RPG - Het Epische Verhaal 3 - Speeltopics

De wereld was een zooitje en hoewel Morgan dat probeerde op te lossen, was iedereen eigenlijk alleen maar bezig elkaar uit te moorden en opnieuw de macht te grijpen.

De tijd wordt weer teruggedraaid en iedereen wordt opnieuw wakker. Dit keer bevinden ze zich echter niet meer op Zweinstein. Ze worden wakker in een doodnormaal gezin, waarvan de ouders denken dat het hun eigen kinderen zijn.

Het blijkt zelfs dat ze hun toverkracht zijn kwijtgeraakt en als normale tieners naar school moeten.

Meer uitleg en het inschrijftopic vind je hier
Speeltopic 1, 2
Overlegtopic 1

Personages

[ bericht aangepast op 9 dec 2013 - 19:52 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Megan knikte. 'Ik had anders gehoopt.. maar zij heeft altijd op de eerste plaats gestaan, dat weet ik gewoon,' mompelde ze. 'Ik vind het lief datbje het zo voor me opneemt. Dat betekent veel voor me.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Noha zuchtte. Iedereen die zou beweren dat ze hier waren, omdat ze een tweede kans hadden gekregen om van hun leven te genieten, had ongelijk. Als dat namelijk wel zo was geweest, hadden ze de goede tijden van vroeger beleefd. Zonder vreemde armbandjes en genootschappen, Li die gewoon een leerling van school was en geen geheime missie of zoiets dergelijks had.
Ze glimlachte naar Megan, maar het was nogal geforceerd.
'Ik laat jou nooit in de steek.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Megan pakte haar hand en kneep daar even in. 'Ik jou ook niet.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

De grijns om Epialthes' lippen werd breder.
'Probeer me maar eens tegen te houden, mens.'
Hij deed de deur open en verdween.

Every villain is a hero in his own mind.

Moon klopte op de slaapkamerdeur van Luuk, maar er werd niet opengedaan. Ze haalde haar schouders op en liep naar de eetzaal, verwachtend hem daar aan te treffen, maar ook dat was niet het geval. Ze blikte even de zaal rond en zag Megan en Noha zitten, maar die laatste blikte zo giftig op haar dat ze er niet heen durfde te gaan en daarom schoof ze maar aan een van de andere tafels aan.

-

Met een chagrijnig gezicht roerde Tomas door zijn yoghurt. Adrienne was weg.
Hij was blij dat ze niet op hem had gewacht, maar wist wel dat hun enige kans op ontsnapping nu verkeken was. Het enige wat hij kon doen, was hopen dat de rest een manier vond om de magie terug te krijgen. Hij blikte even naast zich en slikte even toen hij zag dat hij bij dat mooie meisje aan tafel zat, met wie hij nog steeds geen woord gewisseld had. Het voelde echter misdadig om dat nu te doen, nu Adrienne net verdwenen was en daarom concentreerde hij zich op zijn voedsel en probeerde hij zo min mogelijk opzij te kijken.

[ bericht aangepast op 13 dec 2013 - 15:23 ]

Every villain is a hero in his own mind.

'Kom maar binnen!' klonk de stem van Alaine aan de andere kant van de deur.

‘Dank u,’ grijnsde Nick toen hij de deur doorkwam. Hij deed de gordijnen open en keek toen naar Alaine’s knappe gezicht. ‘Heb je een beetje kunnen slapen?’

Every villain is a hero in his own mind.

Alaine knikte met een glimlach. 'Ik kan altijd goed slapen,' zei ze, 'en jij? Heb je fijn geslapen?'

‘Dus je bent inderdaad terug.’
Sykes draaide zich met een ruk om en staarde in het gezicht van zijn vrouw.
Ze was veranderd. Ondanks dat ze al in jaren niet zo dicht bij elkaar waren geweest als nu, zag hij het meteen. Ze had donkere kringen om haar ogen, het blauw van haar irissen leek een beetje flets en haar gezicht was ingevallen, alsof ze aan een slopende ziekte leed.
‘Ja.’
Hij vroeg zich af hoe ze dat wist, maar vroeg er niet naar. Eerst wilde hij haar eens goed in zich opnemen. Zijn ogen flitsten naar haar rechterhand en hij zag tot zijn verbazing dat ze haar trouwring nog steeds droeg. De zijne had hij al een paar jaar geleden afgedaan, maar het deed hem toch wel wat.
Hij wist niet goed wat hij tegen haar moest zeggen. Hij had geen flauw idee wat ze de afgelopen jaren had uitgespookt, behalve het land onderdrukken.
‘Wat kom je hier doen?’
‘Ik wilde Brian hier vandaan halen.’
Hij meende iets van gekrenktheid in haar blik te zien. Een blijk van emotie.
Het was een vreemde gewaarwording, want het was lang geleden dat hij iets anders dan koelbloedigheid en onverschilligheid had ervaren.
‘Ardaneus wil je doden. Jou, en de andere heersers.’
‘Daar heb ik gisteren weinig van gemerkt.’
Sykes keek haar onbegrijpend aan.
‘Ik kwam hen gisteren in een café tegen, maar ze hebben me min of meer genegeerd. Hoewel Brian wel een Ignatius heeft neergeschoten.’
‘Een Ignatius?’
Ze haalde haar schouders op. ‘Ja. De vorige is drie dagen geleden al gestorven. Hij heeft zichzelf vast gekopieerd voor noodgevallen of zo.’
Ze keek weg en Sykes meende iets van verdriet te zien. Verdriet om Ignatius? Hij kon het zich maar moeilijk voorstellen. Zelfs zijn band met Ignatius was beter geweest dan die van zijn vrouw en zijn vroegere vriend.
‘Ik-’
Tot zijn grote verbazing omhelsde ze hem en duwde ze haar gezicht tegen zijn borst. Verbaasd knipperde hij met zijn oogleden. ‘Wat is dit nou weer?’
Hij schaamde zich een beetje omdat hij die woorden hardop uitsprak en ze liet hem direct los. ‘Ik heb je gemist,’ antwoordde ze, maar nu toch met meer terughoudendheid.
Sykes wist niet of dat ook voor hem gold. Hij was de afgelopen jaren alleen maar bezig geweest om haar van de troon te stoten. Hij wist dat het vooral aan Nick te danken was dat ze zich van hem had losgemaakt, maar Aenea was geen marionet. Uiteindelijk had ze zelf de strijdbijl begraven.
‘Oké.’
Hij vond het moeilijk om zijn vrouw zo emotioneel te zien. Ze leek wel een vreemde voor hem. Hij wist echter dat hij nog van haar hield, want hij zou haar hier niet kunnen achterlaten. Hij betwijfelde echter of haar meenemen wel een optie was. Waarschijnlijk veranderde ze weer in de onverbiddelijke heerseres zodra ze weer met magie in aanraking kwam.
‘Heb je al gegeten?’ vroeg hij. Ze was nooit iemand met veel vrienden geweest en het zag ernaar uit dat de eenzaamheid hier haar een beetje opgebroken had.
‘Nog niet.’
‘Nou, kom op dan.’ Hij sloeg aarzelend een arm om haar heen en zag een voorzichtige, waterige glimlach op haar gezicht.

Every villain is a hero in his own mind.

‘Het had beter gekund,’ loog Nick. ‘Ik maakte me zorgen dat jou iets overkwam.’

-

Sloane greep naar haar hoofd. Ze had een barstende koppijn. Langzaam kwam ze overeind. Haar lichaam was stijf, alsof ze een bejaarde was. Haar herinneringen waren een grote brei en geen enkele herinnering werd ontward toen ze constateerde dat ze in een bos lag, met een aantal lege flessen rondom haar.
Ze zag ook drie andere mensen liggen, twee jongens en een meisje. Ze kroop over het bladerdek naar hen toe en schudde hen wakker. Hopelijk konden zij haar helpen de puzzelstukken samen met brengen.

[ bericht aangepast op 13 dec 2013 - 15:54 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Alaine keek hem verbaasd aan.
'Echt waar?'

Viktor geeuwde terwijl hij het prachtige eikenhouten handwerk van zijn huisje bewonderde, waar hij al enkele dagen verbleef.. Hij had geen idee hoe hij er zo gekomen was of hoe hij zijn stok was kwijtgeraakt, maar hij had het al eerder meegemaakt, in de winter van '23. Uiteindelijk bleek toen dat hij teveel gedronken gehad, maar dat deden wel meer mensen in hun jonge jaren. Hij vond het geen probleem om hier te zijn, misschien had Syn hem wel ter verrassing een vakantie gegeven.
Hij geeuwde even en trok de jas aan die in het huisje had gelegen. Het leek van een boswachter te zijn. Hij deed de deur van zijn huis open en liep het bos in, op zijn hoede voor wilde dieren.

‘Natuurlijk. Je weet maar nooit wat er gebeurd in een onbekende stad als deze en je kunt nou eenmaal niet weglopen,’ zuchtte Nick.

Every villain is a hero in his own mind.

'Maar het is toch allemaal veilig?' vroeg Alaine.

'Wat is veilig?' vroeg Nick verbaasd. 'Lieverd, iedereen kan hier zo maar binnen komen!'

Every villain is a hero in his own mind.