Lee Williams
Op zich had Lee het best wel naar zijn zin. Elsie was lief en aardig en ze hadden veel lol samen, maar er bleef een hol gevoel in zijn binnenste zitten. Steeds weer keerden zijn gedachten terug naar het feit dat Nomad geen vrienden meer met hem wilde zijn. Hij had er zo naar uitgekeken hem weer terug te zien en weer tijd met hem door te brengen en het maakte hem gewoon heel verdrietig dat dat niet meer kon, zelfs al had Nomad het zelf ook liever anders gezien. Hij had echt nare dingen tegen hem gezegd en of hij het nou gemeend had of niet – het deed wel gewoon pijn en als dat wat Casper had gezegd de échte reden was, vond hij dat Nomad echt onnodig hard tegen hem was geweest. Hij probeerde het van zich af te laten glijden en positieve dingen te benoemen – zoals Cole en Noof die hij samen had zien dansen; Vinnie die met het nieuwe meisje danste en zich weer een stuk beter leek te voelen; Rosalie die sinds tijden weer naar een feestje kon en het helemaal naar haar zin leek te hebben. Dat waren mooie dingen – zijn vrienden hadden plezier en dat maakte dat ijsblok dat er sinds gisteren in zijn eigen maag zat weer een stukje kleiner.
Hij was een beetje moe geworden en toen er een langzaam nummer werd opgezet, wilde hij aan Elsie voorstellen om wat te gaan drinken. Misschien moest hij eigenlijk ook Maddie opzoeken, maar hij had gezien dat ze met Mosh had gezoend en had eigenlijk niet zo veel zin om daar iets over te horen.
Opeens stond er een lang persoon naast hem. ‘Ik heb nog een dans van je tegoed.’
Een beetje overrompeld staarde Lee naar Casper. Nog maar een uur of twee geleden had de jongen beweerd dat hij echt niet wilde dansen (hoewel hij het uiteindelijk wel gedaan had) en pas toen hij zich daar gedwongen toe had gevoeld, had hij gehoopt de uitdaging uit de weg te kunnen gaan door met hem te dansen. Maar nu was er geen uitdaging en wilde de jongen alsnog met hem dansen?
Lee aarzelde.
Hij had genoeg ervaring met Slytherin-jongens om te weten dat ze hem niet ten dans zouden vragen omdat ze hem nou zo’n leuke jongen vonden. Daardoor zou hij gewaarschuwd moeten zijn. Casper was daarentegen misschien niet de braafste jongen en hij was ook wel gevaarlijk, maar hij was niet achterbaks. In dat opzicht vertrouwde hij hem meer dan welke Slytherin dan ook.
In zijn amberkleurige ogen las hij dan ook geen minachting, en zijn grijns was niet spottend – al leek die door Lee’s aarzeling wel ietsje weg te zakken.
Was hij bang voor afwijzing? Lee wist ook wel dat de meesten dat echt niet zouden wagen. En Rosalie… Wat zou die ervan vinden? Toch kon hij het niet over zijn hart verkrijgen om nee te zeggen. Casper was de afgelopen dagen zo lief voor hem geweest… En hij voelde zich vast niet op zijn plaats hier, want hij had Noah en Nomad al een tijdje niet gezien.
‘Je hebt een grotere kans dat iemand ja zegt als je het niet als een of andere zakelijke transactie laat klinken,’ plaagde Lee. ‘Maar vooruit, omdat mensen ten dans vragen zo nieuw voor je is, is het je vergeven.’
Hij wierp even een verontschuldigende blik op Elsie en ging toen dichter bij Casper staan. Hij was echt lang – langer dan met wie hij verder ooit ook had gedanst, en hij moest bijna helemaal zijn armen strekken om bij zijn schouders te kunnen komen. Casper legde zijn handen boven zijn heupen – ze leken wel twee keer zo groot als die van Elsie.
Zo hield Nomad me vast in mijn dromen.
Er trok een rilling langs zijn rug. Door Caspers lengte, donkere haar en bleke huid, was het helemaal niet zo moeilijk om zich in te beelden dat het Nomad was.
Maar het is Nomad niet, zei hij streng tegen zichzelf. Dit was Casper – een jongen die hij voor gisteren nog nooit gesproken had en met wie hij al helemaal nooit verwacht had zo te dansen.
‘Wat vind je van het feest?’ vroeg hij aan Casper, toch wel nieuwsgierig. ‘Normaal ga je toch nooit?’
‘Het is wel oké.’
‘En dan zoent je date nog wel met Prudence.’
‘Ja. Ranzig.’
Lee grinnikte om de uitdrukking op Caspers gezicht. ‘Waarom had je hem eigenlijk meegevraagd?’
Casper haalde zijn schouders op. ‘Ik zat hem te stangen. Had niet verwacht dat ie er serieus op in zou gaan. Maar goed, anders dook Daphne erbovenop dus ik heb blijkbaar nog best een goeie daad verricht.’
Lee grijnsde. ‘Ja, je bent een engeltje.’
Casper grijnsde niet heel engelachtig terug.
Er viel even een stilte, waardoor Lee zich weer bewust werd van het feit dat ze met elkaar dansten. Best dicht bij elkaar. Ergens was het best wel fijn om zo rustig te bewegen terwijl Caspers geur – iets houtachtigs, vermengd met rook – hem omringde. Het was anders dan toen hij met Elsie had gedanst, er zat toch een soort spanning in zijn onderbuik en hij voelde de drang om weer te gaan praten.
Hij hief zijn hoofd weer op om de langere jongen aan te kunnen kijken. ‘Heb je eerder zo gedanst?’
Want met Isabella was toch anders geweest.
Er gleed een aarzelende uitdrukking over Caspers gezicht, waarna hij even naar links keek. Lee volgde zijn blik, maar er stonden in die hoek zoveel mensen dat hij geen flauw idee had naar wie de jongen keek.
‘Eén keer.’
‘Echt? Met wie?’ vroeg Lee gretig.
‘Dat doet er niet toe.’
‘Nou – echt wel! Een jongen of een meisje?’
‘Een meisje. En meer ga ik je niet zeggen.’
Lee pruilde. ‘Je laat het wel heel mysterieus klinken zo. Was je op haar verliefd?’
Casper snoof. ‘Doe niet zo idioot.’
‘Hoezo? Jij kan ook heus verliefd worden.’
‘Nah, daar doe ik niet aan.’
Lee schoot in de lach. ‘Daar heb je weinig over te zeggen hoor, als het je eens overkomt.’
Casper bromde iets. ‘Hoor je niet van de stilte te genieten bij zo’n dans?’
‘Sorry,’ grinnikte Lee. ‘Daar ben ik niet zo goed in. Maar als je de etiquette wil volgen, moet ik straks ook nog mijn hoofd tegen je schouder leggen. Of tegen je borst, aangezien ik niet bij je schouder kan.’
[ bericht aangepast op 4 nov 2021 - 9:15 ]
Every villain is a hero in his own mind.
Slughorn
