Gezocht: Co-Writer - Story problemen

Ik vocht. Ik trapte en schopte, krulde mijn lichaam in alle mogelijke manieren tot ik mijn botten hoorde kraken. Mijn ademhaling klonk als het gepiep van een stervend beest, maar zo voelde ik me ook. Meer dood dan levend, een stervende in het lichaam van een pasgeborene. De pijn die ik voelde was zo fysiek dat ik het bijna uitkrijste. Daniel sloeg zijn handen voor mijn mond en hield me stevig in zijn greep en ik schreeuwde geluidloos terwijl ik vocht tegen zijn ijzeren greep.
En ik wende mijn ogen niet af. Nee, ik bleef het horrorlandschap bekijken. Ik slorpte het beeld in me op, voedde me ermee tot ik het niet meer aankon en enkel kon huilen, waardoor mijn lichaan zo hevig schokte dat Daniel me geschrokken los liet.
Hij legde zijn kin op mijn schouder en ik probeerde hem van me af te bijten.
'Hou op Sava, hou op. Als ze ons zien, zijn we er geweest.'
Ik duwde hem van me weg, viel op mijn knieën en krabde met mijn vingers in de grond tot ze bloedden. Hij nam mijn handen in zijn grote handpalmen en liet ze niet meer los.
'Hou op.'
'Waarom moet ik ophouden, Daniel? Er is hier niemand meer die ons kan horen.' Ik wilde hem van me weg. Hij had het recht niet om te doen alsof ik hem toebehoorde - we zouden pas bij de volgende zonnewende in het verbond treden.
Maar nu was dat niet meer aan de orde. Mijn vader had gezegd ons hier te ontmoeten, maar -
Ik klemde mijn armen tegen mijn buik. Ik kreeg geen lucht. Waarom kon ik geen adem halen? Daniel zweeg. Ik wist dat ook hij naar de verwoeste, rokende huizen keek.
De Stropers hadden de nederzetting ontdekt voordat wij dat hadden gedaan. En mijn vader en moeder, die waren vast -
Daniel ving me op en wiegde me in zijn armen voor hij me weer op de grond zette. Ik balde mijn vuisten en haalde naar hem uit. Ik hoefde zijn zorgzaamheid niet. Zelfs niet nu.
Mijn slag kwam betreurenswaardig zwak tegen zijn borst terecht - een ander teken van mijn mentale instabiliteit. Savariël had de Zeven Zanden doorkruist en werd gek bij het zien van een verblakerde stad. Wat een grap. Ik moest sterk zijn, besloot ik. Voor Sam.
Ik gunde mezelf nog even om tot rust te komen en ging toen weer recht staan. Ik wilde niet weten hoe ik er nu uitzag, maar ik besloot dat ik er toch al stoffig en verweerd had uitgezien.
'We moeten Sam vertellen dat hier geen voedsel te vinden is en we nog verder naar het westen moeten', mompelde ik. Daniel haalde zijn handen door zijn haren. Ook hij was van streek, merkte ik, onder die koele stadsblik van hem op. Ik vroeg me af of het kwam door de aanblik van het werk van de Stropers, of de gedachte aan de Zeven Zanden die ons te wachten zouden staan.
'Ben je zeker?' vroeg hij. Ik staarde hem enkel aan. Ik had nooit begrepen dat mijn vader me aan iemand van de stad had geschonken. Ze zouden ons nooit begrijpen, aangezien overleven er bij hen niet zo van jongs af aan werd ingepeperd. Mijn ogen gleden even de andere kant uit. Hem aankijken kon ik niet.
'De doden komen niet terug.'
Ik moest Sam bij me hebben.


Note: meestal schrijf ik wel in de derde persoon.

Ik ga een paar stappen achter hem staan. Ondertussen is de man weer opgestaan. Zijn hand hangt los aan zijn pols te bungelen. Zijn kettingzaag ligt onbruikbaar in het gras te ronken. De Krankzinnige, zo noem ik hen, stormt opnieuw op ons af. In de struiken achter ons hoor ik iets ritselen, maar een snelle blik over mijn schouder vertelt me dat er niets is. Rond Raym vonkt de lucht en de druk is er zo zwaar dar ik mijn handen over mijn oren wil leggen. Hij heft zijn hand en ik knijp mijn ogen dicht. Er klinkt een doffe plof. Ik hoor een heleboel spetters landen. Eén ervan landt op mijn hand. Als ik mijn ogen opendoe, zie ik een lap huid over mijn duim hangen. Het is slijmerig en roze. Ik kokhals een keer, maar kan mijn eten nog net binnenhouden. Ik durf nauwelijks rond me te kijken, maar er ligt al niets meer op de grond. Hier en daar stijgt een rookpluim op van het gras. Raym staat met zijn handen in zijn broekzakken naar me te kijken. Met een frons tussen zijn onberekenbare ogen stapt hij op me af. Er zit nog een rode veeg op zijn linkerwang. Het helpt niet bij mijn misselijkheid.
'Ik denk dat we iets anders moeten proberen,' mompelt hij. Met een onbewogen gezicht kijkt hij op me neer. Hij zou zijn kin met gemak op mijn hoofd kunnen leggen, waarschijnlijk moet hij er ook nog bij bukken. Geïrriteerd duw ik de gedachte weg. Hij heeft zojuist iemand doen ontploffen en dit is wat er in mijn hoofd naar boven komt. Het lijkt alsof mijn gevoel vergeet wat voor monster hij eigenlijk is.
'Wat had je in gedachte?' fluister ik.
Een lach verspreidt zich over zijn gezicht, maar zijn ogen blijven diep groen en ijskoud. De grijze lichtjes glanzen als messen en voorspellen weinig goeds.
'Ik ga je mijn trucjes leren.'

Nee, de kat praat echt. De woorden sijpelen er tussen het gesis en geblaas door, maar hij kan ze duidelijk verstaan. De maan maakt de schaduwen in het steegje plots heel onheilspellend. Een akelig gevoel besluipt hem.
'Ga weg!' schreeuwt hij nu, maar de kat blijft gewoon verder blazen. In paniek grijpt hij de glasscherf die nog steeds voor zijn voeten ligt, en gooit het naar het dier. Een boze grom klinkt in het straatje wanneer de scherf het groene oog raakt.
'Bastaard!' sist het dier nog een laatste keer. Dan springt het weer weg tussen het afval. Rafa's ademhaling klinkt ondertussen als een raspend gehijg en het duurt even voor hij zichzelf weer onder controle heeft. Wanneer hij weer rustig is, pakt hij het mes uit zijn broekzak en zoekt naar de zaklamp die ergens onder de matras ligt. Nadat hij die gevonden heeft, staat hij op en loopt naar de vuilnisbak waarachter de zwarte kat is verdwenen. Het dier is nergens meer te bespeuren. Bezorgd kijkt hij naar zijn hand waar een bloeddruppel op zijn getinte huid is verschenen.
'Als het maar niet ontsteekt,' mompelt hij. Iets weerkaatst het ligt van zijn zaklamp in zijn ogen. Er staat een grote spiegel tegen het ijzeren hek achterin het steegje geleund. Hij stapt eropaf en bekijkt zijn eigen reflectie.
Donkerblonde krullen die over zijn voorhoofd vallen en nog net niet zijn ogen irriteren. Een rechte neus en een strakke kaaklijn. Een vrij normaal gezicht op zijn ogen na. Het linker is een diepblauw terwijl rechts een mysterieus groen je aankijkt. Achter hem kolkt een zwarte wolk, iets wat hij altijd in een spiegel ziet. Als hij te lang kijkt, zou hij zweren dat het dichterbij komt.
Rafa kijkt om zich heen en ziet een leeg bierflesje liggen. Hij raapt het op, stapt naar achter en gooit het tegen de spiegel. De scherven vallen op de grond en samen met de echo van de klap, verdwijnt ook het kolkende zwart.

Ze zijn allebei misschien niet geweldig de bovenste is een klad stukje uit een nieuw verhaal idee van mij en de onderste is uit een verhaal. (Ik heb helaas niet zoveel op deze computer)

'En we moeten niet vergeten meneer Jacobs te bedank over dit uiterst bijzondere voorval' Zei de man met de rode stropdas.
Maar toen hij door had dat de anderen in pak gehulde belangrijke mannen in de kamer niet luisterde naar zijn opmerking besloot hij met enige schaamte in zijn map te gaan lezen. Iedereen wist dat er natuurlijk niet echt in de belangrijk lijkende mappen gelezen werd aangezien dat natuurlijk niet net genoeg was en ongehoord. Als zijn buurvrouw had geweten dat hij nu in de bestanden zat de bladeren wist hij niet of ze nou elke zondag op de thee zou komen. Niet dat hij het erg zou vinden als ze niet meer zou komen aangezien ze mogelijk het meest onuitstaanbaar wezen was in de hele buurt, zo niet de hele stad. Het probleem was eerder dat hij de promotie ook wel kon vergeten waar hij en vooral zijn vrouw de zinnen op gezet had.
Maar toen hij toch tussen de papieren zat te bladeren zag hij ze voor het eerst. Project 00189 stond dik gedrukt boven aan de pagina. De foto die er bij zat stond was wazig maar duidelijk genoeg om het verwilderde meisje te zien. Niet dat ze verwilderd er uit zag ze was misschien wel één van de schoonst geboende meisjes die hij ooit in zijn 31-jaar lange leven had gezien, maar de blik verpeste het hele beeld. Hij was zo gekweld, helpe loos en emotieloos te gelijkertijd en dit had hij nooit voor mogelijk gehouden. En de letters die op het blaadje waren gekalkt waren nog erger, veel erger, verschrikkelijk. Het handschrift bijna onleesbaar maar duidelijk genoeg voor zijn goede ogen. Rose - 16 jaar - Werkt het onderstroom zetten van mensen en extreme temperatuur als effectievere martel methode. Maar misschien viel dit nog wel mee in verhouding met waar het blaadje verder vol mee stond.
-
Zes maanden. De datum op mijn telefoon staart me woedend aan. Woedend. Levenloze dingen hebben geen emotie. Hebben nooit een emotie gehad. Probeer ik mijzelf keer op keer te laten herinneren. Toch had het gevoeld, toen twee maanden geleden de laatste lantarenpaal uitging, alsof het licht bang was geweest en mij in de steek had gelaten. De datum was niet woedend. Het was ik die woedend was. Maar vertel dat aan iemand die al zes maanden in complete stilte langzaam gek word. Al was het niet de stilte dat het ergste was. Het waren niet de legen straten die me het meeste angst aanjaagden. Het waren de lichamen. De doden lichamen. De levenloze blik in hun ogen. En het aller ergste de stank, de stank die gepaard ging met dood. Lichamen in verschillende staten van ontbinding. Al zes maanden waren overal lichamen. Al zes maanden was iedereen dood. Voor zo ver ik weet
iedereen die ooit leefde. Iedereen.
Behalve ik.

Het weer rond het gouden paleis was perfect, net zoals altijd. De zonnestralen verwarmden maar verhitten niet, en er heersde een zacht briesje. Het raam van mijn ruime, koele kamer stond wijd open en wind speelde met de doorschijnende witte gordijnen.
Ik prutste aan de scherpe, verbogen punt van mijn liefdespijl. Het was mijn taak om deze pijlen door de harten van de mensheid te jagen, opdat ze verliefd worden en zich voortplanten. Vroeger was dat niet zo moeilijk, maar nu krijgen ze steeds meer haast in hun korte levens, vliegen van plaats naar plaats en worden steeds moeilijker om te raken. Ik miste gisteren toen er eentje vlug de metro insprong, en nu zit ik de pijl die ik toen afschoot te herstellen.
Ik zat hier rustig over te mijmeren terwijl ik aan de verbogen punt wrikte, toen de rijkversierde houten deuren openvlogen. Ik schoot uit en sneed mezelf bijna aan de pijlpunt. Vloekend keek ik op. Favionus wandelde breed glimlachend door de open deuren die hij charmant achter zich dicht duwde met zijn gelaarsde hak.
‘Favionus! Idioot dat je er bent! Ik sneed mezelf bijna!’ brieste ik.
Favionus lachte zijn blikkerende, witte tanden bloot. Het leek hem weinig te doen. ‘Ga je mee naar Aarde?’

“Wat doen jullie?,” schreeuwde ik wanhopig. De vrouw die ik al mijn hele leven gekend had, keek me aan met een blik die zoveel zei: spijt, excuses, verdriet. Waarom keek ze zo?
“Laat me los!” De twee mannen die me vasthielden waren spierbundels van minstens 2 meter lang. Maar ik wist dat ik ze allebei aan kon. Dat had ik de afgelopen jaren vaak genoeg gedaan. De reden dat ik dat niet deed, was omdat ik de blik van Mary zag.
“Clio, laat ze. Het is voor je eigen bestwil.”
Ik keek haar aan en hoopte dat ze de angst in mijn ogen zag. Ik had jaren met hen getraind, en we waren zelfs goede vrienden geworden. Nadat ze over het feit heen waren dat ze verslagen werden door een jong meisje, natuurlijk. Maar de afstandelijke blik in hun ogen kon ik niet doorgronden. Het was alsof ze een waas over hun ogen hadden getrokken. Maar Mary… Mary was anders. Zij was mijn hele leven als een moeder voor me geweest. Mijn echte moeder wilde me niet. Maar het geld voor dit project had ze wel gewild. Ik had haar ’s nachts vaak vervloekt. Ik had gehuild, ik had me afgevraagd wie ze was. En toen had ik geaccepteerd dat Mary nu degene was die voor me zorgde. Dat ik Mary, en iedereen om me heen, kon vertrouwen. Waarom werd ik dan in het midden van de nacht uit mijn bed gesleept?
“Mary?”
Ze keek weg, maar ze kon niet voorkomen dat ik de tranen in haar ogen zag. Die tranen waren om mij. Ik wist het.
“Wat gaan jullie met me doen?”
Het bleef stil. De mannen hielden me stevig vast en Mary stapte weg van me.
“Ik heb het recht op een antwoord! Vertel me wat jullie hier doen!”
Hardhandig duwden de mannen me op een stoel. Ik zat hier zo vaak dat ik de stoel nooit had gevreesd. Nu deed ik dat wel.
“Mary, je doet me toch niets aan?”