|
☸ Wanneer de hutkoffer naar beneden is getuimeld van enkele traptreden, verwijden Jax' kijkers zichzelf nogmaals bij het aanhoren van gevloek — afkomstig van de bruinharige jongedame. Alhoewel hij de woorden niet heeft begrepen, blijft de betekenis daarachter overduidelijk. Vandaar, dat maakt het momenteel zo'n grote verrassing, een ware overval. Jax kan zichzelf niet herinneren een jongedame voorheen ooit te hebben horen vloeken, een ondenkbaar gegeven binnenin de huidige tijden. Alsnog start ze vervolgens haar eigen excuses, waardoor Jax besluit om verder te praten — geenszins in staan om zijn eigen ongelukkige daad van daarnet goedgepraat te krijgen. Onmiddellijk biedt hij aan om te helpen met de koffer, hetgeen wordt tegengehouden door zijn bevuilde handen. Daarbij beweegt de blondharige jongedame naar voren, handen rondom het handvat gevouwen. Jax voelt een lichte steek, aangedreven door het gegeven dat hij als man zou moeten helpen rondom dit — niet dusdanig andersom. Wanneer de brunette de koffer vervolgens overneemt, zelf, wordt zijn schaamte volledig compleet. Wat voor man is hij? 'Precies, het is oké — het is ook mijn schuld dat u uw nek haast brak. Ik nam de koffer via de trap naar beneden, maar bij de laatste treden glipte het handvat uit mijn hand — net wanneer u aan kwam gelopen. Mijn excuses daarvoor. Heeft u zich niet bezeerd?' Jax kan de verbazende gevoelens niet uit zijn kijkers afhouden — niet alleen omdat de jongedame haar hutkoffer niet controleert op de mogelijke beschadigingen, maar eveneens omdat ze werkelijk ongerust is omtrent zijn welzijn. Daarbij lijkt ze niet onder de indruk van zijn werkkleding, welke fel afsteekt tegenover haar smetteloze kleding. Waardoor zou ze in de derde klasse moeten verblijven hier? Wellicht heeft ze tevens een baan gevonden op het schip, hetgeen zou betekenen dat hun klassen gelijk aan elkaar zijn. 'Mijn naam is Diana, die van u?' Vanwege de blondine knipperen Jax' kijkers zichzelf enkele malen afgeleid, waarna hij zijn concentratie verplaatst. 'Net klaar met werken?' Daarbij krullen de mondhoeken van de blondharige jongedame naar boven, doch haar glimlach amicaal is — geenszins een belediging. Ondertussen buigt de bruinharige jongedame zichzelf omlaag, een zakdoek tevoorschijn toverend uit de hutkoffer, hagelwit. 'Hier — voor uw handen. En mijn naam is Saoirse. We waren onderweg om de spullen op te bergen, maar mijn koffer bleek iets zwaarder te zijn dan gedacht en besloot een snoekduik van de laatste treden te maken. Het was alleen niet mijn bedoeling iemand te tackelen voor hulp.' Jax glimlacht kortstondig, waarop hij de zakdoek aanneemt. Jax wordt kortstondig overvallen door de jongedames — de gemakkelijke manieren waarop ze hem aanspreken, zonder enige terughoudendheid. Wanneer de brunette dan een plagende glans in haar blauwe kijkers laat verschijnen, wenst hij grondig dat hij in de machinekamers zou verblijven. Dan wordt hij gered door de scheepshoorn — welke luidkeels zijn stem laat horen over de wijdgerekte omgeving. Jax kijkt omhoog, gedreven door de adrenaline voor de reis. Wanneer de bruinharige jongedame naar de reling stapt om uit te kijken, heeft hij de neiging haar te volgen. Alsnog houdt hij zich in, gezien hij de afstand zal moeten bewaren. Wanneer haar volle lippen bewegen, kan hij de woorden bijna niet horen — de wind ze slaand in de vergetelheid. Maar, de betekenis daarachter is duidelijk: ze zijn vetrokken. Jax kan niet geloven dat hij nu daadwerkelijk zal gaan — een nieuwe toekomst voor ogen. Jax kijkt met een verbouwereerde blik naar de verdwijnende kade, de personen welke daarop staan te zwaaien — niemand voor hem. Jax laat alles en iedereen achter zich, hetgeen hem goeddoet. Maar, wat zou hem tegemoet komen? Daarvan grijpt de angst hem plotsklaps rondom de keel. Slikkend veegt hij zijn gezicht af met de hagelwitte zakdoek, welke naderhand besmeurd tevoorschijn weet te komen. Opnieuw vlammen zijn wangen rood, het materiaal verpest voor de jongedame's toekomst. 'Ik ben Jax,' vervolgt hij dan — zijn naam daarbij kortaf uitspreken, de ene klank ruw klinkend. 'En, alstublieft — verontschuldigingen zijn onnodig. Ik had beter moeten uitkijken. Sta me toe de koffer naar de bestemming te brengen, plus uw zakdoek te vergoeden.' Alhoewel dat een flinke beuk zou slaan in zijn spaarpotje — hetgeen opgedroogd was. 'En, mijn werk is zojuist begonnen. Alhoewel de machines goed klinken.' Onder zijn voetzolen maakt het schip een hummend tevreden geluid, hetgeen laat weten dat de machines lopen. Wanneer hij de koffer af had gezet, zou hij terug moeten gaan — controleren of er niets verkeerd zou lopen. 'Wat is uw kamernummer op het schip, juffrouw?' vraagt hij daarna, kijkers opnieuw op Saoirse geconcentreerd. Terwijl hij de zakdoek in zijn handen om blijft draaien, glijden zijn kijkers bij direct oogcontact weg — de druk daarvan te groot, helemaal bij zo'n prachtige jongedame. |
[ bericht aangepast op 21 sep 2021 - 20:25 ]
[ bericht aangepast door een moderator op 16 nov 2014 - 19:18 ]
•
