Ik weet echt niet meer wat te doen - Liefde, Vriendschap & Familie

///

Bedankt voor al jullie advies!

[ bericht aangepast op 19 mei 2018 - 18:31 ]

---

[Dragonneau > Osha] Valar Morghulis

Wat jij nu beschrijft, begrijp ik volledig!

Dit is volgens mij een laag (zelfs een negatief) zelfbeeld. Het is erg belangrijk dat je beseft dat wat jij denkt en voelt over jezelf, niet waar is. Je bent als het ware blind voor jezelf. Wat mij vroeger hielp was, als een negatieve gedachten de kop opstak, mezelf een halt toe te roepen en een standje te geven. Als je echter zo diep zit als jij beschrijft, vrees ik dat dit niet genoeg zal zijn om je er weer bovenop te krijgen. Zelf ben ik net bij een psychologe gegaan om hieraan te werken, aangezien het mijn leven in zijn greep houdt. Misschien is dit voor jou ook wel de beste optie (:

Veel sterkte in elk geval! En denk eraan: je bent geweldig!

---

I am not going to be a star, I am going to be a legend - Freddie Mercury

Zie het niet als een soort aanval op je, maar heb je al eens overwogen om naar een psycholoog te gaan met je problemen? Zelf ben ik echt geen pro op dat gebied, maar het afhankelijk zijn van de meningen van anderen, het lege gevoel en de angstaanvallen klinken wel als iets van depressie of misschien zelfs een persoonlijkheidsstoornis.
In ieder geval is het niet alleen de puberteit, dat kan ik wel zeggen, want op het moment dat je begint te dissociëren en je plezier in oude hobby's e.d. kwijtraakt, ben je eigenlijk al over het randje van kortdurend depressief voelen heen.

Als je niet die grote stap wilt of kunt maken, zou je wellicht nog mindfulness kunnen proberen. Dan leer je op die angstige momenten even terug in jezelf te keren en je weer te bedaren. Klinkt erg zweverig en zo, maar neem het maar van mijn prof neurofysiologie aan dat het vrij goed werkt!

In ieder geval zou ik jezelf niet de schuld geven van alles. Als ik het zo lees, ben je echt niet de dramaqueen aan het uithangen namelijk.

---

She was acting pretty, thought she owned the city. Someone should've told her that pretty ain't a job.

Klinkt inderdaad als depressie en misschien een angststoornis. Ik herken heel veel in je verhaal, en ik denk dat bij de psycholoog langsgaan kan helpen.

---

Rest in Peace, Son of Gondor

Ik herken veel van wat je zegt, en vat dit alsjeblieft niet t verkeerd op, want het is ontzettend knap dat je dit hier durft te delen, maar zoek alsjeblieft professionele hulp. Niemand hier op Q kan jou hier écht goed mee helpen, en ik weet dat dat lastig is, maar uiteindelijk ben je er zo blij mee. I know I was.

---

Spinning around, I'm weightless.

Ik heb geen oplossingen voor je -het allerbeste is inderdaad een psycholoog- maar wil je wel vertellen dat ik dit alles heel erg herken en heel erg met je mee leef. Ik weet dat je het misschien zelf niet kunt geloven, maar er is helemaal niets mis met jou en je mag er net zoveel zijn als ieder ander. Het is zo vermoeiend en uitputtend om je elke seconde van de dag af te vragen wat anderen van jou vinden, daar worstel ik ook nog steeds mee en vele anderen met ons. Misschien helpt het om dingen gewoon eens te gaan opschrijven, al is het alleen maar voor jezelf. Gewoon alles wat je dwars zit er even uitgooien. Dat lost je probleem niet op, maar misschien heb je er toch wel wat aan.
En als de stap naar een psycholoog net een te grote stap is, mag je me altijd een pb'tje sturen. Je verdient dit in elk geval niet <3

---

Maflodder -> Rozenthee / "Would you like an adventure now, or shall we have tea first?"

Heel eerlijk, het was mij iets te lang om alles te lezen (ben echt kapot na vandaag), maar lieve Delphine je bent een schat van een meid en als ik net zo oud was als jij dan had ik graag jouw beste vriendin willen zijn en jou laten zien en voelen dat ik je lief heb.
Ik vind het echt zwaar kut dat je je zo voelt.
Zoals hierboven gezegd is, denk ik ook dat het praten met een psycholoog, of iets van een vertrouwenspersoon op je school als die stap te groot is, en daar mee te gaan praten. Ik heb zelf een redelijk laag zelfbeeld gehad en op sommige momenten ben ik daar totaal niet goed mee omgegaan en ik hoop dat je niet dezelfde 'fouten' maakt in dat opzicht als ik.
Ik heb op dit moment nog steeds geen hoog zelfbeeld van mijzelf, maar ik heb het wel geaccepteerd dat ik niet zoals de 'gemiddelde' persoon ben. Mijn vrienden nemen mij zoals ik ben en ook via Q heb ik super toffe mensen leren kennen en ook vriendschappen aan over gehouden.
Weet ook dat je niet de enige bent die zich zo voelt en dat het oké is om hulp te zoeken en te vragen. En je weet, je mag mij altijd een berichtje sturen, zowel via Q als snap als whapp.

---

"Nice is different than good." CORPSEHUSBAND > SCORPIO

Lieve Delphine,
Ik wil allereerst even zeggen dat je het waard bent om zo'n lang bericht voor te lezen, dus dat heb ik gedaan. Daarnaast ga ik nu even kort antwoorden, maar ik ben van plan morgen uitgebreider erop in te gaan. Nu ben ik simpelweg erg moe en ik heb niet het gevoel dat ik het nu goed kan verwoorden.
Je beschrijving klinkt erg herkenbaar voor me tbh. Het klinkt alsof jij er veel meer last van had dan ik, maar sommige dingen komen me akelig bekend voor.
Voor nu wil ik je graag vertellen dat het kut en zwaar is, maar dat het langzaam goed gaat komen. (dUHH, wat een rotadvies.) Ja, maar nee. Het ding is - in ieder geval bij mij - dat het een soort fase is. Nu wil ik natuurlijk niet zeggen dat het geen echt probleem is of dat iedereen er last van heeft, want dat is natuurlijk niet zo, maar het is wel iets dat in mijn ogen na verloop van tijd over gaat. (Dat is in dit geval de definitie van fase en niet wat mensen vaak krijgen wanneer ze zeggen dat ze gay zijn. Van: wehejeknfe het is maar een fase blegh. Nee. Het is tijdelijk.) Bij de een duurt het veel langer dan bij de ander en persoon A heeft heel veel meer hulp nodig dan persoon B, maar ik kan je vertellen dat het bij mij na zo'n vier jaar bijna weg is. You'll learn to accept yourself.
Alsjeblieft, vat dit niet op als 'oh, maar dit heeft iedereen. Iedereen is weleens onzeker.' Het ding is dat de een zelfverzekerder is dan de ander. Sommige mensen kunnen zich goed in jouw ervaring vinden, terwijl de ander denkt van 'bish, what?'. Dit is een echt probleem en ik neem je serieus en ik vind het oprecht heel kut voor je, maar ik wil je eigenlijk alleen maar hoop geven. Ik heb zelf geleerd dat met de tijd je groeit en leert. Je leert sommige dingen te accepteren en je leert anders denken. Bij sommigen duurt het dertig jaar en bij anderen een minuut, maar er komt een moment waarop jij goed in je vel zit en denkt: 'damn, girl, what the fuck, Imma do this shit and I don't fucking care.'
Ik wil je overigens wel aanraden om te kijken of een psycholoog voor jou zou kunnen werken, want trust me, die mensen zijn heilig.
Ik hoop dat dit een beetje overkomt zoals ik het bedoel, want het is niet zo'n antwoord van 'ugh, het komt door je puberbrein' of 'je stelt je aan'. Het is een probleem en het is kut en het fuckt met je leven en het laat je erg kut voelen, maar er is altijd licht aan het einde van de tunnel. You'll get through this.

---

look at the stars, look how they shine for you;

Wauw, ik weet even niet wat zeggen want ik herken het volledig en vind het erg dat iemand anders er ook mee sukkelt. Momenteel praat ik dus ook met een psycholoog, wat echt wel helpt (ik was er eerst geen voorstander voor, maar besefte wel dat ik hulp nodig had en alles wilde proberen en uiteindelijk helpt het wel!). Maar je moet wel blijvend werken aan jezelf om zo vooruitgang te boeken en minder last te hebben van angst en van stress en van het overdenken. De psycholoog kan dit niet voor jou doen. Daarnaast wordt het ook terug in je verleden graven om eigenlijk de oorzaak en de reden waarom je zo over jezelf denkt te achterhalen, wat vrij pijnlijk kan zijn... Maar het is het waard!

De mensen die zo naar jou toe reageren, snappen dan ook de situatie niet. Ik heb ook vaak die reactie gekregen en dat is vrij pijnlijk als je dat ook van een zogenaamde beste vriendin te horen krijgt, maar op dat moment is zij/hij niet de persoon die jou snapt en die jou kan helpen. Hoe pijnlijk het ook is. Maar er zijn wel andere mensen die het wel snappen en die je wel begrijpen en wel geduld hebben of jou willen helpen, en daar moet je je aan optrekken! Dat zijn ook mensen die zien wat voor een geweldig persoon je bent, ookal zie je dat zelf niet op dat moment.

Daarnaast heb ik ooit volgende quote gevonden:
"Free yourself from the idea that you aren’t worthy of other people’s time. Because you are. Invest your feelings and love into people who are willing and eager to reciprocate. Be willing to give grace to those who do not fully understand. I know it’s easy to become discouraged, but my hope is that you come back with a sense of determination—for yourself. My hope is that you come back stronger."

En ik ken je niet, maar ik denk wel dat je een geweldig persoon bent. Je bent GEEN aandachtszoeker in mijn ogen! Ik vind het zelfs zeer knap en sterk van je dat je dat ook plaatst (ik zou er 10 000 keer het herlezen hebben en dan besloten hebben het niet te posten door mijn angst op reacties van anderen en door de angst om niet begrepen te worden). Besef ook dat je er niet alleen voor staat en dat je niet alleen bent. En weet dat je altijd een berichtje ofzo mag sturen!

---

If you want to be strong, learn how to fight alone...

Ik haat het als mensen zeggen ," Ja dat heb ik ook" maar really, dat heb ik ook.
Momenteel heb ik zero vrienden, amper contact met leeftijdsgenoten behalve dan op Q.
Vooral het ding dat je denkt dat je iets verkeerd hebt gezegd omdat iemand anders net even wat minder vrolijk reageert, en dan helemaal in de stress schiet. Ook het presenteren, in hele grote groepen zijn kan ik nog steeds niet.

Ik denk dat je idd eens een psycholoog moet overwegen. Vaak zit dit wel in je zorgpakket. Het lijkt misschien een gigantisch ding, maar ik heb het ervaren als een heel fijn iets. Gewoon, iemand die naar je luistert en jouw onzekerheden en moeilijkheden in het leven, en dit op een manier weerlegd zodat het enigzins duidelijk wordt waarom je zo denkt, waarom je je zo voelt, en wat er aan gedaan moet worden om jou weer jezelf te laten voelen. Na een uurtje, of langer, kun je weer naar huis. Ik werd er heel moe van in het begin, maar het went. Het fijne vond ik dat het echt nergens anders zou belanden dan in hun handen.

En nee, ik vind het echt niet raar dat je je zo voelt. Echt niet. Nu wil ik niet meteen jou diagnosteren met een depressie, maar ik denk wel dat je iets in die vorm hebt. ( Again, me too)
En dat is geen schande, depressief zijn.
Slik je toevallig de pil? Want ook daarvan kunnen mensen veranderen - emotioneler, prikkelbaarder.

Ik weet niet of je echt wat aan mijn tips hebt, maar ik wil dat je weet dat je er echt niet alleen voor staat en dat je mij altijd een berichtje kunt sturen. echt, een psycholoog is geen schande. Ze zijn er tenslotte niets voor niets xx

---

We were the forever that didn't last

Ben het helemaal eens met melissa, niet via de ggz gaan kijken.

In ieder geval heel veel sterkte, en mijn inbox is altijd open, ik kan misschien niet veel doen maar ik wil altijd luisteren en mijn advies geven!

---

Spinning around, I'm weightless.

Ten eerste wil ik zeggen dat ik het heel stoer van je vindt dat je-je verhaal zo durft te delen met ons. Ik ben geen professional en het enige wat ik je kan bieden is een luisterend oor, dus mocht je ooit willen ranten of iets – mijn GB en PB staan open voor alles.

Voor de rest vroeg ik me af hoe oud je bent? Ik wil namelijk niet stom zijn en zeggen 'je bent een puber en dan voelt alles gewoon als één kut, donker zwart gat' maar dat kan zeker een grote oorzaak zijn. Circa drie jaar geleden had ik, hoe stom het ook klinkt, precies hetzelfde en ik merk dat-dat vanzelf minder is geworden, ik heb er nu zelfs geen last meer van en ik ben nog niet puber-af. Ik vroeg me overigens ook af in hoeverre je dit hebt gedeeld met een vriendin/vriendinnen? Je stelt je dan heel kwetsbaar op, maar (en nu spreek ik uit persoonlijke ervaringen) vaak zal het je verbazen dat ze je heel goed zullen begrijpen, omdat ze dezelfde angsten delen of onzekerheden. Ze zullen niet alles hetzelfde ervaren als jij, maar sommige dingen wel en dat is vaak al genoeg om elkaar door deze periode van mentale veranderingen te helpen. De puberteit is ook gewoon super kut.
Overigens sluit ik me bij de rest aan en denk ik dat het goed is om professionele hulp te zoeken, puur omdat zij getraind zijn om je te helpen en zij naar je kunnen luisteren en met je reflecteren als geen ander.

En ik wil graag mijn bericht afluiten met dat je vooral geen hoop moet verliezen, hoe cheesy het ook klinkt.

[ bericht aangepast op 9 mei 2018 - 23:38 ]

---

I just caught the wave in your eyes

///

Bedankt voor jullie advies!

[ bericht aangepast op 20 mei 2018 - 14:10 ]

---

[Dragonneau > Osha] Valar Morghulis

Arellano schreef:
Hey iedereen,
Ten eerste wil ik jullie bedanken voor jullie reacties. Het is echt heel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben en dat jullie zo uitgebreid reageren. Thanks <3

Ten tweede heb ik inderdaad al heel vaak een psycholoog overwogen, en was dat eigenlijk ook de reden dat ik het aan mijn ouders verteld. Maar zoals ik al zei in de beginpost, was hun reactie vrij negatief en aangezien ik veertien ben, heb ik geen idee hoe ik zeg maar een psycholoog moet kunnen bereiken zonder hun toestemming, zeker gezien een consultatie in België niet wordt terugbetaald en ik dus al snel iets van vijftig euro per afspraak kwijt zou zijn, zeker in privépraktijken. Dat is ook best een struggle, though - weet iemand hoe je professionele hulp kan krijgen zonder dat je massa’s geld kwijt bent en je ouders het moeten weten?

Ik weet niet hoe het in België gaat, maar in Nederland zijn ze tot je 16e verplicht om het je ouders te vertellen. Ze hoeven echter geen toestemming te geven, ze worden alleen maar ingelicht. Daarnaast kreeg ik mijn geld ook alleen terug van de verzekering als ik via de huisarts een doorverwijzing kreeg.. Je ouders zullen het sowieso moeten weten maar over het geld heb ik geen idee. Misschien kan je via school hulp proberen te krijgen, praat eens met je mentor of de vertrouwenspersoon?

Ik vind het in ieder geval heeel goed van je dat je wel realiseert dat je hulp nodig hebt, I'm super proud of you! E

---

Spinning around, I'm weightless.

Arellano schreef:
Hey iedereen,
Ten eerste wil ik jullie bedanken voor jullie reacties. Het is echt heel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben en dat jullie zo uitgebreid reageren. Thanks <3

Ten tweede heb ik inderdaad al heel vaak een psycholoog overwogen, en was dat eigenlijk ook de reden dat ik het aan mijn ouders verteld. Maar zoals ik al zei in de beginpost, was hun reactie vrij negatief en aangezien ik veertien ben, heb ik geen idee hoe ik zeg maar een psycholoog moet kunnen bereiken zonder hun toestemming, zeker gezien een consultatie in België niet wordt terugbetaald en ik dus al snel iets van vijftig euro per afspraak kwijt zou zijn, zeker in privépraktijken. Dat is ook best een struggle, though - weet iemand hoe je professionele hulp kan krijgen zonder dat je massa’s geld kwijt bent en je ouders het moeten weten?

Ik heb ook jouw verhaal gelezen en ik maak hetzelfde mee op veel kleinere schaal. Ik weet niet precies hoe het in Vlamen gaat qua scholen en psychologen. In Nederland heb je een schoolmaatschappelijk werker op school die als een psycholoog dient en problemen (ruzies, conflicten met ouders of docenten) oplost. Ook dient hij/zij als vertrouwenspersoon.

Als je dit niet op school hebt, kan je een mentor aanspreken of een docent die je vertrouwd waarmee je je verhaal deelt. Bij vriendinnen kun je dit ook doen, maar meestal weet een docent beter wat je dan kan doen.

---

I'm living in dreamworld, where I make my stories and a dream.

Arellano schreef:
Hey iedereen,
Ten eerste wil ik jullie bedanken voor jullie reacties. Het is echt heel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben en dat jullie zo uitgebreid reageren. Thanks <3

Ten tweede heb ik inderdaad al heel vaak een psycholoog overwogen, en was dat eigenlijk ook de reden dat ik het aan mijn ouders verteld. Maar zoals ik al zei in de beginpost, was hun reactie vrij negatief en aangezien ik veertien ben, heb ik geen idee hoe ik zeg maar een psycholoog moet kunnen bereiken zonder hun toestemming, zeker gezien een consultatie in België niet wordt terugbetaald en ik dus al snel iets van vijftig euro per afspraak kwijt zou zijn, zeker in privépraktijken. Dat is ook best een struggle, though - weet iemand hoe je professionele hulp kan krijgen zonder dat je massa’s geld kwijt bent en je ouders het moeten weten?

In België krijg je soms ook een deel terug via de ziekenkas, maar ik denk dat je dan via je dokter doorverwezen moet worden ook. En sommige privépraktijken zijn wel mild naar jongeren/studenten toe. Ik betaal bv maar 2/3 van de vraagprijs omdat mijn psychologe zelf niet volle pot wilde vragen omdat ik nog geen geld verdien en student ben. Maar dat hangt echt van praktijk tot praktijk af.
Van inlichting naar ouders toe heb ik zelf geen idee... Mijn mama steunde mij daar meteen in en mijn papa weet het niet. Misschien is het een poging waard om één van je ouders te kunnen overtuigen? Of een ander vertrouwenspersoon te zoeken die kan helpen?

Ik hoop dat je een manier vind om toch hulp te kunnen krijgen! En zoals ik in de vorige post zei, je mag altijd een berichtje ofzo sturen als je een luisterend oor nodig hebt of eens wil babbelen ofzo ^^

---

If you want to be strong, learn how to fight alone...