Jups. Ik ben een erg grote idioot.
Hier volgt een lang verhaal over hoe ik een jongen niet kan vergeten ondanks dat hij best een ass is (wat me ook meerdere keren is verteld.)
Ik leerde hem kennen op Tinder (ja, begint al goed denk je vast lolz), tegen het einde van juni, vorig jaar. We hadden meteen best veel gemeen, en dan vooral op muzikaal vlak. We luisteren naar dezelfde bands, houden van hetzelfde soort muziek. Echt erg diep gingen de gesprekken op Tinder niet. Ik vertrok op vakantie, waar ik geen wifi had, en toen ik terug thuis was, midden juli ongeveer, had ik een vriendschapsverzoek op Facebook van hem. (Hoe hij me heeft gevonden? Wel, ik ben helaas nogal makkelijk terug te vinden met enkel mijn voornaam lolz) We geraakten daar aan de praat, en bleven praten, en we bleven praten. Bleek dat we nog veel meer gemeen hadden dan enkel muzieksmaak. Beide hebben we het nogal moeilijk met 'onszelf' zeg maar, en het was fijn om eindelijk iemand te vinden die me helemaal begreep.
Om een lang verhaal kort te maken : hij gaf me hoop dat ik niet zou eindigen als een zielig hoopje ellende met 5 katten en 3 honden.
Maar toen, ergens in september, toen begon het. Hij zou ook naar de universiteit komen waar ik studeer, een richting die ik in mijn eerste jaar ook heb gedaan. (Nog zo iets toevalligs, echt) Onze gesprekken waren eerlijk gezegd best wel aan de 'flirterige' kant, geloof ik. (Ik heb 0,0 ervaring op het gebied van liefde, jongens en alles daarom heen lolz) Maar, plots kwam hij met een érg vreemd verhaal opzetten. Hij zou een 'nep relatie' met een meisje aangaan, een vriendin van hem waarmee hij vaak les had, omdat hun vrienden zeiden voor de grap dat ze erg 'cute' samen waren. Ze hadden het op FB gezet, en eerlijk? Ik was er kapot van. Ik heb echt erom zitten huilen. En dat heb ik hem ook duidelijk gemaakt dat me dat heeft gekwetst. En gelukkig was het hem ook duidelijk. Maar de volgende dag, zag ik op zijn Twitter dat hij een foto had geliked waarbij hij hand in hand liep met een meisje (hét meisje, die godverdikke ook nog eens enorm knap was, damn her) en daarbij het opschrift 'we look so cute together'. Toen had ik het gehad. Ik was best wel boos, aangezien hij bleef aanhouden dat het niets was. Ik vroeg hem toen of hij nog op de uni was, zodat we elkaar konden ontmoeten, iets dat voorheen nog niet was gebeurd, want ik wou weten of het het 'wel waard was'. We hadden namelijk al zoveel gepraat met elkaar, zoveel persoonlijke dingen gedeeld en ja, je weet hoe dat gaat. Maar hij was er niet meer, en zei me toen dat hij me nog iets moest vertellen. Bleek dat hij me zijn liefde wou verklaren en dat hij echt veel om me gaf en blah blah. Toen was ik best wel in de hemel, want zoiets had ik nog nooit te horen (lezen) gekregen.
Enkele weken later spraken we voor de eerste keer af.
Toen ging het ook weer erg de mis in. Op zich was het niet zo heel erg, enkel dan dat ik zowat sociaal gestoord ben en enorm awkward én enorm zenuwachtig. Niet de beste combinatie. Ondanks dat hebben we toch heel de tijd gepraat en was ik zelfs de tijd uit het oog verloren waardoor ik mijn les had gemist. We wandelden naar het station toe, want hij moest op tijd terug zijn, zei hij. Iets waar hij zich later voor excuseerde omdat hij wel langer wou blijven. We gaven elkaar een knuffel en dat was het dan. Ik wist niet wat ik moest voelen, wat ik moest doen.
Maar, de volgende dag, was het alsof we elkaar nooit hadden gezien. Hij begon ook afstandelijker te worden, reageerden later, (en hiermee bedoel ik dus dat hij wél online komt op messenger maar besluit om enkele uren later op mijn bericht te reageren just because)
En eigenlijk werd het zo steeds erger en erger. Ik heb hem ermee geconfronteerd, ben er verschillende keren best kwaad over geweest want, lag het aan mij? Was ik niet zoals hij zich had voorgesteld? Ben ik in het echt dan zoveel lelijker dan op foto's? (Ik zit niet mijn foto's te bewerken of iets dergelijks, maar toch) Ik heb hem dat ook rechtuit gevraagd, en hij zei telkens dat het aan hem lag. Ik zei hem ook dat ik het best snap als hij niet meteen reageert, maar dat hij dan gewoon even zegt van 'he, ik voel me niet zo goed vandaag, ik reageer wat later', maar zo werken jongens blijkbaar niet lolz.
Ook, heeft hij het vreemde verlangen om erg veel selfies van (knappe) meisjes op Twitter te liken, halve porno films op Tumblr te rebloggen etc. Idek man.
En nu, heb ik enkele weken geleden hem volledig verwijderd op alles. Ik was het zo beu. Twee dagen heeft hij niet geantwoord terwijl hij wel doodleuk online was. Heel de tijd. Ik heb hem verwijderd op Twitter, Instagram, Snapchat, Tumblr én Facebook. Het ergste? Hij merkte het pas twee dagen later. En sindsdien, niets meer.
Nu kwam mijn idiote kop vorige week met het idee om hem een berichtje te sturen. Want eerlijk? Ik krijg hem nog steeds niet uit mijn hoofd. Waarom? Misschien ben ik bang niemand anders te vinden. Idk.
Maar ik raap al mijn moed bij elkaar, schrijf een lang berichtje waarin ik mijn gevoelens kort en bondig neerleg, me excuseer voor hoe ik me heb 'gedragen', en drie dagen later krijg ik de droge reactie terug van 'ik weet gewoon nooit wat ik verkeerd doe', met een lachende tranen smiley. I. Died. Ik heb terug geantwoord waarin ik uitleg dat het vast aan mij ligt, hoe ik van alles en iedereen hoge verwachtingen heb blah blah, niks. Geen antwoord. Niet gelezen, niets. Hij accepteert mijn vriendschapsverzoek niet, noppes. En zondagavond ging ik weg met vrienden, en Laurianne en alcohol? Niet de beste combinatie. Toen ging ik hem weer iets sturen, maar nog steeds geen antwoord, surprise surprise.
En nu, wil ik hem wéér een bericht sturen, waarin ik alles uitleg, hoe hij me hoop gaf en dat met de grond gelijk maakte, hoe ik hem mis, en echt alles. Maar dan denk ik, why? Hij leest het toch niet en ik ga er alleen maar van huilen.
Dus ja, dat is mijn miserabele leventje.
Groetjes, van een hoopje huilend ongeluk dat niet meer weet wat te doen lolz.
excuseer voor enige fouten of dingen die niet logisch zijn, im kinda a mess rn lolz
soul made of stardust and chaos.
Slughorn
Niet zoeken is mijn enige boodschap zo ging het bij mij ook altijd 