[RPG • 0] Experium || 25 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 17 juli 2020 - 20:51 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Fox vroeg zich af of Jester dacht dat dit nog steeds deel was van een ziek spelletje. Ergens kon hij dat wel begrijpen. Hij probeerde de woorden weer naar boven te halen die in zijn paniek waren bijgebleven. ‘Ik heb alleen flarden gelezen. Het leek soms meer op een brief aan zichzelf. Alsof hij zijn eigen gedachten en gevoelens probeerde te ordenen. Het raakte me,’ gaf hij toe. ‘Om een beetje inzicht te krijgen in wat er in zijn hoofd omgaat en wat hij achter al die harde lagen verbergt.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jester keek weer terug naar de brief. Inzicht had Fox het over. In wat er in Onyx’ hoofd omgegaan was en wat hij verborgen had willen houden achter die torenhoge muren van hem. Muren waarvan Jester had gedacht een geheime doorgang van gevonden te hebben, of van op zijn minst een paar. Muren, van waarachter Onyx toch beslissingen gemaakt had en dingen gedaan had die Jester niet begreep.

Jes,

Nooit had ik gedacht dat ik een brief naar iemand zou schrijven, laat staan naar die irritante kamergenoot van me… Het is waar – ik vond je altijd al een klier. Een gozer die nooit z’n kop kon houden en die maar niet begreep dat sommigen mensen alleen willen zijn. Al begreep je me misschien wel beter dan ik mezelf begreep en wist je dat ik diep vanbinnen hunkerde naar een vriend. Naar iemand die niet met een boog om me heen liep, naar iemand die een glimlach aan mijn lippen kon ontlokken – die me het gevoel gaf dat ik leefde. Die meer zag dan de sociaal gestoorde jongen die ik ben.
      Bedankt voor de afgelopen weken, Jes.
      ...

Fox had gelijk. Het voelde soms inderdaad meer alsof Onyx eindelijk een stukje van zichzelf snapte en dat had opgeschreven, dan dat het een uitleg of afscheid was gericht aan iemand anders. Misschien had hij dat ook nodig gehad. Duidelijkheid, voor zichzelf. Een statement op papier, een antwoord op de dingen die ze van elkaar niet begrepen. Die hij van zichzelf al niet begrepen had en waar Jester dus al helemaal geen kans had gemaakt.
      Toch kostte het moeite om door de brief heen te komen. Onyx was hier voor een zeldzame keer echt open. Eerlijk naar zichzelf en naar Jester. Sommige zinnen slaagden er haast in om een paar stukjes van zijn gebroken hart weer aan elkaar te lijmen, anderen waren wrang en raakten een zere snaar. Jester wist van het slechte zelfbeeld dat Onyx had. Dat hij zichzelf niet zag als iemand die het waard was om vrienden mee te zijn. Dat was ook een van de redenen dat Jester zich, achteraf, nog eens zo rot had gevoeld over de dingen die hij geroepen had, daar in die toren.
      Ook die twijfels had hij opgeschreven, open en bloot. Het deed alsnog pijn om die zo zwart op wit te zien. Dat het voor Onyx veel logischer geklonken had dat Jester hem als een soort project had gezien, iets dat gefixt moest worden en onder alleen zijn verantwoordelijkheid viel omdat hij hun leider was, dan dat hij echt van hem gehouden had. Alles wat daarvoor nodig was geweest was één onbewaakt moment waarin Jester zijn emoties niet de baas was. Wat de bevestiging leek waar Onyx in zekere zin op had zitten wachten.
      Net zoals Jester zelf nu zich voorbereidde op de tweede klap. De volgende truc. Hoe hij zelfs na een poging tot zelfmoord en een afscheidsbrief die verklaarde waarom, hij bij iedere alinea het niet kon hélpen om zich ergens ver weg af te vragen of dit niet alweer een leugen was. Onyx had gezegd dat hij hem haatte en misschien was het waar. Jester probeerde er mee te stoppen, maar zin had het niet. Het bleef komen.
      In ieder geval tot de laatste zinnen.

Nogmaals, sorry voor wat ik heb gedaan. Ik hoop dat je het me op een dag kan vergeven. Ook dat ik mezelf heb opgegeven. Misschien is het makkelijker nu ik je niet opnieuw kan teleurstellen.

Zoals ik al zei – ik weet niet of ik in staat ben om van iemand te houden. Maar als dat zo is, dan is het van jou.


Daar hield de brief op. Verder stond er enkel nog zijn naam. Een sorry was het —een echte— die hij niet tussen de regels door hoefde te lezen. Een afscheid —een deprimerende— en ergens het verlangen om hem niet opnieuw teleur te willen stellen, maar juist dat er heling zou zijn. Een ik-hou-van-je —een voorzichtige— die zo eerlijk was dat zijn ogen alsnog begonnen te prikken. Misschien niet in liedvorm en met nog een paar vraagtekens, maar het stónd er wel.
      Dus eerlijk? Ik denk niet dat het een berekend spelletje was.
      En eindelijk begon een deel van Jester dat ook echt te geloven.

[ bericht aangepast op 29 juli 2020 - 16:27 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fox had de tranen in Jesters ogen zien verschijnen toen zijn blik op het laatste deel van de brief was gericht. Het papier trilde lichtjes in zijn handen. Even keek de jongen naar zijn ex, daarna richtte hij zijn blik weer naar beneden.
      ‘Hier ben ik niet voor gemaakt man,’ zei Fox, meer tegen zichzelf dan tegen Jester. ‘Mensen met tranen in hun ogen zien en vervolgens niks doen.’ Fuck it. Hij kon Jesters trieste blik echt niet langer verdragen. Die had een knuffel nodig, of hij het zelf nou doorhad of niet. Hij liet zich van het bureau af glijden en spreidde zijn armen. ‘Kom op man. Zelfs Dracula zou toegeven een knuffel nodig te hebben na zo’n brief.’

[ bericht aangepast op 29 juli 2020 - 16:39 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

De deken gleed op de grond terwijl overeind kwam en zijn armen stevig om Fox heen sloeg.

[ bericht aangepast op 29 juli 2020 - 17:05 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fox vouwde zijn armen om Jester heen en hield hem stevig vast. Het kwam niet vaak voor dan hij groter was dan de jongen die hij omhelsde. Eigenlijk was Adam daarin de enige geweest. Nu hij Jester zo vasthield, ging er toch een vreemde trilling door zijn maag. Hij negeerde het – dit was niet het moment om wát dan ook te voelen, behalve medeleven. Dat het nu niet met Vienna ging lukken, betekende niet dat hij zich aan de voeten moest werpen van de eerstvolgende die hem aandacht schonk. Hoe leuk Jester ook was – de komende tijd zou hij hard nodig hebben om over Onyx heen te komen. Als dat al nodig was. Misschien gaf hij de jongen tóch wel weer een kans.
      Fox wilde aan Jester vragen hoe hij zich voelde, maar eigenlijk drukte de knuffel dat al uit. Stil zijn was echter ook niet echt zijn ding. Opeens zag hij vanuit zijn ooghoek dat Onyx zijn hoofd ietsje bewoog, waardoor zijn zwarte haar voor zijn ogen viel.
      ‘Volgens mij heeft meneer nog steeds een ingebouwd Fester-alarm,’ mompelde Fox zachtjes. ‘Maar Doornroosje bewoog.’ Hij trok zijn armen terug om Jester aan te kijken. ‘Dus ik denk dat ik maar beter kan gaan?’

[ bericht aangepast op 29 juli 2020 - 17:25 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Om de een of andere reden was Jester alweer half vergeten dat Fox net als alle andere mensen een normale kerntemperatuur had, waardoor het moment dat Fox zijn armen om hem heen sloeg aanvoelde alsof iemand een warme trui om hem heen trok. Het kostte verdorie moeite om niet alsnog te beginnen met snikken.
      De knuffel van Fox was anders. Misschien ook omdat Jester niet halsoverkop verliefd op die jongen was, maar potato tomato. Zover Jester zich heugen kon was Fox ook de eerste jongen bij wie Jester zijn hoofd nog ongeveer óp zijn schouder kon leggen, in plaats van er tegenaan. Onyx was een heel stuk langer geweest, de zeldzame keer dat Yrla en hij elkaar een knuffel hadden gegeven had je hetzelfde verhaal en zelfs Merrin had er ooit met tegenzin aan moeten geloven, die, eveneens, op zijn minst twintig centimeter boven hem uitstak. Eigenlijk was het juist wel fijn. Het deed hem in ieder geval niet aan Onyx denken en voor het eerst sinds Yrla hem wakker was komen maken, ontspande hij weer iets.
      Tot Fox iets mompelde over Doornroosje die wakker werd en alle spanning meteen weer terugsprong alsof het nooit was weggeweest. De Lion liet hem voorzichtig weer een beetje los en Jester draaide zich meteen naar Onyx toe. Hij had inderdaad bewogen. Nu viel een plukje zwart haar precies voor zijn ogen en dat was net echt nog niet zo geweest.
      Goede goden, hij leefde echt en was niet dood.
      Bloody hell, straks moest hij met hem gaan praten.
      Jester bande de herinnering aan gisternacht met het laatste restje van Fox' warmte vastberaden uit zijn hoofd en balde onbewust zijn vuisten in een poging dat zo te houden. De brief kreukelde in zijn hand mee, maar hij merkte het niet. "Thanks voor je hulp, man." Zouden ze hem zonder Fox ooit op tijd gevonden kunnen hebben? Jester in ieder geval niet, zoveel was zeker. "Zou je straks misschien even kunnen checken of iedereen weer thuis is? Zowel bij ons als bij jullie?" Straks waren er nog mensen achtergebleven in het bos, of gekidnapt door Zebediah. Of de Rhino's die een gijzelaar zochten omdat Yrla Maaya bij de ziekenboeg gedropt had ofzo. Jester had Fox losgelaten en de kou prikte nu in zijn armen. Azumi werd bedankt.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fox liet zijn armen zakken en stak een hand in zijn broekzak. Hij draaide zijn hoofd weg toen hij moest gapen en keek Jester toen weer aan. ‘Ja, best. Adam en Merrin heb ik al uit het bos gevist, die waren elkaar en de weg inderdaad kwijtgeraakt. Zijn er nog andere kamers die ik hier moet checken?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Dan hierboven niet. Maar Fersephone en Vienna heb ik nog niet gezien en Agami ook niet."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Vienna was ook al het bos uit,’ zei hij. Hij had niet zo veel zin om die te zien, dus dat kwam mooi uit. ‘Ik zal bij de anderen even aankloppen.’ Jester mocht best weten dat hij nog enig fatsoen had en niet zo maar in ieders slaapkamer verscheen. ‘Oké, dan ga ik maar. Het was misschien een roerige avond maar het Disney- en knuffelgedeelte vond ik best voor herhaling vatbaar.’ Hij schonk de jongen een scheve grijns.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Dankjewel," zei Jester zacht en hij hield Fox' blik even vast. Wat hem betrof bleven de toekomstige bijna-dood ervaringen van welke Panther of Lion dan ook in de nabije toekomst weer even uit. Ze waren allemaal het bos ingestuurd om Onyx te zoeken, maar ze moesten er ook allemaal weer uit kunnen komen. Dat Fox niet alleen blijkbaar al geholpen had om mensen terug de weg te wijzen, maar ook nog even wilde checken of de rest veilig terug was, betekende echt veel voor hem. De scheve grijns werkte toch nog een heel klein beetje besmettelijk en Jester trok een mondhoek op. "Eens."
      Fox glipte zachtjes weer naar buiten en daarmee waren Onyx en Jester weer alleen. De brief had Jester nog steeds in zijn hand, gekreukeld en al. Met enige moeite streek hij de ergste eruit en trok daarna de bureaustoel dichter naar het bed toe. Halverwege viste hij het dekentje nog van de grond af en gaf ook Azumi nog een voorzichtige aai over haar kop. Het draakje had zich in haar ijspaleis genesteld en Jester vond dat hij echt geen woord mocht klagen over de kou, sinds het precies die kou was die Onyx' gered had.
      Onyx, die ondertussen een teken van leven vertoond had. Jester ging op de stoel zitten en zijn blik bleef hangen bij het plukje haar dat nu in zijn ogen viel. Het gebeurde zonder dat hij erbij nadacht. Het uitsteken van zijn hand, om het plukje zacht aan van zijn voorhoofd te strijken. Jester verstijfde nog net niet, maar trok zijn hand gauw terug alsof hij het gebaar daarmee ongedaan kon maken ofzo. Intern gaf hij zichzelf een uitbrander. Onyx had hem gedumpt. Dan hoorde hij dat- soort dingen niet meer te doen.
      Er trok een rilling langs zijn rug en hij krulde weer op in zijn stoel, het dekentje opgetrokken tot op zijn schouders en zijn hoofd op de leuning. De brief nog altijd stevig in zijn hand, terwijl hij de minuten begon af te tellen tot het volgende teken van leven.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Zijn oogleden voelden zwaar. De rest van zijn lichaam ook, trouwens. Het was stil om hem heen. Was dit het dan? Een eeuwig niets? Was hij voor altijd alleen? Ach – er waren ergere dingen.
      Of wacht – hij had oogleden. Een lichaam. Right?
      Plots vlogen zijn ogen open bij die realisatie. Nee, hij zou toch niet –
      ‘You gotta be fucking kidding me,’ bromde hij toen hij het vertrouwde plafond van zijn slaapkamer zag. Zonder mesgaten, overigens. Hij draaide zijn hoofd opzij, zag toen een ijskasteel op zijn bed, vergezeld door een draakje. Azumi. No fucking way – deelde hij een kamer in de hel met Dezi?
      Hij draaide zijn hoofd verder, zag Jester toen op een stoel zitten. Onder het bloed. Vol afgrijzen staarde hij naar alle roodbruine vlekken. Nee – zo hoorde het niet te gaan! Jes kon hier niet zijn, waarom – waarom was hij hier?
      In paniek wilde hij overeind komen, maar zodra hij zich oprichtte tolde de kamer om hem heen. Hij kneep zijn ogen dicht, deed ze toen weer open.
      Horror-Jester was er nog steeds.
      ‘Wat – wat doe je hier?’ stamelde hij. ‘Je hoort hier niet te zijn.’
      Hij was het ook niet. Het was gewoon een kwelgeest, een voorbode van de pijn die hij hier zou moeten doorstaan. Het was niet echt.
      Hij zakte terug op zijn matras. ‘Hij is hier niet,’ fluisterde hij. ‘Niet echt. Hij is nog veilig bij de anderen.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Laat het maar aan Onyx over om zijn allereerste woorden na zijn partijtje armpje drukken met de dood niet alleen een scheldwoord te laten bevatten, maar ook nog zo te laten klinken dat hij werkelijk geïrriteerd is om terug te zijn. Echt. Een klassieker, valt weinig poëzie aan toe te schrijven. Nu hield Onyx daar ook niet van, dus dat was opzich redelijk in-character. Jesters ogen schoten open en hij keek opzij— waar Onyx ondertussen een poging deed om overeind te komen, maar gelukkig zelf al leek te merken dat dat hem dus niet ging worden.
      Daarna schoten de ijsblauwe ogen zijn kant op en kon draaide Jesters tong zich in duizend knopen en kwam er geen geluid meer uit zijn keel. Wel uit die van Onyx, overigens. Het was niet vaak dat hij zijn kamergenoot had horen stamelen, maar dit was er één van. Wat hij hier deed? Nou sinds Azumi het bed van Onyx had genakt (met Jesters toestemming, dat was waar) en Onyx nu Jesters bed in beslag nam, waren er weinig andere opties over dan de ijskoude vloer en we hadden al eerder vastgesteld dat Jester en kou geen goede match waren.
      Onyx zakte weer terug in het matras en mompelde nu zachtjes voor zich uit. Ook geen heel geweldige ontwikkeling. Of hij het wilde of niet, Jester hoorde toch wat de jongen fluisterde. Dat hij er niet was. Dat hij veilig bij de anderen was. En gezien er verder niet echt mensen in de kamer waren die konden kwalificeren voor de positie van 'hij', kon Jester niet veel anders dan concluderen dat dat over hem ging.
      Uitslag van zijn emotionele staat na die realisatie is helaas uitgesteld tot nader orde.
      "Onyx," zei Jester zachtjes, terwijl hij zijn voeten op de grond liet zakken. "Onyx, het is oké. Je bent terug op de campus. We hebben je gered." Of tegengehouden, afhankelijk van hoe je het bekeek. Half en half wilde hij een hand geruststellend op Onyx' arm leggen, maar een stemmetje waarschuwde over het figuurlijke openrijten van mensen en hij deed het toch maar niet. "Je leeft nog."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Je leeft nog.
      En toen kwam er écht een grove vloek over zijn lippen, die wel uit zijn tenen leek te komen. Ze hadden hem geréd? Dat wilde hij verdomme helemaal niet! Hoe hadden ze hem in vredesnaam kunnen redden? Tranen van frustratie sprongen in zijn ogen en hij draaide zijn hoofd van Jester weg terwijl hij zwaar ademhaalde. Stelletje fuckers. Dit was zíjn keuze. Hij had zijn einde zo goed gepland, de dromen die hij gesponnen had, hadden de laatste moeten zijn.
      ‘Het is helemaal niet oké,’ gromde hij tegen de muur. ‘Fucking tering klotezooi. Het was goed zo!’
      Wie wisten dit allemaal? Straks wist de hele school dat hij nog te achterlijk was om zichzelf te doden. Wat gingen ze nu doen? Hem opsluiten in zijn kamer om te voorkomen dat hij het nog een keer deed? No fucking way. Ze moesten hem gewoon met rust laten. Net zoals ze altijd hadden gedaan.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Ik heb je brief gelezen," zei Jester zachtjes. Hij staarde naar het dubbelgevouwen velletje papier en draaide het langzaam om en om in zijn vingers, de woorden spelend door zijn hoofd. Meer zei hij niet. Alleen die mededeling. De rest had toch geen zin voordat Onyx besloten had dat hij wilde horen wat Jester zeggen zou.

[ bericht aangepast op 29 juli 2020 - 22:55 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Hij had de brief gelezen. Moest hij daar wat van vinden? Hij trok een schouder op, staarde nog steeds naar de muur. 'Daar was ie voor.'

[ bericht aangepast op 29 juli 2020 - 22:58 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.