Om maar even met de deur in huis te vallen: m'n hart doet pijn. Letterlijk en figuurlijk.
Afgelopen maandag had ik precies elf maanden een relatie met de meest lieve jongen ooit. Hij heeft me aangemoedigd om door te zetten als ik iets graag wilde, mij gesteund wanneer ik er echt even doorheen zat en bovendien laten zien dat ik ook gelukkig mag zijn. Na ontelbare pogingen van zijn kant en afwijzingen van de mijne, ben ik uiteindelijk toch met hem op date gegaan en verliefd geworden - de rest is geschiedenis, maar het was de mooiste tijd van mijn leven.
Was, ja. Maandagavond kwam hij ineens langs, wat een half uur rijden is, en bleef hij eten. Hij deed al wat vreemd, maar toen hij vroeg of we even naar boven konden had ik nooit verwacht dat hij datgene ging doen wat hij heeft gedaan.. Hij zei dat hij niet meer verder wilde en mijn wereld stortte in. Oprecht.
In mijn ogen ging alles prima en was er niets aan de hand, maar blijkbaar had ik het mis. Ik begon te huilen en ben er eigenlijk nog steeds niet mee gestopt. Hij nam gelijk alles mee; kleding, toiletspullen, en zelfs het kettinkje wat hij voor mijn verjaardag had gegeven, een maand nadat we officieel iets hadden. Dat deed pijn.
Hij heeft me vorige week nog gezegd dat we samen op vakantie konden gaan, dat ik bij hem in mocht trekken als hij eenmaal zijn appartementje zou hebben, mijn broertje geeft hij een cadeau van €70 afgelopen weekend. Ik snap het niet. Was dit dan gelogen? Waren zijn lieve woorden van de afgelopen tijd niet gemeend? Waarom ben ik ineens niet goed genoeg meer? Ben ik dat überhaupt ooit wel geweest?
Op school en bij mijn familie probeer ik me groot te houden, maar ik ben er echt kapot van. Ik snap het gewoon niet. Hij heeft niet gezegd wat de reden is; hij was gewoon ineens weg.
Mijn beste vriend, de enige bij wie ik het gevoel heb alles kwijt te kunnen.. Degene die me heeft laten zien wat 'houden van' betekent. Hij is weg en ik ben hem kwijt. Voor altijd.
Ik kan me niet concentreren, dwaal constant af met mijn gedachten en barst om het kleinste dingetje in tranen uit. Mijn hoofd voelt aan alsof het op ontploffen staat en mijn hart doet letterlijk pijn.
Ik weet het allemaal gewoon niet meer.
sorry voor dit lange verhaal, maar ik moest het echt even ergens kwijt
[ bericht aangepast op 2 april 2016 - 17:19 ]
~ It's impossible to forget someone who gave you so much to remember ~
