Meespeelverhaal op een onbewoond eiland [verhaaltopic] 1 - Speeltopics

Een groep jongeren komt vast te zitten op een onbewoond eiland in de tropen. Alsof dat niet rampzalig genoeg is, ontdekken ze dat er iets mis is met het eiland. Er leven dieren die allang uitgestorven moeten zijn en de mensen die er wonen, lijken uit een ander tijdperk te komen. Hoe gaan de jongeren, ieder met hun eigen, misschien wel puberale karakter daarmee om?

Regels:
- Er wordt in één tijd geschreven, derde persoon en verleden tijd, zoals de meest gebruikelijke manier is in een boek.
- Er is geen minimaal woordenlimiet.
- Stukken tekst hoeven niet letterlijk herhaald te worden als je op een ander reageert. Het is ook niet nodig om een ander te quoten.
- Alle jongeren zijn tussen de 16 en 25 jaar en zijn avontuurlijk genoeg om mee te gaan op een jongerentrip.

Personages:
Abigail den Marschkramer – 18 [Delano]
Alex Keynes – 22 [Marjanne]
Audrey-Rose D’Ablaing – 19 [Kim]
Caleb Finnigan – 19 [Lisa]
Daniel Harlem – 27 [Maartje]
Deborah Ann Dyer “Skin” – 24 [Alicia]
Dolly – 20 [Marjanne]
Eden Steenwijk– 19 [Natas]
Emma Eleanor Swan – 22 [Stefanie]
Esau Konings – 20 [Jeffrey]
Ezelle 'Ez' Ophelia Stornoway – 20 [Marthe]
Hielke Marskramer – 19 [Maartje]
Hugo Nieber – 20 [Natas]
Jack Alexander Hunter – 22 [Marthe]
Jade Alastair – 19 [Lisa]
Killian Jones – 24 [Stefanie]
Kirito Barrow – 21 [Delano]
Laurens Oliver – 16 [Ellen]
Lillium Martell – 18 [Jilly]
Maeghan Rodriquez – 18 [Lisa]
Maeve Riordan – 19 [Stefanie]
Mickey Eggebeen – 22 [Natas]
Mitchell Hathaway – 22 [Lisa]
Neil Flynn Cooper – 23 [Lisa]
Nicole – 20 [Marjanne]
Piper Davis – 21 [Alicia]
Rebekah Mikaelson – 20 [Maartje]
Sentis Oliver – 16 [Ellen]
Slade – 20 [Natas]
Søren Hjulmand – 23 [Alicia]
Syn(yster) Gates – 24 [Natas]
Vyvyanne – 19 [Jeffrey/Alicia]

Verwante topics:
Rollenstory.
Rollentopic.

[ bericht aangepast op 4 april 2014 - 22:03 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Caleb schrok wakker en stond op, zodat het meisje erlangs kon. 'Wat is er aan de hand?' vroeg hij verward.
_

Maeghan keek Alex verbaasd aan, maar ging op de glijbaan zitten. Toen ze eraf gleed, zag ze dat het einde de grond niet raakte en slaakte een gil toen ze in het luchtledige viel en met een harde klap op de grond belandde.

Alex volgde haar. Hij had haar gil gehoord en knalde ook een stuk naar beneden, maar hij belandde beter op de grond dan zij. Hij vloekte zacht en snelde naar haar toe, blij dat hij niet bovenop haar was gesprongen. 'Gaat-ie?' vroeg hij bezorgd.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Maeghan vloekte om de pijn in haar pols. 'Het gaat wel,' mompelde ze verward. Met wat moeite kwam ze overeind en staarde ze vol ongeloof naar de enorme bomen die er stonden.
'Die dingen zijn reusachtig.'

Alex knikte. 'Heb je net die man met z'n wapen gezien?' zei hij bezorgd. Hij keek omhoog. 'We moeten hier weg.'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Emma zag in haar ooghoek hoe twee andere passagiers naar beneden waren ontsnapt. Ze keek even door de deur naar beneden en zag dat de noodbaan de grond niet raakte. Ze schatte in dat het wel wat hoogte had, maar dat iedereen zo veilig naar beneden kon geraken. Op dat moment ging de cockpit open en kwam er iemand naar buiten die ze hier niet had verwacht. Killian.
----

Het was gewoon hopeloos om zo het vliegtuig te maken, ze zouden eerder naar beneden storten voor Killian het in orde zou krijgen. Hij zette zich recht, schudde even zijn hoofd en stapte weg.
'En waar denk jij heen te gaan?' vroeg Daniel. Killian hief even zijn schouders op, hij wist zelf niet wat hij zou doen.
'Een andere oplossing zoeken misschien? We zullen sneller neerstorten dan dat we het kunnen maken.' zei hij kort, hij wou Emma zien. Hij was er zeker van dat ze samen een plan konden bedenken om iedereen veilig naar beneden te loodsen. Hij stapte de cockpit uit en zag Emma daar staan aan een nooduitgang. Ze keek even op en zag Killian staan. Toen ze naar zijn kan op wandelde, toonde hij een flauwe glimlach aan haar.
'Ik heb het me dan toch niet verbeeld, je bent hier echt.' zei ze zacht en knuffelde Killian. Ze wist maar half hoeveel hij hier schuld aan had, maar hij wist dat dit niet het moment was om haar dat uit te leggen.
'We moeten hier weg, voor hij iedereen begint af te knallen.' zei Emma haastig, verwijzend naar een man met een wapen in de handen.
'We krijgen het vliegtuig niet aan de praat, we hebben er geen tijd voor Emma.' meldde hij haar mee en ze leek even van haar stuk te zijn. De man met het wapen in de handen kwam hun kant uit en keek beiden boos aan.
'Jij kent hier iemand?' zei de man verbaasd en boos tegen Killian. Hij leek erdoor even van slag te zijn en keek hem enkel aan.

[ bericht aangepast op 4 april 2014 - 21:53 ]

'It's stings' Says the creature. Yes indeed, Sting is a great name for the sword. {The Hobbit}

Maeghan keek Alex een beetje bang aan. 'Ja die heb ik gezien, maar waar moeten we in vredesnaam heen?' vroeg ze nerveus.

[Ik denk niet dat Syn Killian de hand gaat schudden als die net het vliegtuig heeft laten neerstorten in een boom :'p]

'Weg.' Alex keek verwoed om zich heen. Ze zaten op een verlaten strand, omgeven door bomen. Hij pakte haar hand en trok haar het bos in, zodat ze zich in ieder geval konden verschuilen. Hij probeerde hard om niet aan de mensen te denken die nog in het vliegtuig zaten. Hij kon niks voor ze doen en hij zou zichzelf alleen maar in gevaar brengen.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Maeghan kneep nerveus in Alex' hand, terwijl ze dieper het bos inliepen. Alles was op het moment beter dan neergeknald worden door een of andere maniak.

Laurens had niet verwacht dat ze op een eiland terecht zouden komen. Maar toen hij het groen tussen de bomen zag, voelde hij een steek van angst door zijn lichaam stromen.
Hij had zoon hekel aan grote hoogtes en al helemaal toen hij vanuit het raamje naar beneden keek. Sentis was zelf opgestaan en liep voorzichtig het middenpad op.
'Mensen weet iemand wat hier aan de hand is,' riep Sentis door het vliegtuig, al zou er niemand op reageren.
Laurens had de jongen met het geweer gezien en zeek zowat in zijn broek en moest aan die tijd van vroeger denken. Dat hij zelf ooit een geweer had gepakt en zijn huisdier neer moest schieten van zijn vader, omdat hij verschrikkelijke pijn leed.

Vampire + Servant = Servamp

Syn duwde iedereen opzij die in de weg stond, hoewel de meesten al angstig voor hem opzij deinsden.
‘Gooi alle spullen naar beneden,’ snauwde hij naar zijn metgezellen. Hij bleef voor de glijbaan staan, zodat niemand die kon passeren.
Het duurde niet lang voordat Mitchell het luik had gegooid en ze alle tassen over gooiden en via de glijbaan naar beneden lieten gaan. Hij richtte dreigend zijn wapen op ieder die te dicht in de buurt kwam en hield daarbij vooral een zwartharige jongen in de gaten die het al eerder gewaagd had zijn bek tegen hem open te trekken.
Hij zag een paar jongelingen tussen de struiken verdwijnen, die ervandoor waren geglipt voordat hij hier was gekomen, maar het kon hem niet zoveel schelen. Ze waren toch ten dode opgeschreven. Dit vliegtuig was waarschijnlijk de veiligste plaats op het eiland.

Toen alle spullen naar beneden waren gebracht, bliezen ze zelf de aantocht. Syn ging als laatste, terwijl Nicole ook haar geweer had gepakt en die op de overlevenden in het wrak richtte. De piloot liet hij boven. Die kloothommel moest het eerst maar zien te fixen.
Zodra Syn en zijn metgezellen beneden waren, schoten ze de opblaasbare glijbaan aan flarden, zodat de anderen genoodzaakt waren om boven te blijven. Tenzij ze hun benen wilden breken.
‘Voor jullie eigen bestwil!’ riep hij naar boven, waarna hij zich omdraaide en wegliep. ‘We moeten een strategische plaats vinden voor ons kamp.’

Every villain is a hero in his own mind.

Eden zag ontzet toe hoe hun enige weg naar beneden vernietigd werd. Ze was nog een beetje in shock door alles wat er zojuist gebeurd was. Het was duidelijk dat ze hier niet per ongeluk verzeild waren geraakt en met wange gevoelens keek ze het groepje na dat langzaam uit zicht verdween. Op de grond lag een hoop met koffers, waar niemand nu wat aan had en ze zuchtte zachtjes, zich afvragend wat mensen zo onmenselijk kon maken.
De helft van de bemanning was hysterisch en schreeuwde door elkaar heen, anderen staarden in shock voor zich uit en waren te bang om iets te zeggen. Eden liep naar achteren toe en ging op zoek naar nuttige spullen. Ze moesten een manier verzinnen om beneden te komen, want het was zeker vijftien meter naar beneden en zo’n val zouden ze inderdaad niet zonder breuken overleven. Nog belangrijker vond ze echter het proviand dat aan boord was. Hoelang hielden ze het hier vol?

Every villain is a hero in his own mind.

Het was Mickey gelukt om naar beneden te glippen zodra ze zonlicht had gezien, maar toen een stel criminelen ten tonele verscheen had ze zich tussen de struiken verstopt en zich ging daar pas vandaan toen ze uit zicht verdwenen. Ze legde haar hoofd in haar nek en keek omhoog, naar het vliegtuig dat dat in de boom vastzat. Geschreeuw was zelfs hier te horen en ze was blij dat ze vaste grond onder haar voeten had, al hoopte ze wel dat er nog anderen in de buurt waren behalve die gewapende bende.

Every villain is a hero in his own mind.

Hugo trilde van top tot teen. De tranen liepen over zijn wangen, zelfs lang nadat de gewapende mannen en vrouwen verdwenen waren. Hij had geen flauw idee wat er om hem heen gebeurde. De jongen die naast hem had gezeten had een hoofdwond en leek bewusteloos en eigenlijk was Hugo bang dat hij dood was, waardoor hij hem voorzichtig in zijn zij prikte in de hoop reactie te bemerken.

Every villain is a hero in his own mind.

Skin was niet iemand die bang uitgevallen was, maar deze situatie zorgde ervoor dat haar keel droog werd en dichtgeknepen zat. Ze had het gevoel dat dit maar een vreemde droom was, hoewel haar verstand haar wat anders vertelde.
Ze keek nog eens naar beneden, maar zag geen manier hoe ze hier vandaan zouden kunnen klimmen. Ze moesten iets vinden om een ladder mee te maken of iets waaraan ze zich naar beneden konden laten zakken, maar verder dan het aan elkaar knopen van hun broekspijpen kwam ze niet.
Toen zag ze de gordijntjes die het kleine keukentje afschermden van de rest van het vliegtuig. Daarmee kwamen ze vast een heel eind!
Ze rukte ze van de stang en baalde dat ze in het vliegtuig niets scherps mee hadden mogen nemen.
'Weet iemand hoe ik dit door de midden krijg?' vroeg ze. Ze merkte dat haar stem een beetje trilde en dat vond ze maar niets. Ze keek de rest van de aanwezigen vragend aan.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Slade was blij dat zijn zusje in orde was. Verder kon het hem niet zoveel schelen. Hij werd gek van het gekrijs om hem heen en wilde zo snel mogelijk naar beneden, voordat het hele gevaarte uit de boom donderde.
‘Laten we kijken of we parachutes kunnen vinden,’ zei hij tegen Esau en Dolly.
Hij vermoedde dat de afstand veel te klein was, maar hij liet Esau wel voor gaan.

Every villain is a hero in his own mind.