Het was meerdere mensen in mijn omgeving opgevallen dat de voorheen filosofische gespreksonderwerpen steeds meer veranderde in gesprekken over het weer, ik wil niet graag het woord oppervlakkig gebruiken maar het begint er wel sterk op te lijken. De trieste klanken van Joy Division, Low, of Radiohead kunnen me op bepaalde momenten zeer storen, klanken die me eerst nauwelijks opvielen. Hoewel ik voorheen elke week een gedicht of beschouwing op papier kreeg, ben ik al een aantal weken/maanden niet in staat iets te schrijven. Gedichten die ik schrijf zijn heftig beïnvloed door ander literair werk. Nu ik alle problemen thuis en in de familie rustig een plek heb kunnen geven, de schoolstress is verdwenen en ik nogsteeds rondloop met een verliefde kop is er weinig van de vroeger melancholische stemming te bekennen. Ik dacht altijd dat filosofie/denken een diepgaande interesse van me was, hoewel het nu lijkt alsof het een kenmerk is van een droevige gemoedsstemming.
Moet ik het jammer vinden? Ik ben iets geworden waar ik eerst altijd vuil over sprak, ik ben simpel geworden. Daar tegenover staat dat ik ontzettend vrolijk ben, hoewel ik eerst ook momenten van extreme euforie had komen de emoties nu veel minder in pieken en dalen. Ik denk dat ieder zou moeten streven interessant te zijn, of te worden. Het hebben van slappe conversaties past niet echt bij deze overtuiging.
Het is lastig om een oorzaak gevolg verband te leggen, ben ik minder zwaarmoedig omdat ik de puberteit langzaam begin te passeren? Ik weet dat veel van mijn negatieve gevoelens te maken hadden met onzekerheid, en dingen die gebeurde in mijn omgeving me snel van streek konden maken, maar ben ik minder onzeker omdat ik een hechte band met een aantal mensen heb gekregen of omdat ik gewoon volwassen word? Ik merkte dat in de laatste paar maanden het me steeds minder uitmaakte wat mensen zeiden, onder het mom; ik zie ze over een paar weken toch nooit meer terug. Of ik echt sterker in mijn schoenen sta of dat het een tijdelijk verschijnsel is zal ik in mijn nieuwe leven als student moeten ervaren.
Het wegebben van onzekerheid en zwaarmoedigheid heeft als nadeel dat ik minder kritisch naar mezelf ben, perfectionisme leek eerst met een mes in mijn karakter gekerfd, maar is nu nauwelijks nog te vinden. Ik baal ervan. Hoewel het veel stress en negatieve emoties naar mezelf bespaard vocht mijn perfectionisme wel tegen mijn lui en passief gedrag en zorgde het ervoor dat ik mijn kwaliteiten nog enigszins benutten. Ook zorgde onzekerheid ervoor ik mezelf constant opdroeg te veranderen en ik nu in stijl en smaak al een tijdje gestagneerd ben.
Het is jammer dat het geen keuze is, ik weet niet of een overwegend blij gevoel opweegt tegen het verlies van iets waarvan ik overtuigd was dat het mijn karakter was. Het zal ook wel een perfect voorbeeld zijn van 'het gras is altijd groener aan de overkant' wanneer ik over een tijd droevig aan het filosoferen ben over hoe geweldig de gesprekken waren met mijn vriend over het weer. Hoe dan ook vind ik het jammer om te bedenken dat ik eerst al mijn inzichten moest centreren in een a4'tje en ik nu zinnen moet vullen met beeldspraak wil ik aan een half a4'tje komen. Ik denk dat sommige voordelen van de jeugdigheid over het hoofd worden gezien.
Met vriendelijke groet,
FB
Sorry voor de lap tekst, maar sinds ik een gesprek heb gehad over deze veranderingen heb ik een heel hol gevoel. Ik word momenteel onderzocht op add waardoor een groot deel van mijn karakter weg gezet kan worden als symptoom. Ik ben de dingen waar ik van houd heel erg in twijfel gaan trekken, en ik weet niet wat ik er mee moet. Nogmaals sorry.
'Plays wasted words, proves to be warn, that he not busy being born is busy dying.'
Ik hoop dat ik je een beetje goed begrepen heb, haha
.
Salaryman