Back To The Future • One Direction • Topic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 2 mei 2014 - 11:58 ]

"Family don’t end in blood”

Zayn Malik
Net toen ik de lege ketel terug op het nu koude fornuis zette voelde ik een arm om me heen. Het voelde fijn, warm en vertrouwd, maar tegelijkertijd heel vreemd. Toch glimlachte ik een beetje van zijn woorden en nog iets meer toen hij met zijn vinger over mijn tatoos ging. Ik genoot van het tintelende gevoel wat zijn vingers op mijn huid mij gaven en aaide zacht door zijn prachtige krullen. Zijn gegiechel maakte me warm van binnen en ik sloot mijn ogen even om echt te genieten. Toch inhaleerde ik wel weer van mijn langzaam opbrandende peuk, om toch nog de vreemdheid van deze situatie te verzachten. Pas toen ik een stem hoorde, die ik al heel lang niet had gehoord, stokte mijn adem en bevroor ik compleet. Harry voelde ik wegschuiven terwijl ik recht in de ogen van mijn jongere ik keek. De jongen die nog geen idee had van wat hem allemaal voor vreugde en verdriet te wachten stond. Een blank canvas, wat ooit zoals nu gevuld zou zijn. Het duurde even voor ik iets kon zeggen, en blijkbaar mijn jongere ik ook. Bij zijn vraag haalde ik mijn schouders op. "Geen flauw benul." was het enige wat ik uit wist te brengen en voor hem zou het alleen maar vreemder worden als Luca en Harley zo weer terug kwamen, waarop ik wel hoopte. Bij een schelle gil rolde er een zachte grom over mijn lippen. Het zou toch niet waar zijn dat Allison, de bitch met wie Harry nu datete, als eerste hier beneden was. Ik kon haar echt niet uit staan en had haar ook nooit een kans gegeven om dat te veranderen, al was het maar omdat zij degene inpikte op wie ik al zo lang een oogje had, maar die nooit ook maar enig teken had laten zien dat hij iets gelijkend voelde voor mij. Ze kwam dan ook nog eens naar me toe. Had Harry haar dan nooit gezegd dat zodra ik een peuk vast had, je toch echt uit mijn buurt moest blijven? Haar schelle geratel hielp ook echt niet mee. "Hou alsjeblieft gewoon je vreetschuur en ga dit niet moeilijker maken, Allison. Ga naar boven, stuur de lads naar beneden en blijf uit de buurt van Luca en Harley. En ik ben eerlijk gezegd nu niet in de stemming voor een weerwoord." gromde ik haar toe voor ik een laatste trek nam en de sigaret uit drukte tegen het raamkozijn voor die naar buiten verdween. Ik had zin in een nieuwe, maar als Luca terug zou komen kon dat niet. Voor nu hoopte ik maar dat de trien zou vertrekken anders stond ik echt niet voor mezelf in en ging ik nog dingen dien waar ik spijt van kreeg.

Bowties were never Cooler

Bailey Giselle Stonem.

Al vroeg was ze wakker geworden en had toen een blik op haar Louis gegeven, daarna was ze opgestaan en naar de badkamer gelopen, hier had ze een hete douche genomen, waar ze dan nu onderuit kwam. Onderweg richting het stapeltje kleding kwam ze langs de spiegel, waar ze een blik op haar lichaam liet vallen. Het eerste wat haar opviel was dat haar huid een rode ondertoon had, dit kon ze al heerlijk voelen tintelen. Het was iets als seks, een orgasme, maar dan net wat anders. Het tweede wat haar opviel was iets wat ze altijd dacht, hoe lelijk het vrouwelijke lichaam wel niet was. Het lag niet speciaal aan dat van haar, nee. Het waren de balonnen die borsten voor moesten stellen, de rare rondingen van een heupen - misschien was dat wel het punt wat ze het meest verafschuwde - en dan die stokjes daaronder. Ze trok haar donkere wenkbrauwen op, de piercing zat er tegenwoordig weer in, evenals in haar neus. Ze miste de kleuren in haar haren - al waren deze pas een paar dagen verwijderd. Maar de bruiloft lag te dicht bij.
      Ze scheurde haar blik van de spiegel af en schoot in haar boxershort, haar beha volgde en ze trok de trui over haar hoofd. Ze was haar hemd en broek vergeten, maar haar sokken had ze, dus trok ze dezen maar aan. Met haar vochtige haren alle kanten op en haar gezicht nog zo naturel als dat van een baby kwam ze de badkamer uit en rommelde wat door de woning, op zoek naar haar make-up. Tot haar blik ineens op Louis viel, een andere Louis, vreemd. Hij leek veel jonger en zijn huid was ineens leeg, onbetekend. Dat was niet het enige wat haar verelde dat ze het compleet verloren had, de anderem waren dubbel, de een was jong en de ander gewoon. "What the fuck," grauwde ze, ditmaal één wenkbrauw opgetrokken.

[ bericht aangepast op 21 april 2014 - 0:21 ]

Reality's overrated.

Harry Styles [oude]

Ik ontwaakte door vingers die aan mijn haar trokken. 'Awh, stop daarmee, Al,' gromde ik gefrustreerd. De hand liet me meteen los, waarna er een fluisterende 'solly' volgde. Ik herkende de stem, maar het was niet die van Al. Nieuwsgierig opende ik mijn ogen. Zoals verwacht stond Luca en niet mijn vriendin naast mijn bed. Onmiddellijk voelde ik me schuldig en ik nam de jongen op m'n schoot. 'Oom Harry had niet zo boos moeten worden. Dat was slecht van mij.' Alsof Harley, die ik nu pas zag staan, wist wat ik zei, blafte hij instemmend. Luca kon gelukkig alweer lachen en opgelucht zuchtte ik. 'Maar waarom ben jij al zo vroeg wakker? Is er iets met papa?' Het jongetje schudde zijn hoofd, om daarna toch te knikken. 'Papa beneden wakker zijn. Daar andere mensen zijn. Jongens. Lijken op jou en papa en oom Niall en oom Liam en oom Louis.' Verward probeerde ik zijn gebrabbel te ontcijferen. Ik besloot dat er niets anders op zat dan zelf een kijkje te gaan nemen. 'Kom, we zullen eens kijken wat papa allemaal ziet beneden.' Ik stond op en nam Luca op mijn arm, maar de jongen schudde verwoed zijn hoofd. 'Oom Niall en Louis en Liam wakker maken.' 'Wil jij dat doen voor mij? Dan ga ik papa helpen.' Luca stak zijn duimpje op en lachend liet ik mijn neefje weer zakken. Ik liep achter hem de deur uit, en liep de traf af naar de keuken, waaruit verbasingwekkend veel kabaal kwam. Ik opende de deur en stapte naar binnen. Wat ik toen zag, sloeg werkelijk alles. Ik zag mezelf. Of alleszins toch de jongere versie. En Zayn, de oude en jongere versie. Op een meter van me vandaan zag ik mijn vriendin, Al. 'Wat is hier in godsnaam aan de hand?'

How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.

Allison 'Al' Jenna Wright.
'Hou alsjeblieft gewoon je vreetschuur en ga dit niet moeilijker maken, Allison. Ga naar boven, stuur de lads naar beneden en blijf uit de buurt van Luca en Harley. En ik ben eerlijk gezegd nu niet in de stemming voor een weerwoord.' Ik klem mijn kaken op elkaar en kijk Zayn strak aan. Zayn en ik zijn nooit twee handen op een buik geweest, maar ik laat me ook niet zomaar afsnauwen. 'Luister eens, Zayn,' zei ik, zijn naam spottend op mijn lippen. 'Luca mag dan misschien doen wat jij zegt, maar dat geldt niet voor mij.' Op dat moment hoor ik voetstappen op de trap. 'En volgens mij gaat dat wakker maken prima zonder mij,' bijt ik hem nog toe. Harry komt de keuken binnen gelopen, en ik kijk van mijn vriend Harry naar de Harry waarvan ik geen idee heb hoe hij hier is gekomen. 'Wat is hier in godsnaam aan de hand?' Ik haal een hand door mijn haar en haal mijn schouders op. 'Geen idee, Hazz - ik ben ook net beneden.' Mijn blik glijd van de twee Harry's naar de twee Zayns. Je kunt zien dat de jongere versies minder zorgen hebben. En zelfs al zijn dit echt verleden versies, dan lijken ze me behoorlijk kalm onder de situatie.

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Zayn Malik
Het was maar goed dat Harry op kwam dagen toen zijn vriendin toch tegen me in ging, want anders had ze nu een gebroken neus. Ik was niet snel agressief, maar ik mocht haar al niet en dan als ik al zo gestrest en verward was moest je niet mijn zelfbeheersing gaan uittesten. En dan ook nog eens onschuldig en klef doen met Harry. "Het kan me geen zak schelen wat jij vind. Ik zou toch maar gewoon doen wat ik zeg, want ik sta anders echt niet meer voor mezelf in. Ik heb vandaag voor het eerst in tijden weer gerookt en als Hazza je dat nog niet heeft uitgelegd betekent dat foute boel." gromde ik tegen haar met gebalde vuisten. Een lichtte trilling van teruggehouden woede was al merkbaar in mijn armen. Ze zou nu echt heel erg moeten oppassen, anders lag ze hier straks op de grond met een bloedneus en een blauw oog op z'n minst. Ik wist dat ik rationeel moest blijven denken en rustig moest worden, maar dat ging lastig als ze me bleef irriteren. Hopelijk was ze slim genoeg om te luistereb, of was Harry slim genoeg om haar weg te sturen. Ik maakte nu namelijk echt geen grappen. Ik was dan wel wat rustiger geworden door Luca en de dood van Lemon, maar ik bleef mijn eigen zelf en een kort lontje zou ik ook altijd houden. Dat zou nooit veranderen. Dat ik veel sportte hielp wel, maar als dat lontje toch eenmaal aan werd gestoken was het snel op. De laatste tijden was het erg goed gegaan, maar nu stond ik op barsten. Mijn jonge zelf had dat korte lontje ook, vraag maar aan mijn moeder, maar zonder de meeste stres die ik nu had was die toch minder snel aangestoken dan die van mij, ookal blies Luca en eerder ook Harley vaker het lontje wel weer uit.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik kon niet begrijpen dat het meisje dat later blijkbaar mijn vriendin werd zoveel irritatie bij Zayn veroorzaakte, zij had hem toch niks aangedaan. Toch werd ik een beetje bang van hem als hij zo deed, ik wist dan niet wat ik wel of niet kon verwachten, zeker omdat ik deze Zayn niet goed kende. Ik probeerde hem wat te kalmeren door weer zacht over zijn arm te strijken, anders wist ik het niet meer. Toen kwam er iemand binnen waarvan ik me echt doodschrok. Het was mezelf. Mijn god ik was lang geworden, en toen ik hem hoorde spreken viel mijn mond bijna open. Was het wel mogelijk om zo'n lage stem te hebben? Al met al joeg het me angst aan om te zien hoe ontzettend ik veranderd was door te jaren, terwijl ik mezelf plechtig had beloofd dat niet te doen. Ik zag het hier voor mijn ogen al fout gaan als niemand iets deed, want aan de ene kant wilde ik Zayn kalm houden zodat hij Allison niet zou slaan, en aan de andere wilde ik wegvluchten van deze plek. Het werd me allemaal een beetje veel. Ik zag de gebalde vuisten van Zayn, en om een of andere reden was mijn eerste reactie deze weer in hun normale vorm te trekken en mijn vingers met de zijne verstrengelen, zodat hij het niet weer kon doen. Als ik genoeg kracht had kon ik hem ook hier houden als hij alsnog in de aanval ging. Zenuwachtig keek ik naar hem op, bang dat hij zijn woede en irritatie nu op mij af zou richten. Ik zou het hem niet kwalijk nemen, ik wist nu eenmaal dat hij snel kwaad werd en het africhte op de dichtstbijzijnde persoon, het was dan ook een beetje mijn eigen schuld. "Zayn, hou je in, je wilt niet mij gaan slaan als ik ertussen spring," mompelde ik zacht, dat was vanaf nu mijn plan B als dit niet hielp. Ik had geen idee waarom die twee elkaar niet leken te mogen, maar dat was geen reden om mekaar dan maar af te maken.

Because I love him, do I need another reason?

Liam James Payne.

Met een bonk kom ik op de grond terrecht en mompel een zacht, ietwat schril "Au", waarna ik, mezelf al uitrekkend, opsta. Ineens valt me er iets op, het huis is veranderd, het is nog altijd hetzelfde huis, maar er zijn wat kleine dingen in het intrieur niet meer zoals ze horen te zijn. Heeft Louis vannacht ineens besloten zijn huis te verbouwen? Nieuwe spullen te kopen? Huh? Er klinken stemmen en ik baan me richting de geluiden. Mijn ogen vergroten bij het zien van de situatie, mijn vrienden zijn... dubbel? Niet alleen dubbel, sommigen zien er net wat anders uit. Zijn er ineens dubbelgangers van ons opgetreden? Wat is dit? Harry staat dubbel, Harry en een slungelige krullenbol, een vreemde Zayn-look-à-like maakt ruzie met een blond meisje en ze noemt hem zelfs Zayn. Een look-à-like die dezelfde naam heeft, of claimt de zelfde naam te hebben? Bizar. Een meisje met zwart haar, piercings en slechts een ruime, gescheurde trui aan kijkt toe. "Dit word interresant." Haar mondhoeken krullen omhoog bij het zien van de chaos en het opborrelende argument. Wat een aparteling.
      Zelf kijk ik de situatie even af, maar loop dan toch de ruimte geheel in. "Wie zijn jullie?" vraag ik. "Wat is hier aan de hand?"

Reality's overrated.

Liam Payne.
Met knallende hoofdpijn werd ik wakker. Ik kreunde even licht, en wreef pijnlijk over mijn hoofd. Ik weet niet hoeveel ik gister avond op had, maar weinig zal het niet geweest zijn met zulke hoofdpijn, ook al kan ik niet te vee alcohol hebben met mijn nier problemen, hopelijk was ik op tijd gestopt, anders merkte ik het vanzelf wel. Ik raapte al mijn moed bij elkaar, en stond op voor zover dat kon. Ik kleedde me al gapend aan, en besloot toen maar te gaan kijken of er al iemand beneden was. Ik besefte wel dat het niet mijn huis was waar ik me in bevond. Toen besefte ik waarom ik hier was, en waar ik was. Gister was het oud en nieuw, en we vierden het met zijn allen in Louis zijn huis. Dat verklaart die ontzettende koppijn denk ik ook. Ik sjokte naar beneden, en liep de kamer binnen, waar al stemmen te horen waren. Ik keek op, en verbaasde me er niet over wat ik zag, ik had een gigantische kater, waardoor ik denk ik ook dubbel zag. Ik vernauwde mijn ogen tot spleetjes in de hoop dat het dubbelzicht zou verdwijnen, maar dat was niet het geval. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen, en zag nu pas dat er wel degelijk twee van elk van mijn beste vrienden waren, alleen dan.. jonger. Ik keek even verbaasd rond, en zag toen ik iets wat nog vreemder was, mijn jonge ik. Het word als maar vreemder en vreemder, en mijn hoofdpijn werd alleen maar erger. Ik verbaasde me nog steeds over mijn jonge ik. Wat was dit voor domme grap? Ik besloot maar naar Louis toe te lopen, die denk ik het beste met deze situatie over weg kan. Maar vinden kon ik hem niet. Nou ja, niet de tegenwoordige Louis. Nou ja, Louis is Louis. 'Hey, wakker worden.' zei ik tegen de jongen die nog in dromenland was, en tikte zacht op zijn wang. Even checken of dit echt de jonge versie van Louis is, en geen slechte grap.

How far is far

Louis Tomlinson
Kleine sneeuwvlokjes dwarrelde naar beneden en zorgde dat de witte ondergrond langzaam nog hoger werd. Een grijns, waar mijn mondhoeken nog net niet van scheurde, speelde rond mijn lippen terwijl ik de jongen tegenover me nog dichter tegen me aantrok. Ondanks de kou voelde ik zijn warmte gewoon door mijn kleding heenkomen. De winter was altijd al mijn favoriete jaargetijden geweest, maar met hem aan mijn zijde, leek het helemaal sprookjesachtig. Leek alles ineens nog mooier te zijn. Langzaam haalde ik mijn hand door zijn haar, wat langzaam wit kleurde, om daarna een zacht kusje op zijn neus te plaatsen. 'Wie had dit ooit gedacht?' rolde zachtjes over mijn lippen, maar de pretlichtjes in mijn ogen vertelde hoe leuk ik het allemaal vond, net als de grijns op mijn gezicht. Zijn vingers voelde ik tegen mijn wang, maar de woorden die tot me doordrongen lieten me beseffen dat het mijn droom niet meer was, lieten het beeld langzaam vervagen. Ik draaide me nog greep naar de jongen zijn hand, om me om te draaien en nog steeds te doen alsof ik sliep. Alleen die hap ging niet meer op toen ik gewicht op me voelde en een zachte kreun mijn mond verliet. Ik opende mijn ogen, om te knipperen tegen het licht. Een tip: trek nooit iemand mee in je slaap, of als je nog wilt slapen. Toen ik gewend was aan het licht kwam de verbazing door het zien van de jongen. 'Zeg me dat ik droom,' mompelde ik zachtjes, om in de wang van de jongen te prikken, wat wel heel echt leek. Het leek echt op Liam alleen een aantal jaar oudere. Ondertussen wreef ik met mijn andere hand in mijn ogen, niet gelovend wat ik zag en dacht dat het toch echt het werk was van de alcohol.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Liam Payne.
Ik vond dit toch allemaal wel heel vreemd, onze versies van vier jaar geleden liepen hier gewoon vrolijk rond, nou ja, de meeste sliepen nog. Louis werd langzaam wakker, maar draaide zich om, en greep mijn hand zodat ik mee getrokken werd, boven op hem belandde met mijn volle gewicht, en er een zachte kreun zijn mond verliet. Ik grinnikte. 'Moet je me maar niet mee trekken in je slaap.' zei ik, en ging van hem af. Hij opende zijn ogen, en toen hij gewend was aan het licht dat in de kamer scheen, was de verbazing van zijn gezicht af te lezen. De jongen mompelde zacht iets, en prikte in mijn wang. 'Ik moet je uit die droom helpen. Ik vind het ook raar, maar het is geen droom.' vertelde ik hem, en tilde hem zacht recht op om naast hem te gaan zitten. Ik vernauwde mijn ogen tot spleetjes, en bestudeerde de jongen grondig. Zijn haar zat net zoals in 2010, net zoals zijn kleding, en tattoo loze armen. Maar zijn hemelblauwe ogen die boekdelen spraken waren nog steeds hetzelfde als nu, die zullen nooit veranderen. 'Welk jaar is het?' besloot ik maar te vragen om mijn vermoeden te bevestigen over dat hij uit 2010 komt.

How far is far

Louis Tomlinson
Het feit dat een oudere Liam met zijn volle gewicht bovenop me lag, zorgde er toch wel voor dat ik klaarwakker was. Dat ik niet meer terugkeerde naar dromenland, waar ik wel heel graag nog heen had gewild, al leek dit ook er verdacht veel op. Een beledigd geluidje verliet mijn mond, om mijn armen om hem heen te wikkelen aangezien ik deze toch ergens moest laten, om naar zijn neus te happen zonder mijn hoofd van het kussen te halen, of hem echt aan te raken. 'Je lacht me nu niet werkelijk uit, hé Payne? Ik ben net wakker, nog geeneens helemaal, en daarbij mis een knuffel,' rolde quasi-verdrietig over mijn lippen, ondanks ik het maar heel vreemd vond om het te zeggen. Al bleef ik altijd de clown, degene die het meeste luchtige met de situatie omging. Zeker nu ik mijn ogen open had en de jongen echt -echt leek te zijn. 'Dit is geen droom? Je bent echt?' vroeg ik met een verbaasde ondertoon, om hem los te laten en mezelf in mijn arm te knijpen, om door die actie zachtjes te piepen. 'Oké, ja, dit is echt,' mompelde ik, om al snel met beide benen op de grond te staan en grondig bestudeerd te worden. Iets wat ik ook deed bij de jongen tegenover me. Ik moest zeggen dat hij er goed uitzag, veel veranderd was met 2010, maar ook dat hij me angst aanjoeg. 'Eind 2010, begin 2011, maar ik begin te twijfelen,' antwoordde ik, om mijn hoofd schuin te houden. Het was een teken dat ik hetzelfde antwoord verwachtte, maar ik wilde hier ook een uitleg over. Rondkijken durfde ik ook niet, bang zijnde voor de rest.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Zayn Malik
Ik begon langzaam een rode waas voor mijn ogen te krijgen door Allison. De bitch die ervoor zorgde dat ik niet eens meer kon vragen of Harry iets voor me voelde of niet omdat ik hun relatie niet wilde breken. Ik wilde hem namelijk geen pijn doen, maar zij verdiende hem echt niet. Ik ook niet, maar zoizo kon hij zo veel beter krijgen dan deze trien. De waas verdween toch weer wat toen ik iemand mijn strakke vuisten voelde openen en zijn vingers tussen de mijnen door voelde vlechten. Ik keek in de richting waar het vandaan kwam en recht in de grote ogen van de jonge Harold. Zij lieten bijna direct alle woede wegvagen en alleen maar stress en verwarring over waren. Ik wilde deze jongen geen pijn doen. De oudere Harry was al lastig, en hij was heel ver verwijdert van deze jongen die toch echt wel mijn hart had gestolen. Ik kneep zacht even in zijn handen. "Je bent een schatje, Fluffy." mompelde ik voor ik mijn ogen even sloot en langzaam ademhaalde. Op dat moment voelde ik twee armpjes om mijn benen slaan. Ik opende mijn ogen en keek naar beneden waar ik Harley beschermend voor ons zag zitten. Luca had zijn armpjes om mijn been geslagen. Ik liet Harry voorzichtig los en tilde het kindje op voor ik even door zijn donkere haren aaide. Door Lemon's Maori achtergrond en mijn Pakistaanse achtergrond zag hij er niet heel Brits uit, maar zijn Engels was perfect, voor zo ver je dat van een bijna 2 jarige kon verwachten. Zijn huid was nog net iets donkerder dan de mijne en zijn ogen waren bijna zwart, net als die van Lemon, maar met stralende sterren erin die boekdelen spraken. Ik liet mijn ogen weer over de groep gaan, maar ontweek Allison expres om niet weer mijn woede onder controle te moeten houden. Een kleine Liam was er inmiddels ook bij gekomen, maar zijn vragen liet ik voor nu van me af glijden. "Kunnen we niet in de woonkamer gaan zitten? Ik heb thee gemaakt. Dan kunnen we rustig uitvogelen wat er is gebeurt met iedereen bij elkaar." zei ik tegen de mensen om me heen. Ik voelde me echt niet comfortabel. Ik keek nog even naar de jonge Harry en wachtte eigenlijk meer op zijn reactie dan op die van wie dan ook. Nou zou het niet iedereen zijn, want onze Nialler had het niet meer vol gehouden en was weer terug in Ierland bij zijn familie, we misten hem allemaal heel erg, maar ik snapte het ook wel. Als ik mijn familie nooit meer zou kunnen zien zou ik het ook niet volhouden.

Niall Horan
Ik werd wakker met een knallende koppijn met mijn armen nogsteeds om mijn gitaar gewikkeld, zonder broek en met alleen een Iers rugby shirt aan over mijn boxer. Ik mocht nog niet drinken, maar wat kon je verwachten van een Ier op Oud en Nieuw zonder ouders? Ik had me flink onder gezopen. Gelukkig herrinderde ik het me altijd wel, als de kater eenmaal weg was. Ik opende met een zachte kreun mijn ogen en zag dat de kamer anders was. Had Lou in een dronken bui besloten zijn kamer te verbouwen. Zo dronken was hij toch niet geweest? Ik was volgens mij de enige die zich echt te buiten was gegaan, hoe moeilijk dat in de eerste plaats al voor mij was om dronken te worden. Ik ging rechtop zitten en legde de gitaar naast me neer voor ik me even uitrekte. Nu zag ik pas twee jongens iets verderop. De ene was Lou, dat was duidelijk... Maar de andere... Het leek wel Liam, maar niet mijn Liam. Hij leek veel ouder, had tatoeages en raar haar. Ik wreef even in mijn ogen en schraapte met mijn keel. Even liet ik mijn hoofd weer op Engels overschieten voor ik wat ging zeggen. "Wat is er in hemels naam aan de hand?" vroeg ik aan hem voor ik naar ze toe kroop en mijn gitaar tegen de tafel liet staan. Ik voelde me helemaal niet gemakkelijk in deze situatie en dat kwam niet alleen omdat ik geen broek droeg en een gigantische kater had. Iets klopte hier niet en ik wist niet wat. Ik haalde een hand door mijn warrige net geblondeerde haren en knipperde een paar keer voor ik tegen Louis aan kroop. "Boo, hoeveel heb ik gedronken en wat heb ik nog meer op? Ik snap het namelijk helemaal niet meer." mompelde ik tegen hem voor ik wat ongemakkelijk aan mijn rugbyshirt begon te plukken. Ik voelde me echt niet zo gemakkelijk en wilde het liefst weten wat er aan de hand was, want ik snapte het nu al niet en dat was niet alleen door de kater. Dat wist ik zeker.

[ bericht aangepast op 22 april 2014 - 16:14 ]

Bowties were never Cooler

Liam Payne.
Louis was ineens klaar wakker, wat denk ik door mijn gewicht kwam dat volop op hem viel. Een beledigd geluidje verliet zijn mond, en wikkelde zijn armen om me heen. Ik had geen idee waarom hij nu ineens zo close deed, maar om eerlijk te zijn, erg vond ik het niet. Hij hapte naar mijn neus, zonder zijn hoofd van het kussen af te halen, of me echt aan te raken. 'Nee, ik lach je toe, en een knuffel kan je altijd krijgen, dat weet je.' verliet mijn mond, en knuffelde de jongen, ook al voelde het wel heel raar. Hij was de Louis van 2010, nou ja, nu eigenlijk van 2011. Niet de Louis waaraan ik gewend ben, uit 2013, nee, 2014 inmiddels. Ineens besefte hij dat dit geen droom was, en dat ik echt was. Hij liet me los om zichzelf in zijn arm te knijpen, en vervolgens zacht te piepen. 'Nee, dit is geen droom. En ja, ik ben echt.' zei ik naar de waarheid, ook al was die heel vreemd. Nadat hij zichzelf in zijn arm kneep bevestigde hij dat dit echt was. Ik bestudeerde hem grondig, en hij deed precies hetzelfde bij mij. Na mijn vraag antwoordde hij dat het eind 2010 was. Dit is foute boel, hij komt echt uit het verleden... ons verleden. Hij twijfelde ook, en hield zijn hoofd schuin, wachtend op hetzelfde antwoord van mijn kant. 'Ehh, hier is het eind 2013, en begin 2014...' zei ik, om vervolgens even op mijn lip te bijten, en de jongen aan te kijken. Ineens kroop ook de jonge Niall tegen Louis aan, en vroeg wat er aan de hand was. 'Waar het nu op lijkt is dat jullie in de toekomst zijn... denk ik..' zei ik. Ik wist zelf niet eens precies hoe het zat, laat staan dat ik het uit kan leggen.

How far is far

Louis Tomlinson
Ik bleef de jongen die alles en iedereen knuffelde, dus ook de oudere Liam ontkwam er niet aan toen ik eenmaal wakker was. Op een of andere manier bood het me veiligheid, maar maakte het me ook banger, omdat langzaam het besef kwam dat het echt was. Als hij er iets op tegen had merkte ik het wel en zou ik hem wel weer loslaten. Een zacht geluidje verliet mijn mond, nadat ik naar zijn neus hapte en zijn woorden tot me doordrongen. 'En ik moet dat geloven? Maar hoe moet dat laatste als ik je net ken?' zei ik doelende op het eerste, omdat het tweede wel duidelijk werd door de knuffel die ik kreeg. Een hele ongemakkelijke knuffel of eerder een vreemde, maar dat lag gewoon aan de situatie. Van 2010 en 2014 en het was geen droom. Ik schudde mijn hoofd om mezelf te knijpen en mijn blik op Liam gericht te houden, bang zijnde wat ik verder aan zou treffen en dat met name toch de oudere ik. 'Ik vind je eng dan,' zei ik met een zachte grinnik, omdat het niet zozeer door de jongen kwam en hij er eigenlijk best mocht zijn. Het was raar om te zien hoe iemand in vier jaar kon veranderen, maar ondertussen ook nog steeds dezelfde jongen kon blijven. Dat laatste werd alleen maar duidelijk door sommige trekjes en dingetje toen ik hem beter bestudeerde. 'Je weet dat dit geen goed begin van een ochtend is, hé?' mompelde ik zachtjes met een toon van ongeloof door zijn antwoord op mijn schuine blik. Ik was net wakker gemaakt door een oudere Liam, had knallende koppijn en het ging al mis voor de dag werkelijk was begonnen en ik goed wakker was. Mijn blik ging voor de eerste keer toch opzij toen ik een bekende stem hoorde en iemand tegen me aan kroop. Onbewust hield ik Niall dicht bij me, ergens opgelucht dat hij er was, want dan was er toch nog iets van ons. 'Leprechaun, je kan zoveel drinken als je wilt, maar het is allemaal nog even erg. Daarbij was het denk ik niet veel en snapt niemand het,' zei ik als toevoeging op de woorden van Liam. Er waren hier geen woorden voor.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Niall Horan
Ik glimlachte een beetje toen Louis me dichterbij hem trok. Ik verstopte mijn gezicht een beetje in zijn nek en kroop veel dichter tegen hem aan. Ik voelde me daardoor veilig. De baby van de band, naast Hazza natuurlijk, al leek die ouder doordat hij pervers en ik onschuldig was, veilig in de armpjes van de oudste van de band. Mijn ogen werden zo groot als gigantische blauwe wagenwielen bij de woorden van de oudere Liam, die ik toch echt niet helemaal vertrouwde. Dat kon toch niet waar zijn? Dat was toch onmogelijk? Mijn hoofd probeerde ondanks de kater het te verwerken, maar het lukte niet. Louis's woorden lieten me nog iets dichterbij hem kruipen. Ik was nu gewoon echt heel erg bang. "Ik ben bang, Boo." mompelde ik zacht terwijl ik tegen zijn flank op krulde. Ik snapte er niets van en was zo bang. Ik was snel bang en snel emotioneel daardoor. Er stonden van angst tranen in mijn ogen. Ondanks de erge hoofdpijn van de kater, namen de angst en het onbegrip nu de overhand. Ik verstopte mijn gezicht in Louis zijn nek en hoopte dat ik de tranen terug kon dringen. Ik haatte mezelf voor mijn emotionele uitbarstingen, maar ik had geen idee wat ik eraan kon doen. Mijn armen sloeg ik iets steviger om de Doncasterse jongen heen en hield mezelf zo stevig tegen hem aan. Als we echt in de toekomst waren beland vroeg ik me af waar de andere 3 waren, en waar de andere versies van ons uit deze tijd waren. Ik hoorde wel wat geroezemoes op de achtergrond, maar kon er nu geen wijs uit maken. Dat hoefde ik van mezelf nu ook niet. Zolang ik Louis in mijn bleke Ierse armpjes kon houden was ik in elk geval veilig genoeg voor nu. Dat hoopte ik ten minste. Of een van onze oudere zelven moest een agressieve pitbull hebben, al zag ik geen van ons daarvoor aan, ondanks dat Liam blijkbaar erg was verandert in deze tijd en ik vreesde toch een beetje om de anderen en vooral mezelf te zien.

Bowties were never Cooler