[200] The Titanic • Speeltopic - Speeltopics

6 maart 2016 - 13:47 Sempre is offline

Sempre 5089

DE TITANIC

Dit RPG is helaas vol
Welkom aanboord van het historische schip, de Titanic.

Het is woensdag 10 april 1912. De passagiers van de Titanic verzamelen zich in Southampton om hun reis te beginnen. Sommige hebben met geluk een ticket kunnen krijgen voor de boot, andere hebben meteen 1e rang kunnen reserveren..

De Titanic heeft drie verschillende klassen, de Eerste klasse, Tweede klasse en Derde klasse. De Eerste klasse is de meest luxueuze klasse, met alles erop en eraan. Op deze verdiepingen zijn onder andere een enorme balzaal, prachtige restaurants en een binnen zwembad te vinden. De Tweede klasse is de middellaag, in deze klasse waren de gebruikelijke dingen en een aantal luxueuze dingen, maar die waren niet te vergelijken met de Eerste klasse. De Derde klasse, en daarmee de klasse voor de armere onder hen, bevat alleen de hoognodige dingen en kleine hutten waar zes personen in kunnen slapen. Wel was er, voor alle klassen, een gemeenschappelijk dek.

Wanneer iemand van een lagere klassen op de verdiepingen van een hogere klasse komt, moet deze vergezeld worden door iemand van deze klasse. Personen uit de hoge klassen mogen zich begeven op de verdiepingen van de lagere klasse, maar dit komt niet veel voor.

DE ROLLEN
Meisjes: VOL
- Eerste klasse - Bylot
- Tweede klasse - MrsLyon - Mila McAllister - 1.2
- Derde klasse - Deryth - Cordelia Luxon - 1.2

Jongens: VOL
- Eerste klasse - SAWFT - Quigg Jr. Chambers - 1.2
- Tweede klasse - Dumbledore - Benjamin Jonathan Hunter - 1.1
- Derde klasse - Sempre - James Reed - 1.2

DE REGELS

TOPICS

Rollentopic • #1
Praattopic • #1
Speeltopic • #1

We beginnen dit RPG bij de eerste avond op het schip. Wellicht is het leuk om in het gedeelde café te beginnen, gezien de eerste en tweede klasse hier mogen komen en de personages uit de derde klasse hier werken.

Iedereen heeft al zijn/haar spullen op de kamer gelegd en zullen waarschijnlijk vol enthousiasme het schip willen verkennen.

[ bericht aangepast op 6 maart 2016 - 13:48 ]

When time and life shook hands and said goodbye.

17 maart 2016 - 15:50 Elentiya is online

Elentiya 12412

——————————————
——————————————

——————————————

II Cordelia Luxon II

“I want you to look into my eyes and see only me.”

Hier mocht ik werken, hier mocht ik zijn. .
De woorden schoten door mijn hoofd heen terwijl ik alles bekeek wat er maar te bekijken viel terwijl ik mezelf soepeltjes tussen de mensen door liet glijden. Ondertussen haalde ik lege glazen van de tafeltjes af nadat ik ergens een leeg dienblad vandaan had gehaald. Mijn taak omschrijving was duidelijk geweest en ik deed dan ook mijn uiterste best om er aan te voldoen. Desondanks kon ik het niet laten te genieten van hetgeen wat er om me heen gebeurde. Ik was een harde werkster, maar in mijn thuis omgeving stond ik ook bekend als de kleine rode dromer.
Jonge vrouwen zoals mij —zij die uit een arm gezin kwamen — hadden niet het geluk deel te mogen nemen aan de luxueuze omgeving zoals de Titanic je bood. Het zat niet in onze statussen, noch ons bloed, maar wel in de dromen die sommige van ons deelden. Het was daarom dan ook dat ik van veel dingen optimaal kon genieten, hoe klein iets ook mocht zijn; het was altijd de moeite waard. De harde lessen uit mijn eigen leven maakte het dat ik anders naar dingen keek. Geld maakte me niet gelukkig, je had het nodig om jezelf eten te kunnen geven evenals kledij, en van dure spullen hoefde ik mezelf niet te voorzien. Zolang ik maar kon leven, dat was het belangrijkste. De reden dat ik besloten had om een ticket te kopen had dan ook niks te maken met hoe het eruit zag — laten we tenslotte eerlijk wezen, de slaapvertrekken van mijn klasse vielen alleen bij deze ruimte al volledig in het niet — maar kwam grotendeels door de reiziger in me die snakte naar het rondtrekken en bewonderen van de vele dingen die de wereld ons kon bieden.
Statussen waren daarom dan ook principes waar ik weinig tot geen waarde aan hechtte gezien het niet in mijn aard zat mensen te beoordelen op waar ze vandaan kwamen, of waaruit hun stambomen bestonden. Helaas was de werkelijk het daarmee niet altijd met me eens, zij was tenslotte kei hard. Een zachte zucht rolde over mijn lippen heen terwijl ik nog enkele lege glazen op mijn dienblad wist te zetten alvorens ik deze naar de bar moest brengen.
Inmiddels werd het met de tel drukker en verschenen er uit elke deuropening steeds meer mensen; stelletjes, vrijgezellen mannen of vrouwen maar ook enkele oudere echtparen die van plan waren een laatste reis te nemen vooraleer hun gezond het niet meer toestond. Zachtjes zonken mijn tanden in mijn onderlip en terwijl mijn mondhoeken zich speels omkrulden tot een tevreden glimlach trok de glinstering van plezier door mijn poelen heen. Met mijn rug naar de bar toe stapte ik langzaam achteruit, niet in staat om mijn blik los te scheuren van het beeld voor me, en voorkwam daardoor niet dat ik zachtjes tegen iemand aan botste.
Het zachte gerinkel op het dienblad in mijn handen deed me schrikken en ik wist nog net te voorkomen dat de wankelende glazen volledig om zouden vallen doordat ik een van mijn handen deze tegen liet houden. Na enkele subtiele passen en één juiste draai wierp ik een blik op de man waar tegen ik aangelopen was — die vermoedelijk in gesprek leek met de jonge man achter de bar.
“ Mijn excuses,” bracht ik verontschuldigend uit, waarbij ik opnieuw enkele passen achteruit deed terwijl ik de man een kleine verontschuldigende glimlach toewierp. “Het was ni—”
Een stevig por van een elleboog laag in mijn onderrug deed de woorden die ik wilde uitbrengen verstommen en voor een paar tellen kneep ik mijn ogen stijf dicht. Dit kon alleen maar mij gebeuren. . Achter me meende ik iets op te vangen en terwijl ik het schaamrood naar mijn kaken voelde lopen wist ik mezelf bijeen te houden zodat ik de persoon achter me ook een verontschuldiging kon geven. “Het spijt me zo.” Mijn poelen schoten even van hem naar de vrouw die langs hem zat, en naar de man waar ik als eerste tegen aan gelopen was alvorens ze even bleven hangen op de jonge man achter de bar.
“Ik — Het was niet mijn bedoeling, maar. . “ haperend rolde de woorden zacht over mijn lippen heen, waarna ik in een resolute beweging het dienblad met de glazen op de bar plaatste; voordat deze ook nog eens op de grond terecht zou komen. “I-ik zal opruimen wat er nodig is.”

[ bericht aangepast op 17 maart 2016 - 15:50 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

17 maart 2016 - 22:25 Iotte is offline

Iotte 928

MADELEINE ROSALIE CHAUDANSON

In de bar heerste een gezellige sfeer en het leek steeds ietsjes drukker te worden. Ik zat echter wel prima aan het tafeltje - waar ik het mezelf gemakkelijk had gemaakt. Vanaf hier had ik namelijk een goed uitzicht op een groot deel van de ruimte waar in ik mij bevond. Ik genoot intens van het feit dat ik hier in de menigte op kon gaan en bekeek de mensen om me heen daardoor stuk voor stuk onopvallend. Het was een gewoonte die ik uren lang kon volhouden. Ik genoot er van en soms wenste ik dat ik voor een dag het leven van een wildvreemde te kunnen leven om te doen en laten wat ik zelf wilde. Na een tijdje zo geobserveerd te hebben bedacht ik me dat nog niemand van het personeel had gevraagd of ik wat wou drinken, mijn ouders zouden dit vast en zeker belachelijk vinden en minachtend naar de eerste de beste bediende afstappen. Maar dat waren mijn ouders. Ik stond op om een drankje bij de bar te gaan halen toen ik hem al van een afstandje zag. Een gek gevoel bekroop me toen ik Quigg aan de bar zag zitten, naast en in gesprek met een prachtige brunette. Ik was blij om het te zien, want hij was mijn enige vriend en bekende hier aan boord, maar tegelijkertijd schoot er een steek van jaloezie door mijn buik. Charmant en sociaal als hij was leek hij helemaal in zijn element te zijn. Ietwat onzeker hield ik halt naast hem aan de bar, nog zonder iets te zeggen; want ik wou hem niet storen in zijn gesprek en richtte me tot de jongen achter de bar. "Zou ik een Martini mogen?" vroeg ik vriendelijk terwijl ik op de stoel naast die van Quigg ging zitten.

[ bericht aangepast op 18 maart 2016 - 19:15 ]

someone out there feels better because you exist

18 maart 2016 - 9:31 Ziegler is offline

Ziegler 20534

Benjamin Jonathan Hunter
“Charm is the ability to insult people without offending them"

'Met een beetje geluk,' was het stijve antwoord van James geweest en ondanks dat Benjamin het antwoord niet duidelijk genoeg vond, had hij er vrede mee. Hij nam een slok van zijn whisky en draaide kort zijn rug naar de bar toe om de zaal eens rond te kijken. Hij zag verschillende verschijningen en hijzelf leek er met geen mogelijkheid echt bij te horen. Deze reis was dan ook niet perse voor Benjamin's plezier, meer omdat hij dagelijks leven wilde ontsnappen. Benjamin merkte een stel op dat iets verderop aan de bar zat. De man had voor de vrouw een martini besteld en ergens kreeg Benjamin het idee dat ze niet helemaal bij elkaar hoorden. Was hij zo'n man die zijn geld rondstrooide in de hoop dat wanhopige vrouwen het op zouden rapen?
Benjamin schrok op uit zijn gedachten toen iemand tegen hem aan liep. Hij keek op en hij was geschrokken, maar dat liet zijn gezicht niet zien. Een jonge serveerster stond met rode wangen naar hem te kijken en bracht iets stotterend uit dat leek op een verontschuldiging. Wat van het drinken was op Benjamin's broek beland, maar dat deerde hem niet. Hij had zelf ook als ober gewerkt dus hij wist hoe moeilijk het kon zijn. 'Het is niet erg,' antwoordde hij en iets van een geruststellende blik verscheen op zijn gezicht. Het meisje stapte achteruit en raakte daarbij een andere man - de man die eerder in gesprek was met de brunette. Benjamin rolde zijn ogen. Waar had die serveerster haar opleiding gehad? Zonder dat ze het doorhad, had ze een glas op de grond laten vallen. Benjamin schoof van de barkruk af, raapte dit glas op en hield het vast totdat het meisje weer in staat was om naar hem te kijken.
'Volgens mij heb je iets laten vallen,' zei hij toen rustig.

Big girls cry when their hearts are breaking

24 maart 2016 - 16:58 Sempre is offline

Sempre 5089

JAMES REED

• What is the point of being alive if you don’t at least try to do something remarkable? •

Terwijl ik mijn best deed om de inkomende bestellingen allemaal klaar te maken, het was namelijk erg druk geworden, moest ik ook nog de gasten aan de bar in de gaten houden. Gelukkig waren ze niet te veel eisend en kon ik na een tijdje weer wat rustiger aan doen. Althans, voor eventjes, want niet veel later klonk er gerinkel en kneep ik mijn ogen dicht, wetende dat er drankjes gevallen waren.
En niet alleen op de grond, bleek toen ik zag dat Benjamin ook het een en ander over zich heen had gekregen. Mijn ogen zochten de serveerster die verantwoordelijk was, maar aan haar rode wangen en de vele excuses die over haar lippen rolden maakte ik op dat het een ongelukje was geweest. Met een glimlach pakte ik een theedoek uit een kastje om deze aan Ben te geven. "Mijn excuses," zei ik ook, terwijl ik mijn ogen richtte op de roodharige serveerster die net aanbood om alles op te ruimen. Ik geloofde me te herinneren dat haar naam Cordelia was en besloot het risico maar te nemen.
"Rustig maar Cordelia, ga even aan de bar zitten dan ruim ik het wel op." Zei ik en voor ze kon weigeren was ik al achter de bar uit gekomen met een dweil en stoffer en blik, om vervolgens het glas eerst bij elkaar te vegen. Gelukkig viel het wel mee, de glazen waren voornamelijk in grote stukken gevallen waardoor het dus in een mum van tijd weer schoon was en ik weer achter de bar kon gaan staan.
"Zo en nu ga je eerst eens even zitten en neem je wat te drinken voor je weer verder gaat werken," besloot ik voor haar om de roodharige vervolgens vragend aan te kijken. "Dus, wat mag het zijn?"
Maar voor ik haar antwoord kreeg zag ik een nieuwe gast aan de bar zitten en met een verontschuldigende blik liep ik op de vrouw af. "Een martini zei u he?" Vroeg ik en maakte het drankje vervolgens snel klaar. Als laatste voegde ik nog een olijfje toe om haar het drankje aan te reiken. "Van het huis," zei ik met een knipoog voor ze geld kon pakken.

When time and life shook hands and said goodbye.

Index RPG Actieve Topics Zoek