• THE BRIMSTONE BLEED
    • • •
    Een levensgevaarlijke race door vier ecosystemen met als prijs het Medicijn.





          “Als je deze boodschap hoort, ben je uitgenodigd om Deelnemer te zijn in de Brimstone Bleed. Alle Deelnemers moeten zich binnen achtenveertig uur melden om hun Pandora–metgezel te kiezen. Indien je niet binnen achtenveertig uur verschijnt, komt je uitnodiging te vervallen. Het Pandora–selectieproces zal plaatsvinden in het Oude Rode Museum. Het is heel belangrijk welke Pandora je kiest, want dat zal je enige hulpbron zijn tijdens de race. De Brimstone Bleed duurt drie maanden en vindt plaats in vier ecosystemen: woestijn, zee, bergen en oerwoud. De prijs bestaat uit het Medicijn: een remedie tegen elke aandoening voor één persoon.
          Er kan slechts één winnaar zijn.”


    • — • — •


    • VERHAAL

    Verhaallijn —
          De personages die we volgen in dit rollen– en speeltopic zijn Deelnemers aan de Brimstone Bleed. Elk personage heeft een dierbare welke lijdt aan een geheimzinnige ziekte. Artsen en dokters hebben deze ziekte nog nooit gezien en hebben geen idee wat ze eraan kunnen doen, de meeste slachtoffers zijn dus al opgegeven. Plotseling krijgen de personages een geheimzinnig, blauw doosje binnen. Daarin zit een wit oortje. Wanneer zij deze in doen horen ze de uitnodiging om mee te doen aan de Brimstone Bleed. Allemaal willen ze de race winnen, want als ze dat doen krijgen ze de remedie tegen de ziekte.


    Pandora’s —
          Pandora’s zijn genetisch gemanipuleerde dieren die de Deelnemers vergezellen tijdens de race. Elke pandora heeft een unieke ‘gave’ als het ware, waarmee hij/zij hopelijk de Deelnemer helpt de race te winnen. Pandora’s kunnen niet praten, al lijken ze wel altijd te weten hoe hun baasje zich voelt. Ze zullen dan ook altijd komen helpen wanneer ze voelen dat hun Deelnemer in gevaar is – dit gebeurt echter alleen wanneer ze een goede band met hun Deelnemer hebben.
          De eerste keer dat de Deelnemers in aanraking komen met Pandora’s is bij het Pandora–selectieproces. Daar zitten de Pandora’s nog in hun eieren. Er zijn niet genoeg eieren voor alle Deelnemers dus op dat moment vallen er al mensen af, want zonder Pandora mag je niet aan de race beginnen. Pas tijdens de race komen ze uit.


    • — • — •


    • ROLLEN

    Invullijst
    Naam
    Leeftijd Er is geen minimum of maximum leeftijd
    Innerlijk
    Uiterlijk
    Pandora–nummer
    Sterktes
    Zwaktes
    Angsten
    Extra


          Vrouwen
    • Valerie Rose Matthews • Eavan
    Gereserveerd door Vale
    • Darya Mireya Dalca • Feyre
    Gereserveerd door Aveyard
    R • Neressa Cassie Doyle • Mayakovski
    • Katharina Dinapoli • Layden


          Mannen
    R • Benjamin Rylan Winchester • Fukari
    • Marcus Halstrom • Penoza
    • Malakai Terre Bonnet • Facilier
    R • Giovanni Agostini • Pinkett
    R • Aidan Blade Cyrus Ripley • Aeacus


    • — • — •


    • Pandora’s
    Om te zorgen dat jullie je Pandora’s niet te sterk maken heb ik er al een aantal gemaakt. Ik heb er op dit moment tien in een lijstje staan. Jullie reserveren/kiezen dus een nummer t/m tien en krijgen dan te horen welke Pandora je hebt. Je kan niet ruilen.

    1. SX-5 • Facilier
    2. MR-72 • Mayakovski
    3. T-08 • Penoza
    4. QR-2 • Fukari
    5. G-34 • Feyre
    6. AC-9 • Eavan
    7. DK-21 • Vale
    8. V-65 • Aveyard
    9. O-28 • Aeacus
    10. WH-6 • Pinkett
    11. J-63 • Layden



    START
    Vanaf het Oude Rode Museum (het Pandora–selectieproces) hebben de Deelnemers instructies gekregen om naar Lincoln Station te gaan en de trein naar Valden te nemen. In de trein hebben ze allemaal een groene pil in moeten nemen, anders werden ze gediskwalificeerd. De pil zorgde voor een lange, diepe slaap. Het moment dat ze wakker worden zitten ze allemaal in een eigen kist. Ze hebben andere kleding aangekregen en daarnaast zit hun Pandora–ei in een rugtas. Wanneer ze uit hun kisten kunnen merken ze op dat ze voor de rand van een oerwoud staan. Alle Deelnemers hebben een oortje gekregen die ze de hele race bij zich moeten houden. Wanneer ze het oortje in doen horen ze een boodschap:

    “Als je dit bericht hoort, heb je het Pandora–selectieproces met goed gevolg afgerond. Dat betekent dat je nu aan de start staat. Je zult hebben gezien dat je aan de rand van een oerwoud staat. Dit is het oerwoudgedeelte van het parcours. Je hebt twee weken om het basiskamp te bereiken. Het basiskamp kun je vinden door het pad met de blauwe vlaggetjes te volgen. Als je als eerste langs een blauw vlaggetje komt, mag je het verwijderen, maar niet de staak waar het aan zit. Wie dat doet, wordt onmiddelijk gediskwalificeerd. Het Medicijn wordt overhandigd aan de winnaar na het laatste ecosysteem. Maar na elk onderdeel van de wedstrijd wordt een kleine prijs uitgereikt. De prijs voor het oerwoudonderdeel is een geldprijs.
    Welkom bij de Brimstone Bleed. Moge de dapperste Deelnemer winnen!
    Start!”


    WHAT WOULD YOU DO TO SAVE SOMEONE YOU LOVE?

    © Gebaseerd op het boek van Victoria Scott.

    [ bericht aangepast op 25 okt 2015 - 22:25 ]


    " icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

    MT


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

    MT.


    But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

    MT.


    Don't walk. Run, you sheep, run.

    Fukari schreef:
    MT.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Mine.


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    » Mijn topics.


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    MT


    It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

    MT


    take me back to the basics and the simple life



    Neressa Cassie Doyle


    Mijn ledematen voelen stijf aan en het eerste wat ik doe als ik de kist uit kom is mezelf uitrekken. De lucht ziet er donker uit, en ik heb het gevoel alsof het elk moment kan gaan regenen. Het duurt even voordat mijn ogen gewend zijn aan het felgroene oerwoud. Het ziet er mooi maar ook dodelijk uit.
          Mijn blik valt op de vele Deelnemers die er staan — minstens honderd, gok ik zo. Ik vraag me af of ik van hen allemaal zou kunnen winnen. Ik moet wel want anders zal mijn zusje sterven. Ik klem mijn kiezen op elkaar en duw me door de menigte heen naar voren. Sommige Deelnemers kijken me ietwat geïrriteerd aan maar niemand zegt er wat van. Het valt me op dat iedereen dezelfde kleding draagt en vol afschuw kijk ik naar de bruine cargobroek die ik aan heb. Het shirt dat ik aan heb heeft al dezelfde walgelijke kleur — maar nu is niet de tijd om me te focussen op mijn kleding. Ik hang mijn rugzak op mijn rug en stop het oortje in mijn oor. Al snel hoor ik een bericht. Ik luister geduldig en wanneer de vrouw roept dat we mogen gaan zie ik alle Deelnemers naar voren stormen.
          Tegelijkertijd met de rest van de Deelnemers ren ik het oerwoud in. Verschillende mensen duwen me, waardoor ik meerdere keren bijna val. Bang om vertrapt te worden, weet ik toch mijn evenwicht te behouden. Ik blijf rennen totdat mijn spieren beginnen te verzuren. Uiteindelijk laat ik me tegen een boomstam vallen om even te rusten. Ik heb het gevoel dat ik een uur heb gerend maar dat zal wel niet waar zijn aangezien ik nog steeds genoeg Deelnemers zie. Ik pak mijn Pandora–ei uit mijn tas en kijk gefascineerd naar het violetkleurige ei, waar Pandora MR-72 tijdens de race uit zal komen. Ik leg mijn hoodd even tegen het koele ei aan en bidt dat hij snel eruit komt. Niet lang daarna doe ik hem weer in mijn tas en begin ik weer te rennen. Het liefst wil ik alle Deelnemers achter me laten maar ik weet dat ik niet de beste conditie heb. Daarbij ga ik het nooit overleven in mijn eentje en moet ik me eigenlijk zo snel mogelijk bij iemand aansluiten. De steken in mijn zij worden met de seconde erger en na een aantal minuten laat ik me opnieuw op de grond zakken. Paniek slaat toe wanneer ik geen een Deelnemer meer zie. Wat als er wilde dieren komen? Of ik verdwaal? Ik probeer rustig in en uit te ademen om mijn gedachtes op orde te krijgen. Uiteindelijk begin ik weer te bidden voor mijn Pandora–ei want zodra die uitkomt ben ik niet meer alleen.


    " icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

    Eavan schreef:
    Mine.


    “To live will be an awfully big adventure.”



    DARYA MIREYA DALCA

    She's got lions in her heart, a fire in her soul

          Zodra ik er de kans toe krijg, klim ik uit de kist. Bah, ik vond het maar niks om zolang er in te zitten.
          Het eerste wat mij opvalt wanneer ik uit de kist geklommen ben, is niet eens het oerwoud, maar de vele andere deelnemers. Ik had niet verwacht dat het er zóveel zouden zijn. Dit wordt nog een hele klus om de beste te worden. Wat mij ook opvalt, is dat iedereen hetzelfde draagt. Mijn gezicht betrekt hierbij. Niet alleen omdat de kleding ronduit verschrikkelijk is, maar ook omdat één of andere viezerik mij waarschijnlijk omgekleed heeft. Ik word hiervan afgeleid wanneer ik er een geluid uit het oortje, dat ik eerder in mijn oor gedaan had, komt. Zodra het woordje "start" geklonken heeft, stormt het overgrote gedeelte van de mensen naar voren, het oerwoud in. Ze lijken haast een groep tienermeiden die hun favoriete boyband ziet. Of een stel koopverslaafde vrouwen die een uitverkoop bij hun favoriete winkel zien. Zuchten schud ik mijn hoofd. 'Idioten,' murmel ik en in plaats van net als de rest, als een kip zonder kop het bos in te gaan, open ik eerst mijn rugzak om te kijken wat er in zit. Tot mijn ergernis zit er niks anders in een regenjas en het Pandora-ei. Zijn ze nu serieus? Ik dacht al dat de bedenkers van deze race een stel psycho's zouden zijn, gezien ze dus medicijnen hebben, maar slechts één persoon die krijgt, en nu sturen ze ook nog een groep mensen de jungle in met alleen een Pandora-ei en een regenjas? Ik zucht nogmaals en loop dan uiteindelijk toch rustig het oerwoud in. Ik betwijfel of veel mensen die als een gek het oerwoud in renden, het zouden overleven. Ten eerste hebben we toch twee weken om bij het basiskamp te komen, ten tweede heeft het totaal geen zin om gelijk al al je energie te verspillen. Bovendien is de prijs van deze ronde een geldprijs, en hoewel ik het geld goed gebruiken kan, ben ik daarvoor niet hier gekomen. En als je wat rustiger loopt, is de kans ook groter dat je dingen ziet die later zou kunnen gebruiken, gezien we van die psycho's dus niks meegekregen hebben.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered


    Katharina Dinapoli


    Al van toen ik in de doos zat, voelde ik dat er iets niet in orde was. Achteraf gezien kan dat natuurlijk gewoon het feit geweest zijn dat ik opgesloten zat in een houten doos, maar nu ik bevrijd ben en het door de wolken gedempte licht van de zon mijn lichaam bereikt, kan ik het wel uitschreeuwen van frustratie. Wie heeft het lef gehad om mijn kleren te wisselen? Ik mag hopen dat ze mijn spullen ergens bewaard hebben voor wanneer dit hele gedoe voorbij is, want anders krijgen ze sowieso een rechtzaak aan hun laars. Met een zucht probeer ik mezelf te kalmeren. Natuurlijk besef ik wel dat het niet bepaald het juiste moment is om me zorgen te maken om zoiets simpels als kleren, maar het gaat om veel meer dan dat. Niet alleen hebben ze ook mijn schoenen en accessoires afgenomen, maar daarbovenop mijn persoonlijkheid. Door de jaren heen is mijn kledij het enige geworden wat ervoor zorgt dat ik opval in deze wereld vol individuen. Als introvert persoon, bleek dat gewoon de enige manier te zijn om mezelf te uiten. Nu dit weggenomen is, voelt het een beetje alsof ik een leeg omhulsel ben. Een of andere etalagepop die iemand per toeval hier heeft gedropt.
    Om mezelf wat afleiding te bieden, neem ik de tas, die we blijkbaar wel mee mogen dragen, vast. Veel afleiding biedt deze echter niet, aangezien enkel mijn pandora-ei erin blijkt te zitten. Grommend sluit ik de tas weer, daarbij oplettend dat het ei niet door elkaar wordt geschud, en doe deze op mijn rug. Niet alleen mijn kledij is weg, maar ook alles wat ik als voorbereiding had meegenomen. Het eten, de reservekleren, de zaklamp, batterijen, regenjas, extra schoenen, lucifers, touw, slaapzak, verbandkist en haarverf is allemaal verdwenen. Zoals misschien al duidelijk is, ben ik doorgaans overal op voorbereid. Daarom is het des te onaangenamer nu alles van me is afgenomen. De dingen maar op me af laten komen was niet bepaald mijn plan, maar nu blijft er geen andere optie over.
    Met een bezorgde blik kijk ik naar het oerwoud om me heen. Dit is echt niets voor mij, bedenk ik me. Toch heb ik geen andere keuze dan hierin te volharden. Het leven van mijn moeder staat op het spel en dat gooi ik niet zomaar weg natuurlijk.
    Zodra het me opvalt dat iedereen zijn oortjes tevoorschijn begint te halen, neem ik ook de mijne uit mijn broekzak. Er is niet onmiddellijk wat te horen, maar na een tijd begint dezelfde stem als eerst te spreken. Voor ik het weet, geeft ze het startsein van de wedstrijd en rent iedereen er als een speer vandoor. Mijn hart begint de bonken en adrenaline ruist door mijn aderen, alleen al van te zien hoe anderen er als een speer vandoor gaan. Met een diepe ademhaling sluit ik mijn ogen en bedwing de neiging om achter de rest aan te spurten. In plaats daarvan kijk ik rustig om me heen en begin na te denken over de beste manier om deze jungle door te komen. Nog niet iedereen is tussen de bomen verdwenen, wanneer ik besef dat er geen andere manier is dan er doorheen. Omlopen zou teveel tijd kosten. Toch zie ik het feit dat ik zoveel langer dan de anderen getwijfeld heb niet als een nadeel. Zonder de adrenaline van andere mensen die om me heen rennen, kan ik veel makkelijker een goed ritme uitkiezen, waarbij ik zeer snel vooruit kom, maar mezelf niet verschrikkelijk vermoei en bovendien het risico verklein op een verstuikte enkel of andere verwonding van die soort.
    Het duurt niet lang voor ik de eerste mensen paseer, maar ik blijf rustig verder rennen in de richting die ik gekozen heb. Diep vanbinnen weet ik wel dat het het beste is om me bij mensen aan te sluiten. Ik besef dat mijn overlevingskansen gewoon groter zullen zijn als ik erin slaag een goede groep te vinden. Toch houdt mijn asociale ik me tegen. Blijven rennen blijft nog even de beste optie. De mensen die nu al moeten stoppen, zullen waarschijnlijk toch minder geschikte partners zijn.

    [ bericht aangepast op 25 okt 2015 - 20:32 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”


    Marcus Halstrom

    Mijn hoofd deed een beetje pijn, dat kwam door dat pilletje dat we allemaal moesten nemen om in slaap te komen. Gedwongen in slaap komen was geen pretje, zeg.
    Toen ik uit de kist kwam, hielp het licht natuurlijk ook niet helemaal mee. Ik plaatste mezelf op de grond en keek voor me uit, niets - Ik keek links en rechts van me en zag meerdere deelnemers, die de andere kant dan mij uitkeken. Ik besloot me om te draaien en zag toen een groot woud voor me, een oerwoud.
    "Wow," mompelde ik en ik hoorde een stem in mijn oor spreken. Het duurde niet kort, maar ook niet heel erg lang, dus mijn aandacht bleef er bij. Toen de stem zei dat we van start mochten gaan, zag ik om mij heen iedereen het woud in rennen. Ik fronste even. Gingen ze niet eerst oriënteren? Niet dat ik daar heel goed in ben, maar ik wilde eerst proberen te focussen op waar ik heen ga. Blauwe vlaggetjes, dat had de stem gezegd, dus dat is waar ik op moet letten. Ik kijk in de kist waar ik uit kom en zie er een rugzak liggen, ik pak hem er uit en kniel ermee neer op de grond, waar ik hem open maak en bekijk wat er in zit.
    Mijn pandora-ei en een regenjas. Ik besloot de jas nog niet aan te trekken, tot het echt kouder werd of het weer slechter werd. Als het echt heel nat was in het woud, zou ik de jas ook wel aantrekken, zodat ik nog een beetje droog bleef. Maar aangezien het nogal klam en benauwd kan worden in een oerwoud, wachtte ik er nog even mee. Toen ik had bekeken wat ik had en een beetje nadacht over welke kant ik op ging, liep ik rustig een paar stappen het oerwoud in. Een gevoel van angst kroop mijn lichaam binnen en ik draaide me om. Ik wilde terug lopen, maar stopte bij de eerste stap.
    "Kom op, Marcus, je doet het voor je broer..." sprak ik mezelf de moed in. "Als je wint zal hij overleven en blijft de persoon waar je het meeste om geeft leven!" Die woorden, al waren ze van mezelf, gaven me de kracht om me weer richting het oerwoud te draaien. Na een diepe ademhaling liep ik het oerwoud in.


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.


    “The goal isn't to live
    f o r e v e r——
    The goal is
    to create something that will.

    G I O V A N N I      A G O S T I N I

    Rustig opende hij zijn goudbruine poelen, die als eerste de donkere lucht opmerken, waar hij direct een notitie van maakte. Later zou het kunnen regenen, wat zo nu en dan samen zal gaan met onweer, iets dat hij absoluut niet nodig heeft momenteel. Of ooit, in dat opzicht.
    Zijn handen voelden het hout van de kist waar hij tot nog toe in lag, waar hij weeïg om moest glimlachen. Is dit een morbide manier om hun leedvermaak te tonen en ons op te laten merken dat we allemaal ten dode opgeschreven zijn? Er fonkelde een harde glans in zijn blik wanneer hij kalm uit de kist kwam, om vervolgens zich op net zo'n wijze uit te trekken en zichzelf op te warmen. Kort sloot hij zijn ogen, zodat hij zich op de verschillende geluiden kon letten en zich enigszins kon oriënteren door op verscheidene punten te letten— waaronder de personen, het weer en tevens het klimaat.
          Toen opende hij zijn ogen weer.
          Het feit dat zijn kleding veranderd was, betekende dat iemand aan hem had gezeten om hem om te kleden. Het enige waar hij mogelijk mee zou zitten, was het gegeven dat een vrouw wellicht hem had aangeraakt, wat hij liever niet had gewild. Een rilling schoot over zijn lichaam heen. Iedereen had hetzelfde apenpakkie aan, maar hij was niets anders gewend op de militaire school. Zelfs thuis had hij eenzelfde outfit meerdere malen, want zijn vader zag het nut niet in om zijn zoon in dezelfde kleding te laten lopen zoals andere jongeren.
    Bijna zag het beeld dat voor hem ontrafelde er eng uit— de meesten die op dezelfde wijze het oortje in hun oor deed, waardoor hij die van hem in zijn hand hield. Vervolgens luisterde hij toch naar het bericht, waarna ze allemaal stuk voor stuk als kippen zonder kop het immense woud inrenden. Zuchtend dacht hij aan enkele krenkende woorden over deze personen, aangezien het absoluut niet handig was om zo snel je energie kwijt te raken aan het begin van de race. Ze hadden een tijd voorgeschoteld gekregen waarin je het gemakkelijk kon redden, maar dat verspilden ze allemaal door te denken slimmer te zijn dan eenieder. Enkele zag hij vertrapt worden, hardhandig geduwd zodat allen sneller dan een ander aan wilden komen bij het einde. Kort schudde hij zijn hoofd.
          'Stommelingen,' murmelde hij, laag en met sluwe toon. 'In een strijd, hoor je het aas eerst te laten gaan en zij lopen er recht in.' Voor een enkele seconde was zijn blik duister geworden, wat net zo snel weer verdwenen was. De rugzak, die nog altijd in de kist lag, haalde hij er vervolgens uit, om te wachten tot de horde helemaal verdwenen was. Er zwierven nog enkele verloren schaapjes in het veld, maar hij rekende zichzelf hier niet toe— hij had namelijk een plan om deze ronde te winnen. Aan het eind van deze ronde zou de winnaar een geldbedrag krijgen, iets waar hij niet in geïnteresseerd is, maar mocht hij het winnen, zou hij het aan zijn familie geven. Elke laatste cent. Of een groot deel aan zijn ex, die snel het medicijn nodig zou hebben.
    Met dit in zijn gedachten, zag hij het doel beter dan ooit tevoren: hij zal en moest winnen. Hierbij begon hij alvast te lopen, in zijn rugzak kijken, zou hij zo wel doen. Zodra hij aan de rand van het bos stond, bestudeerde hij de verschillende opties die hij had, maar hij had er al snel één gekozen. Zijn ogen vielen op de blauwe vlaggetjes, waarvan enkele op de aardegrond waren gevallen, hier en daar was nog een sporadisch vlaggetje te bemerken op de boomstammen. Deze verzamelde hij, waardoor hij er twee had, tot zijn ogen op een derde vielen: vlakbij een jongedame. Ze deed hem denken aan een ree in het wild; de vrouw had net zo'n gratie als zowel oplettendheid over haar heen vallen. Daarbij was ze direct een mogelijke factor voor zijn angst, één van zijn zwaktes waar hij zich uitermate voor schaamde. Allemaal en alleen vanwege... haar. Giovanni wilde er niet meer aan denken.
    Met een strakgetrokken kaak liep hij erop af, zijn ogen verlieten de boomstam niet waar het vlaggetje hing. Eenmaal daar merkte Giovanni hoe dichtbij hij eigenlijk bij haar kwam, wat hem vanbinnen al in zweet uit liet breken, desalniettemin hield hij zijn masker omhoog. Hierbij lette hij er niet op hoe ruw zijn arm tegen die van haar aan knalde toen het vlaggetje in zijn hand was geklemd. Voor een enkele seconde brandde hij zijn ogen in die van haar. Daarna draaide hij zich om en maakte al aanstalten om te vertrekken.


    Quiet the mind, and the soul will speak.



    DARYA MIREYA DALCA

    She's got lions in her heart, a fire in her soul

          Er waren slechts enkele mensen die net zoals ik niet als een stel haaien die bloed ruiken, het oerwoud in stormden. Ik ben er wel blij mee dat sommige mensen andere mensen ook nog een gezond verstand hebben, want hier in mijn eentje ronddwalen was ook niet erg prettig geweest. De weg nog vinden was niet erg moeilijk, gezien op de begroeide grond nog enkele blauwe vlaggetjes liggen, maar ook omdat het pad behoorlijk betrapt is door de vele voeten die er over heen gelopen zijn. Mijn blik viel op een vlaggetje dat aan een boomstam hangt, waarna ik er op af loop. Misschien komt zo'n ding nog wel van pas. Voor ik echter de kans heb om het vlaggetje te pakken, knalt er plots een andere arm tegen de mijne aan, en pakt de persoon aan wie die arm toebehoord het vlaggetje. Ik trek mijn wenkbrauwen lichtelijk op wanneer de persoon, een man, zijn blik in de mijne boort. Een nogal wat boze blik. Iemand is met het verkeerde beek uit bed gestapt blijkbaar. De man is ruim een kop groter dan ik ben, maar dat maakt mij geen hol uit.
          'Zeg Grumpy, je had het ook gewoon kunnen vragen hoor, of jij het vlaggetje mocht hebben,' meld ik hem. 'Het is nergens voor nodig om zo onbeleefd te doen. Tenzij je van plan bent om de komende drie maanden alles in je eentje te redden, dan moet je vooral zo boos naar iedereen blijven kijken, want dan wilt niemand met je samen werken.' Ik loop langs hem, waarbij ik mijn schouders tegen de zijne knal. Hoewel, door het lengteverschil is het meer zijn boven arm, maar het gaat om het idee.
          Een eindje verderop zag ik een struikachtige plant staan, waar enkele vruchten aan hangen. Peinzend kijk ik er naar, alsof het antwoord of ze wel of niet giftig zijn zomaar uit de lucht zou komen vallen. Ik heb zeer weinig tot heel erg zeer weinig verstand van planten, maar ik dácht eens gelezen te hebben dat deze eetbaar zijn.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered