[RPG] Holiday Madness • One Direction • Topic 1 - Speeltopics

Begin:
Het vliegtuig is net geland en de jongens zijn weer terug in het regenachtige London, terwijl de bagage voor hun gehaald word kunnen zij zich al een baan uit het vliegveld wagen. Waar hun familie en vrienden -niet te vergeten de paparazzo en fans- al aan het wachten zijn. Maar sommigen hebben hele andere plannen dan rustig vakantie vieren, misschien gebeuren er dingen die de rest van hun leven bepalen. Worden geheimen die maandenlang verborgen misschien wel onthuld, niemand weet het.

[ bericht aangepast op 8 jan 2014 - 16:49 ]

Because I love him, do I need another reason?

mt

Bowties were never Cooler

( Mijn topics)

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

- MT.

*O*

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

BOE

Spoiler alert: you will save yourself

Benedict Thomas Tomlinson
Ik stond heel zenuwachtig en opgewonden op en neer te springen naast mijn moeder op het vliegveld. We hadden met de families en vrienden van de jongens een appart stukje gekregen weg van de fans. Dat was wel zo veilig. Zelf had ik al een aantal rondjes door het vliegveld gerent, maar nogsteeds stond ik strak van de spanning en bleef ik maar springen. ik had ze zo gemist. niet alleen mijn broer, maar ook harry, mijn vriendje over wie ik nog niemand van de familie of mijn vrienden had vertelt. Ik durfde het eigenlijk niet zo goed. Ook wist ik niet zo goed wat ik zou doen als ze hierheen kwamen. Zou ik eerst Harry om zijn nek vliegen, of gewoon Lou een knuffel geven en wachten tot we alleen waren voor het welkom tussen Harry en mij. Ik wist het niet en bepaalde nu dat wat ik zou doen zou afhangen wat Louis en Harry zouden doen. Voor nu woelde ik nog even door mijn haren en ging op advies, eigenlijk meer bevel, van mijn moeder nog maar eens een rondje over het vliegveld hollen. Ik was op dit moment gewoon te druk. Niet alleen doordat ik mijn medicijnen niet nam, maar ook nog eens door de spanning.

Zayn Malik
Ik zat in het vliegtuig met Harley op schoot te spelen met het doosje waar de ring voor Jessie in zat. Eigenlijk had Harley in het ruim moeten vliegen, maar omdat hij al zijn inentingen had en alle regelementen klopten hoefde hij alleen nog langs de douane in plaats van dat hij via het ruim daarheen moest. Ik was er wel blij mee, want het warme beestje had me geholpen niet helemaal strak to komen staan van de spanning. Ik was echt bloedje nerveus. Wat als ze nee zou zeggen? Wat als ze een ander had? Wat als ze de ring neit zou passen? Wat als mijn ouders er iets tegen hadden? Alles bleef door mijn hoofd circellen. Op het kopen van de ring na en het vertellen van mijn plan had ik het tijdens de hele tour niet over Jessie of mijn familie gehad. In het begin omdat het niet aan hen denken me hielp geen heimwee te krijgen en aan het einde omdat ik bang was te breken omdat ik ze zo miste. Ja, eigenlijk was de Bradford bad Boy gewoon een grote softy, maar neit dat ik dat liet zien. Ik aaide nog even over Harley's hoofd en kreeg er een lik over mijn wang voor terug, voor ik verder ging met het nerveus spelen met het ringdoosje.

Bowties were never Cooler

Alaska Bell Wilson.

“Laughter is the sun that drives winter from the human face.” Wat een enorme, vreselijke metafoor is dit. 'Een lach is de zon die de winter van het menselijke gezicht verdrijft.' Enorme bullshit. Iedereen weet dat je een lach net zo goed kan faken. Ik leg het boek aan de kant en ga wat rechter op de bank zitten. Verschillende mensen lopen op het vliegveld rond en ik ben hier ongeveer al een uur te vroeg. Ik loop naar het rookgedeelte en pak mijn pakje Marlboro Lights erbij. Ik zet de kop van de peuk in vlam en inhaleer goed. Neem Sigmund Freud nou, zijn metaforen kloppen tenminste. 'Sometimes a cigar is just a cigar.' Mijn favoriet. Mijn mondhoeken krullen omhoog. In mijn geval is het een 'a cigarette'. Als mijn sigaret op is loop ik weer terug naar het bankje waar ik net op zat. Ik gooi snel het boek in mjn tas en loop naar een lunchroom toe om daar een croissantje te eten en wat koffie te drinken. Het bittere drankje dat ook al mijn bittere gedachtes kan wegwerken. Ik lik mijn lippen af als ik alles op heb. Ik laat wat geld achter en loop naar de plaats toe waar de familie en vrienden mogen komen. Ik zoek naar Marcel en Ben, aangezien hun ook vaak bij Louis te vinden zijn. Net op dat moment zie ik Ben wegrennen. 'Ben!' Gil ik, waarna ik achter hem aan ren. 'Wacht even!'

[ bericht aangepast op 4 jan 2014 - 15:48 ]

Louis William Tomlinson
De hele vlucht terug naar Londen had ik al niet stil kunnen zitten, wetende dat elke minuut één minuut dichter bij Londen was, dus ook mijn familie, vrienden en Marcel, die ik de afgelopen maanden zo verschrikkelijk had gemist had. Ik wilde ze weer persoonlijk in de armen kunnen sluiten, niet meer loslaten. Ik zou ze weer echt zien en niet alleen via telefoon horen, of via beeldscherm zien. Natuurlijk hielp dat wel mee, maar was niet hetzelfde.
Het was voor mij dan ook een hele opluchting, om niet, eenmaal op het vliegveld, nog te hoeven wachten op die vervloekte bagage, die het allemaal nog langer zou laten duren. Nee, dit werd voor ons gelukkig geregeld waardoor wij gewoon door konden lopen.
Het enige wat ik hoefde te doen, was mijn pet op mijn hoofd te zetten, mijn capuchon daarover te doen, mijn rugzak om te doen en de weg te volgen die ons nu nog scheidde van de mensen, die zo dierbaar voor ons waren. Het eerste was al gebeurd toen ik al hyperactieve wervelwind had gezien dat we waren geland. Daarna was voor mij alles heel snel gegaan, in nog geen vijf minuten tijd, want met de energie die ik had, had ik het al op een sprinten gezet, om nu mijn pas wat te dimmen met mijn blik op de grond gericht, om niet, of minder snel, op te vallen en via een omweg naar de families te begeven, de andere jongens al lang weer uit het oog verloren te zijn. Niet dat het laatste een ramp was, want deze zag ik zo vanzelf wel.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

(MT)

I don't want you to die, I want you to suffer.

Niall Horan
Mijn gitaar hing ik op mijn rug, nadat ik overeind was gekrabbeld. Het feit dat tot me doordrong dat we terug waren in het regenachtige Londen, was door Louis, die zijn energie nog niet verloren was en dan ook binnen een paar seconde uit het vliegtuig verdwenen was. Ik daarin tegen richtte mijn blik op de jongen in de stoel voor me met zijn puppy, om een kleine glimlach op mijn gezicht te laten verschijnen.
'Zayn, we zijn er,' zei ik zachtjes, om hem aan te tikken en me langzaam tussen de twee stoelen uit te wurmen. Ik had het idee dat hij echt te ver zat met zijn gedachten, om zelfs het hyperactieve gedrag van onze mede-bandlid mee te krijgen. 'En maak je geen zorgen, want het komt allemaal goed. Als iemand jou laat gaan dan zijn ze niet goed bij hun hoofd,' zei ik, om op mijn tenen te gaan staan en mijn rugzak tevoorschijn te halen, waar een lading snoep voor een jaar nog in zat met nog meer zooi. Ik zou niet gelijk verdwijnen, zoals Louis, maar wel wachten op de andere, ook al wilde ik heel graag naar mijn families, vrienden en vriendin toe. Maar het geduld voor vijf minuten, na al die maanden, kon ik ook nog wel opbrengen. Daarbij was het ook wel wat gezelliger dan alleen ronddwalen op het vliegveld tussen -hoogstwaarschijnlijk- de fans en paparazzi.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Benedict Thomas Tomlinson
Ik was net aan het rennen toen ik een bekende stem hoorde. Ik bleef even op mijn plaats staan springen tot ze bij me was. "Hey! Ik ga alleen een stukje rennen zodat ik minder druk wordt. Ik ben namelijk een heel heel heel pietse beetje misschien druk." Ik bleef staan stuiteren. "Je mag wel op mijn rug klimmen als je wil. Dan hoef je niet mee te rennen. Ik hou je echt wel. Daarbij zorgt het er alleen maar voor dat ik nog rustiger wordt. Al weet ik neit zeker of het werkt, want volgens mij is het ook de spanning, maar ik weet het niet." Ik bleef ratelen. Dat was naast mijn extreme drukheid nog een slechte eigenschap. ik kon mijn snater voor geen seconde houden.Ik bleef springen. ik wilde gewoon doorrennen, want ik was bang dat ik anders de jongens zou missen. Door de angst werd ik alleen nog drukker. Ja, van welke emotie dan ook werd ik drukker, behalve van verdriet en woede, maar dan had ik ngosteeds genoeg drukte in me om erg druk te zijn, al merkten mensen die dicht bij me stonden wel het verschil volgens mij. Nu was ik alleen echt heel erg druk, dus dat werd nog wat, want volgens mij zat niemand daarop te wachten na een uren durende vlucht.

Bowties were never Cooler

Marcel Styles
Zenuwachtig plukte ik wat aan een van mijn mouwen en keek om me heen, in de hoop mijn broer of Louis te spotten, wat helaas niet het geval was. Het hielp ook niet echt dat, nu de jongens er nog niet waren, de priemende aandacht van de fans op mij en de rest van de familie en vrienden was gericht. Ik had nooit zo goed tegen alle aandacht gekund, en hierdoor werden de zenuwen alleen maar erger. Naast me stond Ben te hyperen, wat ik grappig had gevonden als ik me nu niet hetzelfde voelde. Ik keek om naar Gemma voor wat steun, maar ze rolde alleen maar overdreven met haar ogen. Ik probeerde een manier te bedenken zodat ik mezelf kon kalmeren, maar dat was een hopeloos geval. Hopelijk zou het eindelijk over zijn als ik de twee jongens terug had. De laatste tijd had ik Louis niet verteld wat er allemaal gebeurt was op school, en misschien was het ook maar beter als hij het nooit zou weten, want dan zou de jongen flippen. Harry waarschijnlijk ook, maar de ander was een stuk beschermender over me wat dat betreft. Met weer wat lichte hoop keek ik over mensenmassa heen en had nu wel het geluk om Louis te zien. Ik wou gaan roepen, maar vond dat niet zo'n goed idee aangezien ik waarschijnlijk de mensen naast me doof zou maken. Nerveus haakte ik mijn vingers in elkaar en hoopte vurig dat hij mij ook had gezien. Al was ik benieuwd of hij niet ondertussen tegen Ben was opgeknald, die ook een rondje was gaan rennen.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Ik keek langzaam op bij het horen van twee bekende stemmen, die ik niet veel later en uit duizenden herkende, waardoor ik ook voor een seconde stil bleef staan. Een zachte lach rolde over mijn lippen bij de woorden, die ik opving en het gedrag van mijn broertje. Ik mocht dan een stuk verderop staan, maar het nam niet weg dat ik dit aanzicht al had gemist, dit allemaal. 'Als je rustiger wist worden, mag je mijn koffer ook wel meenemen hoor. Dat zorgt voor wat extra gewicht aangezien die overvol zit,' zei ik, om een onschuldige grijns op mijn gezicht te laten verschijnen, om snel weer een stuk door te lopen aangezien ik toch de aandacht niet wilde, onopvallend bleef en nog wel wilde zien hoe de jongen het vliegveld rond rende. Mijn blik gleed ondertussen over de mensen heen, want als die twee hier waren, moest Marcel, de rest, hier in de buurt zijn. Precies op dat moment viel mijn blik op de gehoopte jongen, nadat mijn blik eerst met die van mijn moeder was gevallen, om opnieuw tot stilstand te komen, en onze blikken te laten kruisen. Mijn grijns werd nog breder en binnen een seconde belandde mijn koffer op de grond. Bewust of onbewust, het maakte me niet uit, net als dat ik er iets in hoorde breken. Deze liet ik toch op de grond liggen, om richting de jongen op te sprinten. 'Marcel!' kirde ik vrolijk, om mijn armen alweer te openen voor een knuffel. Die aandacht liet ik even niet langs me heen glippen, om de rest later wel netjes te begroeten en een knuffel te geven. Ik wist ergens ook wel dat de rest vanzelf weer bij zou vallen, zeker mijn moeder, die me blijkbaar ook al had opgemerkt.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Zayn Malik
Ik schrok op uit gedachten toen ik mijn naam door een Iers accent heen hoorde. Ik glimlachte zwakjes en stopte het doosje weg in mijn broekzak. Toen de Ier was verdwenen stond ik zelf op en haalde mijn rugzak uit het rek. Daarna liep ik ook rustig naar buiten. Ik liep alleen de andere kant op omdat ik met Harley nog langs de douane moest. De hond liep vrolijk met me mee. Volgens mij was hij echt heel blij dat hij weer mocht lopen. Bij de eerste de beste plantenbak hielt hij halt maar ik trok even aan zijn halsband zodat hij wel mee moest lopen. "Sorry, jongen. Dat mag zo als je het land in mag." Hij keek me even scheef aan, maar toen liep hij toch mee. Bij de douane werden al zijn papieren gecheckt en goed gekeurt, gelukkig. Ik liep kort naar buiten, gelukkig via een onopvallende weg zodat niemand het leek te merken. Ook het feit dat ik er ongeveer uit zag als een zwerver na al dat piekeren tijdens de lange vlucht hielp denk ik mee. Bij de eerste de beste boom bleef mijn hond staan en deed zijn behoeftes. Ik ruimde zijn poep netjes op. toen was het tijd om naar binnen te gaan. Ik slikte even en liep terug naar binnen om via de veilige route richting mijn familie en Jessie te lopen. Toen ik haar zag staan liet ik Harley's riem los. Zo blij was ik. Het hondje schoot weg richting haar en sprong vrolijk blaffend tegen haar benen op. Ik glimlachte en liep achter hem aan. Mijn hand sloot zich in mijn zak stevig om het doosje met de ring. Dit was het moment.

Bowties were never Cooler

Alaska Bell Wilson.

Hijgend ren ik naar Ben toe. Het is weer een bewezen dat ik een slechte conditie heb. "Hey! Ik ga alleen een stukje rennen zodat ik minder druk wordt. Ik ben namelijk een heel heel heel pietse beetje misschien druk. Je mag wel op mijn rug klimmen als je wil. Dan hoef je niet mee te rennen. Ik hou je echt wel. Daarbij zorgt het er alleen maar voor dat ik nog rustiger wordt. Al weet ik niet zeker of het werkt, want volgens mij is het ook de spanning, maar ik weet het niet." Grijzend spring ik op Ben's rug, ik ben doodmoe van die vijftig meter. 'Als je rustiger wist worden, mag je mijn koffer ook wel meenemen hoor. Dat zorgt voor wat extra gewicht aangezien die overvol zit,' zegt een maar al te bekende stem. Ik laat me van Ben's rug afzakken en draai me om, maar Louis beent onopgemerkt weg. 'Ohmijngod Louis, je vergeet je welkom-thuis knuffel,' roep ik melodramatisch. Ik volg hem en zie hoe hij zich in de armen van Marcel stort. Ik sleur Ben mee aan zijn pols en ren naar iedereen toe.