RPG || Imprisoned with evil heroism || Speeltopic 001 - Speeltopics

Het is het jaar 2153 en de bekende superhelden zijn samen met hun verhalen en het geloof in hen ten onder gegaan. Echter, een speciaal taskforce van de Amerikaanse overheid heeft hun krachten altijd bewaard in een ondergronds lab niet ver van het dorpje Spellburn voor noodgevallen.
Midden in de nacht is er iets misgegaan met de machines die deze krachten gevangen moesten houden en zijn ze vrijgekomen. Ze hebben meteen een nieuwe gastheer of gastvrouw gezocht bij de dichtstbijzijnde mensen: allerlei bewoners, jong en oud, uit Spellburn. De overheid heeft snel gehandeld. Alle onaangetaste mensen zijn dezelfde nacht nog uit het dorp verwijderd, terwijl de besmette mensen in een diepe (kunstmatige) slaap waren en er is een grote elektrische koepel over het dorp gezet om hen binnen te houden voor nog onbepaalde tijd.

De RPG begint in de ochtend: het moment waarop de geïnfecteerde mensen met hun nieuwe superkrachten wakker worden, merken dat al hun familie, vrienden, buren en collega’s weg zijn en ze opgesloten zitten in het kleine dorpje, met weinig voorzieningen en andere mensen met superkrachten. Wie zullen zich aansluiten bij de helden? En wie bij de schurken? En zullen ze onder de koepel vandaan ontsnappen, of zijn ze gedoemd te sterven aan een voedseltekort?



MANNEN VOL
Personages:
- Naam/Geslacht || Superheld waarvan hij/zij de krachten heeft || Rol in het dorp || Pagina in het rollentopic • Eigenaar personage

- Amilia Grachelle Rosefield || Danny Phantom || Dochter burgermeester || 1.6 • Starlord
- Austin Fawn Grody || Angel || Boerin || 1.11 • SiriuslyBlack
- Zyanya Adeline Marchôt || Mystique || Bibliothecaresse || 1.1 • Wolfstar
- Emmeline Jones || Wonder Woman || Scholier || 1.4 • Hephaestus
- Madeline ‘Quinn‘ Crawford || Mastermind || Bezoeker || 1.13 • WillNotLearn
[R] - Penelope Nanny Lefroy ||Zatanna || Serveerster || 1.8 • Odahviing
- Diana Cassandra Gaither || Spiderman || Guidance counselor || 1.8 • Dionysia
- Jules Estevana Keegan || Emma Frost || Docente || 1.6 • Dumbledore

- Cayden Emory Hunter || Wolverine || Politieman || 1.2 • SiriuslyBlack
[R] - Aaron Dashiell River || Hulk || Postbode || 1.1 • Wolfstar
[R] - Jedediah Alexander Seewald || Firestorm || arts in opleiding en pizza bakker || 1.4 • Odahviing
- Jace Clifford || Human Torch || Reparateur || 1.4 • Rhaella
- Christopher Wade Speirs || Rogue || Bakker || 1.6 • Guarnere
- Nathan ''Nate'' Aedan Raphael Whitfield || Iceman || Ober || 1.6 • Fortis
- Ezekiel Jacob Jones || Professor X || Scholier || 1.9 • RAB
- Ismael Tobias James || Bucky/The Winter Soldier || Babyzitter en medewerker dierenasiel || 1.4 • ClintonFrancisB
- Gabriël Samuel Jones || Static || Scholier en bakker || 1.9 • Psychopaths
- Taylor Atlas Keegan || Quicksilver || Ober || 1.7 • Pleiade
- Eduardo Axello Castillo || Gambit || Inval docent en Dealer (gokken) || 1.11 • Fairytalest
- Nicholas Victor Ward || Wolfsbane || Brandweer || 1.10 • Pleiade

Regels:


Extra informatie:

Begin: De afgelopen nacht is het ongeluk gebeurd en zijn alle bewoners van Spellburn door de overheid in slaap gehouden. De koepel is geplaatst en alle mensen die niet zijn geïnfecteerd plus zoveel mogelijk dieren zijn verwijderd uit het dorp (zou een beetje sneu zijn als er per ongeluk een kat op wordt geblazen of zo). Het is nu maandag ochtend tien uur en nu kunnen alle overgebleven bewoners weer wakker worden, want het middel van de overheid is uitgewerkt. Alle communicatiemiddelen zijn uitgeschakeld. Dit betekend dat telefoon, sms-diensten en internet zijn uitgeschakeld. De elektriciteit doet het nog wel. Ook water en gas is niet afgesloten. Door de koepel is het onmogelijk om het dorp te verlaten. Dit betekend dus ook dat contact met de buitenwereld niet mogelijk is.
Op je mobiel, die dus verder vrij weinig kan op het moment, kan je een berichtje vinden van SPECIAL TASKFORCE ZERO waar niet heel veel bijzonders instaat:
Geachte inwoner van Spellburn,
In verband met de uitbraak van een mogelijk gevaarlijk en makkelijk overdraagbaar virus, zijn jullie tijdelijk afgesloten van de buitenwereld. We doen er alles aan het probleem zo snel mogelijk op te lossen. Blijf vooral kalm en raak niet in paniek. Tot nog toe zijn wij ervan overtuigd dat u niet in levensgevaar verkeerd. De nog niet besmette mensen zijn uit het dorp verwijderd en dus gewoon veilig. Wij raden u niet aan te trachten het dorp te verlaten.
We houden contact.

Het weer: Er waait een fris ochtendwindje en het is nu zo'n 15 graden, hoewel de gevoelstemperatuur iets lager ligt. Het is redelijk helder met af en toe een wit wolkje voor de zon. De verwachting is dat het de hele dag droog blijft en de maximum temperatuur rond de 19 graden zal liggen.

Have Fun!

[ bericht aangepast op 1 mei 2015 - 17:47 ]

---

Happy Birthday my Potter!

Mt

---

Bowties were never Cooler

- mt -

---

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

Mt

---

Big girls cry when their hearts are breaking

Mt ^^

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Mt (:

---

“A queen will always turn pain into power.”

Mijn Topics, mijn rol komt zo snel mogelijk. Er komt steeds iets tussendoor jammergenoeg.

---

Don't be like the rest of them, darling

WillNotLearn schreef:
Mijn Topics, mijn rol komt zo snel mogelijk. Er komt steeds iets tussendoor jammergenoeg.

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

---

† Jules Estevana Keegan †

---

Het voelt alsof ik jaren aan één stuk geslapen heb. Mijn hoofd bonkt, ik krijg mijn ogen amper open en mijn mond is droog. Nog voordat ik recht ging zitten, wreef ik vermoeid door mijn ogen heen. Ik voelde aan mijn wimpers dat er nog mascara op zat en dat plezierde me absoluut niet. Het was een doodzonde om met make-up op te gaan slapen, maar ik heb dit keer mijn eigen regel verbroken. Langzaam veer ik recht en ik vraag me af of ik gisteren te veel gedronken heb. Zo voel me in ieder geval, maar ik kan me geen gezellig avondje in de kroeg herinneren. Mijn hoofd bonkt heftig. Ik sluit mijn ogen en masseer mijn voorhoofd met mijn vingers. Ik heb me werkelijk waar nog nooit zo ellendig gevoeld. Even blijf ik nog zitten, maar mijn behoefte aan water is te groot om nog langer in bed te blijven. Wankelend sta ik op en even moet ik mijn evenwicht zoeken.
      'Wat is er met me aan de hand?' vraag ik zacht. Geïrriteerd stap ik mijn slaapkamer uit en wandel naar de badkamer. Ik gooi drie keer achter elkaar een flinke hoeveelheid water in mijn gezicht en vervolgens laat ik mijn hoofd onder de kraan hangen om mezelf wat vocht te gunnen. Uiteindelijk kom ik omhoog en bekijk mezelf in de spiegel. Ik zie er niet uit. Mijn mascara is ondertussen uitgelopen en mijn lippen zijn droog. Het duurt even voordat ik mezelf opgefrist heb, maar uiteindelijk loop ik in schone kleren en natte haren door de woonkamer heen. Als ik de keuken in loop, valt het me op dat ik mijn eigen gedachte veel te goed hoor. Ik praat dagelijks in mezelf, maar nu is dat niet nodig. Alsof mijn eigen stem door de keuken galmt, hoor ik mezelf denken. Ik schud mijn hoofd en zet die gedachte van me af. Af en toe kan ik te paranoïde zijn, ondanks dat ik graag relaxed blijf.

[ bericht aangepast op 17 april 2015 - 12:01 ]

---

Big girls cry when their hearts are breaking

MT

---

Spoiler alert: you will save yourself

— MT.

---

" icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

Ismael Tobias Whitfield
Ik werd langzaam wakker en wreef wat in mijn ogen. Het voelde raar, gezien een van mijn handen een heel stuk kouder aanvoelde dan de ander. Toch ging daar niet mijn eerste gedachte naar uit. Normaal werd ik namelijk wakker doordat er een voederbak op mijn hoofd werd gezet door mijn hondje. Ik keek rond, maar zag het pluizige hondje nergens. "Dan?! Daniel?!" riep ik luid, zodat hij me zeker zou horen als hij hier ergens was. Er kwam geen enkele reactie. Ik sprong uit mijn bed, vergetend dat ik alleen een boxer met ananasjes erop droeg, en rende de woonkamer in. "Daniel?!" zei ik nu toch langzaam steeds meer in paniek. Ik liep de keuken in en schudde met de brokjesbak van het hondje. Weer geen enkele reactie. Waar kon hij in godsnaam zijn?! Nu pas merkte ik ook dat mijn drie konijnen nergens te bekennen waren. Wat was er in godsnaam gaande? Ik opende de dubbele deuren naar mijn balkonnetje en kieperde haast over de railing heen. "Daniel?!" riep ik luid en in paniek. Ik was nooit zonder mijn hond en voelde me nu echt heel erg verloren. Ik snelde terug naar mijn slaapkamer en pakte mijn mobiel, in de hoop dat Nate misschien wist waar de husky was. Ik had geen bereik, wat vreemd was, maar wel een smsje. Virus? Gevaarlijk? Besmet? Het werd alleen maar erger deze ochtend. Was Daniel daarom verdwenen? Ik gooide mijn mobiel terug op mijn bed en trok snel mijn standaard kloffie aan. Ik wist dat het warm zou worden vandaag, maar nu was het toch fris, nu ik erop begon te letten. Ik trok dus maar een t-shirt aan, een zwarte skinny en mijn standaard zwarte vest, voor ik mijn afgetrapte gympen aantrok en de straat op snelde. Zonder echt na te denken ging ik naar het asiel, om te kijken of ze inderdaad alle dieren ook hadden meegenomen. Ik opende de achterdeur met mijn sleutels en hoorde helemaal niets. Ik begon tussen de rijen hokken door te lopen, die ik gisteravond allemaal had gecontroleerd en vol hadden gezeten met honden en katten, maar nu was er geen leven meer te bekennen. Ik liep de kliniek in, en zag daar ook geen enkel teken van leven. Het was hier helemaal verlaten. Of dat dacht ik, tot ik in een klein hoekje, onder een stapel dekens, naast de deur, zacht gepiep hoorde. Het was amper hoorbaar, maar onder de dekens, die ik gister zo netjes had opgevouwen, lag een kleine puppy, die we gister kwijt waren geraakt. Ik nam het kleine mannetje in mijn armen en stopte hem warm weg in de binnenzak van mijn vest. Hierna liep ik naar de voedingsruimte om wat poedermelk te pakken en het aan te maken met warm water, want hij had al een tijd geen eten of drinken gehad. Ik zorgde dat het de goede temperatuur was en liep toen verder door het asiel om het uit te kammen op achterblijvers met het hondje als een baby drinkend op mijn arm.

---

Bowties were never Cooler

'Wat hebben jullie in mijn eten gestopt?' mompelde ik terwijl ik in mijn ogen wreef.
Het voelde alsof ik uit mijn lichaam was gestapt en het had vervangen voor een nieuwe. Alles tintelde, leek op en neer te stuiteren of wilde op de een of andere manier uit mijn lichaam. 'Hallo?' riep ik vervolgens harder.
Nog steeds geen reactie. Ik spring op en loop naar de tralies toe om om de hoek te kijken of de hufters mij voor de gek aan het houden waren.
Alles was leeg.
Was dit een grap? Vroeg ik me af terwijl ik mijn neus verder door de tralies duwde. Ik wilde ontbijt, hoe smerig het dan ook mocht wezen. 'HEE,' riep ik uiteindelijk op mijn luidst terwijl ik de tralies op en neer duwde.
Na een paar keer duwen, begonnen de tralies mee te doen. Uit schrik liet ik los en strompelde naar achteren. Nee, Spellburn was niet ontwikkeld genoeg voor nieuwe technologie. Ik liep weer naar de tralies toe en raakte deze voorzichtig aan. Het tintelen in mijn lijf stopte en werd allemaal verplaatst naar mijn vinger. De tralie begon te schudden en nog harder te schudden totdat er langzaam stukje vanaf begonnen te schieten. Steeds meer en meer totdat er niets van de tralie meer over was. Het was een wonder dat ik niet was geraakt. Ik kon het niet laten om te lachen. Uit al mijn dromen, was vandaag de dag dat ik uitbrak en er was niemand om het te aanschouwen. Ik ging op bed zitten en kneep mijn ogen dicht. Ik wilde wakker worden en ontbijten.
Er gebeurde alleen niets. Ik kneep mezelf vervolgens in mijn onderarm om tot de ontdekking te komen dat ik wakker was. Mijn blik bleef hangen bij mijn handen.
Nee.
Nee.
Nee!
Ik pakte mijn kussen vast om mijn handen te verbergen, maar ook het kussen begon een eigen leven te krijgen en voordat ik het wist, regende het veertjes.
Dit kon gewoonweg niet. De werkelijkheid had regels en als deze werden overtreden zat je in 99% van de gevallen aan de drugs.
Ik was waarschijnlijk de uitzondering.
Ik ademde in en uit.
Ik kon dingen opblazen door ze aan te raken. Ik kon zonder probleem hier uitbreken.
Waarom zou ik klagen?
Ik stond op en pakte het slot vast met beide handen. Zo gecontroleerd mogelijk stuurde ik de energie naar het slot die na nog geen vijf seconden uit mijn handen, tegen de muur aan vloog. Tevreden liep ik de cel uit en ademde de even smerige lucht in. Toch voelde het heerlijk. Ik liep naar de kast toe met persoonlijke bezittingen en blies ook daarvan het slot op. Voor het eerst sinds veel te lang kon ik weer mijn berichten bijlezen en kijken wie van mijn minnaressen een beurt nodig had. Het groene lampje op mijn telefoon knipperde ook. Ik pakte mijn telefoon op en opende het enige bericht dat ik had en deze was niet afkomstig van een vrouw.
Alleen nadat ik de eerste zin had gelezen, begon ook mijn telefoon te trillen en spatte vervolgens uit elkaar. Welk gevaarlijk virus stelde je nu in staat om dingen op te kunnen blazen? Dat klonk eerder als een wetenschappelijke mislukking dan als een agressieve variant van HIV. Ik pakte mijn pakje speelkaarten en ging op een van de bureaustoelen zitten. Ik pakte de eerste kaart, een schoppen drie, uit het pakje en deed mijn best om mijn virus in controle te houden. Het voelde alsof ik achter het controlepaneel van twee dijken zat. Ik kon de dijk openen en sluiten en hoeveel water ik van de ene naar de andere kant kon laten stromen. Het duurde alleen bijna een heel pakje kaarten (en een aantal tafels, stoelen, kasten en computers) voordat ik de controle had. Ik drukte een zoen op mijn allerlaatste kaart, een harten vrouw, voordat ik bijna al mijn energie in de kaart stopte en het inmiddels verzwaarde object naar de muur gooide. Ik verschuilde mij achter een half verwoest bureau en hoorde hoe een gedeelte van de muur van het politiebureau het begaf. Toen ik keek zag ik dat er een gat was ontstaan, precies groot genoeg voor mij.
Zonder moeite te doen om mijn tevredenheid te verbergen, liet ik het politiebureau achter mij en zette koers naar de kroeg.

[ bericht aangepast op 15 april 2015 - 18:45 ]

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

      De oorzaak van haar wakker worden was een koud windje dat haar bovenarm — die niet boven de lakens lag — streelde. Een slaperige kreun verliet haar mond. Ze knipperde verwoed met haar ogen tegen de stralen zon die haar slaapkamer binnenvielen. Ze rekte zich uit en stond op uit haar bed. Ze liep naar haar open raam toe, die ze de avond ervoor nog dicht had gedaan. Toen ze zich omdraaide en een blik op haar wekker wierp, schrok ze. Het was inmiddels tien uur, dat betekende dat de school al lang open was. Gehaast rende Diana richting de badkamer waar ze gisteravond nog haar kleding klaar had gelegd. Ze schoot in haar favoriete, zwarte jeans met een bijpassende, witte blouse. Vluchtig pakte ze nog een paar armbanden uit haar sieradenrek.
      Vijf minuten laten stond ze in de keuken terwijl ze haar ontbijt klaarmaakte. In een rap tempo sneed ze het fruit in stukjes, om ze daarna in de blender te gooien. Een hard geluid galmde door de keuken toen ze op de aan—knop klikte. Onverwachts schoten er een hoop pijnscheuten door haar hoofd waardoor ze ongewild op de grond viel. Met moeite stond ze weer op om de blender uit te zetten. Normaal deed het geluid van de blender nooit zoveel pijn. Verwoed knipperde ze met haar ogen in een poging om de dansende, zwarte vlekken voor haar ogen weg te krijgen. Diana ademde een paar keer in en uit, zoals ze al zo vaak bij haar yoga lessen had gedaan. De smoothie uit de blender deed ze daarna vlug in haar fles. Schoonmaken komt later wel.
      Gehaast reed Diana haar straat uit. Ze had al lang op school moeten zijn. Ze moest zachtjes lachen bij de herinnering van de school waar ze bij werkte. Toen ze er net werkte zagen een paar leraren haar aan voor leerling. Mede door haar casual kleding en kleine lengte zagen ze niet van dat punt af — totdat de directeur erbij kwam. Nu gebeurde dat niet meer. Het was niet een hele grote school en daarbij kende ze nu al haar collega’s. Gelukkig kon iedereen er om lachen.
      Een harde gil verliet haar mond toen ze een soort muur opmerkte. Meteen drukte ze het rem—pedaal in. Een paar meter voor de muur kwam ze tot stilstand. Terwijl haar borstkas hevig op en neer ging, verliet ze haar auto. Ze merkte op dat de muur immens was toen ze omhoog keek. Deze ochtend was behoorlijk vreemd. Ze had ook nog niemand gezien op straat. Met gefronste wenkbrauwen keek ze op haar mobiel, misschien had iemand haar wel bericht over de muur. Echter stond er maar één berichtje op van SPECIAL TASKFORCE ZERO. Nadat ze het bericht las voelde ze zich letterlijk ziek. Haalde iemand een grapje met haar uit? Zo ja, dan zou diegene er spijt van krijgen. Haar humeur daalde en geïrriteerd stapte ze in haar auto waar ze haar radio aanzette. Er was enkel geruis te horen. Ze tuitte bedenkend haar lippen terwijl ze haar blik vestigde op de muur.

[ bericht aangepast op 15 april 2015 - 19:03 ]

---

" icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

Kreunend grijp ik naar mijn hoofd wanneer ik lichtelijk gedesoriënteerd, langzaam uit mijn slaap ontwaak. Een helse koppijn schiet door mijn hoofd en chagrijnig sla ik de dekens van mij af. Een vochtige kou omsluit onmiddelijk mijn ledematen en ik ril even. Hoewel ik had gehoopt dat mijn hoofdpijn weg zou trekken, lijkt hij wel erger te worden. Hoezo? Zou je misschien denken. Nou een soort zoemend, trillend geluid schiet er continu door mijn hoofd heen, met het volume van een fanfare dat op tien centimeter afstand van je oor een serenade speelt. Wat ik doe, het gaat ook niet weg, en ondertussen lijkt het alsof ik gek aan het worden ben. Echter besluit ik gewoon even hard op mijn tanden te bijten, terwijl ik opsta. Een beetje wankel sleep ik mezelf richting de douche, terwijl ik nog snel een stapeltje kleren uit mijn kast gris. Waarschijnlijk ziet het eruit alsof ik een enorme kater heb, wat echter niet het geval is. Teminste, zover ik me kan herinneren heb ik geen druppel op gisteren, maar gisteren lijkt wel eeuwen terug.
Wanneer ik onder de douche ga staan, voel ik opeens een schokkend gevoel door mijn lichaam glijden. Fronsend probeer ik het gevoel te negeren, maar het blijft aanhouden. Het voelt net alsof er allemaal hele kleine wezentjes door mijn aderen racen en me prikken met scherpe voorwerpen. Nadat ik me heb gewassen, wil ik de douche uitdraaien, echter wanneer mijn hand in aanraking komt met de metale kraan, schiet er een enorme stoot van energie door mijn lichaam. Mijn ogen sperren zich wagenwijd open en een overweldigend gevoel blijft door mijn lichaamstromen. Echter stopt dit fantastische gevoel ook weer en stomverbaasd kijk ik naar mijn hand, die nog steeds de kraan vasthoudt. Gauw stap ik onder de douche vandaan, droog me af en kleed me aan. Met een bonsend hart loop ik richting de keuken, wat was dat? Aan de ontbijttafel verwacht ik mijn tante aan te treffen, met een koffie verkeerd in haar hand en de krant. Echter zit ze er niet, en een vreemd gevoel bekruipt me. Het vermoeden dat er iets aan de hand is bespeelt mijn gedachten en plotseling voel ik me wel heel alleen in de keuken. Waar die angst vandaan komt, geen idee, maar het idee dat ik hier helemaal alleen ben staat me toch niet helemaal aan. Gauw ren ik weer naar mijn kamer toe en kijk of er iets anders is. Echter zie ik niets wat veranderd is, of er verdacht uitziet. Mijn mobiel ligt op mijn nachtkastje, in de oplader en ik besluit even te kijken of mijn vrienden ook wat vreemds hebben bemerkt, aangezien ze dat dan altijd onmiddelijk mededelen. Maar ik heb geen één berichtje, terwijl ik, meestal elke ochtend wordt begroet met 500 gemiste berichten. Nou ja, geen één, ik heb een sms bericht, van een onbekend nummer. Wantrouwend klik het langzaam aan en laat mijn ogen over het berichtje schieten.

Geachte inwoner van Spellburn,
In verband met de uitbraak van een mogelijk gevaarlijk en makkelijk overdraagbaar virus, zijn jullie tijdelijk afgesloten van de buitenwereld. We doen er alles aan het probleem zo snel mogelijk op te lossen. Blijf vooral kalm en raak niet in paniek. Tot nog toe zijn wij ervan overtuigd dat u niet in levensgevaar verkeerd. De nog niet besmette mensen zijn uit het dorp verwijderd en dus gewoon veilig. Wij raden u niet aan te trachten het dorp te verlaten.
We houden contact.

[ bericht aangepast op 16 april 2015 - 20:27 ]

---

I just caught the wave in your eyes

MT. •

---

† Love? I want to sleep.