Like The Ugly Duckling • One Direction • Bromance [1] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 26 mei 2014 - 17:20 ]

"Family don’t end in blood”

Zayn Malik
Gelukkig vond de jongen het niet zo erg wat Harley had gedaan. Nogsteeds voelde me ik erg onzeker rond hem en had ook niet het gevoel dat hij zich gemakkelijk voelde met mij hier, maar inmiddels stond mijn familie bij de barbecue en kon ik daar dus niet heen. Mijn angst was te groot dat Harley dan iets zou overkomen. Toen hij naast zich klopte knikte ik dankbaar en liet me zakken om Harley weer voor mijn voeten te laten liggen. Zijn riem bond ik strak om mijn dunne enkeltje voor de zekerheid en ik pakte mijn schetsblok weer uit mijn tas. De jongen naast me was zo te horen ook iets op papier aan het zetten en zelf begon ik ook maar weer met tekenen. De stilte tussen ons vond ik niet ongemakkelijk en ik had eerlijk gezegd liever dit dan een kletsmajoor. Ik keek op van mijn papier toen hij zijn naam zei. Het was een best mooie naam om eerlijk te zijn en het leek toch wel bij hem te passen, al zou ik het eerder bij een iets drukker en opener persoon plaatsen. Toch stond het hem zeker neit slecht. "Ik ben Zayn en die kleine grijze is Harley." zei ik zacht terug voor ik me toch weer op mijn tekening richtte. Ik keek er even naar en besloot toen aan iets nieuws te beginnen, omdat ik hiermee vast zat. Ik liet mijn blik zo onopvallend mogelijk over de jongen glijden om voor mijn doen zo veel mogelijk details te zien en te onthouden. Stomme ogen. In stilte begon ik te tekenen. eerst de grove lijnen en daarna steeds meer in detail. Toch vond ik de details wel het moeilijkst, zeker omdat ik ze niet echt van dichtbij kon zien, want dat was gewoon extreem ongemakkelijk en genant, hoe graag ik het ook zou willen. Al tijden had ik alleen nog maar perfecte mangagezichten en stripboek gezichten getekent. Echte mensen gezichten deed ik wel, maar perfect gelijkend waren ze nooit. De neus en gelaatstrekken waren vaak wat te spits, de lippen iets dunner dan die van het model, de ogen net iets te kinderlijk voor een volwassene. Ik zuchtte zacht en ging verder met tekenen van zijn haren en zijn kleding, gewoon omdat ik daarvan de details grotendeels nog wel goed kon gokken. Met gelaatstrekken was dat een stuk lastiger, onmogelijk bijna.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ookal voelde ik me hier niet echt prettig bij en was ik liever alleen geweest, het leek me verkeerd om de jongen verder compleet te negeren dus stelde ik me zacht voor. Toch schaamde ik me hierdoor al kapot en greep vlug mijn notities weer en krabbelde verder. Het opschrijven van wat me echt dwars zat, al hoewel op een verdraaid manier, deed me goed en kalmeerde als de situatie moeilijk voor me werd, zoals nu. Ik was slecht in gesprekken op gang krijgen en al helemaal in vrienden maken, daarbij bleef ik sowieso graag stil. Vroeger was dat wel anders. Dan kon je geen seconde doorkomen zonder dat je mijn stem luid door de ruimte hoorde schallen, meestal een brutaal weerwoord op degene die op dat moment de leiding had. Soms miste ik wel hoe ik toen was, al wist ik nog steeds overal wel iets op te zeggen, dat slikte ik alleen in en liet alles maar over me heen komen. Ik durfde simpelweg niet meer, bang dat me dan iets werd aangedaan. Want laten we wel wezen, ik was niet de langste of de zwaarste en dus makkelijk te overmeesteren. Er was zo veel dat ik wilde veranderen, ik moest alleen het lef nog vinden om de knop mentaal ook om te zetten. Ik knikte en liet een kleine glimlach zien toen hij zich op zijn beurt zich voorstelde. Verder hield ik me opnieuw stil en schreef rustig aan het deel dat ik niet had kunnen afmaken toen ik Harley bovenop me sprong, het was niet veel maar ik was er wel door uitgeschoten dus moest ik een stuk voor de tweede keer doen. Het was alleen lastig omdat ik de ogen van Zayn op me voelde brandden, zelfs als ik niet naar hem het keek, het was iets waar je goed in werd als je constant over je schouder moest kijken, dan werd je -je er al snel bewust van als iemand naar je keek. Ik haalde diep adem en verzamelde tegelijkertijd mijn moed. "Ben ik zo interessant? Volgens mij niet, hoor," zei ik zacht. Het was niet bitchy bedoeld, ik toonde gewoon aan dat ik hem doorhad. Waarom hij naar me keek was me niet helemaal duidelijk, al gokte ik dat ik met deze woorden er snel achter zou komen.

Because I love him, do I need another reason?

Zayn Malik
Onder het tekenen sprong Harley weer op Louis' rug, maar ik was te geconcentreerd met tekenen om het echt te merken. Ik zat helemaal in mijn eigen wereldje en merkte dan ook niet dat ik staarde. Ik schrok me dan ook compleet dood toen hij wat zij en zijn woorden tot me doordrongen. Hij moest vast denken dat ik een of andere rare stalker was. Direct sloeg ik mijn tekenboekje dicht en mijn ogen neer. Mijn wangen kleurden rood, wat gelukkig door mijn getinte huid slecht zichtbaar was, maar voor mij wel goed te voelen. "Sorry...het spijt me echt. Sorry. Ik moet alleen voor school oefenen met modeltekenen en je lag er erg mooi voor. Ik had het eerst moeten vragen." zei ik me erg verontschuldigend. Meestal deed ik dat echt niet, maar deze jongen was anders. Hij had iets zachts over zich, alsof hij niet zo hard en gevaarlijk was als de rest van de wereld. Toch was ik ook voor zachte konijntjes als hij op mijn hoede en hield ik wat afstand. Tekenen kon alleen toch geen kwaad? Ik tekende constant mensen, ofwel in stip vorm of wel zo natuurlijk mogelijk, alleen dat laatste vond ik steeds lastiger worden. Ik sloeg mijn ogen naar hem op en keek hem afwachtend met een klein glinstertje angst in mijn ogen aan. Mijn verleden was me zeker niet in de koude kleren gaan zitten en als ik een keer niet mijn koude harde zelf was, was ik klein gebroken en doodsbang voor alles en iedereen. Op dit moment probeerde ik me zo goed en zo kwaad als het ging groot te houden en weer mijn koude masker op te zetten, maar de oceaanblauwe ogen van de jongen waren extreem ontwapenend. Ik had er dan ook grootste moeite mee om ze buiten te sluiten en mijn hoge muren verd4er op te werpen. Ik had in de eerste de poorten voor hem open gezet zonder het te weten en had er grote moeite mee om hem niet direct weer terug te katapulten. Toch was ik te bang dat hij dan alle andere muren zou afbranden en ik hier als klein bang jongetje alleen achter bleef. Dat wilde ik ook niet, zeker niet zo buiten waar iedereen me kon zien en iedereen me van alles kon aandoen. Ik hield mezelf dus maar zo sterk mogelijk, maar voelde me op geen enkele mogelijkheid comfortabel.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Voor de tweede keer vandaag werd de lucht uit mijn longen gedrukt door de hond, alleen schrok ik er deze keer niet van en kon ik de klap beter incasseren omdat ik het aan had zien komen. Een zacht lachje rolde over mijn lippen toen het dier gewoon lekker uitgestrekt bovenop me bleef liggen, hij was wel aandoenlijk. Ik merkte dat de tekenende jongen naar me keek en maakte er een opmerking over. Het was niet aanvallend bedoeld, dus hij had zich helemaal nergens voor hoeven verontschuldigen. Met een kleine glimlach schudde ik mijn hoofd, het feit dat ik voor een keer niet degene was met het gevoel iets verkeerds gedaan te hebben leek ervoor te zorgen dat ik vanuit het niets meer durfde, nog wel beperkt, maar het was in ieder geval iets. "Ik vergeef je, maar op een voorwaarde: je laat me wel het eindresultaat zien," zei ik. Het kwam niet vaak voor dat iemand me goed genoeg vond om op papier te zetten, laat staan überhaupt goed genoeg waar dan ook voor en dan wilde ik wel zien wat er van kwam. Ik begreep heel goed waarom Zayn me met licht bange oogjes aankeek, het was mijn standaard blik. De angst om pijn gedaan te worden was er altijd, het was zelden dat ik me op deze manier opstelde, vrolijker en opener. Waarschijnlijk omdat ik een deel van mezelf terugzag in de jongen, ook al kende ik hem pas net, de angst was bij hem net zo duidelijk als bij mij. Al leek hij, in tegenstelling tot mij, in staat te zijn geweest een muur op te bouwen om zichzelf te beschermen. Dat probeerde ik ook, maar altijd net als de muur een beetje stevig werd hij zo weer neergehaald. "Zit je op de kunstacademie?" schoot me ineens te binnen. Ik was niet zo van het vragen stellen, maar dit kwam er gewoon uit zonder dat ik er erg in had. Als ik zou merken dat hij zich niet gemakkelijk voelde bij mijn vragen hield ik mijn mond wel, ik was alleen nieuwsgierig.

Because I love him, do I need another reason?

Zayn Malik
Ik glimlachte toen hij zei dat hij het niet erg vond als ik het maar liet zien. Ik beet wat onzeker op mijn onderlip. Behalve voor een cijfer liet ik nooit iemand mijn tekeningen zien. Ik stemde toch in met een klein knikje en klapte mijn schertsblok weer open. Ik stak mijn tong een klein beetje uit terwijl ik geconcentreerd tekende en zo goed mogelijk elk detail op papier te zetten. Ook voegde ik Harley toe die comfortabel op zijn rug lag. De hond in perfect detail te tekenen kon ik wel, want dat had ik al zo vaak van zo dichtbij gedaan dat ik precies wist hoe hij op de haar precies eruit zag. En toen kwam het lastigste: de jongen zijn gezicht, hetgeen waar ik tot nu toe altijd de fout mee in was gegaan. Ik wilde net beginnen toen hij me vroeg of ik op de kunstacademie zat. Ik glimlachte en knikte. "Ja. Jaar 4. Ik ben bijna klaar." zei ik met een glimlach. Ondanks dat ik me niet heel comfortabel voelde, herkende ik wel een klein beetje van mezelf in de jongen, maar wel het kleine bange jongetje wat ik diep achter hoge sterke harde muren had beschermd en weggestopt. Ik ging nu verder met zijn gezicht op het papier zetten. Normaal waren de botstructuren iets te scherp, de ogen veels te jong voor een volwassene en lippen zo dun dat ze haast uit een stripboek kwamen. Weer kwam ik daar niet los uit, maar ik wist niet dat het nu juist perfect paste bij de jongen die ik tekende. Het feit dat de jongen zoals die op mijn papier stond bijna een foto was van de jongen die naast me lag, wist ik niet. Ik voegde nog de laatste details toe aan zijn haren en de sprankels in zijn kinderlijke ogen. Zijn dunne lippen gaf ik enige hint van een glimlach voor ik toch dacht dat die klaar was. Ik draaide mijn schetsblokje om zodat hij t kon zien en keek onzeker naar hem. Ik was heel bang om veroordeeld te worden voor mijn tekeningen. Mijn hart en ziel stonden op deze pagina's en velen ervan waren niet positief. Dit was de eerste vrolijke in tijden, op de strips na dit ertussen stonden.

[ bericht aangepast op 27 mei 2014 - 18:51 ]

Bowties were never Cooler

Envidia schreef:
(...)

[Niall?]

Spoiler alert: you will save yourself

Liam James Payne.

De blik van de jongen met de krullen brand en ik bloos lichtjes. Waarom kijkt hij zo? Of beter gezegd, waarom kijkt hij naar mij? Een rilling gaat door me heen, enkel en alleen om de blik. Dan word deze weer losgescheurd en kan ik weer opgelucht ademhalen. Toch merkte ik dat mijn blik weer terug ging naar de krullenbol, maar al snel weer beschaamd wegdook. Je mag niet staren, dat is niet beleefd. Mijn ogen rusten zich nu op een punt in de verte, gewoon om ergens naar te kijken. Kijken, dat kan ik wel, maar horen? Dat zal altijd een droom blijven. Soms bid ik 's avonds tot een God, wat voor God dan ook, en vraag hem voor één dag te kunnen horen. Desnoods verlies ik al mijn andere zintuigen die dag, maar één dag wil ik het geruis van bomen, het gejoel van een menigte, een tokkelende gitaar, de stemmen van mijn geliefden en bovenal muziek horen. Ik vraag me af hoe dingen klinken, wat mensen bedoelen met een hoog of laag geluid. Waar de noten van muziek voor staan. Hoe mijn eigen stem zal klinken als ik echt zou kunnen praten en niet slechts wat geluiden zou kunnen produceren. Misschien zou ik ook wel een instrument spelen. Misschien zou ik kunnen zingen. Misschien was ik dan iets normaler geweest. Maar ik ben niet alleen doof, ik ben ook nog eens de freak die verkleed word in de jurken van zijn zussen, de freak die zich aangetrokken voelt tot beider geslachten.
      Ik merk dat ik twee kluiten gras in mijn handen heb.
      Mijn lippen vormen een O en ik prevel iets, wat het ook is, ik voel de krulling van mijn tong en de trilling door mijn stembanden gaan, mijn keel, mijn mond, over mijn lippen. Dan sta ik op en zet voorzichtig een paar passen richting de krullenbol, alsof ik over een zijden draadje loop, van gebouw tot gebouw. Maar als ik bijna bij hem ben draai ik me weer om en ga weer op dezelfde plek als daarnet, mijn ledematen hebben afdrukken achtergelaten in het groene gras, zitten. Wat moet hij nu wel niet van me denken? Wat moeten alle afwezigen - of nou ja, de genen die mijn falen üperhaupt doorhadden - van me denken?

Reality's overrated.

Eruditie schreef:
(...)

Oké

"Family don’t end in blood”

Cameron Matthews

Al snel raak ik verveeld. Op de barbecue ligt enkel vlees. Aangezien ik vegetariër ben eet ik liever niets. Ik kwam hier dan ook om vrienden te maken. Vrienden maken, het klinkt zo al stom. Alsof iemand vrienden met míj wil zijn. Ik kan me niet voorstellen waarom. Sommige jongens die ook afgezonderd zijn gaan bij elkaar zitten. Misschien is dat een goed idee? Andere mensen opzoeken die ook anders zijn? Ik kijk naar een blonde jongen. Hij zit tegen een boom aan. Zou ik naar hem toe lopen? Ik heb alleen niet veel zin om genegeerd te worden of wat dan ook. Toch sta ik op en loop ik naar hem toe om hem te begroeten. Ik heb op dit moment geen vrienden, waardoor het leven al snel eenzaam wordt. Dat krijg je nou als iedereen je negeert en je geen familie hebt.
'Hoi, ik ben Cam. Mag ik bij je komen zitten?' vraag ik zo kalm mogelijk. Eigenlijk ben ik bang dat hij boos op me wordt. Ik heb geen zin in ruzie. Mijn vader wou vroeger altijd dat ik vechter zou worden. Ik wou dat niet. Ik hou niet van vechten. Ik wil anderen geen pijn doen. Hij zei altijd dat hij me aan het trainen was als er iemand binnenkwam terwijl hij me sloeg. De mensen geloofden het ook nog echt.

Spoiler alert: you will save yourself

Niall James Horan
Ik pluk wat aan het gras als ik ineens opschrik van een stem en ongemerkt een heel klein stukje achteruitdeins, waarbij mijn rug hard tegen de boom aan klapt. "Auw," mompel ik pijnlijk en wrijf even kort met mijn hand over mijn rug, voor zover ik daarbij kan. Hierna neem ik pas tijd om tot me door te laten dringen wat de jongen zojuist heeft gezegd. Hij stelde zich voor als Cam en hij vroeg... Hij vroeg of hij bij me mocht komen zitten. Bij mij. Ik kijk hem even ietwat angstig aan, bang dat het een grap is en ook hij mij raar vindt. De jongen is klein, erg klein, maar het maakt hem zeker niet lelijk. Ik knik langzaam. "Oké," zeg ik dan, maar de twijfel is nog duidelijk in mijn stem te horen. Om mijn woorden dan toch kracht bij te zetten schuif ik een stukje op, zodat er nog plek is tegen de boom. Ik trek mijn mouwen voor de zekerheid nog wat verder naar beneden en pulk wat aan mijn shirt. Ineens bedenk ik mij dat ik mezelf nog helemaal niet voorgesteld heb. "Ehm, ik ben Horan, eh Niall, Niall Horan," mompel ik stuntelig, om mezelf daarna meteen te vervloeken. Ik lijk verdomme James Bond wel. Iedereen noemt mij Horan. Als ze over mij fluisteren, me aanspreken, volgens mij kennen de meesten mijn naam niet en willen die het ook niet weten, want je zou toch zomaar een persoonlijke band krijgen met die rare, blonde Ier. Ja, dat zou vreselijk voor hen zijn, waarschijnlijk.
Ik wacht elk moment tot de jongen in lachen uitbarst door mijn achterlijke manier van mezelf voorstellen, die er ook nog eens heel stotterend en klunzig uitkwam. Ik kijk opnieuw naar de grond en begin dan maar weer met het vermoorden van het gras, nerveus afwachtend op de reactie van de jongen.

"Family don’t end in blood”

Harry Styles.

Ik merk dat de jongen nu ook naar mij kijkt en ik bijt afwachtend op mijn lip, niet opnieuw naar hem durven te kijken. Als ik niet zo'n watje was geweest, was ik godvergeten allang op die jongen afgestapt en hadden we nu hele gesprekken. Maar nee, meneer is te bang om ook maar een stap te zetten, überhaupt om met iemand te praten die hier op dit veld rond liep, ik zag het allemaal niet zitten. Pas als ik beweging zie bij de onbekende jongen, durf ik op te kijken en zijn handelingen toch lichtjes te volgen. Ik heb het gevoel dat hij naar me toe komt, maar natuurlijk zit ik er weer falikant naast als blijkt dat hij alleen maar even een raar stapje heeft gezet. Toch had ik sterk het gevoel dat hij op me af kwam, moest ik nu naar hem toe gaan, laten zien dat ik wel iets durfde? Ik voelde mijn wangen al rood worden alleen al bij de gedachte, maar volgens mij was het wel de beste oplossing, ik kon hier natuurlijk niet weg kweinend blijven zitten en niemand aan te spreken. Dan bleef iedereen me sowieso een vreemd joch vinden. Aarzelend duwde ik mezelf omhoog van het bankje, een zacht geluidje verliet mijn mond toen ik mijn lichaam uitstrekte, ik had veel te lang op dat koude en harde bankje gezeten. Ik schuifelde voetje voor voetje naar de jongen toe en toen ik uiteindelijk vlak voor hem stond, wilde ik me bijna weer terug omdraaien maar bedacht me net op het goede moment. Zonder iets te zeggen ging ik, met een klein afstandje tussen ons, naast hem zitten. Ik durfde niets te zeggen.

| Julah is nu Bohemen. |

stay safe because I like being alive at the same time as you

LouisPan schreef:
Zayn Malik
Ik glimlachte toen hij zei dat hij het niet erg vond als ik het maar liet zien. Ik beet wat onzeker op mijn onderlip. Behalve voor een cijfer liet ik nooit iemand mijn tekeningen zien. Ik stemde toch in met een klein knikje en klapte mijn schertsblok weer open. Ik stak mijn tong een klein beetje uit terwijl ik geconcentreerd tekende en zo goed mogelijk elk detail op papier te zetten. Ook voegde ik Harley toe die comfortabel op zijn rug lag. De hond in perfect detail te tekenen kon ik wel, want dat had ik al zo vaak van zo dichtbij gedaan dat ik precies wist hoe hij op de haar precies eruit zag. En toen kwam het lastigste: de jongen zijn gezicht, hetgeen waar ik tot nu toe altijd de fout mee in was gegaan. Ik wilde net beginnen toen hij me vroeg of ik op de kunstacademie zat. Ik glimlachte en knikte. "Ja. Jaar 4. Ik ben bijna klaar." zei ik met een glimlach. Ondanks dat ik me niet heel comfortabel voelde, herkende ik wel een klein beetje van mezelf in de jongen, maar wel het kleine bange jongetje wat ik diep achter hoge sterke harde muren had beschermd en weggestopt. Ik ging nu verder met zijn gezicht op het papier zetten. Normaal waren de botstructuren iets te scherp, de ogen veels te jong voor een volwassene en lippen zo dun dat ze haast uit een stripboek kwamen. Weer kwam ik daar niet los uit, maar ik wist niet dat het nu juist perfect paste bij de jongen die ik tekende. Het feit dat de jongen zoals die op mijn papier stond bijna een foto was van de jongen die naast me lag, wist ik niet. Ik voegde nog de laatste details toe aan zijn haren en de sprankels in zijn kinderlijke ogen. Zijn dunne lippen gaf ik enige hint van een glimlach voor ik toch dacht dat die klaar was. Ik draaide mijn schetsblokje om zodat hij t kon zien en keek onzeker naar hem. Ik was heel bang om veroordeeld te worden voor mijn tekeningen. Mijn hart en ziel stonden op deze pagina's en velen ervan waren niet positief. Dit was de eerste vrolijke in tijden, op de strips na dit ertussen stonden.

Bowties were never Cooler

[LouisPan -> KodaIine met hoofdletter i]

Bowties were never Cooler