[RPG • 0] Experium || 25 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 17 juli 2020 - 20:51 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

      Het was een redelijk idee, maar ondanks dat de spiegels nog beslagen waren, was de badkamer leeg. Ook de toiletten niet bezet.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Dat spinnenbloed was absoluut het goorste spul wat ze ooit gezien had. Ze zou Fersephone hier nog wel van laten horen. Vienna gooide de plank voor de deur neer en liep met een huppeltje de veranda op. Heel even keek ze schichtig om de hoek van de kamer of Yrla er was, maar de blonde jongen was gelukkig nergens te bekennen. Dat scheelde weer een preek, voorlopig... Ze jaagde snel door naar haar eigen kamer, waar ze heel voorzichtig naar binnen ging. Ze wilde dolgraag uitvallen over het spinnenverhaal tegenover haar beste vriendin, maar zag dat Fayr al in bed lag. Net op tijd wist ze haar mond te houden en liep ze op haar tenen naar het meisje toe. Fayr lag al te slapen, gek genoeg. Meestal wachtte Fayr wel op haar terugkomst. Misschien was ze zo uitgeput geweest, dat ze niet meer op haar had kunnen wachten.
      Met een kleine glimlach wilde Vienna de dekens iets verder over Fayr heen trekken, maar zag toen al het blauwe bloed op haar handen. Misschien moest ze zo nog maar eens bij Fayr checken. Voor Fayr wakker werd en een blauw monster naast haar bed opeens zag staan. Vienna liep terug naar de kast, haalde een handdoek tevoorschijn en schuifelde in de richting van de badkamer. In eerste instantie stond ze te klieren met haar schoenen. Het blauwe spinnenbloed had zich erover heen verspreid en Vienna vroeg zich af of haar schoenen nog wel te redden waren. Ze gooide ze op hoop van zege maar in de wasmachine en liet daarbij al snel de rest van haar kleren volgen. Net voor ze de wasmachine sloot, dacht ze aan het plan van Emil. Misschien was het zo gek nog niet om de Rhinos terug te pakken. En als ze het niet in de gaten hadden, was het misschien zelfs nog wel beter. Lol voor hen en geen wraak. Vienna holde zich (in haar nakie) over de gang naar haar kamer en zocht daar in haar kast heel zachtjes naar een potje. Ze vond er eentje verstopt achter haar schoenen, waarna ze terug ging naar de badkamer. Zo goed als ze kon probeerde ze haar kleding uit te knijpen boven het potje. Er kwam niet heel veel van af, maar ze had een bodempje. En ze kon er nog wat smurrie in doen, dat van haar kleding kwam, haren en onderdelen van een spin waar ze niet eens van wilde weten wat het was. In ieder geval genoeg om misschien Romeo en Damon mee terug te pakken. Hopelijk genoeg voor Maaya. Het meisje zette de wasmachine aan, waarna ze na een rilling toch ook zelf onder de douche kroop.
      De douche ging op extra warm, aangezien ze van het zitten met Adam stijf was geworden en toch de kou vat op haar gekregen had. Een half uur lang deed ze niet anders dan opwarmen onder de douche, wel drie keer haar haren wassen met zeep, net als drie keer haar lichaam in te soppen. In de hoop dat ze alle spin verwijderd had. Eenmaal opgefrist en terug in haar kamer trok ze eerst haar eigen pyjama aan, voor ze al wankelend over de matrassen naar Fayr liep. Een beetje weemoedig keek Vienna ernaar. Wat een leuke avond had moeten worden, was volledig in het honderd gelopen. Misschien moesten ze binnenkort maar een poging twee doen.       Vienna liet zich zakken op Fayr haar bed. Het meisje lag diep te slapen, en het zag er niet naar uit dat ze snel wakker werd. Ze zouden elkaar morgen wel spreken. Vienna trok de dekens iets meer over Fayr heen, tot iets tot haar schrik haar opviel. Vienna sloeg de dekens van Fayr af. Haar jurk zat volledig onder de bloedspetters. Geschrokken onderzocht Vienna Fayr haar lichaam, maar kwam er al snel achter dat het niet Fayr was die bloedde. Waarschijnlijk was het Onyx bloed geweest. Noem het gemeen, maar ze kon toch niet laten om opgelucht een zucht te slaken. Haar beste vriendin was veilig en als Onyx hier was geweest dan hij vast ook. Een beetje bedenkelijk keek Vienna naar haar beste vriendin. Ze wist niet hoe ze het voor elkaar moest krijgen. Even blikte Vienna door de kamer heen, waarbij haar ogen bleven hangen op de sjerp waar ze eerder die avond nog Yrla mee hadden vastgebonden. Vastberaden pakte het meisje het van de grond af en bond het tweemaal voorzichtig om Fayr haar knieën heen. Rustig en zachtjes liet ze de sjerp omhoog zweven, zodat de benen en billen van Fayr langzaam een stukje van het bed kwamen. Zo gauw ze kon trok ze de jurk zo ver mogelijk omhoog, tot halverwege Fayr haar rug, waarna ze Fayr haar benen weer liet zakken. Met behulp van het kussen onder Fayr haar hoofd lukte het Vienna om Fayr een soort van rechtop te laten zitten, waardoor ze de kans kreeg om met enige moeite de jurk over haar hoofd te krijgen en uiteindelijk uit te doen. Een pyjama aandoen werd hem waarschijnlijk niet, maar haar ondergoed was gelukkig niet zo schokkend als de jurk was geweest. Zo goed als ze kon stopte Vienna Fayr weer in en keek toen twijfelend naar de deur. Misschien moest ze ook maar even op Nenya checken of die veilig terug was.
      Vienna stak de hal over en klopte heel zachtjes op de deur voor ze die opende. Tot haar opluchting zag ze dat Nenya al op een oor lag te slapen. En dus draaide ze zich terug om naar haar kamer, waar ze uiteindelijk doodop op haar eigen bed viel en binnen seconden haar ademhaling regelmatig werd.

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Oké, dan ga ik Fire bellen en als die ook niet weet waar ze is, ga ik haar zoeken.’ Hij schonk het meisje een glimlach. ‘Bedankt voor je hulp.’
      Na die woorden ging hij toch nog even Fersephones slaapkamer binnen om een kledingstuk te pakken, daarna verliet hij de campus van de Panthers en ging naar buiten toe. Zodra hij de veranda af was, zocht hij naar zijn iNet. Heel lang zou die niet meer meegaan, er was nog negen procent. Hij zocht Fires naam op en drukte op het bel-icoontje. Hij hoopte dat ze gewoon ergens samen met elkaar zaten te praten – of spannendere dingen deden, dat gunde hij Fire ook wel – want hij merkte dat hij écht wel moe was en eigenlijk geen puf had om wéér het bos in te gaan.
      Er klonk een klik, gevolgd door Fires stem. ‘Fox. Alles goed?’
      Ja – behalve dat hij dus kapot was. Maar hij wilde zich niet laten kennen.
      ‘Ja, Fayr heeft Onyx’ wonden genezen. Jester vroeg of ik wilde nagaan of alle Panthers waren teruggekeerd en Fersephone bleek er niet te zijn. Weet jij toevallig waar ze is?’
      Even bleef het stil.
      ‘Ja,’ klonk het toen. ‘In het bos. Haar gave raakte ontregeld en toen is ze het bos in gerend.’
      ‘En jij, grote held, durfde niet de prins op het witte paard uit te hangen? Ik hoorde van je spinnenavontuur.’
      Er klonk wat gebrom dat Fox zachtjes deed grinniken. ‘Zo was het niet. Ze was bang dat ze mij zou opblazen in plaats van een spin.’
      ‘Smoesjes, smoesjes. Waar ben je?’
      ‘Niet zo ver bij dat gat van jou vandaan. Maar –’
      ‘Ja ja, ik kom er al aan.’
      Hij verbrak de verbinding. Om te voorkomen dat hij straks wéér erop uit werd gestuurd, belde hij Emil uit zijn bed vandaan zodat hij kon checken of de rest van de Lions wel thuis was gekomen. Daarna veranderde hij in een uil en ging op zoek naar Fire.

[ bericht aangepast op 31 juli 2020 - 16:48 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fox had de verbinding al verbroken voor Fire hem kon zeggen dat zijn hulp niet nodig was. Met een zucht stak hij zijn iNet weg. Onyx’ wonden waren geheeld, dat was een goed teken. Daar moest hij zich op richten. Het was helemaal niet nodig om zich zorgen om Fersephone te maken, als iemand zich in haar eentje kon redden was zij het wel. Toch was het bos niet ongevaarlijk en als haar nu iets overkwam zou hij het zichzelf nooit vergeven dat hij niet achter haar aan was gegaan.
      Hij schrikte op uit zijn gedachten toen Fox naast hem verscheen.
      ‘No worries, baby. I got this.’ Hij gaf Fire een dikke knipoog.
      Zijn stemming verbaasde Fire. Na het nieuws over Zebediah en het vinden van een doodbloedende klasgenoot had hij wel wat anders verwacht. Voor Fox ervandoor kon sprinten, greep hij de jongen bij zijn arm en keek hem aan. ‘Ik ga met je mee.’ Hij kreeg het beeld van een reusachtige Fox-spin onder Zebediahs invloed maar niet uit zijn hoofd.
      ‘Ik vind haar sneller zonder je.’
      ‘Maar ik wil niet dat je alleen gaat, Fox.’ Zijn stem klonk strenger dan de bedoeling was.
      Fox keek hem onderzoekend aan. ‘Hoezo? Ik kom hier zo vaak in mijn eentje. Daar heb je nog nooit moeilijk over gedaan.’
      ‘Het is anders nu,’ mompelde hij.
      Fox hield zijn blik vast. ‘Je weet over Zebediah,’ concludeerde hij toen.
      ‘Ik heb Jester gezegd dat ik er zo min mogelijk over wil weten, omdat we allemaal weten dat ik niet kan liegen.’
      ‘Onder Zebediahs invloed kan niemand liegen.’
      Ah. Daar had hij nog niet aan gedacht. Geen moment had hij erbij stilgestaan dat iederéén dezelfde zwakte zou hebben. Als iemand een dubbelrol speelde, kon níémand dat voor zich houden.
      ‘Daar heb je gelijk in,’ gaf hij toe. ‘Daar hebben we gek genoeg niet bij stilgestaan.’
      Fox trok een mondhoek op.
      ‘Baart het je geen zorgen?’ vroeg Fire toch een beetje verward. Gisteren had hij nog gehuild om wat Zebediah hem had laten doen.
      ‘Denk je dat hij me hier achter een boom staat op te wachten?’ klonk het een beetje spottend.
      Fire trok zijn schouders op. Wist hij veel.
      Fox pakte zijn hand en gaf een kneepje. Iets wat verder nooit iemand deed, en hoewel het niet de eerste keer was, bleef het een vreemd gevoel. ‘Ik red me wel. Ik ken dit bos beter dan hij, het is te donker om van een paar meter in mijn ogen te kunnen kijken. Als hij echt op het terrein komt, denk ik dat hij iets groters van plan is dan dat hij mij weer als een dolle beer naar de campus laat rennen.’
      Fire zuchtte. Misschien had hij een punt, maar het zat hem toch niet lekker.
      ‘Ik dacht dat je banger zou zijn,’ gaf hij toe.
      ‘Ik schrok toen Jester het me vertelde. Maar daarna bedacht ik iets anders. Als Zebediah nog leeft, betekent dat dat Kris misschien ook nog leeft. Zelfs al moet ik tien keer een confrontatie met Zebediah aangaan – als dat betekent dat ik Kris uiteindelijk vind dan is dat het waard.’ Hij liet Fires hand weer los. Fire voelde het verlangen dat van zijn vriend uitging. Hij vond het gevaarlijk dat Fox daar zo ontzettend op hoopte – en tegelijkertijd putte hij er zijn kracht uit. Was dat niet veel beter dan de paniek die hij zo gevreesd had? Hij gaf de jongen een knikje en moest aan zichzelf toegeven dat Fox hem bleef verbazen.
      ‘Tot zo!’
      Daarna veranderde Fox in een hond en sprintte ervandoor.

Fire was in het gras gaan zitten. Fox was al zeker drie uur weg en van Fersephone had hij ook niets gehoord. Hij had ze beiden gebeld, maar ze namen niet op. Nerveus beet hij op zijn lip. Was zijn voorgevoel dan toch juist geweest? Had Zebediah nu in één klap twee belangrijke en sterke leerlingen te pakken? Hij kwam weer overeind, begon te ijsberen. Moest hij alarm slaan? Hij wilde niet onnodig paniek zaaien – niet na de heftige nacht die ze hadden gehad. Misschien was Fersephone bewusteloos geraakt door het vele gebruik van haar gave en had Fox haar naar een beschutte plek gesleept waar hij nu de wacht over haar hield terwijl zij iNet leeg was. Ja – zoiets zou het wel zijn. Hij moest niet zo doemdenken. De twee waren heus wel in orde.
      Toch had hij niet zo veel vertrouwen in die gedachte dat hij terugging naar de campus, in plaats daarvan staarde hij gespannen naar het donkere bos voor hem.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze rende zo snel als ze kon bij Fire vandaan. Nu ze zich tussen de bomen bevond ver van de anderen, rende ze een stuk doelgerichter, en kreeg ze meer controle op haar eigen angsten. Ze kon in ieder geval niemand pijn doen, ze moest nu alleen een voorwerp vinden om haar gave op kwijt te kunnen. En meer dan alleen een boom. Fersephone moest zo'n moeite doen om te zien waar ze heen rende, dat ze pas op het allerlaatste moment de muur aan zag komen. Net op tijd schoot ze in de remmen en kwam vlak voor de muur tot stilstand. Muur. De muur van de Arena!
      Fersephone keek even om zich heen. Eigenlijk mocht ze geen muren slopen. Het was de regel die haar was aangemeten, die haar duur kon komen te staan met een enkeltje van school vandaan. Waarschijnlijk vanwege het feit dat als ze zou oefenen op het slopen van steen, dat ze dan ook de omheining van de school kon slopen. En Experium kon natuurlijk niet hebben als ze zou ontsnappen. Toch, de hoge muur was nu het verleidelijkste en het meest effectief waarschijnlijk om te slopen. Of het meest effectief om haar gave in kwijt te kunnen.
      Alhoewel, steen was geen makkelijke geleider. Metalen zoals ijzer en zilver geleiden haar energie altijd vlekkeloos, zoals het bijvoorbeeld ook deed met Elektriciteit. Voor de isolatoren - dingen die geen elektriciteit geleiden, was het altijd een stuk moeilijker om haar gave erdoorheen te krijgen. Maar ze kon het altijd proberen...
      Fersephone zette haar handen tegen de muur, voelde de energie onder haar huid kringelen. Het moest eruit. Ze moest het kwijt. Fersephone sloot haar ogen en probeerde de energie van de steen onder haar vingers te voelen. Het was wel aanwezig, maar het was zo miniem dat als Fersephone hier niet getraind op was, dat ze waarschijnlijk het niet eens gemerkt had dat het er was. Met moeite probeerde ze de energie aan te vullen, hen op te laten gaan tot stof. Dat was echter lastig, omdat steen de energie niet aan elkaar overgaf. Ze moest elk stukje apart aanpakken en dan nog kreeg ze geen beweging in de stenen muur. Haar energie wilde niet echt in het steen glijden, zoals ze altijd makkelijk had met de metalen autos op het kerkhof. Ze moest dit anders aanpakken.
      Fersephone veegde een zweetdruppel van haar voorhoofd en zette toen haar handen vlak bij elkaar. Onder haar vingers liet ze haar energie vrij. Ze maakte een soort grote bel midden in het steen, waar haar energie pulserend achterbleef. Ze kon niet de energie door de stenen heen duwen, ze kon de energie er wel in opslaan. En dan laten ontploffen. Fersephone voelde hoe de extra energie door haar armen naar buiten ging, een ware opluchting om te voelen hoe alle energie van Fayr in de stenen gleden. Schattend keek Fersephone omhoog. Het was een grote muur, een hele hoge. Ze stopte er wat van haar eigen energie bij en haalde eens diep adem. Trillend nam ze een stukje afstand van de muur, verschool zich achter een boom en gaf haar energie van een afstand een boost. Een enorme knal volgde. Geschrokken van haar eigen kracht dook het meisje ineen. Er klonk geluiden van afbrokkelingen en de boom kraakte onder het geluid van rondvliegende stenen. Maar de boom bleef gelukkig staan. Toen ze geen geluiden meer hoorde, durfde het meisje pas overeind te komen. Nieuwsgierig keek ze naar de muur die ze net had opgeblazen. Er was een groot gat in geslagen, maar het was bij lange na nog niet de muur naar beneden gehaald. Fersephone liep erdoorheen, en kwam uiteindelijk na een paar stappen in de arena terecht. Ze had het echt gedaan.
      De energie was nu in ieder geval weg. Ze voelde zich weer gewoon normaal. Nou, op een enorme vermoeidheid na dan. Tijd om het bos te verlaten en lekker haar bed in te gaan. Uit haar zakken haalde Fersephone haar iNet tevoorschijn. Maar net als de zaklamp was hij stuk. Een beetje verslagen keek ze in het rond. Zonder zaklamp zou ze nooit een weg vinden naar buiten. Precies op dat moment voelde ze de eerste regendruppels op haar gezicht dalen. Met een zucht dook ze het gat van de muur in en ging tegen de stenen aan zitten, die gek genoeg nog warm aanvoelden. Ze moest maar gewoon wachten, tot er licht door de bomen kwam of de regen zou stoppen.

[ bericht aangepast op 31 juli 2020 - 21:40 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Af en toe zakte Maaya weg in een slaap – maar het leek steeds maar enkele minuten te duren voordat ze weer wakker schrok, met het beeld van doorgesneden polsen op haar netvlies. Nu het stil om haar heen was en ze niemand had waarop ze zich kon afgeven, bleven de conclusies die ze even geleden getrokken had maar door haar hoofd spoken. Ze had Onyx voor niks opgegeven. Júíst dat opgeven had ervoor gezorgd dat ze bijna niet meer had geleefd. Het frustreerde haar zo erg dat ze het wel wilde uitschreeuwen en doordat ze dat níét deed, stapelde het zich alleen maar op. De volgende op wie ze woest werd zou er echt flink van langs krijgen.
      Haar hoofd rolde opzij toen ze een beweging in het andere bed hoorde. Yrla. Ze kon er nog steeds niet helemaal bij wat hij gedaan had. Haar kleren wassen, háár wassen en haar in bed leggen. Wie deed nu zoiets? Ze kon niemand bedenken. Buiten hoorde ze de regen tegen de ramen kletteren en dat gaf haar een nog vervelender gevoel. Misschien was ze echt wel gestorven als hij daar had laten liggen. Of was Jester haar uiteindelijk gaan zoeken? Hij wist van hun band, en dat Onyx zou sterven als zij dat ook deed. Maar wist hij ook dat ze hier was? Ze kon het zich niet voorstellen. Werd lachen morgenochtend. Ze was wilde niet te lang wachten om met Onyx te praten, dat ging nu eenmaal makkelijker wanneer hij hondsmoe was en de scherpe randjes er een beetje af waren.
      Ze draaide zich weer om. Zakte weer weg in slaap, schrok weer wakker.
      Ze moest wat doen, realiseerde ze zich. Hier in dit stomme bed liggen… Daar was ze veel te onrustig voor. Zachtjes ging ze haar bed uit. Ze lette erop rustig te bewegen, ze had niet zo heel veel zin om weer op de grond te vallen. Voorzichtig opende ze de deur. Dit was een mooie gelegenheid om eens rond te snuffelen.
      Halverwege de trap kreeg ze een idee. Vienna had nog een hallucinatie te goed. Als ze dat nú deed, was de kans dat ze een stoel naar haar hoofd kreeg het kleinst. En dus liep ze naar de afdeling van de meisjes. In de eerste kamer was niemand. In de tweede waren beide bedden beslapen. De zon was al aan het opkomen, licht was niet nodig. Ze stapte heel zachtjes dichter bij het meisje, zakte daarna op de rand van het bed neer en keek met een grijns op het kalme gezicht neer. Met haar vingers streek ze langs Vienna’s bovenarm.
      ‘Rise and shine, honey.. Ik heb nog een cadeautje van Yrla voor je.’
      Ze hield haar hand op Vienna’s schouder, zodra iets er ook maar op wees dat ze haar gave zou gaan gebruiken, duwde ze de hallucinatie in haar gedachten naar binnen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze schrok wakker van een geluid. Echt geslapen had het meisje niet, maar af en toe was ze toch weg gesukkeld. Een blik naar buiten liet haar zien dat het alweer wat lichter begon te worden. Of haar ogen waren meer aan het donker gewend geraakt. Ze kon in ieder geval verder van zich af kijken dan eerder, en de regen was gestopt. Ze wilde nu heel graag douchen, want het spul van gisteravond was onderhand opgedroogd en lag als een dikke korst op haar huid. Douchen en naar bed. Of misschien eerst eten en dan naar bed, ze ging sowieso nog wat slaap inhalen. Als dat al kon...
      Het pad terug naar de campus was gelukkig makkelijk te volgen. Haar gave had wel iets gebroken in de buurt, al was het een takje. Al moest ze uiteindelijk een keer over een boom heen klimmen, omdat ze die met haar gave toch echt ontworteld had. Het bezorgde haar een kleine glimlach en ondanks de vermoeidheid verliet ze met een kleine lach het bos. De zon was onderhand al aan het opkomen, blijkbaar had ze de hele nacht in het bos vertoefd. De geur van regen was echter sterk, liet het gras onder haar nog sterker ruiken. Fersephone nieste er een keer door. Fijn, ze hoopte maar niet dat ze verkouden ging worden door haar avontuurtje.
      Ze wilde net het terrein van de campus opgaan, toen ze opeens iemand verderop in het gras zag zitten. De jongen met het blonde haar zat rustig in het natte gras te wachten, net als haarzelf nog altijd onder de spinnen-derrie. Wat deed hij nog hier? Had hij hier de hele nacht op haar zitten wachten? Verbaasd liep Fersephone naar de jongen met een blonde haar. "Fire?" begroette ze hem verbaasd.

[ bericht aangepast op 1 aug 2020 - 9:17 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Ze kwam van heel ver. Degene die haar nu wakker probeerde te maken, moest echt iets tegen haar hebben. Want ze had er nauwelijks een aantal uur geslapen door die zoektocht naar Onyx. Ze kwam moeizaam overeind, knipperde een paar keer met haar ogen. De persoon naast haar was vaag, maar ze zag iets van een rode vlek. ‘Rise and shine, honey.. Ik heb nog een cadeautje van Yrla voor je.’ Maaya! Met een ruk schoot Vienna overeind, direct klaarwakker. Maar voor ze überhaupt de kans kreeg haar nachtkastje naar het roodharige meisje te lanceren, werd ze al overvallen door een nieuw soort droom.

---

It's never gonna happen, Guys.

Fire kneep zijn ogen ietsje samen. Het was een reflex – hij wist dat hij er niet beter door zou zien. Het was al zo’n drie uur aan het regenen en omdat hij het niet kon opbrengen om weg te gaan maar ook niet zeiknat wilde worden, had hij de temperatuur van zijn lichaam flink opgevoerd zodat de regendruppels verdampten voor ze zijn huid raakten. Daardoor was hij meteen een baken van licht geweest, hoewel de zon inmiddels op was en het niet meer zo goed te zien was. Hij zag te onscherp om te kunnen zíén dat het Fersephone was die eraan kwam, maar hij hoorde aan haar stem dat zij het was. Zijn ogen schoten iets opzij, maar zijn zicht was niet zó beroerd dat hij niet zag dat ze in haar eentje was. Bezorgdheid sloeg op hem in. Als Fox haar niet gevonden had, móést er wat gebeurd zijn.
      ‘Hé,’ zei hij met schorre stem. ‘Heeft Fox je niet gevonden?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze had een vaag vermoeden dat Fire haar niet helemaal zag staan. Hij keek haar namelijk niet recht aan. Vreemd... "Fox?" Nu was ze nog verbaasder. Had hij Fox achter haar aan gestuurd? Dat was toch nergens voor nodig? Ze had zichzelf wel gered. Op menig anders was ze waarschijnlijk boos geworden, had ze gemopperd dat ze wel voor zichzelf kon zorgen. Maar nu Fire zo zijn best gedaan had haar te vinden, veroorzaakte dat alleen een blos op haar gezicht. "Nee, ik heb Fox niet gezien. Ik was alleen in het bos." Ze wilde geruststellend een hand op zijn schouder leggen, maar zodra haar hand boven zijn huid hing voelde ze de hitte ervanaf stralen. Dat kon ze misschien beter niet doen. Aarzelend keek Fersephone naar de blonde jongen. Ze had zo'n vaag vermoeden dat de jongen zich zorgen maakte. Anders zat hij hier niet nog steeds. De hele nacht al. "Het gaat vast goed met hem. Niemand anders kent het bos zo goed als hij."

[ bericht aangepast op 1 aug 2020 - 11:10 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Maaya had niet zo heel veel ervaring met niet-angstaanjagende nachtmerries. Toen ze voor Vienna de omgeving veranderde in een grasveld vol bloemen, met grote vlinders en zoemende bijen, had de lucht alsnog een onheilspellende kleur en klonk er gerommel in de verte. Afijn. Hoe dan ook was dit de zoetste hallucinatie die ze ooit bedacht had.
      Het meisje liep wat rond, ze zag aan haar gezicht dat ze nerveus was. De hemel barstte open, er kwam een goud licht uit waaruit wezens kwamen. Lichtblauwe en roze pony’s met vleugels, met regenboogkleurige staarten en manen – en het hoofd van Yrla. Maaya grinnikte zachtjes, de Yrla’s zagen er echt belachelijk uit. Ze liet ze met rozen naar Vienna gooien terwijl ze haar schoonheid bezongen. Als hij al de kleren van zijn vijanden waste, zou hij di vast ook wel doen met meiden die wél wat voor hem betekende. De verleiding was groot om ze plotseling in Thor te laten veranderen, maar ze dacht weer aan het feit dat Yrla haar leven had gered en dat dit het enige bedankje was die hij zou krijgen en dus hield ze zich braaf in.

[ bericht aangepast op 1 aug 2020 - 11:33 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Het was al voorbij middernacht toen Zebediah een berichtje kreeg dat de klus geklaard was en dat het lijk opgehaald kon worden. Hij gaf de coördinaten door, waarna hij zijn teleporteur de opdracht gaf om de twee op te halen. Niet veel later verschenen ze met z’n drieën in de afgesloten kamer ernaast. Dat was een voorzorgsmaatregel, zodat er niet opeens iemand zou meereizen die hier niets te zoeken had. Na één blik ging de jongen gedwee naar zijn eigen vertrek. Zebediah stapte dichterbij en keek neer op het dooie lichaam. Het luchtte hem op – van gedachtelezers moest hij niets hebben. Hij zou z’n kok opdragen hier soep van te maken. Het was een van zijn favoriete dilemma’s om zijn gevangenen voor te schotelen: niets eten of je medemens opeten. Uiteindelijk gingen de meesten toch voor het laatste.
      ‘Je had er vandaag weinig zin in?’ vroeg Zebediah met lichtjes opgetrokken wenkbrauwen. Romeo keek niet echt vrolijk en het wijfie was niet zo verminkt als hij van Romeo gewend was.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fire wendde zijn gezicht weer af en keek naar het bos. Hij had het benauwd. ‘Hij is al vijf uur aan het zoeken. Hij had je allang gevonden moeten hebben of anders moeten zeggen dat hij je niet kon vinden. Ik wilde al niet dat hij het bos inging, voor het geval dat Zebediah hem zou vinden, maar hij deed er nogal spottend over en is toch gegaan.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Vreemd genoeg was dat laatste antwoord van Yrla beter dan het hele gesprek ervoor. Hij kon zich eigenlijk niet herinneren ooit eerder een knuffel van Yrla gekregen te hebben, maar ondanks de onhandige manier waarop was het toch ergens fijn. Het ging niet zoals vroeger met zijn vriend, maar ze waren allebei nog aan het zoeken naar de nieuwe manier waarop ze met elkaar omgingen. Als hij hem nodig had, dan zou hij er zijn.
      Jester draaide zich om naar de deuropening en stootte een halve grinnik uit. "Ontbijten om twee uur 's middags heeft wel charme hoor," zei hij hoofdschuddend. "Misschien kan je als ringtone het geluid van een scheepshoorn opzetten, anders slaap je er nog doorheen."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Romeo

Hij ging echt niet toegeven aan Zebediah dat hij de controle was verloren. Dat dat wijf in zijn hoofd had gekeken en zijn woede had aangewakkerd. Die lol gunde hij zijn vriend niet. Gelukkig kon hij nog een andere reden opgeven. "Ze waren een feest aan het bouwen in het bos ofzo. Een of andere fucking speurtocht. Het hele bos was afgeladen vol met Panthers en Lions. Kreeg er nauwelijks de tijd voor." Hij duwde verveeld met zijn voet tegen het hoofd van het meisje aan, dat zich daarom omdraaide. In eerste instantie was hij al Fire en Emil tegen het lijf gelopen, met de bonus van Vienna en die zus van Fayr erbij. Daarna was hij ook nog eens op de roddel tantes van de Lions gestuit. En hij zwoer dat hij nog meer stemmen had gehoord. "Zonde van alle lol."

---

It's never gonna happen, Guys.