Changes || One Direction || Topic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 6 nov 2013 - 15:17 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Niall Horan
Een zachte piep verliet mijn mond toen iemand aan de deur rammelde en ik kroop nog wat verder naar achteren. Ik was niet zo heel klein en paste niet helemaal in het hoekje, maar het gaf mij mijn veiligheid. Ergens wist ik dat -dat de deur op slot zat diegene niet tegen zou houden en dat ik ook nog altijd zichtbaar was, maar het viel altijd te proberen, toch? Ik hoopte dan ook dat ik er deze keer wel onderuit zou komen. Mijn gebeden werden alleen niet verhoord toen de deur niet veel later toch openvloog. Ik dook wat verder in elkaar en sloeg mijn armen al beschermd om me heen, zeker op het moment dat de jongen voor me neerknielde en ik zijn handen op mijn schouders voelde. Mijn ademhaling versnelde wat terwijl de tranen zich alweer in mijn ogen hadden gevormd. "Shhhh, rustig Niall. Ik ben bij je. Je bent veilig. Niemand zal je nu iets aandoen. Daar zorg ik wel voor." zei hij zachtjes en ik herkende Liam. 'Waarom? Waarom doe je zo vreemd tegen me en lijk je wel bezorgd?' kwam met moeite als zacht gepiep uit mijn mond Ik wist hoe het af zou lopen, maar toch verbaasde ik me elke keer weer over de woorden die zou oprecht klonken, maar waarvan we allemaal wisten dat -dat niet het geval was.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Zayn Javadd Malik

'Ik vertrouw hem niet zo' mompelde ik toen ik weer naar de jongen genaamd Ryan keek. Onmiddellijk keek ik op toen ze zei dat McArthur haar had lastig gevallen. Alweer dat vreselijke joch, dit was niet de eerste keer en hij wist dat maar al te goed dat hij het beter niet weer kon doen. 'Die krijg ik dadelijk wel, eerst moet ik dat ene meisje nog vinden van de weddenschap. Hoe heette ze alweer? Iets met een C, geloof ik' mompelde ik. Ik trok mijn wenkbrauwen op bij haar vraag. 'Ik heb Hatchi nog even uitgelaten, daarna ben ik naar school gekomen' vertelde ik haar. Ondertussen wist heel de school al vanaf de eerste dag in de brugklas dat ik kwam opdagen wanneer ik wilde. Mijn ogen liet ik door de kantine rond glijden en uiteindelijk kwamen ze bij McArthur it. Als Zaria het niet erg vond zou ik dat joch nog vermoorden ook. Maar misschien gebeurde dat dadelijk wel. Heel misschien.

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

'Zari' Zaria Malik

'Ik vertrouw hem niet zo' Mompeld Zayn als hij weer naar Ryan kijkt. 'Maak je maar geen zorgen. Ik ben sowieso wel sterker dan Ryan.'Antwoord ik. Hij keek onmiddelijk op toen ik zei dat Lucas me weer had lastiggevallen. Ik weet wat hij denkt. Dit was niet de eerste keer. 'Die krijg ik dadelijk wel, eerst moet ik dat ene meisje nog vinden van de weddenschap. Hoe heette ze alweer? Iets met een C, geloof ik.'Zegt Zayn. 'Cherévah'Antwoord ik. 'Ik heb geen idee hoe ik haar naam weet. Maar zij is het enigste meisje die ik zover ken die haar naam met een C begint.'
'Ik heb Hatchi nog even uitgelaten, daarna ben ik naar school gekomen' 'Oja. Meneertje ik-kom-op-school-wanneer-ik-wil.'Grinnik ik kort. Het was al vanaf Zayn's eerste dag op deze school bekend dat als hij zin had,dat hij dan pas kwam. Hij kijkt weer de kantine rond en zijn ogen blijven weer hangen bij Lucas. 'Zari ik ga. Ik moet nog mijn Geschiedenisopstel inleveren bij Spier. Bye!'Hoor ik Diewke zeggen,ze staat op en loopt weg. Ik sta ook op en kijk mijn broer aan. 'Wat ga je bij Lucas doen?'Vraag ik nieuwschierig.

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Zayn Javadd Malik

'Daar komt 'ie nu zo'n beetje achter' mompelde ik. Nog even keek ik Zaria aan. Ik vertrouwde haar wel met jongens, maar de jongens zelf niet. 'Heb je heel even?' vroeg ik haar waarna ik naar Lucas liep. Hij sprak lachend zijn vrienden toe en had dus waarschijnlijk niet door dat ik achter hem stond. 'Zeg, McArthur' begon ik luid. Hij draaide zich spottend om. 'Wát?' grinnikte hij maar zijn lach verdween als sneeuw voor de zon toen hij mij zag. 'Wat heb jij tegen mijn kleine zusje gezegd?' gromde ik. Dreigend keek ik hem aan. 'Ik weet niet waar je het over hebt' mompelde hij. 'Oh nee? Misschien geef je zo meteen wel toe' Aan zijn shirt sleepte ik hem haast mee naar de gang waar ik mijn vuist ophief en hem zonder te aarzelen hard in zijn gezicht ramde wat gevolgd werd door een knietje en toen hij pijnlijk in elkaar kromp een trap in zijn maag. Zonder enige moeite raakte mijn voet daarna zijn hoofd en viel hij neer. Zo kon ik hem aan zijn haar optrekken en zijn hoofd tegen een kluisje aangooien. Net toen ik weer opnieuw een klap wilde geven voelde ik iemand me wegtrekken. Gelijk schudde ik me los. 'Dat wordt weer twee maanden nablijven, meneer Malik' hoorde ik een docent zeggen. 'Na school melden bij de rector' zei hij waarna hij McArthur ondersteunde op weg naar de schooldokter. Ik keek hem nog even na en liep toen terug. 'Nou, het heeft me twee maanden nablijven opgeleverd maar dat is niks. Nu weet ik tenminste dat 'ie met zijn vuile poten van mijn zusje afblijft' zei ik waarna ik Zaria aankeek.

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Liam Payne
Zijn woorden deden me elke keer weer pijn, alsof hij een dolk in mijn hart stak. Alsof ik een vreemde was terwijl hij een van de belangrijkste personen in mijn leven was. Ik liet me naast hem tegen de muur zakken. ik sloeg mijn armen om hem heen en trok hem dicht tegen mijn borst aan. Ik aaide zacht door zijn haren. "Ik ben echt bezorgd om je. Echt waar. Nu denk je misschien van niet, maar het is echt zo. Je bent een van de belangrijkste personen in mijn leven en die laat ik niet stikken. Wat zou ik moeten zonder mijn beste vriend aan mijn zijde?" Zelf had ik ook moeite om dit uit mijn keel te krijgen omdat ik dit keer op keer hem op zijn hart probeerde te drukken en hij het maar niet door leek te krijgen. Tuurlijk wist ik via een deel van zijn verhaal dat hij het thuis echt klote had, daarom was hij ook de helft van de tijd bij mij thuis, maar toch. Het leek wel of elke keer als hij hierin terug schoot dat hij alles totaal vergeten leek te zijn. Ik drukte zacht mijn lippen geruststellend op zijn voorhoofd en sloot mijn ogen terwijl ik door zijn warrige blonde haar bleef aaien. Ik wilde gewoon de vrolijke jongen weer terug met wie ik graag rotzooi trapte, want nu zaten we hier bijden breekbaar op de grond. Een jongen, die ik gister nog een blauw oog had laten meppen door een ander uit de klas kwam binnen. Ik keek op en gaf hem een dodelijke blik, waardoor hij in een tel weg was en we weer alleen waren. 'Alles komt goed Niall, echt alles. Dat beloof ik." mompelde ik zacht tegen zijn voorhoofd voor ik mijn ogen weer sloot.

Bowties were never Cooler

Niall Horan
Ik keek naar de jongen die zich naast me tegen de muur liet zakken. Ik wist niet of ik bang moest worden toen Liam zijn armen me heen sloeg en me dicht tegen zijn borst aantrok, maar besloot hem uiteindelijk het voordeel van de twijfel te geven. Mijn trillende armen sloten zich om mijn middel, ook al was ik nog altijd op mijn hoede. "Ik ben echt bezorgd om je. Echt waar. Nu denk je misschien van niet, maar het is echt zo. Je bent een van de belangrijkste personen in mijn leven en die laat ik niet stikken. Wat zou ik moeten zonder mijn beste vriend aan mijn zijde?" De jongen had duidelijk moeite om dit uit zijn keel te krijgen, maar op een of andere manier liet het me ietwat ontspannen. 'Waarom? Ik ben maar een klein jochie die veels te veel problemen veroorzaakt,' murmelde ik zachtjes waarna ik met betraande oogjes opkeek. Op een of andere manier voelde het vertrouwd bij deze jongen in de buurt, maar dit kon natuurlijk ook allemaal schijn zijn. Dat die jongen zo meteen ineens in een of ander duiveltje veranderde en nu gewoon op in gevoel aan het inspelen was. Al zag ik deze jongen daar niet voor aan. 'Liam?' begon ik zachtjes. 'Beloof je me dat je eerlijk tegen me bent en me niet in de steek laat?' Ik kon het niet helpen dat mijn mondhoeken, na deze woorden, omhoog krulde doordat ik zijn lippen zacht tegen mijn voorhoofd voelde. Ik nestelde me onbewust iets dichter tegen hem aan en keek voor een seconde op naar de jongen die zijn ogen gesloten had terwijl zijn hand nog steeds door mijn geblondeerde kapsel ging. 'Alles komt goed Niall, echt alles. Dat beloof ik." mompelde hij zacht tegen mijn voorhoofd voor hij zijn ogen weer sloot. 'Waarom lijkt het zo vertrouwd bij jou? Waarom lijken al je woorden zo oprecht?'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

'Zari' Zaria Malik.

'Daar komt 'ie nu zo'n beetje achter.'Mompeld Zayn. En een kleine grijns siert mijn lippen. Dit loopt niet goed af met Lucas. 'Heb je heel even?'Vraagt hij me waarna hij naar Lucas loopt. Ik zie dat ze praten en al snel sleurt Zayn hem mee. Wetend wat daar gebeurd kijk ik om me heen. Ryan staat te praten met Hayley en al snel loopt ze weg. Zayn komt er weer aan en ik weet nu al dat hij moet nablijven. 'Nou, het heeft me twee maanden nablijven opgeleverd maar dat is niks. Nu weet hij tenminste dat 'ie met zijn vuile poten van mijn zusje afblijft'Zegt hij en hij kijkt me aan. 'Dankje Zayn.'Zeg ik gemeend en ik geef hem een korte knuffel. Ryan komt ineens aan lopen. 'Hii brownie!'Begroet hij me vrolijk. 'Hoi koala.'Grinnik ik. Hij zegt doei en loopt weg. 'Een troostje. We mogen vanmiddag samen nablijven. Green werd boos omdat Felice en ik een meel gevecht hielden.'Lach ik.

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Liam Payne
Hij leek me gelukkig wel een beetje het voordeel van de twijfel te geven door zijn armen om me heen te slaan en zich bij mijn woorden wat te ontspannen. Toch braken zijn woorden mijn hart weer wat meer. Ik vond het verschrikkelijk hoe laag hij over zich dacht. "Dat ben ik ook, maar met jou voel ik me veilig en zelfverzekerd. Waarom kan je niet in zien dat je echt de liefste en geweldigste vriend van het universum bent? Voor mij in elk geval." Ik keek zelf met betraande ogen terug. Ik vond het heel moeilijk mijn gevoelens uit te spreken, maar nu ze er toch uit kwamen viel het me zeker niet licht. Bij zijn vraag drukte ik mijn lippen geruststellend tegen zijn voorhoofd en sloot mijn ogen even. "Dat beloof ik. Echt waar. Ik laat je nooit meer gaan, of je dat nou wil of niet." Ik kon gewoon niet zonder hem leven. Hij was als zuurstof voor me, of meer eigenlijk medicijnen die je onder controle hielden. Hij zorgde ervoor dat ik altijd rustig bleef en mijn pure duivelsheid eigenlijk nooit tot uiting kwam. Zonder hem had ik al lang in een gesloten inrichting gezeten op de isolatieafdeling. Ik voelde hem dichter tegen me aan kruipen en aaide zacht door zijn geblondeerde haren, wat me in elke situatie rustig kon maken. Ik drukte hem nog eens op zijn hart dat alles goed kwam, wat blijkbaar weer vragen bij hem opriep. Ik haalde mijn lippen van zijn voorhoofd en keek hem recht aan. "Omdat ze oprecht zijn, Nialler. Ik meen het als ik zeg dat je naast mijn ouders en zussen jij de belangrijkste persoon bent in mijn leven. belangrijker dan de anderen. Al zou iedereen zich op dit moment tegen me keren, zolang jij achter me staat kan ik het wel aan." Nu begon mijn hoofd langzaam te malen over die stomme weddenschap. We moesten verdomme nerds veranderen in een van ons. Hoe kwamen we daar nou onderuit? er kwam een jongen binnen, hij keek ons aan en riep: 'Haha GAY!' Ik wierp hem een dodelijke blik en hij snelde weg, maar hij had me wel een idee gegeven. Bijna de hele school dacht al dat we gay waren. Als we dat nou eens zouden bevestigen, natuurlijk wel dat wij wisten hoe het zat, dan hadden we altijd een excuus om niet met die tutjes om te gaan. Ik begon het verder uit te denken terwijl ik door zijn haren bleef aaien. Als ik het had uitgedacht zou ik hem mijn gedachten in laten. Zelfs met hem, die echt alles van me wist, vond ik het niet fijn om halve plannen te presenteren.

Bowties were never Cooler

Agnès Ariane Dubois

Ik was echt blij dat ik nu een tussen uur had. Ik had een hekel aan de normale lessen. Dan moest ik de slimme ik spelen dat nerd meisje dat iedereen uitlacht en pest. Ik zucht terwijl ik mijn stomme bril even af zette en in mijn ogen wreef. Ik had echt een hekel aan mijn bril thuis droeg ik altijd mijn lezen maar op school nee ik wil niet dat mensen weten wie ik echt ben niemand hoeft het te weten. Het kan waarschijnlijk toch niemand iets schelen zelfs mijn ouders niet en vrienden ow wacht ik heb er geen. Ik zuchten en pakten mijn boeken tas en legde die op mijn schoot waarna ik er wat in begon te rommelen en er een Frans dans tijd schrift uit haalden. Het was nou niet precies iets wat je van mij zou verwachten het was niks klassiek ofzo het was helemaal mij met allemaal foto’s en artikels van en over streat dance precies zo als ik het graag wou. Ik grinkte zacht terwijl ik lekker verder las. Ik bedoel ik had mijn huis werk voor de hele week al gemaakt en als mijn ouders dit thuis vonden vermoorden ze me. En trouwens niemand trok zich toch iets aan van wat ik deed ik was onzichtbaar juist zoals ik het wouw.

“Destroying things is much easier than making them." Suzanne Collins

Niall Horan
"Dat ben ik ook, maar met jou voel ik me veilig en zelfverzekerd. Waarom kan je niet in zien dat je echt de liefste en geweldigste vriend van het universum bent? Voor mij in elk geval." De jongen keek zelf met betraande ogen terug waardoor ik het niet kon helpen dat mijn greep wat verstrakte. 'Omdat me altijd dingen naar het hoofd zijn geslingerd? Dat jij de enige ben bij wie ik mezelf kan zijn waardoor het moeilijk is om sommige dingen te geloven? Dat is misschien ook wel de reden dat je de allerliefste vriend bent en ik niet zonder je kan,' murmelde ik zachtjes, ergens vastzittende tussen mijn flashback en de echte wereld in. Mijn trillende handen en snelle ademhaling waren ook nog niet verdwenen, maar beetje bij beetje kreeg Liam het altijd voor me elkaar om de dingen te kunnen laten onderscheiden. Te laten zien wat nu echt was en mijn verbeelding, zoals bijna altijd het geval was. Vraag me niet hoe het kwam, want dat wist ik ook niet, maar de jongen had gewoon een grote overtuigingskracht. "Dat beloof ik. Echt waar. Ik laat je nooit meer gaan, of je dat nou wil of niet." Mijn mondhoeken krulde voorzichtig omhoog terwijl ik voor een moment omhoog keek. 'Misschien moet ik maar gewoon geloven dat je echt een schat bent en geen kwaad in de zin hebt,'
Het klonk heel oprecht. Daarbij wist ik dat ik niet zonder deze jongen zou kunnen, het maakte niet uit wat hij zou flikken, want ik kende hem wel wat langer dan vandaag. We konden heel goed elkaars tegenpolen zijn, maar toch gaven we elkaar altijd rugdekking en zochten we elkaar altijd op. Dat was ook de reden dat ik hem de voordeel van de twijfel had gegeven en hij de enige was die me uit deze situaties kon praten. "Omdat ze oprecht zijn, Nialler. Ik meen het als ik zeg dat je naast mijn ouders en zussen jij de belangrijkste persoon bent in mijn leven. belangrijker dan de anderen. Al zou iedereen zich op dit moment tegen me keren, zolang jij achter me staat kan ik het wel aan." Ik kroop heel langzaam bij de jongen op zijn schoot, om me daarna beter tegen hem aan te nestelen. Volgens mij hoefde mijn gedachten nu niet uitgesproken te worden, want deze wist hij maar al te goed. Ik focuste me daarna op de zoom van zijn shirt, die door mijn vingers gleden, om mezelf weer terug te vinden. Ik wilde mijn mond open, maar bedacht me uiteindelijk toch en bleef nog voor een moment stil.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Liam Payne
Hij gaf gelukkig nu echt in en leek terug te komen naar het hier en nu. Dat waren altijd momenten die me hoop gaven dat dit ooit over zou gaan. Dat hij hier later geen last meer van zou hebben en ik wilde hem daarbij helpen. Gelukkig waren we allebei aangenomen op dezelfde studie op dezelfde universiteit, dus dat hij er alleen voor kwam te staan, of ik, zouden we geen van beiden bang voor hoeven te zijn. Zijn woorden gaven me moed. Of ik diep van binnen echt een schatje was wist ik niet, voor hem in elk geval wel. Ook was ik geen jongen die met jan en alleman naar bed ging, maar voor de rest was ik echt niet altijd een engeltje. Ik voelde hem bij me op schoot kruipen en wist dat het goed was. Ik hield hem stevig tegen me aan en legde mijn hoofd op het zijne. Mijn vingers speelde met de kleine plukjes haar in zijn nek. Samen hadden we de flashback verslagen. Ik voelde hem met de zoom van mijn shirt spelen en glimlachte. Nee, de school overtuigen dat we echt gay waren zou niet moeilijk zijn, in elk geval niet als Niall het er mee eens was. "Wat vind jij eigenlijk van de weddenschap?" vroeg ik na een tijdje om de best aangename stilte te verbreken. We moesten zo toch weg en ik moest me nog verdomme melden, maar ik kletste me er wel onderuit. "Ik heb namelijk een ideetje om er onderuit te kunnen komen, maar het is tricky en ik weet niet of jij er ook achter staat. Ik wil het namelijk niet doen behalve als jij er ook echt 100% achter staat. Anders is het pech en verzinnen we wat anders." zei ik voor ik nog een kus op zijn voorhoofd drukte en toen mijn nog betraande wangen aan zijn haar afveegde.

Bowties were never Cooler

Marcel Styles

'Niets. Helemaal niets.' sist Harry. 'Je haalt het in je hoofd.' beet hij Louis toe.
'Hazza, je denkt toch niet serieus dat ik dit serieus ga opvatten, hé? Ten eerste heb ik mijn manieren geleerd en kan ik jouw heel even onder vier ogen spreken, want niemand hoef er verder nog van mee te genieten.' reageert hij rustig, waarna Harry hem meesleurt. Echt hoor, hoe verwarrend konden ze het maken? Ik keek Serena aan, hopend dat zij het wel wist. Waarschijnlijk niet, maar niemand buiten Harry's groepje snapte het denk ik zo. Iedereen verliet mijn tafel nu, behalve Serena. Ik moest na school echt eens mijn broer gaan uithoren, waarschijnlijk kreeg ik daar problemen voor, maar dat boeide me nu even niet. Ik moest en zou ween wat hier in godsnaam aan de hand was.

Because I love him, do I need another reason?

Harry Styles
Louis ging op een van de tafels zitten en ik ging met mijn hand door mijn haar. Ik zuchten zachtjes. 'Hazza, ik ben ook helemaal niets van plan en het kwetst me dan ook als je echt gaat denken dat ik wat van plan bent,' ik beet op mijn lip en sloeg mijn ogen neer. Misschien had Louis wel gelijk. Ik wilde hem niet kwetsen, maar wilde Marcel gewoon in bescherming nemen. 'We mogen dan niet de liefste van de school zijn, maar ik blijf met mijn vingers van de familie van mijn vrienden af en als dat niet zo is, mag jij me persoonlijk in de container dumpen, want daar krijg je dan ook echt mijn toestemming voor.' Ik grinnikte zachtjes. Of ik Louis in de container zou dumpen. 'Het spijt me Boo.' Zuchten ik zachtjes. Ik keek even op, toen Gwen opeens achter me stond en glimlachte even naar haar. 'Misschien is het verander gedoe wel wat, maar alsnog ga ik me er niet in mengen. Het enige wat ik zal doen is contact leggen met je broertje, als jij het ermee eens bent en me vertrouwt, maar verder ook niets. Dan zeggen ze maar dat ik hopeloos ben, maar dat heb ik ervoor over, want dat zullen ze toch niet lang roepen, want ik blijf niet met mijn vingers van iedereen af.' Ik glimlachte automatisch. Volgens mij was Louis de beste persoon die aan Marcel gekoppeld kon worden. Ik wurmde me uit Gwen haar armen, drukte een kus op haar lippen en trok haar naast me toen ik naast Louis ging zitten. 'Natuurlijk vertrouw ik je. Misschien ben ik ook wel iets te beschermend.' Gaf ik toe.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Gwen Lily Cooper
Ik luisterde stil mee en kreeg bevestiging dat dit om Marcel ging, maar ik snapte het niet helemaal. Ik fronste licht toen hij zich uit mijn armen wurmde maar glimlachte toen ik zijn lippen op die van mij voelde. Dat had ik dus wel erg gemist vandaag. Ik liet me door hem mee trekken, maar was niet echt tevreden met mijn plek naast hem. Ik schoof op zijn schoot. Dat zat veel beter dan de koude tafel, zeker omdat mijn korte rokje zittend amper de helft van mijn bips bedekte. Ik legde mijn hoofd tegen Harry's schouder en drukte een kusje in zijn nek. Het gesprek zou vast niet stoppen omdat ik er was. Dat gebeurde nooit. Ik was deel van de groep en het maakte me ook geen zak uit als er iets over mij werd gezegd. Daarbij was Harry sinds wij iets hadden niet meer met anderen naar bed geweest, dus ik had volgens mij nergens om me zorgen om te maken en zij hoefden zich geen zorgen te maken dat ik boos werd. Zij waren namelijk vrienden en die greep ik niet, net als hun familie, wat voor een gigantische kneus Marcel ook was. Hij was daar bovenop nog eens mijn schoonbroer, dus hem mocht ik echt met geen vinger aanraken. Gelukkig waren er genoeg andere nerds om door het slijk te halen.

[ bericht aangepast op 3 nov 2013 - 22:46 ]

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Mijn blik was nog altijd gevestigd op Harry, die een zachte zucht liet horen, maar na mijn woorden al snel op zijn lip beet en zijn ogen neersloeg. Ik wist wel wat er in het hoofd van de krullenbol omging, want het bleef natuurlijk wel zijn familie waar we het overhadden. Dat was ook de reden dat ik deze keer zo mijn uitzonderingen had qua mijn doen en laten. Bijvoorbeeld het dumpen in de container, want dat hoefde niet in mijn hoofd te halen, want het gene wat je daarvoor terug zou krijgen was het gene wat zou zorgen dat je -je gezicht hier niet meer durfde te vertonen. Toch leverde die woorden bij de jongen een zachte grinnik op waardoor mijn mondhoeken weer wat omhoog krulde. 'Het spijt me Boo.' Ik schudde mijn hoofd dan ook bij deze woorden. 'Dat is nergens voor Hazza, want ik snap je heel erg goed. Iedereen zou hetzelfde doen als ze in jouw schoenen stonden en daarbij moet je niet vergeten dat ik ook nog mijn zusjes heb,' Dat laatste was meer doelende op dat ik daar precies hetzelfde over zou zeggen. Ik keek toe hoe Harry naast me kwam zitten en Gwen naast zich trok. 'Kijk, je vertrouwen is het gene wat mij weer doet glimlachen. Eigenlijk net als het laatste, maar op zich is iedereen beschermd als het op zijn familie en vrienden aankomt, dus ik kijk er niet verbaasd van op.' verliet mijn mond waarna ik toch overeind kwam, de twee een knuffel gaf en een bedenkelijk gezicht trok. 'Nu dit schijnbaar geregeld is, is het voor mij tijd om mijn spullen te halen en een preek aan te horen over waarom ik niet in de les zat. Nou ja, dat laatste zal nu ook weer niet gebeuren.'

( Ik moet naar school, maar Niall zal misschien zo nog komen en anders na mijn toetsen^^)

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer