En ik mis haar nu al. Ik heb het over mijn vriendin die in coma lag, na haar zelfmoordpoging (lees eventueel hier). Gister is ze dus om 23:44 overleden het was mijn moeders verjaardag. De artsen zeiden dat ze niet meer wakker zou worden, waarschijnlijk was een deel van haar brein zo beschadigt, dat het onmogelijk zou zijn. Ik mis haar echt enorm, dat kan ik niet vaak genoeg herhalen. Ze was zo lief en bezorgt om anderen en nu zijn zij en haar leuke ijsjes-obsessie er niet meer. Althans, niet meer in lichaam, ze zal altijd bij me blijven.
Ik baal wel omdat ik er niet meer heen ben geweest, dit was voor mij onmogelijk omdat ik ruzie had met haar ouders. (Zij zeiden dat het mijn schuld was, ik neem het ze niet meer kwalijk. Kirsten heeft me duidelijk gemaakt dat ze het waarschijnlijk niet menen, maar dat ze gewoon het gevoel hadden iemand de schuld te moeten geven, helaas was ik dat.) Maar nu heb ik het gevoel alsof ik haar niet genoeg heb gesteund. Wel heb ik haar nog vaak gesmst dat ik van haar hou, omdat ze het altijd leuk vond om sms'jes te krijgen.
Moge zij in vrede rusten. *2 december 1994 - †20 maart 2011.
Ik ben nu helemaal klaar met beste vriendinnen trouwens, als ik dat nog even mag zeggen. Ik vind het genoeg. Ik ben er al één aan leukemie verloren en nu twee aan zelfmoord. Ik denk dat iemand daarboven niet wil dat ik beste vrienden heb. Steeds als er iemand te dichtbij komt, gaat het mis. Geen beste vriendinnen meer voor mij.
everything, in time
Salaryman
