RPG ll Academicus Vampyrus ll 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 29 juni 2013 - 20:19 ]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Azrael Voda
Iedereen heeft al een plaats gevonden, als er op het laatste moment nog iemand binnen stapt. Ik ga er maar van uit dat het de leerkracht is en kijk niet op. Vrolijk neuriend blader ik door het boek. Het meeste is herhaling van vorig jaar. Ik ben behoorlijk goed met mijn magie en kan mezelf dan ook makkelijk beschermen.
“Bezwaar als ik op die vrije plek naast je ga zitten?”
“Go ahead,” zeg ik. Dan pas hef ik mijn hoofd en kijk ik de jongen aan. Oh god, no. De jongen glimlacht erg charmant. Behalve het feit dat zijn tanden me bijna verblinden, is hij toch wel... Heel erg knap. Ik ken de jongen. Ik heb meer dan genoeg verhalen gehoord over Niccolo Ivashkov. En de meeste waren niet over hoe goed hij was in school of hoe charmant hij was. Ik wend mijn blik af en sla mijn boek dicht. De leerkracht is laat, net zoals vorig jaar. Dus besluit ik maar vriendelijk te zijn en te hopen dat de jongen net zo arrogant was als ik gehoord had.
“Niccolo, toch?” vraag ik. Ik glimlach een beetje nerveus. Ik weet heel goed wat er gebeurt als ik aantrekkelijke mensen ontmoet. Ik wordt sneller verliefd op mensen dan Marius en Cosette. Hopelijk is hij arroganter dan een kat, dan is de kans kleiner dat ik als een blok voor hem val. Ik blijf express naar mijn boek kijken. Het hoofdstuk over aanvallende magie ligt open. Het is een klein hoofdstuk, over hoe lucht magie vroeger werdt gebruikt als een aanval. Dat was strict taboe nu. Azrael vond het wel jammer. Attack is the best defense. Niet dat ik nu per sé bang ben van de Strigoi. Maar ik zie het gebeuren dat de Humans ons ontdekken en de aanval in zitten. We zijn dan wel sterker, maar zelfs onze magie zou niets kunnen doen tegen sommige wapens. Ik huiver al bij de gedachte. Ik verschuif mijn gedachte weer naar Niccolo.
“Mijn naam is Azrael Voda,” stel ik mezelf voor. Ik merk op dat zijn ogen een zeldzame tint licht grijs zijn. Ik dwing mezelf mijn blik af te wenden. Okay, het is niet mijn schuld dat ik mooie mensen kan waarderen, okay? Daar is niets mis mee. Het is alleen erg afleidend. Zeker als ik een heel jaar naast ze moet zitten. Ik neurie een deuntje van The Book of Mormon. 'You're making things up again, Arnold'. Erg catchy.
“Zat je vorig jaar ook in Level 2?” Ik had hem niet opgemerkt, maar dat gebeurt soms. Soms mis ik de meest voor de hand liggende dingen.

Nathaniel Durand
“Ik ben bezig!” schreeuwt Rayna over de muziek heen. Ja, ja, bezig met helemaal niets. I kwacht ongeduldig. De muziek bonkt door het hele gebouw heen
“Ja ja, ik kom er al!” hoor ik haar schreeuwen als ik haar weer roep. Uiteindelijk komt ze dan toch haar kamertje uitgesloft.
Ik zie haar mond bewegen, maar hoor niet wat ze zegt. Ik trek mijn wenkbrauw op, mijn handen achter mijn hoofd. Ik lig horizontaal om de kleine bank. Na wat gerommel weet Rayna de muziek zachter te zetten.
“Dus, gaan we vanavond nog naar het centrum?” vraagt ze, een hoopvolle toon in haar stem. Een fronsd verschijnt op mijn gezicht.
“Misschien.” En dat is alles wat ik er over zeg. “Eerst wil ik je krachten testen als je zwakker bent.” Als ze sterk genoeg is als ze weinig bloed in haar heeft, weet ik zeker dat ze sterk genoeg is nadat ze 'gegeten' heeft. Ze was nu al vijf jaar een Strigoi. Je zou het niet zeggen als je niet lette op haar krijt witte huid en de rode ring rond haar pupil. Ze was lang en slank, net als iedere andere Moroi. “We moeten op ons sterkst zijn voordat we de school aanvallen.” Rayna vond het misschien niet leuk, maar ze had weinig keus. Als ze zijn bevelen niet opvolgde, zou hij gemakkelijk ieder botje in haar lichaam breken. Ik rek me uit en haal een hand door mijn haar.
Daarna sta ik op, zet de tv uit. Voordat ze het weet stas ik achter haar. Ik neem haar rechter pols vast en draai deze tegen haar rug aan. Mijn houten staak rust tegen haar keel. Zelfs ik durf geen zilveren staak bij me te dragen, dat is veel te gevaarlijk. Ik wacht op haar zet.
“Vandaag nog, miliy,” plaag ik zachtjes. “Laat je me dat zomaar doen?”

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

Dimitri Nathan Benois ll Mentor

'Komt voor elkaar,' glimlacht ze, waarna ze zich omdraait en begint te rennen. Ik zie haar ondertussen al haar armen opwarmen, en dan staat ze stil voor me.
Ik ben volgens mij de slechtste mentor ever.
Snel haal ik een hand door mijn haren en zeg dan:
'Je moet wat rek en strek oefeningen doen, het maakt me niet uit welke.' Ja, ik weet het zeker, ik ben de slechtste mentor ever.
Als ze klaar is loop ik langzaam met haar rond het veld.
'Eden, wat zou je doen als je word aangevallen door een Strigoi?' Vraag ik dan aan haar.
Ik blijf stil staan bij een bankje en wacht op haar antwoord.

Angela "Angel" Lila Aivazovski ll Dhampier

Met een zucht sta ik op uit bed, eigenlijk wil ik niet, maar tja, het moet.
Snel kleed ik me aan en loop naar de kantine toe, waar ik wat eten naar binnen werk. Ik pak nog even wat drinken.
Opeens bedenk ik me dat ik geen training heb omdat mijn mentor ergens anders is.
Ik zucht en haal een hand door mijn haren, dan loop ik weer naar mijn kamer toe. Ik knip het licht aan en ga naar mijn kast toe.
Mijn hand glijd over de kaften van de boeken die erin staan. Opeens krijg ik een goed gevoel en pak een boek eruit.
Ik loop met het boek naar mijn bed en zet zachtjes muziek op. Dan verdiep ik me in het boek.

Moon Lyra Tyranov ll Strigoi

Met een licht gebogen hoofd loop ik mijn huis uit.
Het is een warme dag waarop veel mensen buiten zijn, of bij een zwembad zijn.
Snel zoek ik de schaduwen op die me verkoeling geven, en automatisch glimlach ik weer.
Bij de ijssalon koop ik een ijsje, aardbei en citroen. Mijn twee favoriete smaken.
Ik loop weer de schaduwen in en begin mijn ijsje op te eten. Automatisch brengen mijn voeten me naar het park waar ik uitzicht heb op een meertje, bomen en de lucht.
Met een zucht ga ik tegen een boom aanzitten en geniet van mijn ijsje.
Genietend sluit ik mijn ogen en denk even aan niets.

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Rayna Arwen Zaretsky
Er verschijnt een frons op Nathaniel's gezicht wanneer ik vraag of we nog naar de stad gaan vanavond. 'Misschien.' Ik klak iets afkeurend met mijn tong. Dus mooi wel dat ik vanavond ga, ik heb honger. Het kan me niet veel schelen of hij wel of niet meegaat. Als hij geen honger heeft, dan ga ik gewoon in mijn eentje. Ik hoef heus niet altijd met hem mee te gaan.
      'Eerst wil ik je krachten testen als je zwakker bent.' Mijn wenkbrauwen trek ik iets op. 'Alweer?' zucht ik geïrriteerd. Dat “krachten testen” begint me behoorlijk mijn keel uit te komen. Ik ben nu een Strigoi, ik ben heus wel sterker dan die Dhampiers, vooral degene die nog niet eens hun training hebben afgerond. Nee, die Dhampiers zullen vast niet zo'n probleem worden. Een groter probleem is hoe we ooit de campus in komen, aangezien die vast beschermt is door staken, waardoor we er niet langs kunnen lopen. 'We moeten op ons sterkst zijn voordat we de school aanvallen.' Ik rol met ogen. 'Dat kon ik zelf ook nog wel verzinnen, Sherlock,' zeg ik, het laatste spottend uitgesproken, 'maar we zullen een heel stuk sterker zijn als we gewoon gaan jagen.'
      Nathaniel staat op nadat hij zich heeft uitgerekt en zet de televisie uit. Het werd tijd ook dat die rotmuziek wegging. Voor ik ook nog maar een beweging kan maken, om nu de bank in te pikken, staat hij achter me en pakt hij mijn rechterpols vast, die hij tegen mijn rug draait. Een houten staak rust tegen mijn keel. 'Vandaag nog, miliy,' plaagt hij. 'Laat je me dat zomaar doen?'
'Blijkbaar,' antwoord ik onverschillig, terwijl ik mijn nagels bestudeer. Ik moet ze weer eens vijlen, ze beginnen te lang te worden, al kan dat wel leuk zijn bij het jagen.
      Plots draai ik me in een snelle beweging om, waarbij ik mijn pols los trek en de staak uit zijn hand ruk. Hardhandig duw ik hem tegen de dichtstbijzijnde muur, waar lichte scheurtjes in ontstaan. Mijn linkerhand heb ik om zijn keel gevouwen, en mijn rechthand houdt de houten staak vast, die ik op een voor hem heel wat gevoeligere plek dan zijn keel richt. 'You know I get grumpy when I'm hungry, don't you?'

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Ivan Jacob Petrovic.

Steunend stond ik op, zelfs een half uur voordat de wekker daadwerkelijk ging. Het koude sloeg gelijk tegen mijn halfnaakte lichaam aan, maar ik gaf er geen verdere aandacht aan, hoewel ik natuurlijk wel graag terug in mijn warme bed wilde kruipen. Mijn gedachtegang was overhoop gegooid vannacht, samen met mijn maag die van streek was en mijn lichaam die in opstand wilde gaan.
      Toch raakten mijn voeten de vloer en ik strompelde nog in het pikkedonker van de ruimte richting de badkamer, waar ik mijn boxer met wit-zwarte strepen op de grond gooide. De deur had ik niet eens op slot gedaan, want er zou echt niet opeens iemand zich bij me voegen of de badkamerdeur open gooien. Dat moet iemand eens proberen, ik laat diegene direct alle hoeken van de kamer zien. Ik werd afgeleid van mijn gedachten toen ik de warme, bijna hete stralen op mijn naakte huid voelden.
      Vandaag had ik wat langer gedoucht merkte ik, want meestal stond ik er maar een kwartier tot twintig minuten onder. Wat moesten mannen nu eenmaal allemaal wassen? In elk geval niet zo lang als de meesten vrouwen. Ik snapte onder de douche vandaan nadat ik het uit had gezet en begaf me richting een klein kastje onder de spiegel. Hier pakte ik een handdoek uit, waarmee ik me direct hardhandig af begon te drogen. De stof ervan was redelijk ruw, waardoor er meerdere rode plekken te zien waren op mijn huid. Vervolgens sloeg ik de doek om mijn middel en keek naar de spiegel, het was beslagen door de damp in de douche.
      Muziek van de radio die aan geslagen was in de tussentijd dat ik onder de douche stond klonk. Ik kon het bijna meezingen, alleen laat ik dat nu niet eens doen. Bovendien klinkt mijn zangstem niet al te top en die knallende hoofdpijn zal er niet van ophouden. Ik veegde over de spiegel met mijn hand, zodat ik mezelf kon zien en merkte dat ik eruit zag als a mess. Dat was nog zacht uitgedrukt, eigenlijk. Daarbij begon ik me af te vragen hoe ik hiervoor dan eruit zag, nog erger?
      Slapen! schreeuwde mijn gedachtegang, slapen! Maar dat kon ik vanzelfsprekend niet maken. Ik moest het goede voorbeeld laten zien, want dat was ik toevallig. Ik was de beste trainer die iemand ook maar kon hebben, wat Misha en Dimitri ook zouden zeggen! Nu haastte ik me zelfs voor dat jong, waarvan ik de naam in feite vannacht vergeten was door de slaap die ik niet had gekregen.
      Een gemakkelijke outfit voor trainen trok ik aan, waarna ik eerst bad voordat ik iets mijn keel door kreeg. Het was gewoonweg een banaan, een broodje met kaas en een glas, koude melk. Daarbij nam ik nog een appeltje mee richting de ruimte waar ik moest zijn. Gelukkig was ik nog op tijd gekomen voordat de jongen aan kwam. Ergens vond ik het uitermate aangenaam om mijn leerlingen op de tijd te laten letten, alleen deze kwam op tijd. Hij liet zijn tas vallen en liep vervolgens op mij af, ik stond bij de oefeningen voor het bankdrukken.
      ‘Damian Lamoureux,’ stelde hij zichzelf voor, zijn hand uitgestoken waar ik even emotieloos naar keek. Beleefdheid kwam je niet ver mee nu, alleen ik moet toegeven dat ik dit eerder heb dan een onbeschoft jochie die denkt dat hij alles is.
      Hardhandig pakte ik zijn hand beet, schudde het ruw en liet toen los. ‘Ivan, knul,’ zei ik hem, waarbij een lage toon in mijn stem liet weten dat ik ook ander bloed had. Met een duidelijk spiertje in mijn kaak die hem zou vermeldde dat ik nu al genoeg had van het gehannes, flitsten mijn ogen van hem naar de toestellen. ‘Let's move straight to action.’ Ik klopte op een paar apparaten, dat in mijn buurt stonden.
      ‘Dit gaan wij straks doen, maar eerst…’ Met verstrakte kaken stond ik recht en keek hem streng aan. ‘Vijf rondjes rennen, wat gevolgd wordt door twintig keer opdrukken.’ Ja, ik daagde hem uit om dit te doen en nu zouden we beiden zien wat hij allemaal aan kon. ‘Think you can handle it?’

Quiet the mind, and the soul will speak.

Nathaniel Durand
Rayna clicks her tongue unhappily, but I ignore the sound. She can be unhappy all she likes. She may be strong, but I'm older and therefore still stronger. I'm still the one calling the shots here. I can tell she doesn't like the training fights, but they're necessary. I need to keep her alert and on her toes. If she slacks off, it could be the end of her. And I do not feel like training another newbie. I don't have time for that. What I want is to wipe out those smug little Moroi, bottle their blood for my own use, and destroy each and every Dhampire. Apart for the prettiest ones. Those I might just keep in a dungeon, chained to a bed. Naked, naturally.
But back to the destroy-all-Moroi-and-Dhampires-thing. The plan was slowly coming together. I don't need a lot of people. Unlike other Strigoi, I prefer to scheme and plan, instead of jumping right in and going for the attack. I prefer to sneak around, use lies and deceit. And I don't mean to sound full of myself, but I'm fucking amazing at it.
“Seems like it,” I hear Rayna say. She doesn't sound very impressed, and I'm not surprised. Then very suddenly, she turned around and pulls her wrist out of my grip. The stake lands on the floor. She pushes me roughly against the wall. Well, that's ruined. Not that the dirty white wall was that pretty anyway, but it didn't used to have cracks. Oh well. Her left hand skilfully wraps around my throat, her right hand settles on a slightly more sensitive place.
“You know I get grumpy when I'm hungry, don't you?”
“Do you?” I ask innocently, fluttering my dark eyelashes before kicking my knee into her stomach. It won't do much. It should just knock the breath out of her for a moment. But it's enough for me to throw her to the floor. I land on top of her, knock over a small table, and grab her wrists. My grip is tight enough that she shouldn't be able to use her hands. Unless she would be at full strength, which she isn't.
“I wasn't aware of that. Miliy,” I murmur, a dangerous glint in my eyes. I shift my balance slightly and smile coldly. “Poor little grumpy Rayna,” I add sarcastically. I've been trying to teach her that complaining at me won't help. I get up gracefully and lightly kick against her hip.
“Get up. And clean up the mess you made,” I order, a bored tone in my voice. When I knocked her down, I'd also knocked over a table with magazines, books and a glass of water. It was now spread over the floor. The water had managed to avoid the books, but the magazines and Rayna's hair had been soaked.
I flop back down onto the couch and glance at my watch.
“You got 20 minutes. We are going into town, but hunting will have to wait.” There's something else I need to do first. “Hurry up.”

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

Eden Danica Ivanov
'Je moet wat rek en strek oefeningen doen, het maakt me niet uit welke,' zegt Dimitri wanneer ik klaar ben met het rennen van de rondjes en voor hem stil sta. Ik onderdruk een geïrriteerde zucht. Hoe gemeen het ook mag klinken: ik had liever een strenge, verschrikkelijke, maar wel ervaren klootzak als mentor gehad, dan de broekie die voor me staat. Als al de trainingen zo gaan, dan word ik nooit een behoorlijke Guardian. Maar goed, ik mag eigenlijk niet te vroeg oordelen, misschien moet hij er nog even in komen en wordt hij later wat strenger. Dat hoop ik tenminste, hoe raar dat ook mag klinken.
      Ondertussen ben ik al begonnen aan de rek en strekoefeningen. Ik begin met het strekken van mijn arm- en schouderspieren, waarna ik over ga op mijn beenspieren. Op het laatst ga ik op de grond zitten, niet om lui te doen, maar om nog even extra te strekken. Als ik naar mijn idee klaar ben, kom ik overeind. Samen met Dimitri begin ik rond het veld te lopen, terwijl ik me probeer te herinneren in welke volgorde ik de middaglessen ook alweer heb. Ik heb op zich wel zin in culinary science. Koken vind ik niet erg om te doen, maar ik hoop dat de Moroi die ik moet gaan beschermen niet een één of andere etterbak of kreng is die verwacht dat ik ook voor hem of haar ga koken, simpelweg omdat ik dat vak heb gevolgd. Helaas zullen die er vast wel tussen zitten, maar als ik zo'n iemand krijgt, dan mag hij mooi zelf gaan koken. Ik word niet opgeleid tot kok.
      'Eden, wat zou je doen als je wordt aangevallen door een Strigoi?' vraagt Dimitri plots, waardoor ik opschrik uit mijn gedachten. 'Een zilveren staak door zijn hart steken, hem onthoofden of hem in de fik steken,' dreun ik achter elkaar op. 'Mits ik een staak, aansteker of iets om hem mee te onthoofden bij me heb tenminste. 'En als er een Moroi bij is, eerst die in veiligheid brengen of zorgen dat hij of zij kan ontsnappen terwijl ik de Strigoi afleid.' Ik werp een nieuwsgierige blik op de jongeman naast me. 'Heb jij eigenlijk ooit een Strigoi vermoord?' flap ik eruit.

[ bericht aangepast op 15 juni 2013 - 0:43 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Kletstopic 2

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Rayna Arwen Zaretsky
'Do you?' Nathaniel askes innocently. I roll my eyes when I see that he's fluttering with his eyelashes. That's why I don't see that he moves his legs and seconds later I feel his knee against my stomach. I'm lucky that I'm not a human or something, 'cause then I'd feel very nauseous because of that, now I'm only a bit out of breath. Unfortunately, it gives Nathan the chance to knock me to the ground. He lands on top of me before I get the opportunity get up. 'Get off me!' I growl, while I try to release my wrists from his tight grip. 'I wasn't aware of that, Miliy,' he murmurs, referring back to what I said before, that I get grumpy when I'm hungry. At least I'm not as bad as him, he gets about grumpy about everything, but that's probably because he thinks I'm annoying. It's fun to irritate him, I can recommend that for everybody to do sometime. Although, they'd likely be killed by him for doing that. I ignore the “dangerous” glint in his eyes, he should come with something better if he wants to scare me.
I sigh irritated when I feel that my blonde hair's getting wet, cause of Nathan who knocked over a table with a glass of water on it when he pushed me to the ground. 'Poor little grumpy Rayna,' he continues sarcastically. Finally he gets up, after which he kicks against my hip. I send him a deadly glance. 'I really hate you,' I mumble under my breath. 'Get up. And clean up the mess you made,' he commands me. I lift up my eyebrow. Now way I'm going to clean op hís mess. Ass. He's sitting down on the couch again and says: 'You got 20 minutes. We are going into town, but hunting will have to wait. Hurry up.'
'Oh hell no,' I say, while I get up. 'You're the one who knocked over that table, not me.' I tell him. 'I'm not some sort of maiden who cleans your shit. If you want to have a maiden, than you should get yourself a Dhampir or something.' I begin to walk towards my room. 'And by the way,' I add. 'I need to take a shower first before we go into town, and I can't shower in twenty minutes, you should know that by now.' I throw him a last glance and then walk further into my room, where I grab my shower stuff.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Misha Rasholnikov

Mijn dag begon vroeg. Ik had aangeboden de ‘nachtdienst’ van één van mijn collega’s over te nemen, ook al moest ik de volgende ochtend mijn mentorrol weer vervullen. De veiligheid van de school was belangrijker dan een paar uur verloren slaap. Zelfs met de barrière die de school beschermt, kun je nooit zeker genoeg zijn. De kinderen van de meest vooraanstaande families zitten hier op school, de toekomst van de Moroi en de dhampiers. Daarnaast kunnen we het ons niet veroorloven onze guardians in training te verliezen. Niet dat ik verwacht dat de school vandaag of morgen aangevallen zal worden door strigoi, maar het zou niet de eerste keer zijn. Zelfs de barrière kan verbroken worden. Ik zou moeten stoppen met zulke zorgen overdenken.
      Toen mijn dienst over was, vond ik het niet bepaald nodig om nog te gaan slapen voor die twee uur. Dus keerde ik terug naar mijn kamer, kleedde me om en besloot te gaan hardlopen. Normaal gesproken doe ik dit ook, alleen dit keer gewoon een paar uur eerder, wat betekent dat ik ook een uur langer door kan gaan. Een uur wat net geëindigd is.
      Zweet heeft zich op mijn voorhoofd verzameld en ik lik over mijn ietwat uitgedroogde lippen. Op een lichte jog maak ik mijn weg naar mijn kamer en eenmaal daar aangekomen, sla ik eerst een glas water achterover. Vervolgens draai ik de douche aan, een goede 40 graden. Ik hou van warme douches, ze lijken de spieren soepeler te maken en zorgen voor een ongeëvenaarde ontspanning bij mij. Iets wat nog voortvloeit uit mijn thuissituatie bij het bordeel. De baden waren daar altijd goed warm, gevuld met kruidige mengsels die me slaperig maakten of me lieten ontspannen als ik gestresst was. Of niet kon slapen. Maar dit is niet het moment hier aan denken.
      Terwijl het water opwarmt, loop ik mijn kamer weer in. Ik trek wat kleding uit de kast en leg het op mijn bed. Zwarte boxer, een donkergrijze joggingbroek met wat wijde pijpen en een zwart, strak shirt met korte mouwen. Voor training is dit goed genoeg en ik verwacht eerlijk gezegd niet dat we heel veel aan daadwerkelijk trainen toekomen vandaag. Ik moet eerst mijn leerling zijn uithoudingsvermogen opkrikken, gezien ik betwijfel of dat hoog genoeg is naar mijn standaarden. Ryan, ik ken hem vaagjes. Een goede leerling, heb ik gehoord. Als hij zin heeft tenminste. Hij zorgt er maar voor dat hij elke dag zin heeft, want als dat niet zo is en ik merk het, dan kan hij hel verwachten. Ik schud hoofd, zucht en kleed me langzaam uit, om vervolgens onder de douche te springen.

Ik neem ruim te tijd voor een douche. Ik heb de tijd, dus kan ik hem net zo goed gebruiken. En gezien het me tegelijk helpt om wakker te blijven (iets wat ik wel kan gebruiken) is die driekwartier geen weggegooide tijd. Voorzichtig stap ik uit de douche, het zou niet de eerste keer zijn dat ik met mijn natte voeten uit glij over de gladde vloer. Ik zou echt één van die matjes moeten kopen. Dan is de badkamervloer meteen comfortabel. Ik pak een handdoek en sla hem om mijn middel, ik hou er niet van me uitgebreid af te drogen en heb dan ook liever dat alles van nature droogt. Een kleine handdoek haal ik even over mijn haar, anders moet ik vanavond in een doorweekt bed slapen. Ik hou niet zo van doorweekte bedden. Vervolgens plof ik languit op mijn bed neer en tel de hoeveelheid platen, bakstenen, patronen, wat het ook moge zijn op het plafond.
      285, net als altijd. Alsof ik verwacht dat het van de ene op de andere dag zal verwachten. Maar tegen de tijd dat ik klaar ben met tellen, is mijn lichaam droog. Loom ga ik overeind zitten en trek ik mijn kleren naar me toe. Langzaam kleed ik me aan. Een blik op de klok vertelt me, dat het tijd is om naar de trainingszaal te gaan en me voor te bereiden op mijn trainingssessie met Ryan. Als laatste berg ik mijn zilveren staak op, of eerder, zorg ik ervoor dat ik hem bij me heb en hij goed vast zit. Dan loop ik de deur uit, op naar de trainingszaal.
      Ik ben niet van plan veel te gaan doen. Geen ingewikkelde vechtstechnieken en al helemaal geen staken. Het zou me verbazen als hij weet hoe hij een goede klap richting een strigoi uit zou moeten delen, laat staan weten hoe hij een staak vast moet houden. Ik ben er vrij zeker van dat hij nog veel te leren heeft, al zal hij zelf het tegenovergestelde denken. Hmm, dit zou nog wel eens leuk kunnen worden. Zolang hij het maar serieus neemt. Training kan je leven redden en wat jouw leven redt, redt vaak ook het leven van de moroi. En hun leven boven alles.
      Eenmaal bij de zaal aangekomen, versleep ik wat dingen. De zaal was niet zo leeg als ik had gedacht, alsof iemand vergeten was alles terug te zetten waar het hoorde. Maakt niet uit. Ik gooi een paar matten op de vloer, maar verwacht niet dat we ze zullen gebruiken. Verder vul ik een mand met honkballen, hopend dat ik die vandaag wél zal kunnen gebruiken. Ik duik één van de stopwatches op en ga tegen de muur aanstaan. Ik heb nog ruim 10 minuten over. 10 minuten om de ruimte in me op te nemen. 10 meter naar de uitgang, terugslaande deur. Nooduitgang in de rechterhoek, 20 meter vanuit mijn plek. Geen gewone klink, maar zo’n speciaal ding. Genoeg ruimte om te manoeuvreren in geval van een aanval, maar voorzichtigheid is geboden. Er zijn teveel muren, hoeken en mogelijkheden om in het nauw gedreven te worden. Biedt wel mogelijkheden om inventief te zijn. Gymnastiekmeubels zijn niet leuk om doorheen gegooid te worden.
      Ik word uit mijn overpeinzingen getrokken als Ryan binnen komt, zeer op zijn gemak. Zo nonchalant zou hij hier niet vandaan komen, waarschijnlijk.
‘Yo. Let’s get it started. I’m pumped, helemaal klaar!’ Hij gooide zijn tas zonder er verder naar om te kijken erggens neer. Een belachelijke pose volgde en hij viel op de grond en begon zich op te drukken. Mijn linkerwenkbrauw schiet als vanzelfspreken omhoog.
“Tas achter de banken tegen de rechtermuur. Opdrukken komt later. Als je je uit wilt sloven, dan ben je aan het verkeerde adres. Laat me maar zien waar je echt toe in staat bent tijdens de training. Zoals je weet, ben ik Misha. Ik zal je mentor zijn voor de rest van dit jaar.” Introducties waren niet echt nodig, het was niet de eerste keer dat ik in contact been gekomen met Ryan. Ik ben zeer benieuwd hoe dit zal gaan. Ik sla mijn armen over elkaar en bekijk hem even. Ik vraag me af hoe lang hij op tijd komen vol zal gaan houden.
“Ik heb weinig regels. Eigenlijk maar twee. 1) Je komt altijd op tijd, 2) je doet je uiterste best en 3) je doet wat ik zeg. Ik zou me er aan houden, als ik jou was.” Ik had de geruchten over hem wel gehoord. Als hij geen zin had, kwam hij vaak niet opdagen. Bij mij ben je dan aan het verkeerde adres.
“Ik ben benieuwd hoe ze je getraind hebben, mal'chik. Vertel me eens, wat is het belangrijkste dat een guardian kan bezitten?” Een schuine grijns verschijnt op mijn lippen. Ik ben zeer benieuwd naar het antwoord.

If you don't stand for something, you'll fall for anything.

Dmitri Nathan Benois ll Mentor

Ik zie dat ze opschrikt uit haar gedachten, en ze dreunt op:
'Een zilveren staak door zijn hart steken, hem onthoofden of hem in de fik steken. Mits ik een staak, aansteker of iets om hem mee te onthoofden bij me heb tenminste. En als er een Moroi bij is, eerst die in veiligheid brengen of zorgen dat hij of zij kan ontsnappen terwijl ik de Strigoi afleid.' Ze werpt een nieuwsgierige blik naar me.
'Heb jij eigenlijk ooit een Strigoi vermoord?' Flapt ze eruit.
Ik kijk haar even nadenkend aan, maar kijk dan weg en mompel dan:
'Ja, ik heb een Strigoi vermoord, meerdere zelfs. Ik heb met een groot gevecht meegedaan.' Mijn nek zit vol met tatoeages, van gevechten en moorden. Tja, ik heb een niet echt rustig leven gehad.
Ik kijk Eden weer aan. Meer wil ik niet echt zeggen over het onderwerp Strigoi vermoorden. Nare herinneringen die ik het liefst kwijt wil raken.
'Dat antwoord wat je gaf is goed,' ik denk even na. Over hoe mijn mentor mij heeft getraind. Maar ik heb nooit echt een mentor gehad. Hij deed zijn moeite niet, dus nu weet ik niet hoe ik les moet geven.
'Ik ben nogal soft geweest tot nu toe met lesgeven.' Zeg ik tegen haar en peins even. 'Ga 5 rondjes rennen, en als je klaar bent 25 keer opdrukken. Is dat al wat strenger? Ik weet dat ik geen goed mentor ben, dit is mijn eerst jaar.' Zeg ik met een kleine glimlach tegen haar.

[ bericht aangepast op 18 juni 2013 - 20:18 ]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Ryan Jax Garcia.

Ik ben al helemaal klaar om allerlei geweldige stunts te laten zien en mezelf uit te sloven voor deze man, als hij me laat merken dat het juist niet goed is wat ik momenteel aan het doen ben.
‘Tas achter de banken tegen de rechtermuur. Opdrukken komt later. Als je je uit wilt sloven, dan ben je aan het verkeerde adres. Laat me maar zien waar je echt toe in staat bent tijdens de training. Zoals je weet, ben ik Misha. Ik zal je mentor zijn voor de rest van dit jaar.’ Voor een moment ben ik verward, toch spring ik vlak erna op en dump mijn tas achter de banken, tegen de rechtermuur. Zoals hij mij had vermeld te doen. Daarna loop ik wel weer sloffend terug, enkel om te laten merken dat ik niet op zijn attitude zat te wachten en mijn eigen zin zal doordraven. Misha had zijn armen over elkaar geslagen en bekeek me even, waardoor mijn wenkbrauw iets de lucht in schiet, terwijl ik wat grinnik. Nu pas antwoord ik op wat hij eerder had gezegd.
‘Misha, ja, ik weet het. Toch kennen er wel meerderen jou en laten we het niet vergeten, je redelijk groeiende reputatie, hm.’ Geen idee of hij hier weet van had en anders hield hij zich erg goed van de domme.
‘Ik heb weinig regels. Eigenlijk maar twee. 1) Je komt altijd op tijd, 2) je doet je uiterste best en 3) je doet wat ik zeg. Ik zou me er aan houden, als ik jou was.’ Ik lik over mijn lippen en ben verrast als ik de regels hoor. Daarna gniffel ik iets, maar dat wordt al snel iets harder en uiteindelijk lach ik dan ook vermakelijk. Om zijn regels, niet te vergeten.
‘Dat zou ik op zich wel kunnen, ware het niet dat er regels bestaan om verbroken te worden. Zeker als het op mij aankomt, want man, die eerste regel ken echt niet.’ Gooi ik er wat grappend plat uit en wend mijn gezicht tot nog toe met een brede grijns af. Als ik ergens geen zin in had, zou ik niet op komen dagen, zelfs als dat bij mijn trainer betekend. Gelukkig gebeurt dat vrij weinig en horen ze nergens over te klagen, maar dan nog, die volwassenen kunnen altijd wel een topic aanprikken om ergens over te zeiken. Nou, bij mij mooi niet. Ik doe wat ik zelf wil.
‘Ik ben benieuwd hoe ze je getraind hebben, mal’chik.’ Vreemd kijk ik op wanneer ik dit te horen krijg van hem. ‘Vertel me eens, wat is het belangrijkste dat een guardian kan bezitten?’ Er verschijnt een schuine grijns op zijn lippen, waardoor ik niet meer serieus iets kan beantwoorden – als ik dat al kon – en mijn gedachtegang afdwaalt naar een wel heel perverse hoek.
‘Wel, ik zou zeggen a nice ass,’ grijnsde ik kwajongensachtig, waarbij mijn blik iets uitdagend uitstraalt. ‘Vooral de meiden, maar een gozer zal er vast ook wel iets van kennen.’ Ik glimlachte breed naar hem alsof het, het beste antwoord ooit was en sloeg mijn armen onoverwinnelijk over elkaar. Win voor Ryan Garcia!

Ivan Jacob Petrovic.

De jongeman knikt en de kwajongensblik in zijn ogen die hij zo hard probeert tegen te houden, maar toch doorschijnt, liet me eraan denken dat hij er vast zelfverzekerd over zou voelen. Hij mag mijn naam wel weten, alleen dan weet hij niet wie hij voor zich heeft. Dit was nog maar het begin, een heel klein beginnetje en ik was bij lange na niet met hem klaar.
Terwijl het jochie rondjes aan het rennen is, sla ik hem op een nonchalante, bijna geheel emotieloze manier gade. Al ben ik diep in gedachten en bedacht me wat ik verder over hem weet. Damian Lamoureux. Wat een naam. Ik kende eens een Damian, alleen dat was zo’n ergerlijk rotjochie, niet normaal. Wel een lange tijd gelee al, echter herinner ik het me nog als de dag van gisteren. Hij dacht en handelde alsof hij alles wel wist, het was er zo eentje dat niet eens zijn eigen bed op kon maken, omdat hij een duivels verwend kind was. Wacht, hij was volgens mij al tegen de twintig aan. Ach, guttegut, ik ben benieuwd wat er van hem terecht komt. Zijn vrouw zal een slaaf van hem worden, tegelijkertijd dat zij meer hersens dan hem heeft. Als ze dan slim is, rooft ze alles leeg en verlaat het huis zo snel mogelijk erna.
Damian, mijn leerling nu en niet dat snot jong, is klaar met rennen en ik vlak mijn gezichtsuitdrukking opnieuw af. Ik loop langzaamaan naar hem toe als hij begonnen is met zichzelf op te drukken. Ergens heb ik zin om hem direct een zware training te geven dus op zijn rug te gaan zitten en schreeuwen dat hij te langzaam is, dat het toch geen klein kind is. Toch houd ik me in en klem mijn lippen zo hard op elkaar dat ze wit aanzien. Tien, elf, twaalf… tel ik in mezelf mee, zodat hij niet eerder kan stoppen, anders duw ik hem namelijk gewoonweg terug richting de grond. Dan mag hij het driedubbele ervan doen. Achttien, negentien, twintig. Hij is klaar en direct springt hij overeind om het kleine afstandje tussen ons te overbruggen.
‘Kom maar op met de rest,’ meld hij mij. Ik grijns er lichtelijk op.
‘Mooi dat je de rest al wilt, dit is namelijk nog maar het begin.’ Mijn ogen schieten naar de toestellen terwijl ik mijn armen stevig over elkaar doe en mijn spieren iets aan span. ‘We gaan nu samen lopen,’ meld ik hem daarna abrupt. Ik begin al in beweging te komen en kijk naar hem. ‘Kom je nog of ben je al moe? Hierna moeten we zorgen dat we onze spieren rekken en weer zes rondjes rennen. Daarna rekken en richting de toestellen.’
Het koude zilver van het kettinkje slaat op mijn warme huid onder het shirt dat ik aanheb als ik begin te rennen. Ik wil niet dat iemand het ziet en zich dingen afvraagt, of in elk geval heb ik het er onder trainingstijd niet graag over. Het is goed zo, al denk ik nu terug aan mijn moeder Katharina. De laatste keer dat ik daar als logé was, zou al snel bijna twee weken geleden zijn. Ik ben ook ronduit te druk om überhaupt naar haar toe te gaan, maar ik wil het contact niet kwijt. Ze is mijn moeder.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Vlugge (best wel crappy) post, maar dan kan jij ook weer schrijven en komt't weer wat op gang (;

Lena Duchannes. > p18 rollentopic.
Die ochtend was Lena Duchannes voor het eerste wakker geworden op Academicus Vampyrus. Het was haar eerste jaar op de school en tevens haar eerste jaar als mentor. Lena was door enkele problemen met haar reis later aangekomen dan dat ze in eerste instantie gepland had. Hierdoor had ze haar collega's nog niet gesproken en had ze ook de school nog niet kunnen verkennen. Met een beetje mazzel zou ze daar later in de middag nog tijd voor hebben en tot die tijd moest ze maar gokken waar ze heen moest. Op het moment stond ze in ieder geval goed, dat was één ding dat zeker was. Ze had gevraagd aan de medewerkers van de school of ze aan Angela konden doorgeven dat ze buiten op het veld verwacht werd. Het had haar prettiger geleken buiten te sporten, want dat was waar ze zich vandaag op wilde concentreren, maar de lucht was akelig donker. Ach, dan kwam ze er meteen achter wat voor vlees ze in de kuip had. De leerling die ze moest coachen heette Angela Ivashkov, een vreemde naam en Lena hoopte dat het geen pieper was. Als ze ergens namelijk een hekel aan had, dan waren het mensen die bij het minste of geringste al begonnen te piepen. Zijzelf was altijd een doorzetter geweest en je zou haar niet snel horen klagen, vandaar dat ze het had weten te schoppen tot mentor. Het was een vrij verantwoordelijke taak, maar ze had het idee gehad, ondanks het gebrek aan ervaring, dat ze dit wel aankon.
Lena keek even in de richting van de school, zich afvragend of Angela gauw zou komen. Het was nog geen tijd, maar Lena kon het altijd wel appreciëren als mensen wat vroeger kwamen. Zijzelf was redelijk vroeg uit bed gestapt, waarna ze zich gauw had gedoucht. Een genot na een lange reis. Vervolgens had ze gauw haar sportkleding aan gedaan, bestaande uit sportschoenen, een simpele, zwarte sportbroek tot haar enkels en een grijs t-shirt.Niks bijzonders, maar ze hoefde vandaag geen modeshow te lopen. Haar haren had ze in een staart gedaan, maar ze voelde dat deze nu alweer een stukje uitgezakt was. Een verschijnsel waar ze helaas bekend mee was en het was tevens de reden dat ze vaker en ook liever haar haren los droeg. Ze vond dit zelf ook mooier staan. Deze keer wierp Lena een blik op haar horloge. Ze wilde vandaag de conditie van het meisje testen en haar misschien wat beter leren kennen, als ze dan klaar was kon ze eens haar collega's opzoeken waar ze zo benieuwd naar was. De school verkennen was helaas een wat minder leuk punt dat ook nog op haar agenda stond, maar ze had er absoluut geen zin in over een week nog als een kip zonder kop rond te lopen.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Angela "Angel" Lila Aivazovski ll Dhampier

Met een gaap sta ik op en ik loop naar mijn kast toe waar ik mijn sportkleren uithaal. Dan begin ik snel even mijn haar te doen. Ik doe het in een makkelijke vlecht, los haar is niet makkelijk met trainen.
Ik gaap nog een keer en gooi dan even wat water in mijn gezicht zodat ik wat meer wakker word. Snel droog ik mijn gezicht weer af en samen met mijn sportkleding loop ik naar de training zaal toe waar ik moet zijn.
Ik ga de kleedkamers in en begin me om te kleden. Terwijl ik me afvraag hoe mijn mentor zal zijn loop ik de zaal in waar een vrouw is die ongeveer een paar jaar ouder is dan mij. En niet echt super oud is.
Haar haar zit vol met krullen en is bruin van kleur. Ze heeft een slank lichaam en een licht getinte huid.
Ik loop naar haar toe. Ze kijkt op en zegt:
"Ik ben Lena Duchannes, en ik ben dit jaar je mentor. Ik zal zo eerst je conditie testen."
Ik knik een beetje.
"Ik ben Angela Aivazovski. Oké, wat gaan we dan doen om mijn conditie te trainen?" Vraag ik aan haar en glimlach een beetje.
"Je krijgt 12 minuten om zoveel mogelijk rondjes te rennen rond het veld, ik verwacht dat je er sowieso 8 kan." Zegt ze tegen me. Ik knik en wacht tot ze zegt dat ik mag starten. Als ze het zegt begin ik te rennen.
Ik begin eerst niet op mijn hardst, want ik weet dat ik dat niet de hele tijd kan volhouden. Daarom bouw ik de snelheid steeds een beetje op. Als ik haar hoor zeggen dat ik moet stoppen rem ik af en ga naar haar toe.
Een beetje buiten adem vraag ik aan haar:
"En, hoeveel rondjes heb ik gerend? En heb ik het goed gedaan?"
Ik kijk haar afwachtend aan, terwijl ik op een antwoord wacht.

[ bericht aangepast op 1 juli 2013 - 20:53 ]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Beetje op gang brengen dit (: Anyone somehow free for Alison?

Lena Duchannes. > p18 rollentopic.
Uiteindelijk kwam er een jong meisje met donkerbruine haren aanzetten. Het meisje zag er nogal bleu uit en Lena hoopte dat het meisje stiekem, ergens diep van binnen toch wat meer pit had dan dat ze nu uitstraalde. Toen het meisje voor haar stond stelde Lena zichzelf voor. "Ik ben Lena Duchannes," zei ze en schudde het meisje de hand. Een handdruk verried altijd wat voor persoon iemand was, zo had zijzelf vaak een stevige handdruk, maar niet zo erg dat het pijnlijk was. "Aangezien ik je nog niet ken, lijkt het me handig dat ik eerst je conditie ga testen." Lena graaide in de zak van haar joggingbroek en haalde er een stopwatch uit, terwijl ze naar het meisje keek dat een beetje glimlachte. Erg enthousiast leek ze niet, maar dan moest ze maar zin maken. "Je krijgt 12 minuten om zoveel mogelijk rondjes te rennen rond het veld. Ik verwacht van je dat je er minimaal acht rent." Lena draaide er nooit doekjes omheen, het was zoals het was. Acht rondjes waren zo'n drie kilometer, dat zou een dhampier makkelijk aankunnen.
Toen Angela klaar stond telde Lena af en keek toe hoe het meisje begon te rennen. Erg hard ging ze niet. Een slimme zet, aangezien de meesten veel te snel begonnen, maar aan de andere kant had ze gehoopt ope en wat hoger tempo. Wat vervolgens wel volgehouden werd natuurlijk. Zwijgend telde Lena de rondjes die Angela rende en toen haar stopwatch een keer piepte riep ze het meisje te stoppen. ""En, hoeveel rondjes heb ik gerend? En heb ik het goed gedaan?" ratelde ze meteen en Lena trok kort een wenkbrauw op. "Net geen acht rondjes.." zei ze en stopte de stopwatch weg waarna ze een zachte zucht slaakte. "Goed, we hebben veel werk aan de winkel dus beginnen we maar meteen," stelde Lena vast. Terwijl ze de woorden uitsprak hoopte ze opnieuw dat het meisje inderdaad wat pit, of op zijn minst doorzettingsvermogen bezat.
De training was een pittige, maar ze was zeker niet van plan een mildere training te gaan geven. Angela moest getraind worden tot een bepaald niveau waarmee ze een volwaardige Dhampier kon worden. Daar behoorde, vond Lena althans, een zware training bij, maar dat zou het zeker waard zijn. Vandaag een conditietraining, een andere dag zou ze de spieren versterken, vechttechnieken doornemen en dan moest ze natuurlijk niet vergeten dat ze af en toe ook wat theorie moest herhalen. "Goed, dat is wel genoeg voor vandaag," zei Lena uiteindelijk en keek naar Angela. Het meisje had het redelijk goed gedaan, maar je moest er hard voor werken om een complimentje uit Lena te krijgen. Daarbij kende ze het meisje ook nog niet goed genoeg om te weten hoe goed ze was en wanneer zij zich wel en niet volledig inzetten.
"Hé, ik hoorde trouwens dat je vanavond te zien krijgt wie je na je studie moet beschermen," begon Lena na een korte stilte, "je bent vast erg nieuwsgierig hè?" Het had in de mail gestaan die ze van de school gekregen had, ze wist alleen niet meer zo goed of zij er wel of niet aanwezig bij moest zijn. Lena stak haar handen in haar zakken en keek naar het meisje. Misschien dat ze nu eens de andere mentoren kon opzoeken, maar vooral even de school kon verkennen. Ze was erg benieuwd naar het gebouw dat er van de buitenkant al erg mooi uitzag, helaas had ze tot nu toe enkel de gang gezien die tot haar kamer leidde.

[ bericht aangepast op 2 juli 2013 - 19:29 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

['K ben vier weken op vakantie, dus dan kan ik niet reageren. Jullie mogen mijn personages besturen.]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki