Story: Stand Alones

Diminuendo

"Voetstappen klinken op de trap. Er lijkt een ritme in te zitten. Twee stappen, rust, drie stappen, lange rust en dan klinken er weer stappen. Met af en toe het gekraak van de trap erdoorheen. Vanuit de schaduw komen twee kindervoetjes. Ze lopen niet gewoon over de treden. Bij elke stap wordt nagedacht. Er moet een ritme inzitten."

Blanco

"Haar leven is één grote twijfel. Balans is er niet te vinden. Het leven is een rechte lijn en zij loopt er naast. Af en toe lukt het haar om op die lijn te blijven, maar al snel verliest ze haar evenwicht, haar zekerheid. Ze neemt 2 stappen vooruit en 3 stappen terug."

Dèlivrons-nous du mal

"Maak kennis met Ryan. Zo op het eerste gezicht lijkt het een normaal jongetje, maar schijn bedriegt.
Ryan brengt de hele dag door in dezelfde kamer. Kleding heeft hij amper aan, een paar lappen stof bedekken zijn schrale lichaam, maar dat lijkt Ryan niks te doen. Hij lijkt niet van deze wereld te zijn.
Af en toe schuurt hij met zijn tengere benen over de koude, betonnen vloer. Hij ligt daar maar, apathisch."

De Verboden Vrucht

"Met uiterste behendigheid zwiep ik de fles omhoog, waarna ik hem vervolgens weer opvang in mijn armen. Tijd voor een oppeppertje. Ik draai de dop een paar keer om zodat het de sluiting los laat. Terwijl ik de fles benepen vasthoudt met mijn ene hand, gris ik met mijn andere hand een glas van het aanrecht. Ik laat de opening van de fles op het glas rusten en schenk met één beweging het glas vol. Ik breng het glas naar mijn mond, zet het aan mijn lippen en begin gulzig te drinken. Meteen word ik overspoeld met een gevoel van opluchting. Dit was net wat ik nodig had."

Ambush

"Op het moment dat beide omkijken, staan er ineens twee paar zwarte laarzen voor hen. Voorafgaand met een haast onverstaanbare taal voor beide, voelt Lloyd iets kouds tegen zijn slaap. Hij kijkt Matt aan. Lloyd kijkt terug. In een fractie van een seconde wordt het schot gelost, de kogel boort zich in Matt zijn hoofd. Vrijwel meteen gutst het bloed uit zijn hoofd. Hij zakt in elkaar, met zijn ogen nog wijd open. Lloyd sluit zijn ogen en bidt. Na een zachte klik, schiet er een drukkende pijn door zijn hoofd. Langzaamaan zakt zijn lichaam ineen, omgeven door een zwart landschap."

So, this is Christmas

"Sneeuwvlokjes dwarrelen dansend naar beneden. Af en toe vindt er een aanraking plaats. Eén sneeuwvlokje zweeft zigzaggend richting een schim. Hij lijkt te twijfelen, maar zweeft uiteindelijk op de stroming van de wind mee naar de schim. Hij landt weifelend op de kille wang van de schim. Waar een sneeuwvlokje normaliter zou smelten door de warmte, afgegeven van het lichaam, glijdt het sneeuwvlokje vrijwel meteen naar beneden, onaangeroerd. Hij dwarrelt verder tot hij de grond raakt. Meteen op dat moment valt er een grote schaduw over de grond. Gevolgd door een laars die de sneeuw wegschuift.’Vervelende sneeuw,’ mompelt de schim."

Luchtkasteel

"Zwart en wit vielen samen op een doek en bedekten alle kleuren. Haar pupillen verwijdden zich en lieten zich bevangen door het donker, totdat het wit haar armen uiteen sloeg en het daglicht naar zich toe lokte, waarbij een spectrum van kleuren ontstond. Woorden schoten haar tekort. De deur wenkte haar naar zich toe, en wanneer ze haar eerste voet op de grond plaatste, kwam de wereld op haar af. Het gras wuifde haar vriendelijk toe en de bomen probeerden haar te verleiden met hun smakelijke vruchten. De wind deed een diepe sprong en klom haastig via haar benen omhoog om vervolgens al haar haren te doen deinen. Zo wonderlijk als zij de wereld zag, zo mistroostig zag de wereld eruit voor de mensen om haar heen."

De Laatste Vlucht

"Twee ogen ontluiken zich en kijken naar het schouwspel dat zich voor hen afspeelt. Een lustige kleur rood scheert langs de muren, om zich vervolgens neer te leggen op de huid van een rank gebouwd lichaam en diens wangen te signeren, door met een vluchtige penselenstreek een rode nevel aan te brengen. De vluchtige aanraking laat het lichaam sidderen en verlangen naar meer. Precies op dat moment omhelst een koude bries het lichaam en laat het ademen. Twee gevederde vleugels lijken een sluier te vormen en het rood te verbannen. Zo zwierig als het rood net was, zo stug is het nu. Binnen in een oogwenk begint het rood vlam te vatten, met een zwarte kleur achterblijvend. Onthutst lost het op in een donkere walm en lijkt een gezicht te vormen, dat net zo snel als het verscheen, oplost in de koelte."

Zand in het Kijkglas

"Twee handen steunen op een witte vensterbank wier verf al scheuren begint te vertonen die lijken over te lopen in de rimpels. Zorgvuldig strijken de handen in een vast patroon over het kille hout, waardoor de verf uiteindelijk loslaat en vervolgens in schilfers naar beneden dwarrelt. De zon verwarmt stilaan haar gezicht en verlicht de kamer die haar volstrekt vreemd is. Het enige herkenbare aan deze kamer is de gele kleur die de zon op de muren schildert. Behoedzaam draait ze zich om en volgt haar dwalende voeten die evenmin, als zij weet waar ze naartoe gaan. Haar handen omklemmen krampachtig alles wat ze ook maar kunnen grijpen, alsof ze hun grip verloren hebben en deze wanhopig weer terug proberen te krijgen. Voorbij de drempel verzamelen verscheidende geluiden zich die wachten, totdat zij hen tegemoet stapt, zodat ze zich met hun volste gewicht op haar kunnen storten."

De Prijzenkast

"Net op het moment dat ik wil wegzinken in die bedwelmende roes, word ik teruggeroepen door een laatste lichtstraal dat het duister probeert te ontglippen. Mijn handen die inmiddels het glas krachtig omklemmen, hebben het ijs haast volledig laten smelten met hun warmte. Angstig geworden door mijn schimmige gedachten, neem ik dit glas gevuld met inktzwart water tot me in een poging tot het wegdrinken van die gedachten. Schichtig kijk ik om me heen om mezelf ervan te verzekeren dat niemand die dreigende lucht boven mijn hoofd heeft zien hangen. Demonstratief klap ik het glas op de tafel. Ik schiet recht overeind vanaf mijn stoel en zet mijn misleidende glimlach op. Zo kalm mogelijk probeer ik mijn hoofd te volgen, maar het lijkt alsof ik hem ben verloren. Stug loop ik door, zonder ook maar een aarzeling, het tafeltje achterlatend."