[RPG] St. Dymphna || 01 - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

11 okt 2013 - 13:33

Eternamente 256

Het is 1961 in Massachusetts, locatie het St. Dymphna Catholic Asylum. Deze loopt al een tijdje goed sinds hij geopend is een paar jaar geleden, er zitten patiënten in en alles loopt op rolletjes. Het gebouw is oud al al vaak genoeg voor andere dingen gebruikt. Nu is het omgedoopt naar St. Dymphna, de patroonheilige voor mentaal zieken. Ze kunnen bidden wat ze willen naar de heilige of naar hun God, er is niemand die luistert. Eenmaal door de voordeur kom je er vaak niet meer uit. Er gebeuren allerlei dingen die niet horen, ouderwetse therapieën, nieuwere, experimentele dingen, mysterieuze verdwijningen en doden. Dat is niet het enige, want er zijn genoeg klachten over intimidatie en geweld die nooit behandeld worden, zelfs de nonnen wuiven het weg. Is er iemand die hier tegen opstaat of blijft iedereen braaf hun medicijnen innemen en gelooft iedereen dat hij ook echt gek is? De medicijnen zorgen er enkel voor dat je gekker word, terwijl niemand gelooft wat je zegt omdat je toch gek bent.

Het gebouw

Begane grond:
Daar loopt een trap naar alle verdiepingen, de énige trap in het hele gebouw. Hier zijn eveneens de kantoren en het speciale lab en behandelkamer van de psychiater.
Eerste verdieping:
De dagkamer waar je verschillende dingen kan doen. Muziek luisteren, tv kijken of spelletjes doen. Hier spendeer je het grootste gedeelte van je dag. Ook is hier de ziekenafdeling en een paar speciale kamers voor onder andere shocktherapie en een keuken.
Tweede verdieping:
Hier zijn de slaapkamers. De ene vleugel voor de vrouwen, de ander voor de mannen. Iedereen slaapt per twee in een stapelbed en heeft iedereen eigen kastje voor spullen die regelmatig doorzocht word op verboden dingen. In het midden zijn de slaapplekken voor het personeel, die hebben ieder een eigen kamer, met bed, bureau en een kast. Aan het einde van de vleugels vind je een douche.
Derde verdieping:
De gevreesde eenzame opsluiting, oftewel isoleercellen. Ze zijn klein, er past alleen een bed in en dichtgemetseld raam. Er staat een emmer voor je behoeftes.
De kelder:
Daar bevind zich het Mortuarium. Doden zijn niet zeldzaam hier. Eveneens is hier een crematorium.

Regels

- Graag zoveel mogelijk een balans houden tussen de jongens.
- Per post is er een minimum van 300 woorden.
- 16+ is toegestaan
- Perfect karakters(Mary Sue's en Gary Stu's) worden niet goedgekeurd.
- Maximaal twee rollen in variatie.
- Enkel ik open nieuwe topics.
- Naamsveranderingen graag doorgeven.
- Offtopic in het praattopic voor de overzichtelijkheid.
- Zorg voor een goede interpunctie, spelling, grammatica en gebruik van leestekens.

Informatie

Het is voor de patiënten niet toegestaan om veel in hun bezit te hebben en het moet goedgekeurd zijn. Dit mogen geen scherpe voorwerpen zijn. Ze dragen grijze kleren, voor de mannen een broek en een shirt, voor de vrouwen een jurk tot op hun knieën. Ze hebben veterloze schoenen. Eten doen ze vaak in hun kamer of in de slaapkamer. Deze deuren zitten enkel op slot als ze iets gedaan hebben, de meeste deuren door het complex heen zijn gewoon open. Het grootste gedeelte van de dag zijn ze vrij om ergens heen te gaan, tot een personeelslid anders besluit. De hoofdnon, pastoor en de psychiater zijn altijd de leidinggevenden. Psychiaters mogen ook chirurgische taken uitvoeren en nonnen hebben een EHBO-diploma.

Rollen:

Hoofdnon [max 1]
- Maria Augustina Livington || 25 || Barbarossa

Pastoor [max 1]
- Michael Jones || 34 || Eternamente

Psychiater [max 2]
- Owen Garzia || 28 || Cashby
- Alexander Matthew Somerhalder || 33 || Calipso

Patiënten [onbeperkt]
- Raelin Amarante Vartanian || 18 || Stemmen || Infano
- Kathleen Nancy Lewis || 23 || Homoseksueel || Eternamente
- Evelynn Diana Limentine || 20 || Dissociatieve identiteitsstoornis || Calipso
- Emelie Vluchthove || 21 || Psychoses, depressie || Asmodeus
- Morthus Ghost || 22 || Schizofrenie, gespleten persoonlijkheid, psychopatische trekjes, satyriasis || Metalizer
- Chester King || 21 || Catatone schizofrenie || Twist
- Graydon Thomas Hemmings || 20 || Ziet 'geesten' || AtticusM

Nonnen [max 5]
- Tamara Victoria Hyland || 19 || Teixeira
- Fifine Lagodia || 16 || Ivoryskin

Beveiliging [max 2]
- Dante Qualls || 27 || Morticia

Rollentopic

Begin:
Het is een gewone ochtend. Er zijn net sigaretten uitgedeeld aan de patiënten en het ontbijt is al geweest, de medicijnen zijn uitgedeeld. Iedereen start zijn of haar dag en is op andere plekken bezig. Psychiaters regelen hun afspraken, die ze zelf mogen bepalen. 's Nachts is er iemand gestorven (David), de pastoor en de hoofdnon hebben deze persoon laten cremeren en onder de patiënten die het door hebben heerst een lichte verbazing omdat niemand weet hoe het gebeurd is.

[ bericht aangepast op 13 okt 2013 - 18:24 ]
Eternamente, everlastingly, for all time

16 okt 2013 - 16:07

Sobel 5218

Maria Augustina Livington ~ Hoofdnon
De glimlach op priester Jones’ gezicht leek niet al te overtuigend over te komen na de gebeurtenissen van afgelopen nacht. "Goedemorgen," beantwoordde hij, maar richtte zijn blik kort op Morthus en de psychiaters die voorbij kwamen lopen en die ik met een glimlach en een knikje begroette. "Heeft u nog een beetje kunnen slapen? Na deze vervelende nacht. U leek nogal aangedaan te zijn en ik maak me een beetje zorgen."
Voor ik kon antwoorden opende hij de deur naar buiten en liet hij me voorgaan zodat we rustig zouden kunnen praten. Het leek alsof mijn oren opeens dichtzaten toen we in de stilte stonden. Ik keek hem aan vanonder mijn kap die me zo goed als afzonderde van deze wereld. Ik had gehoord dat men ook andere kappen had die veel meer van je haar en gezicht bloot lieten. Ergens vroeg ik me af waar ik deze kon vinden, aangezien ik mijn stem altijd extra hard hoorde onder die kap door en deze me half afsloot van de wereld. “Ik heb wel geslapen, maar niet lang en niet veel,” zei ik, wat waarschijnlijk ook wel te zien was aan mijn vermoeide gezicht. “En U?”
Mijn blik gleed door de gang, maar ik kon enkel zien wat er voor me heen gebeurde zonder me om te draaien, maar dat zou onrespectvol overkomen. “Is de doodsoorzaak al bekend, want ik heb er niets van opgevangen.”
Hoewel ik mijn habijt al jaren droeg, kreeg ik het nog altijd warm in dat ding, mede door het witte onderkleed, maar vooral door het zwarte dat mijn hele lichaam bedekte. “Het ging allemaal zo snel, opeens was hij er nog en nu niet meer…” Mijn stem klonk oprecht vol met spijt en ik vond het dan ook wel erg. Ik kon niet zeggen dat ik echt vrolijk werd van de dood van zo’n engerd, maar ik kon ook niet zeggen dat het een reuze drama was. Ik moest me in mijn rol houden die van me verwacht werd en daar was ik goed in.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

31 okt 2013 - 11:48

Eternamente 256

Michael Jones

De blauwe ogen van Maria kijken me doordringend aan van onder haar kap als we buiten de kamer staan op de gang. "Ik heb wel geslapen, maar niet lang en niet veel," antwoord ze, waarop ik bedenkelijk knik. "En U?" vraagt ze beleefd terug, waarna ze even een blik op de gang werpt. "Hetzelfde," antwoord ik met een klein zuchtje. Het is niet erg respectvol om slecht te praten over de doden, maar ik zou wel graag willen dat ze op een ander tijdstip stierven. Dit is niet goed voor mijn nachtrust en dat is weer slecht voor mijn functioneren overdag.
"Is de doodsoorzaak al bekend, want ik heb er niets van opgevangen." vraagt ze, waarop ik knik. "Zelfmoord," is mijn simpele antwoord. "Het ging allemaal zo snel, opeens was hij er nog en nu niet meer…" Haar stem zit vol met spijt en mijn mondhoeken trekken zich tragisch omhoog in een bemoedigende glimlach. We hebben hier heel veel geluk dat Maria de hoofdnon is, iemand die zoveel meeleeft met patiënten en het beste met hen voorheeft, net zoals ik. Mijn hand leg ik kort troostend op haar schouder neer, waarna ik hem weer snel terug trek omdat te lang lichamelijk contact niet goed is.
"Het is altijd spijtig, maar we kunnen er niks aan veranderen. Enkel bidden dat deze arme ziel goed opgevangen wordt door God en word vergeven voor zijn zonden." Ik sla een kruisje en richt mijn blik kort op het plafond als ik een schietgebedje voor David doe. "Maar er zijn natuurlijk nog genoeg andere mensen die onze hulp hier nodig hebben en nog niet helemaal afhankelijk zijn van onze God." vervolg ik mezelf daarna. Ik geloof er nog steeds in dat we een verschil kunnen maken zodat deze mensen een plekje in de hemel zullen verdienen.

Eternamente, everlastingly, for all time

1 nov 2013 - 20:46

Sobel 5218

Maria Augustina Livington
"Hetzelfde.” Pastoor Jones zuchtte neerslachtig. Het was aan hem te zien dat hij een lange nacht had gehad, maar hij leek zich wel goed door de dag te werken.
"Is de doodsoorzaak al bekend? Want ik heb er niets van opgevangen.” Alles wat er gisterennacht gezegd was, was in een roes voorbij gegaan en alles wat er gisteren gezegd was, was wazig. Behalve dan wie er dood was en welke procedure er daarop volgde.
"Zelfmoord.”
"Het ging allemaal zo snel, opeens was hij er nog en nu niet meer…" Er viel duidelijk spijt in mijn stem te horen en dat voelde ik ook wel, maar ergens in me was er nog steeds het knagende gevoel van angst voor deze mensen. Ik wilde ze helpen, maar het leek alsof mijn eigen angst ervoor me er van weerhield en ik alleen maar strenger tegen ze werd.
De priester legde als een kort maar krachtig gebaar zijn hand meelevend op mijn dunne schouder meer, maar haalde hem na enkele tellen alweer weg. "Het is altijd spijtig, maar we kunnen er niks aan veranderen. Enkel bidden dat deze arme ziel goed opgevangen wordt door God en word vergeven voor zijn zonden."
Ik betwijfelde of ze wel meteen naar de hemel zouden gaan. De meesten onder hen zouden vast wel een tussenstop hebben in het Vagevuur om hun zonden kwijt te schenden, terwijl ze er misschien zelfs niets aan konden doen.
“Ik zal voor hem bidden,” antwoordde ik stilletjes. Met moeite kreeg ik een kleine glimlach op mijn gezicht geperst.
Met zijn rechterhand maakte Jones een kruisje en sloeg zijn ogen ten hemel terwijl hij een schietgebed prevelde voor de overledenen. “Maar er zijn natuurlijk nog genoeg andere mensen die onze hulp hier nodig hebben en nog niet helemaal afhankelijk zijn van onze God.”
“Natuurlijk,” antwoordde ik. In mijn stem een zekere onzekerheid te horen, want ik was ook helemaal niet meer zeker of we nog veel voor deze mensen konden betekenen, maar we konden het in ieder geval proberen. “Laten we terug naar binnen gaan.” Ik draaide me om naar de houten zware deur en duwde die met moeite open. Ik leek een heel stuk dikker onder dit kleed dan ik eigenlijk was. Niet zo dat het ongezond was, maar ik was helemaal niet sterk en best snel uitgeput.
Een druk geroezemoes en rustgevend muziekje kletsten door mijn kap heen tegen mijn oren aan toen ik de zaal alweer binnenliep en mijn rug weer rechtte, borst vooruit stak en alweer naar binnen liep.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Index RPG Actieve Topics Zoek