[speeltopic] Lyle House - Speeltopics

      Een geïrriteerde zucht rolde over mijn lippen toen Damian dichter bij me ging zitten.
"Rot op. Anders zorg ik er wel voor dat je verbrand," beet ik hem bot toe, waarna hij zijn hand op mijn been legde. Deze sloeg ik er meteen af en ik schoof een stuk naar links. De zwartharige jongen trok zich hier echter niets van aan, en ging opnieuw dichter bij mij zitten, zijn hoofd dicht bij de mijne. Ergens achter me hoorde ik voetstappen, en hoewel ik al lang op had moeten staan, had ik geen zin om ergens anders heen te gaan. Ik kon namelijk niet naar mijn kamer, en ik had op het moment geen zin om naar buiten te gaan.
“Oh, maar Delilah. Het zou een genoegen zijn om me door jou in vuur en vlam te laten zetten,” probeerde hij weer. Yuck. Ik draaide weer van hem weg, en een licht warme tinteling verspreidde zich over mijn handen. Mijn ogen flikkerden even naar beneden, om de kleine vlammetjes te aanschouwen. Ik trok mijn wenkbrauw naar hem op.
“Kom op, er is nu geen leiding te zien, laten we snel naar mijn kamer gaan. Ik weet dat je wilt.” Zei hij. En nog voordat ik er iets aan kon doen, drong hij zijn hoofd vlak bij de mijne op, enkele centimeters verwijderd van mijn lippen, werd zijn hoofd ineens teruggeduwd.
“Rot op, gast, ze wilt je niet. Heeft je moeder je geen manieren bijgeleerd?” Sprak Karmilla. God, wat was ik haar nu dankbaar.
“Bemoei je met je eigen zaken, bitch. Ze kan me niet weerstaan.” Zei hij, alvorens weer naar mij te kijken. Ik rolde even met mijn ogen en trok een wenkbrauw op. Al sinds Damian in Lyle House was, nu enkele maanden, had hij zich aan me opgedrongen en geprobeerd me met hem naar bed te krijgen. En dat was een van de weinige dingen die me ook daadwerkelijk angstig maakten. Nee, liever niet. “Of we moeten een trio..–” begon hij, en Karmilla was sneller dan ik deze keer.
“Pardon? Het is wel zeker mijn zaak. Ik word net wakker en zou graag op een rustige, kalme manier mijn aandacht aan het eten besteden, maar dat gaat niet als een of andere idioot zich op loopt te neuken tegen Delilah.” Sprak ze. Het was duidelijk te horen dat ze er echt niet blij mee was, en op momenten zoals deze was ik haar dan ook erg dankbaar. Vervolgens liep ze naar de boekenkast, om er een boek uit te halen. Damian ging dichter bij me zitten, alweer. Ik duwde hem deze keer simpelweg van me af, en siste een ‘rot op’ naar hem. Toen ze een boek had gevonden, en ik merkte dat het een woordenboek was, verliet een lach mijn keel. De jongen naast me had het duidelijk niet door, en keek haar enkel geïrriteerd aan.
“Zoek het woord manieren maar eens op. Misschien dat het dan weet. En het zou verleidelijk zijn, maar ik houd meer van mannen met eh... tatoeages en die wat sterker gebouwd zijn, ook die respect hebben voor een vrouw.” Zei ze, en ik besloot dat dit het juiste moment was om op te staan. Ik liep naar haar toe, en sloeg nog snel zijn hand weg, die richting mijn benen ging.
“Dankje,” zei ik tegen haar. Het was even stil, en niet wetende wat ik moest zeggen, bleef ik naast haar staan. Toen bedacht ik me dat ze waarschijnlijk onderweg was naar de keuken en ze waarschijnlijk ook net nog had liggen slapen.
“Dus.. onderweg naar eten?” vroeg ik haar met een lachje rond mijn lippen terwijl ik weg begon te lopen van de bank.

      “We weten dat je leuk bent en het logisch is dat men zich aan je opdringt, maar dat is niet leuk als diegene niet luistert.” Reageerde ze op mijn bedankje. Ik grijnsde even bij het horen van dit. Ik wist echt wel dat ik er niet vreselijk uit zag, en wist ook echt wel hoe ik met jongens om moest gaan, maar toch bleef het leuk om te horen dat je niet een volledig misbaksel was, zeker aangezien mijn ouders dit vroeger vaak genoeg hebben gedaan. Karmilla mompelde er nog wat achter aan, maar wat ze precies zei ontging me. Toen we bij de keuken aankwamen, keek Karmilla via de deuropening nog even naar de jongen, en aan haar gezicht te zien was duidelijk dat ze hem niks vond. Ik kon haar geen ongelijk geven. Met mijn ellenbogen leunde ik op het blad van het keukeneiland, waar het meisje naast de koelkast sambal en kaas op dumpte. Ik trok mijn neus op. Ik lustte veel, en hield van eten, maar sambal. Nee. Sambal was een van de dingen waar ik niet tegen kon. Wanneer eten met te heet werd had ik echt het gevoel dat ik ijs nodig had, al zou dat ook niet fijn zijn. Je zou denken dat iemand die met vuur werkt en sowieso een hoger lichaamstemperatuur heeft, ook wel overweg kan gaan met heter voedsel. Maar nee, dat kon ik niet.
“Hm. Heb jij al gegeten of kreeg je geen kans?” vraagt ze, zich herinnerende dat ik met haar mee liep.
“Ja naja, ik heb ontbeten. Maar de lunch begint ook over zo’n half uur dus ik pas even. En ik heb in de tussentijd ook nog wel wat gehad, maar ik ben niet zo’n vreetzak als jij bent, Kar,” antwoordde ik haar. Hoewel ik wist dat ze liever bij haar tweede naam, Alaina, aangesproken werd, heb ik haar altijd Karmilla genoemd. Waarschijnlijk zal dit dan ook nooit veranderen.
“Ik kan je een van mijn beroemde broodjes maken. Tenminste, als je van pittig houdt.” Stelde ze voor, en ik schudde lichtjes met mijn hoofd.
“Nee, je weet dat ik niet tegen heet eten kan. Of nou ja, ergens weet je het, je vergeet het enkel altijd.” Reageer ik dan ook. Wanneer het meisje de sambal van haar vingers af likt en het brood verder bereid, duw ik mezelf het aanrecht op, en laat ik mijn benen heen en weer zwaaien. Als Karmilla klaar is, spring ik er soepeltjes weer vanaf, en stel ik voor weer naar de woonkamer te gaan, ondanks dat Damian daar waarschijnlijk nog rond hangt.