Echt, ik mis ze zo!
Vorige week had ik toneel repetities, en moesten we met een een groep van 30 man in één week tijd een musical in elkaar zetten, en dan drie keer opvoeren. Een groot deel kende ik niet, een ander deel wel.
Vorig weekend hadden we de optredens, en het was zo onwijs gezellig. Ze waren allemaal heel open en vriendelijk, en ik was meteen met ze vertrouwd en het leek alsof ik ze al jaren kende.
Na de laatste voorstelling moesten we (een groot deel) huilen omdat het afgelopen was. Sindsdien sms ik veel met alle spelers van het stuk en ik loop de hele dag de liedjes te zingen van de musical, en ik loop de hele dag op school met een knoop in mijn maag dat ik ze zo mis. Er zitten wel een paar bij mij op school, maar dan hebben we nooit tijd om met elkaar te praten en we kunnen ook niet in de pauze kletsen, want we kunnen elkaar nooit vinden of wat dan ook.
Ik kan er ook niet van slapen, en ik ben ontzettend moe en ik word gek van school. Ik ben afwezig, en nogal kortaf en steeds denk ik dat ik iemand zie die van toneel was, maar dan is het niet zo en dan is het zo'n grote teleurstelling.
Ik moest ook nog huilen, toen ik alle leuke foto's en filmpjes terugkeek die we hebben gemaakt, en echt. Ik moet weer bijna huilen. Ik mis ze zo ontzettend!
You're a lover of the wild and a joker of the heart, but are you mine?
