The Water Never Gave Him Back - Uitkomsten

'Joe Went to The Water' (28 x uitgekomen)

The song, by Hank Shizzoe;
One sad morning in ‘92
Joe took his boat down the bayou
And he never came back no more
The search went on for five days
The man came back
Tired and dazed
That Saturday night
No one danced or sang.

On a quiet night
You can hear Sally cry
The kids all know their pa is gone
But they don’t know why
His picture on the kitchen wall
His guitar in the shack
Joe went to the water
And the water never gave him back

They found his fishing rod
His brass lighter, his coffee pot
The water was high
The full moon shining bright
Joe’s brother Bob shot an alligator
Word got ‘round a few days later
In the belly of the beast
They found his wedding ring

On a quiet night
You can hear Sally cry
The kids all know their pa is gone
But they don’t know why
His picture on the kitchen wall
His guitar in the shack
Joe went to the water
And the water never gave him back

‘That gator killed him
No doubt about it’
Bob shakin’ all over as he shouted
At the funeral home
Everybody cried
Sally broke down,
The kids sang along
As the band played their song
The sun sank into the river
All fiery red.

On a quiet night
You can hear Sally cry
The kids all know their pa is gone
But they don’t know why
His picture on the kitchen wall
His guitar in the shack
Joe went to the water
And the water never gave him back


Het was op een stille, vergane ochtend. De dauw lag als een laken over het gras, maar een warme wind verdeelde zich door het huis. Het was een ochtend die Feir zich normaal niet zou herinneren.

Terwijl de zon langs de meubels streek, nog half in slaap, piepte de deur. De hordeur klapte tegen het hout. Feir wist dat het ijzeren handvatje zou trillen. De schroeven raakten steeds losser.
Feir keek op naar de deuropening. Haar vader verscheen. Het zonlicht duwde zich rondom hem naar binnen. Haar vader had zijn bruine leren jack aan en hield zijn oude cowboyhoed voor zijn buik. Feir zette de pak melk weg.
‘Wat is er?’ ‘Joe.. Hij is niet teruggekomen,’antwoordde hij. Een koude rilling liep over haar rug.
Joe Hetchcock. Haar vaders goede vriend. Hij kwam niet heel veel bij hen, maar Feir kon zich nog herinneren dat ze naar hem toegingen. Dan speelde ze met Evi en Sam, hun hond.
‘Pap..’ Feir liep naar haar vader toe en omhelsde hem zonder woorden. De geur van haar vaders aftershave en zijn leren jack drongen bij Feir binnen. De geur pinde zich vast aan de laatste herinnering aan Joe.

Feir ging die volgende middag met haar vader mee naar Joe’s huis. Ze staarde uit het raam, heen en weer gewiegd door de auto. De pruttelende motor als achtergrond geluid.
Bij Joe’s huis was het druk. In de grote voortuin verzamelden zich een paar dorpsagenten en vrienden van Joe. Haar vader zou met hen meegaan, op zoek bij de rivier. Op zoek naar Joe.
Sally Hetchcock zag er oud uit. Gerimpelde huid en uitgezakt haar. Haar altijd zo vriendelijke gezicht vertoonde elk spoort van verdriet. Van onmacht en onbegrip. Niemand kon het echt bevatten.
Evi en Feir zaten op de schommels, die aan de grote beuk hingen, achterin de tuin. ‘Het was als elke zaterdagochtend pap ging met zijn oude bootje de rivier op. Vissen. En hij hoorde terug te komen om half twaalf. Hij hoorde zijn flesje bier te pakken uit de koelkast en in de schommelstoel te zitten. Te wachten tot mam het eten klaar had. Maar hij kwam niet. Zijn flesje staat onaangeroerd in de koelkast,’vertelde Evi.
Haar handen omklemden de touwen van de schommel. Haar ogen stonden vermoeid. Elk woord dat ze zei eindigde in een kleine zucht.

Die volgende zaterdagavond zaten ze weer op de schommels. Evi was zeven jaar jonger dan Feir. Ze had zoveel van haar vader.
Ze hoorden Sally zachtjes huilen als ze stil waren.
De mannen kwamen er weer aan. Moe en verdoofd. Geen van hen danste of zong. Ze legden nieuwe spullen bij de andere gevonden spullen. Feir zag dat haar vader zijn hoofd bleef schudden. Het niet allemaal bevattend.

Sally’s handen gingen over de bronzen aansteker. Zo oud en vol waarde. Ze snikte verloren, terwijl het maanlicht over de veranda streek. De thermoskan van Joe weerkaatste het licht weemoedig. Joe’s visspullen lagen er hulpeloos naast. Joe’s broer, Bob, vertelde dat hij nog een alligator had geschoten.. Sally bleef snikken.
Een paar dagen later werd er rond gefluisterd dat ze Joe’s trouwring hadden gevonden in de buik van het dier..

Evi vertelde dat haar vaders gitaar nog in het kleine huisje stond. Dat zijn foto nog in de gang hing, boven het tafeltje.
Haar steile, recht afgeknipte haar werd voor haar ogen weggehouden door een felgele haarband.
Ze vertelde vrolijk verder hoe gezellig het was om bij haar tante te logeren. Alsof ze het niet eens begreep.

‘Die alligator heeft hem opgegeten! Ik weet het zeker!’riep Bob verhit toen ze bij Sally thuis waren. Net na de begrafenis. Bob beefde van woede. Van onmacht en verdriet.
Het was een vredige, maar verdrietige dag in 1992. Iedereen huilde.
De band speelde Sally en Joe’s nummer. Sally zakte in elkaar. Huilde en huilde. Verloren en verscheurd. Ze schokte over haar hele lichaam. Feir’s vader probeerde haar te ondersteunen.
Terwijl Evi, Harry en Ray vrolijk dansten en zongen. Niet beseffend dat hun vader nooit meer terug kwam.

Joe was naar het water gegaan, maar het water heeft hem nooit teruggegeven.

Feir herinnerd Joe als een vrolijk man, terwijl ze naar buiten staart. De dauw kust de bladeren wakker. De zwakke zonnestralen verwringen de laatste restjes van de nacht. Elke dag, elke nacht komt en gaat.