De hele dag. Niks. En ik wil ook niks anders dan niks doen.
Voor het eerst sinds ik als vierjarige naar de basisschool moest, heb ik gewoon geen verplichtingen meer. In januari dit jaar ben ik met mijn studie filosofie gestopt, aangezien ik door problemen in mijn privéleven en chronisch uitstelgedrag mijn BSA waarschijnlijk niet ging halen. Ik ben een maand later aan het werk gegaan bij een drogisterij, waar ik gemiddeld zo'n vier dagen per week te vinden was. Een mooie manier om wat geld te verdienen, voor ik in september weer aan een nieuwe studie zou beginnen.
Ik vond echter geen nieuwe studie. Ik zat er een tijdje aan te denken om naar een kunstacademie te gaan, maar na een mislukte toelating bij het Rietveld, liet ik dat plan varen. Het was ook eigenlijk niet zo'n gek idee om gewoon een tussenjaar te nemen, bedacht ik me. Een jaar lang om geld te verdienen en gewoon, nou ja, 'aan mezelf te kunnen werken'. Want het ging niet goed met me toen, en ik was ervan overtuigd dat een jaar zonder studiestress me veel over mezelf zou kunnen leren. Als ik genoeg geld zou verdienen, zou ik zelfs een tijdje in het buitenland kunnen wonen. Nieuw-Zeeland. Ik had mijn eerste reisboek al gekocht.
"En, wanneer ga je weg?" vroeg mijn baas af en toe. Ik dacht dat ze gewoon geïnteresseerd was in mijn persoonlijke leven, betrokken. Tot ze me eind deze zomer vertelde dat ze mijn contract niet kon verlengen omdat ze niet wist of ze op me kon rekenen tijdens de feestdagen. Ik zag het niet aankomen. Waarom had ze dat niet gewoon eerder gezegd? Om eerlijk te zijn verliep het de laatste tijd wel vaker stroef tussen mij en mijn werkgever, dus ik had ook een beetje iets van 'best, ik zoek wel wat leukers.' In september was ik werkloos.
Mijn vrienden stuurden me gelijk allerlei lokale vacatures op. "Dankje, ik zal ernaar kijken," maar ik wist al dat ik dat niet zou doen. Ik zag er erg op tegen om me opnieuw ergens in te moeten werken en de stress die een stomme stresskip als ik daaraan beleeft. Stress: daar hou ik me steeds meer mee bezig. Sinds ik te horen kreeg dat ik mijn baan zou verliezen, heb ik last van haaruitval. Ook stond ik een maand lang bijna iedere nacht onder de douche, omdat ik soms meerdere malen per nacht zwetend wakker werd. Ik associeerde het niet met stress, want waar zou ik me precies druk om moeten maken? Dat is juist wat ik wilde voorkomen door een tussenjaar te nemen.
Het idee van een nieuwe baan zoeken begon me zo tegen te staan, dat ik het uit mijn hoofd ben gaan zetten. Ik zou wel een nieuwe manier vinden om een bijdrage te leveren aan de maatschappij. Vrijwilligers werk of zo. En ik zou veel gaan sporten. En schrijven. En koken en schoonmaken.
Inmiddels zit ik een maand thuis en iedere dag wordt mijn motivatie om één van deze dingen te doen minder. Op veel dagen ga ik mijn huis niet eens uit. Meestal kleed ik me wel aan en doe ik mijn make-up, omdat ik anders niet de deur open durf te doen. Ik hecht zorgwekkend veel waarde aan mijn aan vertoning. Als ik niet dagelijks een uur of twee met mijn uiterlijk bezig ben, voel ik me zo lelijk dat ik me gewoon niet waardig voel om in het bijzijn van anderen te zijn. Ik wou dat ik overdreef haha.
Om me iets minder tot last te voelen voor mijn ouders, doe ik vaak de boodschappen. Ik stel het meestal uren uit omdat ik er nerveus van word. Daar heb ik altijd wel een klein beetje last van gehad, maar het wordt nu wel hinderlijk. Verder breng ik de dag door met games, internet en tv-programma's. Er gebeurt zo weinig op mijn dag dat wanneer 'hoogtepunten' als het avondeten waar ik naar uitkeek of het programma dat ik samen met moeder zou kijken niet doorgaan, me dat oprecht heel verdrietig maakt. Omdat ik het grootste deel van mijn dag stil zit, eet ik ook bijna niks overdag. Wel drink ik veel koffie.
In het weekend ga ik zoveel mogelijk uit, want iedere kans om met vrienden en/of alcohol te zijn grijp ik. Als ik met mijn vrienden ben, voel ik me weer een persoon. Alcohol is ook een erg makkelijke manier om me van mijn sneue bestaan af te leiden en drink ik niet uitsluitend tijdens het uitgaan, zoals jullie misschien al wel eens is opgevallen.
Ik ben me er erg van bewust dat het tijd is om deze levensstijl te veranderen, maar ik wil het niet? Ik ben nog nooit zo diep in mijn comfort-zone gezonken. Ik heb echt geen flauw idee hoe je hier weer uit moet komen.
/end of self-loathing
i put the fun in funeral
SPECS
