Pas toen ze het dorp uit waren en de anderen hem mokkend en aarzelend gevolgd waren, durfde Brian pas te vertellen wat hij had gedaan.
‘Ik heb Ignatius neergeschoten,’ fluisterde hij, waarop hij zijn ogen neersloeg. ‘En ik miste zijn hart.’
-
Nick rekte zich uit. Een nieuwe dag was weer begonnen, waarop ze op zoek konden gaan naar een postduif. Hij kleedde zich aan, bestudeerde zichzelf een tijdje in de spiegel en kwam tot de conclusie dat ie er nog niet eens zo slecht uitzag, voor de lange tijd dat hij al van huis was. Hij streek even langs zijn stoppelige kin en klopte toen op de kamer naast de zijne aan, al wist hij niet precies wie van zijn reisgenoten daar sliep.
-
Aenea kon zich niet zo goed herinneren hoe ze thuis was gekomen, maar het zonlicht deed venijnig pijn in haar ogen toen haar moeder de gordijnen opentrok.
‘Je moet gaan, schat. Ze willen je onderzoeken.’
Ze onderdrukte een zucht. Het was een lange nacht geweest. Ze herinnerde zich dat Brian en een paar anderen waren vertrokken uit het hotel, dus ze zag er niet erg naar uit om erheen te gaan. Sykes wachtte haar vast op en ze wist niet hoe groot zijn haat was. En Ignatius… Ignatius was gisteren opnieuw neergeschoten, maar gek genoeg deed dat haar weinig. Hij was niet de Ignatius van wie ze een klein beetje hield. Die was weg. Voorgoed.
Ze sloeg haar benen over de bedrand. Het was lang niet de eerste die ze verloor, maar deze keer deed het ondragelijk veel pijn. Vroeger had ze zich ervan af kunnen wenden, nu was het alsof ze hem steeds opnieuw zag sterven.
Ze sleepte zichzelf naar de badkamer en schrok van de kringen onder haar ogen. Hoewel ze nooit zo bezig was met haar uiterlijk, besteedde ze er meer aandacht aan nu ze niet langer jong bleef. Haar gezicht begon te veranderen. Misschien was het niet eens zichtbaar, maar ze had drieduizend jaar hetzelfde gezicht gehad en ze wist dat het gebeurde.
Ze keek over haar schouder toen ze het gevoel had dat ze niet meer alleen was en een man keek haar vanuit de gang aan, met zijn armen over elkaar heen geslagen.
‘Geef me een paar minuutjes om me op te frissen,’ snauwde ze en ze rukte de deur dicht, waardoor het glazen raampje bovenin de deur bijna barstte. Ze overwoog even om zichzelf op te sluiten in deze nauwe kamer, gewoon om niet toe te geven aan deze stomme regelingen, maar het was een kinderachtige gedachte en ze zou er niets mee opschieten. Waarschijnlijk was haar bewegingsvrijheid in het hotel groter dan in deze badkamer.
Uiteindelijk gaf Aenea zich over en liet ze zich door de mannen meenemen. Ze liepen aan weerszijde van haar en ze voelde zich net een misdadiger.
Dat was ze natuurlijk ook, maar dat wisten die sukkels niet. Een grijns tekende haar lippen. Als ze hier vandaan kwam, zou ze hen wel laten zien met wie ze te maken hadden gehad!
Every villain is a hero in his own mind.
)
]
