[RPG] Camp Springwood - Straight Camp | 1 - Speeltopics

Regels en waarschuwingen:
- Schelden en 16+ mag
- Gelieve stukjes te schrijven van drie regels of meer
- Respecteer de andere spelers
- Bestuur alleen je eigen karakters





Rollen
Begeleiders:
Patrick Hathaway – Escritura
Hailey Miller - Goulding
Felix Patterson - Peacekeeper

Zaal 1:
Noah Jay Lopez - Ry
Catherine Noah Adams - Rooba
Jade "Skyler" Bright - HurtedHeart
Elske - nikkiemalfoy

Zaal 2:
Sasha Anderson Ripley - Cosette
Matthew Rowan Harris - Goulding
Alexis Ruby Avery - Ry
Ranaela Maeve Bones - Marethyu

Zaal 3:
Jace Dream Duval - Escritura
Julian Dan Forli - Merwin
Taylor Ferris - Faberyayo

Zaal 4:
Maya Dahlia Myra Borisovaena - Lemmiwinks
Bijou Rosine Virgine Mignon Deferière - Rajah
Annabelle Codnis - xEPONINEx

[ bericht aangepast op 4 april 2012 - 17:25 ]

---

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

Patrick Hathaway
Fris en vrolijk stap ik deze maandag uit bed. Voor vele kinderen is de zomervakantie vandaag begonnen, maar voor mij begint het echte werk vandaag pas. Ik zag er zo naar uit, dat ik gisternacht al op Camp Springwood was aangekomen. Ook mijn medebegeleiders van dit jaar zouden voor de middag moeten aankomen, want vandaag zouden de eerste dertien jongvolwassenen arriveren.
Vanuit de ruime slaapzaal van de begeleiders liep ik het kleine badkamertje in. Even snel scheren, mijn gezicht wassen en mijn haar doen en ik was klaar voor een drukke dag.
Gelukkig waren de vrijwillige koks al vroeg aanwezig en stond er heerlijke versgebakken toast met eieren voor me klaar. Ik pakte het bord aan en wierp een blik op de grote pan met havermoutpap achter haar. Voor de zondaars die straks zouden komen. Havermoutpap voor het ontbijt, lunch en pasta als avondmaal.
Snel at ik mijn ontbijt aan de verhoogde begeleidertafel, waarna ik naar buiten liep. De zon scheen, het was dertig graden in de vroege ochtend en de lucht was blauw. Vandaag ging een hele goede dag komen. Met een paperback boekje in mijn hand ging ik op de veranda van mijn slaapzaal zitten, wachtend op de eerste ouders en kinderen.

---

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

[Worden ze trouwens opgehaald met een bus ofzo of komen ze zelf?]

---

El Diablo.

[De ouders droppen ze zelf af. ^^]

---

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

[En hoe beginnen we?]

---

You gave me forever within the numbered days and I am grateful.

[Okii, gaat snel schrijven]

---

El Diablo.

Lemmiwinks schreef:
[En hoe beginnen we?]

[ Nou, je komt naar het kamp? De eerste dag is een kenningsmakings dag. Je wordt ingedeelt in de zalen (zie begin post) en mag het kamp een beetje verkennen.
Then the real work starts. ]

---

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

Escritura schreef:
(...)

[ Nou, je komt naar het kamp? De eerste dag is een kenningsmakings dag. Je wordt ingedeelt in de zalen (zie begin post) en mag het kamp een beetje verkennen.
Then the real work starts. ]

[Oki:Y)]

---

You gave me forever within the numbered days and I am grateful.

Alexis

Ik stapte zuchtend uit de aauto, ik kon nog steeds niet geloven dat mijn ouders me dit aandoen! Sinds wanneer is het een ziekte dat ik bi ben? Ik griste mijn koffers uit de kofferbak, en nam geen afscheid. Ik ging met mijn tong langs mijn 2 piercings en keek wat rond.

---

El Diablo.

Sasha Ripley

Ongeïnteresseerd zit ik op de achterbank door het autoraampje te staren. We passeren wat bomen en hoe langer ik er naar kijk, hoe misselijker ik word. Maar het is nog steeds beter dan het alternatief; kijken naar de harige achterkant van mijn stiefvader Eric. Ik mag die man niet, loopt de hele tijd mijn moeder op te vrijen. Nee, Eric en ik zijn geen beste maatjes. Ook moet hij altijd zeuren als ik iemand mee naar huis breng. Wat kan hem dat nou schelen? Ik heb al menig keer gedacht dat hij jaloers is. We komen aan op de parkeerplaats van het kamp en ik merk dat mijn ouders niet de geringste aanstalten maken om uit te stappen.
"Mam," zeg ik kortaf waarop ik voorover leun om haar een kusje te geven. Ach, wat zou het ook, laat ik Eric ook maar een geweldig afscheid geven. Zonder enige aanleiding te geven neem ik zijn gezicht vast en druk mijn lippen recht op de zijne. Zo snel als ik kan grijp ik mijn koffer en spurt de auto uit. Voor de man achter me aan kan komen, vertrekt mijn moeder met piepende banden. Ik zie nog hoe de ader in zijn voorhoofd klopt dat het een lieve lust is. Zijn gezicht wordt zowaar paars. Met een glimlachje op mijn gezicht sta ik ze uit te zwaaien.

[ bericht aangepast op 4 april 2012 - 14:42 ]

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Noah Jay

Ik stapte uit de auto, en pakte rustig mijn 2 schoudertassen. Ik nam afscheid van mijn moeder, ookal stuurde ze me hierheen. Ik hou nog steeds van haar. Ik liep naar het meer, en ging daar zitten.

---

El Diablo.

[mijn topics]

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Maya Dahlia Myra Borisovaena
Mijn ouders hadden een zogenaamde verassing voor me, ze deden er maar geheimzinnig over.
"Je gaat het zo leuk vinden en je komt eindelijk van je ziekte af!" zei mijn moeder enthousiast.
Huh? Waar had zij het over?
"O, welke ziekte?" vroeg ik en mijn mond vormde een grote 'o'.
Ik zag toen een bord, Camp Springwood? Sturen ze me naar een kamp? Zeilkamp of zoiets vaags?
"Daar kom je wel achter, schat," zei mijn vader en moest moeite doen om het woord schat uit te spreken.
Ze sturen me toch niet naar een kamp uit de tweede wereld oorlog, hé? Dat word mijn dood!

---

You gave me forever within the numbered days and I am grateful.

Jace Dream Duval
Het is dood, maar dan ook dood stil in de auto. Het enige wat ik hoor is het gesuis van de wind door een kier van het raam en de kleine zuchtjes van mijn moeder.
Twee weken geleden was ik uit de kast gekomen. Na uitgebreid onderzoek op het internet en wat experimenten waar ik liever niet aan terug denk, was ik er uit. Panseksueel en mijn moeder had me in mijn gezicht uitgelachen. In het begin, tenminste. Toen ze zag dat ik serieus was, werdt ze kwaad. en nu was ik onderweg naar Camp Springwood, om 'genezen' te worden.
'Hier zijn we.'
'Mam...' ze laat me niet eens uitpraten.
'Tot over een paar weken, Jace.'Stilletjes stap ik uit. Ze wacht nog net tot ik mijn koffer uit de auto heb gehaald voordat ze vertrekt. Stilletjes sleep ik de koffer het kamp in.

Patrick Hathaway
'Goedemorgen!' Ik stapte van de veranda af toen de eerste kinderen verschenen. Met een vriendelijke glimlach liep ik naar ze toen.
'Patrick Hathaway, begeleider van Camp Springwood, aangenaam kennis te maken! En wat zijn jullie namen?'
Uit mijn binnenzak tover ik een kladblok en een pen tevoorschijn.

---

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

Julian Dan Forli

Woest zat ik achterin de auto. Er heerste een onaangename spanning tussen mij en de twee personen die ik ouders moest noemen op de voorbank. Ik had alles gedaan om ze van gedachten te laten veranderden, maar niets had geholpen. Ik had ze gesmeekt, was witheet geworden van woede, had tranen met tuinen gejankt en was zelfs weggelopen, maar toch was ik nu op weg naar dat verrotte 'Camp Springwood' om te genezen van die vreselijke 'ziekte' waar ik aan leed.
Vanochtend was ik koppig in bed blijven liggen, maar mijn vader had me er letterlijk uitgetrokken en me gedwongen om me klaar te maken, terwijl mijn moeder al dagen bezig was met pakken. En ik had naar mijn vader geluisterd, want hem kennende had hij me zo in mijn pyjama in de auto gesmeten. Als ik maar naar dat kamp ging. Voor mijn eigen bestwil, zo zeiden ze.
Ze waren er vorig jaar achtergekomen, dat ik een vriendje had. Ik had geen idee hoe ze erop zouden reageren en daarom had ik het geheim gehouden, maar na 6 maanden kwam het toch naar buiten. Mijn vader was buiten zichzelf geweest. Hij riep dingen als dat hij dacht dat hij een zoon had gekregen, geen dochter, dat ik niets waard was zo en wat al niet meer.
Mijn moeder daarentegen deed ineens ontzettend lief tegen me. Ze zei dat ik er ook niets aan kon doen en ik was meer dan blij dat ze me begreep. Later werd duidelijk dat ze zo deed omdat ze dacht dat ik ziek was. Iets als anorexia of een andere geestelijke ziekte: zulke dingen gebeurden je, dat was niet jouw schuld en met zware therapie kon je wel weer genezen.
En daarom was ik nu hier, in Camp Springwood, wat ik al haatte sinds de eerste keer dat ik ervan gehoord had.
De auto kwam traag tot stilstand, ik gooide het portier open, stapte uit en sleurde mijn koffers en tassen uit de kofferbak. Ik had geen zin in een afscheid; dat verdienden ze niet eens.
Mijn vader dacht er hetzelfde over. Hij bleef stug in de auto zitten en bekeek goedkeurend het kamp, dat bestond uit een aantal lelijke, vierkante gebouwen.
Mijn moeder was achter me aangekomen en had nu haar armen stevig om me heen geslagen, waardoor ik me onmogelijk weg kon trekken. Ik knuffelde niet terug.
"Lieverd, je weet dat dit het beste voor je is. Een paar weekjes hier en dan ben je weer normaal, dan kun je weer gewoon genieten van je leven en dan ben je ook niet meer zo in de war," ze fluisterde het en streelde mijn wang alsof ik een kind was dat zwaar getraumatiseerd was. Daarna drukte ze een kus op mijn voorhoofd, ging ze weer naast mijn vader zitten en reden ze weg. Ik keek ze niet na, maar pakte met een diepe zucht mijn koffers op en begon naar de gebouwen te lopen, waar ik een man zag staan die er wel erg begeleiderig uitzag, wat dat dan ook mocht zijn.
'Goedemorgen!' zei hij met een vriendelijke glimlach tegen mij en een paar andere kinderen die aan de koffers te zien ook net gearriveerd waren.
'Patrick Hathaway, begeleider van Camp Springwood, aangenaam kennis te maken! En wat zijn jullie namen?' Uit zijn zak haalde hij een notitieblok en een pen tevoorschijn.
"Julian Dan Forli," mompelde ik.

[ bericht aangepast op 4 april 2012 - 14:53 ]

---

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Maya Dahlia Myra Borisovaena
Ik keek naar buiten, we waren er. Ik pakte mijn tassen en opende het portier, ik keek om me heen en het enigste wat ik leuk vond waren de bossen, voor de rest was alles flut.
"Doei," zei ik bot tegen mijn ouders en ze reden weg.
Fijn, er was echt geen weg terug.

---

You gave me forever within the numbered days and I am grateful.