• The Scholomance
    "In Wisdom, Shelter"

    Storyline
    Opgericht in de late jaren 1800 door Sir Alfred Cooper Browning van de Manchester Enclave, 'The Scholomance' werd gebouwd om de kinderen van de Enclaves te beschermen. Voordat dit plaatsvond overleefde slechts 40% van de kinderen in Enclaves tot de volwassenheid, zonder te worden opgegeten door Maleficaria. Leerlingen hebben voortdurend te maken met monsters, mede dankzij The Scholomance zelf. Het doel van de school is om ze voor te bereiden op het leven buiten de school, waar het echte gevaar op de loer licht. Binnen de school of binnen een enclave zijn ze deels beschermd door spreuken en magische barrières.

    De studenten kunnen drie 'tracks' volgen waarin ze zich kunnen specialiseren:
    ● Incantations track - beoefenen en schrijven van spreuken
    ● Alchemy track - het creëren van potions
    ● Artifice track - het creëren van magische objecten

    In dit verhaal volgen wij laatstejaarsstudenten:
    Het laatste schooljaar breekt aan voor The Graduates. De studenten zijn al druk bezig geweest: dit jaar moeten ze alles onder orde weten zien krijgen voordat Graduation Day aanbreekt. Iedereen weet wat hen te wachten staat als dit niet gebeurd. Heb je nog niet genoeg mana? Huppakee naar de gym toe en jezelf zweten tot je neervalt. Heb je nog geen bondgenoten? Gooi jezelf tussen de menigte want alleen in je kamer rondhangen gaat je niet helpen. Heb je ze allebei al? Misschien moet je jezelf dan maar opsluiten in je kamer zodat je niet word opgegeten door Maleficaria.

    Veel studenten weten dat ze zich voorbereiden voor een suïcidepoging, maar doen alsof het allemaal wel meevalt. Totdat ze oog in oog komen met de dood zelf. Dit schooljaar was al vreemd begonnen, studenten van voorgaand jaar die tijdens de verschuiving naar het laatste jaar plots zijn verdwenen. Nu glippen er ook meer Maleficaria de school binnen wat voor hoge spanning onder de studenten zorgt. Imagine chagrijnige en hormonale jongvolwassenen allemaal onder één dak.. Hoe gaat het met ze aflopen? En zullen de studenten dit schooljaar overleven?


    Characters
    ● Adrienne Estelle Beaufort - ♀ - 20 - Paris enclave - Incantations track - whirlpool
    ● Valentina Charlotte Schäfer - ♀ - 20 - Berlin Enclave - Alchemy Track - VexAhlia
    ● 'Liv' Mae Johansson - ♀ - 21 - Los Angeles Enclave - Alchemy Track - lilyofthevalley
    ● Skylar McAllister - ♀ - 21 - No Enclave - Incantations Track - whirlpool
    ● Lilith Petricore Walsh - ♀ - 19 - Dublin Enclave - Incantations Track - MaddieRavens
    ●Luca Julius Carmichael - ♂ - 20 - Toronto Enclave - Alchemy Track - whirlpool
    ●Ezekiel James Madden - ♂ - 21 - New York Enclave - Artifice track - whirlpool
    ●Jack Allan Griffiths - ♂ - 20 - London Enclave - Artifice Track - MaddieRavens
    ● Chelsea Castello - ♀ - / - No Enclave - Incantations Track - Clinique
    ● Luke John Davis - ♂ - 21 - Los Angeles Enclave - Alchemy Track - MaddieRavens

    Rules
    ● Minimum 250 woorden per post
    ● Probeer minstens één keer per week te posten
    ● De Quizlet regels gelden hier ook
    ● Post in het Nederlands, maar de dialoog in het Engels
    ● Ruzies en discussies gelieve buiten de RPG doen (Liefst van al eigenlijk gewoon alles leuk houden :D)
    ● Als je enige tijd niet kan posten, door omstandigheden zoals examens, laat dat dan weten zodat we daar rekening mee kunnen houden
    Momenteel zijn we voltallig met 10 personages.

    [ bericht aangepast op 19 maart 2022 - 10:16 ]

    Valentina Charlotte Schäfer

    20 years | Berlin Enclave| Alchemy Track | Outfit | With Lilith & Adrienne
    Het was Valentina niet ontgaan dat er een schuldige blik was verschenen op het gezicht van Lilith op het moment dat de brunette haar bord met etenswaren van haar af had geschoven, waardoor ze haarzelf een beetje schuldig voelde. ‘I really doubt it.’ lachte Valentina onzeker. Lilith was vermoedelijk een geruime tijd voor haar aangekomen in de etenszaal en had eerder haar eten kunnen bemachtigen. Het verhaal van haar vriendin met de confrontatie van hun (en voornamelijk Valentina’s) “liefelijke vriend”, Mister Tentacle bij de tafel met gerechten zorgde ervoor dat de Duitse jongedame haar maag van slag raakte. ‘Don’t worry, I’ll eat something.’ Met die woorden probeerde ze haar vriendin gerust te stellen om ook direct haar onterechte schuldgevoel weg te kunnen nemen. Lilith had zeker gelijk. Ze moest vandaag wel wat eten, maar voordat ze ook maar iets uit de eetzaal in haar mond wilde stoppen zou ze eerst een grondig onderzoek naar het etenswaar verrichten.
    Met de komst van Adrienne kon Valentina gelukkig haar gedachten laten wegdwalen van haar maaltijd. ‘Hi Adrienne.’ Groette Val haar goede vriendin, die zojuist was aangeschoven bij Lilith en haar aan tafel. ‘It’s just my appetite. It disappeared.’ Valentina probeerde hiermee Adrienne ook gerust te stellen, want ze wilde niet dat zij de reden was dat haar vriendin haar eten ook zou overslaan.
    Door bijna de gehele eetzaal klonken geschokte stemmen en vielen enkele gesprekken stil door een opstootje bij Ezekiel en Jack. ’Just two dumbasses.’ De mondhoeken van Val krulde voor een kort moment omhoog, maar ze reageerde er verder niet op. Het was maar al te duidelijk dat beiden jongens een allergie voor elkaar hadden, maar toch leek het erop dat ze de confrontatie met elkaar nooit uit de weg zouden gaan. Het was niet dom, maar een typisch mannendingentje. ‘Jack and Ez,’ informeerde Val Adrienne op de vraag over wie ze het momenteel hadden en wees automatisch -maar uiterst voorzichtig- richting het tweetal. Met haar donkerbruine kijkers had ze constant zicht gehouden op de twee jongens. Het was haar dan ook bijna ontgaan dat de kaarsen constant aan het flikkeren waren. Angstig keek Val om haar heen. Ze sprong op van haar tafel en speurde met haar ogen de zaal af, maar ze kon niks opvallend vinden in de zaal. Geen mals, niks. Ze opende direct haar tas, zodat ze makkelijk bij haar brouwsels kon, mocht het uit de hand lopen kon ze Ezekiel of Jack direct hulp verlenen. Ze had met alle liefde de twee jongen uit elkaar willen trekken, maar zo was Val niet en er keken momenteel teveel mensen. Beiden jongens staken ver boven haar uit. Het zou een onbegonnen poging zijn. Een kleine angstige schreeuw ontsnapte uit Valentina haar mond, toen ze haar bord met etenswaren van de tafel af zag vliegen en net wist te ontwijken. ‘What’s going on?’ herhaalde Val de eerdere vraag van Lilith.


    Enjoy a 'world' where the fantastic is fact and magic realy works!


    Luke John Davis


    Hij had veel te veel tijd gestoken in het neerpennen van bijkomende details, toen hij kon zweren dat hij opnieuw dezelfde flits had gezien zoals vorige week. Had het een reden dat het het gebeurde op dezelfde plaats en op hetzelfde tijdstip? Ergens diep vanbinnen in zichzelf begon het te knagen, en de honger naar het ontdekken naar wat het precies is, werd alleen maar groter toen hij het voor de tweede keer had aanschouwd. Maar hoe moest hij dit gaan verkondigen tegenover de anderen? Zou hij het überhaupt wel vertellen tegen hen? Hij stak zijn balpen vlug weg in zijn broekzak en klemde het notitieboekje tegen zijn borst aan. Met een zucht trok hij zich recht, beseffende dat hij nu wel dringend moest vertrekken naar de eetzaal anders zou hij met honger naar bed gaan. Nu was het enkel de vraag of hij heelhuids bij de eetzaal zou geraken, want hij had al in de gaten gehad dat er een rare sfeer in de omgeving hangt. Zijn notitieboekje rolde hij voorzichtig op, en stak het toen in de hals van zijn laars. Daar zat het altijd veilig. Met enige behoedzaamheid liep hij richting de eetzaal, om daar Chelsea aan de deuringang te zien staan. 'What's going on?' vroeg hij bij het horen van het ontstaan tumult. Er verscheen een diepe frons in zijn voorhoofd bij het zien van de twee kemphanen, en hij kauwde aan de binnenkant van zijn wang terwijl hij aan het rekenen ging bij het zien van beide jongens hun lichaamstaal. '80% chance that Jack gives the first punch.' Hij kantelde zijn hoofd en keek opzij naar Chelsea.


    Chelsea Castillo


    De jonge roodharige had eerder haar spullen bij elkaar geraapt en in haar tas geduwd met het plan om zich in de eetzaal ergens te kunnen terugtrekken. Een hoekje te zoeken voor haar alleen en in alle rust een maaltijd te nuttigen voor ze de dag aan een einde zou gaan breien. Veel rust, dat ging er niet komen. De spanning was in de eetzaal al te snijden geweest toen de jongedame haar hoofd om de hoek had gestoken en ze had de moeite niet genomen om verder naar binnen te lopen. Leunde met haar schouder tegen de deurpost terwijl haar tas over haar andere schouder hing. Haar armen afkeurend voor haar borst gekruist terwijl ze het hele tafereel in zich opnam met nieuwsgierige, gekleurde ogen.
    De stem van achter haar doet haar kort opkijken voor ze haar groen-bruine kijkers terug naar het schouwspel richt. "Nothing much, I just arrived. But it looks like children fighting over the last cookie," vermeld ze hem met enige afkeur doch vermaak in haar stem voor ze haar hoofd eveneens tegen de deurpost laat rusten.
    De jongedame haalt haar schouders op terwijl ze kort in zijn richting kijkt. "I don't know, he could. On the other side, if he wanted to throw a punch, wouldn't he already have done it by now?" vraagt ze hem op haar beurt terug. Ze wist het niet helemaal in te schatten, zag uberhaupt het nut er niet echt van in.

    [ bericht aangepast op 27 maart 2022 - 15:37 ]

    Ezekiel James Madden

    NY enclave • artificer • outfit • cafetaria, with Jack & Liv


    Hij genoot van de blik van woede op Jack z'n gezicht; schrikte hem niet af maar spoorde hem enkel aan om de Londener nog verder op te jutten. Het was elke keer weer zo makkelijk om hem op te jagen - dezelfde woorden wonden hem constant weer op. Je zou denken dat het na verloop van tijd niet meer zou werken - maar niet bij Jack. Elke kleine opmerking die enkel suggereerde dat New York in wat voor manier dan ook beter zou zijn dan London was al genoeg om een reactie te ontlokken. Nog een klein duwtje en hij zou zo over the edge gaan.
          Hij trok kort zijn wenkbrauw op, geamuseerd door de jongen zijn woorden. Hij zou zichzelf niet perse beschouwen als een tough guy, hield zichzelf het liefste buiten de frequente discussies die er tussen de New York enclavers en de London enclavers plaats vonden. Een verspilling van zijn tijd, doorgaans; hij had wel betere dingen te doen. Jack daarentegen leek te denken dat hij de 'leider' zou zijn, iets wat hij ook kon opmaken uit de jongen zijn volgende opmerking: zijn 'bodyguards'. Kort blikte hij over zijn schouder naar de New York enclave tafel. Enkele die in de buurt zaten keken hen kant op, maar de meesten schonken hen geen enkele aandacht en zette hen gesprek voort; ze waren het gekibbel tussen de twee ondertussen wel gewend.
          "I can take you without them, don't you worry about that." Hij was tot nu toe blijven zitten, had verwacht dat de gehele situatie na een paar woorden gewisseld te hebben weer over zou zijn zodat hij verder kon met eten. Nu stond hij echter op - zich al te bewust van het feit dat hij zittend wel een heel makkelijk target zou zijn - en bracht zijn gezicht dichter bij die van Jack, zijn blik strak op de zijne gericht. "You want to try your luck?," voegde hij toe, zijn wenkbrauw licht opgetrokken ter uitdaging. Vanwege de death stare die hij op de Londener had gericht had hij niet opgemerkt hoe er aan Jack zijn shirt werd getrokken, evenmin de reacties van de andere studenten op dit voorval.


    slapende



    Jack Allan Griffiths


    Zijn wenkbrauwen gingen dramatisch omhoog, terwijl zijn mondhoeken wat omhoog krulden. Hij kon Jack aan? Maar ondertussen zat hij wel nog steeds op zijn luie kont, wat te kijken naar zijn aarslikkende vriendjes. In al de afgelopen tijd dat ze hier op deze godvergeten school zaten, had hij zich jaar na jaar zitten irriteren aan die stomme enclave. Met hun elitair gedoe, hun arrogant gedrag, en wéten dat ze de nummer één enclave zijn. Tot Ezekiel zijn broer plots het loodje legde. Jack zijn mondhoeken krulden nog meer omhoog bij de gedachte. Erg voor de kerel, maar toen zagen de andere enclaves tenminste dat zelfs de NY enclave zwakke schakels heeft zitten. En Jack zelf was in een opperbest humeur geweest, had zelfs een biertje gedronken op zijn dood. Hij had officieel langer geleefd dan één van de Madden broers en dat was uitermate geweldig, ook al had hij nog liever gehad dat het Ezekiel was die onder de zoden lag. Die zijn broer was tenminste geen zo'n opgeblazen kikker geweest.

    Eindelijk stond die rukker op, en Jack was weinig onder de indruk toen Ezekiel voor zijn neus kwam staan. Ez mocht dan nog enkele centimeters groter zijn dan Jack zelf, het kon hem voor geen meter boeien. You want to try your luck? Een diepe frons verscheen in Jack zijn voorhoofd. Moest hij nu schrik hebben? Hij wou net een gevat antwoord terug bitsen toen er vanuit het niets aan zijn shirt werd getrokken. Zijn kaken stonden strak gespannen, en hij keek Ez al even dodelijk aan. 'Fuckin New Yorker.' Hij greep Ezekiel bij zijn kraag en verkocht hem een kopstoot.
    The game is on.


    Luke John Davis


    Luke zijn blik bleef gericht op de twee jongens. 'Sadly it's not a chocolat chip cookie but one of the bad kinds that are always on the dessert table.' Hij gruwelde bij de gedachte. Ze leken op zandkoekjes maar ze smaakten totaal niet naar zandkoekjes. Meer gemalen beton. Op een dag zal er een moedig persoon echt een tand kwijt geraken door zo'n koekje te eten. Hij sloeg zijn armen over elkaar, en onderdrukte een zucht. 'I had such a chill day today and now this. I just wanted dinner in peace.' Zijn blik ging weer opzij naar Chelsea. Zij had duidelijk ook geen zin om naar binnen te gaan. 'What do you think? Sneak inside and take the most far table we can get?' Hij had geen zin om in het gevecht verwikkeld te geraken, hij was sowieso al geen vechtersbaas. Als hij geweld uit de weg kon gaan, dan deed hij dat ook. Net toen hij een poging wou doen om de kantine af te speuren naar een tafeltje dat hem kon bekoren, zag hij hoe het shirt van Jack fel bewoog alsof er iemand aan trok. Maar het kon Ezekiel niet zijn want zijn armen hingen gewoon ontspannen naar beneden. 'Something isn't ri-' Hij trok een pijnlijk gezicht toen Jack Ezekiel een kopstoot verkocht. 'Shit, that has to hurt.' En hij wist ook meteen dat de boel nu helemaal zou ontploffen. Net nu hij eindelijk dacht dat zijn dag heel rustig zou verlopen. Niet dus.

    Adrienne Estelle Beaufort

    Paris enclave • incantations track • outfit • cafetaria, with Valentina & Lilith


    Beide meiden begroette haar vrolijk, al was de gespannen sfeer die er in de eetzaal hing niet te missen. Niet dat dat een hele bijzondere situatie was voor de studenten in The Scholomance; er was altijd een zekere spanning te vinden, zeker onder de laatstejaarsstudenten die volop bezig waren met hen voorbereiding voor graduation.
          Ze ging naast de twee meiden zitten, haar bord al snel van zich af schuivende nadat ze had opgemerkt dat ook Valentina het aan de kant had gezet. Een dankbare glimlach verscheen rond haar lippen toen haar vriendin aangaf dat het aan eetlust lag, als manier om haar gerust te stellen. Met haar vork prikte ze eens in het eten; er bewoog niks, dat was in ieder geval al een goed teken. Zelfs al had het bewogen, op dit moment zou dat haar niet eens uitmaken, zoveel honger had ze. Ze nam voorzichtig een hap, kauwde een aantal happen bedenkelijk, waarna ze concludeerde dat het prima was. Niet een culinair meesterwerk, maar dat was het nooit in the Scholomance.
          Haar blik volgde die van haar vriendinnen, die beide hen aandacht gevestigd hadden op Jack en Ez die verderop in de eetzaal weer eens aan het bekvechten waren. Een korte "ah.." verliet haar mond nadat Val had toegelicht over wie het precies ging. Het verbaasde haar niet eens meer, zo vaak had ze de twee al ruzie zien maken.
          Nadat ze had geconcludeerd dat de situatie tussen de twee jongens niet verder escaleerde richtte ze haar aandacht weer op haar eten. Net nadat ze een hap had genomen en haar vork weer richting haar bord bracht vloog deze - net zoals Val haar bord - weg, van de tafel af. Een paar seconden keek ze verbaasd naar de nu lege plek voor haar op tafel, waarna ze met grote ogen op keek naar Val en Lilith. "We should go do something..," bracht ze haastig uit, terwijl ze opstond, "now," voegde ze eraan toe. The Scholomance deed veel gekke dingen, maar vliegende borden en een gebrek aan mals in de eetzaal was al genoeg indicatie dat dit niet een gewone situatie was. In haar gedachten ging ze na welke spreuken ze had geschreven in haar lessen, welke goed bruikbaar zouden kunnen zijn in deze situatie. Haar gedachten waren zo chaotisch dat ze amper kon bedenken welke ze überhaupt had geschreven, laatst staan of ze ze zou kunnen gebruiken. Hoe kon je in godsnaam een goede spreuk vinden als je niet eens wist wat er überhaupt gebeurde?
          Uit paniek wist ze niet waar ze moest kijken. Meer en meer studenten leken nu door te hebben dat er iets goed mis was. Geschreeuw en gestommel kwam nu van alle kanten. "I don't know what's going on," schreeuwde ze geërgerd uit, om boven de herrie van de rest van de eetzaal uit te komen. "Is this a mal? Have you guys ever seen something like this?"

    [ bericht aangepast op 19 april 2022 - 21:35 ]


    slapende

    Ezekiel James Madden

    NY enclave • artificer • outfit • cafetaria, with Jack & Liv


    Hij was ondertussen zo klaar met de gehele situatie. Hij had zich wel voor de kop kunnen slaan; als hij nou gewoon niet op hem had gereageerd had hij nu rustig aan tafel kunnen zitten. Maar nee, hij moest en zou er iets van zeggen. Zijn behoefte om overal op in te gaan was een van zijn grootste zwaktes; het had hem al meer dan eens in de problemen gebracht, iets waar Jack zich vast maar al te bewust van was.
          Hij kwam overeind, voor het veilige nu iets te dicht bij Jack in de buurt. Uitdagende woorden verlieten zijn mond, een extra push om de jong tegen hem over the edge te sturen - en over the edge ging hij zeker. Zo'n heftige klap had hij niet verwacht, zijn reactie dan ook niet snel genoeg om zich los te trekken voordat Jack zijn hoofd in contact kwam met zijn neus. De klap en de lichte duizeligheid die daarmee gepaard ging dwong hem enkele stappen achteruit. Hij voelde gelijk een scherpe pijn, gepaard met een paar seconden van zwart voor zijn ogen. Verwoed knipperde hij, proberende weer een scherp beeld voor ogen te krijgen. Het zwart verdween nu, al bleef zijn zicht nog steeds wazig door de tranen die in zijn ogen waren gesprongen. Hij voelde nu ook de stromen van warm bloed over zijn gezicht lopen die een metalige smaak in zijn mond achterlieten.
          Nu de initiële pijn verdwenen was voelde hij alleen een kloppende pijn die aan bleef houden. Zijn desoriëntatie was nu weer verdwenen, volledig vervangen nu door de woede die hij voelde. "You fucking-" wist hij nog uit te brengen voor hij op Jack af sprong. Zonder enig plan liet hij zijn vuisten op de Londener afkomen; 0 gedachten, enkel raken waar hij raken kon. Een triomfantelijk gevoel bekroop hem nadat hij een paar goede klappen had weten uit te delen.
          Hij greep Jack zijn shirt beet en trok hem naar zich toe. "Get the fuck away from me," snauwde hij, een blik van walging niet te missen, terwijl hij de weer jongen ruw van zich af duwde.

    [ bericht aangepast op 20 april 2022 - 22:02 ]


    slapende



    Jack Allan Griffiths


    Ez wankelde wat achteruit, en aan zijn stomme gezichtsuitdrukking te zien had hij de kopstoot totaal niet zien aankomen. Een honende lach verliet Jack zijn mond terwijl hij maar al te hard genoot van die pijnlijdende klootzak. Vanuit zijn ooghoeken zag hij aarzelend een paar jongens van de New York tafel recht staan, maar besloten om niets te doen. Ze wisten maar al te goed als ze zouden ingrijpen dat ze als een stelletje lafbekken zouden aanschouwd worden omdat ze met meerdere één kerel tot moes zouden slaan. Hij wou net triomfantelijk zijn armen in de lucht steken om Ez nog wat meer op te jutten maar toen viel de hufter aan en belandde Jack op de grond. Een falende poging om zijn armen over zijn gezicht te doen omdat Ez zijn vuistslagen te snel op hem afkwamen, dus draaide hij zich in een halve foetuspositie tot hij overeind werd getrokken. Hij voelde het bloed uit zijn neus stromen, zijn rechteroog begon verdacht snel op te zwellen en hij kon zweren dat hij mister asshole dubbel zag ondanks het huidige wazige zicht. De woorden van Ez kwamen maar half binnen, en een lichte grijns verscheen op Jack zijn gezicht. Dacht die klootzak nu echt dat hij het hierbij zou laten? Zijn zicht werd wat beter, hij haalde diep adem door zijn neus en spuwde toen bloed in Ezekiel zijn gezicht. Komt ervan als je hem tot gort mept. Niet de meest mannelijke move maar het zou wel doeltreffend zijn, zeker aangezien Ez Jack zijn shirt vast had. Nu zijn zicht weer alert was, gaf hij een kniestoot in Ez zijn ballen waardoor de gozer onvermijdelijk Jack zijn shirt moest loslaten. 'I'll show you what I think of you.' Hij greep Ez bij zijn haar en knalde een paar keer zijn kop tegen de tafel waardoor een bord zelfs in scherven spatte omdat Ez zijn hoofd het raakte. 'You are like this...' Hij duwde Ez zijn gezicht in één of andere brij dat een meisje met lange tanden was aan het eten. 'Total shit like this food.' Oh, kon hij niet gewoon stikken in het eten?

    'Liv' Mae Johansson

    21 ━ Los Angeles Enclave ━ In the cafetaria ━ Alchemy track ━ with Jack & Ezekiel ━ HairOutfit

    Terwijl Liv rustig doorging met het eten van haar smakelijke pap verliep het tafereel voor haar ogen vrij snel uit de hand. Ze werd overprikkeld door het rumoer in de kantine en wist dat het te wijten was aan de verdachte sfeer in de ruimte. Ze kon alleen niet fatsoenlijk ergens haar aandacht bij plaatsen doordat er twee luidruchtige jongens voor haar inmiddels hun vuisten in de lucht hadden gegooid. Ze trok een pijnlijk gezicht toen Ez werd geraakt en legde haar bord opzij nadat ze een vervorming in haar blikveld zag. Liv knipperde met haar ogen, nu niet meer gericht op wat er tussen de twee heren gebeurde en probeerde aandachtig te volgen wat ze zojuist had gezien. Ze wachtte.. wachtte nog meer – en toen zag ze het nog een keer. ‘I wouldn’t be surprised.’ Mompelde ze zachtjes terwijl ze met haar hand naar haar tas greep, zonder dat ze haar blik ergens anders op richtte. Haar bleke vingers vonden het flesje dat ze zocht, waar ze met haar duim het dekseltje er van af drukte. Voor de zekerheid rook ze het goedje om te achterhalen of het de juiste potion was voordat ze haar volgende stappen ondernam. Onderhand zag ze vanuit haar ooghoek ook dat Jack te ver ging, echter verbaasde het niet. Met een zucht stond op om tussen de twee woedende heethoofden te staan en een einde aan hun gekrakeel te maken. ‘Oh my God, would you guys just stop already.’ Met een harde zwaai slingerde ze het flesje omhoog dat explodeerde nadat het in contact kwam met wat ze vermoedde. Een mal. ‘Maybe waste your energy on that instead.’ De silhouet van de Mal was zwart gekleurd door de potion waardoor er nu kreten in de zaal rondgingen. Alle aandacht ging nu omhoog naar het kronkelend wezen en daarbij ook alle spreuken die terplekke in het hoofd van de leerlingen omhoog borrelde. Liv zakte door haar knieën om een spreuk te ontwijken en riep verontwaardigd ‘Hey!’ uit naar degene die haar bijna onthoofd had. Met haar hoofd gebogen reikte ze haar hand uit naar Ezekiel om hem overeind te trekken en wat afstand te creëren tussen hem en Jack. ‘It wasn’t him.’ Zei ze maar bij het zien van zijn bloedend gezicht vloekte ze. Waarom moest Jack altijd te ver gaan? Liv zakte terug op de bank en trok Ezekiel naast haar terwijl de rest van de leerlingen met het chaos boven hun bezig was. Zolang het ding op een veilige afstand stond van haar kon ze even haar aandacht richten op Ez om te zorgen dat zijn bloedingen stopte en hij geen littekens overhield. Vooral nu met een Mal in hun bijzijn was het nooit goed om open wondjes te hebben, wetend dat sommige aangetrokken werden door de geur van bloed. ‘Sorry, this will hurt.’ Zei ze met een verontschuldigend gezicht en trok één van de scherven uit zijn gezicht.

    Ezekiel James Madden

    NY enclave • artificer • outfit • cafetaria, with Jack & Liv


    Een triomfantelijke glimlach sierde zijn gezicht - de jongen tegenover hem had de tegenaanval niet aan zien komen. Nogmaals was zijn arrogantie de reden voor zijn ondergang. Hij was pas tevreden toen het bloed uit zijn neus gestroomd kwam, net zoals het bij hem had gedaan - of deed, hij was zo gefocust dat de pijn in zijn neus tijdelijk naar de achtergrond was verdwenen.
          Hij stond op het punt om er een einde aan te maken; de situatie tussen de twee veel verder geëscaleerd dan in eerste instantie bedacht - mans genoeg om dat toe te geven was hij dan wel weer. Zijn gezicht verviel echter bij het zien van die smerige grijns op zijn gezicht. Zijn woede, afgenomen nadat hij het op de jongen had kunnen uitten, vlamde nu weer op zoals het altijd deed bij het zien ervan.
          Hij greep Jack zijn kraag beet, trok hem naar zich toe. De jongen spuugde vervolgens vol in zijn gezicht. Hij moest moeite doen om zijn walging niet door te laten schemeren op zijn gezicht. Gadverdamme, wat dacht deze gozer wel niet. Tijdelijk afgeleid door het voorval, en Liv die hij wel hoorde praten maar waarvan hij nou niet precies wist wat ze zei, wist Jack een rake klap in zijn ballen te geven.
          De pijn versterkte enkel de desoriëntatie die hij nog enigszins had overgehouden van de klap tegen zijn neus. Nog voor hij goed en wel hersteld was van de klap had Jack hem weer beet, sloeg daarna zijn hoofd tegen een van de borden die op tafel stond. Op tijd had hij voor de volgende klap zijn hand nog op tafel kunnen planten om de impact te verminderen. Niet dat het nog veel nut had, hij voelde de klappen wel maar was ondertussen zo duizelig en warrig dat hij zich amper realiseerde wat er gebeurde.
          Hij zette zich al schrap voor meer klappen toen hij overeind getrokken werd, al relaxte hij enigszins toen Liv in zijn gezichtsveld verscheen. Nu hij even de mogelijkheid had om te zitten voelde hij pas echt hoe duizelig hij was; de kantine voor hem kantelend van links naar rechts, net zoals het gevoel dat je kreeg als je straalbezopen in bed ging liggen. Enkele seconden sloot hij zijn ogen, leunde hij tegen de tafel achter zich in de hoop het draaien te laten stoppen.
          ‘Sorry, this will hurt,' sprak Liv, alvorens ze een van de scherven van het bord uit zijn gezicht trok. Uit schrik opende hij zijn ogen weer, groot door het zien van de Mal die zich enkele meters achter de dame bevond. Een Mal, waar kwam die opeens vandaan? Hij knipperde een paar keer, hoopte dat het enkel een verbeelding was. Maar nee, het was misschien wazig, maar het was er echt.
          Ondanks zijn nog steeds vertraagde reactievermogen weet hij Liv's pols vast te pakken voordat ze nog een scherf uit zijn gezicht weet te trekken. "Liv," begon hij, verwarring doorschemerend in zijn toon, "what the fuck are you doing. There is a fucking Mal there." Normaal gezien waren ze zo voorzichtig; als je pech had wist een Mal je binnen enkele seconden te vermoorden. Nu was ze zich bewust van het feit dat er eentje achter haar stond, een soort die hij nota bene nog nooit eerder had gezien, en ging ze even doodleuk hem lopen te verzorgen? Als niet snel iemand iets ging doen waren de sneeën in zijn gezicht wel hen minste zorg.
          Zijn oog viel op Liv's tasje; hij wees ernaar. "Give me something, anything." Hij kon zich niet niet bemoeien met deze situatie. In beide gevallen zou hij het monster bevechten, dat was iets wat de dame zich vast ook wel moest realiseren. Het was aan haar of hij het er ook echt levend vanaf zou brengen.

    [ bericht aangepast op 2 mei 2022 - 23:05 ]


    slapende



    Jack Allan Griffiths


    Een goedkeurende grijns verscheen op zijn lippen toen Ez duidelijk onder de indruk was van het knietje in zijn ballen. Een slechte onder de indruk natuurlijk, en Jack kon op zijn gezicht lezen dat hij even sterretjes zag, daar was geen twijfel aan. Maar het beste gevoel was toch geweest dat het hem was gelukt om die eikel zijn hoofd tegen de tafel te knallen, er zat zelfs een scherf in zijn wang. Het bloed had haast zijn gehele wang ingenomen, en hij liet Ez uiteindelijk los toen Liv ertussen kwam. Superheldin Liv. Hij rolde met zijn ogen bij het zien dat ze meteen Ez onder handen begon te nemen. Jack steunde met zijn handen op zijn knieën terwijl hij wat op adem kwam. Hij moest echt wat minder bier gaan drinken, want goed was het toch niet voor zijn fysiek. Verdomme. Maar het hielp wel om deze shithole even te vergeten. Hij tastte naar zijn oog dat ondertussen de zwelling had aangenomen van Quasimodo zijn rugbult qua vorm. Ok, lichtelijk overdreven maar zo voelde het wel aan. Hij had in ieder netjes gewonnen tegen die hufter ook al zit mevrrouwtje daar hem op te lappen. Moest ze de kans krijgen, zat ze vast zijn lul af te zuigen. Niet dat het Jack boeide, ze was sowieso zijn type niet. Val daarentegen, die mocht wel eens met haar perfecte lippen. Ok, focus. Hij snoof diep en trok zijn shirt goed om dan te zien dat het volledig onder het bloed hing. Again: godverdomme. Het was één van zijn lievelingsshirts. Zijn aandacht werd echter losgetrokken bij Liv haar woorden. 'what?' zijn blik ging naar het punt waar dat mormel stond en hij jammerde inwendig. 'Great, fuckin great.' Hij voelde zich nu al fysiek een opa van 80, moesten ze dat stom ding nog dood krijgen. Of tenminste uit de kantine.

    [ bericht aangepast op 4 juni 2022 - 19:35 ]

    Valentina Charlotte Schäfer

    20 years | Berlin Enclave| Alchemy Track | Outfit | With Lilith & Adrienne
    Door de jaren heen waren de meeste studenten aan The Scholomance vaker getuigen geweest van het testosteron-gevecht tussen Jack en Ezekiel. Niemand keek er eigenlijk meer verbaast van op. Jack en Ez waren elkaars tegenpolen. Noord en Zuid. Water en Vuur. Je zou verwachtte dat de twee jongens elkaar zouden vermijden, maar ze leken elkaar juist op te zoeken. Zo ook vandaag weer. Ze waren hooguit een metertje of twee van elkaar gescheiden geweest tijdens het ontbijt en die afstand was op een rap tempo verminderd. Een flink stuk verminderd.
    Met vol ongeloof en veel afschuw had Valentina het gevecht tussen de twee jongens aangezien. Valentina had verwacht dat het gevecht direct was begonnen met een climax door de kopstoot van Jack, maar dat was zeker niet het geval geweest en het liet dan ook duidelijk merken dat Val ruzies het liefste vermeed. Ze was blij dat haar eetlust reeks verdwenen was, want de bebloede gezichten van Ez en Jack hadden hier anders wel voor gezorgd. Ze had haar tas met potions erbij gepakt en zocht al naar specifieke flesjes die ze zou kunnen gebruiken om de wonden van Jack of Ezekiel te verzorgen. Een angstige schreeuw ontsnapte uit haar mond, toen ze haar bord met etenswaren nog maar net had weten te ontwijken. Het was niet alleen bij haar eigen bord gebleven. Adrienne haar bord was ook van de tafel afgelogen. De angstige blik van Valentina kruiste de verbaasde blik van Adrienne. Val gaf een bevestigend knikje op de woorden van haar vriendin dat ze iets moesten gaan doen. “It have to been a mal, right?” Al zoekend keek Val rond of ze iets kon opmerken. “But I don’t know this type.”
    Val opende haar tas weer en zocht tussen haar flesjes naar een potion die ze mogelijk kon gebruiken. Er heerste chaos in haar hoofd, waardoor ze voor een moment niet helder kon nadenken. Ze zag de kleuren van haar potions, maar de labels kon ze niet in haar opnemen. De mal, die plotseling verschenen was in de buurt van Ez en Jack, had ze echter wel weten op te merken. “Ow for fuck’s sake!” Uit schrik deed Val een paar stappen achteruit. Ze had een paar seconden nodig om haar focus te herstellen. Er waren veel leerlingen aanwezig in de kantine, waaronder haar vriendinnen. Alles zou goed moeten komen. Ze moest gewoon in de buurt van Lilith en Adrienne blijven. Alleen was ze haar vriendinnen uit het oog verloren. Wel had ze Jack weten te spotten. Val wist dat ze bij de jongen ook veilig was, maar moest nog wel een kleine afstand naar hem toe overbruggen. Ze waagde de gok erop en zette het op een sprintje naar hem toe. Hij zag er ook niet geheel fit meer uit en kon haar zorgen wel gebruiken. Met moeite wist ze de spreuken en potions van de leerlingen te ontwijken. Geheel letselvrij was de tocht niet geweest. Ze was gestruikeld en had met haar zij de val opgevangen tegen een tafel. De pijn wist ze voor nu aan de kant te zetten en ze was enkele meters van Jack verwijderd. “Jack, are you alright?!” riep ze om de aandacht van de jongen te krijgen. Of de jongen haar hoorde wist ze niet, want plots zag ze het zwarte kronkelende silhouet van de mal voor haar. “Scheiße!” was het enige wat Val nog kon uitbrengen. De snelheid van het wezen was snel en ze voelde hoe ze omhoog werd getild en met kracht door de kantine werd gegooid. Ze viel neer op een tafel die door tweeën brak en pijnkreet ontsnapte uit haar mond.


    Enjoy a 'world' where the fantastic is fact and magic realy works!

    'Liv' Mae Johansson

    21 ━ Los Angeles Enclave ━ In the cafetaria ━ Alchemy track ━ with (Jack) & Ezekiel ━ HairOutfit

    ‘I know.’ Zei de dame heel rustig, in tegenstelling tot de heer die versteld stond van het hele gedoe dat zich langzaam maar plots had ontrafeld. ‘I’m trying to save your ass here.’ Het was een bekend feitje dat enkele Mals aangetrokken werden door de geur van bloed. Hoewel ze niet bekend waren met deze Mal, was het goed mogelijk dat het in dit geval ook zo was. Als ze alleen waren geweest dan was het bloed op zijn gezicht wel een van haar laatste zorgen. Nu was er een zaal vol studenten die hun aandacht op het beest hadden, wat haar voldoende tijd won. De pols van Ez hield haar echter tegen, waardoor ze hem alleen bleef aanstaren. Haar blik volgde die van hem en ze wist waar hij aan dacht, nog voordat hij zijn woorden sprak. Een mysterieuze glimlach verscheen rond haar lippen. ‘Anything?’ Vroeg ze zoet, ook al was het geen tijd voor grappen. Haar vingers grepen naar de flesjes in haar tas terwijl ze haar blauwe kijkers weer op Ezekiel richtte. Ze drukte het flesje in zijn handen en gaf hem wat hij nodig had. ‘As usual, don’t get yourself killed—‘ haar woorden bleven in de lucht hangen toen ze het lichaam van niemand anders dan Val door de ruimte zag vliegen. ‘Oh my—‘ haar gezicht vertrok bij het horen van het geluid dat de val meebracht. Ze had haar ogen automatisch gesloten en toen haar blauwe kijkers weer open deed zag ze dat de tafel waar Val op beland was door tweeën was gebroken. Haar hart sloeg een slag over en Liv kwam weer gauw tot de realisatie dat hoewel ze dagelijks met dit soort dingen te maken hadden, dat het nog steeds echte levensgevaarlijke situaties bleven.

    [ bericht aangepast op 27 mei 2022 - 22:42 ]



    Jack Allan Griffiths




    Hij wendde zijn blik af van Liv die Ezekiel aan het verzorgen was. Pf, als hij dan toch zo geweldig was...Dan kon hij toch zichzelf verzorgen? Scheet hij geen verzorgingspoeder ofzo met glitters en al? Er waren nu wel belangrijkere zaken dan die hufter verzorgen. Hij kon maar beter van zijn luie krent komen en mee zorgen dat er niemand gewond zou raken. Alhoewel de mal precies al goed in zijn nopjes was en als een wervelwind de kantine rond ging. Als ze niet snel in actie zouden komen, zou er gegarandeerd een dooie vallen. Of misschien wel meerdere. Vluchtig keek hij om toen hij zijn naam hoorde en hij zag hoe Valentina in zijn richting kwam. Fuck. Ze probeerde behendig alle mogelijke obstakels, inclusief studenten die hun leven aan het riskeren waren - en de lafbekken die probeerden te ontsnappen - en hij wou haar tegemoet lopen om de lichte afstand te overbruggen. Hij stak zijn hand al naar haar uit om de laatste meters te helpen doorworstelen, maar toen ging alles in een stroomversnelling en tegelijk ook niet. Zijn ogen sperden zich wijd open terwijl Valentina de lucht in vloog en met een luide knal op een tafel belandde waardoor er nog meer servies in het rond vloog. 'Fuck, Val!' Zijn voeten schoten in gang en net toen hij een paar stappen in haar richting rende, voelde hij hoe de vloer onder hem gladdig werd en hij kon nog net een stoel naast haar grijpen voordat hij compleet op zijn bek ging. Overal lagen voedselresten die compleet opengesmeerd waren en blijkbaar was die mal ook iets slijmerigs aan het verspreiden. Met een walgend gezicht keek hij naar zijn schoenen die compleet onder zwarte smurrie hingen en toen drong de geur door zijn neus. Het rook als verbrande teer. Nadat hij zijn evenwicht had gevonden, richtte hij zich snel op Val terwijl hij probeerde te negeren dat ze nogal in een wulpse positie lag - plat op haar rug en haar benen lichtjes open - en keek haar bezorgd aan. 'Are you allright?!'
    De tafel langs hun achterkant vloog de lucht in en hij haastte zich om boven Val te gaan hangen waardoor hij de klap opving en een stuk tafel tegen zijn rug kreeg.
    Hij kermde wat van de pijn maar zijn mondhoeken krulden onwillekeurig wat omhoog bij het besef dat zijn gezicht half tussen haar borsten lag. Score.

    [ bericht aangepast op 4 juni 2022 - 19:42 ]