[RPG - 150] In Times Of Peace, Prepare For War — WWII • Speeltopic 2 - Speeltopics

29 okt 2021 - 15:08 Iotte is offline

Iotte 928

IN TIMES OF PEACE, PREPARE FOR WAR
“Be careful, only those you trust can betray you”

Rollentopic • Praattopic 5 • Speeltopic 1

VOLGORDE
—

ALONE
[face=arial —

NOG NIET IN HET VERHAAL
Eleonore, Dagmar, Anna, Suze, Aurora, Anastasiya, Serilda, Eva, Isolde, Viktoriya, Wolfgang, Johann, Klaus, Lorenzo, Benjamin, Reiner, Nathanaël,, Finlay, Ingvar, Salvatore, Morritz, Aleksey

HET VERHAAL

First of September, 1938
Na het einde van de eerste wereldoorlog in 1918 bleef het onrustig in Duitsland. De verloren oorlog en het aftreden van Keizer Wilhelm II zorgde voor veel ontevredenheid onder de Duitse bevolking. Daar maakte de Nationaalsocialistische Duitse Arbeiderspartij (NSDAP) dankbaar gebruik van. Hun leider Hitler wist met zijn spreektalent steeds meer leden te werven, waarna hij in 1923 door middel van een mislukte staatsgreep de macht probeerde te grijpen. Nadat Hitler met een relatief lichte straf vrijkwam wou hij de macht op een legale manier veroveren middels politieke wegen en deed dit met veel succes. In de jaren die volgden is Hitler steeds machtiger geworden, waardoor hij zelfs in januari 1933 verkozen werd tot rijkspresident, wat vrijwel direct leidde tot een verdeeldheid in Nazi-Duitsland tussen zijn voor- en tegenstanders. Langzaam maar zeker veranderde Hitler Duitsland van een beginnende democratie in een totalitaire staat, met hemzelf als absolute dictator.

Ergens op het platteland op de grens van Duitsland en Zwitserland, ver weg van de politieke machtspelletjes, staat Montreuxe; een chique kostschool voor jongens en meiden tussen de 12 en 21 jaar. Montreuxe staat bekend om haar uitstekende educatie en haar excellente leerprogramma's. Al generaties lang worden studenten vanuit heel Europa daardoor naar Montreuxe gestuurd. In deze RPG richtte we ons op de achtstejaars, die na een turbulente zomer thuis - al dan niet geïndoctrineerd, terugkeren naar Montreuxe voor een nieuw schooljaar. Hitler wordt met de dag voelbaar sterker, wat zorgt voor een gespannen sfeer. Toch heeft er al die jaren binnen de muren van Montreuxe rust en vrede geheerst. De ligging van het internaat in the middle of nowhere heeft hierbij een grote rol gespeeld. De studenten hebben daardoor al die tijd maar weinig meegekregen over wat zich in de buitenwereld afspeelt. Technologie is in deze tijd nog amper ontwikkeld, waardoor de leerlingen afhankelijk zijn van de krant en de brieven van hun geliefden die eens in de zoveel tijd worden geleverd.
De kostschool heeft altijd gefungeerd als veilige haven, maar met een aankomende oorlog in het vooruitzicht lijken de spanningen tijdens de zomer hoog op gelopen te zijn. Er hangt iets in de lucht, dat niemand kan negeren. Iedereen bereidt zich, bewust of onbewust, voor op wat er komen gaat. Zo keren niet alle studenten dit schooljaar terug en worden vriendschappen meer dan ooit op de proef gesteld. Wie is er nog te vertrouwen?

Ondanks dat onze characters aan de vooravond van de tweede wereldoorlog staan, blijft het een internaat vol tieners, die midden in hun pubertijd zitten, dus drama gegarandeerd.[/center]

ACHTSTEJAARS

♀
• Eleonore Madeline de Marigny — Ester Expósito — Varian — 1.2
• Dagmar Elin ~~Cohen~~ Jørgensen ✡ — Renee Murden — Iotte — 1.1
• Anna Pradl — Imogen Poots — Livgardet — 1.1
• Suze Mae Polak ✡ — Bogdan Kadritskaya — Reeses — 1.4
• Aurora Camorra — Cindy Kimberly — calice — 1.4
• Anastasiya Pelagiya Belova — FC — Epione — 1.5
• Serilda Marie LaRue — Scarlett Leithold — Rionach — 1.5
• Eva Mina Maria Reiss — FC — Dimitrescu — 1.6
• Isolde Lorelei Adler — Romee Strijd — Iotte — 1.6
• Viktoriya Olesya Drozdova — FC — Varian — 1.6

♂
• Wolfgang Theodore Schultze — Froy Gutierrez — Iotte — 1.1
• Johann Franz Voss — Janis Ancens — Livgardet — 1.2
• Klaus Kahl — Lucky Blue Smith — calice — 1.3
• Lorenzo Andrea Cavallo — FC — Epione — 1.2
• Benjamin Adrian Ziegler — Daniel Brühl — Zemo — 1.3
• Reiner Artur Birchenfelt — Chris Evans — Dimitrescu — 1.4
• Nathanaël Izja Borghesius — Maxence Danet-Fauvel — Amren — 1.5
• Finlay Docherty — FC — Varian — 1.6
• Ingvar Gustav Sernander — Philip Kamper — Livgardet — 1.6
• Salvatore Camorra — Tom Cornelisse — calice — 1.6
• Moritz Peer ~~Cohen~~ Clérrisseau — FC — Reeses — 1.6
• Aleksey Belova — FC — Tad — 1.6

REGELS
• Er is een minimum van 150 woorden
• De hoofdregels van Quizlet gelden ook hier
• 16+ is toegestaan, gelieve wel boven je post vermelden
• Houdt het gezellig en leuk voor iedereen
• Bij voorkeur minimaal 1 keer in de week de mogelijkheid hebben om te kunnen posten, mocht dit niet lukken, laat me dit dan alsjeblieft van te voren weten, bij twee weken radiostilte is er een kans dat je uit de RPG wordt gezet
• Indien je niet meer met deze RPG mee wil doen, gelieve jezelf uit te schrijven bij Iotte
• Vermeld de naam van je char, de plek waar hij/zij is en het gezelschap boven je post

KAMERINDELING

Herren
Kamer 801 — Nathanaël Izja Borghesius & Lorenzo Andrea Cavallo
Kamer 802 — Wolfgang Theodore Schultze & Aleksey Belov
Kamer 803 — Johann Franz Voss & Reiner Artur Birchenfelt
Kamer 804 — Benjamin Adrian Ziegler & Klaus Kahl
Kamer 805 — Salvatore Camorra & Ingvar Gustav Sernander
Kamer 806 — Finlay Aurelio Docherty & Moritz Peer Clérrisseau

Damen
Kamer 807 — Dagmar Elin Jørgensen & Anastasiya Pelagiya Belova
Kamer 808 — Eleonore Madeline de Marigny & Anna Pradl
Kamer 809 — Isolde Lorelei Adler & Eva Mina Maria Reiss
Kamer 810 — Serilda Marie LaRue & Aurora Camorra
Kamer 811 — Viktoriya Olesya Drozdova & Meike Schmidt (NPC)
Kamer 812 — Suze Mae Polak & Sophie Jacobs (Joodse NPC)

ROOSTER

LESOVERZICHT

[center]AARDRIJKSKUNDE
Dagmar Elin Jørgensen
Johann Franz Voss
Klaus Kahl
Benjamin Adrian Ziegler
Reiner Artur Birchenfelt
Nina Helene Ackermann
Lucrezia Dulce De Angelis

BIOLOGIE
Frederick Ryker Aschenburg
Lorenzo Andrea Cavallo
Muriel Ada Durchdenwald
Reiner Artur Birchenfelt

ECONOMIE
Wolfgang Theodore Schultze
Dagmar Elin Jørgensen
Eleonore Madeline de Marigny
Lorenzo Andrea Cavallo
Klaus Kahl
Benjamin Adrian Ziegler
Frederick Rycker Aschenburg
Reiner Artur Birchenfelt
Aurora Camorra
Lucrezia Dulce De Angelis
Valentino Camorra
Inez Renata Borghesius

FILOSOFIE
Muriel Ada Durchdenwald
Suze Mae Polak
Aurora Camorra
Valentino Camorra

FRANS
Benjamin Adrian Ziegler
Frederick Rycker Aschenburg
Suze Mae Polak
Lucrezia Dulce De Angelis
Inez Renata Borghesius

GESCHIEDENIS
Dagmar Elin Jørgensen
Anna Pradl
Eleonore Madeline de Maringy
Lorenzo Andrea Cavallo
Klaus Kahl
Benjamin Adrian Ziegler
Frederick Rycker Aschenburg
Suze Mae Polak
Aurora Camorra
Lucrezia Dulce De Angelis
Reiner Artur Birchenfelt
Inez Renata Borghesius

KUNST
Anna Pradl
Eleonore Madeline de Marigny
Lucrezia Dulce De Angelis

LEVENSBESCHOUWING
Dagmar Elin Jørgensen
Aurora Camorra

MAATSCHAPPIJLEER
Reiner Artur Birchenfelt

M&O
Eleonore Madeline de Marigny
Lorenzo Andrea Cavallo
Klaus Kahl
Frederick Rycker Aschenburg
Inez Renata Borghesius

MUZIEK
Anna Pradl
Valentino Camorra

NATUURKUNDE
Lorenzo Andrea Cavallo
Muriel Ada Durchdenwald
Reiner Artur Birchenfelt
Nina Helene Ackermann

SCHEIKUNDE
Wolfgang Theodore Schultze
Johann Franz Voss
Lorenzo Andrea Cavallo
Muriel Ada Durchdenwald
Frederick Rycker Aschenburg
Reiner Artur Birchenfelt
Nina Helene Ackermann

TECHNIEK
Benjamin Adrian Ziegler
Wolfgang Theodore Schultze
Johann Franz Voss

S P O R T T E A M S

HOCKEY
Captain Dames: Eleonore Madeline de Marigny
Dagmar Elin Jørgensen (midmid)

Captain Mannen: Frederick Rycker Aschenburg

KORFBAL
Captain Dames: Inez Renata Borghesius
Johann Franz Voss

PAARDRIJDEN
Anna Pradl

SCHAKEN
Eleonore Madeline de Marigny
Johann Franz Voss
Muriel Ada Durchdenwald
Aurora Camorra
Valentino Camorra
Reiner Artur Birchenfelt

TENNIS
Anna Pradl
Muriel Ada Durchdenwald

VOETBAL
Captain Heren: Wolfgang Theodore Schultze (linksback)
Lorenzo Andrea Cavallo (links mid)
Klaus Kahl
Benjamin Adrian Ziegler (spits)
Reiner Artur Birchenfelt (spits)
Valentino Camorra

E X T R A

DAMES BAKCLUB VOOR THEEKRANSJES
Voorzitter: Anna Pradl
Aurora Camorra

DEBAT CLUB
Voorzitter: Benjamin Adrian Ziegler
Frederick Ryker Aschenburg
Dagmar Elin Jørgensen
Eleonore Madeline de Marigny

ETIQUETTE
Dagmar Elin Jørgensen
Anna Pradl
Klaus Kahl
Lucrezia Dulce De Angelis

GENTLEMEN'S CLUB
Voorzitter: Klaus Kahl
Rechterhand: Wolfgang Theodore Schultze
Bestuur
Benjamin Adrian Ziegler
Frederick Rycker Aschenburg
Reiner Artur Birchenfelt
Valentino Camorra

GODSDIENS
Reiner Artur Birchenfelt

GYM
Reiner Artur Birchenfelt

GYMNASTIEK
Suze Mae Polak

JOODSE CLUB
Voorzitter: Suze Mae Polak
Dagmar Elin Jørgensen

KLASSIEKE TAAL
Dagmar Elin Jørgensen
Eleonore Madeline de Marigny
Lorenzo Andrea Cavallo
Muriel Ada Durchdenwald
Aurora Camorra

NEWSPAPER CLUB
Voorzitter: Dagmar Elin Jørgensen
Lorenzo Andrea Cavallo
Nina Helene Ackermann
Lucrezia Dulce De Angelis

POLITIEKE WETENSCHAP
Reiner Artur Birchenfelt

Nog geen vakken opgegeven: Adalyn, Felix

VERJAARDAGEN

RELATIELIJSTJES

[ bericht aangepast op 7 feb 2022 - 20:12 ]

someone out there feels better because you exist

18 jan 2022 - 12:14 Iotte is offline

Iotte 928

WOLFGANG THEODORE SCHULTZE

Some days, I feel everything at once. Other days, I feel nothing at all.

20 • captain soccerteam • rechterhand gentlemen's club • with nore • outside

Na jaren vriendschap en samen opgegroeid te zijn kende Wolfgang Nore goed genoeg om te weten dat er iets mis was. Haar lichaamstaal verraadde het. ‘Ben je okay?’ had hij haar daarom ongerust gevraagd.
‘Gisteravond is nog… is nog moeilijk,’ gaf ze uiteindelijk eerlijk toe, ‘maar ik wil er niet te veel over nadenken, okay?’ Precies om die reden had Wolf gister niet doorgevraagd over haar gesprek die ze had gehad met Ryker. ‘Dat hoeft ook niet,’ Stelde Wolf haar gerust. ‘Maar je weet dat ik er altijd voor je bent, toch?’ voegde hij er wat aarzelend aan toe. Dat was iets wat gezegd moest worden.
Nadat Nore de vorige avond had aangegeven dat het een moeilijk gesprek was, had ze er zelf niet veel meer over losgelaten. Iets waar Wolf lichtelijk mee had gezeten, het was immers nooit leuk als je vriendin uren alleen is met haar ex. Maar hij vertrouwde Nore en hij wou niet zo’n vriendje zijn die haar zou blijven pushen tot de onderste steen boven lag. Dat vertikte hij en daarom had hij nu, net als gisteravond, niet verder aangedrongen. Als Nore meer over dat gesprek kwijt zou willen, dan zou ze er vast en zeker zelf over beginnen.
Nore en Wolf begonnen aan hun rondje, waarna Nore vlug een ander onderwerp aansneed: Hendrika die op Wolf crushde en haar eigen liefdesbrief die ze jarengeleden aan hem geschreven had. Wolf zijn ogen lichtte op bij het horen van dat laatste. ‘Die wil ik lezen!’ Was zijn enthousiaste reactie. Sterker nog; die móést hij lezen. Hij beloofde haar dat hij haar er niet mee zou pesten, hooguit wat plagen, waarna hij een kus op haar blonde kruin drukte. ‘Oké oké, ik zal mijn best doen de brief terug te vinden,’ Hij grijnsde breed. ‘Ik ben heel benieuwd!’
‘En ook niks tegen de jongens zeggen, oké? Het is vrij ernstig.’
‘My lips are sealed.’ De inhoud van een liefdesbrief van Nore gingen zijn vrienden niets aan.
Het gesprek bleef vervolgens op het onderwerp “Valentijnsdag” hangen. Nore had hem gevraagd om samen iets te doen op deze dag, waarna ze zichtbaar even aarzelde. Zachtjes kneep hij in haar hand. Ze hoefde zich geen zorgen te maken. Als het aan hem lag waren ze over zes maanden nog steeds samen. ‘Dat vind ik een geweldig idee,’ probeerde hij haar daarom ook gerust te stellen. ‘Ik kijk er nu al naar uit.’ Een kleine glimlach doorbrak op haar gezicht en haar ogen twinkelde. ‘Dan ga ik alvast nadenken over plekken waar we heen kunnen gaan.’ Klonk ze enthousiast. Lachend trok Wolf haar even tegen zich aan. Haar enthousiasme werkte aanstekelijk. ‘Ik vertrouw helemaal op jou!’ grinnikte hij.
’En…’ begon Nore vervolgens. ‘Heb jij later vandaag nog een tussenuur?’ Haar stem klonk onschuldig, maar haar ogen schitterde ondeugend.
‘Waarom?’
‘Ik heb vrij vanaf kwart over twee volgens mij. Anna heeft dan nog les…’
Een jongensachtige grijns speelde rond zijn lippen, eentje die hem een zacht duw van Nore opleverde. Hij wist precies waar ze op doelde.
‘Bij deze heb ik vanaf kwart over twee ook vrij.’
‘Wolf,’ had ze met een lach gezucht. ‘Geen lessen missen voor mij, okay? Ik ben liever een slechte invloed op een andere manier.’ Haar handen gleden naar zijn kraag en streken deze glad. ‘Of anders moet ik maar samen met jou in het nablijflokaal terecht zien te komen.’
‘Dat lijkt me wel gezellig.’ Lachte hij, waarna hij haar handen omvatte met de zijne. ‘Op welke andere manier bedoel je die slechte invloed precies?’ vroeg hij haar daarna wat plagend.
Met haar hand in de zijne trok hij haar verder het schoolterrein over. ‘Hoe was je zomer?’ ging hij vervolgens quasi serieus verder. Hij voelde hoe Nore zachtjes in zijn hand kneep en uit zijn ooghoek zag hij haar met haar ogen rollen. ‘Hmm, het was een erg enerverende zomer. Ik heb bijna al mijn tijd doorgebracht in Berlijn met een jongen. Ik weet het, schandalig. Hij was wel een beetje vreemd,’ speelde ze zijn spelletje op een serieuze toon mee. ‘Oh werkelijk?’ Grijnsde hij. ‘Maar mijn ouders, met name mama, leken nog dol op hem te zijn, dus ik heb hem maar het voordeel van de twijfel gegeven.’ Ging Nore verder. Haar ogen gleden omhoog naar zijn gezicht. ‘Ik moet wel toegeven dat hij een erg goede kusser is, zeker voor herhaling vatbaar… Jij nog een spannende zomer gehad?’
‘Een hele spannende zomer,’ antwoordde Wolf, waarna hij zijn lippen op de hare drukte. Ze wou een herhaling, dan kreeg ze een herhaling.

"There are two things from which to choose: profit or loss"

someone out there feels better because you exist

18 jan 2022 - 14:40 darkurge is offline

darkurge 3074

AURORA CAMORRA

Being a bitch is my kink, what the fuck else did you think?

W. ~~Finlay~~ Aurelio • Eetzaal

tw: i'm so sorry Finlay
Aurelio zag eruit als een bediende met de manier waarop hij de bonen maalde. Het maakte Aurora ongemakkelijk. Waarom was ze hier met deze jongen? Ze had gedacht dat, gezien de auto waarin hij kwam aanrijden, hij wel van goede kom af zou zijn. Wellicht was haar eerste oordeel verkeerd geweest. De geur van ijzer, eten en afwas die in de keukens hing deed Aurora doen slikken. Van Aurelio keek ze de keukens rond en zocht naar een uitweg. Stel je voor dat iemand haar hier zag?
“Voornamelijk koffie. De koffie die ze hier maken is niet te hachelen.” Vertelde de Italiaanse, terwijl hij werkte. “En af en toe maak ik een pasta. Maisie had veel last van heimwee in haar eerste jaar, dus de zomer daarop had ik mama gevraagd of ze mij niet wat recepten kon leren, dus elke keer wanneer ze nu heimwee heeft…”
Aurora knikte en lachte als een boer met kiespijn. Een man die kookte. Haar nekharen gingen er recht van overeind staan. In alle jaren van haar leven had ze Salvatore nog nooit in de keukens zien staan en het idee alleen al maakte haar onwennig. Welke moeder liet haar zoon nu koken? Het was gewoonweg absurd.
“En pasta die hier gemaakt wordt…” Ging de jongen doodleuk verder en Aurora moest al haar krachten verzamelen om geen onbeschoft gezicht te trekken. “Alle Italianen zouden zich omdraaien in hun graf.”
Ze lachte, maar haar ogen zochten opnieuw naar de uitgang.
“Als het weer eens zover is ben je welkom om mee te eten, en je broer ook natuurlijk. Ik gok op overmorgen.” stelde Aurelio voor.
De cappuccino die Aurelio voor haar had bereid was klaar en hij schoof het glas naar haar toe.
“Signorina, alsjeblieft.”
Aurora bracht de koffie naar haar lippen. Zonder twijfelen, ook al werd ze van binnen steeds onrustiger. Iets van die onrust leek weg te ebben het moment dat de cappuccino haar smaakpapillen vonden. Voor een peasant kon hij in ieder geval wel koffiezetten..
“Erg lekker.” wist Aurora de jongen nog net te complimenteren. “Hoezo zit jij eigenlijk hier op school?” vroeg ze verder.
”Mama ging ook naar Montreuxe, dus het was als vanzelfsprekend voor haar dat haar kinderen ook zouden gaan. Mijn vader was het er eerst niet mee eens, maar ze is een standvastige dame en uiteindelijk ging hij toch overstag, niet dat dat haar anders gestopt had,” grinnikte Aurelio. ”Vader is toch veel weg voor zijn werk in het leger, dus hij mag niet klagen. En jij? De meeste studenten stromen niet meer in tijdens het achtste jaar.” vroeg hij. De andere twee cappuccino's waren ook klaar en vragend keek Aurora naar de mysterieuze derde mok. Ze waren toch met z’n tweeën? Of zaten deze jongen zijn gedachten bij iemand anders dan bij haar?
Aurora beantwoordde zijn vraag niet, maar volgde hem wel. Tot haar genoegen verlieten ze de keukens en Aurora nam zich voor om nooit meer haar hakken die werkvloer te laten raken. Ze had er niks te zoeken.
Aurelio plaatste de mok koffie voor zijn zusje neer en enigszins verveeld aanschouwde Aurora het schouwspel. Tuurlijk, het was lief, maar voor Aurora haar gevoel was ze inmiddels haar tijd aan het verdoen met deze jongen.
“Sorry daarvoor. Onze moeder ze was…” Aurelio beet op zijn onderlip. “Ze is nog een beetje ziek en we wilden nog eigenlijk niet gaan, Maisie heeft er het meeste moeite mee.” Wat een open boek. Hij ging met één hand door zijn donkere haren heen. “Maar genoeg daarover, jij moet nog eten.” Hij bood zijn arm weer aan, maar dit keer was Aurora niet zo vastbesloten om de jongen weer vast te houden.
“Durf je het aan om een wilde gok te nemen met dit Zwitsers ontbijt of zal ik je wat aanraders geven?”
Aurora sloeg haar ogen ten hemel en liet zich na een paar passen neer ploffen op een van de houten banken.
“Ik heb geen honger.” deelde ze Aurelio mede. De vieze mengeling van geuren uit de keukens hing nog steeds in haar neus. Een cappuccino zou volstaan tot ze haar eetlust weer had teruggevonden.
“Maareh,” en Aurora liet haar hand even zweven voor Aurelio, om aan te geven dat ze het over hem had. “je wilt dus kok worden?” Vroeg ze en ze was er niet in geslaagd om de afkeurende toon uit haar stem te houden. Ze liet haar hand zakken en nam nog een slok koffie.
Het was weliswaar goede koffie, maar een knappe jongen zoals Aurelio in de keukens zien was wellicht vreselijker dan de dingen die ze thuis had moeten aanschouwen.

20 jan 2022 - 8:39 darkurge is offline

darkurge 3074

SALVATORE CAMORRA

It never was about the money or the drugs. For you there's only love
It never was about the party or the clubs For you there's only love

W. Dagmar • Classroom

Met Dagmar haar handen in de zijne zat Salvatore op de grond van het klaslokaal in Montreuxe. Zorgvuldig maakte hij haar handen schoon. Wat hier ook had voorgevallen, het kon geen fijne ervaring voor het meisje zijn geweest. De vorige avond had ze er ook al zo kwetsbaar uit gezien toen hij haar trof in de kerkers van het internaat.
“Zat hij aan je?” vroeg Salvatore, de stilte verbrekend.
Zijn ogen waren op haar gericht, maar Dagmar wendde haar blik af. Ze trok haar vingers terug en bracht ze naar haar hals toe. Salvatore fronste. Hij probeerde iets van de situatie te maken, maar zonder dat Dagmar hem in vertrouwen nam kon hij alleen maar gissen.
De tranen welden op in Dagmar haar blauwe ogen. Salvatore kneep in de hand van het meisje die hij nog wel vast had. Wat het ook was; ze was nu in goede handen. Salvatore had de drang van andere mannen nooit begrepen om een vrouw te willen overmeesteren of onderdrukken.
Geduldig wachtte Salvatore af, hij wilde Dagmar de ruimte geven om de moet te vinden die ze nodig had om haar waarheid te vertellen.
Uiteindelijk schudde ze haar hoofd en daarmee haar donkere lokken. “Niet op die manier,” vertelde ze. “Ryker is mijn ex-vriend,”
“Ah,” kwam er zacht uit Salvatore zijn mond.
Ze leek te zoeken naar de juiste woorden om de situatie te omschrijven. “Hij...” begon ze aarzelend. “Hij kan soms zo boos worden.”
De woorden kwamen niet als een verrassing en Salvatore vroeg zich af wat er mis was met zulke jongens die meisjes zoals Dagmar pijn wilden doen.
Begrijpend knikte Salvatore, alvorens hij zacht “ik snap het,” zei.
Beschermend bracht Dagmar haar armen voor haar borst en wreef over haar armen heen.
“Ik wou hem echt geen pijn doen, het was een ongeluk.” ging ze ineens weer verder over de jongen die zo te zien meer leed had gedaan in haar leven dan zij in die van hem.
Dagmar haar ogen schoten naar de grond.
Voorzichtig reikte Salvatore zijn hand uit naar Dagmar en probeerde haar gesloten houding iets te openen door voorzichtig haar pols te pakken.
“Natuurlijk was het een ongeluk,” Deed hij een poging haar gerust te stellen. “hij is in goede handen. Het komt vast goed.” zei Salvatore, al wist hij dat niet helemaal zeker. De jongen was veel bloed verloren en Salvatore vroeg zich af of je wel zo lang buiten bewustzijn kon zijn zonder schade op te lopen. Maar die informatie ging hij niet delen met het gebroken meisje voor hem.
Langzaam stond Salvatore op. “Kom, dan breng ik je naar je kamer,” Van haar pols gleed zijn hand naar die van Dagmar. “Kun je je handen wassen en iets anders aantrekken als je wilt.” stelde hij voor. “Hij is niet voor niets je ex-vriend, toch? En hij is er nu niet. Laten we eerst zorgen dat jij op adem komt.” Met een behouden glimlach keek Salvatore naar Dagmar in de hoop dat hij haar genoeg zou vertrouwen om met hem mee te gaan. Waarschijnlijk was ze beter af in zijn handen dan in de handen van die Duitse jongens; tot nu toe had Salvatore maar weinig positieve dingen gehoord en gezien van de jongens op Montreuxe.

[ bericht aangepast op 20 jan 2022 - 8:40 ]

20 jan 2022 - 13:49 Reeses is online

Reeses 1268

Moritz Peer ~~Cohen~~ Clérrisseau
18 • ~~Jewish~~ Montreuxe student • W Lorenzo • At Montreuxe, dining hall
━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

Nadat Lorenzo hem de vele klaslokalen en andere ruimtes op Montreuxe had laten zien, arriveerden de twee jongens in de bibliotheek waar Moritz van een flinke stapel boeken werd voorzien. Deze werden direct naar Moritz’ kamer gebracht, waar hij ook even wat tijd had om zich om te kleden. Tevens benutte hij de tijd om enkel de boeken te pakken die hij die dag nodig had en verdween er een stapeltje kleding in zijn kast.
Net toen Moritz de koffer onder zijn bed schoof werd er op de deur geklopt en kwam Lorenzo hem halen voor het ontbijt. “Dus hoe ben je bij Montreuxe terecht gekomen?,” vroeg hij geïnteresseerd. “Via mijn nichtje,” legde Moritz uit. “Dagmar, misschien ken je haar wel? Ze is ook achtstejaars.”
Moritz liet zijn blik door de eetzaal glijden, maar tussen de druk pratende studenten ontdekte hij op dat moment geen bekend gezicht. “En veel zeuren bij mijn vader, uiteraard,” voegde hij er met een lach aan toe. “Hij vond het eigenlijk maar niks dat ik zover wegging – maar na de verhalen van Dagmar is hij toch akkoord gegaan.”
Waar zou Dagmar zijn? Een tweede inspectie door de zaal had Moritz laten weten dat Dagmar er nog niet was. Misschien was zijn nichtje gewoon op haar kamer en zou ze later komen, of ze had al gegeten – dat kon natuurlijk ook.
“Waar kijk je het meeste naar uit?,” onderbrak Lorenzo zijn gedachten, waardoor Moritz weer opkeek. “Hmm,” zei Moritz peinzend. “Dat is een goeie..”
Het meest keek hij uit naar het idee dat niemand iets van zijn Joodse afkomst wist en dat hij op Montreuxe Moritz was, niet ‘die Jood’. Maar dat kon hij Lorenzo natuurlijk niet vertellen. Hij wist niet wat voor type er tegenover hem zat.
“Ik hoop bij het voetbalteam te komen,” zei Moritz toen. “Op mijn vorige school was ik keeper, dus als Montreuxe nog een goede doelman kan gebruiken… En ik hoorde iets over the Gentlemen’s club?”
Van opzij keek Moritz Lorenzo aan. “Ik hoorde dat veel leerlingen daar lid van zijn en het klonk me wel goed…” Hij pauzeerde even door een hap van zijn ontbijt te nemen. “En jij?,” informeerde Moritz vervolgens. “Ben jij lid van buitenschoolse activiteiten?”

20 jan 2022 - 14:05 Reeses is online

Reeses 1268

Suze Mae Polak
▫ Negentien jaar ▫ Outfit: schooluniform ▫ With Johann ▫ Somewhere outside
✡ ✡ ✡ ✡ ✡ ✡

Het was fris buiten en, hoewel het al licht was, zorgden de muren voor enkele donkere schaduwen in de tuin. Toch gaven die donkere schaduwen eerder een gevoel van veiligheid dan angst of onbehagen, daar ze minder opvielen.
Gelukkig liepen er verder geen medestudenten rond en hadden Johann en Suze de mogelijkheid vrijuit te kunnen praten, zonder bang te zijn voor luistervinken.
“Tussen mij en Dagmar is alles prima,” beantwoordde Johann haar vraag, zijn toon altijd nog wat voorzichtig. “Ze… Hielp me slechts met iets.” Suze keek haar vriend van opzij aan, haar blik vragend. “Klaus heeft weer eens nieuwe waanideeën gekregen, dus ik moest hem tevreden stellen. Hopelijk heeft het geholpen,” vervolgde hij toen, waarop Suze’s gezicht betrok.
Klaus.
Juist.
Blijkbaar was zij dus niet de enige die door de jongen werd lastiggevallen. “O Johann,” zuchtte Suze en bleef stil staan, terwijl ze hem medelijdend aankeek. “Dat is echt waardeloos. Ik hoop oprecht voor je dat het geholpen heeft…”
Ze liepen verder, toen Johann opmerkte: “Ik mag hopen dat de reden dat jij er niet zo gelukkig uitziet niet ook met Klaus te maken heeft.” Een trieste glimlach gleed over Suze’s gezicht. “Is het zo opvallend?,” vroeg ze tijdrekkend. Voor enkele seconden viel de brunette stil, maar toen schudde Suze haar hoofd. “Klaus vond het, eh, nodig om zijn Nazi-ideetjes nog wat te benadrukken,” legde ze toen uit, net zo vaag als Johanns eerdere uitleg. Automatisch wreef haar hand over de pijnlijke plek op haar keel.
“Klaus heeft een hekel aan alles wat anders is, net als de rest van Duitsland,” mompelde Suze. “Maar dat had je zelf vast ook al wel gemerkt…” Toen keek ze Johann van opzij aan, haar blik nieuwsgierig. “Maar wat jou betreft, Johann Voss,” vervolgde ze quasi-streng. “Ken ik hem?”
Suze gaf Johann een plagende duw. “Je hoeft het niet te vertellen, dat weet je. Maar als vriendin zal ik haar – of hem – toch moeten keuren.” Ze grinnikte, terwijl ze verder slenterde door de tuin.
Niet alleen de Joden hadden het zwaar onder Hitlers regime. Homoseksuelen, gehandicapten, zigeuners… Ze hadden allemaal net zoveel te lijden als haar familie en zijzelf. “Ik hoop echt dat er een dag komt dat je jezelf kunt zijn, Johann,” sprak ze toen zachtjes, serieus. “Voor mij maakt het niet uit hoe je bent – als je maar gelukkig bent…”
Suze slikte, aarzelde even maar ten slotte was Johann ook eerlijk tegenover haar geweest. “Klaus wilde met mij praten over de toekomst van de Joodse studenten. Hij ziet ons liever vandaag dan morgen verdwijnen…”
Het ongemakkelijke, bange gevoel bekroop haar weer. Boaz’ arrestatie, Klaus die Gabriel zonder pardon in elkaar had geslagen. Elke keer weer dacht Suze dat het niet erger kon, maar elke keer weer werd Suze opnieuw verrast.
Hoe ver zou het nog gaan?

"I wish I could wake up to the fact that it was only a nightmare"

20 jan 2022 - 23:29 Sev is offline

Sev 19203

EVA REISS

"Alone, by herself, she built the kingdom that she wanted."

theme • with ~~Ingvar~~ Anna • hallways of Montreuxe, upper floor

"Vind je het lastig?” vroeg Eva de donkere jongen die naast haar liep. “Om zo lang zo ver van huis weg te zijn?”
Ze was nieuwsgierig naar zijn thuisland Zweden, maar wist dat het waarschijnlijk als een wereldreis zou voelen om naar het Scandinavische land af te reizen. Buiten Duitsland en Zwitserland was Eva nog nergens geweest. Daar had haar moeder simpelweg het budget niet voor. In tegenstelling tot bijna al haar medeleerlingen, die met een flinke zak poen van hun ouders hun plek op de privéschool hadden gekregen, kwam zij niet van een familie met veel geld. Integendeel. Haar moeder had het helemaal zelf moeten rooien, met de hulp van haar broer en diens vrouw. Eva had keihard moeten knokken voor een scholarship waarmee ze een exclusief plekje op Montreuxe had weten te bemachtigen. Ze had torenhoge cijfers nodig gehad, maar ze had het maar mooi geflikt. Het was een prestatie die noodzakelijk was voor het in leven houden van het doel dat ze voor zichzelf gesteld had: de eerste vrouwelijke arts worden.
“Soms, ik heb zo mijn momenten dat ik thuis mis, net zoals dat ik mijn momenten heb dat ik hier haast niet meer weg zou willen,” antwoordde Ingvar nadat hij even over haar vraag had nagedacht. Hij haalde zijn schouders op met een lach. “Maar het went na een aantal jaar. Hoe zit het met jou? Berlijn is nou ook niet bepaald dichtbij.”
“Ik schrijf mijn moeder veel,” antwoordde Eva terwijl ze een verdwaalde haarlok uit haar knot achter haar oor duwde. Verdorie. Die knot moest ze zometeen opnieuw indraaien.
“Berlijn is mooi, maar op Montreuxe kan ik aan mijn toekomst werken.” Glansrijk carrière maken en rijk trouwen: dat was het plan.
De twee vervolgden hun wandeling over het landgoed. De melancholische uitstraling van de statige kostschool, de energie van zoveel leeftijdsgenoten weer om haar heen… Het voelde heerlijk om weer terug te zijn. Hoewel het onder ogen komen van sommige mensen minder prettig was, keek ze er net zo goed reikhalzend naar uit om haar vriendinnen weer te zien.

Uiteindelijk sloten ze hun reis en wandeling af bij de ingang van Montreuxe.
“Nou.. ik ga An en Nore zoeken.” Eva keek Ingvar voor een kort moment met een licht-onzekere glimlach aan. Ze hadden de afgelopen weken zoveel tijd samen doorgebracht, dat het gek voelde om op school weer hun eigen kant op te gaan. Het voelde bijna alsof ze zojuist thuis was afgezet na een succesvolle, eindeloze date.
“Ik zie je tijdens de lessen wel weer,” besloot ze. “Ik ehm… vond het gezellig deze zomer.”
Het understatement van de eeuw.
Diep van binnen had ze het gevoel dat Ingvar het ook meer dan leuk had gevonden, maar het laatste wat ze wilde was verkeerde verwachtingen koesteren. Een foute inschatting maken op het gebied van mannen, was funest voor het zelfvertrouwen. Dat had ze zelf ervaren. Dankjewel, Reiner Birchenfelt.
En dus gaf ze hem geen knuffel, maar een ongemakkelijk maar vriendelijk knikje in combinatie met een zeer zeldzame, verlegen lach.

Na haar kamersleutel opgehaald te hebben, wandelde Eva even later door de gangen van Montreuxe. Het eerste wat ze ging doen, was haar kapsel fixen op haar slaapkamer. Vervolgens kon ze haar vriendinnen gaan zoeken. Op een klein drafje beklom ze de brede, donkere trappen van mahonie hout. Nee, ze hoefde Berlijn niet te missen. De luxe die de kostschool uitstraalde, voelde als thuis. Ze was niet geboren om de rest van haar leven als huisvrouw in een klein huisje te wonen, zoals zoveel van haar vroegere basisschool vriendinnetjes. Eva wilde meer. En ze zou het krijgen ook, daar zou ze zelf voor zorgen.
Het meisje wandelde door naar haar kamer door de lange hal toen ze plots een bekende stem hoorde.
“Eef!”
Eva draaide zich om en een lach vormde op haar gezicht. Het was Anna, één van haar beste vriendinnen. Nu Eva haar weer zag, voelde het alsof de twee elkaar in geen jaren meer hadden gezien.
“An!” reageerde ze enthousiast terwijl ze haar armen een stukje uitstak zodat haar vriendin haar een knuffel kon geven.
“Het is goed je weer te zien, hoe is je vakantie geweest?” vroeg Anna direct toen ze elkaar weer hadden losgelaten. Ze zag er moe uit.
“Ja, goed,” antwoordde Eva. Ze kon het niet laten om the scoop direct te delen. “Ingvar is een paar weken bij me langsgekomen in Berlijn. We zijn daarna samen doorgereisd naar Montreuxe,” vertelde ze half-fluisterend, haar ogen twinkelend. Ze had geen geheimen voor Anna. Nou ja, bijna geen geheimen dan.
“Hoezo ben je zo laat?”
“Autopech,” verzuchtte Eva. “Je ziet er een beetje moe uit. Betekent dat dat het feestje goed was?”
Ze haakte haar arm in die van de blondine zodat ze samen naar Eva’s kamer konden lopen. Ze was benieuwd wie haar kamergenootje ging zijn.
“Hoe gaan dingen met Benjamin?” wilde Eva weten terwijl ze de deur van het slot draaide. “Zijn jullie samen geweest deze zomer?”

ars moriendi

21 jan 2022 - 9:42 Iotte is offline

Iotte 928

DAGMAR ELIN JØRGENSEN
She would rather walk alone in darkness than follow anyone else’s shadow
nineteen • hoofdredacteur newspaper • with salvatore • hallways

Door alleen al Salvatore zijn vraag of Ryker aan haar had gezeten raakte ze opnieuw in paniek. Ryker zijn hand om haar keel kon ze nog altijd voelen. De prikte achter haar ogen, maar ze wou niet huilen in het bijzijn van een wildvreemde. Tevergeefs probeerde ze deze weg te slikken. Het zachte kneepje in haar hand deed haar echter de das om, waarna ze uiteindelijk met haar donkere lokken schudde en Salvatore eerlijk vertelde dat Ryker niet op die manier aan haar had gezeten.
‘Ryker is mijn ex-vriend,’
‘Ah,’ klonk Salvatore zachtjes.
‘Hij…’ Kort zocht Dagmar naar de juiste woorden. ‘Hij kan soms zo boos worden.’
‘Ik begrijp het,’ zijn stem klonk nog steeds zacht, waarna de Italiaan knikte ten teken dat hij haar begreep. Echt begreep. Haar boodschap was overgekomen, wat voor Dagmar voelde als een opluchting. Al zo lang liep ze met dit geheim rond en eindelijk voelde ze zich niet meer zo alleen. Door Salvatore in vertrouwen te nemen en haar verhaal te kunnen delen viel er een enorme last van haar schouders. Bagage die ze stilzwijgend al die jaren met zich mee had gedragen.
Beschermend kruiste Dagmar haar armen voor haar borst en wreef even kort over haar armen. ‘Ik wou hem echt geen pijn doen, het was een ongeluk.’ Ging ze stilletjes verder, waarna haar blik naar de grond gleed. Dat Ryker nu door haar toedoen op de ziekenzaal lag was volledig haar schuld geweest. Hij zou niet zo boos zijn geworden als ze hem toentertijd haar geheim had toevertrouwd. Misschien was heel hun relatie dan ook nooit gebeurd. Ryker schoof het namelijk niet onder stoelen of banken hoe hij over Joden dacht.
Teder voelde ze hoe Salvatore zijn hand haar pols omvatte, waarna ze voorzichtig opkeek en hem lichtelijk verward in zijn donkere ogen aanstaarde.
‘Natuurlijk was het een ongeluk,’ klonken zijn woorden geruststellend. ‘Hij is in goede handen. Het komt vast goed.’ Ze hoopte maar dat hij gelijk had.
‘Denk je echt?’ Vroeg ze hem hoopvol. Er was zoveel bloed geweest.
Langzaam stond Salvatore op. ‘Kom, dan breng ik je naar je kamer,’ zijn hand gleed van haar pols naar die van haar. ‘Kun je je handen wassen en iets anders aantrekken als je wilt.’ Stelde hij voor. Met haar hand in het zijne volgde ze aarzelend zijn voorbeeld. Hij had gelijk.
’Hij is niet voor niets je ex-vriend, toch? En hij is er nu niet. Laten we eerst zorgen dat jij op adem komt.’ Glimlachte hij haar bemoedigend toe, terwijl ze de trappen beklommen naar de achtste verdieping. Ze kon alleen maar knikken, aangenaam verrast door de vriendelijkheid van deze vreemdeling. Zo anders dan de rest van de jongens op Montreuxe.
Voor kamer 806 hield ze halt. ‘Dit is mijn kamer,’ deelde ze hem zachtjes mee. ‘Bedankt, voor alles.’ Ze wist niet of ze het zonder hem gered had. Haar blik gleed vervolgens naar zijn handen die, net als die van haar, nog steeds onder het opgedroogde bloed van Ryker zaten. ‘Wil je anders binnenkomen, zodat je ook je handen kunt wassen?’ Vroeg ze hem wat onzeker, met de voornaamste reden dat ze het nog niet helemaal zou trekken om nu alleen te zijn.

"If we don't end war, war will end us"

someone out there feels better because you exist

21 jan 2022 - 17:55 reguluswife is offline

reguluswife 37248

FINLAY AURELIO DOCHERTY

*aggressively makes cappuccino*

nineteen • dininghallthing • with aurora

De houding van de brunette sloeg volledig om in de keuken. Waar ze eerst geïnteresseerd leuk, deed ze hem nu meer denken aan een kat die in het nauw gedreven was. De eerste indruk die ze had gewekt, op de oprit van Montreuxe, was er een die de impressie had gegeven dat zich van elke situatie een meesteres kon maken, maar keukens leken hier niet onder te vallen. Ze was er zo een, al kon hij het haar niet bepaald kwalijk nemen. Anna was ook nooit een groot fan geweest van de keukens, maar hij had haar nog nooit op de manier zien kijken als Aurora nu deed. Om haar uit haar leiden te verlossen besloot Fin dat het beter was als ze de keukens zouden verlaten. Het derde kopje cappuccino belandde al snel voor Maisie’s neus en na een kort gesprek met zijn zusje voegde hij zich wederom bij Aurora.
Ze rolde met haar ogen toen hij haar aan haar vroeg of ze hulp nodig had wat betrof een veilige ontbijtkeuze maken en nam vervolgens ietswat dramatisch plaats aan een van de vele ontbijttafels. “Ik heb geen honger,” zei ze simpelweg. Aha. “Maareh…” Met haar smalle hand gebaarde ze naar hem. “Je wilt dus kok worden?” De afkeuring was duidelijk hoorbaar in haar stem.
Zijn gezicht in de plooi houdende nam hij plaats op hetzelfde bankje terwijl hij de eetzaal observeerde. Fin’s helderblauwe ogen belandden op Klaus, die een eind verderop aan een tafel zat. Kort stak hij zijn hand op naar zijn vriend voor zijn aandacht te focussen op de Italiaanse. Dat hij het plezier er wel in zag van af en toe een pasta in elkaar draaien wilde niet zeggen dat daar zijn ambities lagen. Weliswaar dat het niet geheel gebruikelijk was voor iemand van zijn stand, of voor ook maar iemand op Montreuxe, om tijd te spenderen in de keuken, was er nog een belangrijke levensles die zijn mamma aan hem had meegegeven: houd je ondergeschikten bevriend. Zij waren degene die het leven net wat gemakkelijker maakten waardoor jezelf tijd had om te focussen op de belangrijke zaken in het leven. Een goede en invloedrijk familie kon staan en vallen met het huishoudelijk personeel dat achter de schermen werkte. In een tijd van nood konden zij net degenen zijn die de familie hielpen het hoofd boven water te houden. Ze werden vaak vergeten, soms niet eens gezien, wat er voor zorgde dat ze vaak als eerste op de hoogte waren van de nieuwste roddels. Huishoudelijk personeel onderling delen praatjes met elkaar en als je vriendelijk en respectvol tegen hen deed was het niet enkel makkelijker om zelf ook deze informatie te vergaren, maar ook dat ze roddels over jouzelf stilhielden. En zoals iedereen weet, kennis is macht, iets wat Aurora zou moeten weten, als zijn vermoedens over haar familie juist waren. Langzaam schudde hij zijn hoofd. “Nee, ik wil geen kok worden, daar zou ik het ook niet op kunnen overleven.” Fin bestudeerde haar gezicht. “Politiek is intrigerender, daar ligt mijn focus.” Alle veranderingen in Duitsland had hem een tijd terug al doen beseffen dat het ook tijd was daarvoor in andere landen en hoe sneller dat zou gebeuren, des te beter. Het zou Schotland niet misstaan om dezelfde veranderen te volgen, maar hij had nog geen keuze gemaakt of hij zijn politieke ambities wilde vervolgen in Schotland of Italië. Hij gaf een klein knikje richting de keukens. “Ze kunnen op bepaalde vlakken meer waard zijn dan je zou vermoeden.” Zijn blik gleed opnieuw de zaal door. “Over connecties gesproken… wie hier heb je al ontmoet?” vroeg hij. “Mijn vrienden kennende hebben ze het jaar gelijk goed gestart met een feest.” Hoewel Klaus definitie van een goed feest nogal kon verschillen met die van de rest. “Heb je Anna al ontmoet? Ze is de voorzitter van de bakclub, ik had willen voorstellen dat je misschien kon deelnemen maar gezien je geen groot fan van keukens lijkt te zijn...” Nonchalant haalde hij zijn schouders op. Het meisje voor hem was nog lastig in te schatten wat betreft wat voor grapjes ze wel en niet zou kunnen waarderen. “Maar ik denk dat jullie wel overweg zouden kunnen.” De lichtelijke twinkeling in zijn ogen deed verraden dat hij dat niet geheel dacht. Met hoe hij Anna kende en zijn eerste impressie van Aurora zag hij de twee eerder met elkaar kibbelen, wat nog interessant zou kunnen zijn om te zien, hoewel meiden ook erg goed waren in poeslief doen tegen elkaar gezicht en achter iemands rug om eerder slangengedrag vertoonden.

[ bericht aangepast op 21 jan 2022 - 17:56 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

21 jan 2022 - 23:54 reguluswife is offline

reguluswife 37248

ELEONORE MADELINE DE MARIGNY

I can tell how intelligent a man is by how stupid he thinks I am

nineteen • outside • with wolf

“Dat hoeft ook niet,” zei Wolf geruststellend. “Maar je weet dat ik er altijd voor je bent, toch?” Zijn vraag was aarzelend, alsof hij niet zeker wist dat zij het wist.
”Je bent er al tien jaar voor mij, Wolf,” zei ze zachtjes. “Als je mij na al die tijd nog steeds niet zat bent, denk ik niet dat je zomaar weg zal gaan. Ik zou je met mijn leven toevertrouwen en ik zal er ook altijd voor jou zijn, wat er ook gebeurd.” Ooit, hield Nore zichzelf voor, ooit zou ze Wolf de waarheid vertellen over wat er allemaal tussen haar en Ryker gebeurd was. Niet enkel de afgelopen avond, maar ook de jaren daarvoor. Waar de blauwe plekken vandaan kwamen die ze altijd had toegewezen aan hockeytrainingen. Waarom ze soms zo overstuur was na een ruzie met Ryker maar toch altijd diezelfde avond nog weer voor zijn kamerdeur stond om haar excuses aan te bieden. Waarom ze met enige regelmatig afspraken met hem af zei omdat Ryker vond dat ze net was te close was met Wolf en wilde dat ze bij hem bleef. Een deel van haar was bang dat ze haar niet zouden geloven, het zou haar woord tegen het zijne zijn, en Ryker had een talent voor mooie woorden en charismatische praatjes. Het zou gemakkelijk zijn om hem te geloven, Nore zou het hen niet eens kwalijk kunnen nemen. Hetzelfde deel was ook bang dat ze het met hem eens zouden zijn, ondanks Klaus zijn woorden dat ze het tegen hem moest vertellen als Ryker haar op die manier aangeraakt had. Nog iets van ze hen niet kwalijk kon nemen, niet als ze het er soms mee eens was. En dan was er nog de kant, als ze het wél zou vertellen. Ze wist hoe Ryker kon zijn. Hoe Klaus kon zijn. Ze wilde niet dat de een hun withete woede op de ander zou loslaten, of dat zij ook zouden eindigen met lichamen vol blauwe plekken of gebroken botten, of dat Wolf gewond zou raken. Als ze het zou vertellen en dat was het gevolg, dan zou het door haar toedoen zijn. Er was tot nu toe slechts één persoon geweest aan wie ze het bijna verteld had, met zijn helderblauwe ogen die dwars door haar heen leken te kijken, en aan wie ze het ook om precies dezelfde reden uiteindelijk niet had verteld. Het zou op niks goeds uitlopen, nog niet. Niet nu ze allemaal nog naar dezelfde school zaten, elkaar elke dag zagen. Het was beter voor iedereen als ze haar mond dichthield. Onbewust wreef ze over het litteken op haar onderarm, waarvan het nog een lange tijd zou duren voordat deze van haar huid verdwenen was, een constante herinnering aan Ryker.
Deels om zichzelf af te leiden, deels om Wolf af te leiden, gooide ze het gesprek over een andere boeg, al ging het kleine knagende stemmetje in haar achterhoofd niet weg. Haar greep op zijn hand verstevigde terwijl ze verder liepen, alsof ze bang was dat hij zomaar in het niets kon verdwijnen. Van Hendrika’s schattige crush, naar haar verborgen Valentijnsbrief tot de aankomende Valentijnsdag zorgde er voor dat ze nadacht over een toekomst met Wolf, eentje na Montreuxe. Misschien iets te voorbarig en iets waar ze haar aandacht nog niet op zou moeten focussen, niet met de huidige onrust op Europese continent. Afgelopen zomer had ze meerdere verhalen gehoord over jongens die opgeroepen waren. Jongens met dezelfde leeftijd als Wolf, Klaus en Reiner. Het idee van een van hen ergens in het leger, waar dan ook, in een gevaarlijke situatie, zorgde er opnieuw voor dat haar longen haar tegen werkten en dat benauwdheid toenam. Meer dan alles wilde ze gewoon dat ze allemaal oké zouden zijn, gelukkig en nog compleet intact. Zover als het lukte probeerde Nore die donkere gedachtes weg te drukken. Ze wilde niet dezelfde treurwilg zijn als ze de afgelopen avond geweest was, Wolf verdiende beter dan dat. Nog een ander onderwerp, een nieuwe poging om haar gedachtes te verzetten.
”Dat lijkt me wel gezellig,” lachte Wolf, doelend op samen tijd doorbrengen in het nablijflokaal. Zijn handen vonden de hare. “Op welke andere manier bedoel je die slechte invloed precies?”
Een zachte, oprechte lach kwam over haar lippen, de donkere wolken voor even geweken. “Volgende date in het nablijflokaal dus? Bij deze is dat afgesproken.” Nore bracht haar gezicht dichter bij de zijne. “En wil je dat ik een slechte invloed op je ben, ja?” Ze kantelde hoofd terwijl ze hem onderzoekend aan keek. “Maar een manier om erachter te komen wat voor slechte invloed ik kan zijn, maar daarvoor zal je mij eerst iets langer moeten daten.”
Ze trokken verder over het schoolterrein, vingers nog altijd met elkaar verstrengeld, toen Wolf vroeg naar haar zomer, waarvan hij precies wist hoe deze gegaan was omdat ze bijna al deze tijd met hem had doorgebracht. Het was iets wat hij haar elk jaar vroeg, ondanks het goede contact dat ze altijd hielden in de zomers en elkaar al veel vertelden in brieven en over de telefoon. Het verwarmde haar hart dat hij het nu weer vroeg. Plagend verzon Nore een verhaal, over een vreemde jongen die ze had ontmoet, maar wel eentje die een goede kusser was. “Jij nog een spannende zomer gehad?” vroeg ze onschuldig.
”Een hele spannende zomer.” Een seconde later waren zijn lippen weer op de hare gedrukt. Ze was na al die jaren al zo gewend om fysiek contact te hebben met hem, in de vorm van kleine aanrakingen, verstrengelde vingers en knuffels, dat meer doen als een natuurlijke verlengde van dat voelde. Nore duwde ze hem tegen de buiten muur van het schoolgebouw. Misschien hadden ze inderdaad langer in bed moeten blijven, met de moeite die het kostte om haar hand niet onder de rand van zijn blouse te laten verdwijnen.
Pas bij het horen van luid gekuch verlieten haar lippen van die van Wolf. “Fräulein de Marigny. Herr Schultze. Jullie bevinden je dan wel achter de school, dit is nog altijd een openbare plek,” klonk de afkeurende stem van Herr Walter, de economie docent. Zijn wenkbrauwen waren opgetrokken en zijn blik bleef net iets langer op Nore hangen, wat haar wangen rood liet aanlopen. “Ik doe er waarschijnlijk ook goed aan jullie er aan te herinneren dat studenten geacht worden de nachten in hun eigen bed te spenderen. Laat me dit niet nog een keer moeten zeggen.”
Nore wachtte tot Herr Walter verdwenen was voor ze haar hoofd tegen Wolf’s borstkas liet vallen. “Ik mag hem niet,” murmelde ze terwijl ze haar armen om Wolf’s middel sloeg. “Misschien kunnen we zo wel een kaartje voor het nablijflokaal krijgen, als hij ons nog een keer betrapt,” opperde ze.

[ bericht aangepast op 22 jan 2022 - 0:02 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

22 jan 2022 - 0:09 MeIinoe is offline

MeIinoe 1432

〚 Talent isn't genius, and no amount of energy can make it so. I want to be great, or nothing. 〛

Anastasiya Pelagiya Belova

19 ✦ With ~~Aleksey, Serilda & Reiner~~ Klaus ✦ ~~Enterance hall~~ Dining Hall

Voss gaf aan dat hij Klaus niet gezien had, waarna hij aangaf hen alleen te laten. Aleksey zei nog tegen de jongen dat hij hem snel weer zou spreken. De ‘dolboyob’die hij er achteraan mompelde, liet haar even verbaast opkijken, maar ze besloot om niets te zeggen.
‘’Ben je oké?’’ vroeg hij haar.
‘’Ja,’’ antwoordde ze knikkend. ‘’niets aan de hand.’’ Ze was alleen maar tegen iemand opgebotst, of nou ja: iemand was tegen haar aangebotst. Zulke dingen gebeurden.
‘’Vergeet die rondleiding voor nu. Je hebt een lange reis achter de rug. Laten we eerst wat eten.’’
En met die woorden begeleidde hij haar richting de eetzaal. Af en toe duidde hij een ruimte aan waar ze bij langs liepen. Anastasiya gebruikte het lopen richting de eetzaal om Montreuxe wat beter op te nemen. De scholen waar ze heen ging in Moskou en Leningrad waren al mooi geweest, maar ze moest eerlijk toegeven dat Montreuxe mooier was dan beiden. – Algauw waren ze bij de eetzaal aangekomen.

‘’De eetzaal,’’ begon Aleksey en hij wees richting een jongen met wit blond haar die alleen aan een tafeltje zat. ‘’maar belangrijker nog: Klaus Kahl. Kom, ik zal jullie aan elkaar voorstellen.’’ Aleksey had nog amper een stap gedaan alvorens hij tegen iemand opbotste. Zijn reactie was ditmaal zeer verschillend van zonet. Waarschijnlijk door wie hij tegenaan gebotst was. Een mooi, blond meisje van ongeveer hun leeftijd. Asya wilde vragen of het meisje en Aleksey oké waren, maar haar neef leek het gezelschap van het meisje te herkennen. Een lange, blonde jongen.
‘’Reiner Birchenfelt, lang niet gezien. Mag ik je voorstellen aan mijn nichtje Asya?’’ Ze glimlachte even richting Reiner, waarna ze knikte op Aleksey’s woorden. Echter voelde ze er niet veel voor om als een soort derde wiel aan de wagen te blijven staan waar ze was. Kort wierp ze nog een blik op Klaus, voordat ze besloot zichzelf maar voor te stellen.
‘’Leuk jullie te ontmoeten,’’ glimlachte ze tegen Reiner en het meisje. ‘’maar excuseer mij alsjeblieft.’’ Tegen Aleksey zei ze nog in het Russisch dat ze hem later wel weer zou zien, waarna ze zich begaf naar het tafeltje waar de wit blonde jongen aan zat. Ne nervnichay, ne nervnichay, sprak ze zichzelf toe terwijl ze aan het lopen was. Reëel gezien wist ze dat ze niets had om nerveus over te zijn.
’’Guten Morgen,’’ begroette ze de jongen toen ze tot stilstand kwam bij de tafel. ‘’Klaus toch?’’ Voorzichtig nam ze plaats tegenover hem. Asya moest haar best doen om niet weer vanuit nervositeit aan haar pols te wrijven. Om dit te voorkomen legde ze haar handen verstrengeld op haar schoot. ‘’Ik ben Anastasiya,’’ stelde ze zichzelf voor met een verlegen glimlach. ‘’euhm ik had te horen gekregen dat jij degene bent die mij rond moest leiden, dus ik kwam mezelf voorstellen.’’

[ bericht aangepast op 22 jan 2022 - 0:09 ]

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

22 jan 2022 - 14:29 Elentiya is offline

Elentiya 12343

Serilda Marie LaRue
"Don't reveal too much. Let them assume. Let them wonder."

20 • Transfer student • Entrance breakfast hall w/ Reiner & Aleksey

Wat er precies gaande is dus het drietal voor haar heeft Serilda geen enkel benul van, maar het is de ongemakkelijke sfeer die ervoor zorgt dat ze er in ieder geval bij vandaan wil. Niet om de personen zelf, waarvan ze er slechts één pas heeft mogen leren kennen, maar omdat het voelt alsof hun ietwat ongelukkige tussenkomst iets belangrijks verstoord heeft. Mede daarom stapt Serilda dan ook naar achteren, waarbij ze op verontschuldigende wijze kenbaar maakt het potje kaarten voor nu over te slaan. Misschien een volgende keer, wanneer het beter uitkwam voor iedereen.
”Nee dankjewel. Ik heb Serilda belooft dat ik haar naar de eetzaal zou brengen,” antwoord Reiner intussen ook, zijn stem zakelijker dan voorheen. Zachtjes blaast Serilda haar wangen een keer bol, waarop ze de ingehouden adem snel weer laat ontsnappen in een stille zucht, pogende wat van de ongemakkelijkheid te doen verdrijven. “Leuk je ontmoet te hebben, Salvatore. Inez.” En met deze woorden volgt ook Reiner het voorbeeld van de blondine vlak achter hem. “Wie gaat er ook midden op de vloer zitten?” klinkt het zachtjes nadat Serilda het tweetal ook gedag gezegd heeft. “Ik kan ook nog wel wat koffie gebruiken. Laten we gaan.”
Met een instemmend knikje volgt ze hem de bibliotheek weer uit, waarbij Serilda nog een enkele keer over haar schouder heen kijkt — in de richting van zowel Salvatore als Inez, hopend dat het tweetal zich zonder hen weer weet te herpakken. “Dat was. . .” mompelt ze zacht, twijfelachtig en zoekend naar het juiste woord, maar waar Serilda niet precies op lijkt te kunnen komen. Wat er ook aan de hand was, ze hoopt maar dat nu weer goed is. “Zijn er nog dingen die je graag wil zien?” vraagt Reiner, onderwijl ze zich samen richting te eetzaal begeven. “De lessen beginnen zo, maar ik vind het geen probleem om straks nog even met je mee te lopen, mocht je nog iets gemist hebben.”
Met een zachte hum kijkt Serilda een keer rond, bedenkelijk. Er was nog zoveel dat ze zou willen zien, gezien Montreuxe alleen al een prachtig gebouw op zichzelf is, maar wat was nu echt het volgende? Buiten was ze nog niet geweest, wat viel daar nog te bekijken? Net wanneer Serilda haar mond wil openen om aan Reiner te vragen wat zich op het buitenterrein van Montreuxe bevindt, of daar een kijkje nemen eveneens de moeite waard gaat zijn, knalt de blondine in het niets tegen iemand op. In haar onoplettendheid, waar ze veel te veel bezig is met hetgeen er om haar heen te zien is, in plaats van recht voor haar, heeft Serilda de jongeman niet aan zien komen — noch het gezelschap waarin hij zich verkeerd.
Een zachte ‘oef’ verlaat haar lippen als ze tegen het langere en iets bredere gestalte aanbotst, en gelijktijdig met dat de jongen haar vastpakt ter voorkoming dat ze met de vloer gelijk gaat, grijpen haar vingers de stof van zijn kleding vast. “Voorzichtig daar,” klinkt het zacht, vriendelijk. “Ik zou niet op mijn geweten willen hebben dat je op deze tegels struikelt.” Twee helblauwe ogen kijken op haar neer en waar er eerder misschien nog irritatie in te zien zou zijn geweest, was er nu slechts oprechtheid in te lezen. Serilda voelt hoe de warmte over haar wangen heen kruipt en rode blossen haar lichte huid zachtjes donker kleuren.
”Ik — eh, het spijt me. Ik lette niet niet op en. . .” klinkt het stamelend, alvorens ze haar woorden zachtjes laat wegsterven. Waarom moest ze nu zo onoplettend zijn? Eerder had ze Reiner nog willen behoeden voor een botsing en nu deed ze het zelf onderhand net zo. Met een verontschuldigende uitdrukking op haar gezicht kijkt Serilda de vooralsnog onbekende jongen aan, zijn knappe gelaatstrekken vluchtig in haar opnemend, waarna ze haast betrapt wegkijkt en met een aarzelende glimlach in de richting van zijn gezelschap blikt. Een eveneens knappe blondine aan zijn zijde.
”Reiner Birchenfelt. Lang niet gezien,” klinkt het dan. Met een vlugge blik kijkt Serilda van de jongen voor haar naar Reiner. Natuurlijk kennen zij elkaar ook, Serilda was de nieuwelinge in dit geval, maar klaarblijkelijk zat er nog meer verhaal achter de nog onbekende jongen en Reiner. Wanneer Serilda in de gaten krijgt dat haar vingers nog steeds het stof van de jongen zijn kleding omklemmen, laat ze deze direct weer los. Een tikkeltje beschaamd trekt ze haar hand weer terug, gebald tot een lichte vuist, en laat ze deze langzaam langs haar lichaam vallen. “Mag ik je voorstellen aan mijn nichtje Asya?”
”Leuk om jullie te ontmoeten,” brengt de blondine vriendelijk uit, een glimlach spelend rond haar lippen. “maar excuseer mij alsjeblieft.” Kortstondig vindt er een gesprek in andere taal plaats, waar het tweetal afscheid van elkaar neemt en Asya zichtbaar haar eigen weg gaat. Voor luttele seconden kijk Serilda haar na, tot ze zich weer op de twee heren vlakbij haar richt.
“Wie is je vriendin?” vraagt de jongen vervolgens, waarop Serilda haar mond willen openen — klaar om een antwoord te geven en hem te vertellen dat ze niet zijn vriendin is, niet in de andere zin van het woord tenminste — tot ze zich realiseert dat het volslagen onzin is en totaal niet nodig. Dat ze aan het ratelen zal gaan als ze nu direct gaat spreken, Franse en Duitse woorden elkaar zullen overrompelen, en daarmee haarzelf vermoedelijk gigantisch voor schut zet. Bijtend op de binnenkant van haar wang tracht Serilda te voorkomen dat de blossen opnieuw verschijnen en wacht ze enkel af tot Reiner het tweetal aan elkaar besluit voor te stellen.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

26 jan 2022 - 9:35 darkurge is offline

darkurge 3074

KLAUS KAHL

Most people like flying kites, riding bikes in the woods, baking cake 'cause its good, I mean I would if I could...

Witte trui, zwarte broek.• Anastasiya • Ontbijtzaal

Cocanina had Klaus zijn grapje niet echt grappig gevonden. Het meisje was opgestaan en had hem alleen achtergelaten aan de ontbijttafel met zijn lege kop koffie. Tot zo zijn ver poging om te socializen met nieuwe studenten... Klaus tikte met de munten die Nina hem had gegeven op de tafel. Verveeld liet hij ze tegen elkaar aan ketsen en zag hoe ze na een aantal rondjes te hebben gedraaid stil vielen op het houten tafelblad. Waar was Wolfgang? Of Reiner? Of Nore? Of Benjamin? Waarom zat hij hier in zijn eentje en had hij zijn beste vrienden niet meer gezien sinds het feest gisteravond. (Waar ze overigens veel te vroeg van vertrokken waren.) En hoezo waren Finlay en Ingvar nog niet op school? Waarom had Anna zich nog niet bij hem gevoegd? Maar Klaus had zo’n vermoeden dat hij het antwoord op die laatste vraag wel wist. Anna was zonder twijfel bij haar. Het werd hoog tijd dat hij Anna sprak. Wellicht kon zij Eva wat verstand bijpraten.
Al vroeg Klaus zich af of hij Anna nog wel kon vertrouwen. Of dat zij het al die tijd had geweten. Na die ene opmerking van zijn tante afgelopen zomer was Klaus argwanender geworden. Zijn tante had verbaasd gereageerd op de relatie van Eva en hem. In de keuken van huize Birchenfelt hadden de woorden ‘Eva was altijd zo met onze Reiner bezig, dus ik had het niet gedacht!’ haar mond verlaten. En toen was Klaus gaan opletten. Naar de manier waarop Eva naar zijn neefje keek, hoe ze om zijn grapjes lachte, hoe ze over hem sprak... En wat Klaus zag stond hem niet aan.
Eva maakte het uit met hem, Reiner maakte het uit met Suze en Klaus vroeg zich af... kon het zijn dat.. ?
“Guten Morgen,” klonk het plotseling.
Klaus keek verbaasd op. Zijn ogen vielen op een belachelijk knappe verschijning. Hij fronste. Had dit meisje hem aangesproken? Wie was ze? En wat wilde ze van hem? Haar knappe voorkomen was wellicht leuk om naar te kijken, maar echt onder de indruk van knappe meisjes was Klaus nooit geweest. Hij was meer geïnteresseerd in andere kwaliteiten dan een knap gezicht. Bovendien leek heel Montreuxe te zijn overspoeld met knappe dames, dus ééntje meer of minder zou het verschil niet maken.
Klaus keek de knappe blondine nog steeds wat fronsend aan.
“Klaus toch?” Vroeg ze toen.
Klaus knikte.
Het meisje ging tegenover hem zitten.
“Ik ben Anastasiya,’’ stelde het meisje zichzelf voor met een verlegen glimlach. “euhm ik had te horen gekregen dat jij degene bent die mij rond moest leiden, dus ik kwam mezelf voorstellen.”
“Oh!” bracht Klaus uit. Dat was ook zo. Hij was door al het gedoe met Suze helemaal vergeten dat hij een nieuwe leerlinge zou rondleiden op Montreuxe die ochtend. “Ja, dat klopt.” bevestigde hij, waarna hij opnieuw fronste. "Heb je geen achternaam?" vroeg hij direct, aangezien het meisje zich alleen met haar voornaam had voorgesteld.
Klaus legde de munten waarmee hij aan het spelen was neer en stak zijn hand uit naar Anastasiya.
“Klaus Kahl.” stelde hij zichzelf voor. “Dus.” ging hij verder. “Waar kom je vandaan? En hoezo ben je zo laat in je schoolcarrière pas naar Montreuxe gekomen?” Geduld voor small talk had hij nooit gehad. Klaus wachtte Anastasiya haar antwoord af, terwijl hij haar in zich opnam. Zo te zien werd dit ronde 2 van zijn poging tot socializen met nieuwe leerlingen.
En hij hoopte maar dat Anastasiya zijn grapjes meer kon waarderen dan Nina had gedaan.

[ bericht aangepast op 26 jan 2022 - 9:39 ]

27 jan 2022 - 15:54 darkurge is offline

darkurge 3074

AURORA CAMORRA

Being a bitch is my kink, what the fuck else did you think?

W. ~~Finlay~~ Aurelio • Eetzaal

Aurelio in kokskleding. Aurora zag het helemaal voor zich. Al was het wel teleurstellend. Een beetje uit de hoogte had ze de jongen gevraagd of hij kok wilde worden. Ze kon maar beter het zekere voor het onzekere nemen en meteen weten met wie ze te maken had. Voor je het wist verdeed ze haar tijd met een of andere nobody van het platteland.
Ongeduldig keek Aurora de eetzaal door. Was er niemand die haar zou kunnen redden van het keukenpersoneel?
“Nee, ik wil geen kok worden,” zei Aurelio en Aurora keek hem weer aan. “daar zou ik het ook niet op kunnen overleven.”
Opgelucht zuchtte Aurora, sloeg haar handen ineen op tafel en liet haar kin erop rusten. “Nou gelukkig maar,” bracht ze dramatisch uit. “Je liet me schrikken.”
“Politiek is intrigerender, daar ligt mijn focus.”
Aurora knikte begrijpend en bleef luisteren naar Aurelio zijn uitleg, maar toen knikte hij weer naar de keukens. “Ze kunnen op bepaalde vlakken meer waard zijn dan je zou vermoeden.” Tuurlijk... Zijn blik gleed door de zaal heen en Aurora volgde zijn ogen. “Over connecties gesproken… wie hier heb je al ontmoet?” Aurora was maar wat blij met die vraag, want ze had geen zin in een discussie over de waarde van het personeel.
“Mijn vrienden kennende hebben ze het jaar gelijk goed gestart met een feest.” zei Aeurelio vervolgens.
Aurora knikte, haalde haar schouders op en trok daarna hooghartig haar neus op. “Het feest was oké.” Oordeelde ze nonchalant.
“Heb je Anna al ontmoet? Ze is de voorzitter van de bakclub, ik had willen voorstellen dat je misschien kon deelnemen maar gezien je geen groot fan van keukens lijkt te zijn...” grapte Aurelio. “Maar ik denk dat jullie wel overweg zouden kunnen.”
Aurora grinnikte al voor ze er erg in had. Ze bracht haar hand voor haar mond, maar kon een ondeugende glimlach niet meer onderdrukken. En of ze Anna had ontmoet.
“Ja, haar heb ik gisteravond gesproken,” Vertelde ze de jongen naast haar. “Aardig meisje.” voegde ze eraan toe. “Ze heeft ook een erg verwelkomende vriend.” Aurora zocht de ogen van Aurelio weer op. Ze was benieuwd of Anna haar armcandy zich zo gedroeg tegenover alle vrouwen of dat zij een uitzondering was geweest de vorige avond.
“Maar kan ik aannemen dat jij ook in die bakclub zit?” vroeg ze fel, maar daarna glimlachte ze toch maar. Aurelio zijn gap over haar afkeer voor de keukens liet in ieder geval zien dat hij wist met wie hij te maken had. Wellicht moest ze Aurelio wat tijd geven om zich aan te passen of wellicht moest ze zichzelf wat tijd geven om de jongen naar haar hand te zetten. Het zou zonde zijn om zo’n knappe Italiaanse verschijnen meteen af te keuren. Wie weet, met de juiste invloed, was er nog wel wat van te maken.
“Verder,” nam Aurora het woord weer. “heb ik Suze gesproken, stoïcijnse Reiner,” Aurora boog zich naar Aurelio toe en fluisterde in zijn oor. “vertel me alsjeblieft dat niet alle Duitsers zo zijn. Dat overleef ik niet.” Waarna ze weer recht op ging zitten. “en .. even zien, Ryker en Wolfgang.” Aurora schoof iets dichter naar Aurelio toe. Ze was Wolfgang de hele ochtend vergeten, maar nu ze weer aan hem dacht schoot haar ook weer te binnen hoe zijn blonde vriendinnetje er tijdens het feest van tussen was gegaan met Ryker.
“Zijn dat je vrienden?” vroeg ze Aurelio, maar haar gedachten bleven nog bij Wolfgang hangen. Hoe zou ze de informatie over het wegglippen van Nore bij hem kunnen laten terecht komen? Aurora keek Aurelio in zijn ogen aan; misschien kwam hij toch sneller van pas dan ze had gedacht.

[ bericht aangepast op 27 jan 2022 - 15:54 ]

27 jan 2022 - 20:10 Basim is offline

Basim 18646

Johann Voss

19 • With Suze • in the hallways

❝ Who will stop all this madness that has consequences no man understand? ❞

Wat ontwijkend probeerde Johann antwoord te geven op Suze's vragen. Hij wist dat hij haar kon vertrouwen, maar dit was niet het moment om haar te vertellen over zijn seksualiteit. Of misschien wel, gezien zijn problemen er alles mee te maken hadden, maar hij voelde er niet de behoefte toe om het daar nu over te hebben. Het onderwerp was al zwaar genoeg en hij wilde weten waarom ook zij zich niet lekker in haar vel voelde. Ook zij moest recent iets naars meegemaakt hebben, het kon niet anders.
Haar gezicht betrok zodra hij de naam Klaus noemde. Het vertelde hem genoeg, Klaus had zich blijkbaar ook weer met haar bezig gehouden en gezien die jongen vol haat zat, kon het weinig goeds zijn. 'O, Johann,' zuchtte Suze, duidelijk zijn mening delend, maar dan waarschijnlijk over hem. Zijn probleem met Klaus was inderdaad weinig goeds en hij moest nog verzinnen hoe hij zichzelf er de volgende keer uit zou kunnen redden. De jongen had voor nu tevreden geleken, maar er zou vast een moment komen dat hij verveeld raakte en Johann weer opzocht als vermaak. 'Dat is echt waardeloos. Ik hoop oprecht voor je dat het geholpen heeft…' Hij grimaste even bij haar woorden, wetend dat het waarschijnlijk maar voor korte duur was. Wel zweeg hij er verder over, want hij wilde haar niet ongerust maken.
'Is het zo opvallend?' vroeg ze, haar lippen in een trieste glimlach. Raak dus. Johann haalde zijn schouders op, maar voor hij antwoord kon geven, vertelde zij haar verhaal. 'Klaus vond het, eh, nodig om zijn Nazi-ideetjes nog wat te benadrukken.' Ook Suze bleef vaag, maar zodra hij haar hand naar haar keel zag gaan, begonnen er alarmbellen bij hem te rinkelen. Klaus zou toch niet...? 'Klaus heeft een hekel aan alles wat anders is, net als de rest van Duitsland,' ging ze onverstoorbaar verder, haast alsof ze haar eigen hint vergeten was. 'Maar dat had je zelf vast ook al wel gemerkt…' Langzaam knikte hij, wilde er wat op zeggen, maar Suze was duidelijk niet van plan om het er verder nog over te willen hebben, ook al was hij het hier absoluut niet mee eens. Al helemaal niet omdat zo de aandacht weer op hem kwam.
'Maar wat jou betreft, Johann Voss,' vroeg ze hem dus. 'Ken ik hem?' Verward keek hij haar aan. Waar had ze het nu weer over? Ze kwam zo onverwacht met de vraag, dat hij bijna struikelde door haar vriendschappelijke duwtje. 'Hoe bedoel je?' stamelde hij nog, voor ze verder sprak.
'Je hoeft het niet te vertellen, dat weet je. Maar als vriendin zal ik haar – of hem – toch moeten keuren.' Het maakte het niet veel duidelijk voor hem, maar na zijn nacht met Reiner voelde hij toch zijn wangen rood worden. Was het dan zo duidelijk in zijn doen en laten wat ze hadden gedaan vannacht, ondanks het overheersende rotgevoel?
'Hoe kom je hier nu weer bij?' vroeg hij dan ook om verheldering. Hij wilde het toch zeker weten, niet dat hij opeens waanideeën kreeg omdat Suze een beetje raar aan het doen was. Als het zo duidelijk was, dan moest hij weten hoe dit te verbergen. Absoluut niemand mocht weten wat er vannacht gebeurd was, zelfs Suze niet. Juist Suze niet op een bepaalde manier, hoe kon hij haar ooit vertellen dat hij het bed met haar ex had gedeeld? Haar ex die hiervoor hartstikke hetero had geleken. Hoe open ze dan misschien ook kon zijn, het was iets wat ze vast niet leuk zou vinden om zo te moeten horen.
'Ik hoop echt dat er een dag komt dat je jezelf kunt zijn, Johann,' drukte ze hem nog op het hart. 'Voor mij maakt het niet uit hoe je bent – als je maar gelukkig bent…' Hij had haar toch nooit verteld over zijn seksualiteit? Hoe wist ze nu hiervan? Of had ze dingen gehoord van hun gedeelde vrienden, iemand die per ongeluk hun mond voorbij gepraat had, zich er verder niet zorgen over makend omdat het Suze toch niets boeide? Of was zijn desinteresse in meisjes toch te overduidelijk? Verdomme, hij moest misschien toch iets meer interesse in de meisjes hier op school proberen te tonen, ook al voelde hij niets voor hen. Hij moest iets om de rest van de school ervan te overtuigen dat hij zogenaamd net zo hetero was als hen.
'Klaus wilde met mij praten over de toekomst van de Joodse studenten. Hij ziet ons liever vandaag dan morgen verdwijnen…' gaf ze uiteindelijk toe. Gelukkig maar, want hij wilde het nu niet over zichzelf hebben, wat Suze hem dan net ook verteld had. Hij was er nu gewoon niet klaar voor om haar vermoedens te bevestigen. Veel liever greep hij de kans aan om het over het wangedrag van Klaus te hebben en dan met name richting de Joden. Er was toch wel iets wat ze eraan zouden kunnen doen?
'Dat is helaas geen verrassing,' gaf Johann toe met een diepe zucht. 'Ik hoop dat zijn invloed en die van anderen die zijn mening delen niet nog verder zal gaan reiken. Dat kunnen ze jullie niet aandoen. Jullie hebben even veel recht om op deze school te zijn als hen.' Toch werd het steeds duidelijker hoe niet geaccepteerd de Joden waren, steeds meer leerlingen begonnen zich actief tegen hen te keren. Niet meer slechts de leerlingen met ouders die hen al hun hele leven zo opgevoed hadden. Ook gematigder studenten begonnen meer en meer mee te doen en dit baarde Johann zorgen. Als ze zich zo actief durfden te keren tegen Joden die slechts recent zo gehaat werden, wat zouden ze dan doen tegen mensen zoals hij? Klaus had al gedreigd zijn geheim openbaar te maken en de recente ontwikkelingen maakten Johann bang. Hij zou zich dan om meer mensen zorgen moeten gaan maken dan hun ergste klasgenoten.
'Heeft hij je wat aangedaan?' vroeg hij uit het niets, maar doordringend. Hij was Suze's gebaar naar haar keel niet vergeten. 'Ik kan hem misschien niet direct iets aandoen, maar ik zweer je dat hij betaald gaat krijgen als hij je ook maar met één vinger heeft aangeraakt.' Johann wist dat meer van hun klasgenoten Suze fysiek aanvielen, maar tot nu toe was het tot duwen gebleven. Klaus leek een stap verder gegaan te zijn en het was niet iets dat Johann kon toelaten.

Stenenlikker

30 jan 2022 - 3:31 Iotte is offline

Iotte 928

WOLFGANG THEODORE SCHULTZE

Some days, I feel everything at once. Other days, I feel nothing at all.

20 • captain soccerteam • rechterhand gentlemen's club • with nore • outside

Wolf had Nore gerustgesteld en haar for the record nogmaals verzekert dat hij er altijd voor haar zou zijn. Dat was iets wat ze echt niet mocht vergeten.
’Je bent er al tien jaar voor mij, Wolf,’ klonk haar stem vervolgens zachtjes. ‘Als je mij na al die tijd nog steeds niet zat bent, denk ik niet dat je zomaar weg zal gaan. Ik zou je met mijn leven toevertrouwen en ik zal er ook altijd voor jou zijn, wat er ook gebeurd.’ Hij trok haar tegen zich aan en drukte een kus op haar blonde kruin. ‘Ik ben jou nooit zat.’ Kort laste hij een pauze in. ‘Je bent lief.’
Wolf voelde hoe haar greep op zijn hand versterkte naarmate ze verder liepen. Ze kletste over Hendrika haar crush op hem, de liefdesbrief die de jongere Nore vroeger geschreven had en de aankomende Valentijnsdag. Het was fijn om met Nore te praten, het ging vanzelf en bij haar kon hij echt zichzelf zijn. Ik Nore haar aanwezigheid hoefde hij zich niet voor te doen als iemand die hij niet was. Iets waar hij bij zijn vrienden of familie niet mee aan zou hoeven komen. Status en macht was voor hen het allerbelangrijkste, maar Nore was anders.
Hun gesprek eindigde bij het onderwerp nablijven, waarbij Wolf gelachen had dat hij het wel gezellig zou vinden om samen tijd door te brengen in het nablijf lokaal. Toch was hij nieuwsgierig geworden naar wat ze precies had bedoel over die slechte invloed. Zijn ogen hadden getwinkeld toen hij het haar vroeg. Een zachte lach rolde over haar lippen. ‘Volgende date in het nablijf lokaal dus? Bij deze is dat afgesproken.’
‘Klinkt wel spannend,’ Gaf hij toe, waarbij zijn fantasie met hem aan de haal ging. In werkelijkheid zou het waarschijnlijk minder leuk zijn dan wat hij nu in zijn hoofd had. Nore bracht vervolgens haar gezicht dichter bij dat van hem. ‘En wil je dat ik een slechte invloed op je ben, ja?’ Ze kantelde haar hoofd terwijl ze hem onderzoekend aan keek. ‘Ik ben reuze benieuwd.’ Daagde hij haar uit.
‘Maar één manier om erachter te komen wat voor slechte invloed ik kan zijn, maar daarvoor zal je mij eerst iets langer moeten daten.’ Grinnikend greep Wolf met zijn vrije hand naar zijn hart en sloot zijn ogen kort. ‘de Marigny, where have you been all my life?!’ Nore was echt een vrouw naar zijn hart.
Hand in hand liepen de twee verder het schoolterrein over. Traditiegetrouw vroeg Wolf vervolgens hoe haar zomer was geweest, al wist hij precies hoe en wat. Plagend hong Nore vervolgens een verhaal op over een jongen die ze had leren kennen, maar die wel een goede kussen bleek te zijn. Het was dat Wolfgang deze jongen kende, anders was hij bijna jaloers geworden. Nore had vervolgens zijn vraag onschuldig teruggekaatst. Hij was zelf niet creatief genoeg om een verhaal over een vreemd meisje die hij had leren kennen te verzinnen, maar vertelde haar dat zijn zomer erg spannend was geweest, waarna hij zijn lippen vrijwel meteen op die van haar drukte. Nore beantwoordde zijn kus en duwde hem tegen de buitenmuur van het kasteel aan. Opgaand in de zoen was Wolf zijn omgeving uit het oog verloren. Een luide kuch bracht hem echter met beide benen terug op de wereld. ‘Fräulein de Marigny. Herr Schultze. Jullie bevinden je dan wel achter de school, dit is nog altijd een openbare plek,’ de stem van Herr Walter, de economie docent, klonk afkeurend, terwijl hij hen met opgetrokken wenkbrauwen één voor één aanstaarde. ‘Es tut mir leid, Herr.’ verontschuldigde Wolf zich betrapt bij zijn economie docent, al kon hij het niet helpen dat er een jongensachtige grijns op zijn gezicht doorbrak. ‘Ik doe er waarschijnlijk ook goed aan jullie er aan te herinneren dat studenten geacht worden de nachten in hun eigen bed te spenderen. Laat me dit niet nog een keer moeten zeggen.’ Ging Herr Walter verder, waarna hij hem en Nore nog eenmaal een waarschuwende blik gunde, om zich vervolgens om te draaien en weg te lopen.
Toen Herr Walter eindelijk uit hun zicht verdwenen was liet Nore haar hoofd tegen zijn borstkas vallen. ‘Ik mag hem niet,’ murmelde ze, terwijl ze haar armen om zijn middel sloeg. ‘Maak je geen zorgen,’ stelde hij haar gerust. Herr Walter kon hen niets maken, daar zou Wolf zijn vader wel voor zorgen mocht dat nodig zijn. ‘Misschien kunnen we zo wel een kaartje voor het nablijf lokaal krijgen, als hij ons nog een keer betrapt,’ opperde Nore.
‘Dat is dan geregeld!’ Hij lachte en drukte nog eenmaal kort zijn lippen op die van haar. ‘Zullen we wat gaan eten?’ Vroeg hij haar vervolgens. Herr Walter had het moment wel lichtelijk verpest.

"There are two things from which to choose: profit or loss"

[ bericht aangepast op 30 jan 2022 - 3:31 ]

someone out there feels better because you exist

Index RPG Actieve Topics Zoek