• “Vanmorgen hebben twee vissers een lichaam gevonden in de Thompson River. Het lichaam is vermoedelijk van de vermiste studente Sophia Clare die een week geleden voor het laatst op de campus van St. Lawrence University is gezien. We houden u op de hoogte.”

    Een jaar geleden hebben zes studenten van St. Lawrence University ’s nachts ingebroken in de school en de examens gestolen. De school was de volgende dag al op de hoogte, maar tot de dag van vandaag hebben ze de daders nog steeds niet gevonden. Er is echter één iemand die van de daad van deze vijf jongeren af weet: Sophia Clare. Om wraak te nemen op haar ex – één van de zes daders – dreigde ze hun geheim door te vertellen. De zes studenten wilden haar een lesje leren, om te voorkomen dat Sophia het door zou vertellen, wat vreselijk uit de hand is gelopen.

    Dit RPG volgt de zes studenten en zes vrienden van hen, in de tijd na de vermissing van Sophia. Ze studeren allemaal aan St. Lawrence University en wonen daar op de campus. Lukt het ze om te zwijgen over hun daden, of lukt het ze niet langer en vertellen ze het door?


    De moord:
    De moord op Sophia is eigenlijk een ongeluk geweest. Sophia wilde wraak nemen op haar ex, die bij de zes daders hoort, door de school in te lichten over het groepje dat de examens heeft gestolen. De zes daders wilden dit voorkomen, want als school er achter zou komen, zou het betekenen dat de studenten van school getrapt zouden worden. Tijdens het jaarlijkse feest op de campus, besluiten ze haar een lesje te leren, in de hoop dat ze het niet doorverteld. Ze duwen haar in de rivier die langs de campus loopt en besluiten haar er na een tijdje uit te halen. Sophia komt echter niet meer boven water. De groep raakt in paniek en gaan zo snel mogelijk terug naar de binnenplaats van de campus, waar het feest plaats vindt, dat is dan ook hun alibi.

    Rollen;

    Moordenaars; VOL.
    – Rivals | Annie Jane Mitchell | 1.2
    – Californication | Sami 'Sam' Díaz | 1.2
    – ZaynJavaddMalik | Ace Floyd Scofield | 1.2 De ex van Sophia
    – Catesbeianus | Audrey Nevaeh Kingston | 1.4
    – NiallJamesHoran | Elijah Austin Kingston | 1.2
    – Frary | Adinah Esther Beckett | 1.2

    Overige studenten; VOL.
    – Cogitatio | Raelin Niamh Ladora | 1.9
    – Gally | Daniel Oliver Clare | 1.2
    – Gently |Lorette `Loren` Francille Waldorf | 1.2
    – xHoranx | Lauren Mayer | 1.2
    – Gally | Arthur Blake Oakley | 1.8
    – ZaynJavaddMalik | Trevor Kilian Burrows | 1.8

    Kamerindeling;
    Jongens
    Trevor – Elijah
    Ace – Arthur
    Sami – Daniel

    Meisjes
    Lorette – Raelin
    Annie – Lauren
    Audrey – Adinah


    Regels:
    – Minimum 300 woorden (een keer wat minder is niet erg)
    – Geen ruzie buiten de RPG
    – 16+ is toegestaan maar wel het liefst onder een spoiler
    – Niemand buitensluiten graag
    – Geen perfecte personages of die van een ander besturen
    – Niet meedoen en vervolgens niet actief zijn


    Begin;

    De personages zijn op de campus, maar ze kunnen overal zijn (kamer, campus café, in de les, bibliotheek etc) en ze horen allemaal het nieuwsbericht door de luidsprekers van de campus; ''Geachte studenten, we hebben het tragische bericht ontvangen dat het lichaam dat gister is gevonden in de rivier; de Thompson River inderdaad het lichaam van de vermiste Sophia Carter is. Wat er precies is gebeurt met de studente is nog niet bekend, wij vragen U dan ook, als U vorige week vrijdag iets vernomen heeft, het bij de schoolraad te melden. Er wordt in het hoofdgebouw een aparte gedenkplek voor Sophia ingericht. Als school zullen wij ook een herdenkingsdienst organiseren, wanneer deze plaats zal vinden, wordt nader bekend gemaakt. Wij houden u op de hoogte.'' Ze kunnen al met iemand zijn maar dat is wel handig om even van te voren af te spreken in het praattopic. Daniël was al eerder ingelicht over het verlies van zijn zusje.


    Everything is illuminated by the light of our past.

    Raelin Niamh Ladora.



          Moe strek ik me uit en op precies dat moment realiseer ik me dat ik in slaap ben gevallen in de bibliotheek. Ik zucht zachtjes en zoek naar mijn mobiel om mijn muziek uit te zetten. Ik heb waarschijnlijk lang geslapen want ik ben bij mijn “jeugdige” liedjes. Liedjes van mijn jeugd waar ik het hart niet voor heb om ze te verwijderen. “Prince Ali, fabulous he, Ali Ababwa,” galmt het door mijn oren. Met een lichte lach zet ik de muziek uit waardoor ik meteen een nieuwsbericht te horen krijg.
    “... Ontvangen dat het lichaam dat gister is gevonden in de rivier; de Thompson River inderdaad het lichaam van de vermiste Sophia Carter is. Wat er precies is gebeurt met de studente is nog niet bekend, wij vragen U dan ook, als U vorige week vrijdag iets vernomen heeft, het bij de schoolraad te melden. Er wordt in het hoofdgebouw een aparte gedenkplek voor Sophia ingericht. Als school zullen wij ook een herdenkingsdienst organiseren, wanneer deze plaats zal vinden, wordt nader bekend gemaakt. Wij houden u op de hoogte.''
    Mijn lach veranderd in een streep en voordat ik het weet rolt er een traan over mijn wang. Ik veeg hem ruw weg en sta op. Ik pak mijn zwarte rugzak van de grond en gooi hem over mijn schouder. Sophia, dood? Ik ben niet bevriend met haar maar ik zit wel met een paar klassen bij haar. Misschien zou ik niet moeten huilen maar ik ben daar nou eenmaal gevoelig voor. Waarschijnlijk omdat mijn moeder ook is overleden. Ik loop richting de geschiedenisboeken kasten en ga daar oo de grond zitten. Het is een veilig plekje waar ik vaak kom, soms om na te denken, soms om huiswerk te maken en soms om te slapen. Binnen een paar minuten heb ik me herpakt maar toch blijf ik in het hoekje zitten zodat ik redelijk verstopt zit. Omdat ik op de grond zit bij de geschiedenisboeken zullen waarschijnlijk niet veel mensen mij vinden. Ik blijf lusteloos voor me uit staren terwijl ik denk aan Daniël. Ook hem ken ik niet goed maar ik weet dat hij haar broer is en hij moet veel pijn voelen nu.
         

    [ bericht aangepast op 9 dec 2014 - 22:56 ]


    Arthur Blake Oakley


    De bib, de plek waar je kon leren voor je examen, taken goed afwerken en boekjes lezen zonder dat iemand het door heeft. Net zoals ik nu doe, maar begrijp me niet verkeerd ik ben meer het stripboek type die wat snugger wilt lijken. Met het biologie boek in mijn handen met daartussen de nieuwe captain America strip zat ik rustig te genieten tot een irriterend piep geluid van de speakers kwam en ik fronsend opkeek en ondertussen mijn Starbucks koffie in mijn hand nam om er een slok van te nemen.
    ''Geachte studenten, we hebben het tragische bericht ontvangen dat het lichaam dat gister is gevonden in de rivier; de Thompson River inderdaad het lichaam van de vermiste Sophia Carter is. Wat er precies is gebeurt met de studente is nog niet bekend, wij vragen U dan ook, als U vorige week vrijdag iets vernomen heeft, het bij de schoolraad te melden. Er wordt in het hoofdgebouw een aparte gedenkplek voor Sophia ingericht. Als school zullen wij ook een herdenkingsdienst organiseren, wanneer deze plaats zal vinden, wordt nader bekend gemaakt. Wij houden u op de hoogte.''
    . Ik verslikte me even in mijn koffie waarna ik het boek ook liet neerliggen. "Oh Shit," fluisterde ik verbaasd. Dat was toch die vermiste studente van een week geleden? Uh dit is te fuckt up voor woorden. Het vreemde gevoel knaagde wat aan me, stel dat dat jou beste vriend of vriendin is. Of dat jij diegene bent in die rivier. Een rilling glijd over mijn rug. Nope! Nope, niet aan denken Arth. Kom weer niet met die rare gedachten.
    Dat is soms wel het nadeel van een te grote fantasie. Ik nam mijn stripboek en propte deze in mijn tas en daarna stond ik op om mijn Starbucks te nemen en daarna naar buiten te gaan. Iemand zoeken zodat ik me niet forever alone voel. Terwijl ik een beetje ronddool vind ik Raelin bij de geschiedenis boeken. "Ah, ik hoopte je hier al te vinden." grijnsde ik naar haar, waarna ik naast haar neer plof. "Heb je dat net ook gehoord? Ik krijg er de rillingen van." zei ik zacht terwijl ik mijn bril iets beter op mijn neus zet."Kende jij haar niet een soort van?" vroeg ik haar waarna ik even aan mijn hoofd krab. Ik ben niet goed met serieuze onderwerpen , maar het is toch iets waar je wel iets moet over zeggen. Uit respect voor haar, ondanks dat ik ze niet echt ken of überhaupt weet hoe ze eruit ziet.


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH


    Sami 'Sam' Díaz

    "Nee, dit is één of andere grap. Iemand probeert ons te naaien." De paniek van Annie sloeg op mij over, haar trillende hand op mijn schouder en haar versnelde ademhaling deden mij gefrustreerd op mijn lip bijten. "Ze zullen er niet achterkomen. Sophia is niet dood. Het kan niet. We zijn nog maar jong, Sami! We zijn geen moordenaars!" Ik staarde levenloos voor me uit tot ik het bekende gezicht van Adinah zag, een vermoeide blik en het zou mij niks verbazen als ze een kater had. ''Jongens. . .'' begint ze, ''Sophia. . . Ze is dood. . . We hebben haar. . .'' Ze hoefde haar zin niet af te maken om het ons duidelijk te maken, we hadden haar vermoord. Nee, niet wij. Ace. ''Het kan iedereen geweest zijn. . . Nee, we zeggen dat het zelfmoord was – of. . . Of dat het Ace was,'' stelde ik voor en gooide mijn peuk uit op de grond en trapte er vervolgens op.
          ''Hi-hij heeft het bedacht toch?'' Ik had geen idee waarom ik het vroeg, ik twijfelde. Was ik medeplichtig? Ik weet nog precies hoe het ging, hoe ik vrolijk instemde met het plan. Ho Stel je voor dat ik van school af werd gestuurd? Dat zou een ramp zijn geweest, dan zou iedereen er achtergekomen en mijn ouders zouden woedend zijn. Pislink. Het zou mij niks verbazen als ze me op straat zouden zetten, dat was de reden waarom ik het plan doorzetten. Ik deed mee, ik deed sowieso mee. Ik leunde met beide ellebogen op mijn knieën en verborg mijn gezicht in mijn handen. ''Ik word levend verbrand in hel,'' mompelde ik. ''Ik moet Daniel elke dag onder ogen komen, elke dag.'' Ik kon wel janken maar wou mij graag groot houden tegenover Annie en Adinah. ''Over een paar weken is het weggezakt, dat moet wel. We moeten de rest spreken,'' zei ik en hief mijn hoofd weer op – het was overduidelijk dat ik betraande ogen had. Hoe kon het ook anders? Wat ik had gedaan kon de rest van mijn leven beïnvloeden. ''Zullen we ontbijten?'' Vroeg ik, ''ik wil afleiding,'' voegde ik er aan toe. Het was meer een manier om mijn verdriet weg eten – daarbij zou niks meer voor afleiding kunnen zorgen.
          Mijn blik ging over het plein, in de verte zag ik silhouetten en zenuwachtig wreef ik in beide handen. Ik kon niet helder nadenken met al deze gedachten die constant door mijn hoofd rondspookte. Ik zelf was snel uit de kamer van mij en Daniel geglipt, hij had waarschijnlijk alles overhoop gegooid met mijn spullen erbij. Ook onze ruzie werkte vreselijk tegen op dit moment, hij had nog geen woord tegen mij gezegd behalve het geschreeuw wat over de hele campus te horen had moeten zijn. Zelfs toen ik 'sorry' had gezegd had hij het niet geaccepteerd, ik wist dat ik niet boos mocht worden op hem en zeker niet nu maar ik kon er nog steeds niet mee omgaan.

    [ bericht aangepast op 9 dec 2014 - 22:50 ]


    Everything is illuminated by the light of our past.



    Elijah Austin Kingston
    Mijn hersenen maakte overuren en met elke vraag die opsprong, leek de onrust in mijn ogen toe te nemen. Het besef dat het onze schuld was, leek steeds beter tot me door te dringen, net als dat we een heel groot probleem hadden als iemand erachter zou komen dat wij dit op onze namen hadden staan. Ik wilde de gevolgen daarvan nog geeneens weten. Het was maar een grap geweest. Een grap met een heel slecht einde. Wij konden dit toch ook niet weten?
    Op een gegeven moment kwam ik dan ook uit mijn staarsessie, wetende dat ik mezelf helemaal gek aan het maken was, en zochten mijn ogen die van mijn beste vriend op. Langzaam schudde ik mijn hoofd bij zijn woorden en wanhopige blik, die me niet onopgemerkt bleven. 'Het kan niet, het mag niet,' mompelde ik zachtjes, om daarna mijn hand op te houden toen hij zijn volgende sigaret alweer opstak als teken dat hij er ook eentje in mijn richting moest gooien. Het was een hele tijd geleden dat ik gerookt had, maar op dit moment kon het me niet schelen. Het kon me nu alleen niet meer schelen. Het enige wat ik wilde was een oplossing, die alles goed zou maken. Maar zelfs ik wist dat die deze keer niet uit de lucht kwam vallen zoals normaal wel het geval was. En dat was het hele struikelblok, wetende dat er sowieso problemen zouden komen. 'Het gaat goed komen, Ace, het moet gewoon.' Vroeg me niet hoe, want dat wist ik ook niet, maar ik wist wel dat het moest. Het maakte me dan ook niet uit hoe en wat, maar het ging goed komen. 'Daarbij sta je er ook deze keer niet alleen voor,' zei ik waarna een trillende zucht mijn mond verliet. Nu ik de woorden uitgesproken had, zorgde dat alles echt tot me doordrong en wist ik ook dat ik deze keer minder blij was met alles wat er was gebeurd waardoor ik deze woorden uitsprak. Een ding wist ik wel zeker: Er kwamen geen feestjes meer voor mij, want geen enkele leek normaal af te kunnen lopen.

    [ bericht aangepast op 10 dec 2014 - 9:07 ]


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer



    Annie Jane Mitchell

    Een bekende stem trok mijn aandacht. Ik wendde mijn blik van Sami af en zag Adninah staan. Ze zag er net zo erg uit als Sami en ik deden. "Jongens... Ze is dood. We hebben haar..." bracht ze uit. Ik wreef met mijn wijsvinger over mijn slaap, in de hoop het knagende gevoel in mijn hoofd te verjagen. "Ja," mompelde ik, nauwelijks verstaanbaar.
    ''Het kan iedereen geweest zijn. . . Nee, we zeggen dat het zelfmoord was – of. . . Of dat het Ace was,'' stelde Sami voor. Ik schudde vrijwel meteen mijn hoofd. "Nee. Dat kunnen we Ace niet aan doen. Zelfs al zouden we dat doen, dan zou Ace vroeg of laat - waarschijnlijk vroeg - ons ook verlinken. We kunnen het beste gewoon zwijgen."
    Ik dacht terug aan die avond. Het was begonnen als een leuke, gezellige avond. Sophia had alles echter moeten verpesten. Ze wilde ons verlinken, we hadden geen keus. Ace kwam met het idee haar in de rivier te duwen, als een soort les, maar het had vreselijk uitgepakt. Waar ging het eigenlijk over? Sophia had ons lot in haar handen. Ze kon ervoor zorgen dat we van school zouden worden gestuurd. Nu ik er zo over nadacht, was dat misschien zo erg nog niet geweest. Beter dan levenslang de bak in. De rillingen liepen al over mijn rug bij de gedachte. Ik zag mezelf niet in een oranje pakje achter de tralies zitten, levend op alleen vies gevangenisvoedsel.
    "Zullen we ontbijten? Ik wil afleiding," deed Sami me uit mijn gedachten op schrikken.
    Ik knikte. "Ik kan ook wel wat afleiding gebruiken inderdaad." Ik merkte dat mijn maag was begonnen te rammelen. Ik had wel betere dingen aan mijn hoofd, dus tot nu toe had ik het genegeerd. Hoe lang ik het nog zonder eten vol zou houden wist ik niet.


    "The most beautiful things in life go unnoticed..."


    Lauren Mayer.
    Verveeld zit ik in de bibliotheek en ik probeer wat te lezen. Helaas kom ik er amper aan toe. Mijn gedachten vliegen overal heen, ik kan me niet concentreren. De letters in het boek dansen rond voor mijn ogen en zelfs de weinige tekeningen die ernaast staan, lijken te bewegen. Dit heb ik nou elke keer, elke keer als ik wat aan school wil doen. Ik wil écht goede cijfers halen, ik wil, zoals vroeger, de beste zijn in al mijn vakken, maar het lijkt wel alsof mijn motivatie gewoon compleet is afgezakt naar nul. Naar min oneindig. Ik hoorde dat Sophia vermist werd. Eerst nam ik het wat luchtig op, ik zocht er niet al teveel achter. Het zou vast weer een of andere grap zijn geweest. Ze was niet op komen dagen bij enkele lessen, hoorde ik al. Ook al was ze geen persoon om te spijbelen, ik vond het wel grappig. Maar nu... Nu is ze al een week weg en ik maak me echt zorgen.
          'Geachte studenten, we hebben het tragische bericht ontvangen dat het lichaam dat gister is gevonden in de rivier; de Thompson River inderdaad het lichaam van de vermiste Sophia Carter is. Wat er precies is gebeurd met de studente is nog niet bekend, wij vragen U dan ook, als U vorige week vrijdag iets vernomen heeft, het bij de schoolraad te melden. Er wordt in het hoofdgebouw een aparte gedenkplek voor Sophia ingericht. Als school zullen wij ook een herdenkingsdienst organiseren, wanneer deze plaats zal vinden, wordt nader bekend gemaakt. Wij houden u op de hoogte.' Als deze tekst enkele minuten later door de speakers galmt, schrik ik me een ongeluk, en ik meen te horen dat iedereen die hier in de bieb zit, zijn of haar adem inhoudt. Sophia is dood? Maar hoe dan? Waarom? Ik voel alle kleur uit mijn gezicht wegtrekken en ik bijt op mijn onderlip. Wat is er in godsnaam gebeurd met dat lieve meisje? Ik bedoel... Ze was altijd zo aardig voor mij - in tegenstelling tot anderen. Was die vrolijke persoonlijkheid van haar niet meer dan een masker en heeft ze zelfmoord gepleegd? Nee... dat kan niet... Toch?

    [whoops, sorry]

    [ bericht aangepast op 10 dec 2014 - 15:26 ]


    I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

    • Lorette `Loren` Francille Waldorf •


    ` Being broken doesn`t mean to give up. `

    Een zacht zuchtje verliet mijn mond toen ik om me heen keek. De mensen die zich hier in de buurt bevonden stonden zowat allemaal in groepjes van minstens twee en nog meer, maar het kon me niet zoveel schelen - gezien ik hier ook een paar vrienden had, alhoewel het aantal nu minder geworden was. Bij de gedachte slikte ik, hoe kon het hemelsnaam zijn dat Sophia dood is? Ze kon toch zwemmen, of zou ze een feest gehad hebben en veel gedronken hebben? Ik schudde mijn hoofd bij de gedachte, ze zou nooit veel drinken - maar wat kon nou ík zeggen?
    Ik schoof een blonde pluk achter mijn oor en liet een klein zuchtje vanuit mijn mond ontsnappen. Hoe kon ik domme ezel vergeten mijn mobiel mee te nemen, zachtjes schudde ik mijn hoofd - terwijl ik naar boven keek.
    Het weer was heel erg mooi, alhoewel deze dag tot één trieste dag geworden was. De zon die vrolijk scheen, alsof zij de schuld bezat dat het prachtig weer is. Ik kromp lichtelijk in elkaar, toen er een jongen zomaar op een skateboard voorbij flitste. Alweer zo iemand die er niet op let, waarlangs je loopt of gaat - kortom, asociaal.
    Een kleine gil verliet mijn mond, toen iemand tegen me botste. Diegene probeerde mijn arm te grijpen, met het gevolg dat ik bovenop diegene landde.
    » Lorette?! Oh god, sorry.. « De welbekende stem drong tot mijn oren door, Daniel. Ik voelde mijn wangen rood worden en waarschijnlijk leek ik weer zo rood als de appel waarmee Sneeuwwitje vergiftigd werd.
    » Soryy.. « Hij herhaalde zijn verontschuldiging, die keer wat harder. Ik merkte hoe hij probeerde me overeind te helpen, waardoor ik zelf in beweging kwam. Uiteindelijk stond ik en kon de stof van mijn broek vegen, ik stak tenslotte mijn hand naar hem uit.
    » G-gaat he.. « Ik brak mijn zin voor de laatste letter af en keek hem onbesluitelijk aan. Ik wou bijna vragen hoe het hem ging, maar misschien zou hij denken dat ik om Sophia vroeg en niet doordat ik op hem ben gevallen. » Was je van plan iets te gaan.. doen? « Het was er nog uit, voor ik er erg om zat te nadenken - maar het was een stomme vraag. Hij zou zeker de hele tijd aan Sophia denken. Ik keek hem weer aan met roodgekleurde wangen en snel bond ik mijn haren in een staart - om met iets bezig te zijn.


    "Satan's friendship reaches to the prison door."

    Raelin Niamh Ladora.



          De rust die er was werd ruw verstoord door Arthur. “Ah, ik hoopte je hier al te vinden.” Een grijns verschijnt op mijn gezicht en even ben ik het hele ongeval vergeten. “Heb je dat net ook gehoord? Ik krijg er de rillingen van.”
    Ik knikte lichtjes. “Ja, ik ook. En al helemaal omdat ze in de Thompson River is gevonden. Ik bedoel – ze kan onmogelijk zeflmoord hebben gepleegd, toch? Ze was altijd zo blij. Ze was geen engel, maar wel erg behulpzaam. Ik kan me echt niet voorstellen dat iemand haar dit heeft aangedaan.” Mompel ik.
    “Kende jij haar niet een soort van?” Vraagt Arthur dan. Opnieuw knik ik.
    “Ja, ik zat bij haar met wiskunde en gym. Ze hielp me altijd met de formules; je weet dat ik daar slecht in ben.” Grijns ik. Toch blijft haar dood ergens achterin mijn hoofd rondspoken. Was het zelfmoord? Een ongeluk? Een moord? Alle drie de vragen zijn niet fijn maar ik snap wel dat mensen antwoorden willen hebben.
    “Naja,” mompel ik dan. “De politie zal er wel achter komen wat er is gebeurd.” Ik besluit voor mezelf om er dan niet meer zoveel over te praten. De doden moeten met rust gelaten worden.
          Ik glimlach naar Arthie en bekijk hem dan even. “Je ziet er goed uit,” glimlach ik dan. Arthur en ik zijn al tijden vrienden en we waren dan ook vaak bij elkaar. Daarom vind ik het fijn dat hij me meteen kwam bezoeken. “Als je wil kunnen we gaan ontbijten? Ik heb nog niets gehad en ik rammel.” Lach ik.
    Ik hijs mezelf op aan de kasten van de bibliotheek en raap mijn rugzak nog een keer op, waarna ik die over mijn schouder gooi. Als ik iets verder loop zie ik dat bijna alle mensen die eerst in de bibliotheek zaten – dat waren er al niet veel – nu in groepjes zitten. Waarschijnlijk om over Sophia te praten. Ik vang wat gesprekken op met verschillende theorieën over haar dood. Ik rol me ogen als iemand beweert dat ze dood is gegaan door aliëns. Waarschijnlijk een grapje, maar niet erg respectvol. Ik draai me snel om naar Arthie. “Yo, kom je nog?” Vraag ik.

    [ bericht aangepast op 10 dec 2014 - 18:12 ]



    Ace Floyd Scofield
    Ik draaide met de minuut meer door. De ergste scenario's vlogen door mijn hoofd heen en ik werd er misselijk van. De reden dat ik meteen nog een peuk opstak zodra de andere op was. Mijn handen trilde en zocht hulp bij mijn beste vriend, die er al net zo slecht aan toe leek te zijn als ik. Ik duwde een sigaret in mijn handen, waarna ik het pakje in de zak van mijn vest stak. Met mijn handen in mijn haar, liet ik me uiteindelijk tegen een muurtje aanzakken, in de hoop mezelf wat rustig te houden. Maar het werkte voor geen meter. Ik sloeg hard met mijn vuisten op de stenen grond en bonkte met mijn achterhoofd tegen de muur aan. 'Het komt niet goed.' Brabbelde ik hopeloos. 'Wat nou als de rest me verlinkt. Het was mijn idee Elijah.' Ik wist dat ik op hem kon rekenen en verwachten dat eigenlijk ook van de rest. Het waren mijn vrienden en daarbij hadden ze net zo'n groot aandeel als ik. Het was misschien mijn idee geweest. Hun hadden er net zo goed mee ingestemd en hadden net zo hard gelachen en niets gedaan zodra Sophia het water in was geduwd. Mijn blik gleed over het terrein, op zoek naar de andere, maar ik bleef hangen bij Daniel, die me even strak aankeek. Ik slikte moeizaam en wende mijn blik razendsnel weer af naar Elijah. 'Hij vermoord me.' Daniel zou er alles aan doen om er achter te komen wat er gebeurd was. Dat wist ik zeker. En ik wist ook zeker dat ik de eerste was die hij kapot zou maken om erachter te komen. En hij had nog gelijk ook. Hij had alle recht om me helemaal kapot te slaan en ik zou hem waarschijnlijk niet eens tegenhouden.

    [ bericht aangepast op 11 dec 2014 - 19:05 ]


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''


    Adinah Esther Beckett


    Ondanks dat ik geen honger heb ga ik met Sami en Annie mee naar het ontbijt.
    Ik rook sigaret na sigaret als we aan de tafel zitten, enkel een kop koffie voor mijn neus die zo goed als onaangeraakt blijft.
    Om me heen zie ik alleen maar verdrietige blikken. Her en der omhelzen mensen elkaar, er wordt gesnikt en geschreeuwd. Sophia was geliefd, zo blijkt.
    Ik bijt op de binnenkant van mijn wang tot ik bloed proef en tranen in mijn ogen springen, die ik ongegeneerd over mijn wangen laat lopen.
    Ik mag dan wel harteloos zijn, een goede actrice ben ik ook zeker en mijn brein werkt beter dan dat van de gemiddelde student op deze campus.
    Van de tafel trek ik een tissue, waarmee ik dramatisch mijn wangen droog dep. Er lopen mensen voorbij die me met meedelijden aankijken, gevolgd door mensen met een opgetrokken wenkbrauw.
    Oké, ik mocht Sophia niet, maar ik word liever gezien als een bitch die aandacht nodig heeft en daarom verdriet om haar overleden medeleerlinge of zelfs 'vriendin' faket dan als eventuele moordenaar.
    Ik voel me vreselijk, vies en mijn hoofd bonst. Van onder mijn wimpers kijk ik naar Sami, aan de overkant van de tafel. Hij is een goede vriend van me en het doet me pijn om hem zo te zien. We praten al een tijdje een stuk minder, eigenlijk sinds het moment dat we onze relatie verbroken. Een erg goed koppel waren we niet, maar onze vriendschap is minder geworden sindsdien en ik mis hem.
    Het liefst wil ik nu iemand knuffelen en keihard écht en oprecht huilen, lelijk snotteren en gillen - maar dat past niet bij mijn imago en geen van mijn vrienden zal me daarna ooit nog serieus nemen.
    Ik neem een slok van de lauwe koffie voor mijn neus en leg mijn hoofd in mijn handen. Mag ik al weer terug naar bed?
    Zelfs het bed van de vreemdeling voelt nu aantrekkelijk, enkel om eventjes genegenheid te voelen. Ik wil een knuffel, een fles sterke drank en nooit meer mijn bed uit hoeven komen.


    I had a few, got drunk on you and now I'm wasted


    Audrey Nevaeh Kingston

    Neuriënd sloeg ik de bladzijde van mijn boek om. Het boek raakte me echt, zoals velen anderen niet deden. Ook al was het de derde keer dat ik het las, nog steeds lieten deze woorden mij dromen van een mooie afloop; een happy end. Ik zat op mijn bed in Adinah en mijn kamer. Mijn kamergenote was de vorige avond niet aanwezig geweest en ook toen ik 's ochtends wakker werd was ze niet te bekennen. Ik maakte me eerlijk gezegd niet echt zorgen; mijn gedachtes stonden wel naar een ander onderwerp. Dat onderwerp probeerde ik echter te verdoezelen met het herlezen van dit boek. Eerlijk gezegd lukte dat niet zo gemakkelijk. Steeds opnieuw dacht ik aan die avond en maakte ik me zorgen over wat er nu was gebeurd. Opnieuw sloeg ik een bladzijde om toen er een stem door de speakers schalde; "Geachte studenten, we hebben het tragische bericht ontvangen dat het lichaam dat gister is gevonden in de rivier; de Thompson River inderdaad het lichaam van de vermiste Sophia Carter is. Wat er precies is gebeurt met de studente is nog niet bekend, wij vragen U dan ook, als U vorige week vrijdag iets vernomen heeft, het bij de schoolraad te melden. Er wordt in het hoofdgebouw een aparte gedenkplek voor Sophia ingericht. Als school zullen wij ook een herdenkingsdienst organiseren, wanneer deze plaats zal vinden, wordt nader bekend gemaakt. Wij houden u op de hoogte.''
    Meteen stop ik met neuriën. De gespannen sfeer in de plotselinge stilte is als te snijden. Voor een paar seconden zit ik stil, niet wetende hoe te reageren.
    Dan begint mijn ademhaling rare tekenen te vertonen; mijn ademhaling slaat op hol. Zo snel als het maar kan probeer ik mijn ademhaling naar een normaal tempo te brengen door langzaam in en uit te ademen. "Rustig" vertel ik mezelf. "Ze weten nog niet wie het heeft gedaan of wat er is gebeurd. Rustig maar." Ik weet niet waarom ik tegen mezelf praat, dat doe ik normaal nooit. Niet dat dit normaal is, maar dat ik zo zou reageren had ik nooit gedacht.
    Ace schiet er door mijn gedachten. Hoe moet hij zich nu voelen? Plotseling voel ik een enorme behoefte bij hem te zijn en zijn armen om me heen te voelen. Ik spring omhoog en ren zo snel mogelijk de kamer uit.
    Zo snel als ik de kamer uit was gerend, zo snel zag ik Ace. Mijn lichaam bracht me zo snel als het maar kon naar hem toe tot ik realiseerde dat het misschien beter was om niet op te vallen. Dat was beter voor ons allemaal. Wat zouden ze doen als ze erachterkwamen dat wij het gedaan hadden? Eerlijk gezegd had ik daar nog helemaal niet aan gedacht. Ik duwde mijn gedachten weg. Ace, ik moest er nu voor hem zijn. Natuurlijk ook voor mijn vrienden, maar het meest voor Ace.
    Langzaam liep ik nu naar hem en mijn broer toe en zwijgend ging ik naast hen staan.


    you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman



    Trevor Kilian Burrows
    Driftig zocht ik mijn boeken bij elkaar, terwijl ik hard meezong met de muziek die draaide. Precies de reden dat ik altijd naar de bib ging om te leren, in plaats van dat ik dat gewoon hier deed. Ik werd door teveel dingen afgeleid, waaronder muziek. Ik propte mijn boeken in mijn tas en gooide deze over mijn schouder. De muziek draaide ik uit, maar ik deed mijn oordopjes in om vanuit daar gewoon verder te gaan. Ik gristen nog snel mijn drumstokken van mijn bureau, voordat ik mijn kamer verliet. Het was druk op de gang en ik wurmde me soepel langs alle mensen heen, op weg naar de bib. Ik trok net de enorme deur open, toen iets mijn muziek overstemde. De storing die de speakers gaven van de mededelingen, gingen altijd door merg en been. Ik trok een oortje uit mijn oor en zetten mijn muziek uit, om naar het slechte nieuws te luisteren.
    'Geachte studenten, we hebben het tragische bericht ontvangen dat het lichaam dat gister is gevonden in de rivier; de Thompson River inderdaad het lichaam van de vermiste Sophia Carter is. Wat er precies is gebeurd met de studente is nog niet bekend, wij vragen U dan ook, als U vorige week vrijdag iets vernomen heeft, het bij de schoolraad te melden. Er wordt in het hoofdgebouw een aparte gedenkplek voor Sophia ingericht. Als school zullen wij ook een herdenkingsdienst organiseren, wanneer deze plaats zal vinden, wordt nader bekend gemaakt. Wij houden u op de hoogte.'
    Iedereen leek erop te reageren. Mensen snelde naar elkaar toe. Begonnen hard met elkaar te fluisteren. Andere barsten in huilen uit. Ik bleef iets verstijfd in de opening staan en luisterde naar de mensen om me heen die meteen speculeerde over wat er gebeurd kon zijn. Toen ik het woord zelfmoord hoorde slikte ik even en liep ik snel door. Automatisch trok ik mijn mauwen iets omlaag, over de dikke verticale littekens op beide mijn polsen. Ookal was het, het waarschijnlijk niet, het greep me toch aan. Jezelf verdrinken was een van de moeilijkste dingen. Gewoon omdat je lichaam de overhand nam, zodra het lucht nodig had. Stilletje keek ik rond, tot ik Arthur zag zitten en Raelin ernaast zag staan. 'Hi jongens.' Ik gooide mijn rugtas op de tafel, maar hield mijn stokjes vast, terwijl ik ze tussen mijn vingers heen en weer liet rollen. 'Wie had dat gedacht he?' Mompelde ik. Doelend op het nieuws.

    [ bericht aangepast op 12 dec 2014 - 8:41 ]


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''


    Daniel Oliver Clare


    Na even kwamen we beiden overeind en ik klopte net als Lorette mijn broek af. " G-gaat he.. " hoorde ik haar zeggen en keek op, ze leek echter haar zin afgebroken te hebben en ik keek even weg.Het ging niet nee, maar volgens mij bedoelde ze het anders. "Geen zorgen, er zit enkel vuiligheid op mijn broek, heb jij je ergens bezeerd?" zei ik gerustellend en dan bezorgd, al klonk het eerste niet gemeend. Maar ik hoopte wel dat ik haar niet bezeerd had. "Was je van plan iets te gaan.. doen? " vroeg ze plots en ik keek haar wat moeilijk aan. "Ik euh, wilde wat koffie halen en daarna misschien naar de stad gaan." mompelde ik Waarschijnelijk zou ik de stad nog even uitstellen aangezien ik nog een beetje onstabiel leek en ik niet als een debiel tegen iedereen wilde aanlopen. Ik had graag nog wat bloemen gaan halen voor Sophia, iets om toch niet zonder lege handen te blijven. Dat de anderen wel zien dat ik om mijn zusje heef, voor het geval dat ze dat nog niet wisten. "Ging jjj ergens heen? Of wil je mee?" vroeg ik haar. Ik had iemand nodig die toch bij me was, ik hield er niet van om alleen te zijn en nu dat Sophia er niet meer was voelde ik een hele leegte in me. Annie had ik ook al in dagen niet meer gezien alsof ze me ontliep en Sami liet me nogsteeds borrelen van woede. Ik wilde hem gewoon niet meer vertrouwen, het zou hem vast geen ene moer schelen dat mijn zusje er niet meer is.


    Arthur Blake Oakley


    Realing had gegrijnsd en daarna knikte ze. “Ja, ik ook. En al helemaal omdat ze in de Thompson River is gevonden. Ik bedoel – ze kan onmogelijk zeflmoord hebben gepleegd, toch? Ze was altijd zo blij. Ze was geen engel, maar wel erg behulpzaam. Ik kan me echt niet voorstellen dat iemand haar dit heeft aangedaan.” Mompel ze en ik haalde zacht mijn schouders op. Néa mijn vraag knikte ze weer.“Ja, ik zat bij haar met wiskunde en gym. Ze hielp me altijd met de formules; je weet dat ik daar slecht in ben.” vertelde ze, maar eindigde met een grijnsje. "Oh ja, wauw dat ze het met je kon uithouden." zei ik met een zacht lachje. Raelin en wiksunde was gewoon om koppijn en chaos vragen. “Naja. De politie zal er wel achter komen wat er is gebeurd.” "Daar heb je gelijk in, de waarheid komt toch altijd aan het licht." ik wilde er graag een superheld quote aan toevoegen, maar hield mijn mond toen ik er even over nadacht. Het zou niet respectvol klinken. “Je ziet er goed uit,” glimlachte ze plots, wat ik best fijn vond. Meteen ook een aangenamer gespreks onderwerp. "Vind je? Thanks, i try hard to be fabulous" grinnik ik en doe een sassy pose. "Maar als Always zie jij een ook beeldig uit hoor schat." lachtte ik op zo'n typische meisjes manier. Ik kreeg opmerkingen dat ik moest zwijgen omdat mensen aan het studeren waren. “Als je wil kunnen we gaan ontbijten? Ik heb nog niets gehad en ik rammel.” Lachte ze en ik knikte gretig, waarna ik over mijn buik wreef. Ze hees zichzelf op aan de kasten van de bibliotheek en nam haar rugzak.Terwijl we de bib uit liepen passeerden we enkele groepjes die elk begonnen te roddelen over het lijk die ze uit de rivier hadden gevist. Het leken allemaal theories te zijn die ze zo uit hun vinger zogen. Toen we een gesprek passeerden over aliens bleef ik even staan. "Wel technisch gezien is dat onmogelijk. Aliens zijn slimmer dan dat en zouden zeker niet naar de aarde komen. En..." “Yo, kom je nog?” Ik keek op naar Raelin en daarna naar de studenten die me vreemd aanstaarden. "Euh, ja ...Ik kom" zei ik en draaide me vlug om en liep achter haar aan. Hi jongens.' Trevor kwam naar ons toegelopen en zette zijn tas neer op de tafel. 'Wie had dat gedacht he?'
    zei hij doelend op het nieuws. "Ik niet, ze leek geliefd." mompelde toen ik de bib nog eens rondkeek. "Wel eng, stel je voor dat ze vermoord is ofzo." zei ik en rilde even. "Ik mag horrogames misschien wel leuk vinden, maar zoiets echt meemaken moet pas een horror zijn." mompelde ik waarna ik mijn bril weer wat beter op mijn neus duwde. "Trev, heb je anders zin om met ons mee te gaan. We gaan wat eten, ik rammel namelijk." vroeg ik hem met een lichte grijns rond mijn lippen. Oh ik kon wel een héél buffet eten nu.


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH


    Sami 'Sam' Díaz

    ''Ik kan ook wel wat afleiding gebruiken inderdaad.'' Voordat ik het zelf doorhad zaten we aan een tafel en rook Adinah de ene sigaret na de ander. Er rolde een traan over haar wang maar ik twijfelde of het überhaupt echt was, het was vaak genoeg gebeurt dat ze het fakede en zeker in onze relatie. Ik twijfelde over alles wat ik wilde zeggen en mijn gedachten gingen automatisch naar Elijah, dat zou meer afleiding zijn dan een ontbijt met deze twee. Sinds dat feestje was het nog één keer gebeurd, ik had geen idee wat me bezielde. Misschien kwam het omdat ik Adinah niet meer had en behoefte had aan seks, het betekende vrij weinig – Elijah was geen homo. Toch? Daar ging ik namelijk al vrij snel van uit.
          ''Ik heb geen honger meer,'' zei ik en schoof het bord voor me van mij weg. Ik werd al misselijk als ik ernaar keek – ik was ook veel te gestrest om iets te eten. Ik haalde mijn telefoon te voorschijn en voelde me bijna schuldig een smsje naar Elijah te sturen; Meer afleiding nodig op dit moment. . . Ik hoopte eerlijk waar dat hij begreep waar ik op doelde, het kon ook niet anders. Ik leunde achterover in mijn stoel, als ik Ace verraden zou ik er alleen voor staan maar Annie had gelijk. Hij zou ons ook verlinken. De enigste zorg waar ik de zenuwen van kreeg was Daniel die elke nacht op het bed naast mij lag, hij kon overal achterkomen als was het maar een smsje wat hij zou lezen – hij zou alles weten. ''Geef me is een peuk,'' vroeg ik aan Adinah. Al was het niet echt vragen, ik hoopte meer dat ze begreep dat mijn rugharen overeind stonden door de zenuwen. ''Ik heb geen sigaretten meer,'' vervolgde ik als verklaring waarom ik het aan haar vroeg. Mijn ogen bekeken haar voorzichtig maar gedetailleerd. Haar donkerbruine krullen en haar aanwezige decolleté. Ik keek om mij heen, ''laten we het maar gewoon vergeten en het er niet meer over hebben. Hetzelfde zeggen we tegen Elijah, Ace en Audrey. Dan komt het allemaal goed.'' Mijn stem trilde nog lichtjes en ik had glazige ogen. Vergat het maar dat ik niet wat zou verzinnen om hier onderuit te komen, dit was te gek. Hoe hadden we dit plan kunnen doorzetten zonder te verwachten dat het fout ging?


    Everything is illuminated by the light of our past.



    Adinah Beckett


    "Geef me eens een peuk." Mompelt Sami, net nadat ik mijn zoveelste uitdruk. Door mijn eigenlijk constante gebruik ben ik altijd in het bezit van een dozijn aan pakjes sigaretten, en daarom ben ik altijd degene bij wie mensen komen bedelen. "Ik heb geen sigaretten meer."
    Ik geef hem het doosje, waar nog drie peuken inzitten, aan met een kleine worp en steek zelf een nieuwe op.
    Eigenlijk heb ik iets sterkers nodig, maar dat zou een slecht idee zijn. Een heel slecht idee.
    Afwezig staar ik naar de lucht, die grauwer en grauwer wordt. Mijn handen trillen minder, maar door de in scène gezette tranen prikken er nu echte emoties en zou ik kunnen huilen als ik dan niet compleet in zou storten. Eerlijk gezegd denk ik dat ik al maanden niet meer echt gehuild heb, alleen maar zielige krokodillentranen - zelfs in mijn relatie. Behalve toen het uitging, zelfs al was het beter. Toen huilde ik, zachtjes, in mijn bed.
    Van mijn vriendengroep was Sami mijn beste vriend, en nu hoor ik nog steeds in de groep maar heb ik geen goede band met wie dan ook, terwijl iedereen dat wel heeft.
    "Sam..." Het is eruit voor ik er erg in heb. Mijn ogen scannen zijn gelaat, en ik merk dat hij weg wil. Dat hij het liefst ergens anders zou willen zijn. Hij is bang, zoals wij, en zoekt afleiding. Afleiding die we vroeger bij elkaar vonden. Ik wil hem vragen of we kunnen praten, of ik even kan huilen, of hij me heel even, heel eventjes maar, vast wil houden, maar ik wil niemand tot last zijn en al helemaal niet deze jongen, die daar overduidelijk geen behoefte aan heeft. Annie ken ik niet goed genoeg, ben ik bang. Ik blaas grijze rook uit. "Nee, laat maar."

    [ bericht aangepast op 12 dec 2014 - 22:10 ]


    I had a few, got drunk on you and now I'm wasted