kiest en ervandoor gaat. Ik kijk haar iets jaloers na, wie wilt nou niet zulke heupen die op die manier bewegen als ze loopt, zo'n natuurlijke gratie hebben? Met mijn lippen ietwat op elkaar geperst draai ik me terug, gelukkig hebben we binnenkort geen last meer van haar. "Ik hoop dat ze wordt opgegeten als we weg zijn," mompel ik tegen Rebecca, hoewel ik weet dat zij wel met haar om wilt gaan en volgens mij vindt ze Jess dan ook aardig. Hierna pers ik een iets schijnheilig glimlachje op mijn lippen richting Daryl toe. "Klaar met afscheid nemen?" vraag ik aan hem. Het klinkt misschien heel dubbel en zo bedoel ik het misschien ook, toch hoop ik dat hij het niet doorheeft of zich in ieder geval dood zal schamen of iets in die richting, maar zijn mond erover houd. Ik ga hier niet over praten, ik verzwijg het en doe alsof het toch niet is gebeurd. Zo is alles een stuk makkelijker en hoef ik ook niet zo jaloers te zijn op die mooie vrouw die hem schijnbaar zoveel doet.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Jess liep al de kamer uit. "Ik heb nog andere dingen te doen. Neem jij het boek straks mee?" vroeg ze nog voor ze verdween. Ik knikte en schoof het al iets verder in mijn richting. Toen ze helemaal verdwenen was hoorde ik Rowan's stem naar me toefluisteren: "Ik hoop dat ze wordt opgegeten als we weg zijn."
Ik mocht Jess en eigenlijk hoopte ik van niet want dan zat ik hier al helemaal alleen, maar ik kon haar ook geen ongelijk geven om het niet te wensen. Na dat gezegd te hebben duwde ze zich met een glimlachje van de tafel af en liep ze richting Daryl. "Klaar met afscheid nemen?"
Mijn grote ogen bleven op de twee gericht. Het was duidelijk dat ze hier weg wilde. Ik had een krop in mijn keel gekregen. Hier keek ik het minst naar uit, dus ik stond ook op en liep richting de deur. Ik had geen zin om de twee te gaan uitzwaaien. "Veel plezier," wenste ik hen toe. Ik bleef nog even staan, wachtend op een antwoord.

[ bericht aangepast op 12 feb 2013 - 22:10 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Jess is de eerste die de spanning verbreekt. "Ik heb nog andere dingen te doen," mompelt ze waarna ze zich van me wegdraait en naar de deur loopt. Ze vraagt nog iets over een boek, maar het enige wat ik zie is haar dansende haar. Ze keurt me geen blik meer waardig als ze de deur uit loopt. Geen flirterig lachje, niet eens een laatste blik. Ze is gewoon weg nu, uit mijn leven, done. Een afgesloten hoofdstuk. Misschien moet ik het ook maar zo zien. Daarbij was het toch alleen maar fysieke aantrekkingskracht die we deelden. "Klaar met afscheid nemen?" vraagt Rowan met een scherpe ondertoon in haar stem. Ik zucht even terwijl ik naar de grond kijk en knik. "Veel plezier," hoor ik Rebecca met een klein stemmetje zeggen. Plezier? Hm, misschien niet het goede woord. Ik kijk even op en knik haar kort toe terwijl mijn ogen onrustig door de keuken gaan. Rowan durf ik nog niet aan te kijken. "Ja, laten we gaan," murmel ik. Pas dan schiet me iets te binnen. Door de verwarring ben ik het helemaal vergeten. "Oh, de kaarten van Georgia. Even halen," verzucht ik. Nog altijd kijk ik de twee vrouwen niet aan. Ik loop met mijn kruisboog richting de deur, waar Rebecca nog altijd staat te kijken. Ik loop langs haar heen en storm de trappen op. Ver voor me zie ik Jess nog lopen, waarschijnlijk onderweg naar haar eigen kamer. Ik blijf abrupt even staan, waarna ik op een rustiger tempo naar boven begin te lopen.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Rebecca staat op en loopt naar de deur toe, terwijl Daryl knikt als een jongetje die zijn straf maar ondergaat omdat ik ze gestoord heb. "Veel plezier." zegt ze zacht. Ik glimlach iets naar haar en steek kort mijn hand op. "Ja, laten we gaan." hoor ik Daryl zeggen, maar hij durft me niet eens aan te kijken. Getsie, als hij zich nou eens niet zo enorm schuldig zou gedragen zou het misschien nog uit te houden zijn, maar dit is gewoon... vies. Misschien omdat ik dit allerminst had verwacht nu. Ik verwacht ook eigenlijk teveel, maar het zorgt er gewoon voor dat ik het gevoel heb dat me iets ontgaat, dat er meer achter gesloten deuren gebeurd dan ik me kan voorstellen en het bevalt me niet. "Oh, de kaarten van Georgia. Even halen." Zonder één van ons aan te kijken loopt hij langs Rebecca de deur uit en stormt hij zowat naar boven. Ja, ga haar ook nog maar eens achterna, kan je je kleffe lekker afscheid afmaken. Ik rol met mijn ogen en zucht eens. "Zeg maar niets," mompel ik tegen Rebecca als ik zelf ook naar de deur loop en buiten de keuken op hem wacht. Ik kan het wel aan, herhaal ik voor mezelf als een mantra. Hoe kan je nou ooit bevriend raken met zo'n verschrikkelijk wicht als Jess, ik snap er helemaal niets van. Ze is een vuile, achterbakse slet. Nu weet ze dondersgoed wat er aan de hand is en ze doet het alsnog. Nu is het evengoed haar schuld, misschien nog wel het meest omdat ze weet dat ze mooi is en verleidelijk, terwijl ik dat niet ben en het allemaal vanuit mijn innerlijk moet komen, die ook nog eens helemaal vercrackt is. Ze zal zich ook wel afvragen waarom ik met hem mee ga. Ik vraag het me ook af.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Zeg maar niets," mompelde Rowan, terwijl ze naar buiten liep.
Ik schudde mijn hoofd en liep terug naar de tafel. "Wel, gaat dat lekker gezellig worden," mompelde ik tegen mezelf. Het boek griste ik met mijn bleke vingers van tafel en klemde ik tussen mijn handen.
Mijn schoenen klonk dof op de mat toen ik het einde van de gang bereikte. De zombie die gisteren van de trap was gevallen lag er nog steeds. Hij brabbelde krampachtig en ik vond het zielig hem daar zo te zien liggen. Ik knielde langs hem neer. Hij draaide zijn hoofd direct in mijn richting. Zijn gebrabbel werd harder, maar hij kon niets doen met zijn gebroken ledematen. "Laten we jou ook maar uit je leiden verlossen, mate," mompelde ik voor ik mijn mes door zijn hoofd boorde.
Met een omweg strompelde ik de trap op, om op de slaapkamerverdieping te komen en richting mijn eigen slaapkamer te strompelen. Ik voelde me zo leeg.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Schrijf je nog een stuk voor Jess of moet ik gewoon met Daryl doorgaan? ]

---

ars moriendi