Door een hele resem aan negatieve ervaringen, een tijdje terug, durf ik op dit moment niet meer op facebook te kijken, om te zien of een vriendschapsverzoek die ik naar iemand heb gezonden, aanvaard is of niet. Ik ervaar altijd wel wat stress als ik er iemand één stuur, tot het moment ik zie dat het oké is, maar het is nog nooit zo erg geweest als dit keer. Een afwijzing van een kennis of zo, kan ik wel nog aanvaarden, maar nu betekent het nogal veel voor me. Vroeger op school was ik altijd erg verlegen, waardoor ik in tegenstelling tot mijn klasgenoten eigenlijk nooit veel contact heb gezocht met leerkrachten. Ook heb ik nooit de behoefte gehad om er nog maar één van de, over de honderd, die ik gehad heb, toe te voegen nadat ik was afgestudeerd. Ook in tegenstelling tot mijn klasgenoten, maar nu had ik in het zesde middelbaar een lerares Nederlands die eigenlijk wel voor mij veel heeft betekend. Schrijven is voor mij heel belangrijk, maar ik ben altijd wat te onzeker geweest om het te gaan delen met de buitenwereld, naast Quizlet dan. Die vrouw is de enige die ik in het echt ken die ooit iets van mij heeft gelezen (op mijn twee vriendinnen na dan, mijn printer was kapot toen we die taak moesten inleveren, dus ik had het naar haar moeten sturen en ze had het vol enthousiasme aan mijn andere vriendin laten zien), dus alleen dat al betekent heel veel voor mij, dat dat iemand is die een tekst van mij heeft gelezen, voor mij krijgt zo'n persoon dan toch wel een grote waarde. Komt daar nog boven dat ze normaal super streng met haar punten was en mijn tekst kreeg een 29/30 van haar. Haar commentaar die ze erop geschreven had was nog veel beter: ze wilde perse dat ik dit zou gaan uitgeven en dat het een boek zou worden. En dan had ze ook nog op mijn rapport gezet dat ik meer in mijn literair talent moest geloven. Ik was daar natuurlijk allemaal heel erg vereerd door, dat heeft ongelofelijk veel met mij gedaan en me ook veel meer zelfvertrouwen gegeven. Dankzij mijn studies heb ik de mogelijkheid om als ik afgestudeerd ben in de professionele literaire wereld te gaan werken en zelf professionele producties te gaan maken, dus ondermeer daarom heb ik na 3 jaar me over mijn grote introversie heengezet en haar toch nog maar een vriendschapsverzoek verstuurd. Dat was voor mij een nogal grote stap. Nu ben ik natuurlijk als de dood dat ze het zal negeren en het niet zal aanvaarden. Ik denk niet dat mijn angst echt rationeel is en vooral komt van dingen met andere mensen die nog niet helemaal verwerkt zijn. Ik heb dat verzoek een tijdje terug gestuurd en toen ik niet meteen antwoord kreeg (ik heb er wel nog geen 48 uur laten overgaan), ben ik beginnen paniekeren en heb facebook sindsdien niet meer opengedaan. (Omdat ik examens had en ik andere dingen te doen had dan me zorgen maken). Ik zeg mezelf continu dat mensen facebook om de aantal uur checken en dat ze het zeker al lang had gezien, omdat iedereen daar elke dag op kijkt. Al had ze het misschien gewoon druk, want ze is van een oudere generatie en aan haar profiel te zien is ze niet zo'n actieve gebruiker. Ik zie ook niet echt een reden in om me af te wijzen, want ze liet altijd uitschijnen dat ze me graag mocht, daarnaast heeft ze ook heel veel leerlingen op facebook dus ik zou niet weten waarom ik dan niet en omdat het al drie jaar geleden is, zal ook wel niet want ze vindt regelmatig zelfs nog foto's van een vriendin uit mijn vroegere klas leuk. Toch kan ik mezelf er niet toe zetten om te kijken, om één of andere reden begin ik telkens te denken dat ze het niet zal hebben aanvaard en dat ze het wel degelijk al lang had gezien. Ik word zo angstig en paniekerig en gespannen dat ik te verlamd ben om het te openen. Ik kan het echt niet. Iemand raad voor me?
[ bericht aangepast op 8 sep 2016 - 19:10 ]
Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.
