[200] The Rebellion Games || THG || Speeltopic 1 - Speeltopics

Rollen:
Meisjes (12):
Isabel Primrose Everdeen || Dochter Katniss en PeetaGreaterGood
Caylee Quinn Odair || Dochter Finnick en Annie || SiIhouette
Scarlett 'Scar' Dorothy Mason || Dochter Johanna || Honeymoons
Amy Mar || Kleindochter Mags || Emiko
Lucy Helena Hawthorne || Dochter Gale || Racoon
Cheyenne Abernathy || Dochter Haymitch ||Celebration
Lily Rue Broadfield || Dochter zusje Rue || Lunalovesit

Jongens(12):
Andrew Josh Mason || Zoon Johanna || xZiall
Clément Secriour || Zoon Brutus || Maximesa
Morgan Cinna Odair || Zoon Finnick en Annie || Tenacious
Clive Everdeen ||Zoon Katniss en Peeta || Took
Benjamin Madge Undersee || Zoon Madge || Jaymes
Joel Abernathy || Zoon Haymitch ||Niallerrx

De overgebleven tributen mogen gewoon door iedereen vermoord worden. Nu zijn er nog±
12 tributen

Regels:
# Geen Mary Sue of Gary Stu.
# Je bent geen vechtkampioen als je in de arena komt: Je komt dus niet uit een gevecht zonder verwondingen.
# Als je iets bij de hoorn des overvloeds pakt, krijg je in ruil voor dat een verwonding: Hoe groot die verwonding is krijg je nog te horen.
# Een post van minstens 200 woorden. Dit is makkelijk te halen.
# Je personage kan op twee manieren doodgaan:
1: Je reageert twee weken lang niet zonder iets te melden
2: Je meld je af of geeft aan dat je personage dood mag
# Er komen misschien nog wel regels bij als er iets totaal misgaat.

De arena:

Geel = Woestijn
Groen = Bos zonder water enzo, je kan het water alleen bij het meer halen (of bij de hoorn)
Paars/roze = de hoorn des overvloeds

[ bericht aangepast op 4 jan 2014 - 21:19 ]

---

Spoiler alert: you will save yourself

(MT)

---

Because I love him, do I need another reason?

Andrew Josh Mason

Ik kijk meteen om me heen. We zijn in een woestijn. Ik kan nu al geen onderscheid maken tegen luchtweerspiegelingen en de waarheid. Dit word een erg lastig spelletje. Ik kijk naar de spullen die er liggen, en bekijk meteen mijn kansen. Een bijl, een mes en een waterfles, dat is wat ik nodig heb. Ik kijk rond, en zie een jongen naast me, die ook de waterfles wil die tussen ons in ligt. De gong gaat, en ik ren als een speer naar de waterfles, en grijp naar de bijl. De jongen pakt een mes en steekt me ermee in mijn been. Ik schreeuw van de pijn, en hij steekt me nog een keer in het zelfde been. Ik pak mijn bijl stevig vast en hak zijn hoofd in. Ik kijk niet naar zijn wond, en pak enkel snel zijn mes. Ik moet gewoon naar het bos toe. Ik negeer de pijn die de wond me brengt en ren naar het bos. Gewoon het veilige bos, het voelt als thuis. Maar steeds lijkt hij weer verder weg te zijn. Ik blijf maar rennen, en na een tijdje denk ik dat mijn been het niet meer houd. Precies op dat moment zie ik de bomen echt dichtbij. Ik grijns en klim snel in een boom. Waarom heb ik nu geen EHBO koffertje? Ik verstop me hoog in de boom. Als het goed is kan enkel Scarr me hier vinden.

---

Spoiler alert: you will save yourself

Mt

---

What do we say to the god of death? ''Not today.''

Tenacious schreef:
(MT)

---

That is a perfect copy of reality.

FiIi schreef:
Mt

(Mijn late topics :'3)

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Clive Everdeen
Één minuut. Zo lang moeten we op onze plaat blijven staan voordat de gong gaat. Veel te kort om de omgeving in je op te nemen, vind ik zelf, maar hier moet ik het maar mee doen.
Ik kijk om me heen. We worden omringd door zand. Oh, geweldig. Een woestijn. Daarachter ligt een bos, en ik zie een meertje verderop. Hopelijk is dat niet de enige waterbron, want dan word dat een bloedbad. Mijn oog valt op de hoorn des overvloeds. Er liggen aardig wat wapens, en ook een rugzakje. Mijn blik glijd lang een boog, met een pijlenkoker. Geweldig! Die moet ik hebben.
Nog 30 seconde. Ik probeer een blik op te vangen van Isabel, die een stuk verderop staat, maar ze lijkt me niet op te merken. Ik ben van plan mijn zus in leven te houden, deze spelen. Al betwijfel ik of dat me zal lukken.
10 seconde nog. Ik ga klaar staan en focus me op de boog. Die wil ik... Die moet ik hebben. Nog 8... 7... 6... De zenuwen gieren door mijn lijf. 5... 4... Als ik de boog pak komt het goed. Ik schiet nog raak vanaf een kilometer. 2... 1... De gong gaat en ik spring van mijn plaat en sprint naar de hoorn des overvloeds. Door het zand kom ik niet al te snel vooruit, maar ik ben toch redelijk snel bij de hoorn des overvloeds. Ik gris de boog van de grond en de pijlen koker. In eerste instantie wil ik naar het bos rennen, maar dan besef ik me dat ik bij Isabel moet blijven. Ik kijk zoekend om me heen. Waar is ze? Ik leg een pijl in mijn boog en houd die gereed. 'Isabel!' roep ik. 'Schiet op!' Een mes vliegt langs mijn schouder en maakt een diepe snee. Ik schreeuw het uit van de pijn en pak een rugzak, om die als schild te gebruiken. Ik wil weg hier. Er komt nog een mes recht op me af vliegen, en ik spring naar rechts. Deze hakt half in mijn arm. Ik schreeuw het uit en kijk naar de jongen, de messenwerper, die nu op me af rent, doelend op de boog. In één hand beweging leg ik de pijl recht en schiet die recht op de plek waar zijn hart zit. Die is er geweest. Ik trek de pijl uit de jongen en stop hem in mijn koker. Mijn arm doet verschrikkelijk veel pijn.
Ik kijk naar de jongen, die bewegingloos op de grond ligt en er borrelt schuldgevoel naar boven. Ik heb gewoon iemand vermoord. Ik besef, dat dit waarschijnlijk ook niet de enige keer word. Ik slik en kijk om me heen.

[ bericht aangepast op 21 dec 2013 - 10:10 ]

---

What do we say to the god of death? ''Not today.''

Cheyenne Abernathy
Gespannen kijk ik om mij heen. Voor mij ligt de Hoorn en ik laat mijn oog meteen op het messenset vallen. Die moet ik hebben. Zonder dat ben ik verloren. Overal om mij heen is woestijn. Water, ik moet echt zorgen dat ik bij water kom. Mijn keel voelt droog aan en mijn hart bonkt luid. Nog 60 seconden, dan gaan de spelen beginnen.
Ik adem even diep in en uit. Mijn vader heeft dit al eens overleefd, dus waarom zou ik dit niet kunnen? Hij weet als geen ander hoe dit voelt. Ik recht mijn rug voor de camera's, zodat het lijkt alsof ik niet bang ben. Mijn ogen zoeken die van Joel, hij staat maar een paar plaatsen verderop. Ik glimlach even voorzichtig naar hem. Het spreekt voor zich dat we een bondgenootschap hebben, samen maken we veel meer kans.
Ondertussen tikt de klok verder af. Ik ga in een starthouding staan. Ik probeer niet te denken aan wat er straks zal komen. Als ik het bloedbad eerst maar overleef, ik moet het bloedbad overleven. Nog 3... 2... 1...
Dan gaat de gong. Zo snel als ik kan begin ik te sprinten. Ik kijk niet om naar de andere tributen en probeer me echt alleen op de hoorn te focussen. De messen liggen glanzend in de ingang. Ik pak de messen op en draai me in één beweging om.
'Joel, waar ben je?' gil ik zo hard mogelijk.

---

Aerials, in the sky. When you lose small mind you free your life .

Scarlett Dorothy Mason
Nog dertig seconden, zenuwachtig kijk ik om me heen, mijn ogen zoeken naar Andrew. Ja, daar staat hij, een eindje verderop, te ver weg om iets tegen hem te zeggen. Naast me staat een meisje, die zo onschuldig kijkt dat ik me moet inhouden om niet keihard te lachen. Twintig seconden. Nu kijk ik naar de Hoorn. Wat zal ik allemaal meenemen? Wapens zijn niks voor mij. Dan maar voedsel, ofzo. Tien seconden, ik begin klaar te staan. Vijf, vier, drie, twee, één... Zo hard als ik kan ren ik naar de Hoorn, maar het zand maakt het me nogal moeilijk om overeind te blijven. Dan hoor ik een schreeuw. Ik stop en kijk naar de Hoorn, en zie dat een jongen Andrew steekt met een mes. Woedend begin ik weer te rennen, nu harder. Maar voor ik er ben, heeft Andrew met zijn bijl de jongen geraakt en loopt hij nu richting het bos. Ik zucht. Ik zoek hem zo wel, eerst moet ik dingen pak ik die ik nodig heb. Als ik aan kom is er nog niemand, dus ik pak rustig een rugzak en kijk wat er in zit. Ik zie ehbo spullen en een lege waterfles. Dat is niet genoeg. Net op dat moment hoor ik dat er nog een tribuut is. Of misschien wel meerdere. Zo stil als ik kan ren ik weg naar het bos. Iemand vermoorden kan later nog wel. En als ik iets nodig heb, kom ik wel terug. Als ik ver genoeg van de Hoorn ben, ga ik lopen. Nu moet ik Andrew nog vinden.

[ bericht aangepast op 2 jan 2014 - 13:34 ]

---

night thinking, day dreaming

Honeymoons schreef:
Scarlett Dorothy Mason
Nog dertig seconden, zenuwachtig kijk ik om me heen, mijn ogen zoeken naar Andrew. Ja, daar staat hij, een eindje verderop, te ver weg om iets tegen hem te zeggen. Naast me staat een meisje, die zo onschuldig kijkt dat ik me moet inhouden om niet keihard te lachen. Twintig seconden. Nu kijk ik naar de Hoorn. Wat zal ik allemaal meenemen? Wapens zijn niks voor mij. Dan maar voedsel, ofzo. Tien seconden, ik begin klaar te staan. Vijf, vier, drie, twee, één... Zo hard als ik kan ren ik naar de Hoorn, maar het zand maakt het me nogal moeilijk om overeind te blijven. Dan hoor ik een schreeuw. Ik stop en kijk naar de Hoorn, en zie dat een jongen Andrew steekt met een mes. Woedend begin ik weer te rennen, nu harder. Maar voor ik er ben, heeft Andrew met zijn bijl de jongen geraakt en loopt hij nu richting het bos. Ik zucht. Ik zoek hem zo wel, eerst moet ik dingen pak ik die ik nodig heb. Als ik aan kom is er nog niemand, dus ik pak rustig een rugzak en kijk wat er in zit. Ik zie ehbo spullen en een lege waterfles. Dat is niet genoeg. Net op dat moment hoor ik dat er nog een tribuut is. Of misschien wel meerdere. Zo stil als ik kan pak ik nog zes gevulde flessen water en ren dan naar het bos. Iemand vermoorden kan later nog wel. Als ik ver genoeg van de Hoorn ben, ga ik lopen. Nu moet ik Andrew nog vinden.

[6 gevulde flessen water? Er liggen er maar 4, en 1 is al gepakt.]

[ bericht aangepast op 21 dec 2013 - 11:59 ]

---

What do we say to the god of death? ''Not today.''

Amy Mar
Gespannen keek ik naar de Hoorn en de mensen rondom mij. Allemaal waren ze geconcentreerd en toen we mochten gaan wist ik allang dat ik alleen voor een mes wilde gaan. Ik wilde niet riskeren om nu al ernstig gewond te raken. Ik was slim, ik wist hoe ik aan andere dingen kon komen. Het aftellen begon en ik raakte steeds nerveuzer. Wat als iemand mij ziet? Wat als iemand mij nu al vermoord? Dan was het nu al allemaal voorbij. Ik wilde vechten. Ik wilde hieruit komen. Was ik sterk genoeg om te winnen? Ik zag een mes al dichtbij mij liggen en ging er zo snel mogelijk op af. Ik was niet snel en het was zeker niet slim om voor meer dan dat mes te gaan. Ik zag zo snel niemand die ook op het mes afging. Het mes lag helemaal niet dichtbij de Hoorn, het was niet waardevol genoeg. Fijn, dan hoefde ik tenminste niet in de buurt te komen van de rest. Ik greep het mes, keek nog een halve seconde om mij heen en rende toen weer terug de woestijn in. Ik had een hekel aan woestijnen, het was ongeveer het tegenovergestelde van water. Water, daarin voelde ik me vrij. En zover ik gezien heb, is er maar één klein poedelbadje in de hele arena. Ik rende zo snel als ik kon maar het zand werkte niet mee. Ik kon me niet meer concentreren en keek elke seconde achterom. Ik was uitgeput, maar ik kon niet uitrusten. Ik moest door blijven gaan totdat ik een plek gevonden had die veilig was. Veilig. Ik grinnikte even kort. Ik was nergens veilig. Hier in de arena niet, maar ook niet daarbuiten. Deze woestijn was ook niet veilig. Overal grote hopen zand, ik durfde niet bovenop te staan voor het geval dat iemand mij zou zien. Het bos kwam dichterbij; ik zag de toppen van de bomen al. Ik hoorde zacht het gefluit van vogels en gelukkig nog niet het gekraak van takken. Ik bleef rennen totdat ik niet meer kon. Net voor het bos ging ik in het woestijnzand zitten. Ik hoopte niet dat iemand mij zou zien.

FiIi schreef:
(...)

[6 gevulde flessen water? Er liggen er maar 4, en 1 is al gepakt.]

[- Sorry ik las 43]

[ bericht aangepast op 21 dec 2013 - 12:06 ]

---

night thinking, day dreaming

Clice Everdeen
Er komen steeds meer mensen op de hoorn des overvloeds afgerend. Ik besef, dat als ik nu niet snel weg ga, ik waarschijnlijk hier sterf. En hoe kan ik Isabel dan beschermen? Ik kijk om me heen. Amy grist een mes van de grond en rent er vandoor.
Ik twijfel of ik achter haar aan moet rennen. Amy is wel betrouwbaar, en ik heb bondgenoten nodig. Daarnaast heeft zij maar 1 mes. Ik besluit het toch maar te doen en ik trek een sprintje achter haar aan. Mijn arm doet nog steeds ontzettend veel pijn. Ik strompel naar het meer en open mijn rugzak. Er zit een lege waterfles in, die ik gelijk vul. Vervolgens ren ik weer verder, naar de rand van het bos. Daar zit Amy. Hijgend ga ik voor haar staan. 'Wil je een pact sluiten?' vraag ik haar maar direct. 'Met z'n tweeën is het makkelijker.' Ik schenk haar een glimlach en ga zitten. Wachtend op antwoord rommel ik in de rugzak. Er zitten ook nog Ehbo spullen in. Verband, dat had ik net nodig. Ik wind het verband om mijn arm, waar twee diepe sneeën in zitten. Dat voelt beter. 'Ik ben geraakt door twee messen.' meld ik Amy nog voor de duidelijkheid.

---

What do we say to the god of death? ''Not today.''

Amy Mar
Ik was uitgeput en de warmte was vreselijk. Ik was dit niet gewend, ik kon hier niet tegen. Ik besloot mijn ogen even dicht te doen. De zon die in mijn ogen brandde verdween plots en in de plaats daarvan kwam een schaduw. Ik deed mijn ogen op en keek recht in de ogen van Clive. Ik greep mijn mes en stak het met trillende handen in de richting van Clive. 'Wil je een pact sluiten?' vroeg hij plots. Dat had ik niet verwacht. 'Dat is goed.' Ik deed het mes langzaam naar beneden. Clive leek mij wel betrouwbaar, want waarom zou dat niet in de familie zitten? 'Met zijn tweeën is het makkelijker.' zegt hij dan. Ik knik zachtjes. Hij kwam naast mij zitten en meteen deed hij verband om zijn arm. 'Ik ben geraakt door twee mensen.' Ik draaide me naar hem toe en vroeg of het met hem ging. Dit is ook de reden waarom ik alleen voor dat mes ging, dan gebeurt zoiets niet,' zei ik glimlachend. 'Heb je hulp nodig? Ik heb verstand van dit soort wonden. Dat heeft oma mij vroeger geleerd.' Ik probeerde meteen mijn best te doen om Clive te leren kennen en om elkaar te leren vertrouwen. Ik had nu een bondgenoot gevonden, die kon ik niet zomaar weer kwijtraken.

Lucy Helena Hawthorne

Toen ik boven kwam ,kneep ik even kort mijn ogen dicht. Het felle zonlicht en de warmte die het met zich meebracht kon ik meteen voelen. Na een tijdje wennen mijn ogen aan het licht en kijk ik even vluchtig rond. Zand... Achter me zag ik in de verte een bebost gebied. Ik beet even kort op mijn lip en keek weer voor me. 10 seconden... Mijn blik ging vlug over de hoorn des overvloeds, genoeg wapens. Ik meende ook water te zien liggen. Zonder die flesjes ging ik niet ver geraken. 8 seconden. Ik hield over kort mijn adem in en zette vlug alles op een rijtje. Wapen, fles water, en dan sta ik voor de keuze om te hoorn te veroveren en hopelijk een bondgenootschap te vinden, of ik ren weg het bos in. 5...4... Veel tijd om na te denken had ik niet echt. Zo meteen ging ik verwikkeld zitten in een bloedbad en is het echt alles of niets. 3...2...1... De gong ging. Iedereen sprong van de startplaats wat ik ook deed. Ik rende als een speer richting de gong. Het eerste wat ik wilde was een wapen. Als ik de gong naderde voelde ik een scherp object langs me suizen en pijnlijk keek ik naar mijn buik waar een diepe gaap inzit. Ik beet stevig op mijn lip en liep door en nam het messenset. Ik besloot dat ik hier meteen weg wilde totdat het bloedbad voorbij was. Ik nam nog vlug een fles water, maar werd op de grond geduwd. Ik spartelde wild om me heen en kon me gelukkig losmaken. De jongen boorde een mes in mijn schouder en ik gooide kwaad één van mijn messen naar hem. Ik keek niet eens of ik hem geraakt had of misschien vermoord. Ik wilde er niet eens aan denken. Ik besloot me achter de hoorn te verschuilen, klaar om mijn messen te gooien, zodra iemand me zou vinden, word het zijn beste dagje niet... Ik weet dat het zeer riskant was, maar ik vertrouwde het bos niet echt.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH