{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 5 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sasquatch
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Sasquatch
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 10 feb 2013 - 15:19 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Ryan Dawnstar
"Dat ga ik niet aan jullie neus hangen," mompelde Flynn. "Hebben jullie het nu nog nodig of niet?"
Jess leek nogal panisch te worden door het zien van dat ding. "Absoluut niet. Ik hoef dat ding niet eens aan te raken." Ze begon wild met haar armen te zwaaien. De pin zat er nog goed in, dus technisch gezien kon er niets gebeuren. Ik hoopte toch maar dat ze het ding niet uit haar handen zou slaan, want je wist nooit met handgranaten. "Het geluid ervan zal alle Walkers in de omgeving aantrekken. Dat is nog veel erger dan een schot. Je kan het maar beter niet in de buurt gebruiken, dan teken je je eigen doodvonnis. Ik ga morgen die stapel daar aansteken, daarna kunnen we aan de slag op het dek. Zorg dat je goed uitgerust bent." Ze stond op en liep al naar buiten.
Ik stond ook op en ging voor Flynn staan. "Ik ga je niet vertellen wat je er mee moet doen of niet," mompelde ik. "Maar wees voorzichtig met dat ding." Met dat gezegd te hebben liep ik ook naar buiten, richting mijn eigen kamertje om te gaan slapen.

Rebecca Morgan
Jess was na haar preek de kamer uit gelopen. Ryan was ook recht gaan staan, hij mompelde nog iets tegen Flynn, maar ik kon het niet echt verstaan. Ondertussen trok ik mijn schoenen uit en deed ik de gordijnen dicht. De rommel begon ik een beetje op te ruimen. Net zoals het boek, dat ik dichtklapte en in de lade van het nachtkastje schoof. Het was nogal donker geworden, vooral omdat ik de gordijnen had dicht gedaan, waardoor ik nog vaag Flynn's omtrekken kon zien. Ik deed mijn best niet tegen hem te lopen, maar toen ik een of ander kleding stuk weg wilde stoppen ging ik bijna op zijn tenen staan. De punt van mijn teen raakte de zijne. "Sorry," mompelde ik, terwijl ik verder ging opruimen. Ik wachtte wel tot hij weg was voor ik me uit ging kleden. "Kies maar een kamer uit," zei ik uiteindelijk. "Er is toch nog genoeg keuze op de gang."
Ik wist wel dat er veel mooiere waren dan deze, het was ook een van de goedkoopste kamers die er was, maar ik hechtte er een soort van emotionele waarde en weigerde hem te verlaten zo lang ik nog leefde.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Back. ]

Flynn Donovan

Jess schudt direct haar hoofd, waardoor de donkere krullen meebewegen. Natuurlijk, dat had ik kunnen bedenken van haar na haar kleine uitbarsting van net. Het was niet alsof de handgranaat nu opeens af zou gaan, daar lette ik wel op en sowieso zat de pin er nog in. “Absoluut niet. Ik hoef dat ding niet eens aan te raken,” Haar handen steekt ze de lucht in, waarbij ze nogal wild gebaard, maar het is al duidelijk over gekomen bij mij. Wat een panisch mens zeg. Was er hier iemand wel normaal? Vroeg ik mezelf af. “Het geluid ervan zal alle Walkers in de omgeving aantrekken. Dat is nog veel erger dan een schot. Je kan het maar beter niet in de buurt gebruiken, dan teken je je eigen doodvonnis.”
Ondertussen begint de zon steeds verder naar beneden te zakken als ik haar blik volg. Volgens mij hebben ze er vanavond in elk geval geen zin meer in. “Ik ga morgen die stapel daar aansteken, daarna kunnen we aan de slag op het dek. Zorg dat je goed uitgerust bent.” Ze werpt nog een blik op mij en ik kijk haar doordringend aan voordat ze langs mij de deur uit loopt. Steeds meer mensen hebben een beurt nodig, dacht ik zo. Jezus, zeg, ik snap dat de Apocalyps nou niet echt het goede direct bij iemand naar boven brengt, maar om nu zo panisch te doen… Ik keek haar na toen ze de deur uit was gelopen.
Abrupt stond Ryan voor me. “Ik ga je niet vertellen wat je er mee moet doen of niet,” mompelde hij, waardoor ik mijn blik op hem vestigde. “Maar wees voorzichtig met dat ding.” Ik zuchtte diep toen hij daarna ook naar buiten liep. Zie je, hij bleef in elk geval kalm en reageerde niet zo panisch. Mannen hadden dat meer onder controle, dat kon je van de vrouwen niet zeggen. Ik likte iets bedenkelijk, maar vooral heimelijk over mijn lippen door wat hij tegen me had gezegd. Hij moest eens weten hoe ik aan dat ding was gekomen.
Nu pas had ik door dat ik alleen met Rebecca in de kleine ruimte was, waardoor er een zenuwachtig gevoel bij me op begon te kruipen. Alleen zijn met een vrouw vond ik niet erg, totaal niet juist, maar net zoals bij Rowan voelde ik me nogal ongemakkelijk als ik blote stukken van hun huid zou zien. Dat heb ik ook altijd bij Lucy. De handgranaat deed ik terug in de rugzak, die ik voorzichtig op een tafeltje zette. Het werd donker in de kamer en toen ik opkeek, merkte ik pas dat ze de gordijnen dicht had gedaan. Ze begon wat op te ruimen, maar het kwam niet echt bij me binnen, ik stond er alleen wat hulpeloos. Naar een kamer zoeken had ik nog niet gedaan en eigenlijk vond ik het wel een grappig plan om nu Rebecca wat te plagen. In elk geval had ik nog geen zin om alleen te zijn en naar een kamer te zoeken, daar kon ik ook niet tegen. Alleen zijn.
Toen ik voelde hoe ze bijna op mijn tenen ging staan, zuchtte ik iets geïrriteerd. Scrap that, ik zal zo wel gaan. “Sorry,” mompelde ze, terwijl ze verder ging met opruimen. Direct nam ik wat afstand van haar. “Kies maar een kamer uit,” zei ze uiteindelijk. Ze had zich nog altijd niet uit gekleed. “Er is toch nog genoeg keuze op de gang.” Mijn lippen perste ik iets samen, maar vervolgens ging ik nonchalant op haar bed zitten. Op een uiterst kalme en nogal droge manier zei ik vervolgens, “Ik kies deze kamer.” Mijn schoenen schopte ik al uit, waarna ik op het bed ging liggen, mijn shirt uitdeed en mijn armen achter mijn hoofd deed als ondersteuning. Het shirt had ik behendig ook op het tafeltje gegooid, waar mijn tas op lag. “Ga jij je niet uitkleden?” Grijnsde ik iets, waarna er iets plagends in mijn stem kwam, “Zeg niet dat je in je kleding gaat slapen.”

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Rebecca Morgan
"Ik kies deze kamer." Flynn trok zijn schoenen uit en maakte het gemakkelijk op het bed. "Ga jij je niet uitkleden? Zeg niet dat je in je kleding gaat slapen."
Met een zucht klom ik op het bed. "Dat gaat niet," zei ik rustig. "Want deze kamer is al duidelijk van mij. En nee, ik kleed me niet uit zo lang jij hier nog zit." Ik klom naast hem op het bed en trok het kussen onder zijn hoofd uit. Met mijn andere hand probeerde ik hem aan de kant te duwen. Ik vond het nogal eng om hem aan te raken. Ik vond het nogal eng wie dan ook aan te raken die ik niet kende of vertrouwde. Pas toen ik voelde dat mijn hand zijn warme borstkas raakte, trok ik geschrokken terug. "Waarom heb je je shirt uitgedaan?" Mijn handen hield ik bij me, ik ging niet nog eens aan zijn borstkas komen. Ik moest maar een andere manier zoeken om hem hier weg te krijgen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Flynn Donovan

Er kwam een zucht bij haar vandaan terwijl ze op het bed klom. "Dat gaat niet," zegt ze rustig. "Want deze kamer is al duidelijk van mij. En nee, ik kleed me niet uit zo lang jij hier nog zit." Ze klom naast me op het bed en trok de kussen onder mijn hoofd uit, waardoor ik met mijn hoofd iets naar achteren kwam en daarbij bijna de rand raakte.
      Met haar andere hand probeerde ze me aan de kant te duwen, maar toen ze opmerkte dat ik mijn shirt uit had getrokken, trok ze haar hand geschrokken terug. "Waarom heb je je shirt uitgedaan?" Diep zuchtte ik, aangezien ik net op het punt was wat te zeggen tegen haar. Alsof ik niet wist dat deze kamer van haar was, anders was ze hier echt nog niet gebleven. Ik besloot er nog een schepje bovenop te gooien. "Dan doe je toch net alsof dat ik er niet ben," Grijnsde ik op wat ze als eerste had gezegd, waarbij ik iets omhoog kwam en op mijn armen leunde die ik iets achter me zette.
      "Hoewel ik niet snap waarom ik deze niet mag kiezen, waarom had je het anders zo gezellig gemaakt met mij nog in de kamer?" plaagde ik haar overduidelijk. "En ik heb mijn shirt uit gedaan, dametje, omdat ik - in tegenstelling tot jou - niet in mijn kleding ga slapen." Nu maar op haar reactie afwachten, daar was ik wel benieuwd naar.

[ bericht aangepast op 13 feb 2013 - 23:18 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

(Welcome back, trouwens 8D)

Rebecca Morgan
Een diepe zucht ontsnapte uit zijn mond toen ik het kussen onder zijn hoofd had uitgetrokken. Wat stond hij nou te zuchten, ik zou degene moeten zijn die moest zuchten. 'Dan doe je toch lekker alsof ik er niet ben?' zei hij grijnzend, hij herlegde zich wat en steunde met zijn handen onder zijn hoofd.
'Dan slaap je maar lekker op de grond,' snauwde ik. Ik was weer van het bed afgesprongen en probeerde hem deze keer aan zijn benen eraf te trekken. Alleen was ik zo klein en hij zo groot en sterk, of gewoon zwaar, waardoor ik hem nog geen centimeter verplaatst kreeg.
Tot mijn frustratie praatte hij gewoon rustig verder. 'Hoewel ik niet snap dat ik deze niet mag kiezen, waarom had je het anders zo gezellig gemaakt met mijn in de kamer?'
Toen hij dat zij, glipten zijn benen tussen mijn handen door en landde ik met een klap tegen de muur. Ik zuchtte en gaf het op. Ik was te slap om hem eruit te sleuren. 'Omdat ik dacht dat je zelf wel zou vertrekken,' mompelde ik, terwijl ik op de grond bleef zitten om even te bekomen.
'En ik heb mijn shirt uitgedaan, dametje, omdat ik - in tegenstellig tot jou - niet in mijn kleren ga slapen.'
Ik zuchtte en trok mezelf weer recht. 'En in tegenstellig tot mij, ga je ook niet in deze kamer slapen,' kaatste ik terug. Ik werd langzaam aan moe, niet alleen van hem maar ook omdat ik een rotdag had vandaag.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

De kamer koelt gelukkig iets af, buiten is het al minder warm en dat vind ik prettig. Nu maar hopen dat we morgen niet doodbranden op het dek, als het net zulk weer is als vandaag. Een paar wolken zijn echt wel welkom als we daar staan. Iets later sluit ik het raam alweer, vandaag was echt een rare dag geweest. Het liefst slaap ik alles eruit, het vage gevoel dat het gedoe tussen Rowan en Daryl heeft achtergelaten, toen hij wegging. Het is niet zo dat ik iets anders voor hem voel dan een vage, oppervlakkige vriendschap, maar hij was nodig, hoe koppig hij dan ook deed. We zijn echt een waardevol lid kwijt. Rowan is iedereen toch liever kwijt dan rijk en hoewel Rebecca dat niet zal vinden, is het toch zo. Zij heeft niet gezien hoe gek ze is geworden en wat ze volgens mij kan doen als het erop aan komt. Nee, die lieve Rebecca zal haar toorn wel niet voelen, gok ik zomaar. Ik ga op de rand van mijn bed zitten, de lakens zijn helemaal overhoop door vanmiddag. Mijn laarzen begin ik uit te trekken, waarna ik mijn strakke broek naar beneden stroop en het zwarte shirt van Rebecca uittrek.
Deze groep is echt wel oké, wat je ook zegt. Ze delen en willen heus wel iets doen, zo slecht zijn ze gewoon niet. Op een vreemde manier voel ik me uitgeput, niet lichaam maar geestelijk. Mijn kleding leg ik op de stoel die in de kamer staat en ik sla de lakens open. Het is elke keer opnieuw zo lekker om ertussen te kruipen, vooral omdat ik in geen maanden lakens gezien heb. Ze voelen lekker aan mijn huid, het idee dat ik niet in mijn kleding onder de blote hemel hoef te slapen is al helemaal goddelijk. Zodra mijn hoofd op de kussens valt, voelt het heerlijk aan. Ik weet dat ik vanavond niet meteen in slaap zal vallen, maar ik vind het niet zo erg om gewoon even stil te liggen onder de dekens en het bed warm voel worden naar mijn eigen temperatuur. Mijn tenen strek ik uit onder de dekens om languit te blijven liggen. Mijn handen vouw ik onder mijn hoofd en ik staar naar het plafond. Dit is één van die dingen waardoor ik graag in deze groep wil blijven, ze hebben zoveel dingen die anderen niet hebben. Langzaamaan sukkel ik weg in een diepe, comfortabele slaap.

---

Your make-up is terrible

[Thankyooou.]

Flynn Donovan

"Dan slaap je maar lekker op de grond," snauwde ze, waarop ik alleen kort grinnikte, aangezien zij alweer van het bed afgesprongen was. "Zeg, waarom zou ik op de grond slapen als ik in dit bed kan slapen?" Hierna ging ik door met praten over waarom ze het anders zo gezellig in de kamer had gemaakt, en verwachtte er eerlijk gezegd ook wel een antwoord op. Dat zou ze me ook wel geven, hoewel ik haar pas voor net kende.
Toen ik doorhad dat ze me van het bed af probeerde te krijgen door aan mijn benen te trekken, kon ik het niet laten door zo nu en dan vermakelijk te grinniken. Het was ook erg vermakelijk voor mij. Hoe kan het anders, als deze chick zo doet? Abrupt landde ze met een klap tegen de muur en ik ging nu recht zitten om haar te peilen, wat erg moeilijk ging nu in het donker. Al kon ik nog wel een gestalte ontdekken. Ze zuchtte en daardoor hield ik nog net binnen te vragen of het goed met haar ging, anders zou ze niet zuchten. Rebecca bleef op de grond zitten.
"Omdat ik dacht dat je zelf wel zou vertrekken," mompelde ze. Ik dacht al dat ze iets terug zou zeggen, het zal ook eens niet hé. Toch had ik geen zin erin om weg te gaan, want ik had zin om iemand te plagen. Jess kende ik pas net en ze was nogal panisch daarstraks, bovendien was Ryan een gozer en bleef Rebecca over. Deels omdat ik niet wist waar die andere twee waren en of er überhaupt nog meer mensen waren. Deels, oké grotendeels, omdat ze eerder nogal bijdehand was en ik graag dat personen plaag. So, Rebecca it is.
"En in tegenstelling tot mij, ga je ook niet in deze kamer slapen," kaatste ze terug. Hierop zei ik niets, deed net alsof ik gaapte en draaide me vervolgens om, waarna ik mijn broek ook uit deed, maar deze op de grond gooide met een plof. Er was nog best plek over voor haar, maar ik betwijfelde of ze er wel bij kwam. Ik was gewoonweg te benieuwd hoe ze nu zou reageren. Terwijl ik me onder de dekens wurmde, wierp ik een laatste blik op haar. "Welterusten hé, chick," Toen deed ik alsof ik in slaap was gevallen en begon te snurken, al had ik nog niet eens mijn ogen dicht gedaan.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Rebecca Morgan
Flynn negeerde mijn opmerking en gaapte - nep welliswaar. Hij draaide zich om en ik hoorde hoe hij te werk ging in het bed en even later iets op de grond gooide wat met een plofje landde.
Ik sloeg met mijn hand tegen mijn voorhoofd. 'O lord, je hebt toch niet echt...' begon ik. Ja dat had hij wel, aangezien hij onder de dekens kroop. 'Welterusten hé, chick.'
Ik snoof. 'Ik ben geen chick en doe verdomme je broek aan.' Flynn begon te snurken. Geïrriteerd trok ik het deken van hem af. 'Man, je kan echt niet acteren. Ga mijn bed uit,' snauwde ik. Ik kon me natuurlijk ook lekker gaan uitkleden en erbij kruipen, maar zo makkelijk ging ik me niet laten doen; al stond ik hier nog de hele nacht, eruit gaan zo hij.
Een beetje hulpeloos liep ik rond het bed, aangezien ik hem niet wilde aanraken; maar ik kreeg een plan. Op de tast raapte ik zijn broek op. Daarna ging ik opzoek naar zijn shirt, wat een stuk moeilijker te vinden was en nam ik zijn schoenen beet.
Nogal luidruchtig liep ik naar het raam en trok ik de gordijnen open, om daarna het raam te openen. Een windvlaag trok door de kamer heen.
'Goed, laten we een deal maken,' zei ik, terwijl ik zijn kleding uit het raam hield. 'Of jij gaat eruit, of ik gooi je kleding over boord.'
Alles bungelde al gevaarlijk buiten en ik zou geen moment aarzelen om het over boord te gooien als dat echt moest. Ik was eigenlijk wel benieuwd op zijn reactie.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Flynn Donovan

Toen ik mijn broek uitdeed en deze met een plof op de grond landde, hoorde ik een geluid door de ruimte gaan. "O lord, je hebt toch niet echt..." begon ze, al maakte ze het niet af en kroop ik al onder de dekens, waarna ik haar welterusten wenste. Op een net zo'n droge toon die ik de gehele tijd al in mijn stem heb gehad. Ik moest me inhouden om niet te gniffelen al om die reactie van net.
Ze snoof. "Ik ben geen chick en doe verdomme je broek aan." Oh god, ik moet hier echt gewoonweg nog een reactie op geven voordat ik nog irritanter ging doen! "Geen chick? Dat kan ik pas zeker weten als je, je uitkleed." lach ik iets, waarna ik nep begon te slapen, waarbij hard snurken van te pas kwam. Ze leek er niet van gediend te zijn, want een seconde later trok ze geïrriteerd de deken van me af. "Man, je kan echt niet acteren. Ga mijn bed uit," snauwde ze. Ik vond het wel grappig hoe ze reageerde, maar dat zag zij klaarblijkelijk heel anders. Het dekentje pakte ik alleen maar droog om deze weer over mij heen te leggen.
Nogal hulpeloos liep ze rond het bed, waardoor ik in de gaten kreeg dat ze op de één of andere manier niet bij mij in de buurt wilde komen. Mooi, want dat kon ik gemakkelijk gebruiken, hierdoor kon ik dus gewoon blijven liggen. Niets om bang voor te zijn... Ten minste, abrupt begon ze wat rond te zoeken en toen ik door had dat ze mijn kleding had gepakt, schoot ik overeind. Wat the hel? Goed, wees op je hoede Flynn, toch wel. "Wat denk je dat -" begon ik vragend, maar maakte het niet af. Nogal luidruchtig liep ze naar het raam en trok de gordijnen open, waardoor er wat overgebleven lichtstralen naar binnen kwamen. Ik kon haar gestalte wat beter zien, zeker doordat ik me helemaal naar haar toedraaide en hierdoor het deken van mij afgleed.
"Goed, laten we een deal maken," zei ze, terwijl ze de kleding uit het raam hield. Eigenlijk wilde ik direct opstaan, mijn kleding uit haar handen trekken en terug het bed in gaan, maar ik denk dat ze het dan allang ingepikt heeft. Goed, niet dat ik er dan niet nog bij zou kruipen, maar het gaat om het principe... Dan heeft ze wel voor een gedeelte gewonnen, maar toch denk ik er graag over na dat het een bluf is. Mijn kleding hield ze uit het raam, maar ze zou het niet durven... "Of jij gaat eruit, of ik gooi je kleding over boord." Eerst probeerde ik nog nonchalant over te komen door wat te grijnzen. "Dat doe je echt niet," gniffelde ik uitdagend, hoewel ik dat waarschijnlijk beter niet had kunnen doen. Toch zuchtte ik moeilijk en veranderde mijn blik, waarbij ik hard twijfelend op mijn lip beet. Mijn blik schoot van mijn kleding naar haar en terug. Uiteindelijk stond ik snel op en pakte mijn kleding haastig, die ik direct terug trok. "Volgens mij heeft elke meid hier een beurt nodig of zo," gromde ik gelijk kribbig, terwijl ik mijn rugzak over mijn schouder deed en met mijn kleding strak tegen me aan al naar de deur begon te lopen. Die meid was werkelijk gek. "Als je maar weet dat ik ook spullen van jou naar buiten zou gooien als je dat werkelijk gedaan had." liet ik haar weten.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Rebecca Morgan
'Dat doe je echt niet,' lachtte hij uitdagend. Zijn nonchalante blik, echter, verzwakte en hij beet zachtjes op zijn lip.
Hij kwam in mijn richting gesneld en trok zijn kleding uit mijn handen. Ik kroop ondertussen snel mijn bed in. 'Volgens mij heeft elke meid hier een beurt nodig of zo,' knorde hij. Ik kon het niet laten om weer te grijzen, al begreep ik niet waarom hij nu zo kribbig deed. 'Dus jij mag mij plagen, maar ik mag niets terug doen?' vroeg ik uiteindelijk. 'Dat vind ik niet echt eerlijk hoor.'
Flynn greep zijn rugzak beet en drukte zijn kleren tegen zijn lichaam aan alsof ik een gemene piraat was die elk moment zijn schat weer kon gaan stelen. 'Leuke onderbroek, trouwens,' mompelde ik, nu hij toch in het licht stond. Nu was het mijn beurt om hem te gaan plagen. Hij kon er blijkbaar ook niet goed tegen.
'Als je maar weet dat ik ook spullen van jou naar buiten zou gooien als je dat werkelijk gedaan had,' informeerde hij me.
'O, daar twijfel ik geen moment aan.' Ik trok het laken over me heen en begon ondertussen mijn broek al uit te trekken in de veronderstelling dat hij wel weg zou gaan.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Flynn Donovan

Zoals ik al verwacht had, kroop zij ondertussen het bed in. Diep zuchtte ik, waarna ik wat geïrriteerd verder mompelde. "Dus jij mag mij plagen, maar ik mag niets terug doen?" vroeg ze uiteindelijk. "Dat vind ik niet echt eerlijk hoor." Ik rolde mijn ogen een keer, voordat ik mijn kleding wat beter vasthield, omdat ik me er wel voor aanzag dat het straks op de grond zou vallen of zo. "Het hoef ook helemaal niet eerlijk te zijn," meldde ik haar daarop als antwoord, al zou ze het er vast niet mee eens zijn. Pech gehad, ik ging toch niet aan haar rare regels denken.
"Leuke onderbroek, trouwens," mompelde zij, nu ik toch in het licht stond. Het was vast als een plagerij bedoeld, maar natuurlijk had ik hierop een antwoord. Wat verwacht ze anders van me? Ze zou zoiets kunnen weten, ik was nu niet bepaald een gozer die het hierbij zou laten. Misschien zou ik wel midden in de nacht expres bij haar in bed kruipen, dan kon ze geen kant op. Oh god, ik was nu al benieuwd naar haar reactie wanneer ze het opmerkte.. "Hm. Zal ik die dan ook maar uitdoen zodat jullie alleen kunnen zijn?" kaatste ik uitdagend en duidelijk plagend terug. Daarvan had ik er wel meer van in de pocket, ze vroeg er gewoonweg om.
Hierna liep ik al richting de deur, terwijl ik haar informeerde met wat ik met haar kleding zou doen. "O, daar twijfel ik geen moment aan." Het laken trok zij over zich heen en ik wilde ook daadwerkelijk op dat moment weggaan, de deur had ik al open getrokken. Totdat ik echter doorhad dat ze begon te wurmen in het bed. Wat was ze nu aan het... Wanneer ik het doorhad begon ik te grijnzen en deed de deur dicht, waarna ik er tegenaan leunde, terwijl ik iets toe probeerde te kijken. "Je weet dat je daarmee hoort te wachten totdat ik weg ben hé? Nu blijf ik natuurlijk expres hier," Grijnsde ik.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Rebecca Morgan
'Hmm, zal ik die dan ook maar uitdoen zodat jullie alleen kunnen zijn?' vroeg hij plagerig.
'Graag,' antwoordde ik. 'Maar draai je dan wel alsjeblieft om.'
Flynn liep ondertussen al terug naar de deur en trok hem open. Tot mijn opluchting begon ik al aan mijn broek te frutsen en schoof ik hem naar beneden. Spijtig genoeg leek meneer het ook door te hebben. Zijn geniepig grijnsje verscheen weer op zijn gezicht, hij sloot de deur en leunde er nonchalant tegen aan.
'Je weet dat je daarmee hoort te wachten tot ik weg ben hé,' zei hij grijnzend, waardoor ik hem betrapt aankeek. 'Nu blijf ik expres hier.'
Ik stak mijn tong uit. Mijn trui hield ik toch nog aan, voordat hij wat van plan was, net zoals ik mijn broek onder me liet liggen. Ik had geen zin in dat hij hetzelfde zou flikken met mijn kleren als ik met de zijne wilde doen.
'Je doet maar,' antwoordde ik even nonchalant terug. 'Ik heb het bed nu toch.' Ik propte de broek onder mijn kussen en nestelde me zacht neer, zodat ik het laken onder mijn kin kon trekken. Mijn blik bleef toch op hem gericht. Voor mijn part bleef hij daar de hele nacht staan, ik lag tenminste lekker.

[ bericht aangepast op 14 feb 2013 - 9:05 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Flynn Donovan

"Graag," antwoordde ze erop, wat ik eerlijk gezegd niet had verwacht. Eerder een kinderachtige opmerking of iets dergelijks. "Maar draai je dan wel alsjeblieft om." Een frons kwam er op mijn gezicht terecht terwijl ik probeerde te bedenken wat ik nu kon zeggen. "Jij wilt me ook graag naakt hebben," lach ik vervolgens iets, waarbij ik iets over mijn lippen lik. Het raam staat nog open, eveneens voor het gordijn en ik voelde hoe een windvlaag tegen mijn lichaam sloeg. Ik rilde er iets van, maar meer ook niet. Waarom deed ze het dat ook niet dicht? Ach, niet mijn probleem.
Ondertussen liep ik al naar de deur toe, totdat ik echter door had dat ze haar kleding uit begon te trekken. Expres bleef ik dus nog even staan om haar te plagen, waarbij ik de deur al dicht deed. Die blik op haar gezicht sprak boekdelen, ze had zichzelf ook verraden. Rebecca stak haar tong erop uit. Haar trui hield ze echter nog aan en ik hoorde geen plof of iets wat erop leek wat me vertelde dat haar broek op de grond lag. Toen had ik het door; zou ze denken dat ik haar kleding af zou pakken? Dat zou lachen zijn.
"Je doet maar," antwoordde ze even nonchalant terug. "Ik heb het bed nu toch." Ze propte iets onder haar kussen en nestelde zich zacht neer, zodat ze het laken onder haar kin kon trekken. Haar blik bleef toch nog op die van mij gericht, waardoor ik haar een vermakelijke blik terug gaf. "Wie zegt dat ik het bed niet heb dan?" gniffel ik iets heimelijk op, terwijl ik al naar het raam loop om deze dicht te doen. Even kijk ik er doorheen voordat ik ook het gordijn weer sluit. Mijn kleding leg ik op het tafeltje, waarna ik me naar Rebecca omdraai en me expres naast haar leg. Mijn arm leg ik om haar heen om niet direct van het bed te vallen, maar over het algemeen ligt het nog best goed. "Zie je, het past." zeg ik droogjes, "Trusten hé,"

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Rebecca Morgan
"Wie zegt dat ik het bed niet heb dan?" grinnikte hij. O nee, ik kon al voorspellen wat er nu zou gebeuren. Maar in plaats van dat liep hij naar het raam om het te sluiten en trok hij ook de gordijnen toe, waar ik hem eigenlijk wel dankbaar voor was. Dan hoef ik het in ieder geval niet meer te doen. Toen hij zijn kleding op het tafeltje gooide, kreunde ik zachtjes. Dat kon je toch niet menen. "Ik had gehoopt dat je zo lief was om gewoon het gordijn dicht te doen en daarna weg te gaan. Maar het is ook naïef om dat te geloven, is het niet?" mompelde ik. Flynn draaide zich naar me om en ging naast me liggen. Hij sloeg zijn arm om me heen, waardoor ik verstijfde. Dit was anders. Heel anders dan bij James en daar was ik eigenlijk wel opgelucht om. Flynn was ook heel anders dan James.
"Zie je, het past," antwoordde hij droogjes. "Trusten hé."
Oké, dus ik lag in bed zonder broek, samen met een halfnaakte kerel die ik nog geen twee uur kende. Ik was weer lekker bezig, want ik snapte niet eens hoe ik dit geflikt had. "Flynn," mompelde ik geïrriteerd. Ik duwde zijn arm van me af en begon langzaam naar achteren te schuiven zodat hij uiteindelijk wel uit het bed zou moeten vallen. Ik was blij dat ik mijn trui nog aan had, maar omdat hij nu zo tegen me geplakt lag begon ik het veel te warm te krijgen. Zachtjes schoof ik nog een stukje naar achteren.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Ryan Dawnstar
Op de tast ging ik op een van de deuren af. Volgens mij stond ik bij de juiste, maar ik zag bijna geen hand voor ogen. Met een zucht opende ik de deur, terwijl ik verder liep.
Het was hier behoorlijk donker, dus op de tast ging ik op de grond zitten. Met mijn rug tegen de muur begon ik langzaam de veter los te knopen en zette ik de kisten mooi langs elkaar tegen de muur. Daarna begon ik me van mijn wapens en mijn rugzak te ontdoen, die ik ernaast legde. Ik rekte me nog eens goed uit, waardoor ik mijn eigen botten hoorde kraken voor ik op het randje van het bed ging zitten en mijn shirt uittrok. Zachtjes schoof ik naar achteren, tot ik tegen iets botste. Of beter een lichaam. Snel schoot ik weer overeind om mijn mes vast te grijpen voor het geval dat het een Walker was. Maar Walkers bleven toch niet stil liggen met een deken over zich heen. "Ehm," mompelde ik. "Wie ben jij?"

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov