× Speeltopic × The Aftermath × The 1OO - Speeltopics

Even kort iets over de serie:
De serie speelt zich 97 jaar na een nucleaire oorlog af. De enige overlevenden zijn de circa 4000 inwoners van ruimtestations die rondcirkelen boven de Aarde. De ruimtestations hebben zich gebundeld tot een geheel; "De Ark". Hulpmiddelen zijn schaars en op elk misdrijf staat de doodstraf, tenzij de dader de leeftijd van achttien nog niet heeft bereikt. 100 jeugdige bewoners, veroordeeld voor wat op de vooroorlogse Aarde relatief kleine misdaden en misdrijven zouden zijn geweest, worden nu beschouwd als "overtollig" en worden op een missie gestuurd om te testen of het aardoppervlak weer bewoonbaar is geworden.

Deze RPG zal verder gaan waar seizoen 2 gestopt is. Het kan gezien worden als een soort experiment om te kijken hoe erg onze fantasieën en gedachten verschillen met die van de schrijvers van de serie.

Het claimen van bekende personages mag natuurlijk, het zou raar zijn als we opeens met allemaal onbekenden aan komen lopen.

Voor de mensen die de serie van plan zijn te kijken of nog niet helemaal bij zijn is het geen aanrader om mee te doen. Daarnaast zal ik ook stoppen met lezen vanaf hier, aangezien ik hier onder nog informatie neer ga zetten wat enorme spoilers bevat wat het einde van seizoen twee inhoudt.

We kunnen de verhaallijnen oppakken van waar ze gebleven zijn, de overgebleven jongeren zijn uit Mount Weather gered en het leven word weer langzaam opgebouwd.
Hoe komen de jongeren over de gebeurtenissen in de mountain heen? Hebben ze trauma's opgelopen? Helen ze allemaal wel goed of zijn er mensen dodelijk gewond? waar is Clarke heen? Wat is er verder gebeurd met Murphy? De kernbom die Jaha heeft gevonden. De city of light? Waar zijn de Grounders en zijn er nog overlevenden van de mountainmen of misschien zelfs nog wel van de Ark.

Kortom, we mogen onze gedachten loslaten op deze apocalyptische wereld.


×

---

×

---

×

---

×

---

×

---

×

Lijstje om in te vullen:

Naam:
Bekend personage?
Leeftijd:
Groepering: (Skypeople, mountainmen, Grounder, etc.)
Karakter:
Uiterlijk:
Bijzonderheden:


Mannen:
× Jasper Jordan - C6H12O6
×John Murphy - C6H12O6
× Bellamy Blake gereserveerd voor Mechanic
× Monty Green - Dylazing
×

Vrouwen:
× Clarke Griffin - DreamerN
× Raven Reyes gereserveerd voor Mechanic
× Novalee Sarah McDeyes - Pebble
× Alexandria - Dylazing
× Abigail "Abby" Griffin - Pebble
× Octavia gereserveerd voor VladiFerr


Regels:

× OOC tussen {} [] ()
× Ong. 250 woorden per post
× Elkaar niet ernstig verwonden of vermoorden zonder met de ander te overleggen
× Andermans personages niet zomaar besturen
× 16+ is toegestaan, maar hou het netjes (;

[ bericht aangepast op 17 april 2015 - 17:30 ]

---

Credendo Vides

Novalee Sarah McDeyes.

Een lichaam plofte naast me neer en zorgde ervoor dat ik opschrok. Jasper had zich naast me neer geplant. 'Nova?' zei hij zachtjes, waardoor ik mijn betraande gezicht naar hem toe draaide. 'Je moet rusten. Je bent nog niet genezen, weet je nog. Het duurt wel even,' vertelde hij me, waarna hij een arm om me heen sloeg en over mijn rug wreef. Ik duwde mijn voorhoofd tegen zijn schouder. 'Het komt goed...'
Ik antwoordde met een kort, zacht gejammer. 'Ik weet het Jas, maar het is zo moeilijk,' zei ik, mijn stem niet veel harder dan een fluistering. 'Elke keer dat ik mijn ogen dicht doe zie ik zijn gezicht voor me, voel ik zijn vingers onder mijn shirt glijden en hoor ik zijn stem verschrikkelijke dingen in mijn oor fluisteren. Ik had wat frisse lucht nodig om rustiger te worden.'
Ik keek op naar zijn gezicht, legde mijn hand op zijn schouder om mezelf wat overeind te houden, de stekende pijn in mijn heup negerend. Mijn grijsblauwe ogen vonden de zijne. 'Het spijt me van Maya, ze had het niet verdiend zo te eindigen... Maar ze heeft haar doel wel bereikt: om jou en ons te redden. Ik weet dat je het Monty, Bellamy en Clarke niet kan vergeven en dat is begrijpelijk, maar ze hadden geen andere keus.' Mijn hand gleed over zijn wang. 'Het is moeilijk, maar om Monty, je beste vriend, te vergeven is een begin om te zorgen dat Maya haar wens vervuld blijft. Het heeft geen zin om hem de schuld te blijven geven; je heb je vrienden nu het hardst nodig.'
Ik bewoog terug, leunde mijn rug tegen de wand, maar bewoog te ver; mijn gezicht vertrok kort van pijn en ik beet op mijn lip om een pijnlijke kreun tegen te houden.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Aarzelend sta ik daar wat te kijken naar Jasper. Mijn hart maakt een sprongetje eenmaal Jasper mijn kant uit keek. Hij gunde me een boze blik, dat had ik zeker zien aankomen. Wat moest ik ander verwachten? Dat hij opeens weer zou gaan glimlachen, recht zou springen en vrolijk naar me toe zou lopen om me te knuffelen en te vertellen dat alles weer goed is? Nee. Zijn blik zei ook genoeg. Maar voordat ik een stap achteruit kon doen om weer weg te lopen hoor ik hem iets zeggen.
      "Wat doe je hier, moordenaar?" vraagt hij. Ik slik en kijk meteen naar de grond. Auwtch, dat deed echt pijn. Dit zag ik niet aankomen, maar het was wel typisch iets voor Jasper. Hij is wel best hard, dus dat raakt me dan ook als hij zoiets als dit zegt. Ik weet gewoon niet wat reageren, ik hou dus verstandig mijn mond en probeer hem niet meer aan te kijken. Toch kan ik het niet laten eens te kijken en op dat moment zie ik hem opstaan en naast me weglopen.
      Een zucht verlaat mijn mond. Eentje van opluchting omdat Jasper niet meer gedaan of gezegd heeft dan te vragen wat ik hier doe, met het oh zo leuke woordje moordenaar daarachter. Maar de grote vraag bleef, hoe kan ik het ooit goed maken met hem? Ik snap nog steeds dat hij kapot is van Maya, maar moet hij me daarom voor altijd blijven verwijten als moordenaar? Ik ben en blijf zijn vriend, ondanks dit allemaal.

---

16 - 09 - '17

Haar ogen schoten van links naar rechts. Lieve help! Waarom was ik zo schichtig. Lincoln had zijn onleesbare gezicht weer op staan en ze wist niet echt wat ze er mee aanmoest. Ze hadden dit overleefd. Het was ergens een wonder en ze wist niet echt hoe ze het in hemelsnaam voor elkaar hadden gekregen. Ze had Jasper even nagekeken. Ze had medelijden met hem en ze wou er voor hem zijn. Hoe wist ze alleen niet. Ze was slecht in er voor mensen zijn op een manier die goed overkwam. Lincoln keek haar aan en greep haar gezicht even vast. Hij veegde met zijn duim wat bloed, althans dat vermoedde ze, van haar gezicht en zuchtte toen even.
'Wat is er?' vroeg hij. Ze haalde haar schouders op en keek weg.
'Niks' mompelde ze. Ze trok zich weg en liep terug naar de poort. Misschien kon ze weg glippen en rustig in de bossen verstoppen. Bellamy zou haar persoonlijk afmaken als ze dat nu zou flikken, maar frappant genoeg kon haar dat weinig schelen. Ze begon op een rustig loopje naar de poort te lopen terwijl ze plannen maakte over wat ze nu weer ging uitspoken.

[ bericht aangepast op 16 april 2015 - 21:09 ]

---

"Rebellion's are build on hope"

Abby haalde voor de laatste keer een naald door een wond van een jongen, voor ze de wond dicht had en een knoop in de draad legde, waarna ze de wond verbond en vriendelijk glimlachte naar de jongen, die haar bedankte en de ruimte verliet. Zodra hij weg was verdween de lach van Abby's gezicht, de vermoeidheid werd haar teveel en ze greep het behandelbed voor haar vast om niet te vallen. Ook Abby was slachtoffer geweest van de beenmergbehandelingen in Mount Weather, waarvan ze nog niet genezen was. Lopen ging haar nog redelijk af, maar ze stond al te lang op haar benen. Ze hoorde eigenlijk te rusten, of in iedergeval te gaan liggen zodat haar wonden rust kregen, maar er waren teveel gewonden in het kamp en te weinig mensen met medische training. Abby voelde zich verantwoordelijk voor deze gewonden en stond erop dat zij allemaal verzorgd werden voordat ze rust kon nemen.
Abby sloot voor een aantal seconden haar ogen, ademde diep in en uit om de duizeligheid te stoppen en duwde zich weer rechtop. 'Gaat het wel?' vroeg een van de vrijwilligers, die net een vrouw van een ander behandelbed af hielp en haar de ruimte uit hielp. Abby knikte. 'Ja, prima,' antwoordde ze, en strompelde naar een tafel met gereedschap om nieuw verband te pakken. Het verband rond haar been, waar beenmerg bij haar was weggehaald, was erg toe aan vervanging. Het nieuwe verband rustend tussen haar tanden haalde Abby het verband van haar been, dat strak over haar broek heen gewikkeld was. Het nieuwe zou ook weer over haar broek heen gaan, tot ze klaar was met het verzorgen van de andere gewonden.

[ bericht aangepast op 16 april 2015 - 22:02 ]

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

---

---

Met mijn kaken op elkaar geklemd keek ik naar Clarke, die langzaam uit het zicht verdween. Eigenlijk had ik haar achterna willen gaan, om haar op de een of andere manier er van te kunnen overtuigen was dat het beter was om te blijven. Aan de ene kant vond ik dat deze last iets was wat we beide moesten dragen maar aan de andere kant, Clarke maakte het zeker duidelijk dat ze alleen wilde zijn. Ik wist dat ik niet te bezorgd moest zijn om haar, ze kon zichzelf makkelijk redden - maar toch was er een grote drang binnen in mij om achter haar aan te gaan, om er zeker van te zijn dat ze veilig was.
      Als Clarke compleet in de bossen is verdwenen blijf ik nog een tijdje staan, hopend dat ze zich bedacht. Maar dat gebeurde niet. Na ongeveer een tien minuten loop ik Camp Jaha binnen. Hoe moest ik dit nou aan Abby vertellen? Het was nu sowieso veel te hectisch, niemand had het vertrek van Clarke opgemerkt hoogstwaarschijnlijk.
      Mijn verbazing is groot als ik mijn zusje richting de poort zie wandelen. "Octavia?" Begon ik met een rustige, maar waarschuwende stem. Ik wist als geen ander hoe erg ze veranderd was, maar ik kon haar nog steeds niet zomaar laten gaan, ze bleef mijn kleine zusje, mijn verantwoordelijkheid. "Wat ben je aan het doen?"

---

---

Het waren nog geen eens vijftien minuten geweest sinds ik hier neer was gelegd door Wick, maar liggen in dit geïmproviseerde ziekenhuisbed begon ik nu al zat te worden. Mijn gehele rechterbeen zat vol met wonden, mijn schouderbladen en heupen ook. Wick, die me de gehele reis terug naar het kamp had gedragen, kon geen afstand van me doen. Mijn hand zat gevlochten in de zijne, terwijl zijn ogen bezorgd over mijn gezicht gingen. "Wick," Zei ik zacht. "Er zijn mensen die hulp nodig hebben, ga nou maar." Hier was ik al meerdere keren over begonnen, maar op een magische manier zag hij nu ineens in dat hij hier niet veel nut had, na een zachte kneep in mijn hand liep hij de ruimte uit.
      Ik was onwijs moe, van alles. Maar toch wilde ik graag weten hoe het met mijn vrienden ging. Helaas kon en mocht ik mijn bed nog niet uit, dus dat zou moeten wachten tot over een paar dagen.

[ bericht aangepast op 17 april 2015 - 15:22 ]

---

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

"Ik weet het Jas, maar het is zo moeilijk," Zei Novalee zacht. Ik moest mij bijna gaan focussen om het te horen. "Elke keer dat ik mijn ogen dicht doe zie ik zijn gezicht voor me, voel ik zijn vingers onder mijn shirt glijden en hoor ik zijn stem verschrikkelijke dingen in mijn oor fluisteren. Ik had wat frisse lucht nodig om rustiger te worden." Ik knikte zachtjes op haar woorden, niet heel goed wetend wat ik hier op moest zeggen. Ze keek mij aan en legde haar arm op mijn schouder, om zichzelf omhoog te houden. Ik zag aan haar ogen dat ze pijn had, maar dit niet wilde laten zien. Novalee was een dapper meisje.
"Het spijt me van Maya, ze had het niet verdiend zo te eindigen... Maar ze heeft haar doel wel bereikt: om jou en ons te redden. Ik weet dat je het Monty, Bellamy en Clarke niet kan vergeven en dat is begrijpelijk, maar ze hadden geen andere keus." Ik wendde mijn blik af en voelde haar hand even over mijn wang strijken. "Het is moeilijk, maar om Monty, je beste vriend, te vergeven is een begin om te zorgen dat Maya haar wens vervuld blijft. Het heeft geen zin om hem de schuld te blijven geven; je heb je vrienden nu het hardst nodig." Ik boog mijn hoofd naar voor. Ik was nooit zo stil, dit was niets voor mij. Ik vond het zelfs vreemd, maar begreep het wel weer van mezelf. Monty vergeven heeft tijd nodig. Ik kan hem nu niet vergeven wat hij gedaan heeft. Net als Bellamy en Clarke, maar de laatste is er vandoor wat ik gezien had. Ik klemde mijn kaken even op elkaar en keek opzij, naar Novalee, wiens gezicht nu flink vertrok.
"Kom, terug in bed jij." Ik stond op en schoof mijn armen onder haar door en tilde haar op. "Ik blijf wel even bij je, misschien kan ik ergens wat kalmerende dingen vinden zodat je goed kunt slapen." Zei ik, terwijl ik naar de ruimte voor de zieken liep. Ik legde Novalee op haar bed en keek haar aan. "Ik kom zo terug, ik denk dat ik wel weet waar ik het kan vinden." Terwijl ik dat zei legde ik de deken over haar heen. Ik gunde haar een klein glimlachje en liep toen in een snel tempo de ruimte uit, in de richting waarvan ik zeker wel wat zou kunnen vinden. Het zou in de ruimte hier naast moeten zijn. Ik liep naar binnen en begon in wat kastjes te rommelen, meer en deels waren leeg of er lagen lege potjes in.

[Idk of er iemand nu hem kan betrappen of zo, anders maak ik gewoon later een vervolgpost (: ]

[ bericht aangepast op 16 april 2015 - 23:37 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

'Octavia?'
Ze stopte onmiddellijk bij het horen van haar broers stem. Ze draaide zich op haar hakken naar hem toe en staarde hem aan. Ze wist zich niet echt een houding bij hem te geven. Eigenlijk wou ze weg rennen. Zo hard als ze kon, maar dat kon ze hem niet aandoen.
'Wat ben je aan het doen?'
Ze deed haar mond open om iets te zeggen. maar sloot het al snel weer. Ze begon met haar handen te spelen en over haar duimen te wrijven.
'Ik weet het niet' mompelde ze. Ze keek naar de bossen en zuchtte zacht. Weer keek ze haar broer aan. Ze besefte verdomd goed dat ze hem bijna kwijt was, meerdere keren. Toch bleef hij haar beschermen, ondanks dat ze nu beter kon vechten dan hem.
'Ik was je misschien kwijt' zei ze toen. Ze schoot naar voren en sloeg haar armen stevig om hem heen. Ze was dapper geweest, ze was niet bang geweest. Nu het allemaal over was besefte ze hoe moe en angstig ze allemaal wel niet was geweest. Alles kwam weer als een golf over haar heen. Hoe de hele vloer onder de doden had gelegen. De raket inslag. Zo veel mensen verloren in zo weinig tijd. Het was haast oneerlijk dat zij hier nu nog stonden te ademen. Plotseling voelde ze de tranen over haar wangen stromen en kon ze niet meer stoppen met huilen. Alles wat ze de afgelopen maanden had ingehouden, al de angst, de woede, het verdriet. Het kwam er nu allemaal uit. Ze was kapot, gebroken. Ze kon het zich amper voorstellen hoe ze zo kapot kon zijn en het er nu pas uitkwam. Ze klampte zich nog steviger vast aan Bell en probeerde een controle over zichzelf te houden, hoe lastig het ook was.

---

"Rebellion's are build on hope"

[Flasing is nu C6H12O6 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Jasper zag hoe mijn gezicht van pijn vertrok en kwam overeind. 'Kom, terug in bed jij." Hij schoof zijn armen onder me door en tilde me op, waarna hij richting de ingang van de Ark liep. Ik leunde mijn kin tegen zijn schouder aan, uitgeput van de nachtmerrie. Over Jasper's schouder zag ik Bellamy het kamp binnen lopen. Hoewel hij Jasper het leven zuur had gemaakt met de beslissing om level 5 van Mount Weather radioactief te maken, had hij mijn leven juist gered. Zonder Bellamy had de bewaker me misschien wel veel meer aangedaan en had ik het waarschijnlijk niet overleefd. Ik was Bellamy erg dankbaar, had zelfs gevoelens voor hem ontwikkeld, zoals vele andere meisjes. Het enige probleem was dat hij me waarschijnlijk niet eens meer herinnerde of nog erger; dat ik overkwam als een zwakkeling, een slachtoffer. Hij zou nooit van me houden. Een kleine steek van verdriet stak in mijn buik. Ik was een zwakkeling en een slachtoffer, dat wist ik goed. Hoewel ik een goede schutter ben, heb ik geen kracht in mijn lichaam en zou ik een hand tot hand gevecht hoogstwaarschijnlijk niet winnen. Ik had al geluk dat ik tot nu toe overleefd heb, als je dat geluk kan noemen. Net als vele anderen in dit kamp, had ik geen familie meer. Mijn ouders waren beiden dood gegaan voordat ik op aarde terecht kwam en de dag dat ik hierheen gestuurd werd, mijn 18e verjaardag, had ik ergens gehoopt dat ze me zouden floaten, zodat ik weer terug bij hen kon zijn. Wat was het toen anders gelopen.
Ik wendde mijn blik af van Bellamy en keek op naar Jasper's gezicht, die nu de Ark binnen liep. 'Ik blijf wel even bij je, misschien kan ik ergens wat kalmerende dingen vinden zodat je goed kunt slapen,' zei hij. Ik knikte en glimlachte zacht. 'Thanks Jas,' antwoordde ik, toen hij me op mijn bed legde. 'Ik kom zo terug, ik denk dat ik wel weet waar ik het kan vinden.' Opnieuw knikte ik en keek zijn lichaam aan toen hij de ruimte uit snelde. Hoewel Jasper niet op mijn woorden had gereageerd, wist ik dat hij ze gehoord had en hoopte ik dat hij er over na zou denken, dat hij Monty weer een kans zou geven, zodat tenminste Jasper mensen dicht bij hem had.





Zodra Abby klaar was met het verbinden van haar been, liep ze naar de ruimte waar het medisch personeel de meeste medicijnen en spullen bewaarden. Ze stapte binnen om een nieuwe rol verband te pakken, maar had niet verwacht er een jongen tegen te komen.
'Wat doe jij hier?' vroeg ze hem. 'Je hoort hier niet te zijn, je bent niet bevoegd.' Haar bruine ogen keken naar de jongen op, die haar bekend voor kwam. Ze dacht dat hij Jasper heette, maar ze was niet zeker.
Terwijl ze op een verklaring van Jasper wachtte, greep ze een aantal nieuwe rollen verband vast. Als er binnen de komende paar weken nog meer gewonden zouden vallen, zou het verband te snel opraken, net als de medicatie. Abby voelde een steek van bezorgdheid door haar buik trekken. Hoe lang zou het kamp kunnen overleven, wanneer de spullen zo snel opraken?
Abby's ogen gingen door de kleine ruimte om de spullen te checken of er niet nog meer verdwenen is, voordat ze opnieuw naar Jasper keek. Hij was ongeveer de leeftijd van haar dochter, Clarke, en net als haar was deze jongen veel te snel opgegroeid. Hij kon niet ouder zijn dan 18, wat geen van de 100 waren, uitgezonderd van Bellamy Blake, die ongeoorloofd meegelift was. De wallen onder zijn ogen zeiden genoeg en Abby kon zijn gezicht herinneren in Mount Weather. Hij was een van de weinigen geweest van de Ark die geen beenmerg transplantatie gehad hadden. Hij had geluk gehad.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

---

---

"Ik weet het niet." Mompelde ze zacht. Twijfelend keek ik haar aan, als ze zou willen dan zou ze toch wel het bos in rennen. En ik zou haar niet tegen kunnen houden, dat wist ik heus wel. Maar nu ik Clarke ook kwijt was - wie weet of ze ooit nog terug zou komen en zo ja, wanneer? - kon ik Octavia echt niet laten gaan. "Ik was je misschien kwijt." Langzaam knik ik. Net toen ik iets wilde terugzeggen trok ze me in een stevige omhelzing. Vrijwel direct sloeg ik mijn armen om haar heen en laat ik mijn handen sussend over haar rug glijden. "Maar ik ben er nog." Begon ik rustig. Op dit soort momenten realiseerde ik me dat ze in dit opzicht niet veranderd was. Maar het was toch vrij moeilijk om te accepteren dat ze nu prima voor zichzelf kon zorgen, als het op vechten aankwam. "En jij bent er ook nog, O." Voeg ik eraan toe, terwijl ik mijn handen op haar schouders leg en me rustig uit haar omhelzing terug trek, zodat ik haar aan kan kijken.

[ bericht aangepast op 18 april 2015 - 23:18 ]

---

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

Ik zocht in alle kastjes, laden en alles wat los en vast zat, maar nergens was iets van slaaptabletten of kalmerende middelen te vinden. Was het zo snel op gegaan?
"Wat doe jij hier?" Met een snelle ruk draaide ik mij om en zag ik de moeder van Clarke achter mij staan. Ik probeerde mijn gezicht in een plooi te krijgen. "Je hoort hier niet te zijn, je bent niet bevoegd." Ik keek even rond, net als Abby deed. Onze ogen ontmoette elkaar op hetzelfde moment.
"Ik- eh- niet bevoegd? Oh, ik was gewoon wat rond aan het kijken. . ." mompelde ik. "Ik dacht iets te kunnen vinden, of zo... ik voel me niet zo goed, ik kan niet slapen." probeerde ik en ik maakte er wat handgebaren bij. Ik hoopte dat Abby er in zou trappen en dat ik iets zou krijgen, als ik het maar niet ter plekken zelf zou moeten nemen was alles onder controle. Gewoon een beetje meespelen en dan zou alles wel goed komen, toch.
"Ik wil zo graag wat rust, maar ik blijf alles terug zien. . ." besloot ik toen. Ik moest het toch voor elkaar krijgen. Toch voelde ik echt verdriet omhoog komen en wist ik, dat als ik die pillen voor Novalee zou kunnen krijgen en zij wel zou kunnen slapen, ik toch geen oog dicht zou doen vannacht. Misschien niet eens de komende dagen, tot ik omval van de vermoeidheid en ik wel toe zou moeten geven. "Heeft u iets, alsjeblieft?" Ik zette grote ogen op die wat vochtig waren van de ware tranen die zich opgehoopt hadden. Ik had het liever niet willen doen omdat ik me nu echt verdrietig voelde, maar misschien hielp het wel.

[ bericht aangepast op 19 april 2015 - 10:42 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

De jongen leek te schrikken van Abby's stem en draaide zich snel om. 'Ik- eh- niet bevoegd? Oh, ik was gewoon wat rond aan het kijken...,' mompelde hij. 'Ik dacht iets te kunnen vinden, of zo... Ik voel me niet zo goed, ik kan niet slapen,' vervolgde hij, en Abby twijfelde er enkele seconden aan of de jongen wel de waarheid sprak, maar aan de andere kant sliep bijna het hele kamp slecht. Iedereen had last van trauma's, sliep slecht door verwondingen of hadden een verlies te verwerken. Abby besloot dat deze jongen wel wat rust kon gebruiken - hij had immers gevangen gezeten in Mount Weather.
'Ik wil zo graag wat rust, maar ik blijf alles terug zien...' zei Jasper, wat Abby's vermoeden bevestigde. Ze knikte. 'Je bent niet de enige,' antwoordde ze. 'Bijna het hele kamp zit met slapeloosheid.'
'Heeft u iets, alsjeblieft?' Probeerde hij nogmaals, grote ogen opzettend. Zijn ogen waren vochtig geworden met tranen en met een zucht gaf Abby toe. 'Vooruit, voor deze keer dan. Maar maak er geen gewoonte van hier rond te neuzen, we kunnen niet iedereen de bevoegdheid geven om over de medische spullen te beheren, dan houden we niet genoeg over voor noodgevallen.' Abby liep langs de jongen af en ging op haar tenen staan om van de plank wat pillen te pakken. Ze gaf Jasper er 4. 'Pak er twee een uur voordat je gaat slapen, dat moet genoeg zijn.' Abby knikte nogmaals naar de jongen, maar bleef staan. Ze wilde er zeker van zijn dat deze jongen niet meer mee zou nemen, ze moesten immers zuinig zijn op de spullen die ze nog hadden.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Laat dit niet stilvallen! ):

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

[Ik zou wel willen reageren, maar dat is zo kort achter elkaar]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

{Ik ben bezig met een post met Clarke, alleen ik weet niet of iemand daar wat aan heeft }

---

Credendo Vides