[RPG • 250] Lawless • Speeltopic O1 - Speeltopics

---

Story Gevangenissen in Amerika raken overvol en de omstandigheden worden er ook niet beter op. Met drukte, slechte hygiëne en hevige spanning onder gevangenen in opkomst is het geen verassing dat er gezocht wordt naar alternatieven. Een van de alternatieven is een beginnend experiment. Wat gebeurt er als je mensen bij elkaar zet met alle vrijheid die je je kan bedenken? Geen regels. Geen normen en waarden. Geen consequenties. Het enige wat de vrijheid beperkt is de gelimiteerde ruimte, maar zelfs daar mag niet over geklaagd worden. Aan de gevangenen wordt het aangeboden als het paradijs. Dat het te goed om waar te zijn is, zeker voor hen, daar wordt niet aan gedacht. Ze krijgen een hele nieuwe stad voor zichzelf, voor eten en andere benodigdheden wordt gezorgd, werken hoeft voorlopig niet meer.. Ze kunnen alleen de stad niet verlaten, maar dat kan in de overbevolkte gevangenis ook niet. Het zijn alleen maar voordelen, waardoor het selecte groepje uitverkorenen stuk voor stuk toestemt. Alles beter dan de huidige situatie. Wat echter niet wordt verteld is dat ze dag en nacht in de gaten zullen worden gehouden. De complete vrijheid wordt pas onthuld als de hekken om de stad sluiten en er geen ontsnapping meer mogelijk is. Hoe dit allemaal af gaat lopen is nog maar de vraag. Hoeveel gebruik wordt er gemaakt van deze absolute vrijheid? Was het wel een goed idee om juist deze mensen te gebruiken in zo'n soort experiment? Hadden ze niet gewoon beter kunnen blijven..

---

Rollen Mannen • Samuel 'Sam' Carlos Diaz|28|Moord|1.5 - Maluma • Calix Cunningham|27|Moord|1.3 - Absolutist • Raven Edgard|28|Prostitutie|1.5 - Necessity • Alexandro Cruz Diaz|24|Medeplichtig moord|1.5 GinTonic • Cain Henry Douglas Richfield|29|Verkrachting|1.5 - Oeps • Atticus 'Bear' Hopper|34|Mensenhandel|1.4 - Gelus Vrouwen • Nyla Taylor|25|'Onschuldig'/Verraden|1.6 - Plunkett • Freya DeLuna|22|Mishandeling,winkeldiefstal,steekpartij|1.1 - Rasalghul • [R] Kyla Descoteaux|25|Hacking,fraude|1.6 - Shadowsinger • Fiona Casterwill|24|Produceren/verhandelen (dodelijke) drugs|1.5 - Burgess • Sahar Maryam Qadir|28|Gewapende overvallen|1.4 - Ziegler • [R] Champaign Johnson|24|Kannibalisme|1.6 - Jagermeister • Kiera Winnie Whiterspoon|22|Dodelijke brand|1.5 - Solmeron

---

Extra informatie ~ Ze hebben de stad Hill Valley genoemd ~ Er staan 14 identieke kleine huizen, deze kunnen wel verschillen qua interieur. ~ Er is maar een uitgang uit de stad en deze wordt alleen geopend voor de grote vrachtwagen die eens per week benodigdheden (bijvoorbeeld eten en drinken) komt brengen en voor de barmedewerkers als ze naar huis gaan. Er zal gebruik worden gemaakt van een taser als je op dit moment probeert te ontsnappen. ~ Het is mogelijk om dingen aan te vragen, ook bijvoorbeeld alcohol en drugs. Het mag natuurlijk allemaal hier. Dit wordt gedaan via een telefoon die in elk huis aanwezig is. ~ Aan het begin van de week wordt er bij elk huis een persoonlijk pakket bezorgd met standaard benodigdheden en aangevraagde dingen. ~ Naast de huizen zijn er in de kleine stad een bar, een bibliotheek, een bos (met een meer waar je kan zwemmen), een buitenbioscoop en een plein aanwezig. Dit allemaal binnen de hekken. ~ Deze hekken zijn hoog en bovenaan elektrisch geladen, om ontsnappen tegen te gaan mocht je boven weten te komen. ~ Naast de gevangenen zal er altijd een iemand aanwezig zijn die in de bar werkt, in totaal zijn er drie vrouwen die dat werk doen. Deze worden erg goed betaald en mogen een wapen voor zelfverdediging dragen.

---

Regels ~ Schrijf minimaal 250 woorden per post ~ Geen perfecte personages ~ Minimaal een keer per week reageren, dit is makkelijk haalbaar. | Als dat voor een bepaalde reden niet kan, meld het dan gerust. ~ Een reservering blijft een vijf dagen staan! Als je langer de tijd nodig hebt, meld dat dan ~ 16+ situaties zijn toegestaan. ~ No fights! In de RPG zelf mag dit natuurlijk wel (Graag zelfs (; ). ~ OOC (zoveel mogelijk) in het praattopic! ~ Maximaal twee personages per account. Man en vrouw. ~ Weet zeker dat je mee wilt doen. Ik wil niet dat dit na twee dagen al dood loopt. ~ Als een speel- of praattopic vol is en ik ben niet online mag je een nieuw topic openen. Zet dan een link naar dat topic in het praattopic of anders het speeltopic.

---

El Diablo.

Oeh ^^

---

Mhm?

Mineee.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Rasalghul schreef:
Mineee.

---

•

Mt

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

Hello lovelies.

---

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

Mah topics

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Mt ^^

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

ALEXANDRO CRUZ DIAZ

Mijn ogen had ik gesloten, het was een ijzige duisternis in mijn gedachten, iets wat ik de afgelopen 5 jaar wel vaker had gevoeld, eenzaamheid, de koude, gevangenschap. Ik draaide mijn hoofd wat waarbij mijn wang gekieteld werd en de geur van vers gemaaid gras door mijn neus drong. Een opgeluchte zucht verliet mijn lippen terwijl ik mijn armen vrolijk op en neer bewoog in het gras om een soort gras engel te maken. Een zweem van een oprechte glimlach sierde mijn lippen en ik keek even naar de blauwe lucht die voor mij haast nog nooit zo blauw heeft geleken. Het was niet echt thuis, maar al een heel stuk beter dan de gevangenis. Een kucht haalde me uit mijn gedachten waardoor ik opkeek naar de brede man die me hierheen gebracht had. " Alexandro Diaz, hier zijn de sleutels van het huis vind je daar, doe alsof je thuis bent." erg enthouasiast of oprecht klonk de man niet echt al deerde dat me niet veel. Ik klauterde overiend en nam met een grijns de sleutels aan. "Erg bedankt." , met deze woorden klopm de man terug Het busje in en draaide ik me naar het huis toe. Samuel zou later gebracht worden veronderstelde ik , dus hij zou het vast niet erg vinden als ik al eens een kijkje zou nemen. Mijn blik gleed eerst nog even over de buurt, ik was niet de enige die vandaag ook overgeplaatst werden. Ik zwaaide even vrolijk naar mijn overbuur (voel je vrij) waarna ik de sleuter in de voordeur stal en deze open draaide. Ik gooide overenthouasiast de deur open en maakte zo'n entre dat je in coole films altijd zag. Echter zat er niemand van publiek dus verliet enkel een kleine zucht mijn lippen. Ik hees de sporttas met mijn spullen over mij schouder heen en liep het huis binnen op verkenning, en wachtend op de thuiskomst van Samuel.

[ bericht aangepast op 11 feb 2018 - 21:25 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

---

Raven was nog maar net in het stadje dat voorlopig zijn thuis – of beter gezegd, zijn nieuwe gevangenis – zou worden en hij wenste al bijna om terug te zijn op de oude plek. Hoewel hij het niet veel slechter kon hebben dan daar, wist hij ook niet hoe lang hij hier rust zou hebben, en daar wist hij de hiërarchie precies. Waarom moest uitgerekend Cain ook zijn uitgenodigd voor dit project? Het had zo’n mooie ontsnapping geleken voor hem: naar dit stadje, opnieuw beginnen en vooral stilhouden waarom hij in de gevangenis zat. Ditmaal zou hij niet vertellen dat hij een sekswerker was en zou hij ook niet in de gevangenis verder moeten met zijn praktijken. Het had hem hoop gegeven die verpletterd was op het moment dat hij de wagen in gestapt was om te vertrekken en daar Cain had aangetroffen. Persoonlijk had Raven nooit veel last van Cain gehad. Raven wist maar al te goed dat hij Cain beter kon ontlopen en zolang hij dat deed, had Cain ook niet veel interesse in hem. Maar Cain wist wel van zijn verleden af en als hij dat uit zou lekken, zou die ‘nieuwe kans’ snel afgelopen zijn. In stilte hadden de twee gereisd en zodra ze gearriveerd waren, was Raven vertrokken naar zijn huisje. Hij wist genoeg om te weten dat Cain bad news was en dat het beter was om zo ver mogelijk uit zijn buurt te blijven. Het huisje was niet heel groot, maar wel groter dan wat Raven in de buitenwereld gehad had – of in de gevangenis. Het was schoon, het dak leek voor zover hij kon beoordelen niet te lekken, er zat geen schimmel op de muur en er liepen geen ratten en ander ongedierte. Het was een flinke verbetering ten opzichte van zijn eigen huis. Na een korte inspectie besloot Raven om toch het dorp in te gaan. Het was erg verleidelijk om zich voor de komende negentien jaar – als dit project het zo lang zou volhouden – op te sluiten in zijn huis, maar dat was geen realistisch doel wist Raven. Op dit moment werden de verhoudingen onderling bepaald en wilde hij niet weer helemaal onderin de pikorde belanden, dan moest hij zorgen daarbij aanwezig te zijn. Dat was dan ook de reden dat hij toch maar weer de straat op ging en tussen alle identieke huizen zwierf. Meteen de weg leren kennen was een bijkomend voordeel.

[ bericht aangepast op 11 feb 2018 - 21:59 ]

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

25 • onschuldig/verraden • buiten • Calix Na twee lange jaren in de gevangenis is het even wennen om buiten te zijn. Ik kijk om me heen en neem de omgeving in me op. Het is weer eens wat anders dan een uur buiten 'luchten' op een vieze, stenen, zwaarbewaakte binnenplaats van een net zo vieze, stenen, zwaarbewaakte gevangenis. Het nummer van mijn eigen huis staat in mijn geheugen gegrift en ik loop zoekend rond om te kijken waar mijn eigen plek is. Ik heb er behoefte aan, want ik heb al jarenlang geen privacy meer gehad. Naar de wc gaan en douchen gebeurde allemaal tegelijk en ik voelde me vies, ik voelde me bekeken. Het waren dan wel allemaal vrouwen om me heen, maar god, ik zou willen dat ik sommigen niet naakt had gezien. Een pluspunt bij mij is dat ik tatoeages over mijn hele lichaam heb, wat afleidt van mijn borsten en andere vormen.       Gehaast zoek ik mijn huis, nummer vier, en ik open de deur met de sleutel die al in het slot steekt. Meteen overvalt een zeker gevoel van rust mij, maar heel veel tijd om te ontspannen heb ik niet. Ik kijk binnen rond en kan mezelf ervan overtuigen dat ik het hier best naar mijn zin zal hebben. Buiten hoor ik enkele stemmen, maar voor nu besteed ik er nog geen aandacht aan. Ik kan alleen maar denken om mezelf uit deze vieze oranje outfit te helpen en iets anders aan te trekken. In snel tempo weet ik een slaapkamer te vinden, waar ik vervolgens ook kleding zie. Tevreden kleed ik mezelf uit en ik trek een rood jurkje en een paar zwarte hakken aan. Zodra ik het elastiek uit mijn haar haal, voel ik me weer een klein beetje mezelf. Na een kleine inspectie in een van de spiegels in de badkamer besluit ik maar weer te vertrekken, want ik hoor meer en meer stemmen buiten. Het verbaast me dat ik geen bewaker aan mijn zijde heb die in mijn oor schreeuwt wat ik moet doen. Dat voelt gewoon prettig. Ik ben oud en wijs genoeg om zelf na te denken. Daarbij ben ik onschuldig. Echt onschuldig. Maar gelooft iemand me? Natuurlijk niet.       Ik verlaat het huis, draai de deur op slot en zie, nu ik hier terug ben, meer mensen staan en anderen hun huis in lopen. Een man met blond haar [ Calix ] loopt langs me heen naar het huis naast dat van mij en kort bekijk ik hem. Voor de rest zie ik tot nu toe alleen maar mannen lopen en een misselijk gevoel overspoelt me. Je gaat me niet vertellen dat ik hier met allemaal haantjes opgesloten ga zitten. Ik schud mijn hoofd even en een diepe zucht verlaat mijn mond, voor ik me op de blonde man enkele meters verderop richt. Hij draagt zijn andere pak nog, dat prachtige oranje gewaad waar iedereen zich per direct miserabel in gaat voelen.       'Hé,' begroet ik hem terwijl ik op het korte trapje voor mijn huis ga zitten en mijn benen voor me uitstrek. Ik ben blij dat ik eindelijk de zon weer op mijn gezicht kan voelen zonder dat het voelt alsof ik aan het zonnen ben op een betonnen vloer en dat ik me normaal kan bewegen zonder dat iedereen continu op mijn huid zit en alles wat ik doe bekijkt. Mijn ogen glijden over de man heen, maar dan richt ik me weer met mijn gezicht tot het zonnetje en sluit ik mijn ogen om er eens even goed van te genieten. Ik raakte gewend aan de gevangenis en het strenge regime dat daar aan de orde van de dag was, maar dit, hier buiten, heb ik echt heel erg gemist. Een kleine glimlach staat rond mijn lippen. 'Ik heb dit gemist.' Het is niet dat al mijn problemen nu als sneeuw voor de zon zullen verdwijnen. Hier zitten we met een paar mensen, misschien voor de rest van ons leven, maar het is beter dan de hele dag in dat muffe hok zitten. En ik wil wraak. Ik wil nog altijd wraak nemen op de mannen die mij dit hebben aangedaan.

[ bericht aangepast op 12 feb 2018 - 4:29 ]

---

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

---

---

Gedurende de urenlange tocht naar zijn nieuwe, volgende verblijfplaats wiebelen Calix' benen continu op en neer binnen zijn weinige bewegingsruimte. Vanwege het gegeven dat Calix hierover vrijwel niets te horen heeft gekregen, is hij benieuwd waar terecht te komen. Calix is van mening dat het een nieuwe, uitdagende kans kan gaan worden — maar is tevens enigszins van slag aangezien het zal betekenen dat hij zijn familie voor lange tijd niet te zien krijgt. Alhoewel bezoek is toegestaan, wil Calix absoluut het risico niet gaan nemen dat één van zijn familieleden in de problemen zal komen door een crimineel zonder wetten rondom zich. Calix' familie heeft al te veel ellende beleefd tijdens de afgelopen jaren.       Calix' herinneringen schieten als vanzelfsprekend terug richting Fallon — voornamelijk de avond waarop zijn ouders vertelden wat haar was overkomen. Fallon was teruggekomen uit het ziekenhuis met een gebroken, tere ziel — verlaten vogeltjes zijn er niets bij. Direct ballen Calix' handen zich tot vuisten en schieten zijn herinneringen naar de aanblik van haar verkrachter nadat hij klaar met hem was. Calix kan het niet laten om even breeduit te glimlachen — dat monster zou zijn klauwen nooit ofte nimmer meer in zijn zusje slaan. Daarmee heeft Calix de wereld een dienst bewezen.       Plotseling weet het politiebusje waar Calix in plaats heeft moeten nemen snelheid af te nemen totdat het tot stilstand komt voor een gigantische poort. Calix staat te popelen om naar binnen te gaan, ook al is het een gevangenis. Nadat de officiële zaken zijn afgehandeld wordt hij binnen gelaten en voelt hij een vorm van vrijheid door zijn lichaam glijden. Calix kijkt naar het huisnummer op het papier in zijn hand — nummer zes — en besluit te gaan kijken.       Wanneer hij na een tijdje wandelen zijn onderkomen in zicht ziet komen — besluit hij impulsief om buiten te blijven, aangezien het simpelweg te goed is om de zon op zijn gezicht te voelen.       'Hé.'       Calix knippert even met zijn kijkers en kijkt naar de vreemde jongedame — zittend op het trapje van het huis naast het zijne, waarbij de tatoeages meteen in het oog springen, waardoor hij enigszins op zijn hoede is.       'Ik heb dit gemist.'       Glimlachend stapt Calix wat naar voren om zichzelf verstaanbaar te maken. Uiteindelijk zou ze lang zijn buurvrouw zijn, dus het was hoognodig om enigszins een band op te bouwen. Calix heeft in de gevangenis hard geleerd dat uiterlijk niet alles hoeft te zeggen over een onbekende persoon.       'Hi en zeg dat wel, ik ben vergeten hoe het voelde om zo vrij rond te lopen. Vooral de zon is een geschenk uit de Hemel, letterlijk dan.' Calix kijkt rond. 'Alhoewel het nog wat onwennig is. . . Niet is wat het lijkt binnen deze hekken en muren. Word ik vannacht wakker terwijl jij een mes in m'n lichaam steekt?' Calix grijnst even kort.

If I cannot move Heaven ——— I will raise Hell.

---

•

---

Mijn blik was gebrand op het raam waarachter het landschap telkens veranderde. Tegen de beveiliging had ik nog geen woord gezegd en ook mijn gezicht stond koel en verraadde geen enkele emotie. Toch kon ik niet ontkennen dat ik blij ben om weg te zijn van de chaotische rotzooi wat ik dus een gevangenis moest noemen. Het was mijn eigen rotschuld dat ik er überhaupt beland was, maar toch had ik er geen spijt van. Mijn ouders hadden de belangrijkste jaren van mij en mijn broertje verpest, dan was dit alleen maar eerlijk toch? Ze waren toch geen toevoeging voor de maatschappij.
Ik kijk op als het busje stopt en zie dan pas dat we aangekomen zijn op de bestemming. Even wacht ik af tot de deur open vliegt en ik er eindelijk uit kan. Eenmaal buiten haal ik even diep adem, rek me uit en til dan mijn sporttas over mijn schouder. 'Nummer zeven.' wordt er enkel gezegd en er wordt me een papier in de handen gedrukt. Ik knik enkel en loop dan op mijn gemak weg van het busje. Ondertussen glijden mijn ogen over het papiertje dat maar weinig tekst bevat. Ook wordt er wederom bevestigd dat er absoluut geen regels en wetten zijn. Complete vrijheid, ik ben er nog niet helemaal uit wat ik ervan vind. Ook dingen als bestellingen -wat ook alles mag zijn- en bezoek worden uitgelegd. Als ik het allemaal gelezen heb kijk ik nog eens om me heen en grijns lichtjes. Het was hier zeker niet verkeerd, zeker beter dan waar ik eerst zat.
Het duurt niet lang voor ik nummero zeven heb gevonden en met de sleutel gooi ik dan ook de deur open. Lichtjes knik ik en gooi mijn tas neer. Ik zal later wel uitgebreid kijken. Ik kijk kort naar mijn kleding. Simpel en comfortabel. Een strak wit shirt, een grijze joggingsbroer en zwarte schoenen. Ik hoefde toch geen indruk te maken hier. Ik kijk kort door het raam maar zie dan in een van de huizen nabij wel een heel bekend gezicht door het raam. Een brede grijns vormt zich dan ook op mijn lippen en ik loop snel naar het andere huis toe. Ik klop hard op de deur en wacht af tot Alexandro opent. Wanneer dit het geval is kijk ik grijnzend op. 'Well hello brother.' zeg ik dan.

[ bericht aangepast op 12 feb 2018 - 13:50 ]

---

El Diablo.

---

Een beetje gedesillusioneerd stond Kiera in de ruimte, of eigenlijk haar nieuwe huis. Het was een echt huis, dit was geweldig in vergelijking met waar ze haar afgelopen anderhalf jaar had gespendeerd. Ze had niet voor meer kunnen wensen, een echt huis, waar ze haar eigen ding kon doen. Hoewel er natuurlijk grote hekken om haar nieuwe stadje stonden voelde het toch zoveel vrijer, ze kon hier gewoon de deur uit stappen wanneer ze wou. Ze kon gaan en staan waar ze wou, of nou ja binnen de opervlakte van het stadje, maar toch dat was al een stuk verder dan ze eerst had gekund. Kiera had dan ook enkel de voordelen gezien die zich voor zouden doen wanneer ze hier heen ging, niet de nadelen die wellicht ook mee zouden kunnen spelen. Die zou ze vanzelf wel zien, toen ze hoorde over Hill Valey kon ze hier gewoon niet meer over nadenken of kon Kiera dit gewoon niet. Ze hoopte maar gewoon op het beste en misschien was dit dan wel veel te naïef, maar het natuurlijk ook geen zin om continue overal bang voor te zijn. Soms moest de dingen gewoon proberen voordat je ze volledig weg zou strepen, Hill Valey was zo'n ding.
Nog even was Kiera door het kleine huisje gewandeld, ze had alles geïnspecteerd en het huisje al verkend voor hoever dit verkennen te noemen was natuurlijk. Haar nieuwe thuis was namelijk niet super groot, maar dat deed Kiera niet zoveel het was groot genoeg voor haar alleen, veel meer als dit had iemand toch uiteindelijk ook niet echt nodig. Echter, na een tijdje had je het huis dan uiteindelijk ook wel gezien en toen besloot Kiera dan maar naar buiten te stappen om haar stadje verder te kunnen verkennen. Haar hart sloeg een kleine slag over toen ze buiten stond, want ze was buiten. Iets wat ze eerder natuurlijk ook wel had kunnen doen, maar het idee aan hoe 'ver' ze nou eigenlijk wel kon lopen maakte haar toch wel wat enthousiast. Ja, ze had de hekken, maar ze kon nog altijd een stuk verder komen dan ze eerder had kunnen komen.
Eenmaal ze haar deur goed achter zich had gesloten keek ze nog een keer op en deze keer zag ze een man over de straat lopen. 'Hey,' zei Kiera om zijn aandacht te kunnen krijgen. 'Hi,' zei Kiera nu weer terwijl ze nu op hem af liep. Haar ogen liet ze langzaam over de man glijden, om hem in zich op te nemen. Hij was zeker een paar jaar ouder dan haar, zeer gespierd en ook lang, lichtelijk intimiderend dat zeker, maar Kiera deed haar best niet meteen een stempel op het te drukken. Je moest mensen toch eerst een kans geven voordat je ze kon veroordelen. 'Ik ben Kiera,' zei ze toen ze uiteindelijk bij hem was en haar hand naar hem uitstak.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

ALEXANDRO CRUZ DIAZ

Het leek net kerstmis, al een klein kind had ik vrolijk het huis rond getrippeld, ik had een eigen keukentje, waar ik alles kon koken wat ik maar wilde. Al zou het me niet gaan verbazen dat de eerst komende dagen alles er nogal zwart uit zal gaan zien. Ik had een eigen toilet waar niemand op me kon gaan kijken, een eigen douche waar geen oudere mannen me subtiel aanraakten. Dat laatste bezorgde me weer de rillingen, het was dan ook in een kort moment dat ik de douche open draaide en me met de oranje gewaad en al onder het lopende water bevond. Dit was werkelijk fantastisch. Ik vertoefde nog zo'n 5 minuten onder de douche vooraleer ik besloot toch me te ontdoen van deze kledij en me eens grondig in te zepen. Het was 5 jaar geleden dat ik nog eens een grondige douche had gehad, dus ik nam nu alle seconden van warm water dat ik maar kon hebben.
Vervolgens wikkelde ik een zachte handdoek om mijn lichaam heen en wilde net mijn kleren aandoen als ik een autodeur hoorde dichtklappen. Nieuwsgierig liep ik naar het kleine ruitje in de badkamer toe zodat ik even kon piepen en ja hoor, irmão* was toegekomen. Met een brede grijns opende ik mijn sporttas waar ik enkele kledingstukken uit gooide en me eerst een boxershort aandeed vooraleer ik mijn 'nieuwe' kleren kon aandoen. Het bestond gewoon uit een afgebleekte jeans, grijs shirt en oude sneakers maar ik voelde me al een stuk beter. Ik was ook net de trappen afgelopen als ik iemand op de deur hoorde kloppen.
Nadat ik de deur opende en mijn blik die van Sam vond vloog ik hem haast meteen om de hals. "Een stap dichter bij vrijheid Sam! " zei ik een stuk opgeluchter dan ik eigenlijk zou willen. Mijn broer was mijn grote voorbeeld, mijn idool. Het feit dat we beiden uit de stinkende cel waren maakte me gewoon zo blij. Ik weet dat Sam me ook altijd verteld je neutraal mogelijk op te stellen, maar ik was oprecht blij. Mijn armen had ik stevig om mijn grote broers hals heen hangen. "obrigado*" kwam er haast als een zucht over mijn lippen. Ik was dankbaar dat we hier samen waren, ik zou me geen leven zonder Samuel in mijn buurt kunnen voorstellen. Zelfs in de toekomst niet, ik zag het altijd voor me als Sam een gezinnetje had, ik gewoon in zijn garage zou gaan wonen. Nee de jongen moest me overal bijrekenen.


( irmão* = Broer , obrigado* = Bedankt)

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

Alex vloog me bijna meteen om de hals en een diepe lach rolt over mijn lippen, waarna ik ook mijn armen om hem heen sla. "Een stap dichter bij vrijheid Sam!" hoor ik hem opgelucht zeggen en ik knik. "obrigado" Ik glimlach lichtjes en druk een snelle kus op zijn slaap. De jaren dat we apart waren, in andere gevangenissen, waren een ware hel. Sure ik wist snel mijn plek bovenaan te vinden. Maar het was niks zonder mijn broertje, zeker omdat hij al bijna mijn hele leven niet van mijn zijde geweken is. Opeens vijf jaar is dan niet niks en eigenlijk zouden het nog vele jaren meer zijn. Maar, dat is nu niet meer het geval en daar gaat het om.
'Ik heb je gemist baby bro.' grijns ik en geef hem nog snel een schouderklopje, voor ik naar binnen loop. Nonchalant steek ik mijn handen in de zakken van de joggingsbroek en ik kijk om me heen. De bouw en inrichting was hetzelfde, maar het interieur verschilde wel een beetje. 'Dit is wel echt geweldig.. Niet dat ik een complete tiran ben, maar complete vrijheid en het enige wat je moet doen is hier binnen de hekken blijven? Sounds good to me, moest ik daar toch.' zeg ik met een brede grijns. Ik loop de keuken in en pak twee blikjes bier, waarna ik weer terug loop. Ik geef hem een van de blikjes en laat mezelf dan op de bank vallen. 'Ik twijfel wel of ik Hannah hier moet laten komen..' mompel ik. Zelfs na alles bezocht ze me wekelijks en officieel zijn we nooit uit elkaar gegaan. Onze band is dan ook nog steeds goed, maar of ik haar hier moet laten komen is wat anders.

---

El Diablo.