[RPG] Chaos. - Speeltopics

Het is het jaar 2063 en de opwarming van de aarde eist zijn tol. In de vorm van allesverzengende droogseizoenen en extreme monsoenmaanden, neemt moeder Aarde wraak op degenen die haar zo hebben aangetast. Bovendien blijft de wereldbevolking door gaan met pieken, maar het voedsel en water raakt op. Te midden van deze chaos, ziet de regering geen andere uitweg dan de bevolkingsgroei af te kappen door enkele metropolissen te bombarderen.

Waar er eigenlijk niets dan puin over hoorde te blijven, lijken enkele mensen de ramp te hebben overleefd. Afgesloten van de rest van de wereld, zonder bereik en zonder benzine, raken deze overlevenden onder de impressie dat zij de laatste overblijvende mensen op aarde zijn. Gefrustreerd en wanhopig raken ze vast in een cirkel van chaos en plunderingen, die misschien nog meer levens eisen. Wanneer ook enkele gestrande vakantiegangers in de ruines van de stad belanden, staat de boel helemaal op stelten.

[ bericht aangepast op 25 dec 2011 - 17:12 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Katherine Misha Carter > Die is trouwens 18! (:
'Katherine,' zei ik nadat ook Emily en Janice hun namen hadden gezegd. 'En ik denk niet dat roepen veel zin heeft. Dat heb ik ook al driehonderd keer geprobeerd en jullie hoorde me ook niet. Emily, kun jij mijn andere hak even aangeven?' vroeg ik en ging op één voet staan om mijn andere pump alvast aan te doen.
'Misschien kunnen we een rooksignaal maken of zo. Als mensen dat dan zien komen ze er op af. Weet ik het, dat zag ik ooit op tv en toen werkte het ook.' Ah, Katherine, wat ben je toch slim. Ik meen het, die mensen hadden geluk dat ik er ook bij was.
'Het maakt me niet zo uit wat we doen, maar met mijn idee verpest je je stem minder. Eeuwig rond lopen heeft én geen zin én het is, zoals ik al zei, niet echt geweldig voor je stem.'

Ethan Joseph Sicks > Die is wel 22 (:
Zowel Aiden en ik zeiden niets meer. We slenterden wat rond, maar vonden niemand.
'Hallo?' riep ik, maar het kwam er zachter uit dan bedoeld. Ik schraapte mijn keel en probeerde het opnieuw: 'Hallo!?' deze keer was het harder en ik was trots op mezelf, zie je wel dat ik het kon. Wat nou aftakeling?
'Help eens mee, met alleen rondkijken bereiken we ook niets. En jij hebt altijd al een hardere stem gehad dan ik,' grinnikte ik, terugdenkend aan onze ruzies. Ruzies die nogal zeldzaam waren, gelukkig.

Ah, sorry Simone, het lange wil nog niet echt lukken.

everything, in time

Deanna June Goodheart
'Ik ben Deanna Goodheart.' Zei ik. Ik keek naar de puim waar hij blijkbaar onder heeft gezeten.'Was dat je huis?' Ik vroeg me af of er nog meer mensen waren levend onder het puim die niet meer weg konden. Sommige hadden het overleefd. Andere moeten vechten voor hun leven.

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Anna-May Parker

Na zo'n enkele uren op de steen te hebben gezeten besloot ik dat ik mijn moed bij elkaar moest rapen en verder te zoeken naar mensen die deze nare gebeurtenis hadden overleefd.
Ik stond op, veegde mijn gezicht droog en liep richting de uitgebrande bus die nog wat aan het smeulen was.
Voorzichtig, maar met toch wat enige kracht, trok ik de deur open die onder een luid gekraak openging.
De ramen van de bus waren kapot door de mensen die erdoor waren gevallen of gekropen.
De mensen die in de bus lagen, waren op enkele serieuze wonden, nog redelijk intact.
Met ingehouden adem, voelde ik aan de hals van enkele mensen om te bepalen of er al dan niet bewusteloze mensen tussen lagen.
Maar dat was niet het geval, ze waren dood.
Ik stapte de bus weer uit en toen ik buiten was, keek ik rond opzoek naar een weg die ik kon beklimmen om het ravijn uit te kruipen.
Aangezien ik niet wist, waar de wegen me zouden brengen, besloot ik toch maar om via de rand van het ravijn naar boven te klimmen.
Misschien niet het meest veilige, maar in mijn ogen wel het meest logische.
Dan kon ik zo op die manier beter bepalen waar ik in hemelsnaam was.
Ik wreef even in mijn handen toen ik naar de wand van het ravijn wandelde en schatte in of het haalbaar was.
Voorzichtig en met een klein hartje begon ik aan mijn klimtocht van enkele meters.
Toen ik bijna boven was, schoof ik weer een stukje naar beneden door de slechte grip.
Een angstige, luide gil ontsnapte uit mijn mond terwijl ik aan de rand bengelde.
"Komop, ik kan het." Prevelde ik. "Het moet gewoon lukken."
In overtuiging dat het zou werken, klom ik verder en toen ik eindelijk boven was, liet ik me uitgeput op mijn rug zakken.
Het was gelukt!

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Ayame Natsumi Kaede

Ik werd wakker. Alles deed pijn.
Ik stond op en keek om me heen. Alles was verwoest en er lagen een paar mensen. Ik wist niet of ze dood waren en ik wilde het eigenlijk ook niet weten.
Ik lag in een grot.
'What the hell?' zei ik verbaasd. Ik floot hard om te horen of er nog anderen levend waren. Niets.
Ik liep de grot uit. Ik lag in de opening, dus ik hoefde niet lang te lopen.
Blijkbaar lag de grot op de rand van een ravijn. Er lag een meisje op haar rug, hijgend aan de rand van het ravijn. Ik aarzelde om naar haar heen te gaan. Ze had een paar schrammen, maar was duidelijk niet dood.
'Hallo?' zei ik voorzichtig.
Ze schrok op. Niet hard, ze was duidelijk uitgeput. Net als ik. Ik lag op een steen, en dat ligt niet bepaald lekker.
'Hoi, ik ben Ayame,' zei ik.

Anna-May Parker

Ik had het meisje totaal niet horen aankomen, dus schrok ik wel even bij het horen van de stem.
"Anna-May." Zei ik met een aarzelende glimlach. "Anna-May Parker, of dat beweert mijn identiteitskaart toch."
Het meisje keek me vreemd aan.
"Ik ben een overlevende van de gecrashte bus daar." Zei ik en wees in de afgrond. "Ik kan me niets meer herinneren op enkele kleine dingen van vlak voor het ongeval na dan."
Ik stond op en klopte het stof van mijn short een beetje af.
"Wat is er eigenlijk juist gebeurd?" Vroeg ik nieuwsgierig.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Janine 'Jainy' Amély Fride

Verdomme, waar was ik nú weer in beland? Ik was naar Redmond gegaan, een of andere vage stad, voor een opdracht, en dan gebeurt er dit? Echt, de eerste persoon die ik tegen kwam ging ik aanklagen.
Er waren nog een aantal mensen die ook in de bus zaten, maar die waren al lang uit zicht verdwenen. Ik daarentegen sleepte mijn spullen mee, op weg naar boven, die stomme afgrond uit.
'Godverdomme, ik haat mijn leven,' mompelde ik zachtjes, in mezelf. Ik had zeker drie koffers bij, om maar te zwijgen van de loodzware handtas die ik ook nog mee moest nemen.
In een uiterst slecht humeur sleepte ik mijn spullen verder mee naar boven, hopend dat daar een aantal mensen waren die mijn spullen konden dragen.

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

@Maitresse & RainbowDay, heeft een van jullie er bezwaar tegen als mijn character de afgrond uit komt stormen en jullie gezelschap komt houden? :'D

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

[Enorm xo Hehe, nee doe maar...ik zit er niets mee in ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Janine 'Jainy' Amély Fride

Eindelijk. Ik bereikte de rand van de afgrond, ik was bijna boven. Snel gooide ik mijn tas, en mijn koffers al over de rand, en ik klom er daarna achteraan. Ik bleef even liggen, maar stond toen op om op zoek te gaan naar mensen.
Al snel vond ik wat ik zocht; niet ver van de rand van de afgrond stonden twee meisjes te praten. Één van de twee herkende ik van de bus.
'Hallo,' zei ik, toen ik ze naderde. 'Kunnen jullie me alsjeblíéft even helpen? Ik heb net drie koffers vanaf die stomme bus naar boven gesleept, en ik ben helemaal dood op.'

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Anna-May Parker

Nog voordat Ayame kon reageren op mijn vraag, klom er iemand uit het ravijn via dezelfde weg die ik had genomen.
Ik kon me haar niet herinneren.
"Erhmm, helpen met wat?" Vroeg ik terwijl ik een blik wierp op het meisje.
Haar blonde haren zaten serieus in de war net zoals die van mij maar dat was momenteel het minste van mijn zorgen.
Ik kreeg echter de indruk dat het meisje wat aan de verwende kant was aangezien ze nogal redelijk veel drama maakte.
"Ik ben Anna-May Parker." Zei ik vriendelijk. "Anna of May mag ook wel...je kiest maar."
Ik deed een stap in haar richting en wilde een hand uitsteken, maar bedacht me toen ik zag dat die nog onder het bloed hing van de wond op mijn voorhoofd.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Janine 'Jainy' Amély Fride

Ik weest achter me. 'De koffers die ik net naar boven heb gesleept? Ik heb echt geen fut meer om die nog helemaal hierheen te slepen, dus een beetje hulp zou handig zijn.' Na een korte pauze voegde ik daaraan toe: 'O, trouwens, ik ben Janine Fride, maar iedereen noemt me Jainy.'
Ondertussen was ik al terug aan het lopen naar mijn koffers, terwijl ik het vuil van mijn kleren probeerde te kloppen.
Ik had een extreem korte, rode short aan, met een wit hempje erboven. Bovenop mijn blonde haren stond een zwarte zonnnebril met grote, ronde glazen. Ik haalde hem van mijn hoofd af, en zag dat een van de glazen gebroken was. Verdomme, dat gebeurt mij weer. Mijn slippers klakten op de stenen en het zand, terwijl ik verder terugliep naar de rand van de afgrond.

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

[ Ik ben er even niet.. xd ]

Cole Halliwel
Rustig pakte Cole weer zijn rugzak en knikte naar Max. Zoals elke dag tot nu toe gingen ze op jacht. Al was het geen echt jacht op dieren, maar op jacht voor voedsel. Cole was blij dat het nu nog elke dag lukte. Vooral door Max zijn neus, maar hij wist goed dat hij niet eeuwig zo veel geluk had. Toch dacht hij dat tegen die tijd wel een wonder zou ontstaan. Al was het maar nog een overlevenden te zien, dan was hij al blij. Hij zou waarschijnlijk nooit mee rond trekken maar iemand te zien deed hem goed.
Cole werd uit zijn gedachten gehaald toen Max blafte. Hij zat waarschijnlijk zo na te denken dat Max al een stuk verder kwam.
´Ja ik kom al´ zei Cole lachend. De meeste mensen zouden het raar vinden als iemand tegen een dier praatte. Zelf was hij ook een van hun eerst. Maar hij had toch al in een kliniek gezeten en kon met niemand anders praten. Dan was dit wel de beste optie vond hij en het was niet als of Max hem ook echt begreep.
Snel rende hij achter Max aan terwijl die tussen het puin zat te ruiken. Max was nog klein dus kon meestal door de kleinste gaatjes van het puin door. Cole daarentegen moest de hele weg zich manouvreren tussen de brokken. Hij zat wel onder kleine schaafwondjes daardoor maar toch vond hij het niet erg. ´´ Het kan altijd erger´´ dacht hij dan.
Oppeens bleef Max staan en rook goed aan een stukje puin. Cole wist uit ervaring dat dit een goed teken was. Alleen was dit keer net iets anders. Nu zat hij flink te kwispelen.
´Wat is er, jongen´ vroeg Cole.
Max keek even om en blafte een keer. Cole verstond geen honden taal maar kon goed gokken dat dat betekenen dat hij mensen rook. Niet die normale rottende lijken die op elke hoek zat. Maar een echt spoor van een paar mensen. Er waren dus meer overlevenden. Net daarna rende Max naar zijn doel toe en zo snel Cole kon rende hij er achter aan. Er stond een brede glimlach op zijn gezicht, omdat hij dan eindelijk weer met een persoon kon praten.

Dreams are the best thing in life, but dont lose yourself!

Wat gaan jullie snel >3<
En psst, jullie gaan steeds korter schrijven maar doen het lijken alsof het meer is door steeds op enter te drukken Ö

Emily June Cruz
"Hoezo gaat mijn plan niet werken? Als er iemand vlakbij is, hoort hij of zij het echt wel en waar wou je trouwens een vuurtje mee maken?" Merkte ze droog op. "Gaan jullie maar een vuurtje stoken, ik ga zoeken naar overlevenden. Misschien ligt er wel iemand onder het puin en die kan dan niet op jullie vuurtje afkomen." In haar ogen was dat het slimste en ze was niet van plan een vuurte te stoken en af te wachten. Het idee dat er nog anderen waren gaf haar naast hoop, ook weer een heleboel energie. "Succes met jullie woorden." Met die woorden liep ze weg. Waar moest ze beginnen? Misschien zat er wel iemand op het strand.. Plots voelde ze regendruppels. Het was niet gek dat het weer steeds zo drastisch omsloeg, al was haar verteld dat het weer vroeger altijd veel stabieler was geweest. Het begon al donker te worden toen het harder begon te regenen, hoelang ze al rond had gelopen op zoek naar wat levne wist ze niet, maar haar voeten begonnen ardig pijn te doen dus besloot ze te stoppen, ook omdat het toch te donker werd. Haar blik viel op een gebouw dat er nog redelijk uitzag en een afdakje had, ze liep erheen en ging op de grond zitten met haar rug tegen de muur. Ze streek wat vochtige haren uit haar gezicht en zette haar spullen naast haar neer. Voorzichtig maakte ze het kleed los en pakte er een oud brood uit. Ze scheurde er een klein stuk af wat ze vervolgens in haar mond propte. Er lekker was het niet, maar ze had iets nodig om haar honger te stillen. Terwijl ze van haar brood zat te eten tuurde ze de straten door, ze vroeg zich af hoe het was met Katherine en Janice's vuurtje, het had vast niet geholpen. Ergens was ze blij dat ze alleen was, dat ze het beetje voedsel dat ze had niet hoefde te delen, want voor zover ze had kunnen zien hadden Katherine en Janice geen eten of drinken gehad. Het was een egoïstische gedachte en even dacht ze eraan ze tovh te zoeken en wat eten te geven, maar uiteindeijk besloot ze dat ze best op zichzelf konden passen en bleef ze zitten.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Aiden
Het lopen in de stad was moeilijk. Overal lagen brokstukken waar je overheen moest. 'Hallo?' roept Ethan zacht. Je kon merken dat hij verzwakt was. Maar zoals ik mijn broertje ken geeft hij niet op. 'Hallo!?' roept hij nog eens. Deze hallo was best hard. 'Help eens mee, met alleen rondkijken bereiken we ook niets. En jij hebt altijd al een hardere stem gehad dan ik,' zegt hij daarna. Ik moest even lachen. 'Al goed, ik kom al helpen,' zeg ik lachend. Ik klim op een paar brokstukken om wat hoger te staan. Ik zoek alle kracht in mezelf. 'HALLO!'schreeuw ik zo hard als ik kan. Ik kijk weer terug naar Ethan en glimlach. Ik kijk weer verder rond of ik ergens leven zag. Ik concentreerde me nog eens. 'HALLOOOOO!' schreeuw ik. Als ik nog steeds geen teken van leven zie klim ik weer naar beneden naar Ethan. Ik sta snel weer langs hem. 'Ik heb niemand kunnen zien vanaf boven,' zeg ik. Mijn stem is een klein beetje schor van het schreeuwen. 'Misschien een stuk verderop.' Ik hoop echt om iemand te vinden. Ik begon weer over het puin verder te lopen. 'Kom je nog, jij was altijd de snelste,' zeg ik. Ik probeerde om hem zo veel mogelijk normaal te behandelen, alsof er niks is.

Do it scared, but do it anyway.