[RPG, 300] The Quiver † Speeltopic - Speeltopics

T H E Q U I V E R.
Heroes today. Legends forever.

---

Een groep elite huurlingen, gevestigd in New Orleans, krijgen een aanbod van een man genaamd Moses, die werkt voor de CIA.
      Deze aanbod gaat over een softwaremagnaat die is ontvoerd, vanwege een geheime operatie en waaraan hij mee heeft gewerkt – wat zich “Nighteye” noemt. Deze operatie was tijdens de Koude Oorlog uitgevoerd om een nucleair wapen onderdeel voor onderdeel de Rusland in te smokkelen.
      De groep huurlingen, dat zich The Quiver noemt, moeten deze veilig stellen voordat iemand anders dit in hun handen krijgen voor slechte doeleinden. Elk van hun is goed in hun werk, maar wie zitten er allemaal achter het nucleaire wapen aan? En waar bevindt deze softwaremagnaat zich? Is hij wel echt ontvoerd?

– Wat voor gevaren kunnen ze onderweg tegen komen? Personen? Of ook andere vallen waar ze in kunnen tuimelen?
Personen, zoiezo. Die kunnen we wel zelf verzinnen als ze aan beurt komen in de RPG. Dat zijn toch geen vaste personages. En andere vallen.. Hm, daar moet ik nog eens goed over nadenken. Ik denk dat ze het vooral druk hebben over het nucleair wapen veilig te stellen en deze ook nog eens eerst te vinden – want ze weten de plek niet waar dit zich bevindt. Daarvoor moeten ze eerst de maker ervan hebben.
– Hoe worden ze gecontacteerd?
Moses, die voor de CIA werkt, heeft hen ingeschakeld. Dit komt doordat ze niet willen dat dit publiek gaat en de mensen ervan weten. Zo kunnen hen een slechte naam krijgen en weten ze ook nog van het nucleair wapen dat vreselijk gevaarlijk is. Wie weet..

---

Regels:
• Je mag meerdere personages aanmaken, mits je deze niet verwaarloost.
• Niemand buitensluiten. Houdt 't gewoon leuk!
• Geen ruzies, behalve in de rpg zelf.
• Geen perfecte rollen! Wees realistisch. Iedereen heeft minpunten.
• Bestuur elkaars personages niet. Alleen die van jezelf.
• Vermoord geen andere personage zonder toestemming.
• 16/18+ is toegestaan, maar zet er een waarschuwing boven.
• In deze RPG moeten de posts 300 woorden bevatten.
• Let op je spelling en grammatica.

Rollen:
† Tsuchiya – Makani 'Cherry'; 1,2.
† Bederov – Dakota Ellery; 1,6.
† Braniel – Kendra Huntley; 1,5.

† Assassin – Jason Viles; 1,1.
† Ambrose – Roman Roan Tate Archer; 1,1.
† Karabatic – Maxime "Max" Sebastian Parker; 1,8.

Status:
Ze hebben zojuist een missie afgerond. Italiaanse miljonair gered in Italië zelf. Gaan met eigen vliegtuig terug.
Als ze eenmaal terug zijn krijgen ze melding van Wolf, die altijd de missies regelt, voor een nieuwe missie.

[ bericht aangepast op 27 dec 2014 - 20:10 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

MT. c: Ik vroeg me wel af hoe je wilde beginnen?

---

I'm your little ray of pitch black.

MT.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Makani – Cherry •
In een heftig vuurgevecht probeerde ze aan de overkant te komen – en het liefst heel, maar er waren geen middelen die ze daarvoor kon gebruiken en daar blijven zitten was niet al te handig – aangezien de mannen steeds dichterbij kwamen en haar maar al te graag dood wilden zien. Ze wisten waar haar positie was, maar niet de rest van Quiver. “Ja, dit moeten we echt doen Cherry, anders moeten we toch de missie aannemen in Afrika,” mompelde ze Wolf napratend en chagrijnig in zichzelf, waarna ze een paar schoten loste. Wie moest die missies nou verdomme uitvoeren? Dacht ze geërgerd. Ze vervloekte Wolf. Die Italiaanse miljonair moest maar de moeite waard zijn (net zoals het geld dat ze voor deze missie kregen) want anders zal er toch wat gebeuren..
      Op het moment dat ze besloten had om de peil met dozen nochtans hun kant op wilde gooien, vulde de ruimte zich met rook dat zich omhoog sierde en steeds meer werd. Ze had geen idee of één van die idioten dat deden, maar dit was haar kans om te ontsnappen. De klok tikte, want ze wist immers niet of ze nu alweer één van de laatste was die terug bij het vliegtuig kwam.

Eens ze de buitenwereld bereikten en de nachtwereld haar verwelkomde, bleef ze voor een seconde stilstaan. Niet vanwege de vele lichtjes van de stad die haar toeschenen en het schitterende water, waarin de donkere hemel weerspiegelde. Nee, vanwege haar koppigheid. De draak stak weer de kop op en die draak zou hoe dan ook die mannen vermoorden. Het vliegtuig was er al, klaar om weg te gaan, het touwladder was naar beneden gegooid, maar toch draaide ze zich om.
      Zonder een antwoord om het touwladder te pakken, begon de klok steeds harder te dringen – de harde voetstappen kwamen steeds dichterbij en voor ze het wist had ze haar geweren tevoorschijn gepakt en hield ze die omhoog gericht – de mannen verwelkomend zodra zij tevoorschijn kwamen. Als niemand haar daar weg zou halen, zou ze het touwladder pas vastpakken als zij klaar was met deze mannen. Waarschijnlijk zou ze hiervoor wel uitgescholden worden, maar ze was van de risico's nemen. Was dat niet een van de redenen waarvoor ze bij The Quiver was gekomen?

[ bericht aangepast op 24 dec 2014 - 19:23 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

     

Als een van de laatste had ik het vliegtuig bereikt, dus wat onhandig was ik de touwladder opgeklommen. Ik wist niet of ik exact te laatste was, dus wilde ze niet te lang laten wachten – of onnodig in gevaar brengen. Toen ik eenmaal boven was miste ik sowieso Cherry nog, dus gehaast keek ik naar beneden, maar door alle rook viel er weinig te zien.
      Ineens spotte ik echter een of andere gek die volop tegen de mannen in ging die op haar afkwamen. Dat moest Cherry haast wel zijn. Ik rolde met mijn ogen maar moest toch even lachen. Ik besloot haar maar vanaf hier te helpen, dan zou het alleen maar sneller gaan en des te eerder konden er er weer vandoor, ik had het hier al wel weer gehad. Teveel slechte schutters.
      Ik richtte op de anderen die Cherry steeds meer naderde, maar het ging wat onhandig met een vliegtuig dat niet echt wist recht te blijven hangen en vooral niet vanaf deze hoogte, toch ging ik door, want mede dankzij mij gingen er een paar neer.
      Ik herlaadde mijn geweer eens, waarna ik doorging. Ik zag er steeds meer neervallen, wat moest betekenen dat er meerderen aan het mee schieten waren. Door het lawaai dat het vliegtuig maakte kon ik niet plaatsen waar alle schoten vandaan komen die mijn oren binnendrongen.
      Ondanks de zorgen die ik op dit moment had voor Cherry’s leven wist ik ook wel dat de jongedame zich overal uit wist te redden. Zo’n typje was het wel, dat had ik al snel doorgehad toen ik haar ontmoette. Maar natuurlijk maakte ik me wel zorgen, ze leek de enige te zijn die nog in de vuurlinie te vinden was, en leek nog niet bepaald aanstalten te maken om daar te vertrekken.
      Ik schoot er nog een paar recht door hun hoofd, waardoor ik lichtelijk begon te grijnzen. Fantastisch was ik nooit geweest met wapens, dus dit was een positief moment voor me geweest. Mijn handen en kracht kon ik veel meer mee. Dat was iets dat mij meer lag, maar daar had je niet veel aan als er een dozijn aan mannen op je afkwam met geweren. Helaas.

---

I'm your little ray of pitch black.

Dornan schreef:
MT.

---

Your make-up is terrible

Natuurlijk was ik niet als eerste terug bij het vliegtuig. Het zou een wonder zijn als ik als eerste de missie zou verlaten. Ik hield me verstopt achter een hoge stapel met dozen - ik wilde niet weten wat erin zat. Veel schoten vlogen door de grote ruimte heen en iedere keer als ik een geweer hoorde, verschoot mijn gezicht iets. Voorzichtig liet ik mijn hoofd iets naast de doos af hangen en liet mijn ogen door de ruimte gaan. Veel was er niet te zien, maar ik wist waar Cherry zich bevond. Ze loste een paar schoten. Algauw daarna vuurden de mannen op Cherry. Ik wist dat ze niet geholpen wilde worden, maar ik hielp haar graag. Als ik dit keer haar leven zou redden, zou ze me dankbaar zijn - en dat was iets wat ik me iedere missie weer vertelde.
      Uit de binnen zak van mijn jack viste ik een van mijn rookbommen. Ze waren net zo groot als een kiwi. Ik trok een klein pinnetje eruit en zo gauw als ik kon, smeet ik ik de rookbom richting de mannen. Al snel daarna gooide ik er een achter aan.
      Een flinke walm met rook ontstond in de ruimte. De mannen stopten met schieten op Cherry en ook zij stopte. Opnieuw liet ik mijn hoofd naast de doos hangen en ik zag hoe Cherry naar buiten rende. Mijn zicht door de rook was goed, maar dat van anderen niet. De mannen volgden Cherry. Ik vloekte in mezelf.
      'Hoe kunnen ze haar volgen?' gromde ik geërgerd. Ik was ervan overtuigd dat mijn rookbommen iedereen zouden stoppen, maar dat was niet zo. Tussen mijn riem en mijn broek had ik mijn pistool gestoken en deze rukte ik er letterlijk tussen uit. Gauw stond ik op en richtte mijn geweer op naar de achterste man. Veel tijd om te richten was er niet, dus ik schoot en raakte zijn been. De man schreeuwde en viel strompelend neer. Ik rende op hem af en bleef kort met een grijns boven hem hangen. Nog voordat hij iets kon zeggen of doen, schoot ik hem door zijn hoofd.

[ bericht aangepast op 23 dec 2014 - 22:12 ]

---

Big girls cry when their hearts are breaking

Mijn topics.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Jason Viles

In mijn eentje ren ik een totaal andere kant op dan de rest. In mijn hand hou ik een apparaatje dat Dakota gemaakt heeft, het zou ervoor moeten zorgen dat ik door elk elektrisch slot kom dat in de weg staat, maar ik ben bang dat het me niet zal lukken. Toch heb ik Dakota nodig voor de rugdeking die zij me kan geven door ergens hoog en veilig te zijn, terwijl ze anderen afschiet die in mijn weg staan. Natuurlijk kan ik ook zelf wel met ze afrekenen, maar die tijd heb ik helemaal niet, ik moet namelijk snel zijn.
      Daarom duik ik ook weg als ik twee mannen bij een stalen deur zie staan. Volgens mij hebben ze me niet gezien, maar door het gebouw klinken al genoeg schoten om onze aanwezigheid te verraden. De kogels komen geruisloos aan, de eerste wordt precies tussen zijn ogen geraakt en zakt in elkaar. De andere man heeft amper tijd om te kijken wat er gebeurd, want ook hij zakt even later in elkaar. Dat is voor mij het moment om tevoorschijn te komen en naar de deur te rennen. Die moet de laatste zijn waar ik doorheen moet, hierachter zit ons doelwit, één of andere rijke Italiaan die gered moet worden. Gelukkig brengt dat behoorlijk wat op.
      Het apparaatje druk ik tegen het slot aan, het kleine beeldscherm floept automatisch aan omdat hij het slot herkent, stap één compleet! Ik ben geen totale neut in technologie, maar ik ben er gewoon niet goed in, of beter gezegd, het kan me echt niet interesseren. Ik neem precies de stappen door die Dakota eerder aan mij uitgelegd had, maar er gebeurd niks. Het slot geeft niet mee en ik begin al gelijk geïrriteerd te raken, waardoor ik mijn blik in de richting van de vrouw richt. Ze moet het wel zien en ik hoop maar dat ze snel genoeg bij me kan komen. Gelukkig duurt het niet al te lang voordat ze zich laat zien.
      "Dat onding werkt helemaal niet," mompel ik ongeduldig tegen haar. "We moeten opschieten!"
      Ik kan namelijk horen hoe die schoten dichterbij aan het komen zijn. Om niet idioot te lijken, herhaal ik alle stappen precies zoals eerder, waarna er dus niks gebeurd. Ik weet ook dat het niet fout kan zijn aan mijn kant, aangezien mijn geheugen me nog nooit in de steek gelaten heeft. Dat kan ook niet. Dakota is er gelukkig een heel stuk beter in dan ik en krijgt het slot wél open. Ik wil de reden niet eens weten en vlieg naar binnen, mijn pistool hou ik voor me uit, maar er is helemaal niemand in de ruimte. Behalve dan een persoon die geblinddoekt en vastgebonden op en een stoel zit.
      Zodra hij hoort dat wij binnenkomen, begint hij op zijn stoel te schuiven en te bewegen, alsof hij weg probeer te komen. Het pak dat hij aanheeft, ziet er gekreukeld en vuil uit, het jasje mist zelfs. De blouse die hij eronder draagt, is gescheurd en er zit bloed op.
      "Geef me dekking," zeg ik tegen Dakota, waarna ik de man van zijn stoel losmaak en hem tot stilte maan.
      Zodra hij los is, kunnen wij weg. Verderop, buiten schot en zicht, staat een helikopter op de man te wachten, maar wij krijgen een andere lift. Zodra we hem afgeleverd hebben, gaan wij naar een vliegtuig, waar we zullen wachten op de rest.

---

Your make-up is terrible

Makani – Cherry •

Ergens was ze opgelucht, maar vooral trots op zichzelf, dat ze daar levend vandaan was gekomen op het punt dat het heet onder haar voeten werd. Weliswaar door een stomme rookbom, maar ze had geen hulp van iemand gehad – waar zij het meest blij mee was. Ze kon weer opgelucht ademhalen, nu ze buiten stond, en de missie bijna aan een eind was.
      Vele mannen kwamen richting de uitgang rennen, waar de geweren van haar hen opwachtten. Met een krachtig geluid en rinkelende kogels gingen ze af. “Een, twee,” telde ze, terwijl ze de mannen neerschoot. “Drie,” was de hardnekkige die niet neer wilde, dacht ze erbij, en een kleine glimlach erbij kreeg op haar gezicht.
Gemakkelijk liep ze naar de zijkant van het gebouw, waarna ze nog de vierde neerschoot, maar toen een geweer aan de kant moest gooien; hij was verdomde leeg gegaan. Ze had er nog eentje over en daar leek ook niet veel meer munitie in te zitten.
      Als ze weer terugkwamen dan zou ze als eerst Wolf bij zijn oren pakken en hem even goed uitleggen dat ze niet nog eens zo'n missie zou doen. Hij mocht dan degene zijn die de missies opnam, maar hun moesten het uiteindelijk uitvoeren – Wolf kon op zijn luie kont zitten om vervolgens die stomme doedels van hem af te tekenen. Ze dacht er bijna aan om hem dan ook, met de volgende missie, het vliegtuig in te trappen in haar plek, maar ze hield te veel van dit werk dus schudde ze deze gedachte snel weg.
      Wacht eens – Ze stopte abrupt met het schieten toen ze ergens op kwam. Godverredomme, het zal toch eens niet hé? Er kwam een gedachte in haar hoofd op, dat ze niet fijn vond. Om het af te reageren, schoot ze furieuzer naar de mannen – wat niet veel uithaalde. Toen er enkele kogels vlak langs haar schoten, herinnerde ze zichzelf eraan dat ze niet maar wat moest schieten en haar koppigheid niet ertussen moest laten.
      Met een diepe zucht verstopte ze zich achter een hoog krat om wat op adem te komen. “Die verdomde Max..” Mompelde ze zachtjes – waarna er schoten in het krat terecht kwamen. “Verdomme!” Vloekte ze nogmaals en ze hoopte zo erg dat Max haar niet geholpen had.
      “Geen hulp? Dat is toch niet te veel gezegd.”
Van plan om achter het krat vandaan te komen en er weer voor te gaan, merkte ze nu pas op dat er uit het vliegtuig werd geschoten. Ze keek omhoog, hopend om te zien wie het was. Het was vanuit haar perspectief ietwat moeilijk te zien en veel kleiner om te zien, maar het was een donkere (en redelijk gespierde) gedaante. Roman. Een kleine glimlach kwam op haar gezicht terecht, maar toen ze zichzelf hierop betrapte gebood ze deze direct van haar gezicht.
      Aan dit geweer had ze niets, deze sloeg terug en de munitie was op gegaan. Gefrustreerd gooide ze deze aan de kant. Als ze het goed berekende, en onthouden had, waren er nog zeker vier of vijf over. Ze bukte naar haar kuiten, waar nog zeker twee werpmessen verstopt zaten. Deze pakte ze tevoorschijn en gooide deze zo op een handige, zorgvuldige manier – terwijl ze snel bewoog naar de mannen, dat er zeker twee neer vielen. Ze sleepte een man deels mee naar de andere kant en trok het werpmes ruw uit zijn keel, dat nu overvloeide van het bloed.
      Nog drie. Ze zuchtte en bleef weer even zitten. Dit kon niet langer doorgaan, want anders werd ze wel echt geraakt. De touwladder dat heen en weer slingerde, zwaaide wel heel verleidelijk naar haar. Ze slikte.
      Nee! Ze moest er nog drie. Dan pas kon ze gaan. Haar hart bonkte enorm en haar adrenaline hield ze goed omhoog. Ze zuchtte nogmaals. Ze had geen idee waar de rest was en of zij daadwerkelijk de laatste was.

[ bericht aangepast op 24 dec 2014 - 19:23 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

      Wanneer ik de twee bewapende mannen voor de desbetreffende deur zie staan, duurt het niet lang voordat ik mijn geweest op ze richt en ze als zoutzakken in elkaar zakken. Door de scope die er op ziet blijf ik naar de deur kijken, klaar om te schieten voor wanneer Jason de deur open doet en er nog meer gewapende mannen binnen zijn. Vanuit deze hoek kan ik ze nog raken. Echter gaat de deur niet open en niet veel later richt Jason zijn blik op mij. Ik rol met mijn ogen. Ze zeggen dan wel eens dat vrouwen niet met technologie om kunnen gaan, maar mannen zijn soms nog erger. Ik heb de stappen meerdere malen aan hem uitgelegd nota bene.
      Toch verlaat ik mijn plek en begeef ik me naar Jason, waar ik niet veel later ben. 'Dat onding werkt helemaal niet,' mompelt hij ongeduldig. 'We moeten opschieten!' Goh, captain obvious. Hij is gek als hij denkt dat ik die schoten niet hoor. Jason doet de stappen die ik hem verteld heb, maar er gebeurd niks. Ik haal het kleine apparaat kort van het slot, wanneer ik hem er weer opvestig, waarna in een tijd van seconden de deur open gaat. 'Jij werkt gewoon niet,' brom ik binnensmonds. Al weet ik niet zeker of Jason het wel gehoord heeft, gezien hij de ruimte al in stormt. Gelukkig voor ons, zijn erg een bewakers. Enkel een man geblinddoekt op een stoel. Wat een idioten om geen bewakers in de ruimte zelf te doen. Of ze zijn erg verzekerd over zichzelf, of ze zijn erg dom.
      De man op de stoel begint echter paniekerig heen en weer te bewegen. De reden waarom wordt gelijk duidelijk doordat van zijn dure pak niet veel duurs meer over is en er bloed op zijn kleding zit. 'Geef me dekking,' zegt Jason, terwijl hij naar de man loopt. 'Dekking tegen wie, de muren?' vraag ik sarcastisch. Ik heb op de weg naar deze ruimte toe al iedereen neergeschoten die we zagen. Natuurlijk kunnen er nog altijd andere mannen aankomen, maar ik ben heus niet achterlijk. Ik schuif mijn rifle op mijn rug, waarna ik mijn pistool uit mijn riem haal en me op de deuropening richt. Om de camera's in de ruimte hoeven we ons niet meer druk te maken, die heb ik gehackt voor we het gebouw binnen gingen.
      Niet veel later heeft Jason de man los en begeleiden we naar hem de helikopter. Hierna gaan we naar onze eigen lift, een vliegtuig. Wanneer we bij het vliegtuig aankomen, zijn er nog geen andere leden van ons team. De geweerschoten worden echter steeds luider, wat er op duidt dat ze er bijna zijn. En inderdaad, enkele minuten later komen ze er aan gerend. Echter wordt het al snel duidelijk dat iemand zich weer op de mannen richt. Ik hoef niet eens rond te kijken in het vliegtuig om te weten dat het Cherry is en de rookbommen maken wel duidelijk dat Max zich ook nog beneden bevindt.
      'Stelletje idioten,' mompel ik, terwijl ik mijn pistool weer inwissel voor mijn rifle en op de mannen te schieten tegen wie Cherry en Max vechten. Goddank is op lange afstand schieten een koud kunstje voor me. Ik weet niet hoe ik het er anders van afgebracht zou hebben, in het schommelde vliegtuig en met die rook. We hebben nog geluk dat het niet hard waait, anders zou het vliegtuig al helemaal wiebelen.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Dumbledore >> Karabatic
(Ik weet niet of ik dat door moest geven, maar ik doe het toch )

---

Big girls cry when their hearts are breaking

MT
Ik zal spoedig iets plaatsen. God, dat wordt nog wat.

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Ik wil even zeggen dat ik momenteel niet veel inspiratie heb om te antwoorden, omdat het thuis even niet zo lekker gaat. Ik wil me echter niet uitschrijven, want ik vind in de komende dagen vast wel tijd om te antwoorden. Hopelijk begrijpen jullie het! (:

---

Big girls cry when their hearts are breaking

      •Weg van alle bommen, rook en vuurwapens. Weg van het oorverdovende kabaal. Kalm blijven, helder nadenken. Laat je niet afleiden!
Een verkeerde beweging en ze zou dood zijn. Dat was het gevaar dat deze levensstijl met zich meebracht, maar het was ook haar drijfveer. Zonder de spanning konden ze de hele zaak wel opdoeken. Dan was er niets meer aan.
      Stukken gereedschap lagen rondom haar verspreid. Elaith had geen zicht op wat er om haar heen gebeurde dus ze hoopte maar dat ze enigszins dekking kreeg van de rest. Het zou toch jammer zijn als ze al haar moeite hierin zou stoppen, en het uiteindelijk niet zijn vruchten af zou werpen.
Verschillende draden verbond ze met elkaar aan het opstartmechanisme, wat betekende voor de arme ziel die instapte, dat hij zou worden opgeblazen.
Niet ver bij haar vandaan hoorde ze de motoren van het vliegtuig opstarten. Blijkbaar stonden ze op het punt om te gaan vertrekken. Als ze nu gewoon heel even dit af kon maken… Haastig doch precies werkte ze de laatste bom af. Het heetst van de strijd had ze deze keer vermeden omdat ze wist dat deze mannen hardnekkig waren. Als je ze niet goed uitroeide, dan had je ze zo weer op je hielen zitten.
      Elaith greep haar tas van de grond en duwde zichzelf onder de auto vandaan. Haastig dribbelde ze naar het vliegende gevaarte toe.
Onder het rennen werd haar zicht belemmerd door rook. Veel rook.
Als een schim in de nacht rende ze op het vliegtuig af. Vaag kon ze een stel figuren onderscheiden; waaronder Cherry en Roman. Wetende dat ze zichzelf wel konden redden, greep Elaith de touwladder. Zo soepel als een kat klom ze naar boven toe.
      Eenmaal in het vliegtuig durfde ze een seconde opgelucht adem te halen. Hoewel ze hield van de spanning, was ze toch ook altijd weer blij dat ze er enigszins goed vanaf kon komen. Er waren verschillende mensen al aanwezig, dat scheelde weer. Het was een soort missie welke ze al vaker hadden moeten doen, maar nog nooit had ze zoveel ellende gekend eromheen.
Ze zakte neer op een van de stoelen en keek via een kier toe hoe de rest het klusje afhandelde. ‘Als ze niet snel zijn, dan roepen ze straks nog het noodlot over zichzelf af’ mopperde ze in zichzelf. Ze wist dat een paar graag zichzelf uitsloofden – voornamelijk omdat ze goed waren in wat ze deden – maar er waren grenzen.
      Elaith hoorde je niet vaak. Ze was meer een schaduw. Ze zocht pas gezelschap op wanneer zij daar behoefte aan had. Al kon het haar soms jaloers maken om de anderen op een makkelijke manier met elkaar te zien omgaan. Waarom kon zij dat niet? Dat vroeg ze zich dan af.
Ze veegde de viezigheid van haar wangen af en zakte iets onderuit. Wat haar part deed ze niets meer.
Het enige wat haar als muziek in haar oren klonk, was het afgaan van de eerste bom die ze had geplaatst. Vijf auto’s had ze onklaar gemaakt, wetende dat de mannen die ontsnapten aan de furie van de triggerhappy Cherry of Roman, en ze op hun weg Dakota of Jason niet waren tegengekomen, wel aan haar doortrapte trucjes ten onder zouden gaan.
Een grijns krulde haar lippen omhoog.
Dát was het allemaal waard.

Ik heb een beste tijd al niet meer aan rpg gedaan, dus als er iets niet goed is, just say so!

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

MT

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."