Hey mensen,
Allereerst even een excuus naar iedereen die ik beledigd schijn te hebben op het forum. Het gaat gewoon niet goed met mij en de hele situatie. Ik weet ook niet waar ik moet beginnen en ik weet dat dit alles ook echt heel verwarrend gaat worden.
Ik denk dat de meesten wel weten dat ik in november naar Duitsland ben verhuisd, omdat mijn vriend niet meer bij ons in Nederland kon wonen en ik ervoor heb gekozen met hem mee te gaan. We zijn bij zijn zus gaan wonen.
Al snel begon de situatie uit de hand te lopen. Ze begon ons te beschuldigen van alle troep, liet ons elke dag op HAAR baby oppassen waardoor wij niet meer weg konden, ging bij het kleinste ding al bij haar moeder huilen en noem maar op.
Ik dacht eerlijk dat ik iemand had gevonden waarmee ik kon praten, omdat we, ondanks de taalbarrière, toch met elkaar over dingen konden praten. En ik kon dat wel gebruiken nu ik niet meer bij mijn ouders woon. Echter kon ik maar weinig goed doen, maar ik probeerde dat te negeren. Ik had mijn vriend aan werk geholpen, omdat hij zelf zo lui is, maar ik vergat mijzelf daardoor. Ik kreeg toen van hun moeder te horen dat ik niets deed en dat ik maar op moest draaien voor alle schoonmaakklusjes. Dit viel mij al in het verkeerde keelgat en mijn vriend probeerde ook uit te leggen aan zijn moeder hoe de situatie was, alleen geloofde ze het niet en wilde ze dat ik maar in het huishouden bezig zou gaan. Nou ja, gelukkig was mijn vriend daar om te helpen en dit deed hij ook. Hij hielp mij met werk zoeken, ondanks dat zijn moeder dit niet wilde. Hij wilde doen wat ik voor hem gedaan had.
Uiteindelijk had ik werk gevonden en ging ik op probeerwerk, dit is dat je een of twee dagen een paar uurtjes meeloopt om te kijken of het voor beiden partijen goed aanvoelt. Na die twee dagen kreeg ik te horen dat ik de baan was en ineens was alles weer "goed".
Voor mijn eerste werkdag had ik aan mijn vriend gevraagd of hij wellicht voor mij de keuken kon doen, omdat deze op de dag viel dat ik moest werken. Hij had gezegd dat hij het zou doen, maar toen ik thuis kwam was hij het vergeten. Direct kreeg ik te horen dat ik de keuken niet had gedaan, omdat ik zou hebben gedacht dit niet te hoeven doen omdat ik werkte en dat ik het meteen moest doen. Ik had mijn vriend al aangekeken met een boze blik, maar hij kon er niets aan doen. Ik vroeg of hij mee kon lopen naar de keuken, zodat hij mijn eten in de gaten kon houden als ik dat op had gezet (we aten daar allemaal niet hetzelfde en niet gelijk, super onzin), terwijl ik de keuken op zou ruimen. Zogezegd zo gedaan. Ik was klaar, vriend ging terug de woonkamer in en toen hoorde ik zijn zus zeggen: "Moet ze jou er altijd bij hebben? Of moest je helpen." Hij gaf normaal antwoord en zei dat hij op mijn eten had gelet en dat ik alles gedaan had. Alleen werd dit niet geloofd.
Een week voor deze gebeurtenis hadden we met z'n allen gesproken over de situatie. Mijn vriend en ik waren in het begin wat slordig, dat klopt, maar nadat we een rooster hadden gemaakt ging het allemaal goed. In elk geval, zo zagen mijn vriend en ik het. Zijn zus zag het wel anders.
Het was 8 december toen mijn vriend op zijn werk was en ik de hele dag thuis zijn. Ik had vrij van mijn werk, wat ik liever niet had. De hele dag werd er niet tegen mij gepraat en werd er zelfs ontbeten zonder dat er gevraagd werd of ik mee wilde eten. Achteraf wilde de vriend(of exvriend, ik weet het niet meer) van zijn zus alleen met haar eten en zonder mij erbij.
Ik ging uiteindelijk die dag een was draaien en zag dat er nog was in de machine zat. Ik nam een foto en schreef in een berichtje naar mijn vriend zijn zus, met de vraag of ik het voor haar in de droger moest doen. Toen kwam haar vriend naar beneden gestampt en zei mij dat ik moest vragen of ik de was mocht doen, omdat zij ook nog een was wilden draaien. Waarom heel toevallig, wanneer de hele dag de wasmachine nog niet in gebruik is, willen ze een was draaien wanneer ik dat wil doen? Ik reageerde er maar niet op en deed gewoon mijn was in de machine. Toen ik naar boven ging werd ik alleen maar aangekeken alsof ik wat verkeerd had gedaan, dus besloot ik naar buiten te gaan. Dit zei ik ook en er werd normaal gedag gezegd.
Ik besloot naar mijn vriend zijn werk te lopen. Deze wandeling heeft mij uiteindelijk 2 uur en 25 minuten geduurd, omdat ik geen geld had voor de bus. Op zijn werk aangekomen had hij nog 10 minuten te werken, dus ik wachtte netjes op hem.
We liepen richting de winkel en mijn vriend voelde aan mij dat er wat was, maar ik wilde het niet vertellen, omdat hij net klaar was met werken en het meestal gezeur is van mij als hij thuis komt. Maar toch vroeg hij het en toen vertelde ik wat er was gebeurd. Hij belde gelijk zijn zus op en vroeg bij haar om uitleg.. Ik wilde liever niet dat hij belde, maar hij voelde zich rot tegenover mij. Hij had verteld wat ik hem vertelde over wat er die dat gebeurd was en dit schoot bij haar in het verkeerde keelgat. Ze zei meteen dat ik maar lekker op kon rotten terug naar Nederland, omdat ik toch niet doe wat er van mij gevraagd werd.
Luister, ik ben wel degelijk veranderd en deed alles wat er van mij gevraagd werd, dat zei mijn vriend zelfs.
Toen we die avond thuis kwamen kreeg ik meteen een shitstorm over mij heen. Ik kan mezelf moeilijk beheersen wanneer ik boos ben, maar het lukte mij. Toen zei ik alleen een ding: "Okay, tschuss" en toen klapte de bom. Ik kon die avond nog vertrekken. Mijn vriend probeerde nog uit te leggen dat ik het niet zo bedoel, maar zijn zus zag dat meteen als "mij verdedigen" en zei dat wanneer zij terug was van boodschappen, ik weg moest zijn.
Ik raakte in paniek, schreeuwde alles bij elkaar, heb haar kind wakker geschreeuwd(wat mij op dat moment niet boeide) waar wij weer mee opgescheept zaten en heb mijn vader gebeld. Nou ja, mijn vriend. Terwijl hij belde, raakte ik in een paniekaanval en begon ik wild om mij heen te slaan en schoppen. Gelukkig deed mijn vriend precies wat er moest gebeuren en kon hij mij kalmeren.
Uiteindelijk na een lang gesprek met mijn vader en de terugkomst van die arrogante bitch(zijn zus), heb ik mijn koffers ingepakt. Mijn vriend nam ook een paar kleren mee en we vertrokken uit het huis. Ik heb de koffer met opzet van de trap laten dreunen, zodat iedereen het zou weten. Mijn vader had geld overgemaakt zodat wij voor een paar dagen in een hotel zouden kunnen vertoeven. We kwamen bij het hotel aan en checkte in.
Ondertussen dat wij in het hotel verbleven zochten wij voor een woonruimte. Deze hebben wij op 9 december ook gevonden, nouja, hij was bij iemand inwonen voor 28 dagen. Dat was het plan dan. Zondag checkten wij uit in het hotel en maakten wij onze reis naar de persoon die een kamer verhuurde.
Na 7 dagen, dus precies een week, vonden wij een eigen woning en zijn wij daar direct in ingetrokken, nadat we geld konden lenen van mijn ouders. We wonen hier nu sinds de 17e.
Mijn vriend en ik hadden beiden werk op dat moment, dus voor ons zou er niets mis kunnen gaan. Zolang wij beiden ons volledige loon zouden krijgen, zou alles goed gaan. Echter kreeg ik nog niet eens de helft van mijn loon, omdat ik blijkbaar veel minder had gewerkt als wij dachten. En ik zou de huur betalen, zodat we al het geld van mijn vriend konden gebruiken voor andere dingen. Maar goed... mijn geld was binnen drie dagen op aan rekeningen.
Maandag kreeg mijn vriend zijn loon. Er was hem 1200 euro beloofd, daarmee konden zij de huur betalen en nog eten voor de rest van de maand. Echter zien wij maar 505 euro op zijn bank staan en dat komt nog niet eens in de buurt van het beloofde bedrag. Blijkbaar word vakantie bij dat werk niet uitbetaald, terwijl er gezegd was van wel. Oftewel, wij kunnen de huur niet betalen...
Ook kreeg hij vrijdag te horen dat hij niet meer terug hoefde te komen op zijn werk. Reden? Hij was ziek geweest. Twee andere collega's van hem hebben hetzelfde meegemaakt en zitten nu ook zonder baan. Dikke onzin.
Ik zou teruggebeld worden door mijn werk, maar dit is tot op heden nog niet gebeurd. Uiteindelijk heb ik mijn baas via Whatsapp benaderd en heb ik morgen een afspraak om te praten of ik nog werk heb... Mijn vriend heeft gelukkig al een andere baan en werkt nu voor Subway. Het verdiend niet zoveel als Call center agent, maar het komt in de buurt. Zolang ik mijn baan maar houd, kunnen we alles makkelijk redden. Alleen is het enige probleem momenteel dat we de huur niet kunnen betalen en dit is 800 euro + nog borg van 300 euro... Snappen jullie waar ik op doel? Ik ben heel, heel erg bang dat wij er een deze dagen uit worden gezet. Ik ben zelfs al opzoek naar een ander huisje voor ons, maar hoe kunnen wij daar in godsnaam in terecht zonder geld?
We zitten in de shit. Ik kan alleen nog maar janken en heb vandaag zelfs tot 13:30 in bed gelegen, voor ik überhaupt de kracht kreeg eruit te komen.
Ik hoop gewoon dat alles beter gaat worden, want door dit alles samen heb ik, heel eerlijk, even geen zin meer om te leven. Ik hoop elk avond dat ik de volgende morgen niet wakker zal worden en dat alle zorgen over zijn. Ik kan haast niet eten en lachen is zelfs moeilijk.
Het is al heel wat dat ik mij gister even lekker in mijn vel voelde en wat met mijn haar deed.
Maar goed... Het is echt een super lang, verwarrend verhaal geworden, maar ik hoop dat jullie het snappen. De helft staat er nog niet eens in, zoals de familie kerstbrunch van mij vriend zijn familie. Ik wil dat er niet eens in zetten, want dan ga ik alleen maar weer boos worden..
En daarbij ben ik ook nog eens bang dat ik misschien zwanger ben, wat eigenlijk niet kan gezien ik de pil gebruik en gewoon ongesteld ben geweest. Echter is mijn buik sinds een paar dagen gegroeid en heb ik voor mijn gevoel best wat symptomen, behalve kotsen. Maar dat wil ik niet, want we hebben geen goede leefomgeving of zo en we willen het beiden nog niet.
Voor de persoon die dit helemaal gelezen heeft, dank je. Hopelijk kun je misschien iets achterlaten of mij via PB benaderen. Ik heb iemand nodig om mee te praten.
[ bericht aangepast op 16 jan 2018 - 15:45 ]
Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.
