Mag gesloten worden....
[ bericht aangepast op 16 maart 2016 - 0:14 ]
"Nothing is True. Everything is Permitted"
[RPG | 250] House of Cards | Speeltopic - Speeltopics
-
6 sep 2015 - 1:42
6 sep 2015 - 9:58
6 sep 2015 - 11:59
6 sep 2015 - 12:01
6 sep 2015 - 12:46
Kevin Daniel Wilson
• King of Spades • 25 • Wondering and waiting, extremely bored •
Mijn laatste missie was al even geleden en ik verveelde me dood, waardoor ik slecht kon slapen en sinds 6 uur alweer wakker was. Sindsdien had ik wel vrije weken gehad, maar zonder de kans naar mijn familie te kunnen gaan, had ik toch vrij weinig te doen gehad. Nu zat ik bij het open raam van mijn appartementje boven de lokale pub met een peuk in mijn mond. Het was een prima plek, en niemand merkte op of ik er was of niet, maar ik was er zeker vaker dan eens eenzaam. Het was misschien vreemd, zeker gezien mijn beroep, maar ik hunkerde naar genegenheid, geborgenheid, en een stabiele thuishaven. Nu had ik niets van dat alles. Misschien dat ik vandaag nog even bij Frei langs zou gaan. Die zou vast blij zijn dat ik was aangekomen tijdens deze vrije weken, want hoeveel je ook trainde, je deed altijd minder dan op missie en at meer. Waarschijnlijk vond ze me nogsteeds veel te dun, zoals altijd, maar mijn ribben staken minder uit dan normaal en mijn gezicht leek voller. Toch wilde ik heel graag weer op missie. Ik viel altijd wel af, maar het was zoveel beter dan thuiszitten. Ik had mijn vingers rauw gespeeld aan mijn gitaar en mijn longen zwart gerookt. Met een zachte zucht drukte ik de peuk uit in het raamkozijn en gooide het in de vuilbak. Ik dronk mijn mok thee leeg en schoof van de kruk af. Ik pakte mijn gitaar en wilde net naar buiten lopen toen mijn mobiel ging. In eerste instantie dacht ik dat het Frei zou zijn, zelfs al was het vroeg, maar het bleek mijn baan te zijn. Ik zette mijn gitaar weg en stopte weer een sigaret tussen mijn lippen. Ik had er zeker wel zin in, maar aan de andere kant had ik gehoopt dat ik nog even rustig op kon starten voor werk weer begon. Ik zette uiteindelijk mijn pet op mijn hoofd, schoof mijn messen op hun plek, en sloot de deur achter me af. Mijn pistool had ik altijd op me, dus die hoefde ik niet te pakken. Op het instituut had ik nog een gitaar staan, oud en verweerd, die altijd meeging op missies, en er lagen ook wat kleren die mee konden als ik niet terugkwam om te pakken. Ik stap de laatste peuk voor een tijdje op en liep omlaag naar mijn autotje. Intussen smste ik Frei om te kijken of ze mee wilde rijden. Hey meis. Wil je meerijden naar het instituut, of niet? xKev Hierna stapte ik in de wagen, wat ook waarschijnlijk de laatste keer zou zijn voor een tijdje.[ bericht aangepast op 6 sep 2015 - 12:46 ]
Bowties were never Cooler
6 sep 2015 - 22:12
8 sep 2015 - 21:36
Freyja Regina Brynhildr Faulkner
Ace of Spades || Elite Team
Wat moest je doen als je vrij had? Gewoonlijk wat het een vraag waar ze niet aan hoefde te denken, omdat ze amper vrij had, maar om de een of andere reden was ze de afgelopen twee weken toch van toepassing gedaan. Lusteloos staarde ze dan ook naar het plafond. Aan de ene kant had ze geen zin om iets te doen, maar aan de andere kant was ze ook niet bepaald de persoon om gewoon op haar kont te blijven zitten. Als ze geen werk had, dan leek het wel of haar leven helemaal stil viel en dat resulteerde dan weer in de ellendige hoofdpijn die haar nu al een paar dagen parten speelde. En haar humeur werd er niet bepaald beter op op deze manier.
Even keek ze op toen ze haar mobiel over hoorde gaan. "Eindelijk..." Met een zucht stond ze recht van bed en ging snel een douche pakken. Vakantie gehad of niet, er waren nu eenmaal bepaalde standaarden waar ze zich aan hield. Zodra ze van onder het water was en weer toonbaar, greep ze alles bij elkaar wat ze nodig kon hebben toen het berichtje van Kevin binnen kwam. Hoofdschuddend griste ze haar helm van de plank naast de deur voor ze al smsend naar de garage liep. In die koekentrommel van je? Vriendelijk, maar nee dank je, ik neem m'n eigen vervoer. Ik wacht wel aan de poort op je. Zie je, Frei. Ze was eens mee geweest in wat hij z'n auto noemde en ze had de hemel geprezen dat ze niet groter was dan dat ze was, anders had ze kunnen dubbel vouwen om te passen.
Even later reed ze op haar motor de garage uit. Het was makkelijker om daarmee door het ochtendverkeer van London te raken dan met de wagen en ze hield er gewoon van om met het ding te rijden. In een wagen had ze zich altijd opgesloten gevoeld, maar ze verdroeg het gewoonlijk maar omwille van het werk. Een tel nog keek ze om, om te controleren of de poort dicht was, voor ze de straat op draaide en op weg ging naar werk.
Michael Raziël Aquila D'Angelo
Ace of Diamonds || Top Team 1
Als het hem iets kon schelen, was het enige die hem kon vertellen hoe laat het werkelijk was, de klok onderaan z'n beeldscherm, maar hij nam niet eens de moeite om ernaar te kijken. Z'n gevoel vertelde hem dat het al lang bedtijd geweest was en dat hij weer maar eens een nachtje door had gedaan. Toen hij z'n handen langs z'n gezicht haalde, bevestigden de stoppels op z'n kaken dat gevoel. Het was niet de eerste keer dat hij de tijd uit het ook verloor als hij iets aan het proberen was en het zou vast en zeker niet de laatste keer zijn. Wat hem echter uit z'n concentratie had gehaald was het nijdige gebrom van z'n mobiel die hij ergens op z'n bureau had gegooid. Ergens was de meest nauwkeurige beschrijving, gezien het ding viel waar het neerkwam en hij meestal niet echt de moeite deed om te registreren waar dat was. Als hij hem nodig had, dan vond hij hem vanzelf wel terug.
Na het aan de kant schuiven van de nodige papieren en andere rommel die in de weg lagen, lukte het hem toch om het berichtje van werk te lezen en te merken dat hij door zou mogen gaan doen en hopen op, niet bestaand, licht verkeer als hij op tijd wilde zijn. Scheren kwam ooit wel eens, maar daar had hij nu geen tijd voor. Verse kleren zouden even moeten volstaan om voor de dag te komen. In de badkamer stak hij nog snel z'n hoofd even onder de kraan, voor hij een vers hemd aantrok en naar de voordeur liep. Al met een paar dingen kon hij z'n werk doen en als hij verder nog iets nodig had, dan vond hij dat wel in the House. Als ze hem op tijd wilden hebben, moesten ze niet gaan verwachten dat hij alles gelijk mee had, als je maar zoveel tijd gaf om er te raken. Iedere gek wist toch dat het ochtendverkeer in London een heksenketel was, konden ze dat berichtje dan ook niet wat vroeger verspreiden? Mompelend tegen zichzelf ging hij op pad. Leuk was misschien anders, maar aan de andere kant, het zou ook weer leuk zijn om aan het werk te gaan. Hij kon maar zo lang dingen verzinnen om zichzelf mee bezig te houden."Nothing is True. Everything is Permitted"
9 sep 2015 - 0:44
Tygo Beau Mavor
Ace of Hearts ~ TT1
"Aah!" schreeuwde Tygo, terwijl hij overeind veerde. Zijn dekens, lakens, dertien kussens en honderden papieren vlogen om hem heen. Kolonel sprong schichtig weer van het kingsized bed af en trippelde naar zijn trillende gsm op de vloer. Tygo bekeek het wondje dat de scherpe tandjes van het dier in zijn duim hadden gemaakt en keek vervolgens boos naar de fret. Deze keek met onschuldige ogen en het nu zwijgende toestel in zijn muil terug.
Tygo zuchtte en stak zijn hand uit om het ding aan te pakken. Soms dacht hij dat hij Kolonel té goed had getraind. Fronsend las hij het berichtje, waarna hij de gsm weer in een hoekje keilde en zich achterover liet vallen. Hopelijk hebben jullie genoten van jullie 2 vrije weken. Genoten. Het enige wat hij had gedaan, was slapen en tekenen, en nog voelde hij zich afgepeigerd. Hoewel hij al een jaar geen aanval meer had gehad van Kleine-Levin, wilde dat niet veel zeggen. Hij had de ziekte nog steeds, en dat was ook de reden waarom hij de afgelopen weken vooral in zijn bed had doorgebracht.
Ondanks dat hij zich moe voelde, wist hij wel dat hij er weer even tegen aankon. Hij had geen honger, zijn humeur was tamelijk oké en verder had hij ook geen speciale behoeftes. Hij zou de missie - wat deze ook mocht zijn - vast wel aankunnen. Hopelijk.
Kreunend kwam hij weer overeind en zocht tussen al de schetsen naar een stel propere kleren. Normaal gezien was hij best wel ordelijk, maar deze weken had hij er zijn voeten aan geveegd. Zijn kleine driekamerappartement was één rommelboel, maar hij had geen tijd meer om het op te ruimen. Snel kleedde hij zich aan en zocht hij zijn spullen bij elkaar. Hij klikte nog snel de smalle leiband vast aan Kolonel, die daarna braaf in zijn nek kwam liggen. Hij was bijna de deur al uit, toen hij zich iets herinnerde. Met drukke passen glipte hij de kleine keuken in en griste zijn minuscule hoorapparaat van het aanrecht. Het dingetje was speciaal door de school vervaardigd, aangezien hij het letsel aan zijn rechteroor tijdens een missie had opgelopen. Tygo vond het prima, zeker omdat het praktisch onzichtbaar was eenmaal het op z'n plaats zat, maar af en toe vergat hij het ding wel eens.
"Ben je er klaar voor, Kolonel?" zei hij in het Nederlands. Hij had het diertje speciaal in een wat kleinere taal opgevoed, zodat niemand anders hem kon bevelen. Niet dat de fret naar iemand anders zou luisteren, maar je wist maar nooit.
De deur viel met een klap dicht.
[ bericht aangepast op 1 okt 2015 - 13:39 ]
Mhm?
9 sep 2015 - 8:11
9 sep 2015 - 22:10
Kevin Daniel Wilson
• King of Spades • 25 • Glad to be going to work again and very excied •
Ik woonde gelukkig niet in hartje London, met het bijbehorende verkeer, maar in Uxbridge, waar zowel mensen van de RAF, als van de omliggende universiteiten biertjes kwamen drinken in de pub onder mijn appartementje. Ik vond het altijd wel gezellig om naar hun verhalen te luisteren. Het was echt enorm amusant altijd, en ook fijn om te weten dat door mijn werk de rest van de wereld een redelijk normaal leven kon leiden, zelfs de mensen uit het leger. Ik stelde me altijd voor als een jongen die in de visserij zat, wat mijn opa had gezeten en waar ik dus best wel het een en ander vanaf wist, zodat ik een geloofwaardig excuus had om tijden lang niet gezien te worden. Ik had net de jongens gedag gezegd, met het bericht dat we vandaag alleen netonderhoud gingen doen, dus ik er gelukkig niet vroeg hoefde te zijn, toen ik weer een berichtje kreeg. Het was Freya, en onwillekeurig lichtte mijn gezicht toch een beetje op. Natuurlijk moest ze mijn vervoer weer belachelijk maken. Het zag er vast grappig uit, een lange slungel in een klein autotje, maar daar hoefde ze niet elke keer over te beginnen. Wel was het fijn te weten dat we elkaar snel weer zouden zien. We woonden dan niet bij elkaar om de hoek, maar ik was zo bij haar plek in de binnenstad met het OV. Nu haalde ik haar graag wel op, maar met het verkeer in de binnenstad was dit gewoon makkelijker. Ik had eerst wel in de binnenstad gewoond, maar dit was meer mijn plek: een dorp in het groen. Ik reed rustig over de binnenwegen tot ik het imposante landhuis en de imposante poort zag verschijnen. Ik zag Frei met haar motor nog nergens, dus ik besloot mijn wagentje maar te parkeren en terug te lopen naar de poort, om daar rustig op haar te wachten. Zij moest namelijk wel van verder komen dan ik, en zeker langs meer obstakels. Onder het lopen haalde ik een verse sigaret achter mijn oor vandaan en stak die met een paar simpele lichte bewegingen op. Ik wist dat de meesten hier het niet op roken hadden, maar hierdoor kon ik rustig blijven en relaxen. Niets was lekkerder dan frisse buitenlucht en een peuk... Tj, misschien een peuk met een paar vrienden en een paar pilsjes, of wat sterkers, maar dit was toch ook wel heel lekker. Een goede besteding van mijn wachttijd, al zei ik het zelfBowties were never Cooler
12 sep 2015 - 0:11
Jemima Raina Nyström
King of Clubs — Top Team 1
Nog voor de het dageraad aanbrak, bevond Jemma zich al in het trainingscentrum om de hoek van haar appartementsblok. Het was niet gebruikelijk dat ze op zo'n vroeg tijdstip al aan het trainen was — Jemma was zeker geen ochtendpersoon — maar deze ochtend was ze opgestaan met de behoefte om op een aantal boksballen te slaan. Niet uit woede of frustratie, maar gewoon. Omdat het kon. En omdat ze moeilijk op haar eentje vechtsporten kon oefenen. Haar vuisten raakten de zak systematisch op een perfect tempo. Dum-dum. Dum-dum. Dum-dum. Ze werd er rustig van. Waar ze echter niet rustig van werd, was het geluidje van haar telefoon welke haar vertelde dat ze een nieuwe melding had. U heeft 1 nieuw bericht, las ze op het schermpje, want Jemma was één van die personen die nog steeds een oudere telefoon — een Nokia — gebruikte waarbij die melding verscheen. Smartphones waren Chinees voor haar, dus ontweek ze die. Ook waren simpele Nokias zoals de hare, veel moeilijker te traceren en als ze hem verloor tijdens een missie, zou het niet veel uitmaken qua geldverlies. Met andere woorden waren er meer voordelen aan het stomme ding verbonden, dan je zou denken.
Jemmas ogen schoten over de woorden en een glimlachje verscheen om haar lippen. Eindelijk, dacht ze. Twee weken was een lange tijd voor iemand die zo gepassioneerd was als Jemma. Ze had niks beters gevonden dan elke avond te trainen, aangezien ze Game of Thrones al had uitgekeken en er slechts twee afleveringen van The Walking Dead over waren. Natuurlijk had Jemma haar appartement kunnen opruimen, maar dat was iets wat ze zo lang mogelijk probeerde uit te stellen. En met zo lang mogelijk, bedoelt ze tot haar moeder op bezoek komt, want dan breekt de hel los.
Ze sloeg nog tien minuten verder op de boksbal en besloot dan dat het tijd was om haar klaar te maken voor de academie. Met een warme glimlach zwaaide ze even naar Thomas, de enige medewerker die op dit uur in de sportzaal was, en verliet toen het gebouw. Brighton was zo kalm en rustgevend op dit tijdstip van de dag. Overdag liep het er vol met toeristen en enthousiaste tienermeisje, maar nu, om 6 uur 's ochtends was er bijna niemand. Jemma zag een koppel joggen op weg naar de dijk; een jonge man met een vermoeid gezicht ging waarschijnlijk naar huis; een oudere vrouw stapte bellend in een taxi.
Eenmaal thuis liep Jemma regelrecht naar de stereo en stak er een cd van Florence & the Machine in. Ze draaide het volumeknopje om en baande zich toen een weg door de warboel van kleding, trainingsspullen en andere prullen naar haar minibadkamer. Een koude douche later, was ze dansend aan het ontbijten op het ritme van Shake it Out en zong luidkeels mee. Tegen kwart voor tien voor zeven was ze helemaal klaar en nam ze een taxi naar Brighton Station, waar ze een trein nam naar London Victoria Station. Eenmaal daar nam Jemma nog uitgebreid te tijd om een Starbucks te kopen — een Hazelnut Macchiato — vooraleer ze nogmaals een taxi riep — en dat duurde wel even, want hallo, dit was London. Toen ze er uiteindelijk één te pakken kreeg, gaf ze een adres niet ver van het House aan de taxichauffeur. Het was niet dat het onveilig was om het volledig adres te geven, want voor gewone mensen was de House of Cards een gewoon herenhuis waar één of andere vreemde academie voor tolken zich bevond, maar Jemma voelde zich comfortabeler om nog een blokje te moeten lopen. Ze stak haar oortjes in haar oren, selecteerde Tear In my Heart van Twenty One Pilots en knabbelde op een aantal druiven, terwijl de taxi haar naar haar bestemming bracht.kindness is never a burden.
15 sep 2015 - 15:55
Lucca Francisco Diosa
"If you want to risk it all, I'll let you take the fall."
De zwakke zonnestralen drongen zich een weg door het glazen raam. De gordijnen die niet volledig waren dichtgeschoven, maakten geen schijn van kans tegen het opkomende licht.
Een schorre kreun glipte uit Lucca's mond toen de zon in zijn gesloten ogen probeerde te schijnen, en hij draaide zich met een geïrriteerde zucht om. Hij was zeker niet van plan om zich door de ochtendgloren te laten wekken, en al helemaal niet wanneer hij zijn wekker niet hoefde te zetten. Vandaag zou hij eens lekker in zijn bed blijven liggen, net zoals hij de overige veertien dagen van zijn welverdiende vakantie had gedaan.
Lucca had niet bepaald veel activiteiten ondernomen tijdens zijn vrije dagen. Vaak bleef hij tot vroeg in de middag onder de wol liggen en brunchte hij in het plaatselijke café op de hoek, waarna hij zijn overige tijd opvulde met het op peil houden van zijn conditie en het kijken van films die hij al een tijdje op zijn denkbeeldige lijstje had geschreven. Al met al kon hij zeggen dat hij zijn vakantie niet echt verstandig heeft benut, maar Lucca was nu eenmaal van mening dat hij er recht op had om de luilak uit te hangen nadat hij eindelijk eens vrij had gekregen van zijn werk, dat best wel uitputtend kon zijn.
"Dit meen je niet," prevelde Lucca opeens, toen hij het beeldscherm van zijn telefoon zag oplichten. Hij rekte zich uit om op het scherm te kijken, en inderdaad; Joker had contact met hem gezocht.
Een zachte grom verliet zijn mond terwijl hij zichzelf overeind duwde en een blik op zijn wekker wierp. Hij had tenminste tijd genoeg om even onder de douche te springen en rustig te ontbijten, voordat hij zich door het drukke verkeer van Londen zou mogen loodsen. Het verbaasde hem nog steeds dat mensen daar dagelijks mee om wisten te gaan.
Een uur en twee hartige broodjes later, was Lucca op weg naar het statige herenhuis dat net buiten Londen viel. Af en toe nam hij een hap van de overrijpe banaan die hij had meegenomen. Hij was het immers gewend om uitgebreid te ontbijten, zelfs wanneer de tijd drong. Het was alleen niet zo makkelijk om op te weg te blijven letten en een banaan te eten, terwijl hij ook nog eens de controle over zijn Giulietta. Lucca had de wagen pas één jaar, maar hij was blij met het compacte rijtuig. Het was onopvallend en alledaags, en dat was dan ook precies wat Lucca probeerde te zijn voor de buitenwereld. Hij zou de aandacht nogal trekken wanneer hij in een Ferrari zou rondscheuren door de drukke straten van Londen.
Zodra hij het landgoed van het herenhuis opreed, minderde Lucca vaart en draaide hij zijn auto de parkeerplaats op, waarna hij uitstapte en een vluchtige blik op zijn mobiele telefoon wierp. Half negen. Tijd genoeg, dus.
De inmiddels overgebleven bananenschil mikte hij met een achteloze beweging in één van de dichtsbijzijnde vuilnisbakken, waarna hij richting de ingang van het herenhuis liep. Hij was benieuwd wat Joker deze keer voor hem in petto zou hebben.[ bericht aangepast op 15 sep 2015 - 20:34 ]
"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."
19 sep 2015 - 0:13
Jemima Raina Nyström
King of Clubs — Top Team 1
Op het moment dat de bekende beginklanken van Vampire's Kiss van John Gold door haar oortjes klonken, stopte de taxi nogal abrupt bij Jemma's bestemming. Ze haalde haar koffers uit de achterbak en betaalde de taxichauffeur. Hoewel hij zeker niet vriendelijk geweest was tegen haar en enkel kort had gebromd, besloot ze hem toch een kleine fooi te geven. Want er was misschien meer aan de man dan op het eerste zicht te zien was. Hij kon vier kinderen hebben die hij moest opvoeden; hij moest misschien overuren draaien om zijn zieke moeder te verzorgen of misschien zat zijn broer in de schulden en moest hij hem helpen. Jemma had al lang besloten om mensen het voordeel van de twijfel te geven. Dat was misschien ook de reden waarom Jemma bij missies niet de eerste persoon was die men op onderhandeling zou sturen.
De man bromde een bedankje en stak toen een sigaret tussen zijn lippen. Jemma haalde lichtjes haar neus op en stak de straat over, om zo naar het herenhuis te lopen. Ze wilde net het blokje omlopen toen er een gedaante voor haar verscheen en ze met een harde knal tegen de andere persoon op botste. In een normale omstandigheid had ze zich afgeweerd met één van de vele vechtkunsten waarin ze zich specialiseerde, maar na twee weken rust zonder steeds om haar schouder te hoeven kijken, was dit niet Jemma's eerste reflex. Haar tassen vielen samen met Jemma op de grond, net zoals haar mp3-speler. Jemma kreunde inwendig toen ze een kleine barst in het schermpje zag verschijnen. Dat was al de vierde deze maand.
"Shit, sorry! Bent u oké?" Ze krabbelde overeind en stak haar hand uit naar de andere persoon. Echter trok ze haar hand al snel weer weg toen ze zag wie het was. Niemand minder dan Napoleon Peregrine Mortdecai—Avgeropoulos, ookwel bekend als 'The Evil Ex' bij Jemmas vrienden. Van alle mensen...
"Oh sweet baby jezus, niet opnieuw," mompelde Jemma geërgerd en wierp haar handen lichtjes omhoog. Enkele jaren geleden, voor Napoleon haar vriendje geweest was, hadden ze elkaar ook op deze manier ontmoet. Echter was Jemma toen iets enthousiaster geweest over de plotse, maar heel erg knappe verschijning. Nu was 'enthousiast' zeker niet het eerste gevoel dat Jemma voelde. 'Geërgerd' en 'licht onthutst' zouden beter passen. Jemma trok haar hand terug en trok aan de zoom van haar hemdje om deze weer recht te krijgen.
[ bericht aangepast op 19 sep 2015 - 0:14 ]
kindness is never a burden.
30 sep 2015 - 22:41
NAPOLEON PEREGRINE MORTDECAI-AVGEROPOULOS
Jack of Clubs
Napoleon was geen langslaper. Al met al haalde hij drie à vier uur slaap per nacht, wat een geweldige gelegenheid was om zijn dag in te wijden met training en tot drie uur 's ochtends een boek te lezen. Ook vandaag was daarop geen uitzondering.
Het feit dat Napoleon zo intensief trainde, had grotendeels te maken met het feit dat hij helemaal niets anders had te doen. Hij trok zijn kleren aan en liep de trappen op naar de inkomhal, waar hij vrolijk zwaaide naar Jerry die net met een beker koffie naar binnen liep. Napoleon stopte de oortjes van zijn iPod in zijn oren en drukte op play zonder acht te werpen op welk liedje er nu precies zou gaan spelen. Hij liep de deur uit en dreef meteen zijn tempo op. Hardlopen deed hij altijd liever dan joggen en hij was van mening dat joggers net zo goed konden gaan wandelen. De jongeman wierp snel een blik op zijn horloge, waarop stond te lezen dat zijn hartslag momenteel slechts 60 per minuut was, ook al liep hij in volle vaart het bos door. Napoleon was getalenteerd op het vlak van manipuleren. Een leugendetector manipuleren was daar geen uitzondering voor.
Wanneer hij het centrum bereikte, besloot hij om het even rustiger aan te doen en ten minste tijd te nemen voor een ontbijtje. Daarom verliet hij een halfuurtje later dus een klein, gezellig zaakje waar de eigenares hem bij naam kende en meestal veel te sterk door hem onder de indruk was. Hij vond het wel entertainend hoe ze altijd meteen haar mooiste glimlach opzette wanneer hij binnen kwam gewandeld - wat sowieso meer dan één keer per week was.
Napoleon wist niet precies hoe lang hij al aan het lopen was. Elke dag was een andere. Soms had hij geen zin om te lopen en dan deed hij slechts een rondje door het bos dicht bij het Instituut - een halfuurtje dus. Waarschijnlijk had hij er nu al anderhalf uur op zitten. Hij besloot dus maar terug te keren en net toen hij zich vlak voor het domein bevond, liep er iemand tegen hem aan. Of schopte eigenlijk eerder tegen zijn enkels waardoor hij onderuit ging. Napoleon kon er nog net voor zorgen dat zijn achterhoofd niet tegen het beton van het voetpad aan knalde. Hij kreunde lichtjes en maakte in een reflex een bijtende opmerking tegen de persoon die tegen hem was aangelopen. Toen vloekte hij voor zijn onbeleefdheid en wilde hij zich excuseren, maar hij zag dat het Jemma was en hij klapte zijn mond weer toe. Die kreeg de vorm van een scheve, spottende glimlach terwijl hij zichzelf weer overeind duwde.
"Je kan ook echt niet ophouden om op deze manier een gesprek met me aan te knopen, hé?" Hij tastte even naar de plaats waar zijn revolver zat. Het maakte niet uit of hij ging lopen, of het toegestaan was of niet, of hij hem moest inleveren, of hij hem zelfs helemaal niet nodig zou hebben. Hij droeg het altijd bij hem en het zat gelukkig nog steeds op dezelfde plaats. Hij had geen behoefte aan paniek van de mensen om zich heen doordat er een geweer op de grond werd gezien. "En ja, dat was een revolver. Ik ben helemaal niet zó blij om je te zien." Hij knipoogde naar haar en stak zijn arm uit om haar te helpen oversteken. "Ik help je wel, zou niet willen dat je overreden wordt met die lompe voeten van je. Wat doe je hier eigenlijk? Heb je geen vakantie?"[ bericht aangepast op 30 sep 2015 - 22:41 ]
help
1 okt 2015 - 14:01
Tygo Beau Mavor
Ace of Hearts ~ TT1
De bus stopte op een kleine tweehonderd meter van de school. Tygo stapte een kilometer later pas af. Als je zou vragen waarom, dan zou hij antwoorden: om niet te verdacht over te komen, maar dat was pure bullshit. Hij was in slaap gevallen. Weeral.
Zwaar geïrriteerd sprong hij uit de bus en keek in de verte. De school was nog zichtbaar, maar hij zou nog een tien minuten moeten stappen. Hij besloot om te joggen, en liet Kolonel van zijn schouders glijden. Hoewel het beestje geen hond was, zou het hem wel lukken om hem te volgen. En anders tilde Tygo hem wel weer op.
Hij schudde zijn schouders even los en vertrok. Hij genoot van het ritme die zijn voeten op de grond maakten en plots was het niet zó erg meer dat hij een stuk verder pas van de bus was gestapt. De school kwam steeds dichterbij, en na een tijdje kon hij de enkelen zien die al waren aangekomen. Onmiddellijk werd zijn aandacht getrokken naar de twee mensen aan de overkant van de straat.
Een lichte steek ging door hem heen en hij moest even tot stilstand komen. Hij fronste diep, en merkte maar nauwelijks hoe zijn huisdier weer op zijn schouder kroop. Wat was dat? Was dat.. jaloezie? What the fuck? Hij schudde zijn hoofd, in de hoop om het ongemakkelijke gevoel kwijt te raken, en zette een glimlach op.
Met zijn handen in zijn broekzakken liep hij naar de poort van de school, knikte naar Lucca en Kevin, en keek nieuwsgierig naar Napoleon en Jemma. Hij wist van hun geschiedenis af, en was benieuwd wat er ging gebeuren. Ergens hoopte hij dat één van hen hem zou opmerken, maar hij zou nooit toegeven wie van de twee.
[ bericht aangepast op 1 okt 2015 - 14:02 ]
Mhm?
1 okt 2015 - 17:37
Jemima Raina Nyström
King of Clubs — Top Team 1
Jemma kneep lichtjes haar ogen samen toen Napoleon zijn mond opendeed en zoals gewoonlijk vloeiend een gevat antwoord produceerde. Inwendig vervloekte ze haar eigen onhandigheid en haar onvermogen om vlot te praten, maar zorgde ervoor dat Napoleon dit niet opmerkte. Dat hoopte ze tenminste. Jemma had zin om die spottende grijns van zijn gezicht te slaan. Toen hij knipoogde, onderdrukte Jemma de neiging om hem een knietje te geven.
"Flatteer jezelf niet te veel, Napoleon. Straks geraak je niet meer door de deur." Jemma was lichtjes verbaasd door de woorden die uit haar mond kwamen. Het was er uit voor ze er erg in had, maar ze had er zeker geen spijt van. Ze bukte door haar knieën om haar mp3-speler en haar tassen op te rapen. Jemma liet de mp3-speler in haar jaszak glijden, met de gedachte dat ze later bij één van de Diamonds zou langs gaan om hem te laten herstellen — want, ja, sommigen waren zo aardig om dat te doen.
Napoleon stak zijn arm naar haar uit. "Ik help je wel, zou niet willen dat je overreden wordt met die lompe voeten van je. Wat doe je hier eigenlijk? Heb je geen vakantie?" Jemma negeerde zijn aanbod volledig, keek of er geen auto aankwam en begon toen de straat over te steken. "Heb jij geen vakantie?" antwoordde ze. Geweldig, Jemma. Blijkbaar was dat vorige antwoord het ene scherpzinnige dat je in je bezit had. Gelieve nieuwe munten in het gleufje te steken voor een nieuwe poging. Fuck. "Iets vertelt me dat we hier allebei om dezelfde reden zijn. Helaas." Jemma haalde haar Nokia uit haar zak en opende het bericht. Vervolgens toonde ze dat aan Napoleon. "Briefing om negen uur van de Joker."
Toen ze bijna bij de poort waren aangekomen, zag Jemma nog andere bekende gezichten. Tygo, Kevin en Lucca. Jemma haalde opgelucht adem. Ze had geen zin om nog een half uur met enkel Napoleon opgescheept te zitten. "Hé jongens. Hebben jullie van jullie vakantie genoten?" Ze zette haar tassen neer, schonk ze alle drie een brede glimlach en besloot om Napoleon voor de rest van de dag te negeren.
[What even is this post. She is so out of character and pretty useless and I'm very sorry.][ bericht aangepast op 1 okt 2015 - 17:37 ]
kindness is never a burden.
