[RPG] Chaos. - Speeltopics

Het is het jaar 2063 en de opwarming van de aarde eist zijn tol. In de vorm van allesverzengende droogseizoenen en extreme monsoenmaanden, neemt moeder Aarde wraak op degenen die haar zo hebben aangetast. Bovendien blijft de wereldbevolking door gaan met pieken, maar het voedsel en water raakt op. Te midden van deze chaos, ziet de regering geen andere uitweg dan de bevolkingsgroei af te kappen door enkele metropolissen te bombarderen.

Waar er eigenlijk niets dan puin over hoorde te blijven, lijken enkele mensen de ramp te hebben overleefd. Afgesloten van de rest van de wereld, zonder bereik en zonder benzine, raken deze overlevenden onder de impressie dat zij de laatste overblijvende mensen op aarde zijn. Gefrustreerd en wanhopig raken ze vast in een cirkel van chaos en plunderingen, die misschien nog meer levens eisen. Wanneer ook enkele gestrande vakantiegangers in de ruines van de stad belanden, staat de boel helemaal op stelten.

[ bericht aangepast op 25 dec 2011 - 17:12 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Wie gaat Emily even vervelen? ;p

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

RPG mij er maar uit.. Ik vind het te lange teksten om te RPG'en.

Liefs,

Oké, we laten Janice wel sterven dan Ö

Aan wie de eer het lijk van janice te vinden?

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Mag ik dat alsjeblieft vinden met Ethan (en dus min of meer ook met Aiden)?

---

everything, in time

Sure thing.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ik merk wel waar Ethan en Aiden naartoe gaan

---

Do it scared, but do it anyway.

Ayame Natsumi Kaede.

'Wat is er eigenlijk gebeurt?' vroeg Anna-May.
Ik deed mijn mond open om iets te zeggen, maar er klom nog iemand over de rand van het ravijn. Een blond meisje met warrig haar.
Anna-May stelde zich voor. Ik nam aan dat ik ook kon kiezen tussen Anna en May. Anna dan maar.
'Hey, Anna.. ik werd wakker in een grot. Ik heb ook geen idee wat er aan de hand is. Het valt me mee dat ik mijn naam nog weet.'
'Oké. Wie ben jij?' vroeg Anna aan het meisje.
'Ikk.. ikke.. uhm..' zei ze. Ik wist niet of ze verlegen was of dat ze haar naam vergeten was. Ik richtte me weer op Anna, aangezien het meisje niet verder praatte.
'Ik weet alleen nog dat er een explosie was en toen werd alles zwart. Ik herinner me niets meer van een grot. Er lagen wel nog meer lijken.'
'Vreemd,' zei Anna.
'Inderdaad,' zei ik.
'God, ik word duizelig,' zei ik en ik greep naar mijn hoofd. Ik wilde op de grond gaan zitten, maar het leek meer op vallen.
Anna schrok op en kwam naar me toe.
Alles werd zwart. Alweer.

Rol: Survivor
Volledige Naam: Eli Honeychurch
Geslacht: Vrouw
Leeftijd: 21
Uiterlijk:

Eli heeft haar licht bruine steile haar meestal in een hoge staart. Ze heeft het hele jaar door sproeten en fletse blauwe ogen. Tijdens het bombardement had ze een donkere spijkerbroek en een simpele rode trui aan.
Karakter: Eli is een hard meisje. Ze heeft weinig, of eigenlijk geen vrienden al heeft ze daar soms wel behoefte aan. Ze houdt zich echter sterk en blijft focussen op haar doel. Dat is meteen een van haar zwakke punten, omdat ze ontzettend koppig is, en soms vrij harteloos. Ze zal nooit proberen anderen haar mening op te dringen, omdat het haar niet uitmaakt als ze het niet met haar eens zijn, maar advies zal ze niet snel aannemen.
Extra: Eli is goed met wapens en vechtsporten. Toen de bommen vielen was ze in een wapenwinkel in het dorp, waar ze flink wat wapens en munitie van mee heeft genomen.

Jim Fisher
"ja" antwoordde ik kortaf en stond op, ergens genoot ik van het zonlicht dat mijn huid verwarmde. Beneden was het koud en donker. Nu pas keek ik echt om me heen, eigenlijk hoopte ik nog steeds dat dit een droom was. Alles was vernield, huizen waren net zoals die van mij verwoest. Waarschijnlijk met de inwoners nog erin. Deze vliegtuigen die kwamen, ze kwamen hier gericht. Ze wisten wat ze aan het doen waren, de vliegtuigen leken onder controle zover ik kon zien. Dus ze moeten ons wel express geraakt hebben. "Zijn er nog anderen?" vroeg ik Deanne en richtte me weer op haar.

---

Trust me. I'm the doctor

Deanna June Goodheart
'Zijn er nog anderen?' Vroeg Jim. Ik keek rond en keek hem toen weer aan. Ik schudde treurig met mijn hoofd. 'Niet in dit deel van de stad. Wel in de andere. Ik heb sommige zien rond lopen en brieven achter laten voor de overlevende. Dat ze niet allen zijn. Maar hier is het uitgestorven.' Zei ik. Ik schopte geïrriteerd een steen weg. 'Wees blij dit is de ring van de stad, dus hier kwam allen een schok golf. Het vuur is hier niet geweest. Helaas was het krachtig genoeg om dit een puinhoop te maken. Ik heb mensen gezien van waar ik het huis leeg plunderde. Ze lagen dood in de tuin terwijl ze het wel overleefd hadden. Hun zullen niet de enige zijn.' het was even stil. Toen begon ik weer met praten.'Ik heb een huisje van hout dichtbij het bos als je wilt mag je meekomen.' Zei ik vriendelijk.

---

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Ethan Joseph Sicks
Lachend versnelde ik mijn pas zodat ik weer naast Aiden liep.
'Ik ben nog steeds veel sneller,' verzekerde ik hem. 'Ik zal het bewijzen ook, wedstrijdje? Wie het eerst tot de hoek van de straat is gerend en weer terug.' Gelijk na mijn woorden trok ik een sprintje. Aiden en ik leken zo net twee pubers, maar eigenlijk probeerden we alleen maar positief te blijven in deze situatie. We waren niet echt het type persoon dat maar aan de kant gaat zitten zeuren en huilen. Daar hadden we immers helemaal niets aan.
De eerste twintig meter van mijn sprint gingen goed, daarna vertraagde mijn pas en de laatste paar meters naar de hoek liep ik. Toen kon ik echt niet meer. Ik barstte in hoesten uit en omdat het hoesten enorm veel kracht vergde en gigantisch veel pijn deed, sprongen de tranen in mijn ogen. Ik wilde niet dat mijn broer me onder deze omstandigheden zag en zette snel een stap naar rechts zodat ik de hoek om was. Toen ik echter was gedraaid, schrok ik me bijna dood. Vlak naast me lag een lijk van een jonge vrouw. Ik schatte haar leeftijd op een jaar of 18, 19, misschien 20. Het beeld was verschrikkelijk om te zien, haar ogen stonden wagenwijd open waardoor het leek alsof ze me recht aankeek.
'Aiden!' riep ik tussen het hoesten door, wat nog altijd niet was opgehouden.
'Aiden, snel!' Ik liet me op mijn knieën tussen het puin vallen en nam de hand van het meisje vast, het was koud, maar niet ijskoud, wat betekende dat ze nog niet zo heel lang geleden gestorven was. Waar was deze arme jongevrouw aan gestorven, uitdroging?

---

everything, in time

(iemand schreef toch dat het regende ?)

Cole Halliwel
Net toen Cole meer hoop kreeg hoe verder ze rende door het spoor van een mens begon het te regenen. Max stopte meteen met rennen en Cole wist goed waarom. Een spoor was door de regen zo weg. Dan had hij vanavond geen extra eten waarschijnlijk en was zijn hoop om andere mensen te vinden verdwenen. Hij zuchte kort maar meteen begon hij te glimlachen. Hij wist tenminste nu zeker dat er nog andere overlevenden zijn. Alleen was de vraag waar die zijn. Die vraag zou hij hopelijk snel beantwoord krijg maar hij moest maar eerst gaan schuilen. Natte kleren waren nooit fijn en het was niet dat je nu zo maar nieuwe kleren kon kopen. Cole vond het al een wonder als hij iets in zijn maat vond. Plus voor Max was het ook niet al te leuk in de regen. Ook al leefde ze in een puinhoopstad Max was nog steeds een beetje ijdel als het ging om het weer. Cole vond het niet erg. Zo lang de zon maar scheen en niet de maan was hij wel vrolijk.
´Zoek maar een schuilplek´ zei Cole tegen Max. Meteen daarna rende Max in de richting van het centrum. Het centrum was misschien wel het ergste geraakt van allemaal, maar daar stonden nog een paar lange gebouwen overeind. Daar kon je het beste onder schuilen had Cole gemerkt en blijkbaar Max ook. Cole volgde hem natuurlijk meteen en al snel kwamen ze bij een soort winkel aan waar ze onder konden schuilen.

(sorry ben een beetje inspiloos)

---

Dreams are the best thing in life, but dont lose yourself!

[wat ik weet schijnt de zon, maarja]

Aiden
Ethan stelt voor om een wedstrijdje te houden om te laten zien dat hij nog steeds de snelste is. Ik slik even. Het lijkt me geen goed idee, maar hij is al weg. Ik rem iets langzamer achter hem aan. Mijn idee wordt bevestigt als Ethan aan het eind een flinke hoestbui krijgt en langzamer gaat rennen. Hij zou niet willen dat ik hem zie dus ik stop ook, hij gaat de hoek al om. Ik hoor hem nog steeds hoesten. 'Aiden!' roept hij ineens. 'Aiden, snel!' Het is dus dringend. Ik ren weer verder tot om de hoek ben. Ik probeer Ethans gehoest te negeren. 'Ja wat is er?' vraag ik. Maar voordat Ik antwoord krijg zie ik Ethan al de grond zitten. Ik ga langs hem zitten en zie waarom hij riep. Er ligt een meisje van een jaar of 18 gok ik. Snel voel ik in haar hals, maar ik merk al snel dat ze dood is. Haar ogen staan nog wijd open. Ik leg mijn arm even om Ethan heen. Ik schud mijn hoofd. Het eerste mens dat we tegen komen heeft sporen van leven getoond, maar is gestorven. Dit was geen goed begin van onze zoektocht.

---

Do it scared, but do it anyway.

Anna-May Parker

Ik hoorde vlak achter me een zachte plof, wat me snel deed omkijken.
"Ayame?" Vroeg ik geschrokken terwijl ik bij haar neerknielde. "Ayame!"
Ik nam haar schouders beet en schokte er even mee.
"Janine, kom vlug! Er is iets mis met Ayame." Mijn stem was paniekerig en het verbaasde me dat ik alles nog kon uitspreken.
"Ayame." Zei ik weer en tikte met mijn ijskoude hand op haar wang.
Mijn grote groene ogen speurden zenuwachtig de omgeving rond opzoek naar water.
Water hielp altijd bij mensen die bewusteloos waren.
Maar net nu was er geen water in de buurt.
"Janine, heb jij toevallig water in één van je tassen?" Vroeg ik hoopvol terwijl mijn ogen zich in die van Janine boorden.
"Alsjeblieft." Voegde ik er zacht aan toe.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Nee, Simone had in haar post geschreven dat het was gaan regenen. ^^ Het weer is nogal van slag vanwege het klimaat en zo.

Ethan Joseph Sicks
Ik wachtte even tot het hoesten was opgehouden, veegde de tranen uit mijn ooghoeken, haalde een keer diep adem en begon toen met praten.
'Dadelijk was dit de laatste overlevende, dan zijn we mooi te laat.' Aiden en ik stonden er allebei een beetje verslagen bij. Ik had geen idee wat we nu moesten doen, hier blijven staan haalde niets uit, maar om het lichaam zo voorbij te lopen en het hier achterlaten, voelde ook niet goed.
      Druppeltjes begonnen te vallen en al snel werden deze druppels een heuse regenbui.
'Misschien is schuilen een goed idee,' zei ik op een sarcastische toon in de hoop de spanning een beetje weg te halen. 'Wat doen we eh, daarmee?' vroeg ik met een knikje naar het lijk.

Katherine Misha Carter
'Best, dan maak ik zelf wel vuur.' Serieus, hoe moeilijk kon dat nou zijn? Dit bleek echter al snel tegen te vallen, toen ik niets kon vinden om überhaupt vuur mee te maken. Uiteindelijk kwam ik op het briljante idee -al zeg ik het zelf- om twee stenen constant tegen elkaar aan te slaan. Dat zag ik laatst nog ergens op tv, vuurstenen heette dat. Wie weet, als ik hard genoeg zou slaan, kwamen er hier ook wel vonken uit. Ik had die Emily en Janice niet nodig, ik kon mezelf wel redden.
Als een idioot zat ik daar met twee stenen tegen elkaar te slaan en ik was er nog altijd van overtuigd dat het me zou lukken, tot het begon te regen natuurlijk.
'Jaaaaaa hoor,' zuchtte ik diep en richtte mijn blik naar boven. 'Zeg, weer, kun je nu niet even met meewerken?' In plaats daarvan begon het echter alleen nog maar harder te regenen. Ik kon haast voelen hoe mijn make - up langs mijn wangen gleed. De avond voor de ramp was ik op stap, niet echt ideaal. Daardoor had ik relatief veel make - up op, pumps aan en qua kleding was het ook niet al te uitgebreid: een oversized shirt op een legging. En ik kan je vertellen, in de regen was dat koud.
Met een soort van grom van frustratie stond ik op en gooide de stenen weg, daarna schoot ik de eerste "ruïne" in die ik kon vinden, als ik maar droog was. Nu miste ik Emily en Janice wel. Nou, missen was een groot woord. Maar ik miste gezelschap, ik was niet iemand die goed alleen kon zijn. Alleen is immers zo... alleen.

---

everything, in time