Een leven vol tekens 4
Ergens in Juli, een kamp later, moet ik weer terug. Ik krijg lijsten met testuitslagen en deze nemen we door. Hoewel mijn bloedtest en handdruk zeggen het stofje niet gevonden te hebben, heb ik het wel in mijn lijf. Mijn dokter zegt dan ook dat ik het desondanks dus wel heb.
Mijn lichaam neemt erg weinig op, magnesium die ik al drie maanden lang slik vanuit de therapeut is nergens terug te vinden en zo heb ik wel meer dingen die mijn lichaam mist terwijl ik dit wel eet en binnen krijg.
Om dit te kunnen gaan herstellen krijg ik nog meer pillen, ik heb dus tegenwoordig een uitgebreid nagerecht als ik gegeten heb aan pillen.
Ik krijg een voedingsschema mee om bepaalde dingen niet of juist wel te gaan eten voor mijn lichaam. Het is namelijk zo'n zooitje dat als ze nu antibiotica gaan doen, het alleen maar erger word.
Ook geeft ze aan dat ik moet stoppen met sporten omdat mijn lichaam heel erg ontstekingsgevoelig is en ik vaak erge spierpijn heb na normaal sporten.
Dat laatste is iets wat meer met mij doet dan verwacht. In mijn omgeving gaf ik aan dit wel te verwachten en dat ik er niet zo mee zit. Echter kom ik er vrij snel achter dat het toch wel wat heftiger is dan verwacht.
Ik ga momenteel weer door een onzekere fase in, ik ben weer een paar kilo aangekomen en wil deze weer graag kwijt , maar ik mag niet sporten.
Ook moet ik een betere balans gaan vinden tussen rust en actief. Iets wat ik erg lastig vind en dus ook hulp in krijg vanuit de therapeut. Ik ben graag actief en bezig, ik help het liefste iedereen en cijfer mijzelf maar gewoon weg.
Inmiddels doe ik geen huishouden meer, ik woon nog thuis dus dat scheelt gelukkig. Het gehele huishouden komt nu neer op mijn broer en vader omdat mijn moeder het ook niet kan. Het enigste wat ik doe op een vrije dag is koken en soms wat lekkers bakken.
Er zijn nog geen reacties.