Aangepast en herstart.
[ bericht aangepast op 18 dec 2016 - 20:41 ]
Geloof niet alles wat je denkt
[RPG • Rollentopic] The Realm of Roariën [200] - Rollentopics
-
29 aug 2016 - 23:07
29 aug 2016 - 23:38
29 aug 2016 - 23:49
29 aug 2016 - 23:52
30 aug 2016 - 0:21
30 aug 2016 - 22:25
31 aug 2016 - 0:31
31 aug 2016 - 19:11
FINDONIR ALDAVAL
Verleden:
Findonir werd een kleine 5000 jaar geleden geboren in Erigroth, als eerste zoon van twee liefhebbende ouders. In de eerste tweehonderd jaar van zijn leven gebeurde er niet veel. Hij kreeg de ruimte om op te groeien als ieder andere jonge Elvar en begon in eerste instantie te werken in de bouw. Pas nadat één van de buitenwijken van Erigroth werd aangevallen, besloot hij zich bij de machtige krijgers van zijn volk te voegen. Dit was geen makkelijk proces: enkel de allerbesten worden toegelaten en Findonir moest keihard werken om daarbij te mogen horen. Duizend jaar, om precies te zijn, voor hij zich officieel beschermer van Erigroth mocht noemen. In de vele eeuwen daarna werkte hij zich op tot generaal en had hij een hoop vrienden voor het leven gemaakt. De krijgers werden zijn tweede familie in zoverre dat hij ze zelfs vaker zag dan zijn eigen ouders.
Een kleine vijfhonderd jaar geleden ontstond er plotseling chaos in het prachtige Erigroth. De toenmalige koning bleek gevlucht naar het paradijs, Lathuindal. Findonir vond dit onvergeeflijk en voelde zich persoonlijk verraden. Hoe had de de koning zoiets kunnen doen? Dagenlang was hij woest, totdat al zijn krijgers en het volk ineens naar hem keken. Nog geen maand later (een oogwenk voor iemand van zijn leeftijd) kreeg hij een kroon op zijn hoofd en was hij de nieuwe koning van Erigroth.
Heden:
Vijfhonderd jaar is niet veel. In zijn ogen voelt het nog als de dag van gisteren dat Findonir tot koning gekroond werd. Iedere dag leert hij nieuwe dingen en hij werkt hard aan zichzelf om het volk zo goed mogelijk van dienst te zijn. Diep van binnen mist hij zijn taak als generaal. Hij mist het om op avontuur te gaan buiten de grenzen van Erigroth en de rest van Roariën te verkennen. Hij mist zijn mede-krijgers en voelt zich eenzaam in zijn enorme paleis, ondanks dat hij nooit alleen is. Toch zal Findonir zijn heerschappij niet zomaar opgeven: hij weet dat hij een goede koning is. Die bevestiging krijgt hij iedere dag als hij ziet hoe goed het gaat met Erigroth en hoe gelukkig zijn volk is. Dat doet hem goed en daar staat hij iedere morgen weer voor op. Het rijk bruist, ze barsten van het geld en de juwelen en ze hebben een goede handel met de overige grote volkeren. Findonir zal alles op alles zetten om dat te behouden. Niemand komt aan zijn volk.
Familie:
In de vierhonderd jaar na zijn geboorte kregen zijn ouders nog vier kinderen. Twee meisjes en twee jongens. Findonir heeft altijd zijn best gedaan om een goede band met ze op te bouwen, maar dat werd steeds minder toen hij eenmaal een krijger werd. Nu hij koning is hebben ze niet heel veel contact meer, wat hij heel erg vind. Er is gewoon niet genoeg tijd, want hij heeft het altijd druk met werken.
Zijn ouders zijn twee prachtige Elvar. Zijn moeder maakt juwelen en zijn vader bouwt huizen. Zijn broers en zussen zijn inmiddels allang volwassen en drie van hen zijn ook al gehuwd. Zijn oudste zus in is verwachting, wat Findonir helemaal fantastisch vind, maar wat hem ook verdrietig maakt omdat hij nog niemand heeft gevonden.
Zijn familie heeft ervoor gekozen om zich niet bij hem te voegen in het grote paleis. Zij zijn gelukkiger in het huis waar ze nu wonen en voelen er niets voor om ineens deel uit te maken van de koninklijke familie. Dat zit niet in ze, net als het niet echt in Findonir zit, maar hij daar weinig keus in had.
Skills:
Door zijn jaren als krijger heeft Findonir een aantal belangrijke skills geleerd. Hij kan goed overweg met pijl en boog, maar gebruikt veel liever twee vlijmscherpe dolken om mee te wachten. Hij is ontzettend snel en weet precies waar hij iemand moet raken om zijn leven zo snel mogelijk te beëindigen. Zijn vaardigheden zijn met de jaren wat afgezwakt, bij gebrek aan oefening, maar eens in de week oefent hij stiekem in zijn eigen kamers. Findonir's grootste talent is zijn uithoudingsvermogen; hij kan lang rennen en veel klimmen voordat hij uitgeput raakt. Zijn zwakte is pure spierkracht. Als het op een vuistgevecht aangekomt is hij niet de beste en moet hij het vooral hebben van de vaardigheden van anderen die met hem zijn.
Uiterlijk:
Voordat hij tot koning gekroond werd had Findonir lange, lichtblonde haren. Dit droeg hij vaak half vast en enkel om het uit zijn gezicht te houden. Hij is slank gebouwd, met lange, pezige spieren. Zijn ogen zijn donkergroen en staan vaker serieus dan lachend sinds hij koning is geworden. Om kleding gaf Findonir als krijger niet zoveel; als het maar goed paste en hij zich er goed in kon bewegen. Nu hij koning is is hij wat kieskeuriger en gaat zijn voorkeur meer uit naar wat comfortabel zit, maar ook mooi is.
Als een Elvar gekroond wordt worden zijn haren zilverwit in plaats van blond. Findonir is hier nog altijd niet aan gewend, maar moet wel altijd glimlachen als zijn zusjes hem ermee plagen.
Innerlijk:
Vroeger was Findonir eigenlijk een Elvar uit een boekje. Vrolijk, hardwerkend, sociaal, perfectionistisch en zeer loyaal. Hij ging fluitend naar iedere dienst, maar was altijd heel serieus en precies op zijn missies. Na zijn dienst ging hij vaak met andere krijgers nog even wat drinken of stiekem naar de aangrenzende bossen. Hij flirtte met mooie vrouwelijke Elvar en nam er geregeld één mee uit. Toch wilde hij zoveel van de wereld zien en zoveel beleven dat hij zijn aandacht nooit lang bij één vrouw kon houden.
Nadat hij uit huis ging kwam hij nog ieder weekend braaf thuis eten en nam hij zijn jongere broertjes en zusjes vaak mee om hen allerlei moois te laten zien in Erigroth. Dit was niet altijd met toestemming van hun ouders, maar dat was juist de grootste lol.
Veel van zijn collega's grapten altijd dat Findonir alleen maar volwassen was tijdens zijn werk en daarbuiten nog altijd een kind. Dit verklaart waarom Findonir nu al vijf eeuwen erg serieus is: het werk van een koning stopt nooit en vrije tijd heeft hij niet meer. Zijn vroegere vrienden ziet hij niet veel meer en hij krijgt weleens een opmerking naar zijn hoofd dat hij nu net zo goed een Aerin had kunnen zijn. Dat probeert hij te negeren, maar het doet wel pijn.Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen
18 dec 2016 - 16:22
